ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

          Ο Τσίπρας δεν είχε δείξει ποτέ στην πολιτική του σταδιοδρομία ότι έχει κάποια ευαισθησία ή ενδιαφέρον για τα εθνικά θέματα. Γι' αυτό και δεν είχε επεξεργασθεί την πολιτική που θα ακολουθούσε σε αυτά τα θέματα, αν ερχόταν στην εξουσία. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, αυτά τα θέματα τα αντιμετώπιζε πολύ απλά. Πειθαρχούσε απόλυτα σε ό, τι του υπαγόρευαν οι ξένες δυνάμεις κερδίζοντας έτσι την προσωρινή τουλάχιστο υποστήριξή τους. Όταν όμως ανέκυψαν θέματα εξωτερικής πολιτικής στα οποία οι ξένοι δεν έχουν τις ίδιες θέσεις (τα ίδια συμφέροντα δηλαδή), όπως στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου, αποκαλύφθηκε η ανυπαρξία σταθερών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που τον οδηγεί σε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική. Τη μια μέρα ο Τσίπρας συγκαλεί με πομπώδη τρόπο το ΚΥΣΕΑ και δηλώνει αποφασισμένος να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους με κάθε τρόπο και την άλλη μέρα κρίνει ότι είναι καλύτερο ν' αφήσει κατά μέρος τη δυναμική υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και να στείλει μια ομάδα διπλωματών για να συζητήσει τη λήψη Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με τη γειτονική χώρα, σαν να ήταν οι μονομερείς διεκδικήσεις της απλώς ένα ζήτημα παρανοήσεων. Τη μια μέρα βάζει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να επισείει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, τον κίνδυνο μιας εμπλοκής των στρατιωτικών δυνάμεων με απρόβλεπτες εξελίξεις και την άλλη μέρα ο ίδιος υπουργός δηλώνει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά και ότι δεν χρειάστηκε να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις των νησιών, διευκολύνοντας έτσι τους Τούρκους στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους.

          Η πολιτική αυτή δεν έχει καμία σχέση με την ευελιξία που πρέπει να επιδεικνύει μια κυβέρνηση σε κάποιες περιπτώσεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε πλήρη σύγχυση.

          Υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για τους οποίους πρέπει να αποδοκιμαστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, αλλά η προφανής ανικανότητα που επιδεικνύει στη διαχείριση ενός θέματος μείζονος εθνικής σημασίας δεν αφήνει καμία αμφιβολία στους συνειδητούς πολίτες ότι θα ήταν ολέθριο να παραμείνει στην εξουσία.

            Και όλα αυτά, πέραν της παγκοίνως γνωστής απόλυτα εξαρτημένης σχέσης με τις αμερικανικές αρχές και «υπηρεσίες», όπως τις εκφράζει εδώ ο απαράδεκτος εκπρόσωπός τους (αντίπαλος της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ του Τραμπ...) ανθύπατος κ. Πάιατ.