ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ολοι, ανεξαιρέτως, ομνύουν κατ’αρχήν στην αξιολόγηση παντού στο δημόσιο χώρο (στον ιδιωτικό ισχύει, χωρίς «κατ’αρχήν»). Ομως η ειλικρίνεια αυτών των τοποθετήσεων ελέγχεται, σχεδόν σε όλους, ως απλώς προσχηματική, μια που τη θέλουν, μόνο εάν την ασκούν οι ίδιοι και όχι θεσμικά, διότι τότε θα την ασκήσουν, όταν έλθουν οι «άλλοι» στην εξουσία, με τον, ίδιο τρόπο, κάτι που, φυσικά, δεν «συμφέρει» γενικώς. Και τούτο συμβαίνει, διότι δεν «ομνύουν» στην αξιολόγηση αλλά στο «κατ’αρχήν», δηλαδή στις προϋποθέσεις κριτηρίων, που είναι όλα ή μπορούν να καταστούν ευάλωτα από τους δυνητικά «πληττόμενους».

Αυτό συμβαίνει τώρα στην ήδη θεσπισμένη αξιολόγηση για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Υποτίθεται ότι ο νέος νόμος θα αρχίσει να εφαρμόζεται από αυτή τη σχολική χρονιά και ήδη κηρύχτηκε απεργία, που όμως κρίθηκε από τις δικαστικές αρχές παράνομη, γιατί δεν τηρήθηκε ο νόμος (50%+1 πλειοψηφία όλων των καλούμενων να απεργήσουν, κάτι που οι συνήθεις συνδικαλιστές δεν αντέχουν ούτε να το σκεφτούν, κακώς φυσικά!), που δεν επιτρέπει πλέον τη συνδικαλιστική εξουσία απόφασης, ερήμην συνήθως αυτών που εκπροσωπούν και, πιθανόν, σύμφωνα μόνο σε εξωεκπαιδευτικές σκοπιμότητες, δηλαδή στενά κομματικές.

Φυσικά το πρόβλημα είναι (και ορθά) με τι κριτήρια ασκείται η αξιολόγηση, μια που οι προηγούμενες ήταν, συνήθως, γενικά διαβλητές. Δεν έγινε όμως συζήτηση, έστω αντιπαράθεση έντονα, επί των κριτηρίων ή πληροφόρηση σχετικά μ’αυτήν. Αν έγινε, ανεξάρτητα από το σε πόσα υπήρξε συμφωνία, έπρεπε πρώτα να αρχίσει η θεσπισμένη ήδη αξιολόγηση, σύμφωνα με «νόμιμο»(!) νόμο και στην εφαρμογή, αν αναφανούν ατασθαλίες(!) ή κριθούν τα θεσπισμένα μη αξιόπιστα, τότε να κηρυχθεί, και που τότε θα είναι ευχερής και η νομιμότητα με την έγκριση του 50%+1!

Ετσι θα κριθεί και θα ...αξιολογηθεί και η συνδικαλιστική δράση!

Ειδικότερα για τους εκπαιδευτικούς

Πάντως, απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα η αντίδραση των εκπαιδευτικών στην επικείμενη αξιολόγηση, η απεργία τους και η αντίδραση της Κεραμέως να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να κριθεί η απεργία τους παράνομη και καταχρηστική. Όπως κι έγινε. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μόνο για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν ενδιαφέρεται.  Ως γνήσια συντηρητική κυβέρνηση. Το ερώτημα όμως είναι τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί.

Η εποχή του τυφλού ΟΧΙ σε όλα χωρίς καμμία αντιπρόταση δημιουργική και παραγωγική έχει παρέλθει αμετάκλητα. Και είναι βέβαιο ότι η αναβάθμιση του σχολείου μόνο μέσα από ουσιαστική αξιολόγηση των μονάδων, των μαθητών και των καθηγητών, μπορεί να επιτευχθεί. Δυστυχώς, η αξιολόγηση θεωρείται ταμπού για ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, της Αριστεράς. Και έτσι έχουν γαλουχηθεί γενιές ολόκληρες μαθητών και δασκάλων/καθηγητών. Κάτι το οποίο με τη σειρά του διαχέει την αντίληψη περί ήσσονος προσπάθειας και απουσίας κάθε ελέγχου σε όλο τον πληθυσμό και σε όλες τις παραγωγικές και κοινωνικές δομές.  Πληρώνουμε βαρύ τίμημα ως κοινωνία για αυτή την αντίληψη εδώ και δεκαετίες. Οποιοδήποτε προοδευτική πρόταση θα όφειλε να έχει στην κορυφή της ατζέντας της αυτό το θέμα.