ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Και ενώ το  προεκλογικό πολιτικό σκηνικό  είχε στηθεί με κύριο χαρακτηριστικό την πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ  με σκοπό στην πράξη να ακυρώσουν την  συριζαίικη απλή αναλογική,  που λογικά θα ενίσχυε τα μικρότερα κόμματα, κι ενώ οι εκλογές φαινόταν βέβαιο για τις 9 Απριλίου, συνέβη το έγκλημα-εκατόμβη των Τεμπών και ανέτρεψε, τουλάχιστον προς το παρόν μόνο, τα σχέδια τους.

Για να μην προκαλέσουν  την κοινωνική οργή, που ξέσπασε μετά το έγκλημα, άρχισαν οι της ΝΔ να παίζουν το θέατρο των τεθλιμμένων  με χαρακτηριστικό το υπουργικό συμβούλιο που θύμιζε εικόνες θλίψης τύπου Βόρειας Κορέας. Περίσσεψαν οι κούφιες συγγνώμες Μητσοτάκη, η υποκρισία και τα ψέματα. «Ανθρώπινο λάθος», «φταίνε και οι προηγούμενοι», τώρα φταίει το «βαθύ κράτος», δηλ. τα ελάχιστα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, και ό,τι απέμεινε στο δημόσιο που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν (π.χ. νερό, πανεπιστήμια,κλ.π). «Επιχειρήματα» για το δήθεν πρωθυπουργικό ανεύθυνο για το έγκλημα, όπως αυτό των παρακολουθήσεων, για την προστασία του Μητσοτάκη από τη δίκαιη αγανάκτηση, που δεν θα την αποφύγει με τις αμετροέπειες του ιδίου και του αντιπροέδρου του  για «ευκαιρίες», «θυσίες», «ατυχήματα».  Μωραίνει...

     Aντίστοιχη  ήταν και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που  ισχυρίζόταν αρχικά ότι επί των ημερών του στο σιδηρόδρομο «όλα έβαιναν καλώς». Τώρα ο Τσίπρας παραδέχεται το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, χωρίς όμως να διευκρινίζει ποιο είναι αυτό.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, πούλησε  την Τραινοσέ έναντι 45 εκ. στην ιταλική κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων με τη δικαιολογία του 3ου μνημονίου της «κυβερνώσας αριστεράς». «Πάγωσε» την ακραία ρητορική του για λίγες μέρες και βρήκε την ευκαιρία να «παγώσει»  και τη διαγραφή του Πολάκη με τις προσωπικές του πολιτικές «πλατφόρμες» αντίθετες με αυτές του Τσίπρα. Για λίγες μέρες...

Και μετά

Αφού κηδεύτηκαν τα θύματα, σταμάτησαν και οι διαδηλώσεις, το πολιτικό σύστημα ανακουφισμένο(;) επανήλθε εντός και επί τα αυτά. Η πόλωση επέστρεψε δριμύτερη και ο Μητσοτάκης μετ’ ου πολύ, μετά από τους κατά καιρούς «χρησμούς» του για πρόωρες εκλογές από το φθινόπωρο του 2022, προσδιόρισε τελικά τις εκλογές για τις 21 Μαΐου ευχόμενος μέχρι τότε να έχουμε ξεχάσει...

Χαρακτηριστικό είναι ότι και τα δύο κόμματα επιχειρούν να λεηλατήσουν το ΠΑΣΟΚ, μετά μάλιστα τη συνέντευξη Ανδρουλάκη ότι δε θα συνεργασθει, εάν ο επομενος πρωθυπουργός είναι είτε ο Μητσοτάκης είτε ο Τσίπρας, εφόσον πάρει το ΠΑΣΟΚ διψήφιο ποσοστό ψήφων. Ο Ανδρουλάκης,  επειδή υποστηρίζεται και από ένα τμήμα του γερμανικού παράγοντα, θεωρείται απ’ αυτούς ότι με το ΠΑΣΟΚ ως μέρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας μπορεί να κάνει «παραχωρήσεις» στα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα προς την Τουρκία. Αυτό εκφράζει απερίφραστα ο Αλιβιζάτος με άρθρο του στην «Καθημερινή» της 2-4-23 με τίτλο «Τι Κυβέρνηση προσδοκούμε;» «...μήπως προσφέρεται για να ληφθούν από την κυβέρνηση συνασπισμού που θα σχηματιστεί μετά τις 2 Ιουλίου κάποιες αποφάσεις που κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορεί, υπό τις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες, να πάρει από μόνο του; Πέρα από τις μείζονες εσωτερικές εκκρεμότητες, όπως η εκ βάθρων αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών, η ενίσχυση των ανεξάρτητων αρχών και η πολυαναμενόμενη δικαστική μεταρρύθμιση, μήπως είναι ιδανική περίοδος για έναν φιλόδοξο επανακαθορισμό των ελληνοτουρκικών σχέσεων, για μια «Συμφωνία του Αιγαίου», στον δρόμο που χάραξαν Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ το 1930;»!!!

Ισως το άρθρo να απευθύνεται και στους Αμερικανούς, για να ενδιαφερθούν. Πάντως  δύσκολοι  καιροί για τον Ανδρουλάκη, παρά τις συμπάθειες μέρους του επιχειρηματικού κόσμου που δεν θέλουν το Μητσοτάκη ασύδοτο να μοιράζει τα «πακέτα» στους «ημέτερους», που ακούει τους αποστρατευμένους(;) μέντορές του Βενιζέλο, Σημίτη. Ο ίδιος είναι ελλιποβαρής πολιτικά.

Το ερώτημα είναι γιατί  ο Μητσοτάκης, εκτός από τις «συνήθεις» προεκλογικές υποσχέσεις «θα» για παροχές ,  επιλέγει τη σύγκριση με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι κυρίως ό,τι θετικό έχει πράξει ως κυβέρνηση; Από την άλλη γιατί  ο ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζεται ότι θα είναι πρώτο  κόμμα και επομένως, λογικά, θα έπρεπε να αποφύγει την πόλωση,  επιλέγει ολομέτωπη  και μετωπική σύγκρουση  με την ΝΔ και το Μητσοτάκη;

Η απάντηση  είναι μάλλον προφανής. Επειδή η ΝΔ του Μητσοτάκη θέλει να βγάλει από το κάδρο τα μελανά σημεία της διακυβέρνησής της. Αυτά, εκτός απο το άγος των Τεμπών, είναι συνοπτικά η διαφθορά, τα σκάνδαλα  βουλευτών της, η ακρίβεια, η αισχροκέρδεια, οι υποκλοπές, το δημόσιο χρήμα σε ευνοούμενούς της,  η υποβάθμιση της Υγείας, της Παιδείας με τη λογική της προώθησης των τομέων αυτών σε ιδιωτικά συμφέροντα, η σκανδαλώδης εύνοια στους τραπεζίτες (σχέδιο Ηρακλής) να ξεφορτώσουν τα «κόκκινα» δάνεια σε «κοράκια» με κρατική εγγύηση, τα οποία με απόφαση του Αρείου Πάγου μπορούν να βγάλουν στο σφυρί τα σπίτια των οφειλετών  κ.λπ. Αλλωστε ο Μητσοτάκης δεν είναι πλέον απολύτως βέβαιος ότι στις δεύτερες εκλογές η ΝΔ θα βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τώρα του έλαχε και η τραγωδία με τα τρένα και οι αποκαλύψεις για τα εγκλήματα που διέπραξαν όλες οι κυβερνήσεις μαζί και η δική του στο σιδηρόδρομο. Αυτό του χάλασε τα σχέδια για άμεση προκήρυξη εκλογών και άγχεται για την αυτοδυναμία.

  Στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας ο Μητσοτάκης φοβάται ότι θα καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πάντως δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί έως τώρα προτιμούσαν την αυτοδύναμη επανεκλογή  Μητσοτάκη, επειδή επιθυμούν διακαώς να τα «βρούμε» με την Τουρκία, με παραχώρησεις κυριαρχιακών μας δικαιωμάτων. Ο Μητσοτάκης ήταν και είναι πάντα πρόθυμος. Το απέδειξε, όπως εκμηστηρεύτηκε ο απελθών Κύπριος Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης για τις πιέσεις που του άσκησε, για να σταματήσει τις γεωτρήσεις χάριν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και τάχθηκε υπέρ της κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου προς  την Τουρκία με  παράκαμψη της Κύπρου! Ομως το εγχείρημα αυτό δεν ήταν και δεν είναι εύκολο ακόμη και για τον ίδιο. Η «αποστρατεία» Καραμανλή αποδυναμώνει τον Μητσοτάκη, ο Σαμαράς πνέει μένεα κατά των Γερμανών και των «πειρατών» της Τουρκίας. Η γραμμή Δένδια είναι σχεδόν αντίθετη με αυτήν του Μητσοτάκη. Η ΝΔ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, που, ως γνωστόν, ανέλαβε ως σύνολο την υποχρέωση να υπογράψει  τη συμφωνία  των Πρεσπών. Ομως η ξαφνική «φιλία» της Τουρκίας δείχνει ότι κάτι, δυστυχώς,  προετοιμάζεται...

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως τελικά διακατέχεται από το σύνδρομο της ήττας, επειδή δεν έχουν καμία πολιτική λογική οι  χοντράδες  καί οι αγριάδες των διαφόρων στελεχών του, «αριστερών» και «πασοκογενών», που φανερώνουν το άγχος τους να επανεκλεγούν οι ίδιοι. Δεν  υπάρχει  κεντρική πολιτική γραμμή και έτσι η πολιτική κακοφωνία επικρατεί, με αποτέλεσμα να  πολώνει το κλίμα και όχι μόνο να μην εισπράττει  την φθορά της ΝΔ, αλλά τώρα και να κινδυνεύει να αποδυναμωθεί με τις προσωπικές πολιτικές «πλατφόρμες» αλά Πολάκη. Ο Τσίπρας δεν τόλμησε να συγκρουστεί. Ο Πολάκης «αποκαταστάθηκε» μετά βαΐων και κλάδων, οπότε ο πρόεδρος Τσίπρας απλώς ...θα προεδρεύει, για να μετατρέψει το «αριστερό» κόμμα σε κεντρώο. Πάντως, η «γραμμή» Τσακαλώτου  «δεν πρέπει να είμαστε και τόσο πατριώτες στο μεταναστευτικό και στα ελληνοτουρκικά»(!) εκφράζει όλο τον ΣΥΝ του 3%. Μεσα σ’ όλα τα άλλα και η ρήση Τσίπρα για «δεύτερη φορά Αριστερά» και ο έλεγχος των κρίσιμων «αρμών της εξουσίας». Δηλαδή;

Ολα αυτά φοβίζουν, μεταξύ άλλων, και τους  ηλικιωμένους συντηρητικούς ψηφοφόρους του  ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, που θυμούνται μαζί με πολλούς άλλους τις προεκλογικές υποσχέσεις του για νταούλια,  για κατάργηση των μνημονίων, το άνοιγμα των συνόρων στους λαθρομετανάστες, τη συμφωνία των Πρεσπών, την υπογραφή του 3ου  μνημονίου με το Υπερταμείο και τις ιδιωτικοποιήσεις  (Τραινοσέ, τα λιμάνια Πειραιά, Θεσσαλονίκης, τα 14 αεροδρόμια, το Ελληνικό,  τον ΑΔΜΗΕ κ.λπ.), και όσα άλλα αρνητικά έπραξε ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως απομυθοποίησε το αριστερό του «λούστρο» λειτουργώντας ως αστικό κόμμα με αντιπατριωτικό χαρακτήρα. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που προωθήθηκε ως κυβέρνηση από τη διοίκηση Ομπάμα συμφωνούντων και των Γερμανών της Μερκελ, που δεν ήθελαν με τίποτα τον Σαμαρά, ευελπιστεί ότι μπορεί να είναι ακόμη χρήσιμος στους Αμερικάνους για το μοίρασμα του Αιγαίου έχοντας τα εύσημα της συμφωνίας των Πρεσπών.           Χλωμό μάλλον φαίνεται.

Η πιθανή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ όμως φοβίζει ορισμένους συστημικούς. Ο καραμανλικός Μ. Κοττάκης σε άρθρο του στις 28-2-2023 γράφει: «...Μετεκλογικώς όμως, μετά την ήττα της Αριστεράς, η οποία φαίνεται βέβαιη μετά την κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό της λίγο πριν από την προκήρυξη των εκλογών, ας μην εύχεται κανείς τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή του στο 3%. Γιατί αυτό που θα τον αντικαταστήσει -άγνωστο ποιοι θα καλύψουν το κενό- θα είναι πιο ομοιογενές και πιο επικίνδυνο».  Λογικοί οι φόβοι τους, όμως πώς θα ... στεριώσει στο δικομματικό τους σύστημα, όταν το ένα κόμμα είναι μονίμως δεύτερο, ενώ το πρώτο έχει ως συγκολλητικό μέσο την κυβερνητική εξουσία; Μήπως προοιωνίζεται αλλαγή πολιτικού σκηνικού; 

Οι άλλοι

Τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα  ελάχιστα συμβάλλουν στις πολιτικές εξελίξεις. Το ΚΚΕ, παρά τα βήματα ελληνοποίησης με τον Κουτσούμπα, δεν ξεφεύγει ουσιωδώς από τα στερεότυπά του. Και με το Βαρουφάκη, εκλεκτό του Σόρος, ετοιμάζεται να συνεργασθεί η, χωρίς το Λαφαζάνη, ΛΑΕ...

Τα δεξιότερα της ΝΔ μορφώματα, που εν πολλοίς είναι ετερόκλητα, μόνο αν ενωθούν, είναι πιθανό να της κόψουν ψήφους. Οσο για το ζήτημα  με το κόμμα του Κασιδιάρη, που με αμφιλεγόμενο τρόπο επιχειρείται  ο αποκλεισμός του, είναι μη προβλέψιμη η εξέλιξη, ιδίως αν τελικά όντως αποκλεισθεί...     Και οι ψηφοφόροι;   

«Αν λαχταράς τον ήλιο, ανασηκώσου και με δαυλό άναψέ τονε δικό σου». (Βάρναλης)