ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εν μέσω της εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας, είναι απορίας άξιο τι ακριβώς προσπαθεί να επιτύχει η κυβέρνηση με την πολιτική της. Από τη μία φαίνεται ότι υπάρχουν κύκλοι στους κόλπους της που δεν επιθυμούν την πλήρη παράδοση στην Τουρκία και στα εθνικά μας θέματα γενικότερα. Από την άλλη δε λαμβάνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο αποτροπής και προετοιμασίας της χώρας για την επερχόμενη καταιγίδα. Και αυτό, βέβαια, μάλλον αντανακλά τη μητσοτακική πολιτική παράδοση και την αντίληψη του «κοσμοπολίτικου» κύκλου περί τον Πρωθυπουργό έναντι της Τουρκίας.

Τελευταίο παράδειγμα η ανάκληση της απόφασης για πάγωμα των ΜΟΕ με την Τουρκία εξαιτίας του τουρκολιβυκού μνημονίου για τις θαλάσσιες ζώνες. Το περιστατικό αυτό δε δείχνει απλά και μόνο την αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Καταδεικνύει, κυρίως, την ελαφρότητα με την οποία λαμβάνει ή ανακαλεί αποφάσεις εθνικής σημασίας και κυρίως την ψοφοδεή νοοτροπία της έναντι της Τουρκίας. Το περιστατικό όμως αυτό είναι απλά το έσχατο παράδειγμα, αλλά όχι το πιο χαρακτηριστικό.

Στο Κυπριακό η κυβέρνηση σύρεται κυριολεκτικά πίσω από τις επικίνδυνες ακροβασίες του Αναστασιάδη, που οδηγούν από υποχώρηση σε υποχώρηση και τελικά σε ένα σχέδιο πολύ χειρότερο του Ανάν. Σε ό,τι αφορά τις παραβιάσεις του εθνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου, εξακολουθεί η ίδια κατευναστική πολιτική όλων των προκατόχων που ουσιαστικά επιτρέπει την κατοχύρωση των τουρκικών παράνομων διεκδικήσεων ως καθημερινών πρακτικών και αμφισβητήσεων. Εκεί, όμως, που η κύβερνηση οδεύει προς πλήρη αποτυχία με ανυπολόγιστες συνέπειες (ακόμα και για την ίδια) είναι το λαθρομεταναστευτικό. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία σήμερα ότι το λαθρομεταναστευτικό είναι πρόβλημα εν πολλοίς τεχνητά ελεγχόμενο από την Τουρκία με στόχο την πληθυσμιακή αλλοίωση της Ελλάδας. Στόχος είναι η δημιουργία πολυπληθούς μουσουλμανικής κοινότητας, τελικά σε βάθος χρόνου πλειονότητας, στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα και προστασία της Αγκυρας, προκειμένου η Ελλάδα να πάψει να υπάρχει ως έθνος – κράτος και τελικά να διαλυθεί.

Μπροστά σ’ αυτόν τον προφανή κίνδυνο η κυβέρνηση από τη μία εξαγγέλλει κάποια μέτρα θετικά (κλειστές δομές, επιτάγχυνση αξιολόγησης αιτήσεων ασύλου, επαναπροωθήσεις), και από την άλλη εγκαθιστά μόνιμα(;) λαθρομετανάστες σε όλη τη χώρα, επιβραβεύοντας τη δράση των λαθροδιακινητών. Είναι προφανές ότι τα οικονομικά συμφέροντα που διαπλέκονται με τη διαχείριση του λαθρομεταναστευτικού είναι τεράστια και ίσως συνδεδεμένα και με κάποιους επιχειρηματικούς κύκλους κοντά στην κυβέρνηση. Και οι πιέσεις από τους Ευρωπαίους να σηκώσει μόνη η Ελλάδα το βάρος του προβλήματος και να μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών, αφόρητες. Ετσι, η παρούσα κυβέρνηση αδυνατεί να χαράξει και υλοποιήσει εθνική πολιτική για το πρόβλημα.

Διανύουμε πλέον στα ελληνοτουρκικά μια άλλη φάση, που χαρακτηρίζεται από την ανοικτή επιθετικότητα της Τουρκίας και όχι απλά από απαράδεκτες και συνεχείς προκλήσεις. Μπροστά σε αυτό το γεγονός η πολιτική της κυβέρνησης είναι από άτολμη έως εκκωφαντικά ανεπαρκής και ψοφοδεής. Και αυτό απλά για όσους από εμάς δεν υπάρχει η όποια δεύτερη σκέψη…