ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η χώρα μας  (έχει κάποιος την αίσθηση  ότι) βρίσκεται σε μια κατάσταση που θυμίζει συνειρμικά  ιστορικά ανάλογα του Ιουλίου του 1974, με την εθνική προδοσία της Κύπρου από τη στρατιωτική  χούντα, χωρίς όμως να είναι ορατή, τουλάχιστον σήμερα, μια ανάλογη πολιτική διέξοδος. Και αυτό, παρόλο που διεθνώς κάποια θεμέλια τρίζουν...

Η παγκοσμιοποίηση σε κρίση

Τα πλήγματα κατά της παγκοσμιοποίησης (που ως όρος είναι ψευδεπίγραφος, επειδή ευνοεί το 1%  να απομυζά και να υποδουλώνει το υπόλοιπό 99% του πληθυσμού της Γης. Το 2017 το 82% του παραχθέντος πλούτου στον πλανήτη το καρπώθηκε αυτό το 1%) αυξάνονται με  συνέπεια τη σταδιακή επιστροφή στο έθνος-κράτος ( έννοιες που κάνουν τους ταγούς και τους κολαούζους της παγκοσμιοποίησης να φρικιούν). Στη λίστα προστέθηκε και η Ιταλία, που απέκτησε κυβέρνηση που δεν είναι πλέον πειθήνια στη γερμανική Ε.Ε. Δηλ. να δέχεται αδιαμαρτύρητα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες (όρος που προκαλεί δυσανεξία στο ΣΥΡΙΖΑ και στα τσιράκια του Σόρος) και να εφαρμόζει τις γερμανικές συνταγές λιτότητας. Η ιταλική άρνηση να δεχθεί λαθρομετανάστες έχει άμεσο αντίκτυπο στη Γερμανία. Προκάλεσε  την  κρίση στον κυβερνητικό συνασπισμό, που συνεχίζεται ακόμη. Επιπρόσθετα, η γερμανική εξαγωγική μηχανή ήδη πλήττεται από τους δασμούς του Τραμπ και υπονομεύεται έτσι η ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία της και κατ’ επέκταση η Ε.Ε., που μόνο ενωμένη δεν είναι πλέον, με το πρόβλημα της  λαθρομετανάστευσης (και της λιτότητας).

     Εχουν αντιληφθεί οι κοινωνίες των χωρών της Ε.Ε. ότι η αθρόα λαθρομετανάστευση, «στο όνομα του ανθρωπισμού», στοχεύει στην διάλυση της κοινωνικής και εθνικής συνοχής, για να περνάνε με ευκολία και με ουσιαστική κατάλυση της Δημοκρατίας τα  μέτρα λιτότητας.

Στη Βρετανία το Brexit προκαλεί κυβερνητικούς τριγμούς, επειδή οι φιλοευρωπαϊστές, της πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένης, προωθούν μια «ειδική σχέση» με την Ε.Ε. που δε θα διαφέρει ουσιαστικά με την πλήρη ενταξη, δηλ. το καθεστώς  πριν από το Brexit. Οι παραιτήσεις του Υπουργου Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον («Η Βρετανία θα καταλήξει αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης») και του Υπουργού για τις διαπραγματεύσεις Brexit Ντέιβιντ Ντέιβις είναι η κορυφή του παγόβουνου και προοιωνίζονται εξελίξεις, μια και την απόχωρηση από την Ε.Ε. ψήφισαν μαζικά τα λαϊκά στρώματα που πληγήκανε απ’αυτήν. Η Βρετανία, παρα τις Κασσάνδρες που προφήτευαν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς για να αποτρέψουν την ψήφο των Βρετανών υπέρ της αποχώρησης, παρουσιάζει ήδη σημαντική ανάπτυξη.

Στις ΗΠΑ η λυσσαλέα επίθεση εναντίον του Τραμπ, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του (Νοέμβρης 2016), με στόχο να τον ρίξουν ή τουλάχιστον να μην εκλεγεί για δεύτερη θητεία φαίνεται ότι δεν τελεσφορεί, προς θλίψη των απανταχού «παγκοσμιοφρόνων», μηδέ του Σόρος και των τσιρακίων του εξαιρουμένων. Αντίθετα μάλιστα, σε πείσμα όλων αυτών τηρώντας τις προεκλογικές εξαγγελίες του («πρώτα οι ΗΠΑ»), πιστώνεται με τη θεαματική «υποταγή» της Β. Κορέας με την προτροπή της Κίνας, που φοβάται το γενικευμένο οικονομικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, επειδή θα ανακόψει την εξαγωγική της ισχύ. Ηδη με τους δασμούς που έχει επιβάλει σε Κίνα και Ε.Ε. επιδιώκει να τους υποχρεώσει να ισοσκελίσουν  το εμπορικό τους ισοζύγιο με τις ΗΠΑ έτσι, ώστε να επεκτείνει την αμερικανική παραγωγή στη χώρα του και να μην «κόβει» πληθωρικά δολάρια για να πληρώνει τα εμπορικά ελλείμματα, πολιτική που ακολουθούσαν οι προκάτοχοί του. Ετσι η αμερικανική οικονομία, που δεν εξαρτάται τόσο από τις εξαγωγές, όπως η Κίνα και η Γερμανία, αλλά από την εσωτερική της αγορά, ανθεί.   Η πολιτική τους με τους λαθρομετανάστες (εκεί δεν έχει πρόσφυγες) είναι ανάλογη με αυτή των Βορειοευρωπαίων, δηλ. σύρματα και στρατοπεδα.(δυστυχώς γι’αυτόν, ο Τσίπρας πέφτει μακριά για να τους στείλει).

 Δεξιός και πλούσιος ο ίδιος, όμως δεν ανήκει στο πολιτικό κατεστημένο, γι’ αυτό τον φοβούνται, επειδή δεν μπορούν να τον ελέγξουν. Προκειμένου να αποκτήσει ερείσματα στην κοινή γνώμη, που στις ΗΠΑ  είναι πιο σημαντική από την Ευρώπη, καταφεύγει στις κλασικές συνταγές επίδειξης ισχύος, πραγματικές ή εικονικές  κυρίως στη Συρία και πρόσφατα στη Β.Κορέα.

Επιτυχής, για την ώρα,  θεωρείται η συνάντησή του με τον Πούτιν στις 16/7, παρά τις αντιδράσεις του κ. Πάιατ και των υποτακτικών του(!), καθώς και πολλών Ρεπουμπλικάνων, αλλά και τις  ανησυχίες των Ευρωπαίων (της Ε.Ε. βεβαίως-βεβαίως) για το Συριακό, μήπως τους αφήσουν απ’ έξω.

  Στην Ελλάδα εικόνα διάλυσης και σύγχυσης

Η κυβέρνηση Τσίπρα εξοφλεί όλα τα γραμμάτια που της έχουν αναθέσει οι ξένοι, το Μακεδονικό, το νέο μνημόνιο, την λαθρομετανάστευση, προσεχώς το Αλβανικό, πιθανόν και το Κυπριακό και το Αιγαίο  και Κύριος οίδε τι ακόμη. Να προστεθούν και αυτά που απορρέουν από την συριζαίική «ιδεολογία»  της παγκοσμιοφροσύνης για τη διάλυση του έθνους  (έμφυλες ταυτότητες, αναδοχή παιδιών σε ομόφυλους, νομιμοποίηση ναρκωτικών κ.λ.π). Ελπίζουμε ότι δε θα προκάμει...

Προχώρησαν στο Μακεδονικό, παρά τα μεγάλα συλλαλητήρια,  έχοντας άγνοια κινδύνου. Νόμιζαν ότι οι Ελληνες δε θα αντιδράσουν, όπως έκαναν με τα αλλεπάλληλα συριζαίκα μνημονιακά μέτρα, επειδή στη ΝΔ είναι ο βολικός γι’ αυτούς Μητσοτάκης, κι αν «κάποιοι» αντιδράσουν, θα τους βαφτίζουν ακροδεξιούς, χρυσαυγίτες (πολύτιμη για το ΣΥΡΙΖΑ η Χρυσή Αυγή)  ή και θρησκόληπτους (με την ευλογία του κ. Ιερωνύμου)  με τη συνδρομή των συριζαίκων ΜΜΕ  τους. Την ΕΡΤ, την εφημερίδα (κατ’ ευφημισμό) των συντακτών, με τις «εργολαβίες» των Ιών της και λοιπών «συντακτών», τη Documento  του Μπαξεβάνη, την «Kontra News» του Κουρή, τη συνδρομή του συγκροτήματος Real του «σοβαρού» Χατζηνικολάου (συνεταίρου του υιού Κουρή). Ομως λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, τον Ελληνικό λαό, και πελάγωσαν. Ο κυβερνητικός συναρχηγός βλέποντας το κόμμα του να διαλύεται  και να οδηγείται σε πολιτική εξαφάνιση και προκειμένου να εξασφαλίσει όσο παίρνει τον υπουργικό του θώκο έχει υπερβεί κάθε όριο αξιοπρέπειας και γελοιότητας.

Ομως η ζημιά έγινε.  Ακόμη και να μην κυρώσει τη συμφωνία του Κοτζιά η ελληνική Βουλή,  τα Σκόπια, που έχουν από το 1999 υποβάλει αίτηση στο ΝΑΤΟ  με το όνομα FYROM με βάση την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, θα ενταχθούν αυτόματα, εφόσον εκπληρώσουν τα προβλεπόμενα στη συμφωνία, με το όνομα FYROM. Αλλωστε το 2011 το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης καταδίκασε την Ελλάδα κρίνοντας ότι κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία.

Ο έτερος Καππαδόκης, ο Τσίπρας ( Μελανσόν, υποψήφιος  της αντισυστημικής Αριστεράς  στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017, όπου πήρε  ποσοστό 20%,   για τον Τσίπρα :  «μια από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής» και «Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με  προσβάλλουν»)  το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να είναι ο πιο πειθήνιος υπηρέτης των ξένων αφεντικών του και, κυρίως, των Δημοκρατικών των ΗΠΑ από την εποχή Ομπάμα, που τον προώθησε. Δηλ. η συνέχεια Σημίτη-Γιωργάκη. Ετσι εξηγείται και η περίεργη απέλαση Ρώσων διπλωματών την παραμονή της συνάντησης Τραμπ-Πούτιν. Για να την υπονομεύσουν, άσχετα από το τι διαρρέουν στα ΜΜΕ. Βάλανε το τσιράκι τους, που ουδόλως ενδιαφέρεται  για τα ελληνικά συμφέροντα που υπαγορεύουν την υπάρξη καλών  ελληνορωσικών σχέσεων, μεταξύ άλλων και ως αντίβαρο της τουρκικής απειλής, να παίξει το βρόμικο παιχνίδι των Δημοκρατικών κατά του Τραμπ. Οσα επικαλούνται για τους Ρώσους , πολύ περισσότερα πράττει ό Αμερικανός πρεσβευτής,  που διορίστηκε επί Ομπάμα, και που αλωνίζει ανεξέλεγκτος ανά την Ελλάδα. Τι έπαθαν  άραγε αυτοί που συμμετείχαν στο σχέδιο «Πυθία» ; Η μήπως θα μας πουν ότι στα συλλαλητήρια, εκτός των «φασιστών», των «θρησκόληπτων», μετέχουν  τώρα «πράκτορες» και «κατάσκοποι»» ;

Ο πρόθυμος υπέγραψε και με τους Γερμανούς να μας στέλνουν πίσω τους λαθρομετανάστες (δεν το δεχθηκε η Ιταλία) με αντάλλαγμα (νόμιζε) τη διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ στα έξι νησιά που υποφέρουν από τις ορδές τους έως το τέλος του χρόνου! Ομως οι Γερμανοί του ζητούν τώρα «ισοδύναμα», επειδή δεν τήρησε τα «συμφωνηθέντα». Γι’αυτούς το «πείραμα» είναι διαρκές.

Από τότε που έγινε πρωθυπουργός, το «ναι σε όλα» έγινε το νέο δόγμα της «κυβερνώσας Αριστεράς», που είναι χειρότερη και από την πιο συστημική Δεξιά. Ομως ο Τσίπρας, εκτός από το πηγαίο ταλέντο του στα ψέμματα,  δε φαίνεται να έχει την ικανότητα να αναλύει την πολιτική κατάσταση και  να αποφασίζει  ο ίδιος για τις πολιτικές εξελίξεις (Εβαλε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να αξιολογήσουν τους υπουργούς(!!!), λες και αυτοί τους διόρισαν. Παλι καλά που δεν αξιολογούν και τον ίδιο. Φαίνεται ότι αυτό το αφήνουν στον Ελληνικό λαό). Ολα τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν την καρέκλα όσο περισσότερο γίνεται, μια και, αν γίνουν εκλογές, θα χάσουν 80 με 90 βουλευτές και γι’αυτό πιέζουν να μη γίνουν εκλογές τώρα.  

Η περίοδος της εκλογοφάνειας

Εχουν πολώσει στο έπακρο την πολιτική  σκηνή, με χονδροειδή πολλες φορές επιχειρήματα,  μπας και  συγκρατήσουν ψηφοφόρους . Δεν αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας πως η παράταση της κυβερνητικής θητείας με τις συνθήκες αυτές (Μακεδονικό, συντάξεις, αφορολόγητο κ.λ.π.) θα αποσαθρώσουν το ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα πλέον έχασε το τρένο, αφού δεν έκανε τις εκλογές νωρίτερα. Τα αφεντικά του όμως θα  αφήσουν τον «άνθρωπό τους»,  στο άνθος της ηλικίας του, να πάει στράφι, αφού τους τα ξεπουλήσει όλα ; Και πού θα βρούν σύντομα τέτοιο κελεπούρι ;

 Δεν αντιλαμβάνεται ο ίδιος ότι οι επιθέσεις εναντίον του, ούτως ή άλλως ευάλωτου,  Μητσοτάκη, όταν του αποδίδει ευθύνη για τη μείωση των συντάξεων, που αυτοί ψήφισαν με αλλεπάλληλους νόμους, τελικά γυρίζει μπούμεραγκ εναντίον του, κάνοντάς τον  συμπαθή ;

Τελικά σκέπτονται τριπλές εκλογές (τροπολογία 16 «προεδρικών» συριζαίων βουλευτών για αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές το Μάη του 2019), δηλ. και εθνικές τότε, πιστεύοντας ότι έτσι θα διασωθούν μπερδεύοντας με τις πολλές κάλπες τους Ελληνες ή θα επικρατήσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ;

Αν περιμένουν μάλιστα από το Μοσκοβισί...

Αρχισαν και τα παιχνίδια  με τις δημοσκοπήσεις, που παραγγέλνουν τα φιλικά τους  ΜΜΕ,  όπου διάφορες πρωτοεμφανιζόμενες ή μη εταιρείες παρουσιάζουν απίθανα ποσοστά για το ΣΥΡΙΖΑ, για να υποστηρίζουν ότι κλείνει η ψαλίδα με τη ΝΔ. Με τον υπουργό τους Χρ.  Βερναρδάκη -ιδρυτή της  VPRC- που μπορεί να βγάζει «επιστημονικά», ακόμη και «αυτοδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ...!

Ότι τα πράγματα δε βαίνουν κατ’ ευχήν στη...  ΝΔ δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία. Η επιχείρηση μητσοτακισμού της με φιλόδοξους νεαρούς γιάπηδες, αιτούντες για κομματικά πόστα, μάλλον ναύαγησε μετά  από τις  οξείες αντιδράσεις Σαμαρικών και Καραμανλικών αλλά και υπόλοιπης Φαμίλιας, που σχεδιαζει πώς θα προωθήσει τον «αριστερό» γιο της Ντόρας για δήμαρχο  Αθήνας. Ομως ο ολίγιστος Μητσοτάκης έχει και άλλα πιο σοβαρά προβλήματα. Η κατάτμηση της Β Αθήνας(44 έδρες) σε 3 περιφέρειες και του Νομού Αττικής(15 εδρες) σε 2, που ψήφισε τελικα η ΝΔ, προκάλεσε σοβαρές εσωκομματικές αντιθέσεις, επειδή οι «επώνυμοι», οι ευνοούμενοι καναλαρχών και τα προβεβλημένα στέλέχη θα χάσουν μεγάλο μέρος από την εκλογική τους πελατεία σε περιοχές που εκλέγουν μάλιστα το 20% των εδρών της Βουλής προς όφελος τοπικών στελεχών. Το ..τυράκι της ψήφου των Αποδήμων στο αόριστο μέλλον, που τους έταξε ο Σκουρλέτης για να συγκεντρώσει η κατάτμηση 200 ψήφους και να ισχύσει από τις προσεχείς εκλογές δεν τους αρκεί. Αλλος πονοκέφαλος του Μητσοτάκη είναι τα νέα δεξιά κόμματα της καραμανλικής Παπακώστα και του σαμαρικού Μπαλτάκου με τον ξάδελφο του Καμμένου, εξέλιξη που ροκανίζει το ...όραμα της αυτοδυναμίας και συνεπώς την αρχηγική του θέση. Πολλοί στη ΝΔ αναμένουν  τους...  καραμανλικούς χρησμούς που όλο επίκεινται...  

Θα πρέπει όμως να του πιστωθεί ότι άκουσε τα συλλαλητήρια και πήρε θέση καταψήφισης της συμφωνίας Κοτζιά είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση. Ελπίζουμε και να την τηρήσει.

Το Κίνημα Αλλαγής  θα πρέπει να ευγνωμονεί  το Σ. Θεοδωράκη και την παρέα του για την αποχώρησή τους. Ισως πάρει μαζί πακέτο και το θείο του, το Σημίτη. Ενα βαρίδι λιγότερο. Ομως λυδία λίθος παραμένει ποιοι απ’ αυτούς θέλουν ΣΥΡΙΖΑ και ποιοι ΝΔ. Οταν φθάσουν οι εκλογές, τότε θα φανεί το πρόβλημα, αν και μερικοί ήδη το έχουν αποφασίσει.

Για τους υπόλοιπους κοινοβουλευτικούς ο Λεβέντης(!!) φαίνεται ότι ενισχύεται λόγω της στάσης του στο Μακεδονικό, ενώ και το ΚΚΕ, με θέσεις  κατά της αλλαγής συνόρων και καταδίκη του αλυτρωτισμού των Σκοπίων, διατηρεί την εκλογική του επιρροή.

Για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δυστυχώς, θέσεις για τα εθνικά θέματα είναι είδος που σπανίζει, εκτός σπανίων φωτεινων εξαιρέσεων (Λαφαζάνης, όχι όμως και οι «εταίροι» του).

Το ότι υπάρχει απογοήτευση από την διάψευση της ελπίδας  από το ΣΥΡΙΖΑ, που πολλοί πίστεψαν, και η έλλειψη μιας εμφανούς θετικής προοπτικής θα ήταν λάθος να οδηγήσει σε αποχή ως διαμαρτυρία. Να μην  χαρίσουμε σ’αυτούς που πιστεύουν  τη διαιώνιση του «πειράματος» να το πράξουν αβρόχοις ποσίν.