ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η αντιπολίτευση χαρακτήρισε αποτυχημένη την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γιατί δεν εξασφάλισε καμία εγγύησή τους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος έναντι των απαιτήσεων της Τουρκίας, χρησιμοποιήθηκε η επίσκεψή του ως ευκαιρία για να δικαιολογήσει ο Τραμπ την εξόντωση του Σουλεϊμανί υποβαθμίζοντας έτσι την παρουσία του ως ηγέτη κράτους και δεν δόθηκε η καθιερωμένη σε αυτές τις περιπτώσεις κοινή συνέντευξη των δύο ηγετών.

 Η συμπολίτευση από την άλλη πλευρά έκρινε απόλυτα επιτυχημένη την επίσκεψη του πρωθυπουργού, γιατί οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι επαναβεβαίωσαν τις άριστες σχέσεις των δύο χωρών, παραδέχτηκαν ότι η Ελλάδα διέρχεται περίοδο ανάκαμψης της οικονομίας της, δήλωση που διευκολύνει ασφαλώς τις επενδύσεις αμερικανικού κεφαλαίου στη χώρα μας, και εξέφρασαν έμμεσα την αντίθεσή τους στη σύναψη του Τουρκολιβυκού Μνημονίου Συνεργασίας.

Αν η επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στις Η.Π.Α. ήταν επιτυχημένη ή όχι δεν μπορεί ίσως να υποστηριχθεί με βεβαιότητα, τουλάχιστο πριν περάσει ένα χρονικό διάστημα, για να διαπιστωθεί αν η Τουρκία θα προχωρήσει σε ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας με τη διεξαγωγή ερευνών στην ελληνική Οικονομική Ζώνη ή θα ακυρώσει τα διακηρυγμένα σχέδιά της, με παρέμβαση των Η.Π.Α. προφανώς σε μια τέτοια περίπτωση.

Υπήρξε όμως αναμφισβήτητα χρήσιμο(!) το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική, γιατί έδειξε ότι για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην έμπρακτη βοήθεια καμιάς ξένης δύναμης, όσο και αν αυτά είναι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

Κατά συνέπεια, η μόνη εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της χώρας είναι οι δικές μας ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες πρέπει γι' αυτό το λόγο να ενισχυθούν επειγόντως και όσο το δυνατό περισσότερο. Και, το κυριότερο, να εξυψωθεί το «εθνικό φρόνημα στη χώρα μας, το οποίο υπονομεύεται με, σχεδόν, έξαλλους τρόπους από την απροκάλυπτη 5^η φάλαγγα των «φιλήκοων των ξένων» εντός των τειχών, αφού προηγουμένως (και ταυτόχρονα) επιδιωχθεί η εσωτερική κοινωνική γαλήνη, που βάναυσα πλήττεται, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, από τους «εταίρους» και «στρατηγικούς συμμάχους» και τα εδώ όργανά τους.