ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όταν ο (θείος) Καραμανλής μεθόδευε την είσοδό μας στην ΕΟΚ τέλος δεκαετίας του 70, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιδρούσαν με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Μετά από την καρέκλα της εξουσίας ο κομματικός μηχανισμός έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι, άρα το σύνθημα ξεχάστηκε και το κρατικό χρέος πήρε την ανηφόρα.

Σταθμός στην πορεία του χρέους ήταν το 2001-2002, όταν ο Σημίτης ως πρωθυπουργός ανέλαβε να μας οδηγήσει στο «κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης», την ΟΝΕ, και να βάλει τα θεμέλια της σημερινής μας κατάντιας. Με οικονομικά τερτίπια (δημιουργική λογιστική – ομόλογα κ.λπ.) και τη βοήθεια της περιβόητης Goldman Sachs δήθεν ξεγελάσαμε τους κουτόφραγκους και μπήκαμε στο ευρώ.

Όμως η απάτη στόχευε στον ελληνικό λαό, που πίστεψε πως με δανεικά μπορεί να καλοπερνά και πως η φαινομενική του ευμάρεια οφειλόταν στην καλή ελληνική οικονομία και στην γαλαντομία των συνεταίρων μας Ευρωπαίων. Το πάρτι συνεχίστηκε κι επί Καραμανλή νεωτέρου (γιατί όχι, και εμείς τσέπες έχουμε).

Γιατί τόση λάσπη κατά των Ελλήνων;

Μετά, παρότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, ήρθε το «λεφτά υπάρχουν». Ο ΓΑΠ έκανε τα πάντα να μας ρίξει στα νύχια του ΔΝΤ, το γιατί το ξέρει καλά αυτός και η οικογένεια. Όμως οι πολίτες-θύματα πρέπει να πληρώσουν το κόστος. Έτσι ο ΓΑΠ κατηγορεί την Ελλάδα στα αφεντικά του ως διεφθαρμένη χώρα και ο πόλεμος λάσπης κατά των Ελλήνων αρχίζει. «Οι Έλληνες είναι ένα μάτσο τεμπέληδες, που πίνουν ούζο, φτύνουν κουκούτσια ελιάς, δουλεύουν λίγες ώρες, παίρνουν σύνταξη όταν είναι ακόμα έφηβοι και απολαμβάνουν τεράστιες συντάξεις και μισθούς. Ο Μέρβιν Κίνγκ, επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας μέχρι πριν από λίγο, δηλώνει: «Το κόστος της οικονομικής κρίσης επωμίζονται αθώοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν την προκάλεσαν». Αλλά δεν μπορείς να βάλεις αθώους να πληρώσουν, αν δεν αποδεχτούν πως φταίνε αυτοί κι όχι οι εθελόδουλοι πολιτικοί και οι ασύδοτοι τραπεζίτες. Γι’ αυτό ο Πάγκαλος είπε πως … μαζί τα φάγαμε!

Ποιος είναι ο στόχος της τρόικας;

Έτσι μας επιβάλλεται η Τρόικα και η εξ αρχής καταδικασμένη οικονομική πολιτική της. Δεν πρόκειται περί «λάθους». Ο στόχος τους δεν είναι να ξεχρεώσει η Ελλάδα, αλλά να παραμένει χρεωμένη, ώστε να την εκμεταλλεύονται, να της αρπάξουν όλα τα ασημικά και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και (αν μπορέσουν) να τη διαλύσουν. Οι σκληροί όροι, που κάθε φορά για την επόμενη «δόση» γίνονται ακόμα σκληρότεροι, σταδιακά και μεθοδικά μετατρέπουν το ανεξάρτητο κράτος πρόνοιας (που είχαμε) σ’ ένα κράτος υπό κατοχή, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «αγορών» και γενικότερα του ξένου ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι νομπελίστες οικονομολόγοι Στίγκλιτς και Κρούγκμαν είχαν προειδοποιήσει για την καταστροφική πολιτική λιτότητας.

Οι κυβερνήτες μας ΓΑΠ, Βενιζέλος, Παπαδήμος και τώρα η Συγκυβέρνηση, έρμαια των έξωθεν εντολών, μοιράζουν υποσχέσεις στον λαό, που ξέρουν καλά πως είναι ανέφικτες, τους συντηρούν όμως για λίγο ακόμα στην εξουσία. Στον απάνθρωπα δοκιμαζόμενο λαό λένε πως η αντίδραση θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις, ότι η χώρα θα αποκοπεί από το παγκόσμιο εμπόριο και τον χρηματοοικονομικό τομέα και ότι αυτό σημαίνει ερείπια, δυστυχία, πείνα, καταστροφή. Για όσους δεν πείθονται υπάρχει η αστυνομική βία.

Παρόμοια έγιναν στην Αργεντινή, στον Ισημερινό, στη Μαλαισία και την Ισλανδία. Αλλά σ’ όλες αυτές τις χώρες οι λαοί εκδίωξαν τις δοτές κυβερνήσεις και σήμερα οι χώρες βρίσκονται σε εκπληκτική οικονομική άνοδο. Μέχρι πριν από λίγο στην Ιταλία ο Μόντι (αρχηγός της Τριμερούς, ιδρυτικό μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Ευρωπαίος Επίτροπος), επέβαλε σκληρή λιτότητα, ως μόνο δρόμο για να σώσει δήθεν τη χώρα. Τώρα που ο ιταλικός λαός τον έκανε στην άκρη, ξαφνικά, η Ιταλία δεν κινδυνεύει με χρεοκοπία!

Λύση είναι μόνο η απελευθέρωση

Ο πνευματικός πατέρας του ευρώ, Ρόμπερτ Μαντέλ, της σχολής του Σικάγο, δήλωσε κυνικά πως «η επινόηση του ευρώ ήταν το μέσο για να καταστραφεί το κράτος πρόνοιας και ο συνδικαλισμός των αδύναμων χωρών της Ευρώπης αρχικά και να ευνοηθούν οι μεγαλοτραπεζίτες και οι επιχειρηματίες της ευρωπαϊκής ελίτ. Όχημα είναι η αφαίρεση κάθε δημοσιονομικής και νομισματικής ισχύος από τις κυβερνήσεις. Δημοκρατία και αγορές δεν μπορούν να παντρευτούν».

Μόνο αυτή η δήλωση είναι αρκετή, για να καταλάβει καθένας το δρόμο που, αν και δύσκολος, είναι ο μοναδικός για να επιβιώσουμε: Εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, με αποχώρηση από την Ε.Ε. και επιστροφή στη δραχμή. Έχει πέσει πολλή προπαγάνδα και καταστροφολογία, ώστε κάτι τέτοιο να θεωρείται αποτρόπαιο, φρικιαστικό, ακόμα και αντεθνικό! Όμως διάσημοι και έγκριτοι οικονομολόγοι, μη ενταγμένοι στο «σύστημα», το προτείνουν ως μόνη λύση για την Ελλάδα. Οι φωνές τους φιμώνονται και οι ντόπιοι στρατευμένοι ειδικοί, μαζί με την πλειοψηφία των πολιτικών και των πουλημένων ΜΜΕ, κραυγάζουν και πνίγουν κάθε αντίδραση και αντίθετη άποψη. Η Ισλανδία, η Αργεντινή, ο Ισημερινός και η Μαλαισία δείχνουν το δρόμο. Όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην κρίση και τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η σωτηρία μας.