ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μεγάλος ντόρος σηκώθηκε με το θάνατο του σπουδαίου όντως Μίκη Θεοδωράκη, μεγάλου δημιουργού μουσικής, που σφράγισε την εποχή μας και μέσω αυτής μας έφερε κοντά σε όλους τους μεγάλους ποιητές μας, για την οποία άξιζε τις τιμές που του απονεμήθηκαν, όχι όμως στο βαθμό υπερβολής με τον οποίο επέπεσαν πάνω του τα αδηφάγα ΜΜΕ και οι ιδιοτελείς υμνητές του, με αποτέλεσμα, άδικο για εκείνον, να υπάρξει κορεσμός, με ό,τι αυτός συνεπάγεται…

Δεν ήταν, όμως, και η κοινωνική και πολιτική του διαδρομή ομότιμη της μουσικής. Ηταν διαφιλονικούμενη από πολλούς, άνιση, αντιφατική και εν πολλοίς αμφιλεγόμενη, κάτι που επιτείνει την υπερβολή, πρόσκαιρα ίσως, πιο έντονα.

Το αντίθετο ακριβώς συνέβη με την κηδεία (φροντίδα, κήδομαι=φροντίζω) του Ακη Τσοχατζόπουλου, περιώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ την εποχή της ακμής του. Η καταδίκη του για διαφθορά (ορθή, κατ’αρχήν,) έτρεψε σε φυγή όλους τους παντοιοτρόπως ευεργετηθέντες από αυτόν, όλους αυτούς που, υπό την σκέπην του, επλούτισαν, έκτισαν καριέρες, συνεργάτες που έκαναν τα ίδια, ίσως και χειρότερα, και συνεχίζουν να απολαμβάνουν έως και το δικαίωμα να παρεμβαίνουν θρασύτατα και ηχηρά. Η απόλυτη υποκρισία.

Καλώς καταδικάστηκε, φυσικά. Αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες που έσπευσαν να εκτελέσουν την προτροπή του αρχηγού τους, «μπορείτε να κάνετε ένα δωράκι στον εαυτό σας, όχι όμως και πεντακόσια εκατομμύρια»(!) δεν αισθάνθηκαν καμιά τύψη που αγνόησαν το θάνατό του, όντες όμοιοι μ’αυτόν; Θα πουν, ίσως, κάποιοι ότι έτσι είναι οι άνθρωποι. Οχι όλοι, πάντως.

Υπάρχει τώρα και τρίτη κηδεία, που, ευτυχώς, βρίσκεται στο μέσο των παραπάνω δύο. Η κηδεία της, όπως και αποδείχθηκε, γενικά αγαπητής Φώφης Γεννηματά. Πράγματι αντιμετώπισε θαυμαστά τον θάνατο και η θλίψη και οι έπαινοι ήσαν ισοδύναμοι με την προσωπικότητά της και δεν διήρκεσαν υπερβολικά. Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο αρμόζει σε όλες τις περιστάσεις οι θάνατοι.