ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μια από τις βασικές αιτίες της οικονομικής κρίσης είναι η εγκληματική αδιαφορία του κράτους για την αναδιάρθρωση και βελτίωση της παιδείας, που οδήγησε στη δημιουργία πολιτών, εύκολων θυμάτων των πελατειακών κομμάτων, του λαϊκισμού των πολιτικών και της καταστροφικής νοοτροπίας του εύκολου και ανέξοδου κέρδους. Η μαγκιά της αρπαχτής, της φοροδιαφυγής, του προσωπικού βολέματος, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για την πολιτική, την κοινωνική κατάσταση και το σχεδιασμό του μέλλοντος, έχουν τις ρίζες τους στην αποδυνάμωση αξιών, όπως η γνώση και η εσωτερική καλλιέργεια.

Στόχος τους η παραγωγή μονοδιάστατων ατόμων εναρμονισμένων με την «παγκοσμιοσμιοποίηση», που θ’ αποτελέσουν τα μελλοντικά «σκουπίδια της ευημερίας» τους

Κάθε νέος Υπουργός Παιδείας προτείνει «μεταρρυθμίσεις», που κατά κανόνα αφορούν το  εξεταστικό σύστημα, με στόχο να παρουσιάσει,  χωρίς κανένα διάλογο, χωρίς πραγματικό όραμα, χωρίς μελέτη και προγραμματισμό, «καινοτομίες», και «νέο εκπαιδευτικό σύστημα», ώστε να μείνει το όνομά του στην ιστορία και όχι να καλύψει τα κενά και να εναρμονίσει την παιδεία στις νέες κοινωνικές, εθνικές και πολιτισμικές ανάγκες.

 Η στοιχειώδης και κυρίως η μέση εκπαίδευση στηρίζονται σ΄ ένα μοντέλο εντατικοποίησης της γνώσης, της αποστήθισης και της επιφανειακής – επιδερμικής συμμετοχής σε μια καταπιεστική διαδικασία απόκτησης γνώσεων. Ο μαθητής δεν αναπτύσσει αναλυτικές – συνθετικές ικανότητες, δεν καλλιεργεί την κριτική του σκέψη και τις δεξιότητες, ούτε καν τις ανακαλύπτει. Δεν μαθαίνει να συνεργάζεται, να συνδυάζει και να μετέχει σε ομαδικές εργασίες. Το σχολείο απαιτεί την αποκλειστικότητα στη γνώση, ενώ το διαδίκτυο αποτελεί ένα χείμαρρο γνώσεων, που δυστυχώς μένει σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Από την άλλη το καθημερινό πρόγραμμα ενός μαθητή είναι εξουθενωτικό. Μετά το τέλος του πρωινού ωραρίου, η εκπαίδευση συνεχίζεται με ένα διαρκές τρέξιμο, ώστε κάθε παιδί να τα κάνει όλα και να τα μάθει όλα. Ξένες γλώσσες, μουσική, αθλητισμός και φροντιστήριο του στερούν τον εντελώς απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, ώστε να μπορέσει το παιδί να παίξει, να έρθει σε προσωπική επαφή με άλλους, ακόμα και με τους γονείς του, τους οποίους σπάνια συναναστρέφεται. Αυτές τις ανάγκες λανθασμένα έρχεται να καλύψει το διαδίκτυο με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα την απομόνωση και την εσωστρέφεια, με όλες τις ολέθριες απ’ αυτό συνέπειες. Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ετοιμάζονται αδιάφοροι πολίτες. Αδιάφοροι για το πολιτικό γίγνεσθαι, αδιάφοροι για τις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως αδιάφοροι για το μέλλον τους, που οιωνίζεται δύσκολο έως αποκαρδιωτικό. Όλος ο μαθητικός βίος έχει προσανατολισμό την «επιτυχία» σε μια επιθυμητή Ανώτατη Σχολή, της οποίας το πτυχίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα έχει καμία αξία στον τομέα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αποτέλεσμα είναι ο μαθητής να μη μαθαίνει ούτε σωστή ορθογραφία, ούτε την  ελληνική ιστορία ούτε ένα ολοκληρωμένο και ελληνικό λεξιλόγιο και έτσι  του στερείται ένα βασικό πολιτιστικό αγαθό, αυτό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αυτό το σχολείο παράγει ανθρώπους μορφωτικά ανάπηρους, βολικούς σε κάθε αυταρχική εξουσία.

Η ανώτατη εκπαίδευση υποδέχεται «κουρασμένους» φοιτητές με τη νοοτροπία που αναφέρθηκε και στόχο την απόκτηση πτυχίου και μετά… βλέπουμε. Μηδενικό κίνητρο, μηδενικές προοπτικές, ανύπαρκτες προσδοκίες μέσα σ’ ένα άρρωστο περιβάλλον κυβερνητικής αδιαφορίας και καθηγητικής ασυδοσίας. Το φοιτητικό κίνημα, που άλλοτε ήταν η ατμομηχανή προοδευτικών διεκδικήσεων και κοινωνικών αγώνων, σέρνεται στο πάτωμα, υποταγμένο σε μειοψηφικές ομάδες με ολοκληρωτικές συμπεριφορές, που στηρίζονται πολλές φορές στη βία, ή ακολουθεί πορεία με κομματική καθοδήγηση, που έχει ως στόχο την πολιτική και επαγγελματική ηγετική ανέλιξή των. Το Πανεπιστήμιο είναι και πρέπει να είναι χώρος παιδείας εκπαίδευσης και ελευθερίας. Όμως τι είδους Πανεπιστήμιο πρέπει να υπάρχει; Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας και την παραγωγή, ή πρέπει να στοχεύει μόνο στην απόκτηση γνώσεων και ικανοτήτων; Πρέπει να είναι δημόσιο ή μπορούν ιδιώτες να αντικαταστήσουν το κράτος στο ύψιστο επίπεδο εκπαίδευσης με μόνο στόχο το κέρδος; Όμως κατ’αρχήν το Πανεπιστήμιο πρέπει να δίνει προοπτικές και δυνατότητες στους φοιτητές του. Όταν η ανεργία των νέων επιστημόνων, (και με μεταπτυχιακά), είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, όλες οι σκέψεις και συζητήσεις είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό. Ποια η σύνδεση με την παραγωγή, όταν δεν υπάρχει παραγωγή στη χώρα εξ’ αιτίας των περιοριστικών νόμων της ΕΕ και την οικονομική αφαίμαξη από τους «εταίρους» δανειστές μας; Η μόνη διέξοδος στους νέους μας, δυστυχώς, κατάντησε να είναι η μετανάστευση με οδυνηρές και απρόβλεπτες κάποιες φορές συνέπειες για την πατρίδα μας. Η κορύφωση της κρίσης συνδέεται με την αποστέρηση της κοινωνίας μας από τους πιο ελπιδοφόρους νέους και επιστήμονες.

Είναι αδύνατον με το σημερινό καθεστώς της νέας κατοχής η Παιδεία να παράγει ολοκληρωμένους ανθρώπους που θα δουλέψουν και θα βοήθήσουν και θα αναπτύξουν τον τόπο τους. Αυτοί οι στόχοι μπορούν να υλοποιηθούν, μόνο αν απελευθερωθούμε από την κατοχή της Ε.Ε. των «εταίρων» και δανειστών.