ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κανείς, ούτε καν οι φανατικότεροι των εχθρών του, δεν αμφισβήτησαν ποτέ το Μέγεθος του ίδιου του Κάστρο, του ονόματος και του θρύλου του, που κυριάρχησε για μισό αιώνα σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και εγκαινίασε τους αγώνες των λαών της για χειραφέτησή τους, από τα ποικίλα δεσμά που τους είχε επιβάλει η Βόρεια Αμερική, ακυρώνοντας το κατόρθωμα του Μπολίβαρ και των διαδόχων του στον αγώνα κατά των Ισπανών κατακτητών.

Το παράδειγμά του, το κύρος και η επιρροή εξ’αυτού υπήρξαν (και πιθανόν υπάρχουν...) δικαιολογημένα και δικαιωμένα. Προσέφερε κοινωνικες και ευρύτερα πολιτιστικές κατακτήσεις πρωτόφαντες σε λαούς για αιώνες δυναστευόμενους και, το μέγιστο, τη συλλογική, τουλάχιστο, Αξιοπρέπεια, όρο απαράβατο για την επιβίωση και ανάπτυξη κάθε λαού. Παράδειγμα επικίνδυνο για τις δυναστεύουσες Δυνάμεις, που κάνουν κατανοητές (όχι όμως και δικαιολογημένες) τις εχθρικές μέχρι και επιθετικές ενέργειές τους για ακύρωσή του καθώς και, τουλάχιστο..., τη διστατικτική, και μάλιστα όχι αφιλοκερδή, βοήθεια εκ μέρους του, τότε, λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ, στο οποίο δεν υποτάχθηκε ποτέ.

Υπάρχει, βέβαια, και άλλη πλευρά (υπερτονισμένη, ίσως, αν υπολογιστεί πως δεν υπήρξε ποτέ εκεί, έστω και τυπική, πόσο μάλλον πραγματική, Δημοκρατία) στην κουβανέζικη επανάσταση (που ονομάστηκε γρήγορα και «κομμουνιστική»...), αυτή της αυταρχικής έως και δικτατορικής διακυβέρνησης. Και πρώτοι που αποκάλεσαν Δικτάτορα τον Κάστρο ήσαν οι ΗΠΑ, που εισέπραξαν  την καυστική απάντησή του: «Είμαι δικτάτορας του εαυτού μου και διερωτώμαι γιατί δε μας δίνουν χείρα βοηθείας όπως κάνουν με τους άλλους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής»!

Είναι αλήθεια ότι, μετά την αναίμακτη σχεδόν επικράτηση, στο τέλος του 1959, της επανάστασης, ακολούθησαν αντεκδικήσεις στις προηγούμενες βαρβαρότητες της δικτατορίας του Μπατίστα, οξύτατη λεκτική επίθεση κατά των ΗΠΑ, που μέχρι τότε ευνοούσαν σιωπηρά την αλλαγή καθεστώτος, φυγή των οργάνων της νεοφεουδαρχικής αμερικανικής (ΗΠΑ) κατοχής και των πιο θερμών οπαδών-ωφελημένων της δικτατορίας Μπατίστα, ιδιαίτερα της Μαφίας, και οξεία αντεπίθεση των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, ενώ επιβαλλόταν πλήρης κρατικοποίηση των πάντων, μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων (ακόμη και τα κουρεία έγιναν κρατικά!), επιβάλλεται ολοκληρωτικό εμπορικό εμπάργκο (τότε αρχίζει, συμπτωματικά..., και ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των «βλαβερών στην υγεία», της ζάχαρης και του καπνού...), στροφή προς Σοβιετική Ενωση για βοήθεια και προστασία, με επακόλουθο αύξηση (ή επιθυμία) φυγής και περιορισμός μέχρι και κατάργηση ατομικών και πολιτικών ελευθεριών (που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν προηγουμένως) και αποχώρηση του Τσε Γκεβάρα, που έγινε ο θρύλος της παγκόσμιας νεολαίας, λόγω της δράσης και του ηρωικού τέλους του.

Πάρα ταύτα και παρά το γεγονός ότι συνέβαλε και ο Κάστρο, άθελα ίσως και λόγω των συνθηκών, στη διατήρηση της άποψης πολλών ότι υπάρχει αντιθετικό χάσμα ανάμεσα στο Σοσιαλισμό και τη Δημοκρατία, ενώ μπορούσε, λόγω και της ευρύτατης λαϊκής στήριξης, να επιχειρήσει το αντίθετο, μια και πραγματικός, ανθρώπινος, Σοσιαλισμός δε νοείται χωρίς πραγματική Δημοκρατία, το τελικό, ανεξάρτητα από την περαιτέρω πορεία της Κούβας, συναγόμενο κρίνεται θετικό για την ανθρωπότητα.

Και η κρίση αυτή επιβεβαιώνεται από την αθρόα συμμετοχή στις εξόδιες τελετές της τέφρας του Κάστρο, του Κουβανέζικου λαού και νοερά όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής (και όχι μόνο...) και των ηγετών τους, καθώς και των αντιπροσώπων των ηγεσιών, υποβαθμισμένων φυσικά..., όλων των κρατών ακόμη και, εξ’ αντιθέτου(!), της γελοίας παρουσίας και ομιλίας του, πρωθυπουργού, κακή τη τύχη, της Ελλάδας.