ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε

Δυστυχώς, στα εσωτερικά, οικονομικά και κοινωνικά (ακόμη χειρότερα στα εσωτερικά εθνικά, δηλαδή στην επίθεση στον Ελληνισμό…), δεν υπάρχει καμιά πολιτική ελπίδα, όχι για κάποια βελτίωση σχετικά προσεχή, αλλά ούτε καν μακροπρόθεσμη με βάση τα σημερινά πολιτικά δεδομένα. Οσα λέγονται, και όχι μόνο από αυτήν την απίθανη κυβέρνηση που μας επέβαλαν, είναι απλώς ανοησίες, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και θέλουν όλοι οι κρατούντες και τα όργανά τους (μαζί ανοικτά πλέον, και το ΚΚΕ!) μάλιστα πάση θυσία (των άλλων) το ευρώ, όσο κουβεντιάζουν για το «χρέος» προς τους δανειστές (στις τράπεζές τους βρίσκονται πολλαπλάσια ποσά αυτών των ιδίων των κρατούντων…), ενώ «αγνοείται» ότι η Γερμανία μας χρωστάει πολύ περισσότερα!

Δυστυχώς καμιά πολιτική ελπίδα, ούτε άλλου είδους(...), με βάση την περίεργη ατμόσφαιρα «απάθειας», απογοήτευσης και μελαγχολίας, παρά την απόγνωση και την οργή.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα του κειμένου που ακολουθεί, αλλά οι εξωτερικοί κίνδυνοι που ογκούνται γύρω μας, που μεγιστοποιούνται, βέβαια, από όσα παραπάνω αναφέρθησαν, και πώς αυτοί θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, έστω και μόνο κατ’αρχάς για επιβράδυνση της εξέλιξής τους.

Προβλήματα στους γείτονες

φόβος ότι θα τα πληρώσει, πάλι, η Ελλάδα

Βορειοδυτικά η... Αλβανία ονειρεύεται εξάπλωσή της προς όλες τις κατευθύνσεις, στηριζόμενη ονομαστικά στο παράδειγμα Ερντογάν, ουσιαστικά διεκδικώντας να γίνει αυτή το στήριγμα των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, ερμηνεύοντας ή παρερμηνεύοντας τις προθέσεις των πολιτικών του Τραμπ, και μάλιστα παρά τις εσωτερικές οξείες αντιθέσεις, πολιτικές και οικονομικές. Στα βόρειά μας τα Σκόπια (τεχνητό κράτος κατά Τραμπ) απειλείται με διάλυση (η επιδιωκόμενη πολιτική διευθέτηση εκεί από απεσταλμένο του Τραμπ είναι προσωρινή) και στη Βουλγαρία εντείνεται η μάχη επιρροής Ρωσίας-ΗΠΑ.

Το πιο άμεσο όμως πρόβλημα και πιο επικίνδυνο για μας είναι τα προβλήματα της Τουρκίας, δηλαδή Ερντογάν, και οι επιπτώσεις τους στα Ελληνοτουρκικά. Οι απροκάλυπτες απειλές σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο του Ερντογάν και των υποτακτικών του, με τις οποίες φαίνεται να θέλει να προκαταβάλει τις προθέσεις του Τράμπ στην περιοχή, πριν να τις αποκρυσταλλώσει σε πολιτική, υπό άλλες συνθήκες θα σήμαιναν εισαγωγή σε πόλεμο! Και το ερώτημα είναι πώς αντιδρά και , σοβαρότερο, πώς πρέπει να αντιδράσει η Ελλάδα, παρά το ότι δεν είναι, φυσικά, γνωστά όλα τα σχετικά, διπλωματικά και στρατιωτικά.

Πώς θα έπρεπε να αντιδρά η Ελλάδα

Παραδόξως σε πρώτη ματιά, ο Κοτζιάς και ο Καμμένος αντιδρούν σχετικά ικανοποιητικά και μάλιστα παρά τη σφοδρή επίθεση που δέχονται από το βαθύ ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του, που συντάσσονται αυτόματα με τους εχθρούς της Ελλάδας και βγάζουν φλύκταινες και μόνο στο άκουσμα λέξεων, όπως έθνος, πατρίδα, Ελλάδα και Ελληνισμός. Και, δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι...

Εδώ, όμως, χρειάζεται μια διευκρίνιση: Η στάση των 2 υπουργών συμβαδίζει, σε σχέση με Τουρκία και, πιθανόν, τα Σκόπια, με τις κακές αμερικανοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες όμως μπορεί να αλλάξουν (όπως πρόσφατα με τις Ισραηλινοτουρκικές...). Το αντίθετο συμβαίνει με τις αλβανοαμερικανικές, γι’αυτό και οι διώξεις και ο ξεριζωμός του μεγάλου ελληνικού προαιώνιου πληθυσμού στη Βόρεια Ηπειρο, που αντιμετωπίζονται όπως οι αντίστοιχες του 1955 και εξής στην Πόλη και Ιμβρο-Τένεδο, με τη γνωστή εξέλιξη... Οσο για τις «αντιδράσεις» των συνιστωσών πρόκειται για φαινόμενα κεκτημένης ταχύτητας(!) και δυσκολίας άμεσης προσαρμογής στην αλλαγή πλεύσης των αφεντικών τους, που τώρα είναι κατά της παγκοσμιοποίησης και υπέρ των εθνών.

Υπάρχουν, πάντως, κάποιοι τρόποι ανάσας

Θα αργήσει, δυστυχώς, η εποχή που οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι να μην επιλέγονται από «προστάτες», «φίλους» ή και εχθρούς μας (όπως μας διδάσκει και ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης: «ηλθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας [...]»), κάτι που πράγματι είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί, μια που, ακόμη, πολλοί το θεωρούν... αδιανόητο!, ώστε να έχουμε εθνικό σχέδιο αποτροπής ή αντιμετώπισης των όποιων εξωτερικών κινδύνων. Πράγματι φαίνεται ότι αργεί. Ομως υπάρχει ένας, τουλάχιστον, χώρος Ελλήνων που «δεν υπόκειται στη συνεχή πλύση εγκεφάλου ότι... δεν υπάρχει, φυσικά(!), κανείς από τους πολιτικούς μας που δε θα ήθελε το καλό της Ελλάδας, ανεξάρτητα από κ.λπ.»!! Είναι ο χώρος της Ελληνικής ομογένειας.

Υπάρχουν, ζουν και εργάζονται εκατομμύρια Ελλήνων όπου γης, πολλοί στις χώρες της Ευρώπης, κυρίως όμως, σχετικά ελεύθεροι από την παραπάνω πλύση εγκεφάλου, σε Καναδά, Αυστραλία και, κυριότατα, στις ΗΠΑ, όπου η όποια παρέμβασή τους θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική και ενδεχομένως επωφελής για την Ελλάδα, όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες περιπτώσεις, όπως Αρμενίων και Εβραίων.

Δε χρειάζεται εδώ να απαριθμήσουμε τις πάμπολλες και ποικίλες παρεμβάσεις αυτές, τονίζοντας όμως την ιδιαίτερη σημασία αυτών που άπτονται στην ενημέρωση και προώθηση των εθνικών μας θεμάτων, όταν μάλιστα δρουν εκεί πλαστογράφοι της ιστορίας, όπως τα λόμπι των Σκοπίων και Τουρκίας(!). Γι’αυτό άλλωστε εδώ και αρκετά χρόνια είχε συσταθεί Υπουργείο για τους ομογενείς, χωρίς πάντως να λειτουργεί συνήθως σταθερά και αποτελεσματικά, κάτι που ισχύει, δυστυχώς, ιδιαίτερα σήμερα, για τους γνωστούς και ...ευνόητους λόγους. Εννοείται, φυσικά, ότι οι όποιες δράσεις εκεί θα είναι διαφανείς και, επίσης φυσικά, όχι αντίθετες, προς τις χώρες που κατοικούν και τα καλώς νοούμενα συμφέροντά τους.

Κάποια προβλήματα της ομογένειας στις ΗΠΑ.

Η μεγαλύτερη σε  αριθμό, οικονομική επιφάνεια και, δυνητικά, ισχυρότερη για πρωτοβουλίες υπέρ των Ελλήνων πολιτών, της Ελλάδας και γενικότερα του Ελληνισμού (χωρίς, φυσικά, να «στρέφεται» κατά της δεύτερης πατρίδας τους) Ομογένεια είναι αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της ισχυρότερης, για τουλάχιστο μια γενεά ακόμη, δύναμης του πλανήτη και κύριας υπεύθυνης για τα συμβαίνοντα ανά τον κόσμο. Ομως, παρά τη μεγάλη συνεισφορά, ατομικά και συλλογικά (κυρίως μέσω εθνικοτοπικών συλλόγων-αδελφοτήτων), ιδιαίτερα στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, οικονομικά και με προσφορά σε έργα ευποιίας (σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ), δεν επιχείρησε ή δεν κατόρθωσε να επιτύχει, με μια ενιαία οντότητα, ό,τι άλλες ομογένειες, όπως π.χ. οι Αρμένιοι και οι Εβραιικής θρησκείας ή καταγωγής αμερικανοί πολίτες.

Τούτο κατά κύριο λόγο οφείλεται στο ότι ο Ελληνισμός των ΗΠΑ έχει ως κύριο συνδετικό πόλο την Ελληνορθόδοξη εκκλησία, με επικεφαλής αρχιεπίσκοπο ως εκφραστή της. Και εδώ ίσως εντοπίζεται, δυστυχώς, το πρόβλημα.

Από το 1919 οι ΗΠΑ αρχίζουν να αποκτούν παγκόσμιες προθέσεις και σχεδιασμούς, που συγκεκριμενοποιούνται μετά το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου (1945). Από το 1919 δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, ίσως λόγω της επικράτησης των Μπολσεβίκων στην Ορθόδοξη Ρωσία. Εκτοτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο τελεί υπό την «προστασία» τους, ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης είναι της επιρροής τους (τουλάχιστον), όπως και οι υπ’αυτόν Ελληνορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο προφανώς. Ετσι η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής αναγκαστικά, ανεξάρτητα από τις όποιες γενικότερες προθέσεις της, προσαρμόζεται στο πλαίσιο αυτό, όπως και το οικουμενικό Πατριαρχείο... Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, να συμβαίνουν πολλά, φαινομενικά, «παράδοξα». Δύο παραδείγματα αρκούν:

        - Στην αρχή της αρχιερωσύνης του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφτηκε την Κρήτη (υπάγεται, δυστυχώς..., απευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) και από το Ηράκλειο εξεδήλωσε την «πικρία» του που δεν είχε προσκληθεί στην... Ελλάδα! Και από τις ΗΠΑ, όταν η Τουρκία ανακήρυξε το παράνομο «Τουρκοκυπριακό κράτος», ο ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, αντί κάποιας διαμαρτυρίας εδήλωσε ότι το (παράνομο) συμβάν αυτό είναι «μια χρυσή ευκαιρία για την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων»!!. Και κάτι ακόμη πιο σοβαρό. Ακούστηκε μάλιστα ότι έγινε απόπειρα να εγκαταλειφθεί η ονομασία Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής και να ονομάζεται του λοιπού ... Ανατολική Ορθόδοξη. Ευτυχώς απεφεύχθη κάτι τέτοιο και ισχύει η διεθνώς ισχύουσα ονομασία.

Μπορούν να γίνουν πολλά...

Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα βρίσκονται αντιμέτωποι με τους έσχατους κινδύνους και εξωτερικά και εσωτερικά (με τους εφαρμοστές των σχεδίων του Σόρος και λοιπών εξωτερικών, κυρίως αμερικανικών, «ιδρυμάτων» και Μ.Κ.Ο.). Είναι, πλέον, παγκοίνως γνωστό ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλό από τις γνωστές, κυβερνητικές και τις περισσότερες «αντιπολιτευτικές» πολιτικές δυνάμεις, που εκφράζουν, σχεδόν απροκάλυπτα, ξένες πρεσβείες και «ιδρύματα». Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσουμε Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και Ελληνες εκφραστές τους, ας αναλάβουν πρωτοβουλίες (και με δικές μας παροτρύνσεις) οι ανά τον κόσμο ομογένειες, και ιδιαίτερα αυτή των ΗΠΑ, όχι αντιθετικά προς τον ορθόδοξο πόλο-δεσμό, αλλά ανεξάρτητα, και προσθετικά, επηρεάζοντάς τον... ελληνικά, και παρεμβαίνοντας, όσο οι θεσμοί τους το επιτρέπουν, ιδιαίτερα τώρα που αναπροσαρμόζεται η πολιτική των ΗΠΑ παγκοσμίως, απαλλάσσοντάς μας τουλάχιστον από τον... Σόρος και τους εδώ (και επ’αμοιβή) εκφραστές του.