Μοχλός πολιτικών εξελίξεων;
Ο «κεραυνός εν αιθρία», όπως επέλεξε η κυβέρνηση της Ν.Δ. να αποκαλύψει το σκάνδαλο των υποκλοπών, τάραξε τα νερά του πολιτικού προσκήνιου και θα συνεχίσει να συντηρείται από κόμματα και ΜΜΕ, όσο κρίνουν ότι τα συμφέρει, με όριο τον κορεσμό του κοινού.
Οι υποκλοπές αυτές αποτελούν, όντως, τεράστιο θέμα αφ εαυτού α) ως σύμπτωμα εσωτερικού ολοκληρωτισμού και πανηγυρικής καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών και β) ως εκδήλωση κατάφωρων εξωτερικών επεμβάσεων και κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Όμως ο τρόπος που αποκαλύφθηκε και η εκμετάλλευσή του από τους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού προκαλεί πολλά ερωτήματα, πέρα από την αποστροφή για το επίπεδο «των παικτών και των παιγνίων τους».
Πρώτο ερώτημα: Τώρα αντελήφθησαν όλοι τους ότι γίνονται τέτοιες παρακολουθήσεις; Τώρα
άκουσαν για πρώτη φορά για τις ιταμές αμερικανοαγγλικές (και όχι μόνο) επεμβάσεις; Ποιος απ αυτούς είναι άμοιρος τέτοιων ενεργειών ή ... φιλοδοξιών; Ασφαλώς όχι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., που μετέτρεψαν σε νόμους του ελληνικού κράτους τις αποφάσεις της Ε.Ε. για παρακολούθηση των πάντων με οποιονδήποτε τρόπο!
Το ουσιαστικό, επομένως, ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση επέλεξε αυτόν το χρόνο και τρόπο να τις «αποκαλύψει» και, μάλιστα, να δακτυλοδείξει τις ΗΠΑ ως τον κύριο υπεύθυνο. Επί 11 μήνες το εγνώριζε, οι υπεύθυνοι και δράστες εγνώριζαν ότι το εγνώριζε και δεν έγινε απολύτως τίποτα, ούτε καν ενοχλήθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί της Vodafone και της αμερικανικής πρεσβείας. Μήπως, λοιπόν, η κυβέρνηση είχε καταστρώσει κάποιο σχέδιο, που υπηρετούσε (και υπηρετεί;) κάποιους στόχους ή παρέμεινε αμήχανη και ευάλωτη, όπως στα άλλα απρόοπτα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί στη διετή της θητεία;
Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι, εν όψει του ανασχηματισμού-ευθυγράμμισης στην αμερικα-νοευρωπαϊκή Νέα Τάξη, να ήθελε ένα πατριωτικό και φιλολαϊκό άλλοθι, δηλ. «δεν είμαστε δικοί τους, αφού μας παρακολου-θούσαν». Ένα υπεραισιόδοξο σενάριο είναι να ήθελε η κυβέρνηση να δηλώσει ότι διαθέτει ένα βραδυφλεγές όπλο σε βάρος των ΗΠΑ, αν οι αμερικανικές απαιτήσεις (και εν όψει ανασχηματισμού) ξεπεράσουν κάποια όρια. Όπως κι αν έχει, το νερό πλέον μπήκε στο αυλάκι και μένει να δούμε τίνος το αυλάκι θα αρδεύσει.
Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ της, όλοι τους αντέδρασαν ως προδομένοι εραστές. Κανείς από τους πάτρωνες δεν τους ενημέρωσε, δείχνοντας πόσο τους εκτιμούν. Και η αντίδρασή τους ήταν τόσο σπασμωδική, ώστε να καμώνονται πως πρώτη φορά ακούν για παρακολουθήσεις τηλεφώνων, τις οποίες μάλιστα βδελύσσονται, ξεχνώντας ότι όλοι γνωρίζουν πως α) και οι ίδιοι τις ασκούσαν, β) και στους ξένους έδωσαν άδειες και γ) στις κοινωνίες που οραματίζονται αυτά είναι απλά πταίσματα.
Είναι, όντως, σοβαρό το θέμα και ίσως προοιωνίζει πολιτικές εξελίξεις. Πολλά ήδη λέγονται και γράφονται για πρόωρες εκλογές κλπ. Δεν ενδιαφέρουν, όμως, και πολύ οι χειρισμοί του θέματος ούτε οι κραυγές που τους συνοδεύουν. Αυτό που ενδιαφέρει, κυρίως, είναι να αχρηστεύουμε τα «παιχνίδια» που μας στήνουν.
Κατηγορία
Φύλλο 109 Μαρτίου 2006
Για περισσότερη ευθυγράμμιση με ΗΠΑ - Ε.Ε.
Οι αλλαγές στην κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν προ πολλού προαναγγελθεί, δηλ. υπαγορευτεί, από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», με συμβολικό στοιχείο την προώθηση της Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη στο υπ. Εξ. και στη θέση του διαδόχου της αρχηγίας της Ν.Δ..
Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., βεβαίως, δεν ήταν στην υπηρεσία του λαού και του τόπου, αλλά σε ορισμένα θέματα και σε κάποιο βαθμό, έστω μικρό, προσπαθούσε να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα. Ούτε αυτό απεδείχθη ανεκτό. Ο Κ. Καραμανλής, παρότι δεν είναι η πιο επιθυμητή επιλογή για τον ξένο παράγοντα και τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, τα έδωσε όλα στους ξένους, για λόγους που αυτός γνωρίζει. Μερικοί έχουν αυταπάτες ότι πρόκειται για «κόλπο» του Καραμανλή. Μοιάζουν με τους πασοκτζήδες της 10ετίας του 80, που ερμήνευαν με τον ίδιο τρόπο την πλήρη αθέτηση των υποσχέσεων του Α. Παπανδρέου (που ήταν ικανός και για «κόλπα»).
Χαρακτηριστικά της νέας κυβέρνησης θεωρούμε τα εξής: α) Περισσότερη ευθυγράμμιση στα εθνικά μας θέματα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που δρομολογεί επικίνδυνες εξελίξεις στο Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Κύπρο. β) Πλήρης ευθυγράμμιση (ως συνέχεια του ΠΑΣΟΚ) με την ανάλγητη οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύεται από την Ε.Ε.. γ) Μείωση του κύρους του πρωθυπουργού και της δυνατότητάς του (όποιας διέθετε) να συντονίζει το κυβερνητικό έργο. δ) Έξαρση της διαφθοράς, που θα πλησιάσει τα πασοκικά επίπεδα. ε) Επιτάχυνση της φθοράς της Ν.Δ. και του Κ. Καραμανλή, που κάνει πιο σύνθετο το πολιτικό σκηνικό.
Τα εθνικά θέματα
Ο Π. Μολυβιάτης, βαθύτατα συντηρητικός πολιτικός, γαλουχημένος με την αρχή του «ανήκομεν εις την Δύσιν» του θείου Καραμανλή, προσπαθούσε μέσα σ αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια να διεκδικεί τα ελάχιστα που μπορούσε για τον ελληνισμό. Έτσι πχ., παρότι τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν, δήλωσε ότι και το ΟΧΙ δε θα ήταν καταστροφή, απελευθερώνοντας πολλούς Κυπρίους να ψηφίσουν κατά συνείδηση, χωρίς εκβιασμούς. Επίσης, απέρριψε κατηγορηματικά το 2ο σχέδιο Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων.
Αντιθέτως, η Ντόρα και ο πατέρας της ανήκουν σ εκείνη την κατηγορία πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο που με εκδικητικό μένος επιτίθενται εναντίον οποιουδήποτε διεκδικεί ο,τιδήποτε για τον ελληνισμό. Θυμίζουμε τις απίστευτες δηλώσεις του Μητσοτάκη κατά του Προέδρου της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλου («να αφήσει τα νταηλίκια» κλπ.).
Στους παροικούντες είναι γνωστό ότι η κυπριακή κυβέρνηση διεμήνυσε στον Καραμανλή ότι τυχόν προώθηση της Ντόρας στο υπ. Εξ. θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη και θα προκαλούσε προβλήματα στη συνεργασία Αθήνας-Λευκωσίας. Τις αντιρρήσεις τους είχαν εκφράσει και ο Π. Μολυβιάτης και άλλα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ.. Αυτοί που σύσσωμοι πετάξανε το φέσι τους από τη χαρά τους ήταν οι Τούρκοι (βλ. διπλανή στήλη).
Βεβαίως, οι πρώτες δηλώσεις της Ντόρας ως υπ. Εξ. ήταν καθησυχαστικές, αλλά τι αξία μπορεί να έχει αυτό για το μητσοτακέικο; Το μόνο παρήγορο είναι ότι η πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις και από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και από κύκλους που έχουν λόγο στο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων.
Οικονομική και κοινωνική πολιτική
Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έκρυψε ποτέ την προσήλωσή της στις κοινοτικές κατευθύνσεις για την οικονομία και την κοινωνία. ’λλωστε, οι ιδιωτικοποιήσεις και λοιπές «μεταρρυθμίσεις» είχαν περιληφθεί (έστω γενικώς και αορίστως) στο προεκλογικό πρόγραμμα της Ν.Δ..
Κάποιοι υπουργοί, όμως, προσπαθούσαν μέσα στα πλαίσια αυτά (ασχέτως για ποιους λόγους) να μην οδηγηθεί η λαϊκή αγανάκτηση στα άκρα. Είναι αλήθεια π.χ. ότι ο τ. υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Τσιαρτσώνης προσπαθούσε να αποτρέψει το κλείσιμο του εργοστασίου Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη. Τελικά το εργοστάσιο έκλεισε και ο υπουργός απομακρύνθηκε.
Ο Γ. Αλογοσκούφης, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, εμφανίζεται ενισχυμένος και αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του, προς όφελος τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών (και εις βάρος των εργαζομένων), απαλλαγμένος από ενοχλητικούς συναδέλφους του.
Το ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ πέρασε 2 χρόνια στην αντιπολίτευση χωρίς γραμμή, με τα στελέχη του να υποστηρίζουν τις πιο αντιφατικές θέσεις σε όλα τα θέματα. ’λλοι επέμεναν να συνεχίζουν να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής προς τους ξένους προστάτες τους (όπως όταν ήταν στην κυβέρνηση), εμφανιζόμενοι πιο πειθήνιοι και από τη Ν.Δ. (ιδιωτικά πανεπιστήμια, σχέδιο Ανάν, Μακεδονικό, ασφάλιση νέων κλπ.). ’λλοι νόμιζαν ότι μπορούν τώρα να το παίζουν «φιλολαϊκοί», ότι ο κόσμος θα πιστέψει πως «έλαβαν το μήνυμα από τις εκλογές και άλλαξαν μυαλό» κι έτσι να επανέλθουν στην κυβέρνηση, για να μην τηρήσουν πάλι καμία από τις υποσχέσεις τους.
Μετά πολλές παλινωδίες, ο Γιωργάκης αποφάσισε (δηλ. άλλοι αποφάσισαν αντ αυτού) να προσχωρήσει στη δεύτερη γραμμή και εμφανίζεται πλέον ως προστάτης των εργαζομένων! Δηλ. το ΠΑΣΟΚ διαμαρτύρεται επειδή η Ν.Δ. εφαρμόζει όσα το ίδιο δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει (π.χ. ασφαλιστικό) και που θα ολοκληρώσει, αν τυχόν ξαναβρεθεί σύντομα στην κυβέρνηση!! Ποιους μπορεί να πείσει, όμως, εκτός από αυτούς που θέλουν για άλλους λόγους να πειστούν;
Κυβερνητική φθορά και εξελίξεις
Όταν μια κυβέρνηση γίνεται πειθήνιο όργανο ξένων συμφερόντων, δεν μπορεί να αγωνιστεί ούτε για την επιβίωσή της. Συνεπώς η φθορά της Ν.Δ. επιταχύνεται, με τη συμβολή και των ΜΜΕ και των άθλιων «δημοσκοπήσεών»¨τους, που προσπαθούν να διαμορφώσουν και όχι να καταγράψουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Τη φθορά εισπράτει ο ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, όχι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. [Αλήθεια τα ΜΜΕ δεν έμαθαν ότι ο ΣΥΝ άλλαξε πρόεδρο και ότι η πλειοψηφία έγινε τώρα μειοψηφία;]
Έτσι η διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μειώνεται. Ήδη ο Καρατζαφέρης προθυμοποιήθηκε να στηρίξει ή το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. σε περίπτωση που κανένα κόμμα δεν επιτύχει αυτοδυναμία.
Τυχόν ήττα της Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές ανοίγει το δρόμο στη Ντόρα για την αρχηγία της. Αλλά πόσοι θα την αποδεχτούν; Κάποιοι ξανασκέπτονται τα παλιά σχέδια για διάσπαση των 2 μεγάλων κομμάτων, που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Η χώρα, όμως, δεν έχει ανάγκη από μια τέτοια αλλαγή, που θα επιδιώξει να δώσει παράταση στο σημερινό καθεστώς. Χρειάζεται την ενίσχυση πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν το λαό και τον τόπο και ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα.
Κατηγορία
Φύλλο 109 Μαρτίου 2006
... στη Βολιβία, τουλάχιστον
Ο Έβο Μοράλες, τηρώντας τις προεκλογικές του υποσχέσεις, εθνικοποίησε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της χώρας του, προς απογοήτευση του διεθνούς κεφαλαίου και του εκ των θεωρητικών του περί παγκοσμιοποίησης κ. Φουκουγιάμα, εμπνευστή του «Τέλους της Ιστορίας». Η παγκοσμιοποίηση, άλλωστε, ήταν το πρόσχημα για την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Βολιβίας από 20 και πλέον ξένες εταιρίες, όπως η βρετανική British Petroleum, η γαλλική Total, η βραζιλιάνικη Petrobras και η ισπανική Repsol, στις οποίες εν κρυπτώ και αντισυνταγματικά παραχωρήθηκαν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο Μοράλες. Παρ όλο τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας, ο λαός της Βολιβίας είναι από τους φτωχότερους της Λατινικής Αμερικής.
Τώρα, όλες αυτές οι εταιρίες θα πρέπει να πουλήσουν μέσα σε έξι μήνες τουλάχιστον το 51% των μετοχών τους στο βολιβιανό κράτος, το οποίο θα εκμεταλλεύεται από το 60% ως το 82% του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που θα παράγεται. Όλα δείχνουν ότι το παίρνουν απόφαση, για να μην τα χάσουν όλα, παρά τις κραυγές των εντύπων τους, (Wall Street Journal, Εconomist) περί οργής των ΗΠΑ ή περί εθνικιστικής οικονομικής πολιτικής των ηγετών της Λ. Αμερικής! Η κυβέρνηση των ΗΠΑ βάζει μπροστά την Ε.Ε. να ζητά από τη Βολιβία «διαφανείς κανόνες», που δεν τους ζητούσε όταν αδιαφανώς αναλάμβαναν οι εταιρίες τους δουλειές.
Οι ΗΠΑ έχουν χάσει στην ουσία τον έλεγχο της Λατινικής Αμερικής, καθώς κύμα σφοδρού αντιαμερικανισμού κυριαρχεί από τα σύνορα του Τέξας ως την Ανταρκτική. Και αυτός ο Εβο Μοράλες με τις εθνικοποιήσεις του μας θύμισε ότι υπάρχει ιστορία και για τους λαούς τίποτα δεν είναι γραφτό.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Διδακτικό από κάθε άποψη είναι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στην Ιταλία. Ο «κεντροαριστερός» συνασπισμός του Ρ. Πρόντι (τ. προέδρου της Κομισιόν της Ε.Ε.) κατάφερε με διαφορά μόλις 0,1% να επικρατήσει του μέχρι τώρα πρωθυπουργού Σ. Μπερλουσκόνι.
Τα χαρακτηριστικά του Μπερλουσκόνι είναι γνωστά σε όλους:
Α) Γελοίος, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του ότι μόνο ο Μ. Ναπολέων έκανε περισσότερα από αυτόν ή ότι οι Κινέζοι κομμουνιστές βράζουν τα παιδιά τους και τα κάνουν λίπασμα!
Β) Φασιστοειδής, αφού σημαντική συνιστώσα του συνασπισμού του είναι οι νοσταλγοί του Μουσολίνι (η εγγονή του βουλευτής) και έσυρε τη χώρα του στη συμμαχία του Μπους για την εισβολή και κατοχή του Ιράκ.
Γ) Μαφιόζος, αφού είναι συνεχώς κατηγορούμενος στα δικαστήρια για τις σκοτεινές του επιχειρήσεις, οι οποίες στα 12 χρόνια της πολιτικής του καριέρας εξαπλασίασαν την αξία τους (!) και ως πρωθυπουργός τις προστάτεψε με ειδικούς νόμους.
Με τα δεδομένα αυτά, εθεωρείτο βέβαιη η καθαρή ήττα του. Οι δημοσκοπήσεις έδιναν 3-5% διαφορά. Το αποτέλεσμα έφερε ανακούφιση στην Ε.Ε. και τα ελληνικά ΜΜΕ, που όμως δεν έκριναν σκόπιμο να το εξηγήσουν.
Η εξήγηση είναι ότι ο «κεντροαριστερός» συνασπισμός του Πρόντι είναι δεξιότατος. Υποστηρίζει τους γκανγκστερισμούς του Μπους, όχι με τη θρασύτητα του Μπερλουσκόνι, αλλά με τη ... μετριοπάθεια των Γάλλων και των Γερμανών (όπως με ... μετριοπάθεια βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, τότε που ήταν πάλι στην κυβέρνηση). Στα οικονομικά και κοινωνικά είναι πιο αντιλαϊκός από τον Μπερλουσκόνι.
Η Ε.Ε. κατηγορεί τον Μπερλουσκόνι, επειδή δεν ιδιωτικοποίησε πολλές δημόσιες επιχειρήσεις, αύξησε τις κατώτερες συντάξεις στα 520 ευρώ, έδωσε επίδομα 1000 ευρώ για κάθε νεογέννητο παιδί, υποσχέθηκε κατάργηση του φόρου πρώτης κατοικίας κι έτσι δεν περιόρισε το έλλειμμα και το χρέος. Η «Λίγκα του Βορρά», συνιστώσα του συνασπισμού του, ζήτησε την επαναφορά της λιρέτας.
Ο Πρόντι, εκπρόσωπος των μυστικο-συμβουλίων των επιχειρηματιών της Ε.Ε., υποσχέθηκε ότι θα υπακούει στις εντολές της Ε.Ε. για σκληρή λιτότητα (άλλωστε αυτή την πολιτική ακολούθησε και ως πρόεδρος της Κομισιόν), γι αυτό τον υποστήριξε σύσσωμο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, όπως ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων (και της FIAT), και τα δημοσιογραφικά του όργανα, όπως ο «Εκόνομιστ» και η «Κοριέρε ντε λα Σέρα». Ακόμη και ο Χέλμουτ Κολ, ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής δεξιάς, ταξίδεψε στην Ιταλία, για να υποστηρίξει τον Πρόντι!
Αυτά έχοντας υπόψη τους οι Ιταλοί ψηφοφόροι (που δε μας τα έθεσαν υπόψη τα ελληνικά ΜΜΕ), έφεραν το «ισόπαλο» αποτέλεσμα στις εκλογές. Μένει να καταλάβουν και αυτοί (όπως κι εμείς) ότι ο κατευθυνόμενος δικομματισμός (επιβαλλόμενος και από το ιταλικό εκλογικό σύστημα) και η επιλογή του «μη χείρονος» διαιωνίζουν την πολιτική αθλιότητα και επιδεινώνουν την κατάστασή τους.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Στις 7 Μαΐου έγινε στην Ηλιούπολη η πολιτιστική εκδήλωση συναυλία της νεολαίας του ΑΣΚΕ, με απρόσμενα μεγάλη επιτυχία.
Τα τραγούδια από την ορχήστρα (Γιώργος Κοντοπρίας, ’γγελος Κυριακούδης, Κώστας Περάκης, ’γγελος και Ορέστης Μάνος και Νικόλας Καργόπουλος), οι σύντομες ομιλίες (Θοδωρής Καρναβάς για τη νεολαία και Νίκος Καργόπουλος από την Ε.Ε. του ΑΣΚΕ), οι απαγγελίες, συνοδευτικές ή αντιστικτικές των τραγουδιών (Πόπη Μπινίκου) και οι σπαρταριστές συνεντεύξεις από τη ... δημοσιογράφο (Βιβή Ορφανιώτη) των ... Κ. Μητσοτάκη, Κ. Σημίτη και Ν. Αλέφαντου (Ορέστης Μάνος) προκάλεσαν ενθουσιασμό στην αίθουσα-αμφιθέατρο, όπου υπερτερούσαν οι νέοι, όχι υποχρεωτικά όλοι του ΑΣΚΕ.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε σε επανάληψη παρόμοιων εκδηλώσεων στο προσεχές μέλλον.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Με απίστευτο θράσος οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. απαιτούν από το Ιράν να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα, ώστε το Ισραήλ (το προκεχωρημένο τους φυλάκιο) να παραμείνει η μοναδική πυρηνική δύναμη στη Μ. Ανατολή, να κατέχει τη γη των Παλαιστινίων και να τρομοκρατεί όλα τα γειτονικά κράτη.
Η ιστορία του προγράμματος
Το μέγεθος της υποκρισίας τους φαίνεται από το γεγονός ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1974 με τη βοήθεια των Αμερικανών και άλλων Δυτικών (Γάλλων, Γερμανών, Βέλγων, Ισπανών, Σουηδών), όταν στο Ιράν κυβερνούσε ο δικτάτορας Ρεζά Παχλεβί. [Δηλαδή, το Ιράν δικαιούται να έχει πυρηνικά, μόνον όταν έχει αμερικανόδουλο καθεστώς!] Το πρόγραμμα διακόπηκε με την επανάσταση το 1974 και ξανάρχισε το 1995 με ρωσική τεχνολογία (αφού οι δυτικοί αρνήθηκαν συνέχιση της συνεργασίας). Το Ιράν ισχυρίζεται ότι αποσκοπεί σε ειρηνικούς σκοπούς, αλλά ουδείς έχει αμφιβολία ότι αποσκοπεί στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Έχει δικαίωμα το Ιράν;
Το ΑΣΚΕ, όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, πιστεύει ότι πρέπει να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά όπλα που υπάρχουν στη γη και να μην κατασκευαστούν άλλα. Ακόμη και για ειρηνικούς σκοπούς η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη για σοβαρά ατυχήματα, ιδίως σε σεισμογενείς περιοχές, όπως η γραμμή που περνάει από την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν. Αυτοί που ηγούνται των ΗΠΑ και της Δ. Ευρώπης και με θράσος αυτοαποκαλούνται «διεθνής κοινότητα» θα είχαν το δικαίωμα να ζητούν από το Ιράν να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα, μόνον εάν συγχρόνως επέβαλαν στους πυρηνικούς του γείτονες (Ισραήλ και Πακιστάν) ένα πρόγραμμα ταχύτατης καταστροφής των δικών τους πυρηνικών, στην προοπτική καταστροφής όλων των πυρηνικών πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αυτό δεν το κάνουν, το Ιράν έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, για την ασφάλεια τη δική του και των φιλικών του κρατών.
Αμερικανικό αδιέξοδο
Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η Ρωσία και η Κίνα, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχουν τεράστια συμφέροντα από τις σχέσεις τους με το Ιράν και δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον του. Εάν το Ιράν αποκτήσει τελικά πυρηνικά όπλα, το Ισραήλ θα χάσει το μονοπώλιο και η ιρανική επανάσταση θα βρει πιο εύκολα μιμητές στην περιοχή (όπως το καθεστώς Τσάβες στη Λ. Αμερική). Τα πυρηνικά αποτελούν δύναμη ανεξαρτησίας. [Τι έγιναν οι λεονταρισμοί του Μπους κατά της Β. Κορέας;] Αν η Ελλάδα είχε πυρηνικά, ποιος θα τολμούσε να την απειλεί;
Επέμβαση στο Ιράν αντίστοιχη του Ιράκ αποκλείεται, γιατί οι Αμερικανοί θα συντριβούν κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμη και οι μικρόνοες της κυβέρνησης Μπους. Έτσι επιχειρούν την εσωτερική υπονόμευση του ιρανικού καθεστώτος, με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού. Πρώτα ενίσχυσαν το φοιτητικό κίνημα. Όμως, μόλις έγινε γνωστή η αμερικανική υποστήριξη, το φοιτητικό κίνημα εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια προσπάθησαν να στρέψουν τους «μετριοπαθείς» ισλαμιστές εναντίον των «σκληροπυρηνικών». Στις προεδρικές εκλογές, μετά τα αποτελέσματα του 1ου γύρου, το φαβορί ήταν ο προβεβλημένος «μετριοπαθής» και νεόπλουτος Ραφσαντζανί. Οι Αμερικανοί εκδήλωσαν την προτίμησή τους σ αυτόν. Όμως, το αποτέλεσμα ήταν μια συντριπτική νίκη του εκπροσώπου των λαϊκών στρωμάτων Αχμαντινετζάντ και επιπλέον ο Ραφσαντζανί αναγκάστηκε να ευθυγραμμιστεί πλήρως με την εξωτερική πολιτική του νέου προέδρου και φυσικά στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος. Τώρα ενισχύουν το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα και συγχρόνως σχεδίασαν την καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων με πλήγματα νέου τύπου πυρηνικών όπλων διαστημικής τεχνολογίας, που το Ιράν δεν μπορεί να αποκρούσει. Τότε όμως απειλείται γενικευμένη αντιαμερικανική εξέγερση στην περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες. Γι αυτό στην Ουάσινγκτον φαίνεται να επικρατούν ψυχραιμότερες σκέψεις.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Απίστευτα πράγματα γίνονται στην Εθνική Τράπεζα του κ. Αράπογλου. Ξεπούλησε μισοτιμής τις κερδοφόρες θυγατρικές της στις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Ν. Αφρική, στις οποίες εμπιστευόταν η ελληνική ομογένεια τις αποταμιεύσεις της (άρα αποτελούσαν και μοχλό πίεσης προς τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών) και αγόρασε την τουρκική Finansbank, έναντι του τεράστιου ποσού των 3 δισ. ευρώ (που θα φτάσουν τα 4,5), όταν 3 δισ. είναι τα ίδια κεφάλαια της τράπεζας!
Με την αγορά αυτή η Εθνική θα αναγκαστεί να αυξήσει τα κεφάλαιά της και οι ξένοι μέτοχοι θα ξεπεράσουν το 50%, δηλ. η τράπεζα ιδιωτικο-ποιείται και περνάει στα χέρια ξένων. Πολλοί μιλούν για τον ύποπτο ρόλο που παίζει η Citibank στην όλη υπόθεση.
Με αυτό το ποσό θα μπορούσε η Εθνική να αγοράσει την Εμπορική (που πωλείται σε ξένους). Το ποσό αγοράς κρίνεται υπερβολικό για τη συγκεκριμένη τράπεζα. Υπάρχουν, όμως, και πολιτικά ζητήματα. Γιατί έγινε αυτή η επένδυση σε μια χώρα με τόσο ασταθή οικονομία; Δεν αποκτά η Τουρκία ένα επιπλέον μέσο εκβιασμού της Ελλάδας, αφού σε μια πιθανή κρίση οι Τούρκοι θα απειλούν ότι θα σηκώσουν τις καταθέσεις τους; Και, τελικά, πώς μπορεί η Ελλάδα να ισχυρίζεται πειστικά ότι απειλείται από την Τουρκία με τέτοια επένδυση;
Τα κατορθώματα της Εθνικής δε σταματούν εδώ. Μαζί με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του κ. Κόκκαλη ήταν μεγάλοι χορηγοί συνεδρίου που έγινε στα Σκόπια, στα διαφημηστικά φυλλάδια του οποίου το γειτονικό κράτος αποκαλούνταν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ούτε η τράπεζα ούτε η εταιρία θεώρησαν υποχρέωσή τους όχι να αποσύρουν τη χορηγία, αλλά ούτε καν να διαμαρτυρηθούν.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις
Όπως αναφέρει το «Παρόν» της 7/5/06, οι ελληνικές επιχειρήσεις που σήμερα μπορούν και στέκονται στο διεθνή ανταγωνισμό είναι μόλις 60-80. Όμως, πωλούνται συνεχώς σε ξένους, με ρυθμό 10-15 κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει ούτε μία ελληνική επιχείρηση τέτοιας κλίμακας.
Οι εργολάβοι του ανθελληνισμού
Τον Ανδρέα Πολιτάκη, «οραματιστή» της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης», δηλ. της μετατροπής της Ελλάδας σε δορυφόρο της Τουρκίας, τίμησαν τα γνωστά «άνθη» της δημόσιας ζωής: Κ. Μητσοτάκης, Λ. Κύρκος, Κ. Ζέππος (ο πρέσβης-ποίου;), Σ. Φυντανίδης (ο κολοσσός της δημοσιογραφίας-κατά δήλωσιν της συζύγου του, που περιφρονεί το «λαουτζίκο» της Ελλάδας κλπ.
Οι αργυρώνητες πένες αδημονούν
Υπάρχουν αξιόπιστα σημάδια, που οδηγούν σε συμπέρασμα επίθεσης ή όχι του Μπους και της λοιπής συμμορίας κατά του Ιράν. Είναι οι δημοσιογράφοι-παπαγάλοι, που επαγγέλλονται την προετοιμασία της κοινής γνώμης για εξωραϊσμό των γκανγκστερικών «ειρηνικών, δημοκρατικών, εκπολιτιστικών» επιδρομών.
Εδώ και δύο μήνες σε διάφορα έντυπα άρχισαν τις προειδοποιητικές βολές, τώρα όμως βρίσκονται σε στάση αδημονούσας προσμονής, μια που τα αφεντικά τους διστάζουν.
Στο αναμεταξύ θα τους προτείναμε να γράψουν για τα εκατομμύρια Πορτογάλων κλπ., που συρρέουν να τιμήσουν την 89η επέτειο της εμφάνισης της Παναγίας σε 3 παιδιά στη Φατίμα!!! Κι ακόμη, κατά συνειρμό, ας γράψουν για τους χιλιάδες βιασμούς παιδιών στις «πολιτισμένες» χώρες της Β. Ευρώπης, όπου μια αμερικάνικη επιδρομή, εκπολιτιστικού στόχου, βεβαίως, θα ήταν πολύ καλή ιδέα. Υπάρχουν κι εκεί πετρέλαια.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Η εργατική Πρωτομαγιά που γιορτάζουν οι εργαζόμενοι με συγκεντρώσεις, διαδηλώνοντας τα αιτήματά τους, ορίστηκε από το Σοσιαλιστικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889 ως ημέρα εργατικής γιορτής, σ ανάμνηση της μεγάλης εργατικής απεργίας, που κηρύχτηκε την 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, για να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία, με σύνθημα: «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο, οκτώ ώρες ψυχαγωγία, ανάπαυση και μόρφωση». Οι απεργοί χτυπήθηκαν από το στρατό και την αστυνομία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Από τότε το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα της σημαίας της εργατικής τάξης και συμβολίζει το αίμα που χύθηκε εκείνη την ημέρα.
Αυτό, που κατακτήθηκε τότε με αίμα, σήμερα αμφισβητείται από τους μέντορες της παγκοσμιοποίησης. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν όσες ώρες οι εργοδότες επιθυμούν και πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες. Ο σκληρός καπιταλισμός αποσκοπεί μόνο στα υπερκέρδη των εταιριών και με πρόσχημα τον «ανταγωνισμό» προσπαθεί να καταργήσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις. Είναι υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε, όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής για μας και τα παιδιά μας, αλλά και για να μη χειροτερέψουν αυτές που ήδη υπάρχουν.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Διάφοροι επιτήδειοι παλεύουν να μας πείσουν ότι ο ασυγκράτητος καπιταλισμός είναι μονόδρομος και έννοιες, όπως δείκτες ανάπτυξης (ποιας;) ή διαρθρωτικές αλλαγές, είναι απαραίτητες και μη αμφισβητήσιμες στην καθημερινή μας ζωή.
Οι νέοι και ο λαός της Γαλλίας έδωσαν άλλη μια καλή απάντηση (μετά το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα), καθώς αμφισβήτησαν καθολικά και ενεργά το «συμβόλαιο πρώτης εργασίας», που έδινε το δικαίωμα στον εργοδότη να απολύει μετά διετία χωρίς αιτιολογία και χωρίς αποζημίωση. Ένα συμβόλαιο, στο πνεύμα των κατευθύνσεων της Ε.Ε., που δήθεν προσπαθεί να μειώσει τα ποσοστά της ανεργίας (που το οικονομικό της μοντέλο δημιουργεί), ενώ μοναδικός στόχος της είναι η αύξηση των κερδών των ανεξέλεγκτων (πια) εταιριών.
Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι το τι θα περάσει κι αν θα περάσει εξαρτάται από την αντίδραση ή την απάθεια που θα συναντήσει. Οι λαοί έχουν τη δύναμη να καθορίζουν το μέλλον τους. Οι τριγμοί στα θεμέλια του πολυδιαφημιζόμενου «ευρωπαϊκού οικοδομήματος γίνονται περισσότεροι και ισχυρότεροι.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Στο τέλος Απριλίου έγινε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Σόφια. Κυριάρχησε το θέμα του Ιράν, αλλά συζητήθηκαν πολλά κρίσιμα για την Ελλάδα θέματα, με σημαντικότερο την κατάσταση και τις προοπτικές στο Κόσοβο. Το ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε τη διάθεσή του να παραμείνει εκεί, ελέγχοντας την περιοχή, ακόμα και μετά τη «λύση», που την τοποθετούν μέσα στο 2006 ή το αργότερο αρχές του 2007. Η συνέχιση της νατοϊκής παρουσίας έχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα, αφ ενός γιατί η Ελλάδα δυστυχώς συμμετέχει με στρατιωτική δύναμη στη νατοϊκή αποστολή, αντίθετα με τις επιλογές και τα συναισθήματα του ελληνικού λαού, αφ ετέρου γιατί παγιώνεται η αλβανική επιρροή στην περιοχή κάτω από την ομπρέλα προστασίας του ΝΑΤΟ.
Για τη Σερβία και το Μαυροβούνιο αποφασίστηκε να αυξηθούν οι πιέσεις για την παράδοση των Κάραζιτς και Μλάντιτς, ώστε να υποταχτούν, για να γίνουν δεκτές στο ΝΑΤΟ.
Στη Σόφια επιβεβαιώθηκε επισήμως το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ για τη Μέση Ανατολή και δρομολογήθηκε το επόμενο βήμα του «Μεσογειακού διαλόγου», που θα γίνει στη Ρίγα τον Νοέμβριο και ανακοινώθηκε η κοινή ναυτική άσκηση επτά κρατών με επίκεντρο τη Γαύδο και συμμετοχή αραβικών κρατών και του Ισραήλ! Πολύ φοβόμαστε ότι με την ευκαιρία της άσκησης η Τουρκία θα επαναφέρει τη θέση της ότι η Γαύδος ανήκει στις γκρίζες ζώνες, κάτι που θα αφήσουν ανοιχτό οι «σύμμαχοι!
Για το Αφγανιστάν αποφασίστηκε η αναβάθμιση της νατοϊκής επιχείρησης στο «επίπεδο 3», που συνεπάγεται την ενοποίησή της με την εκτός νατοϊκού πλαισίου επιχείρηση στην Κανταχάρ και την επέκταση της νατοϊκής παρουσίας σ όλη τη χώρα. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστούν 9.000 στρατιώτες επιπλέον και τίθεται ζήτημα αύξησης της ελληνικής παρουσίας, με μεγάλο κόστος για την Ελλάδα σε χρήμα αλλά και έμψυχο υλικό που δεν περισσεύει!
Επίσης στα πλαίσια της «παγκοσμιοποίησης» του ΝΑΤΟ έγιναν συζητήσεις για συνεργασία με χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νότια Κορέα κλπ, και αποφασίστηκε η πρώτη εμφάνιση της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης της συμμαχίας με μεγάλη στρατιωτική άσκηση στο Πράσινο Ακρωτήρι!
Έντονη η δραστηριότητα στη Σόφια. Μόνο που μας ζητάνε συνεχώς να δίνουμε για τα δικά τους συμφέροντα και μάλιστα αντίθετα στα δικά μας.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό