ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το τι συμβαίνει και γιατί στο μεγάλο (μέχρι τώρα) κόμμα της κεντροδεξιάς έχει αναφερθεί και ερμηνευθεί (σε έκταση που το κείμενο επιτρέπει) στο πολιτικό άρθρο της «Ε», που αναγκαστικά λόγω των περιστάσεων είναι αρκετά εκτεταμένο. Θεωρητικά, λοιπόν, δε χρειάζεται ευρύτερη διαπραγμάτευση, μια που πρόκειται για τα εσωτερικά άλλου κόμματος, με το οποίο, μάλιστα, δεν έχουμε καμία σχέση.

Ομως τα όσα συμβαίνουν σ’εκείνο τον πολιτικό χώρο ενδιαφέρουν όλους, κυρίως γιατί αυτά αποτελούν μια εικόνα του τι συμβαίνει και γιατί σε ολόκληρο το εξαρτημένο (άμεσα ή έμμεσα...) πολιτικό μας σύστημα.

Ολοι, τον τελευταίο καιρό, στηρίζουν λίγο-πολύ το ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ΗΠΑ, Γερμανία και λοιποί της Ε.Ε., Τουρκία, Ισραήλ και όλο το εσωτερικό συστημικό μέτωπο, για τους δικούς τους καθένας λόγους. Γενικά, διότι μόνο ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, με το «αριστερό» πρόσημο, μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους, εκτός, ασφαλώς, των Ελλήνων πολιτών και της Ελλάδας. Αλλωστε το ίδιο παίζει και το ρόλο της αντιπολίτευσης στον εαυτό του (!)

Δεν έπρεπε, λοιπόν, να υπάρχει σοβαρή Αντιπολίτευση, που στοχεύοντας στην εξουσία θα έκανε επίθεση στον Τσίπρα, ουσιαστική και όχι προσχηματική. Ετσι ανάγκασαν το Σαμαρά, που δε θα «έπαιζε» με τον Τσίπρα, και τοποθέτησαν το Μεϊμαράκη, που όλοι τον «δέχτηκαν» ως προσωρινό, μεταβατικό πρόεδρο μέχρι το σχεδιαζόμενο για την άνοιξη του ’16 συνέδριο (που, αν χρειαζόταν..., θα το μετέθεταν για αργότερα), που θα εφταναν σε τελική προεδρική εκλογή. Εν τω μεταξύ ήλπιζαν ότι ο Τσίπρας θα προλάβαινε να ολοκληρώσει την εσωτερική, οικονομική και κοινωνική, καταστροφή της χώρας, τη διάλυση της παιδείας, ώστε να «παράγει μόνο γραικύλους, κατά το πρότυπο Φίλη, Ρεπούση, Λιάκου, Βερεμή κ.λπ, και, κυρίως, να παραδώσει ό,τι απέμεινε στα εθνικά θέματα, και, ενδεχομένως, να ακρωτηριάσει τη χώρα.

Προέκυψε όμως ένας άλλος Μεϊμαράκης, από αυτόν που περίμεναν, «ικανοποιημένο» και μόνο με το μεταβατικό. Αυτός, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, προκήρυξε άμεσα(!) εσωκομματικές εκλογές για πραγματικό πρόεδρο και προκάλεσε σάλο σε όλους και ειδικά στους «προστάτες», εξωτερικούς (και εσωτερικούς) των διαφόρων «φυλών», οικογενειών, ομάδων, αυτόκλητων σωτήρων, κοινώς «νούμερων» κ.λπ. και επεκράτησε το «έλα να δεις», με κίνδυνο ορατό, πλέον, πολυδιάσπασης...

Η Ν.Δ. δεν ήταν ποτέ κόμμα με ενιαία ιδεολογία, φιλοσοφία και πολιτική, ακόμη και σε εποχές ακμής. Είχε (και έχει) τους «Αμερικανούς», τους «Γάλλους», τους «Γερμανούς» (που μετά το ευρώ συνεχώς αυξάνονταν), τους «Εβραίους», τους «Τούρκους» (!) και ίσως και κάποιους Έλληνες... Ολοι, λοιπόν, εν όψει της τελικής εκλογής, ήθελαν να προωθήσουν (με τους Αμερικανούς να θέλουν και την Αντιπολίτευση ακραιφνώς δική τους!!) τους δικούς τους και έτσι επικράτησαν ο Μητσοτάκης (Γερμανία, Siemens κ.λπ.), προς γενική έκπληξη ο ανέτοιμος, παιδαριώδης Τζιτζικώστας (ακροδεξιός και Αμερικανός), η αστεία (για πρόεδρος μόνο, γιατί αλλιώς δεν είναι ανόητος) περίπτωση του Αδωνη (ο Βορίδης δίστασε..) και, φυσικά, ο Β. Μεϊμαράκης, που, τώρα, όλοι(!), απ’όλες τις πλευρές (!!) (εκτός των δεξιών ψηφοφόρων όμως,...) του επιτίθενται και τον καλούν να παραιτηθεί (!!!) από την υποψηφιότητά του!

Οταν, τις παραμονές των εσωκομματικών εκλογών, διεφάνη άνετη έως θριαμβευτική εκλογή του Μεϊμαράκη (του μόνου που μπορούσε να εξασφαλίσει την ενότητα της Ν.Δ.) επεκράτησε (σε όλους εκτός πάλι από τους ψηφοφόρους που θέλουν, φυσικά, έναν ισχυρό πρόεδρο), πανικός, που οδήγησε στο προκλητικό σαμποτάρισμα της εκλογικής διαδικάσίας, νέες εντάσεις,  και πιθανόν σε αόριστη αναβολή.

Η πολυδιάσπαση, έτσι, θα γίνει πολύ πιθανή, κάτι που όμως θα οδηγήσει σε ανάλογα φαινόμενα και στο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα αν εισέλθει στην Κυβέρνηση και ο ...Λεβέντης, ακόμη ένα στοιχείο (απροσδόκητο) που δείχνει πόσο ρευστή είναι και μη ελεγχόμενη, πλέον, η κατάσταση.

Ας ευχόμαστε να προκύψει κάτι (έστω και ελάχιστο) θετικό για τους Ελληνες πολίτες.