ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

όμως πρέπει να ψηφίζουμε θετικά

Το πολιτικό (και όχι μόνο) θέμα που κυριαρχεί τώρα στη χώρα μας, και βαυκαλιζόμαστε μάλιστα ότι το παρακολουθεί «με κομμένη την ανάσα» όλος ο κόσμος, είναι οι εκλογές της 25^ης  του Γενάρη. Εκ προοιμίου, όμως, (φαίνεται ότι) δε θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, αν δε δημιουργήσουν και καινούργια. Οι όποιες εξελίξεις εμφανισθούν δε θα λειτουργούν «σε κενό αέρος», αλλά αντίθετα, θα συναρτώνται, άμεσα ή έμμεσα, με τις συμφωνίες ή αντιθέσεις των ισχυρών της Δύσης (κυρίως) στους οποίους είναι αφοσιωμένοι (!) οι «δικοί» μας ηγέτες του πολιτικού (και όχι μόνο) προσκηνίου.  

Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ε.Ε. (δηλ. Γερμανία, για την ώρα...) συνεχίζονται, παρά την απόπειρα οικονομικής διατλαντικής ένωσης (!) (που θα αποτελειώσει όλες τις περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες). Η δισήμαντη πτώση του ευρώ, η αμφίβολη ευρωπαϊκή συμπαράσταση στον αγώνα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, και με την εντυπωσιακή πτώση της τιμής του πετρελαίου, για έλεγχο της Ουκρανίας, η φρικιαστική δράση των τζιχαντιστών (δημιουργία, αρχικά, των ΗΠΑ και της Τουρκίας) και στην Ευρώπη, ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο των Βαλκανίων και της Τουρκίας (πάντα σε βάρος της βολικής Ελλάδας) και, φυσικά, των ενεργειακών πηγών στην Ανατολική Μεσόγειο (και το Αιγαίο...) συνιστούν εφιαλτικό υπόβαθρο στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας. 

Εξωπραγματικό το προεκλογικό προσκήνιο

Βαδίζοντας προς τις εκλογές, ζούμε μια «πραγματικότητα» σουρεαλιστικού εφιάλτη. Η χώρα που πλήττεται σαδιστικά όσο καμιά άλλη της Ε.Ε. εμφανίζεται με το μεγαλύτερο ποσοστό εμμονής στο ΕΥΡΩ και παραμονής σ’αυτήν (!!), κάτι που αποδεικνύει τη δύναμη των ξενοκίνητων ΜΜΕ, με τη συνδρομή, βέβαια, ακόμη και τάχα αντιμνημονιακών και «αντιευρωπαϊκών» κομμάτων. Εξακολουθούν να μιλούν για σκληρές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. (Γερμανία) με εκ των προτέρων διακήρυξη της, ούτως ή άλλως παραμονής μας σ’αυτήν παση θυσία! Μα τότε μόνο «θυσίες» θα σου επιβάλλει ο «ισχυρός». Και κατά παγκόσμια πρωτοτυπία ιδρύονται κόμματα, χωρίς να προβάλλουν αιτίες και στόχους.

Η αποκάλυψη της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού προκαλεί αποτροπιασμό με τον ακραίο κυνισμό του. Συνάπτονται ακραίες συμφωνίες και συμμαχίες για να διαλυθούν αμέσως, αφού ο ένας εξασφάλιζε το στόχο του. Τίθενται επικεφαλής συνδυασμών κομμάτων τύποι που προηγούμενα τα αποκαλούσαν «αποκρουστικά»! Υποψήφιοι αλλάζουν κόμματα εν μια νυκτί. Οι αλληλοκατηγορίες για χρηματισμό των υποψηφίων «πατέρων του έθνους» πέφτουν βροχή. Αντί να προβάλλονται προγράμματα και αυτά να είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων, όλοι ασχολούνται με το σίριαλ της Αμφίπολης, για το δικαίωμα στη μόρφωση του ληστή Ρωμανού (που, όμως, ο ίδιος ενδιαφέρεται μόνο για το θρίαμβο της... Αναρχίας), για τους συνεργούς και τα στέκια του αμέριμνου (!) Χριστόφορου Ξηρού και αρπάζονται ως μάννα ως εξ’ ουρανού από πράγματι φοβερά γεγονότα, όπως τα ναυάγια και οι σφαγές των τζιχαντιστών. Ετσι όμως ο υπεύθυνος πολίτης, αποπροσανατολισμένος και αηδιασμένος, δεν ξέρει καν αν πρέπει τελικά να ψηφίσει και ποιον, όταν μάλιστα η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ όλων των ειδών, μηδέ του διαδικτύου εξαιρουμένου, εγκατέλειψε σχεδόν παντελώς το λειτούργημα της ενημέρωσης, σχολιασμού και κριτικής κάθε εξουσίας και ανέλαβε το ρόλο του ανενδοίαστου και απροκάλυπτου προπαγανδιστή των εγχώριων και (εν πολλοίς) εξωχώριων χρηματοδοτών και εντολοδότων...

Πρέπει, όμως, να ψηφίζουμε

Είναι, πράγματι, αποκρουστικό το πολιτικό προσκήνιο, πρώτιστα με τα κόμματα που ορέγονται κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση. Ομως δεν είναι λύση η αποχή, το λευκό και το άκυρο, από τα οποία επωφελούνται, τελικά, οι αίτιοι αυτής της πολιτικής στάσης! Δεν υπολογίζονται ως ποσοστό του συνολικού (100%) εκλογικού αποτελέσματος και έτσι φιγουράρουν οι νικητές με μεγαλύτερα των πραγματικών ποσοστά. Αυτό και μόνο φθάνει, πέραν του ότι στις εκλογές πρέπει να προσερχόμαστε για να ψηφίσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, έστω και κατά προσέγγιση, μικρή ή μεγάλη. Η μόνη περίπτωση που η αποχή είναι πολιτικά θεμιτή ή και επιβεβλημένη είναι σε δημοψηφίσματα κ.λπ. που ορίζεται ελάχιστο όριο συμμετοχής για να είναι έγκυρο, όταν τα διλήμματα είναι πλασματικά ή δόλια, ώστε να ακυρώνονται.

Ψηφίζουμε, λοιπόν, ακόμη και όταν το κόμμα που μας εκφράζει δεν παίρνει μέρος, για λόγους οικονομικούς, όπως το ΑΣΚΕ σ’ αυτές τις εκλογές, και με βασικό κριτήριο την αξιοπιστία των κομματικών σχηματισμών, όχι βάσει των όσων λένε, όσο του ποιοι είναι αυτοί που τα λένε και, κυρίως, αυτών που αποσιωπούν ή τεχνηέντως αποκρύπτουν...

Δεν τίθεται θέμα ψήφου για...

Η Ν.Δ. του Σαμαρά και της Φαμίλιας είναι ένα σκληρά δεξιό κόμμα, στην ιδεολογία και τις πολιτικές στοχεύσεις του οποίου αντιστοιχούν και οι πλέον σκληρές μνημονιακές ρήτρες, μερικές από τις οποίες μάλιστα τέθηκαν με πρωτοβουλία δική της ή των συμφερόντων εκείνων που στην πραγματικότητα εκφράζει πολιτικά. Αν μπορούσε, θα καθιέρωνε την αμισθί εργασία, όπως απροσδόκητα πρότειναν παλαιότερα ο υπουργός Δούκας (γαμπρός του Εβερτ) και πρόσφατα ο ...Λοβέρδος!

Βασικοί στόχοι της είναι ο περιορισμός του ρόλου του κράτους σ’αυτόν του φύλακα προσώπων και δράσης της άρχουσας ελίτ, παρασιτικής ή έστω συνδεδεμένης πάντοτε με ξένες δυνάμεις, οικονομικά και πολιτικά, και πάντοτε αντιλαϊκής και διαπλεκόμενης. Οσο για τις, σπάνιες, εθνικές ευαισθησίες της, αρκεί να υπενθυμιστεί ότι πρώτη άνοιξε τα σύνορα στους λαθρομετανάστες... Οι κάποιες, χλωμές, προηγούμενες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τη σημερινή της πραγματικότητα, που τελικά παραδίδει τα πάντα στους ξένους.

Για το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΠΑΡ ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, ιδίως από Σημίτη και μετά μέχρι το Βενιζέλο και τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ, η βρυκολακική επανεμφάνιση του οποίου εγείρει ανησυχητικά ερωτηματικά, δεδομένης της καθοδήγησής του απο την ξένη πρεσβεία της χώρας-πατρίδας του. Μακάρι να είναι προσωπική, και ανόητη φυσικά, πρωτοβουλία του...

Δεν τίθεται, επίσης θέμα για ψήφο στο κόμμα του σωλήνα, το ΠΟΤΑΜΙ, κατόρθωμα απόγνωσης συγκροτημάτων εγχώριων δυνάμεων, που δεν ξέρει τι είναι, πού πάει και από πού θα φύγει, έσχατο δείγμα των καιρών...

Δε θα ‘πρεπε να αναφερθεί καν η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», τα στελέχη και πραγματική ιδεολογία της οποίας αποτελούν αισχύνη, για τη χώρα μας, όμως η αναίσχυντη καπηλεία της πραγματικής αγωνίας, οργής και ανησυχίας πολλών δίνει την αφορμή σε κάθε αντεθνικό και ανισόρροπο στοιχείο να τα συνδέσει μ’αυτήν και να τα υπονομεύσει. Ελπίζουμε να επιστρέψει σύντομα στα προ της κρίσης ποσοστά της.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο απλή.

Δεν είναι, βέβαια, ένα ενιαίο κόμμα, ούτε όμως απλό συνονθύλευμα και, πάντως, έστω και με κάποιες επιφυλάξεις, είναι γενικά αριστερό. Παρά την αντιθετική πολυφωνία του θα μπορούσε να κάνει κάποιες απόπειρες κοινωνικών μέτρων υπέρ των πολλών, που καθίστανται όμως προβληματικές, αφού αποδέχεται γενικώς την παραμονή μας στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ της, παρά τις «κατηγορίες» εναντίον του για κρυφό plan B, που για μας θα ήταν ευκταίο!

Είναι πιθανό να υπάρχει ήδη συμφωνία, ακόμη και άτυπη, για κάποιες υποχωρήσεις της Ευρωζώνης σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα, όμως ο ισχυρός «διαπραγματευόμενος» θα έχει εξασφαλίσει κάποια σοβαρά ανταλλάγματα σε άλλα πεδία, στα εθνικά θέματα, στα οποία οι θέσεις του  ΣΥΡΙΖΑ είναι, για να το πούμε κομψά, σφόδρα ευνοϊκές προς τέτοιες απαιτήσεις, που η κρίση, νομίζουν, τα κάνει πιο ευάλωτα. Και μόνο η περίπτωση Τρεμόπουλου, φανατικού φιλοσκοπιανού, κάνει τον κίνδυνο σχεδόν ορατό. Οσο για τους λαθρομετανάστες, ούτε οι ίδιοι δε θα τολμούσαν να ζητήσουν όσα αφειδώς τους προσφέρουν οι περισσότεροι του ΣΥΡΙΖΑ, κατι που παραπέμπει σε παραλόγισμό, επιεικώς. Αρα...

Προσοχή στην επιλογή από τους υπόλοιπους

Ακόμη και αν είναι μόνο φραστική η αντίθεση του ΚΚΕ στην ευρωλαγνία, είναι θέση θετική, παρά τις κορώνες της Παπαρήγα για το ΕΥΡΩ (και την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία) και τις πρόσφατες ανάλογες του διαδόχου της. Υπάρχουν και πολλές άλλες επιφυλάξεις, όμως σίγουρα το ΚΚΕ δε συμπεριλαμβάνεται στους προηγούμενους

Οι ΑΝ.ΕΛ. του Καμμένου, παρά τον ευρωπαϊσμό του, έχει θέσεις σταθερές και δύσκολα θα έκανε «κωλοτούμπες», εφόσον, φυσικά, κατάφερνε να επιβιώσει εκλογικά. Με αυτά, πάντως δεν παύει να είναι ένα κόμμα δεξιό, παρά την όποια λαϊκότητά του, που θα ικανοποιήσει, ίσως, κάποιον «προοδευτικό» δεξιό, ενδεχόμενο φίλο ή γνωστό φίλων του ΑΣΚΕ.

Ειδική περίπτωση τα Μ.Λ. ΚΚΕ,                ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. μικρά κόμματα. Είναι σταθερά ανιδιοτελείς αριστεροί, παρά την πρόσδεσή τους σε θεωρίες άλλων καιρών και άλλων κοινωνιών και έτσι δεν εξελίσσονται.

Ανάμεσα σ’αυτούς θα γίνει όποια επιλογή, παρά τις επιφυλάξεις, της τωρινής ψήφου, ώστε τουλάχιστο να μην ανήκει κανείς στους σίγουρους κοψοχέρηδες που, δυστυχώς, πολλοί θα κυκλοφορούν, υβρίζοντας, τους προσεχείς μήνες...