ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τα αρπακτικά της Νέα Τάξης, προκειμένου να καθυποτάσσουν τους λαούς και να κατακλέβουν τον πλούτο τους, δεν διστάζουν ν' ανακαλύπτουν χημικά όπλα εκεί που δεν υπάρχουν, να πραγματοποιούν εγκλήματα και να τα αποδίδουν σε άλλους, να στρατολογούν μισθοφόρους από άλλες χώρες και να τους βαφτίζουν αντικαθεστωτικούς, να παραβιάζουν κάθε διεθνή νομιμότητα.

Αυτά έκαναν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και στους πολέμους του Ιράκ, αυτά προσπαθούν να κάνουν τώρα και στη Συρία. Εχουν το θράσος να υποδεικνύουν στους λαούς ποιος να τους κυβερνήσει! Αν το καθεστώς Άσαντ πρέπει ν' αντικατασταθεί, αυτό είναι υπόθεση μόνο του συριακού λαού, ο οποίος είναι και ο μόνος αρμόδιος ν' αποφασίσει για το μέλλον του.

Τα αρπακτικά της Νέα Τάξης οφείλουν να κατανοήσουν, ήδη άρχισαν να κατανοούν, ότι η εποχή που έκαναν ό,τι ήθελαν στον πλανήτη πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι λαοί αντιδρούν, ακόμη και στις ΗΠΑ και στη Δ. Ευρώπη, κυβερνήσεις αντιδρούν, η Ρωσία απείλησε με στρατιωτική σύγκρουση, οπότε οι ηγέτες της Δύσης εγκατέλειψαν τους λεονταρισμούς και αποδέχτηκαν τη ρωσική πρόταση.

Οταν από την αρχή ακόμη και το βρετανικό κοινοβούλιο απέρριψε την επίθεση στη Συρία, όταν ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίστηκε διστακτικός, ο μόνος που έδειξε να μην κατανοεί τίποτα ήταν ο υπουργός Εξωτερικών την Ελλάδα που θεωρεί ως μοναδική του υποχρέωση να υπηρετεί κάθε επιθυμία των προστατών του. Το μόνο που θα μπορούσε να μετριάσει τον εξευτελισμό της χώρας μας ήταν η άμεση αποπομπή του.

Αντ' αυτού η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε σε μια θέση λιγότερο «πρόθυμη», αλλά που περιελάμβανε την «τήρηση των συμμαχικών μας υποχρεώσεων». Η θέση αυτή θύμισε την κυβέρνηση Σημίτη, που παραχώρησε κάθε «διευκόλυνση» στους νατοϊκούς εγκληματίες (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικό δίκτυο κ.λπ.), για να βομβαρδίζουν τη Γιουγκοσλαβία, παρά την αντίθεση του συνόλου του ελληνικού λαού. Από κοντά και διάφοροι αναλυτές, που συμβούλευαν να παραμείνουμε πιστοί σύμμαχοι, διεκδικώντας ταυτοχρόνως μια καλύτερη θέση μέσα στη βαρβαρότητα της αμερικανοευρωπαικής παγκοσμιοποίησης.

Αλλά από την Ελλάδα ακριβώς αυτές τις «διευκολύνσεις» χρειάζονται, κυρίως τη βάση τπ Σούδας, κι όχι τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, τα οποία εμείς, ούτως ή άλλως, δεν διαθέτουμε.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όσο πιο «δικοί του» είμαστε τόσο πιο πολύ κινδυνεύουμε, π.χ. Κύπρο 1974. Ο Μιλόσεβιτς και ο Σαντάμ «δικοί του» ήσαν. Ο Καντάφι αποσταθεροποιήθηκε, όταν παραμέρισε τι φυλές, με τις οποίες ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς, και συνεργάστηκε μαζί του. «Δικοί τους» είμαστε και τώρα που μας εξοντώνουν οικονομικά, με τελικό του στόχο τη διάλυση της κοινωνίας μα, του κράτους μα και του έθνους μας. Η απαίτησή τους για την πλήρη κατάργηση της αμυντικής μας βιομηχανίας (τη στιγμή που η Τουρκία υπερεξοπλίζεται με όπλα νέας γενιάς και κάνει συμπαραγωγές με τις ΗΠΑ) ας πονηρέψει κάποιους αφελείς. Η χώρα μας μπορεί ν' αναπτυχθεί με σχετική ασφάλεια και ειρήνη στα πλαίσια μια άλλης, αδέσμευτης, πολιτικής, έξω από κάθε λεόντειο οργανισμό και χωρίς παραχώρηση ελληνικού εδάφους σε ξένους, που θα μας επιτρέπει να διαθέτουμε την απαραίτητη αποτρεπτική ικανότητα και τις κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ν' αποθαρρύνουμε όποιον επιβουλεύεται την κυριαρχία μας. Μια τέτοια πολιτική θα επιδιώκει την αποκατάσταση σχέσεων φιλίας και συνεργασία πρώτα με τους λαούς των Βαλκανίων, στη συνέχεια την Ανατολική Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου και στη συνέχεια με όλους του λαούς του κόσμου, στη βάση της ισοτιμίας.

του Νίκου Καργόπουλου δμοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 22/9/2013