ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η χαμένη «παγκοσμιοποίηση»

«Η κ. Λαγκάρντ ξεκίνησε την ομιλία της αναφερόμενη στην παγκοσμιοποίηση, τονίζοντας ότι είναι πάντα ευάλωτη σε παγκόσμιους κραδασμούς, όπως διεφάνη πρόσφατα με την πανδημία. Ο προστατευτισμός αυξάνεται, η κλιματική αλλαγή επιταχύνεται και η βιομηχανική πολιτική αλλάζει. Οι οικονομίες που έχουν υιοθετήσει την παγκοσμιοποίηση, όπως η Ευρώπη, είναι πιο εκτεθειμένες σε αυτές τις αλλαγές». Υπογράμμισε επίσης, ότι «η Ευρώπη έχει αποκομίσει τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης στο παρελθόν και έχει υποφέρει πολύ από την πτώση της».  Συζήτηση με τον ιδρυτή και εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Κλάους Σβαμπ.

            Tην αναβίωση της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποιήσης», μετά την αποχώρηση Τραμπ, από την προεδρία Μπάιντεν ευελπιστούσε το απανταχού τραπεζικό και χρηματιστηριακό κατεστημένο. Είδε όμως  να μην ευοδώνονται οι προσδοκίες τους, επειδή οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η ηγέτιδα χώρα του πλανήτη. Η αποβιομηχάνιση, η μεγάλη φτώχεια με τον προκλητικό πλούτο των ολίγων, ο πολυκερματισμός και οι διαιρέσεις της αμερικανικής κοινωνίας, ο ρατσισμός  η βία, ο κοινωνικός αποκλεισμός αφροαμερικανών, λατίνων και ασιατών και η κοινωνική οργή δείχνει μια μόνιμη εσωτερική κρίση, που εγκυμονεί πάντα μια αντισυμβατική ηγεσία, όπως συνέβη το 2016 με τον Τραμπ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο εσμός της «παγκοσμιοποίησης» εναποθέτει τις ελπίδες του, στον επόμενο Πρόεδρο, αφού η Γερμανία δεν του αρκεί.  Φρούδες...

Το σύνθημα Μπάιντεν

Το σύνθημα ότι «οι  ΗΠΑ επανέρχονται», έχει καταστεί κενό περιεχομένου. Δεν μπορούν πλέον να επιβάλλουν, όπως έκαναν παλαιότερα, το βίαιο ή μη εξαναγκασμό χωρών σε υποτελείς τους. Κι’ αυτό ενισχύει τις  αντιτιθέμενες στοχεύσεις των άλλων χωρών καθώς και την αναγκαιότητα στήριξης των κρατικών τους δομών για την αντιμετώπιση και της πανδημίας και τώρα με την περιέργως απότομη αύξηση των τιμών της ενέργειας που προκαλεί αλυσιδωτές γενικές αυξήσεις τιμών με ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. πληθωρισμός, χρεοκοπίες, αυξήσεις επιτοκίων δανεισμού κ.λπ.) που τις υποχρεώνει να δανείζονται επιπλέον για να στηρίξουν τις κοινωνίες και τις χώρες τους από τη φτώχεια και για να αποτρέψουν κατά το δυνατόν μια ακόμη καπιταλιστική κρίση

Απέτυχε

 Η πολιτική Μπάιντεν να «συμμαζέψει» το λεγόμενο δυτικό στρατόπεδο για την αντιμετώπιση της Κίνας και δευτερευόντως  της Ρωσίας απέτυχε παταγωδώς.  Μετά την αποχώρηση των αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, που είχε ξεκινήσει ο Τραμπ, και την επάνοδο των Ταλιμπάν το κύρος των ΗΠΑ μειώθηκε ακόμη περισσότερο. Και το χρεώθηκε ο Μπάιντεν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι ΗΠΑ απειλούσαν με οικονομικές κυρώσεις τη Γερμανία αν δε σταματούσε το ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου North-Stream 2, τελικά ο Μπάιντεν υποχώρησε. Οι ΗΠΑ στηρίζονται, κυρίως,  στην διπλωματική, στην στρατιωτική και στην (φθίνουσα) οικονομική τους ισχύ.

 Το κενό της αμερικανικονατοϊκης αποχώρησης από το Αφγανιστάν έσπευσαν να καλύψουν Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Ν’ αναδειχθούν δηλ. οι ισχυρότεροι παίκτες στην Κεντρική Ασία. Ρόλο, επίσης, θέλει να παίξει στην περιοχή  και η  Τουρκία μαζί με το  Κατάρ με αμερικανική προτροπή. Ομως δεν είναι βέβαιο αν θέλουν την Τουρκία οι Ταλιμπάν.

Ειδικότερα η Τουρκία θέλει να επωφεληθεί από την αμερικανική αδυναμία και να εκβιάσει την Ελλάδα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο, και την Κύπρο με διχοτόμηση. Να επεκτείνει την κατοχή της στη Συρία, στη Λιβύη παίζοντας με  Ρωσία και ΗΠΑ δοκιμάζοντας τις αμερικανικές αλλά και τις γαλλικές αντοχές (Η Γαλλία έχει συμφέροντα στη Μεσόγειο). 

Η  AUKUS

     Η περιβόητη συμφωνία AUKUS (Αυστραλία, Βρετανία, ΗΠΑ) ,που επέσυρε τη γαλλική  «μήνι», ανακοινώθηκε, αν και προετοιμαζόταν από καιρό, προφανώς για αντιπερισπασμό του αντίκτυπου που είχε η αποχώρηση από το Αφγανιστάν.         Η  AUKUS δημιουργήθηκε, όπως είπαν, για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της Κίνας. Η Αυστραλία που έχει στενές εμπορικές σχέσεις με την Κίνα (εξάγει γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καθώς και άνθρακα και εισάγει κινέζικά βιομηχανικά προϊόντα)  θα αγοράσει πανάκριβα  αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια και μόνο να χάσει έχει από τη «συμμαχία», τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Η Βρετανία βρήκε ρόλο εκτός Ε.Ε. προσβλέποντας σε  στενότερη σχέση με τις ΗΠΑ. Είναι όμως πολύ μακριά από την Κίνα. Οι ΗΠΑ είναι απορίας άξιο πώς θ’ αντιμετωπίσουν την Κίνα, μια ανερχόμενη υπερδύναμη με πυρηνικά όπλα. Μια στρατιωτική επέμβαση είναι αδιανόητη, αφού σε πιο αδύνατες χώρες δεν αντέχουν πλέον ούτε στρατιωτικές επεμβάσεις ούτε εκτεταμένη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στο εξωτερικό.  Ο λόγος είναι οι τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες που αυξάνουν τον εσωτερικό δανεισμό και υπονομεύουν το δολάριο με υποτίμηση. Οπως είχε γίνει και με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, όπου τότε υπήρχε η μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό (35 δολ. η ουγγιά χρυσού, συμφωνία Μπρετον Γουντς 1944)  και οι διαφορες χώρες τότε «ξεφορτώνανε» δολάρια και έπαιρναν το αντίτιμο  σε χρυσό από τις ΗΠΑ, με συνέπεια να μειώνεται το αμερικανικό απόθεμα χρυσού, δηλ. έμμεση υποτίμηση.  Αυτό γινόταν έως το 1971 όταν ο Νίξον σταμάτησε τη μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό.

Δεν μπορούν να επιβάλουν πρακτικά οικονομικές κυρώσεις η εμπάργκο στην Κίνα, όπως κάνουν σε πιο αδύνατες χώρες (Κούβα, Ιράν, Αφγανιστάν). Πιστεύουν  ότι η AUKUS θα λειτουργεί ως αντίπαλο δεος αποτροπής της Κίνας από επιθετικές ενέργειες.

Πάντως η Ρωσία ήδη συμπράττει εκτός από  πάροχος ενέργειας και σε στρατιωτικό επίπεδο με  κοινά στρατιωτικά γυμνάσια  με την Κίνα μετά την AUKUS. 

Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι αντίθετες με την αμερικανική πολιτική κατά της Κίνας, επειδή, αν συνταχθούν με τα αμερικανικά σχέδια, ιδίως η Γερμανία, θα χάσουν μια αχανή αγορά των προϊόντων τους και θα  κλείσουν  τις εταιρείες τους που είναι εγκατεστημένες  εκεί. Η Γαλλία, που έχει ακόμη αποικίες και συμφέροντα στον Ειρηνικό, θεωρεί ότι οι ΗΠΑ την «έριξαν» με την AUKUS, έχασε μια «αγορά του αιώνα» με την Αυστραλία και περιφρόνησαν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή.  Τελικά η AUKUS μοιάζει μ’ ένα πουκάμισο αδειανό, επειδή μόνο οι ΗΠΑ είναι υπολογίσιμη δύναμη σ’αυτή τη «συμμαχία των προθύμων του Ειρηνικού».

Ναυαγεί, δυστυχώς, το νέο New Deal

Η προεδρική εξαγγελία για ένα νέο New Deal 2,3 τρις δολ. για κατασκευές υποδομών, που θα δημιουργούσε  εκατομμύρια θέσεις εργασίας καθώς και η σημαντική αύξηση της φορολογίας των πλουσιότερων  Αμερικανών, δυστυχώς, ναυαγεί, επειδή η Γερουσία δεν το εγκρίνει. Μετά βίας, πιθανόν,  θα εγκρίνουν 1 τρις δολ. κι αυτά υπό προϋποθέσεις.

Η εξέλιξη αυτή είναι αρνητική, επειδή μειώνει σοβαρά τις ελπίδες για μια νεα κεϋνσιανή πολιτική ως οδηγό, που θα χτύπησει  τις πολιτικές  λιτότητας  των απανταχού  παγκοσμιοποιητών (Ε.Ε. Γερμανία, Σόιμπλε και σια), και επειδή προοιωνίζεται δυσμενής εξέλιξη για τον έλεγχο του Κογκρέσου για τον Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022.

Ρωσία και Κίνα

Η Ρωσία έχει αυξήσει την γεωπολιτική επιρροή της, κυρίως λόγω της της ενεργειακής κρίσης, ως δεσπόζων πάροχος φυσικού αερίου στην Ευρώπη (30% έως 35% της συνολικής κατανάλωσης)  αλλά και στην Κίνα (αγωγός Power of Siberia μεταφοράς 38 δισ. κυβικών μέτρων ρωσικού φυσικού αερίου ετησίως στην Κίνα επί 30 χρόνια). Εκμεταλλεύεται το αμερικανικό κενό στο Αφγανιστάν. Συμπράττει, συγκυριακά πιθανόν, στρατιωτικά με την Κίνα και διατηρεί ακέραια την επιρροή της στη Συρία, στη Λιβύη,  στον Καύκασο και στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πλην των χωρών της Βαλτικής.

Η Κίνα εκτός από οικονομική υπερδύναμη, που εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά και στρατιωτικά (δοκιμές υπερηχητικών πυραύλων αόρατων στα ραντάρ). Απειλεί με κατάληψη την νήσο Ταϊβάν, την πρώην εθνικιστική Κίνα όπου είχε καταφύγει το 1949 ο Τσανγκ Κάι  Σεκ ηττημένος από το Μάο. Η Ταϊβάν (Φορμόζα την είχαν  βάφτισαν οι Πορτογάλοι, επισήμως ονομάζεται Δημοκρατία της Κίνας),  που  είναι κινεζικό έδαφος όμως οι κάτοικοί της αντιδρούν στην ενσωμάτωση με την Κίνα έχοντας υπόψη τις αρνητικές εξελίξεις  στο Χογκ Κονγκ. Οσο οι ΗΠΑ θα υποχωρούν ως υπερδύναμη τόσο η Κίνα θα γίνεται πιο επιθετική και πιο διεισδυτική οικονομικά σε διάφορες χώρες, της Ρωσίας μη εξαιρουμένης. Η ανεπάρκεια ενεργειακών πόρων, όμως, αποτελεί τροχοπέδη μεν αλλά και κίνητρο επέκτασης.

Η Ε.Ε (...;)

Η Ε.Ε. αποδεικνύεται γεωπολιτικά ανύπαρκτη, ενώ αυξάνουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της με την Πολωνία να θεωρεί ότι το Σύνταγμά της υπερτερεί του λεγόμενου ευρωπαϊκού δικαίου, την  Ουγγαρία να μην συμμορφώνεται με τις γερμανοευρωπαϊκές αποφάσεις, ενώ η Γαλλία αντιπαρατίθεται με τη Γερμανία για τον ευρωστρατό υπό  γαλλική ουσιαστικά ηγεσία. Η Γερμανία στη μετά Μέρκελ εποχή δεν πρόκειται ν’ αλλάξει πολιτική. Αναπολεί τη στιγμή που θα επαναφέρει την καταστροφική, για τους λαούς της νότιας Ευρώπης,  λιτότητα, ενώ δεν πρόκειται να μεταβάλει την φιλοτουρκική πολιτική της. Οι ελπίδες όσων πίστευαν σε αλλαγή πολιτικής σύντομα θα αποδειχθούν φρούδες. Οι εγχώριοι φιλογερμανοί θα εκτεθούν για άλλη μια φορά.

Επίλογος

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, λόγω των δοτών ηγεσιών της, που έχουν προσδέσει τη χώρα σε λεόντειες συμφωνίες και «συμμαχίες»,  δεν  επωφελούμαστε από αυτόν τον αναδυόμενο πολυπολισμό για να προωθηθούν τα ελληνικά συμφέροντα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Είναι όρος επιβίωσης στο να υπάρξουν πραγματικά ελληνικές κυβερνήσεις και ηγεσίες που θα αποδεσμεύσουν τη χώρα από τους λέοντες και τα δεινά που μας προκαλούν.