ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

            Συνταγματικά η έννοια του κόμματος εισάγεται με την μεταπολίτευση στο Σύνταγμα του 1975 (άρθρο 29). Το μετεμφυλιακό  Σύνταγμα του 1952 αναφέρεται μόνο σε βουλευτές. Στο Σύνταγμα  του 1927 αναφέρονται τα κόμματα μόνο στο άρθρο 55 «σύσταση ειδικών επιτροπών της Βουλής κατ’ αναλογία των κομμάτων».

            Μετεμφυλιακά τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα (Συναγερμός, ΕΡΕ, Ενωση Κέντρου) ήταν προσωποπαγή και οι ηγεσίες τους επιβάλλονταν κατά κανόνα από εξωθεσμικά κέντρα (π.χ. ο Καραμανλής από τους Αγγλους και το παλάτι για να «λύσει» το Κυπριακό).

            Με την μεταπολίτευση η φλόγα  της κοινωνίας για δημοκρατική πορεία, μετά την επταετία της χούντας, συνετέλεσε ώστε πάρα πολλοί να ενταχθούν στα παλαιά και στα νέα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ απόκτησε  με αυτοοργάνωση πλήθος κομματικών οργανώσεων και κομματικών μελών. Ακολουθησε η ΝΔ  με ελεγχόμενη όμως εισροή κομματικών μελών και οργανώσεων( «είσαι φίλος γίνε μέλος»). Το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσωτ., νόμιμα πλέον, είχαν ήδη έτοιμο κομματικό μηχανισμό και στρατολογούσαν νέα μέλη από τη νεολαία, ιδιαίτερα τη φοιτητική, που νομίζανε  ή τους έπειθαν για  «επικείμενη  επανάσταση»,  οι πρώτοι για τον «Ευρωκομμουνισμό» και την «Ευρώπη των λαών» οι δεύτεροι. Πάντως στην πράξη όλες οι ηγεσίες αποφάσιζαν ερήμην των οργανώσεων και των μελών τους.

            Στα κόμματα εξουσίας του πρώτου δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και προκειμένου να πάρουν την κυβέρνηση έβαζαν ουσιαστικά τις οργανώσεις να παίζουν  το ρόλο του παλαιού κομματάρχη ή του απλήρωτου διαφημιστή. Και όταν γίνονταν κυβέρνηση, το κόμμα συνολικά έπαυε να έχει ρόλο και οι οργανώσεις και τα κομματικά μέλη, πλην εκείνων που έπαιρναν δημόσια αξιώματα, έμπαιναν από την κυβερνητική ηγεσία στο περιθώριο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ,  «το κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς», όταν έγινε κυβέρνηση.

            Σταδιακά και ιδιαίτερα με τη λαίλαπα των μνημονίων που υπηρέτησαν πιστά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε το φυλλορρόημα των κομματικών οργανώσεων  και η ιδιώτευση  της μεγάλης πλειονότητας των μελών τους. Ολα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, κατ΄αρχήν, αδυνατούν  πλέον να προσελκύσουν νέα κομματικά μέλη.

Ο  ΓΑΠ, που ήταν ο μοναδικός υποψήφιος αρχηγός το 2008(!!) η εκλογή του   αντί να γίνει από Συνέδριο, όπου οι σύνεδροι θα πρόσκεινταν στοιχειωδώς ιδεολογικά στο ΠΑΣΟΚ, έγινε με ψηφοφορία απ’ ευθείας από το  «λαό», δηλ. από ένα  ακαθόριστο εν γένει  ιδεολογικά σώμα. Ετσι εγκαινίασε αυτή τη μέθοδο πιστεύοντας ότι θα είναι ανεξέλεγκτος.

            Την εκλογή με τον ίδιο τρόπο  ακολούθησε  η ΝΔ με το Σαμαρά και  το Μητσοτάκη, το ΚΙΝΑΛ(πρώην ΠΑΣΟΚ) με τη Φώφη και τώρα με τον Ανδρουλάκη.

            Ο αρχηγός εκλεγμένος με αυτόν τον τρόπο είναι όντως ανεξέλεγκτος από τα κομματικά και κοινοβουλευτικά όργανα (π.χ.  Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο, Κοινοβουλευτική Ομάδα ) που έτσι υποβαθμίζονται, όμως αυτό εκ των πραγμάτων δεν συνεπάγεται μονιμότητα στην αρχηγική θέση . Υπο μία έννοια, πάντως, η εκλογή αρχηγού με καθολική ψηφοφορία σημαίνει τη συμμετοχή της κοινωνίας σε μια κομματική λειτουργία στα κατά τα άλλα κόμματα-φρούρια (κατά τη λαλιώτεια επιδίωξη).

       Τα κόμματα με τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα τα κοινοβουλευτικά, πρέπει να ανοιχθούν στην κοινωνία, που τα  ψηφίζει και τα χρηματοδοτεί μέσω του κράτους, με πλήρη εκδημοκρατισμό τους. Να πάψουν να είναι φρούρια και θιασώτες  του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Παραφράζοντας τον Αντρέ Μπρετόν είναι επίκαιρη η ρήση του: «Δημοκρατία είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»!!