Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.
Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Από 22-24 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί το ΣΤ΄ Συνέδριο του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Η Κ.Ε. έχει εγκαίρως διανείμει στα μέλη και τους φίλους της (και στο ΑΣΚΕ) τις εισηγήσεις της, που περιλαμβάνουν σύντομη ιστορική αναδρομή από την ίδρυση του Κινήματος, το κοινωνικό του όραμα, την ανάλυση της σημερινής κατάστασης και τις θέσεις της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Στο συνέδριο θα γίνουν και 4 εισηγήσεις από προσκεκλημένους ομιλητές, μεταξύ τους και μία από το ΑΣΚΕ, με θέμα: «Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση».
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Δυσεξήγητη δημοσιότητα και υπερβολικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στη χώρα μας για τις γαλλικές εκλογές, παρά το ότι, μάλιστα, όλοι γνώριζαν προ πολλού το αποτέλεσμά τους. Υπάρχουν, φαίνεται, αρκετοί, τήδε κακείσε, που πιστεύουν ακόμη στην «Ελλάδα-Γαλλία-Συμμαχία»...
Στην πραγματικότητα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο στο Παρίσι. Επιβεβαιώθηκε, απλώς, ο συνεχιζόμενος πολιτικός εκφυλισμός σ ολόκληρη τη γηραιά «ήπειρο» και η ολοκληρωτική επικράτηση των πολιτικών που, σχεδόν μοιραία, οδηγούν σε κοινωνίες των 2/3, είτε με παλαιοδεξιό είτε με νεοδεξιό πρόσημο, και η αυτοδιάλυση της άλλοτε κραταιάς ευρωπαϊκής αριστεράς, που κατόρθωσε ακόμη και τους εντελώς απελπισμένους να τους ωθήσει στις αγκαλιές του Λεπέν.
Δεν υπάρχουν πλέον κοινωνικές δυναμικές που να εκφράζονται με προσωπικότητες όπως του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν, ακόμη και του Ζακ Σιράκ. Απέμειναν, πια, μόνο διεκπεραιωτές, λίγο-πολύ ταυτόμορφοι, θαυμαστές του αγγλοσαξωνισμού, όπως ο Σαρκοζί, ή αμήχανοι και θλιβεροί «θαυματοποιοί», που δείχνουν να αναμασούν απομεινάρια άλλων εποχών. Η προσαρμογή στην μεσοαποικιακή περίοδο δε συντελέστηκε και η απομύζηση των περιφερειακών χωρών της Ε.Ε., η κεντρική ουσία του μπλερισμού, δε φαίνεται να είναι στρωμένη με ρόδα.
Ήταν λογικά αναμενόμενο, λοιπόν, να επικρατήσει εύκολα ο πιο «ειλικρινής» εκπρόσωπος των νέων τάσεων του νεοταξισμού, παρόλο που η αδύναμη αντίσταση, για την τιμή των όπλων, συγκέντρωσε υψηλό ποσοστό (47%), κάτι που όμως δε λέει, ακόμη, τίποτα. Η Ε.Ε. ούτε κέρδισε ούτε έχασε το παραμικρό. Η αποτυχία της, εγγεγραμένη στη φύση της από τη γέννησή της, θα ωθεί τους λαούς σε επιστροφή στους δοκιμασμένους εθνικούς δρόμους, όπου θα είναι δυνατή μια μελλοντική συσπείρωση για καλύτερες κοινωνίες. Και ο Σαρκοζί τους σηματοδοτεί ήδη, κάτι που μάλλον θα δοκιμάσει και ο ευρωσκεπτικιστής Μπράουν στην Αγγλία (το «Ηνωμένο Βασίλειο» δεν είναι, πλέον, και τόσο «ηνωμένο») και ακόμη περισσότερο ο Κάμερον των «συντηρητικών».
Φυσικά, δυσαρεστήθηκε η Τουρκία (μέσα στις δικές της φουρτούνες) καθώς και όσοι καμώνονταν πως η Ελλάδα θα «κέρδιζε» από την ευρωπαϊκή πορεία ή, έστω προοπτική της γείτονος. Τώρα θα «αναγκαστούν» να αναδιπλωθούν, όχι για να προτείνουν μέτρα πραγματικής αντίδρασης στο «θηρίο», αλλά απροκάλυπτα πλέον να εισηγηθούν παράδοση άνευ όρων, με όρους Κ. Στεφανόπουλου. Και, εννοείται, ο «φιλέλληνας» Σαρκοζί (η μητέρα του ήταν Ελληνοεβραία της Θεσσαλονίκης) θα υπηρετήσει πιστά τα, όπως τα φαντάζονται οι δυνάμεις που εκπροσωπεί, συμφέροντα της Γαλλίας, τα οποία, εννοείται επίσης, δε θα συμβαδίζουν πάντοτε με τα συμφέροντα της χώρας μας, για την εξυπηρέτηση των οποίων φαίνεται να αργούν ακόμη να αναδειχθούν οι πραγματικοί εκπρόσωποι.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλός στρουθοκαμηλισμός.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να μην ξεχνούν τη συνδρομή τους προς την «Ενημέρωση».
Επίσης, θυμίζουμε σε όσους φίλους δεν το έπραξαν, να προσφέρουν την οικονομική τους ενίσχυση, για να μπορέσει να συμμετάσχει το ΑΣΚΕ στις ερχόμενες εθνικές εκλογές. Ενδεχόμενη απουσία του ΑΣΚΕ θα αποδυνάμωνε το θετικό αποτέλεσμά του στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Το ιστορικό
Από το 1950 με τον αναγκαστικό νόμο 1611/50 τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δεσμεύονταν σε άτοκους λογαριασμούς στην Τράπεζα Ελλάδος και με αυτά τα κεφάλαια χρηματοδοτούνταν με πολύ χαμηλά επιτόκια οι επιχειρήσεις. Αντίθετα, αν τα ταμεία χρειάζονταν να δανειστούν, δανείζονταν με 30%. Οι απώλειες εσόδων των ταμείων για το διάστημα αυτό υπολογίζονται σε 25 τρισεκατομμύρια δραχμές (περίπου 75 δισ. ευρώ).
Το 1982 θεσμοθετείται να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία σε σταθερούς τίτλους του Δημοσίου. Με το μέτρο αυτό, εκείνη την εποχή, είχαν κάπως ικανοποιητικές αποδόσεις.
Το 1992 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε τη δυνατότητα να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 20% των αποθεματικών τους σε επισφαλείς επενδύσεις (Χρηματιστήριο, τραπεζικά προϊόντα υψηλού κινδύνου κ.λ.π.) και επέτρεψε την ίδρυση εταιρειών αμοιβαίων κεφαλαίων από τα ασφαλιστικά ταμεία και, μέσω αυτών, την «αξιοποίηση» των αποθεματικών τους.
Το 1995 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρεί το δικαίωμα στις διοικήσεις των ταμείων να προσλαμβάνουν «συμβούλους» τις τράπεζες ή θυγατρικές τους. Την περίοδο αυτή γιγαντώθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες.
Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη αυξάνει από 20% σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών των ταμείων που μπορούν να επενδύονται σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια που κυκλοφορούν οι θυγατρικές των τραπεζών.
Το 2002 επέτρεψε την «επένδυση» των αποθεματικών των ταμείων σε χρηματιστηριακά παράγωγα (δηλ. σε «φούσκες») κι έτσι έγινε η πρώτη μεγάλη κλοπή. Οι απώλειες των ασφαλισμένων αυτήν την περίοδο (1999-2002) αποκρύφτηκαν από όλα τα ΜΜΕ, αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μιλάνε για πάνω από 3,5 δισ. ευρώ.
Πάντως έως το 2004 εξακολουθούσε να ισχύει ότι το 77% των αποθεματικών επενδύονται υποχρεωτικά σε ασφαλείς επενδύσεις.
Η επιτήρηση Αλμούνια
Την περιβόητη επιτήρηση Αλμούνια για το δημοσιονομικό έλλειμμα, που ήταν πολύ πάνω από το 3%, προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση της Ν.Δ., αποκαλύπτοντας τα κρυφά δάνεια και χρέη που είχε φορτώσει στον ελληνικό λαό το ΠΑΣΟΚ, για να κρύψει το δυσθεώρητο χρέος και το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που οφειλόταν στην είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα φαγοπότια των νταβατζήδων και στην αβυσσαλέα διαφθορά.του. Η ΝΔ ήθελε να παραστήσει την αδιάφθορη, για να εξοβελίσει το εν πολλαίς αμαρτίες ΠΑΣΟΚ από την εξουσία για πολλά χρόνια. Για να επιτύχει όμως ο περιορισμός ελλειμμάτων και χρεών πρέπει η χώρα να καταστεί παραγωγική, ώστε να αποκτήσει εμπορικό πλεόνασμα, που θα εξυπηρετεί τα χρέη. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε., όπως έχει αναλυτικά τεκμηριωθεί στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4.
Η επιτήρηση Αλμούνια έγινε μπούμερανγκ για τη Ν.Δ., επειδή, στα πλαίσια του συστήματος και της Ε.Ε., (κι αν ακόμη ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό) τελικά ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει τα χνάρια του διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ, που σήμερα παριστάνει και τον τιμητή με τη συνδρομή των ΜΜΕ των νταβατζήδων.
Τι είναι τα «δομημένα» ομόλογα;
Τα ομόλογα αυτά επισήμως λέγονται «παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα». Σε αντίθεση με τα σταθερά, που δίνουν ένα σταθερό τόκο, τα δομημένα μόνο για τα πρώτα δύο έως πέντε χρόνια έχουν ένα σταθερό τόκο, και μάλιστα πάνω από τον πληθωρισμό (τόκος 5% ώς 6%), ενώ για τα επόμενα δέκα έως δεκαοχτώ χρόνια οι τόκοι τους συναρτώνται από περίπλοκους όρους και πρακτικά είναι μηδενικοί. Με τη λήξη του ομολόγου αυτού το δημόσιο πληρώνει στον τελευταίο κάτοχό του την ονομαστική του αξία, δηλ. το ποσό που γράφει πάνω του το ομόλογο.
Η «ανάδοχος» τράπεζα:
χάνει, γιατί αγοράζει από το δημόσιο το ομόλογο στην ονομαστική του αξία και το πουλάει στον επόμενο αγοραστή σε μικρότερη τιμή (π.χ. η JP Morgan πούλησε στον επόμενο μεσάζοντα το ομόλογο που τελικά πήγε στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων στο 92,95% της ονομαστικής του αξίας) και επιπλέον πληρώνει τους όποιους τόκους στον τελευταίο αγοραστή σε όλη τη διάρκεια του δανείου,
κερδίζει, γιατί εισπράττει τόκους από το δημόσιο, επίσης σε όλη τη διάρκεια του δανείου. Το επιτόκιο αυτό είναι κυμαινόμενο και ορίζεται από τη διατραπεζική αγορά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Από τη διαφορά των επιτοκίων προκύπτουν τα κέρδη των τραπεζών, που είναι τόσο μεγάλα, ώστε ένα μέρος από αυτά γεμίζουν τις τσέπες μεσαζόντων και ιθυνόντων.
Το δημόσιο υποτίθεται ότι κερδίζει, γιατί, αν δανειζόταν από τράπεζα με τη συνήθη διαδικασία, θα πλήρωνε αυξημένο επιτόκιο (σήμερα θα ήταν 4,42% με τάσεις ανόδου). Αυτό είναι το περιβόητο swap, δηλ. η ανταλλαγή των επιτοκίων των «δομημένων» με το επιτόκιο που εισπράττει η τράπεζα από το δημόσιο και που είναι επικερδές γι αυτή (λίγο λιγότερο από 4,42%, δηλαδή 4,15%). Όμως το δημόσιο πρέπει να είναι ο προστάτης των ταμείων των ασφαλισμένων και μαζί με αυτά πρέπει να εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αν τα ταμεία θελήσουν να πουλήσουν σήμερα τα «δομημένα» που κατέχουν, για να πληρώσουν συντάξεις, ζήτημα είναι αν εισπράξουν το 70% της ονομαστικής τους αξίας. Αφού, λοιπόν, τα «δομημένα» καταληστεύουν τα ταμεία, το δημόσιο δεν έπρεπε να αισθάνεται καθόλου κερδισμένο.
Τα «δομημένα» διακινούνται εκτός δημοσιότητας, επειδή μόνο οι κωδικοί τους αναφέρονται. Μάλιστα ο Δούκας στην αρχή του σκανδάλου έσπευσε να καταθέσει τροπολογία που να καθιστά πλήρως απόρρητη την έκδοση και τη διακίνησή τους. Η κατακραυγή όμως τον υποχρέωσε να την αποσύρει.
Ε.Ε. και Ν.Δ. επέλεξαν τα «δομημένα», επειδή δεν τα αναγράφουν ως δημόσιο χρέος
Ο πρώτος λόγος που η κυβέρνηση επέλεξε τα «δομημένα» είναι επειδή αυτά δε λογίζονται ως δημόσιο χρέος, όπως αναφέρεται στο άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου για το υπερβολικό έλλειμμα της Συνθήκης του Μάαστριχ, που παραπέμπει στο τι θεωρεί ως χρέος ο κανονισμός του Ευρωπαϊκού Συστήματος Ολοκληρωμένων Λογαριασμών (ΕΣΛ). Στην εισηγητική του έκθεση ο κανονισμός αυτός αναφέρει: «Τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα, που είναι σχετικά νέα εργαλεία και καλύπτονται για πρώτη φορά από το ΕΣΛ 95, δεν περιλαμβάνονται στο σύνολο του χρέους, επειδή δεν έχουν ίδια ονομαστική αξία με εκείνη που παρατηρείται για τα υπόλοιπα χρεωστικά μέσα». Φυσικά κανένα ΜΜΕ δεν έχει προβάλλει την πτυχή αυτή για να μην ενοχληθούν οι κηδεμόνες του.
Η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η Κομισιόν, ενώ κόπτονται για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω του 3%, δεν τους ενδιαφέρει το άλλο κριτήριο του Μααστριχ, ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι κάτω το 60% του ΑΕΠ (σήμερα το πραγματικό είναι άνω του 120%). Ο λόγος είναι προφανής. Ο περιορισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος σημαίνει αύξηση φόρων, περικοπή κοινωνικών παροχών, μισθών, συντάξεων, ασφάλισης κ.λ.π., που πλήττει μόνο τους ασθενέστερους. Αντίθετα, το υψηλό δημόσιο χρέος ωφελεί μόνο τραπεζίτες, χρηματιστές, μεσάζοντες, «νταβατζήδες» και κάθε λογής ευνοούμενους της Ε.Ε. και της Κομισιόν, επειδή κερδίζουν από τους τόκους, τις προμήθειες και τα έργα. Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ αυτών είναι ασύλληπτη.
Συνολική η ευθύνη
Η καταλήστευση των αποθεματικών ήταν συνολική κυβερνητική πολιτική, και όχι μόνο επιλογές Τσιτουρίδη. Τα ταμεία και ορισμένες επιχειρήσεις που ελέγχονται από το δημόσιο (Ταχ. Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα κ.λ.π.) πήραν γραμμή να πουλήσουν τα σταθερά ομόλογα και ν αγοράζουν μέσω τρίτων τα «δομημένα» στο 100% της ονομαστικής τους αξίας ή και στο 106%, αντί στο 85% ή 87%, όπως θα έπρεπε, αφού. τα «προϊόντα» αυτά, λόγω του υψηλού κινδύνου απωλειών που έχουν, κατά κανόνα πωλούνται στον τελικό αποδέκτη σε τιμή μικρότερη από την ονομαστική αξία τους (από το άρτιο).Στα κόλπα ήταν και οι συνδικαλιστές (του ΠΑΣΟΚ οι περισσότεροι), που μερικοί απ αυτούς μετείχαν ως μέλη στις διοικήσεις των ταμείων και τώρα παριστάνουν τους ανήξερους και τους κήνσορες.
Όταν ρώτησαν τον Αλογοσκούφη γιατί δε διαθέτει το δημόσιο απ ευθείας αυτά τα ομόλογα στα ταμεία, αυτός απάντησε ότι «δεν υπάρχει εγγύηση διαφάνειας αν κάνει διαχείριση το δημόσιο με τους διοικητές, μόνη εγγύηση είναι η αγορά». Φυσικά δεν είπε ότι η Κομισιόν δεν τους επιτρέπει την απ ευθείας διάθεσή τους και επιβάλλει αυτή να γίνεται μέσω τραπεζών. Έτσι νομιμοποιούνται τα υπερκέρδη τραπεζών και μεσαζόντων και ομολογείται έμμεσα ότι ήταν γνωστό πού θα κατέληγαν τα «δομημένα».
Οι τράπεζες, οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες ήταν πληροφορημένοι μήνες πριν για την έκδοσή των «δομημένων» ομολόγων και για το πού θα κατέληγαν και γι αυτό τα διακινούσαν με σιγουριά μεταξύ τους. Ηξεραν ότι δε θα μείνει στα χέρια τους το «αεροπλανάκι». Έτσι αποκόμιζαν τεράστιες προμήθειες. Απαυτά βγήκαν μίζες αλά ΠΑΣΟΚ εις βάρος των ασφαλισμένων και της κοινωνίας, μέχρι να καταλήξουν στα ταμεία ή στις δημόσιες επιχειρήσεις. Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο και τώρα όλα τα εμπλεκόμενα κυβερνητικά στελέχη παριστάνουν τους ανήξερους επειδή έχασαν το «επικοινωνιακό» πλεονέκτημα του αδιάφθορου και τους εξομοιώνουν πλέον με τους διεφθαρμένους του ΠΑΣΟΚ.
Ποιος πληροφορούσε αυτόν τον εσμό των αρπακτικών; Μήπως θα μας πουν το γνωστό ανέκδοτο ότι θα τους «βρεί» κι αυτούς ο «εισαγγελέας»; Δε βρήκαν ούτε σαν δικαιολογία έστω έναν άλλο τελικό αποδέκτη αυτών των «δομημένων», πλην ταμείων και δημόσιων επιχειρήσεων.
Ισχυρίζονται τώρα ψευδόμενοι ότι τα ταμεία αποφάσιζαν μόνα τους (όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ το 2000, ότι η διοίκηση της ΔΕΚΑ σπατάλησε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να στηρίξει το Χρηματιστήριο, που εβυθίζετο τις ημέρες των εκλογών, κι όχι ότι υπάκουσε στις εντολές του Χριστοδουλάκη). Θυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 2006 υποχρέωσαν τα ταμεία που είχαν μετοχές της Εθνικής Τράπεζας είτε να τις πουλήσουν στην τιμή των 25 ευρώ υποχρεωτικά εκείνη τη στιγμή, για να προωθηθεί η ιδιωτικοποίησή της, είτε, αν είχαν ρευστό, να μην ασκήσουν καν το δικαίωμα αγοράς νέων μετοχών, δικαίωμα που είχαν ως παλαιοί μέτοχοι.
Τα αποθεματικά υπολογίζονται σε 41 δισ. ευρώ. Με αυτά θέλουν να καλύψουν ένα τμήμα του δημόσιου χρέους, που το 2007 υπολογίζεται στα 232 δισ. ευρώ. Με τα «δομημένα» διατηρούν το χρέος στο 105% κι όχι στο 120% του ΑΕΠ. Κάθε χρόνο το δημόσιο δανείζεται περί τα 30 έως 35 δισ. ευρώ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο (Ιανουάριος 2005 - Αύγουστος 2006) επτά έως οκτώ ταμεία αγόρασαν «δομημένα» 1,2 δισ. ευρώ.
Τώρα όμως με τις αποκαλύψεις έχουν πολλά προβλήματα. Μιλούν για επιστροφές των χρημάτων των «δομημένων» στα ταμεία, που φυσικά οι μεσάζοντες δεν πρόκειται να αποδεχθούν με το αζημίωτο. Η «φάμπρικα» των δομημένων είναι αμφίβολο πλέον αν θα συνεχισθεί με στόχο τα αποθεματικά και αποδυναμώνει σοβαρά την κυβέρνηση να θέσει θέμα ασφαλιστικού, που επιμόνως επιτάσσει η Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το αν οι εκλογές θα διεξαχθούν πολύ σύντομα ή σε μερικούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Πολιτείας. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρείται και ολόκληρη η κοινωνία να «χορεύει» στο ρυθμό των ΜΜΕ, που ωρύονται και προβάλλουν ό,τι (πιστεύουν ότι) συμβάλλει σ αυτό. Καθημερινά «ειδήμονες» εκλογολόγοι εμφανίζουν «βέβαιες από ασφαλείς πληροφορίες» ημερομηνίες, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις συνεχείς διαψεύσεις των «ασφαλών» προβλέψεών τους. Μόνο ό,τι μπορεί να επηρεάσει την εκλογική προτίμηση των «πελατών», όπως φαντάζονται τους πολίτες, εκτοξεύεται με τυμπανοκρουσίες τέτοιας έντασης και τόσης έκτασης, ώστε πέρα από τον κορεσμό να προκαλούν εύλογες αντιδράσεις.
Παράδειγμα, το όντως σοβαρό σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων (δες αναλυτικό άρθρο), που δέχεται κεραυνούς επικρίσεων από τους ίδιους «παπαγάλους» που εξυμνούσαν πριν από λίγα χρόνια το «χρυσωρυχείο» (για τους ληστές) του Χρηματιστηρίου. Και κανένας δεν «ενθυμείται» στις τάχα αναλύσεις του να αναφέρει ότι η διαφθορά είναι έγγενες στοιχείο του συστήματος, χωρίς την οποία θα κατέρρεε αυτό ως χάρτινος πύργος μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια του· και ότι η γενική γραμμή έσωθεν και εξωθεν είναι από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να αφαιρούν χρήματα από τους αδύνατους, π.χ. με το Χρηματιστήριο, την ασύδοτη κερδοσκοπία των τιμών, την ατέρμονη λιτότητα και τώρα με τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προς όφελος των ξένων και εγχώριων χρυσοκανθάρων και των μεσαζόντων τους. Γι αυτό και το ΑΣΚΕ είχε προβλέψει αμέσως μετά τις εκλογές του 2004, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ν.Δ. για κάθαρση και διαφάνεια, για σεμνότητα και ταπεινότητα (!!), ότι θα ακολουθήσει την ίδια πεπατημένη και ότι, φυσικά, ουδείς θα λογοδοτήσει και τίποτα από τα κλεμμένα δε θα επιστραφεί.
Πότε τελικά οι εκλογές;
Το πότε, φυσικά, ακριβώς, θα γίνουν οι εκλογές είναι υπόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η εσκεμμένη ασάφεια, όμως, για την ημερομηνία διεξαγωγής των οφείλεται, πέρα από την πανθομολογούμενη αναβλητικότητα λήψης αποφάσεων του Κ. Καραμανλή, και στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων, με δεδομένα τις αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη στενών οικονομικών (και όχι μόνο...) σχέσεων με τη Ρωσία, την εσωκομματική υπονόμευση από τη familia Μητσοτάκη και την απειλή επισφαλούς πλειοψηφίας, λόγω του πασοκικού εκλογικού νόμου, που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές.
Πάντως, είναι λογικό να μη θεωρείται τώρα, δηλαδή τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, η καλύτερη στιγμή για τη Ν.Δ., με ζέον ακόμη το σκάνδαλο των ομολόγων, χωρίς μάλιστα να αποκλείονται αποκαλύψεις και άλλων, ακόμη χειρότερων, τους προσεχείς μήνες. Ούτε και από τους ξένους προστάτες της φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη πίεση για εκλογές πριν από το φθινόπωρο. Το επόμενο πακέτο των «μεταρρυθμίσεων» και η «επίλυση» των προβλημάτων με τους γείτονες (υπέρ, φυσικά, των γειτόνων) μπορούν να περιμένουν μερικούς μήνες. Και το ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα βέβαια, ο Πρωθυπουργός της εξευτελίζεται με τις ανοησίες περί «αγγαρείας και έκτισης ποινής» (!) του γραφικού υπουργού της ή το ότι δεν προβάλλουν καμμία αντίρρηση στις επιταγές των γραφειοκρατών της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν αποτελούν επαρκείς λόγους για προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για όλες τις «ελληνικές» κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα του εκλογικού νόμου
Όσο για τον εκλογικό νόμο, εδώ (όπως έχουμε γράψει στο προπερασμένο φύλλο της «Ε») τα πράγματα είναι πράγματι περίπλοκα για τη ΝΔ. Ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες για εξασφάλιση άνετης πλειοψηφίας στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη διαφορά ψήφων που θα έχει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς είχε γίνει με τον ανάλογο νόμο λίγο πριν από τη βέβαιη ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις στο Μητσοτάκη για να κερδίσει 150 βουλευτές με περίπου 47% των ψήφων! Αν μάλιστα η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική (κάτι που δεν είναι και βέβαιο, παρά τα φαινόμενα τώρα), τότε τα πράγματα περιπλέκονται και ανοίγονται προοπτικές για πολλά παιχνίδια νέων σχηματισμών και συμμαχιών, με επίκεντρο τη γνωστή familia. Γι αυτό άλλωστε επιμένει η Ντόρα για άμεση, εδώ και τώρα, διεξαγωγή των εκλογών... Η λύση για το δικομματισμό θα ήταν να ψηφιστεί νέος νόμος με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε να ισχύσει σ αυτές (και όχι για τις μεθεπόμενες). Όμως το ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι έτσι παραδέχεται ότι χάνει τις εκλογές, ακριβώς γιαυτό(!) δεν πρόκειται να ... συνεργαστεί για να έχει άνετη πλειοψηφία η ΝΔ!
Έτσι λησμονούνται τα εθνικά θέματα
Με την επιδοτούμενη, όμως, ακατάσχετη εκλογολογία, παραμένουν στη σκιά οι δυσοίωνες εξελίξεις σε σοβαρά θέματα, όπως τα εθνικά. Για τη Μακεδονία και τη Θράκη φαίνεται ότι και τα 4 κόμματα της Βουλής συμφωνούν να ακολουθήσουν πορεία υποχώρησης, παρά την αντίθεση τουλάχιστον του 95% του ελληνικού λαού, που εξακολουθεί ταυτόχρονα σε μεγάλο ποσοστό να μην μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που οδηγούν τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων να «παραλογίζονται». Ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν τι γίνεται... Μόνο για Αιγαίο-Κύπρο εκδηλώνεται διαφοροποίηση από το ΚΚΕ και γενικά μέσα σε όλα τα κόμματα αδύναμες, για την ώρα, αντιστάσεις.
Υπενθυμίζουμε τη δήλωση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου (κατά τη γνωστή παροιμία, λέει και κάποιες αλήθειες...), στη ΝΕΤ, 26/4/2007: «Πώς εγώ θα αρχίσω να βρίζω τη Ντόρα επειδή κάνει πολιτική με την οποία συμφωνώ;». Περισσότερες διαφορές παρατηρούνται (για όσους προσέχουν) ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και τους «συνοδοιπόρους της» και το τρίγωνο Καραμανλή-Μολυβιάτη-Παπούλια (και τους συμμάχους τους), που προσπαθεί να χαράζει κάποια εξωτ. πολιτική (στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», βεβαίως) και όχι να αναπαράγει τις θέσεις του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Και το αποτέλεσμα είναι ένας τραγέλαφος, με τους Ρώσους, εξοργισμένους από τις προκλητικές δηλώσεις της Ντόρας, και τους Κύπριους να απευθύνονται απευθείας στο Μέγαρο Μαξίμου ή σε άλλους Υπουργούς και όχι στο αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.
Η ουσία είναι μετά τις εκλογές
Εννοείται ότι το σημαντικό δεν είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές ούτε καν το ποιος θα κερδίσει σ αυτές, αλλά το τι θα δείξουν αυτές και το τι θα γίνει μετά απ αυτές. Και το πρώτο που μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε, δυστυχώς, είναι ότι μετά από αυτές δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης ούτε οι στόχοι της. Το μόνο αισιόδοξο (και αυτό μάλλον ως ευχή) που μπορεί να προκύψει είναι κάποια δυσδιάκριτα μηνύματα για προοδευτικές, μεσοπρόθεσμα, εξελίξεις και κάποιες ενδείξεις για όχι μακρινή ανοδική πορεία.
Βραχυπρόθεσμα όμως θα φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί ένας σταθερός συντηρητισμός, που θα χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων μέσω της προσκόλλησης στα (λοιδορούμενα από τους ίδιους) «κυβερνητικά» κόμματα και τις ουρές τους· από την απαξίωση και συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποδοχή, ή έστω την ανοχή, της πλήρους κομματικοποίησης του· από την παθητικότητα στην συνεχώς ογκούμενη και προκλητική διαφθορά, που θα κομπάζει πως έχει και την εκλογική νομιμοποίηση πλέον· από την υποταγή στις ιταμές επιδείξεις των κουκουλοφόρων και των ΜΜΕ· και, γενικά, από την (με την εκλογική επικύρωση) νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας για κάθε αντιλαϊκή, αντικοινωνική πολιτική.
Και τα κόμματα;
Απέναντι σε όλα αυτά ποια είναι η στάση, η θέση των γνωστών κομμάτων;
Η ΝΔ και ειδικά ο Κ. Καραμανλής σκιαγραφήθησαν αρκετά με τα παραπάνω.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη ολοκλήρωσε την εικόνα του σύγχρονου, αμερικάνικου τύπου, κόμματος, που δεν παίρνει ουσιαστική θέση για τίποτα και ό,τι και να λέει, για να παραπλανήσει σε οποιοδήποτε θέμα, απλώς προκαλεί θυμηδία και στους πιο «πιστούς» οπαδούς του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η γυμνή επάνοδος στην εξουσία για την οποία λυσσωδώς μάχονται με κάθε μέσο. Η επάνοδος του Λαλιώτη, εκλεκτού ξένων κέντρων και νταβατζήδων δεν αλλάζει τίποτα, ούτε καν τους κομματικούς συσχετισμούς. Το μόνο που προσθέτει είναι η οξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων, λόγω της αντιπάθειας που προκαλεί σε εχθρούς και φίλους. Και όσοι, τυχόν, σιωπούν τάχα διαφωνούντες είναι, έτσι, χειρότεροι και από τους φωνασκούντες...
Το νέο στον ΣΥΝ, που συνεχίζει να σπαράσσεται εσωτερικά για την «αυτονομία» ή την πασοκική προσκόλληση είναι η συζήτηση με κάποιους «Πράσινους» για κάποια εκλογική συνεργασία. Δεν ενοχλείται από την πρότασή τους να ανεγερθεί άγαλμα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη(!) ούτε για την πρόσδεσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους, τους φανατικούς υποστηρικτές του Αττίλα και κάθε ανθελληνικής πρόκλησης. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το όνομα του συνδυασμού και οι εκλόγιμες θέσεις.
Το ΚΚΕ επιμένει, ουσιαστικά, στον απομονωτισμό του και απλώς αναμένει κάποια εκλογικά κέρδη από τους αγανακτισμένους με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, χωρίς όμως να εμπνέει, και άρα να ανοίγει προοπτικές, με τα οράματά του. Η εξαγγελία της Α. Παπαρήγα ότι το κόμμα της θα αναζητήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακούγεται ενδιαφέρουσα, όχι όμως με ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Οι διεργασίες, τέλος, γύρω από τον Παπαθεμελή δεν αναμένεται να έχουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ενώ η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές και η επιδοτούμενη δημοσιότητά του είναι αμφίβολο αν θα έχουν ανάλογη συνέχεια και επαλήθευση στις εθνικές εκλογές.
Και κλείνουμε με το ΑΣΚΕ.
Οι παραπάνω σκέψεις, εκτιμήσεις και οι διαφαινόμενες θέσεις μας βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή στους περισσότερους απ όσους κοινωνούν σ αυτές. Αυτό δε σημαίνει, για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, ότι και συντάσσονται ανοικτά και μάλιστα εκλογικά με μας. Είναι αρκετοί, παρ όλα αυτά, όμως, και σίγουρα περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που το πήραν απόφαση και δεν αναβάλλουν για την «επόμενη» φορά πλέον! Αρκεί να καταφέρουμε να επιτύχουμε στην οικονομική εκλογική εξόρμηση και να μπορέσουμε, έτσι, να συμμετάσχουμε στις εκλογές που πλησιάζουν.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Το πιο καταστροφικό χτύπημα στην ελπίδα για ελευθερία είναι να αλληλοσκοτώνονται εκείνοι που πάλεψαν γι αυτήν. Ο Δ. Σολωμός στον ύμνο στην ελευθερία λέει ότι «έθνη που μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθερία», για να τονίσει την τραγική πλευρά της διχόνοιας. Τι είναι τελικά αυτό που βλέπουμε στην Παλαιστίνη, στην λωρίδα της Γάζας;
Ο ρόλος ΗΠΑ και Ισραήλ
Σημαντικό ή μάλλον καθοριστικό ρόλο στον παλαιστινιακό εμφύλιο παίζουν το Ισραήλ και η Δύση. Αυτό τόνισε στη μυστική έκθεση-βόμβα, ο απερχόμενος ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, Αλβάρο ντε Σότο. Επέρριψε ευθύνες σε ΗΠΑ και Ισραήλ, που επιβάλλοντας εμπάργκο στους Παλαιστίνιους μετά τη νίκη της Χαμάς, τιμώρησαν ένα λαό υπό κατοχή, γιατί ελεύθερα και αβίαστα εξέλεξε μια κυβέρνηση, μη αρεστή σ αυτούς. Τόνισε ρητά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξώθησαν τη Χαμάς και τη Φατάχ στη σύγκρουση, αναφέροντας ότι ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης υποδέχτηκε τις ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ δυο οργανώσεων με το σχόλιο: «Μου αρέσει αυτή η βία». Εξάλλου ο βρετανικός Economist απεκάλυψε ότι οι Αμερικανοί δαπάνησαν τελευταία 59 εκατομμύρια δολάρια, για εξοπλισμό και εκπαίδευση της προεδρικής φρουράς του Αμπάς, με αποστολή την εξόντωση του ενόπλου τμήματος της Χαμάς.
Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς και ο ισχυρός άνδρας της Φατάχ Μοχάμεντ Νταχλάν, που έχει τη στήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ, άσκησαν πιέσεις στη Χαμάς ν αναγνωρίσει το Ισραήλ. Οι οπαδοί της Χαμάς αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της Φατάχ απέρριψαν ασυζητητί αυτή την ξεκάθαρα κατευθυνόμενη πρόταση, που επιχειρεί την πλήρη κατάργηση των δημοκρατικών κανόνων, την επιβολή μιας έξωθεν αρεστής ολιγαρχίας σε μια διχασμένη κοινωνία, σ έναν εξουθενωμένο λαό. Έτσι φτάσαμε στον αλληλοσπαραγμό των Παλαιστινίων.
Η ενότητα προϋπόθεση για την απελευθέρωση
Η τακτική του διαίρει και βασίλευε δεν είναι καινούργια. Την έχει ζήσει και ο ελληνικός λαός μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου από τους φίλους μας ’γγλους και Αμερικάνους, με τη σύμπραξη της τότε ΕΣΣΔ. Κάθε τέτοια σύγκρουση αφήνει πληγές που δύσκολα κλείνουν. Οι Παλαιστίνιοι έχουν μακρά ιστορική παράδοση αγώνων. Κάθε γενιά έπρεπε να τα βάλει με τους Βρετανούς αποικιοκράτες, τους δυτικόδουλους ’ραβες, τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους. Μπορούν και τώρα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν ειρηνικά στη δική τους πατρίδα, ελεύθεροι και χωρίς ξένες επιρροές.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Με οδηγία της Ε.Ε. έχει επιβληθεί στην Ελλάδα η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας (οδηγία 54/03). Η κυβέρνηση, έτσι, δεν προχωρά σε νέες επενδύσεις παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος μέσω της ΔΕΗ, για να καλύψει τη βέβαιη αύξηση της ζήτησης, αφού αυτή φαίνεται ότι θα καλυφθεί με τη συνδρομή και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας»! Στο ριγκ της άμιλλας και του «ελεύθερου» ανταγωνισμού η ΔΕΗ αλυσοδένεται με νόμους που της επιτρέπουν μόνο την ανανέωση ή την αντικατάσταση (όχι επέκταση) του 15% της δυναμικότητάς της.
Η «ιδιωτική πρωτοβουλία», όμως, είναι απρόθυμη να επενδύσει και να πουλάει το ρεύμα όσο το πουλάει περίπου και η ΔΕΗ, γιατί φαίνεται ότι έτσι δε θα έχει σημαντικά κέρδη. Να γιατί τους θερινούς μήνες υπάρχει ανεπάρκεια, κίνδυνος γενικευμένης διακοπής, προγραμματισμένες διακοπές και πτώση τάσης. Για να ενθαρρύνει την «ιδιωτική πρωτοβουλία», η ελληνική κυβέρνηση λέγει στους ιδιώτες να προχωρήσουν στην παραγωγή ρεύματος και να το διαθέσουν στην «ελεύθερη» αγορά με τιμή μονάδος περίπου διπλάσια της τιμής που το διαθέτει η ΔΕΗ.
Οι ιδιώτες όμως φοβούνται ότι έτσι δε θα βρουν πελάτες, και η καλή μας η κυβέρνηση τους καθησυχάζει, λέγοντάς τους ότι την ενέργεια που θα παράγουν θα την αγοράζει η ΔΕΗ, που θα είναι θεσμικά ο προμηθευτής τελικής καταφυγής.
Έτσι μελλοντικά η ΔΕΗ θα έχει ζημιές και ή θα αναγκαστεί να κάνει μεγάλη αύξηση στο τιμολόγιό της ή θα χρεοκοπήσει και θα παρακαλάει η κυβέρνηση κάποιον ιδιώτη να την αγοράσει «κοψοχρονιά», ο οποίος βέβαια θα προχωρήσει σε μεγαλύτερη ακόμη αύξηση. Τις αυξήσεις αυτές θα τις πληρώσει η ελληνική κοινωνία. Εδώ λοιπόν εφαρμόζεται το γνωστό καπιταλιστικό απόφθεγμα: «ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη και κοινωνικοποιούμε τις ζημιές». Για τόσο «ελεύθερο» ανταγωνισμό μιλάμε! Και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ομιλούν για κακοσυντηρημένο δίκτυο της ΔΕΗ και για κάποιους πυλώνες που εκρήγνυνται και προκαλούν πυρκαγιές. Για τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. ούτε λέξη!
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Ο Τζορτζ Μπους παρέλαβε τις ΗΠΑ ως τη μοναδική υπερδύναμη σε όλα τα πεδία και φαίνεται ότι θα την παραδώσει μετά 8 χρόνια παταγωδώς αποτυχημένη πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, (χωρίς, φυσικά, να αμφισβητείται ακόμα η πρωτοκαθεδρία της).
Οι επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ εξελίχθηκαν σε ανοιχτές πληγές για την αμερικανική οικονομία και κοινωνία. Το Ισραήλ υπέστη την πρώτη στρατιωτική του ήττα. Στον ΟΗΕ η Ρωσία και η Κίνα αντιδρούν ανοικτά πλέον και δεν επιτρέπουν την υλοποίηση των σχεδίων για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Ανάμεσα στα «κατορθώματά» του ήταν και η απώλεια ελέγχου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (τέως GATT). Στο φορέα όπου κάποτε ο λόγος του Προέδρου των ΗΠΑ ήταν νόμος, τώρα οι φτωχοί σήκωσαν κεφάλι. Η τελευταία σύγκρουση έγινε στο Πότσνταμ της Γερμανίας στις 19/6/07, όπου οι εκπρόσωποι των φτωχών (Ινδία, Βραζιλία) προσπάθησαν να συμφωνήσουν με τους εκπροσώπους των πλουσίων (ΗΠΑ, Ε.Ε). Οι φτωχοί ζητούσαν από τους πλούσιους να μειώσουν τις αγροτικές τους επιδοτήσεις και τους δασμούς. Οι πλούσιοι ζητούσαν από τους φτωχούς να ανοίξουν τις αγορές τους στα δυτικά βιομηχανικά προϊόντα και τις υπηρεσίες. Τελικά οι αντιπροσωπείες της Βραζιλίας και της Ινδίας εγκατέλειψαν τη σύνοδο, γιατί, όπως είπαν, «οι διαπραγματεύσεις αποδείχθηκαν χωρίς νόημα».
Συμβολική ήταν η νίκη που πέτυχε η αιθιοπική κυβέρνηση (γεωπολιτικά σύμμαχος των Αμερικάνων, κατά τα άλλα) στα αμερικανικά δικαστήρια εναντίον της εταιρείας Starbucks, που εκμεταλλεύεται άγρια τους παραγωγούς καφέ της χώρας [ο καφές καλύπτει το 40% των εξαγωγών της Αιθιοπίας και απασχολεί τα 15 από τα 71 εκατομμύρια του πληθυσμού]. Η εκμετάλλευση αναμένεται να περιοριστεί και το αρμόδιο αιθιοπικό γραφείο κατακλύζεται από φαξ από χώρες του τρίτου κόσμου, που ζητούν πληροφορίες «περί προστασίας δικαιωμάτων».
Παράλληλα οι επαναστάτες που κυβερνούν στη Λατινική Αμερική εξαναγκάζουν τις ξένες εταιρείες πετρελαίου σε συνεχείς υποχωρήσεις. Η Exxon Mobil και η Conono Phillips εγκαταλείπουν τη Βενεζουέλα, ενώ 4 άλλες (μεταξύ τους η αμερικανική Chevron και η βρετανική BP) αποδέχθηκαν τους όρους του Τσάβες. Και ακολουθεί ο Μοράλες, που προειδοποίησε τις ξένες εταιρείες ότι θα επανεξετάσει τα συμβόλαιά τους. Από κοντά και ο Κορέα στον Ισημερινό. ’σχημα τα νέα για την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση!
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Στις 23/6 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος του ΑΣΚΕ. Για όλα τα θέματα υπήρχε εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής.
Πρώτο θέμα ήταν η συζήτηση για τη νέα προκήρυξη. Μετά από τις παρατηρήσεις διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο. Ήδη η προκήρυξη τυπώθηκε και άρχισε το μοίρασμά της (Χαλκίδα, Θήβα). Περιέχεται ως ένθετο στην «Ε».
Δεύτερο θέμα ήταν η θέση του ΑΣΚΕ για τις συνεργασίες. Εγκρίθηκε το σχετικό κείμενο, που περιλαμβάνεται σ αυτό το φύλλο της «Ε». [Δημοσιεύτηκε και στη «Χριστιανική» της 28/6].
Τρίτο θέμα ήταν η ανάλυση της πολιτικής κατάστασης. Από τη συζήτηση προέκυψαν τα σχετικά άρθρα της «Ε».
Τέταρτο θέμα ήταν ο απολογισμός του εξαμήνου που πέρασε και ο προγραμματισμός για το επόμενο. Η Ε.Ε. λειτούργησε τακτικά κάθε βδομάδα, η «Ενημέρωση» εκδόθηκε επίσης τακτικά κάθε δίμηνο με τις θέσεις μας και τις αναλύσεις μας, μεγάλη επιτυχία είχε η εκδήλωση της νεολαίας, επιτυχείς ήσαν και οι εσπερίδες. Δεν προχώρησε η δουλειά για τις νέες εκδόσεις. Σημαντική αύξηση είχε ο αριθμός των επισκεπτών της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ: από 55 κατά μέσο όρο τη μέρα το 2006 σε 84 το πρώτο εξάμηνο του 2007. Κατά τη συζήτηση του προγραμματισμού ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην προσπάθεια που κάνουμε για να υπερβούμε τις οικονομικές δυσκολίες για τη συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ερχόμενες εκλογές.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό