Οι αντικληρικαλιστές της κυβέρνησης
Επτά βουλευτές από τη συμπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) και το Ποτάμι κατέθεσαν τροπολογία για την τροποποίηση εκ νέου της νομικής μορφής και του τρόπου διοίκησης του ιερού ιδρύματος του ναού Ευαγγελίστριας Τήνου («Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελίστριας Τήνου»), που είχε αλλάξει με το νόμο 4301/2014. Ο υπουργός Γαβρόγλου αποδέχθηκε την τροπολογία, που είχε απορρίψει κατόπιν επέμβασης της Εκκλησίας παλιότερα ο Φίλης. Η υιοθέτηση της τροπολογίας έγινε χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή διαβούλευση με την Εκκλησία και κατόπιν πιέσεων τοπικών βουλευτών και παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ιερά Σύνοδος αντέδρασε έντονα και εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση.
Πέρα από την όποια ουσία του θέματος, το λιγότερο που έχουμε να πούμε είναι ότι θα προκαλούσε τουλάχιστον εντύπωση πολιτικοί (χώροι) που υποτίθεται είναι αναφανδόν υπέρ του χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας να επιχειρούν να επέμβουν τόσο απροκάλυπτα στο εσωτερικό της Εκκλησίας, χωρίς μάλιστα προηγούμενη διαβούλευση μαζί της. Διερωτώμαστε εύλογα μήπως η προκλητική αυτή ενέργεια συνδέεται με την τελική απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας να συμπαραταχθεί με τον Ελληνικό Λαό στα συλλαλητήρια εθνικής ανάτασης ...
Τσίπρας: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Οι καλές κυβερνητικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του όλα δείχνουν ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί. Δεν έχουν να κάνουν μόνο με το «βολικό» Μητσοτάκη και τα μέτρα φτωχοποίησης της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων, αλλά πλέον και μέ όλα τα εθνικά θέματα ανοιχτά, σύμφωνα με τις επιταγές των αμερικανών πατρώνων του , με ένα αποθηριωμένο Ερντογάν και με την καταλυτική λαϊκη αντίδραση των συλλαλητηρίων κατά των εθνικών μειοδοτικών «λύσεων».
Ο «αντιπερισπασμός», μετά τα συλλαλητήρια, με τη NOVARTIS (με αμερικανική προτροπή;) όλα δείχνουν ότι θα είναι φιάσκο και επιπρόσθετα απόμακρύνει το ΣΥΡΙΖΑ και από το «βρόμικό ΠΑΣΟΚ» του Φίλη, παρά την «περίεργη» στάση των Καραμανλικών. Αυτή η υπόθεση δυσαρεστεί ακόμη και τη Μέρκελ που δε θέλει οι ΗΠΑ, και πολύ περισσότερο ο υποτελής τους στην Ελλάδα, να ενοχλούν τις διαφθείρουσες γερμανικές ευρωπαϊκές εταιρείες. Γι’ αυτό έσπευσε να υποδεχθεί και να προσφωνήσει το «Μακεδόνα» πρωθυπουργό με όλες τις τιμές και να μας πιέζει για «γρήγορη λύση». Η χλιαρή «υποστήριξη» των «εταίρων» της Ελλάδας στο Αιγαίο και στην Κύπρο εναντίον της, στα όρια πολέμου, τουρκικής απειλής αποδεικνύει για άλλη μια φορά περίτρανα ότι όλοι αυτοί αδιαφορούν για τα ελληνικά δίκαια, αν δε τα θυσιάζουν κιόλας, στο βωμό των συμφέροντων τους στην Τουρκία και όπου αλλού.
Ελπίζουμε ότι οι Ελληνες αντιλαμβάνονται πλέον ότι όσο κυριαρχούν οι υπηρέτες ξένων αφεντάδων οι κίνδυνοι για τη χώρα και τον Ελληνισμό είναι μέγιστοι.
Η Ελληνική Κοινωνία και η Ελλάδα ως χώρα βρίσκεται μπροστά σε απειλή καταστροφής μεγαλύτερης και της Μικρασιατικής.
Η επίθεση κατά της Ελληνικής Κοινωνίας πλησιάζει στον αφανισμό μας, οι Αλβανοί και Σκοπιανοί «διαπραγματεύονται» με τους χασκογελούντες Τσίπρα και Κοτζιά τις βόρειες ελληνικές περιοχές και οι Τούρκοι άρχισαν ήδη τις εχθροπραξίες.. Βρήκαν, πράγματι, τη «Μεγάλη Ευκαιρία», την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, των μοσχαναθρεμμένων απο τις αμερικανικές υπηρεσίες τύπου Σόρος, τα «προγράμματα» της ΕΟΚ-ΕΕ και, τώρα, από τις σάρκες των Ελλήνων, αφού τους απόδιωξαν τότε (1969) οι Σοβιετικοί, που προτίμησαν τους άλλους ως επίσημους εκπροσώπους τους (αναλυτικότερα προσεχώς).
Οι έλληνες πολίτες αντελήφθησαν τον κίνδυνο και με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ήλπισαν σε κάποια, έστω προσχηματική, αλλαγή πολιτικής και αντ’ αυτής βλέπουμε, κατάπληκτοι, τα αδιανόητα :
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (των μεγαλύτερων πολιτικών, τουλάχιστον, απατεώνων της παγκόσμιας ιστορίας) επιστρατεύει όλους τους υπηρέτες της αμερικανικής (προ Τραμπ...) νεοταξικής παγκοσμιοποίησης, που αφιονισμένοι κατά παντός του ελληνικού, «κελαηδούν» κρώζοντας σε όλα τα ΜΜΕ τους υβρίζοντας το 90% των Ελλήνων και απειλούντες τους, ακόμη και με τις ασύλληπτες ανοησίες (;) των Δημάρχων(!!) Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Και, τελικά, (με τη συνδρομή κάποιων (...) δικαστικών) με την «αποκάλυψη» ενός υπαρκτού σκανδάλου τύπου Siemens (και τα δύο από τις έρευνες στις ΗΠΑ για τους δικούς τους λόγους, που θα έχουν την ίδια κατάληξη και που μπορούσε, φυσικά, να διερευνηθεί σε ευθετότερο χρόνο...), με μοναδικό σκοπό τους τον Αποπροσανατολισμό από τα αίσχη τους, τον πιθανό πλέον, εθνικό διχασμό (...) και την πολιτική τους επιβίωση (!).
Επικαλούνται μάλιστα «το λευκό τους ποινικό μητρώο ως τον έναστρο ουρανό» (!!) λησμονώντας τα λόγια του δικού τους Φίλη : «έχουμε χάσει, πλέον, το ηθικό πλεονέκτημα και έτσι μπορούμε να συνεργαστούμε ακόμη και με το βρόμικο ΠΑΣΟΚ» !!!
Ελπίζουμε στη γενική κινητοποίηση των Ελλήνων πολιτών και όλης της ομογένειας, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, ώστε ενωμένοι να αποτρέψουμε τον άμεσο κίνδυνο και να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Τα έχουν χαμένα, γενικώς.
- Δεν υπολόγισαν την αντίδραση των Ελλήνων πολιτών της Θεσσαλονίκης και τρόμαξαν.
Επιχείρησαν να ματαιώσουν το συλλαλητήριο της Αθήνας, με τις ανοησίες του θλιβερού Καμίνη, να το περιορίσουν με τις κουτοπονηριές του Τόσκα, που απέκλεισε τους κεντρικούς δρόμους και τις συγκοινωνίες, για να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου στο συλλαλητήριο και να «προστατέψει» τις εκατοντάδες χιλιάδες (τουλάχιστο...) Έλληνες από τους ελάχιστους παρακρατικούς τους(!), και να οδηγήσει τους άλλους, τους περισσότερους,, να μη βλέπουν ούτε να ακούνε, μακριά μέχρι το Πολεμικό Μουσείο και το άλλο της Μοντέρνας Τέχνης. Και, φυσικά, απέτυχαν παταγωδώς, χάνοντας και το μέτρημα, και πανικοβλήθηκαν.
Ετσι, σαστισμένοι, κατέφυγαν στις φασιστικές, ναζιστικές και σταλινικές μαθητείες και πρακτικές τους και εξαπέλυσαν οχετούς ύβρεων και συκοφαντιών κατά των ξεσηκωμένων εκατομμυρίων Ελλήνων, ενωμένων και από κάθε σημείο της χώρας, διαδηλωτών υπέρ της χειμαζόμενης κοινωνίας και κατά της προδοτικής μανίας εναντίον της Ελλάδας και, ιδιαίτερα, εναντίον των ομιλητών, του Μεγάλου, έστω και αντιφατικού, Μίκη και των άλλων.
Και, ως ήταν επόμενο, απογοητεύθηκαν.
Και τότε, αμέσως μετά, ποντικοί ολόσωμα λαδωμένοι ενοχλήθηκαν που είχε στάξει, πιθανόν, λάδι η ουρά των προηγούμενων και έρριξαν το μεγάλο, όπως νομίζουν, όπλο τους, την αμαρτωλή (παγκόσμια) Novartis, μήπως, τουλάχιστον, επιτύχουν κάποιον αντιπερισπασμό και αποπροσανατολισμό.
Μάταια. φυσικά, όλα αυτά, που τους γυρίζουν μπούμερανγκ, και απογοητεύονται, αποχαυνωμένοι. Εμείς όμως, ως οικτίρμονες, τους προσφέρουμε μια, καθαρά ελεητική, πρόταση:
Να μαζευτούν όλοι τους, ο Τσίπρας με όλα τα φλαμπουράρικα Παπάκια και τα λοιπά καλόπαιδά τους, μαζί με τους κ.κ. Ιερώνυμο, Βαρθολομαίο, Μεσσηνίας, πρόεδρο και Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, τα αφηνιασμένα έντυπα, ραδιόφωνα και, υπό αδειοδότηση..., κανάλια τους και όλους τους ομοίους τους στην αντιπολίτευση και να χορέψουν το χορό της φωτιάς και της πυρπόλησης της Ελλάδας και να προσευχηθούν υπέρ της ευόδωσης των στόχων του Σουλτάνου εναντίον των Κούρδων και του Νίμιτς(!) κατά της Ελλάδας, «με σύνεση και αυτοσυγκράτηση». Και όλοι μαζί, επίσης, να εξορκίσουν κάθε συλλαλητήριο (απειλούνται πολλά καινούργια...) και, προπαντός, κάθε ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ως... συναισθηματικά, οχλοκρατικά και σατανικά έργα.
Οψόμεθα εις Πάτρας ή όπου αλλού.
Μετά το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και λίγο πριν από το ακόμη μεγαλύτερο της Αθήνας
Η ουσία του Μακεδονικού και της λύσης του
Η δέουσα στάση απέναντι σε ένα πολιτικό πρόβλημα εξαρτάται πρωτίστως από την πλήρη αναγνώριση της διάστασης και ουσίας του προβλήματος. Με αφορμή την κρίση στο Μακεδονικό, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα συνεχώς παριστάνουμε ότι αγνοούμε την ουσία των προβλημάτων. Όπως στο Κυπριακό ξεχνάμε ότι είναι βασικά πρόβλημα εισβολής και κατοχής, έτσι και στο Μακεδονικό ξεχνάμε ότι είναι πρόβλημα ιστορικής και πολιτισμικής κλοπής και κατ’ επέκταση αστήρικτου αλυτρωτισμού - επεκτατισμού.
Το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό
Λέγεται συχνά ότι το γειτονικό κράτος ανήκει στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και συνεπώς έχει δικαίωμα στη χρήση του όρου Μακεδονία με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό. Αγνοείται ότι μόνο ένα μικρό, νότιο κομμάτι του γειτονικού κράτους ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Ούτε καν η πρωτεύουσά του δε βρίσκεται σε αυτό το κομμάτι. Η άποψη αυτή θα ήταν έστω λογικοφανής, μόνο αν όλη η επικράτειά του κράτους ανήκε στο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Όμως ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό. Οι Σκοπιανοί δεν προσδίδουν στον όρο Μακεδονία γεωγραφική ή χρονική σημασία, ούτε τον χρειάζονται για γεωγραφικούς λόγους.
Η διεκδίκηση του συνόλου της μακεδονικής κληρονομιάς
Οι Σκοπιανοί ανοιχτά παραδέχονται ότι αυτό που διεκδικούν είναι αρχικά η ιστορική μακεδονική κληρονομιά και όχι ο χώρος. Γιατί η διεκδίκηση της κληρονομιάς τους είναι απαραίτητη, όχι απλά για να διεκδικήσουν εδάφη αλλά, για να σταθούν ιδεολογικά ως έθνος. Η διεκδίκηση εδαφών έπεται ως άμεση συνέπεια του εθνικού σφετερισμού.
Διεκδικούν τη μακεδονική πολιτισμική κληρονομιά, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής. Μακεδονική ιστορία και κληρονομιά είναι μόνο μία. Άρα, εκείνοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως απόγονοι των Μακεδόνων και της μακεδονικής κληρονομιάς, διεκδικούν όχι απλώς μέρος αυτής, αλλά το σύνολό της. Για αυτό και οι εδαφικές – ανεδαφικές διεκδικήσεις τους αφορούν το σύνολο του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας.
Συνεπώς, με δεδομένη την πολιτική των Σκοπίων, η θεωρία της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό, ως τίμιου συμβιβασμού, πρακτικά δε στέκει. Και γι’ αυτό τελικά οποιαδήποτε αναφορά στον όρο Μακεδονία παράγει τελικά τις ίδιες συνέπειες αλυτρωτισμού. Το πρόβλημα προφανώς δεν αφορά αποκλειστικά στο όνομα του κράτους. Οι Σκοπιανοί αναπτύσσουν συστηματικά πολυκάναλη προπαγάνδα αλυτρωτισμού. Όμως το όνομα συνοψίζει τη διεκδίκηση των Σκοπίων και αποτελεί απαραίτητο όχημα για αυτή.
Η αντιμετώπιση ενός γεωπολιτικού προβλήματος
Μια χώρα επιδιώκει συστηματικά να σφετεριστεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μιας άλλης χώρας. Και να θεμελιώσει πάνω στο σφετερισμό την εθνική της ύπαρξη και να προβάλλει τελικά ανυπόστατες αλυτρωτικές διεκδικήσεις. Το πρωτοφανές της επιδίωξης των Σκοπιανών δεν είναι τόσο η διεκδίκηση εδαφών όσο η επιχείρηση θεμελίωσης της ίδιας τους της ύπαρξης εις βάρος κάποιου τρίτου. Το Μακεδονικό καθίσταται όμως δευτερογενώς γεωπολιτικό πρόβλημα, εξαιτίας ακριβώς της πολιτισμικής – ιστορικής του διάστασης. Και τελικά ως γεωπολιτικό πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα δεν έχει συμφέρον να διευθετήσει απλά το πρόβλημα άρον άρον χάριν της σπουδής των ευρωατλαντικών σχεδιασμών. Έχει συμφέρον να λύσει το πρόβλημα το συντομότερο προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης των εθνικών δικαίων. Που σημαίνει πρακτικά ότι οφείλει να απαιτήσει από τους Σκοπιανούς την ακύρωση του ψευδεπίγραφου «Μακεδονισμού» και τη μη χρήση του ελληνικού όρου Μακεδονία ή παράγωγού του. Η χώρα μας δεν έχει δικαίωμα να υπαγορεύσει στους Σκοπιανούς την ονομασία τους. Έχει όμως αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση έναντι του εαυτού της να τους απαγορεύσει να ονομάζονται με τρόπο που θα θίγει την ίδια και κυρίως να ασκούν ανυπόστατη αλυτρωτική πολιτική εναντίον της. Τα γεωπολιτικά προβλήματα επανέρχονται δριμύτερα, όταν δεν λύνονται αποτελεσματικά. Η ιστορία του ίδιου του Μακεδονικού το αποδεικνύει.
Είναι σαφές ότι καμμία αξιοπρεπής χώρα που σέβεται τον εαυτό της και επιθυμεί να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα από τη διεθνή κοινότητα δεν μπορεί να δεχτεί την αδιανόητη πολιτική των Σκοπίων. Η Ελλάδα διαθέτει τη δύναμη του δίκαιου των επιχειρημάτων της και της γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος της εναντι των Σκοπίων, προκειμένου να επιβάλλει το δίκαιο. Διαθέτει, ακόμα, τη συμπαγή βούληση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Το ερώτημα είναι αν η πολιτική της τάξη είναι ικανή και έχει τη βούληση.
Μακεδονικό: οι συνέπειες της υποχώρησης
Και ξαφνικά βλέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να σπεύδει να «λύσει» το Μακεδονικό. Επίσημη δικαιολογία είναι ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι σοβαρό και πρέπει επιτέλους να διευθετηθεί άμεσα, έστω και με κόστος για μας. Ότι κοστίζει στην Ελλάδα η εκκρεμότητά του επί δεκαετίες. Είναι όμως έτσι; Ποια η σημασία μιας διευθέτησης με ελληνική υποχώρηση και δικαίωση της σκοπιανής αδιανόητης προπαγάνδας;
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες
Λέγεται ότι τα Σκόπια, ένα κράτος μικρό, αδύναμο, ετερογενές, δεν συνιστούν ρεαλιστική απειλή για την Ελλάδα. Συνεπώς, δε θα ήταν κόστος για την Ελλάδα να υποχωρήσει. Όμως το μικρό μέγεθος και η αδυναμία των Σκοπίων θα ήταν λόγος υποχώρησης από τη μεριά των Σκοπίων και όχι της Ελλάδας. Και είναι τουλάχιστον ειρωνεία ότι αυτά τα ισχυρίζονται κυρίως αυτοί που στα ελληνοτουρκικά υποστηρίζουν την ενδοτικότητα, διότι «η Τουρκία είναι ισχυρή». Και επιπλέον, κανένα κράτος δεν μπορεί να πολιτεύεται στις διεθνείς του σχέσεις με γνώμονα απλά τον εφήμερο συσχετισμό δυνάμεων.
Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε, αν η επιχειρούμενη περιφεριοποίηση της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ και αλλοίωση της δημογραφικής της σύνθεσης με τα μεταναστευτικά κύματα οδηγήσουν μακροπρόθεσμα ολόκληρες περιφέρειες της χώρας σε φυγόκεντρες τάσεις από τον εθνικό κορμό; Και αν εντωμεταξύ η «μακεδονική» προπαγάνδα έχει αφεθεί να υποσκάψει για χρόνια το ελληνικό εθνικό φρόνημα των βόρειων περιφερειών;
Ακόμα, είναι αναγκαίο να ληφθεί υπόψη ότι τα Σκόπια είναι πολύ πιθανό να μην επιβιώσουν ως κράτος. Αν ο «Μακεδονισμός» επιβιώσει χάρη στη δική μας ενδοτικότητα, τότε σε περίπτωση διαμελισμού του κράτους μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας, η «μακεδονική» ταυτότητα θα περιέλθει ως εργαλείο στη διάθεση της σλάβικης Βουλγαρίας. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την κληρονόμο του «Μακεδονισμού», ένα κράτος πολύ πιο μεγάλο και ισχυρό, με ιστορικές βλέψεις στο Αιγαίο.
Επιπρόσθετα, μια υποχώρηση της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό απέναντι σε ένα εμφανώς πιο αδύναμο κράτος, θα δώσει το σύνθημα ότι η Ελλάδα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε πίεση. Θα αποδυναμώσει τη διεθνή της θέση, από τη στιγμή που δε θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί θεμελιώδη δικαιώματά της. Και αυτό θα ανοίξει, παρά θα κλείσει, την όρεξη επίδοξων επεκτατικών γειτόνων.
Υπάρχει και η άποψη ότι η Ελλάδα οφείλει να κλείσει άμεσα, έστω και με κόστος, το ζήτημα αυτό, προκειμένου να επικεντρωθεί στην εξ ανατολής απειλή. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Για να επικεντρωθεί η Ελλάδα στην εξ ανατολής απειλή, οφείλει να σβήσει όποια άλλη εστία διεκδίκησης εναντίον της. Με την υποχώρησή της Ελλάδας, δε σβήνει την εστία του «μακεδονικού» αλυτρωτισμού, αλλά εγκρίνει την αναζωπύρωσή της.
Τέλος, αποδοχή της εξωφρενικής προπαγάνδας των Σκοπίων δε σημαίνει απλά μια υπογραφή εκ μέρους μας. Σημαίνει σε βάθος χρόνου την αποδοχή όλου του πλέγματος των δράσεων που στηρίζουν το σφετερισμό της ιστορίας μας. Σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αλλαγή των βιβλίων ιστορίας μας, την αποδοχή εκδηλώσεων «μακεδονικού» πολιτισμού και αλυτρωτισμού. Σημαίνει τελικά τον εθνικό και πολιτισμικό μας αυτο-ακρωτηριασμό.
Οι συνέπειες μιας ελληνικής υποχώρησης απέναντι στην αδιανόητη πολιτική των Σκοπίων επιφέρει μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρές συνέπειες. Δε λύνει κανένα πρόβλημα. Ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για το μέλλον.
Να μην επαναληφθεί το λάθος.
Η Ελλάδα δεν αντέδρασε στην πολιτική Τίτο περί «μακεδονικού» έθνους επί 45 χρόνια και αυτό μας έφερε μπροστά στο κράτος των Σκοπίων το 1990. Ο λόγος ήταν ότι δεν έπρεπε να ενοχληθεί ο Τίτο, σύμμαχος της Δύσης εναντίον των Σοβιετικών. Έπειτα, η Ελλάδα δεν αντέδρασε απέναντι στην εικοσαπενταετή προπαγάνδα του κράτους των Σκοπίων και αυτό μας έφερε εδώ σήμερα. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελε η πολιτική ελίτ μας να ενοχλήσει τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει αποτελεσματικά τώρα, θα έχει επαναλάβει το ίδιο σφάλμα. Κι αργότερα οι συνέπειες θα είναι πιθανά μη αντιστρεπτές.
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η αντίδραση (που πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις, από την αρνητική, ως μη όφειλε..., στάση του Ιερώνυμου μέχρι την αντισυγκέντρωση των οργανώσεων του Σόρος και λοιπών, από την προσπάθεια υπονόμευσης, ότι τάχα πρόκειται για πρωτοβουλία παραθρησκευτικών(!) οργανώσεων ή χρυσαυγιτών, μέχρι τη δυσφήμηση των ομιλητών, τουλάχιστον ως όχι των πλέον καταλλήλων) κατά ενδεχόμενης επιτυχίας του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης της 21-1-2018, αποδεικνύει τον πανικό των συριζαίων και λοιπών ναιναίκων ανθελλήνων.
Θα έπρεπε, λοιπόν, η συμμετοχή να είναι πάνδημη, παρά τη γενική απαισιοδοξία, που φθάνει έως τη διαφαινόμενη παραίτηση, και παρά τις αρνητικές καιρικές συνθήκες, ώστε να φανεί πως η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων Πολιτών συνεχίζουν να υπερασπίζονται τον Ελληνισμό, όπως και την επιβίωση της Κοινωνίας τους !
Τι μας έμαθε ο Νίμιτς
Ο Μάθιου Νίιμιτς, ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, με αφορμή την επανέναρξη των συνομιλιών, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «…πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, αυτή τη στιγμή το όνομα της χώρας στον ΟΗΕ είναι Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μπορούμε να βρούμε μια λύση, ο όρος "Μακεδονία" περιλαμβάνεται στην ονομασία και αναγνωρίζεται από την Ελλάδα. Επίσης, πάνω από 100 χώρες αναγνωρίζουν αυτή τη χώρα ως "Republika Makedonija" και άρα ο όρος "Μακεδονία" συνδέεται με τη χώρα αυτή». Η δήλωση αυτή συνοψίζει δυστυχώς όλη την ουσία της προβληματικής ελληνικής στάσης τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτή η στάση είναι αναγκαίο και μπορεί να αλλάξει τώρα.
Τα αποτελέσματα μιας κακής συμφωνίας και της πολιτικής του «εφικτού»
Η Ελλάδα αποδέχτηκε με την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 την προσωρινή ονομασία του γειτονικού κράτους ως ΠΓΔΜ, που περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία. Έτσι το γειτονικό κράτος έγινε δεκτό στον ΟΗΕ και η Ελλάδα συναίνεσε στην ένταξή του στη διεθνή κοινότητα, Θεωρητικό αντάλλαγμα ήταν η αποκήρυξη του αλυτρωτισμού από μέρους των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, θα δινόταν χρόνος για συνομιλίες με στόχο την οριστική κατάληξη σε μόνιμη λύση.
Όμως η συμφωνία αυτή ήταν στην πράξη ετεροβαρής και προμήνυε αυτό που ακολούθησε τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Τα Σκόπια ποτέ δεν αποκήρυξαν τον αλυτρωτισμό τους και την επιθετικότητά τους εις βάρος της Ελλάδας, διότι ποτέ δεν είχαν πρόθεση για κάτι τέτοιο. Και ποτέ δε διαπραγματεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, όπως έχουν μαρτυρήσει Έλληνες διαπραγματευτές στον ΟΗΕ (Ζαχαράκης). Έγιναν μέλος της διεθνούς κοινότητας και προώθησαν στις διμερείς τους σχέσεις το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Έτσι, με παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις, κέρδιζαν συνεχώς χρόνο, έκαναν πολύπλευρη διεθνή προπαγάνδα ιστορικής παραχάραξης και έθεταν την Ελλάδα μπροστά σε συνεχώς δυσμενέστερα τετελεσμένα διμερών αναγνωρίσεων. Σε αυτό τους διευκόλυνε και η προσωρινή ονομασία που περιελάμβανε τον όρο Μακεδονία. Ταυτόχρονα, η προσωρινή ονομασία έθετε και τα όρια, όπως τώρα ομολογεί ο Νίμιτς, της όποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης: «ο όρος Μακεδονία περιλαμβάνεται στην ονομασία και αναγνωρίζεται από την Ελλάδα».
Η ελληνική εξωτερική πολιτική ακολούθησε καταφανώς δυσμενή για τα εθνικά συμφέροντα στάση συνολικά όλα αυτά τα χρόνια. Μικρές αναλαμπές το βέτο στο Βουκουρέστι και η άρση αναγνωρίσεων με το συνταγματικό της όνομα και η επαναφορά σε FYROM από κάποιες χώρες ( π.χ. Μεξικό). Συνοπτικά, η πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας τα τελευταία 27 χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να χαρίσουν χρόνο στην άλλη πλευρά και να δυσχεράνουν τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Και όλο αυτό, γιατί «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Γιατί ο διεθνής παράγοντας δε μας υποστήριξε και γιατί κάναμε ήταν ό,τι ήταν εφικτό». Όμως αυτή η πολιτική «του εφικτού» μας έφερε εδώ. Και μας θυμίζει ότι τα προβλήματα δε λύνονται με μετάθεσή τους υπό δυσμενέστερες συνθήκες στο μέλλον. Ούτε υποβαθμίζοντας το πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, γεωστρατηγικό κεφάλαιο της χώρας και βρίσκοντας βολικό καταφύγιο στη μοιρολατρία. Και κυρίως μας υπενθυμίζει ότι η εξωτερική πολιτική οφείλει πρώτα από όλα να έχει εθνικές προτεραιότητες, ειδάλλως αποτυγχάνει. Και τέλος, ότι αν μια συμφωνία είναι κακή, παράγει αποτελέσματα πολλαπλώς αρνητικά στο μέλλον.
Αλλαγή στάσης τώρα
Τώρα είναι ώρα ριζικής αλλαγής στάσης. Που θα εκμεταλλεύεται τη συγκυρία της μεγάλης ανάγκης των Σκοπίων να ενταχθούν σε ΝΑΤΟ – ΕΕ. Θα λαμβάνει υπόψη την καταφανή καταστρατήγηση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από τα Σκόπια. Θα αξιοποιεί ολα τα διεθνή φόρα εκπαίδευσης, πολιτισμού και διπλωματίας για την προώθηση των ελληνικών δικαίων και της ιστορικής αλήθειας. Θα αξιοποιεί όλο το γεωστρατηγικό και οικονομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της ΠΓΔΜ και στους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και στις διμερείς σχέσεις. Θα θυμάται πάντα ότι όσες χώρες κι αν αναγνωρίσουν με το συνταγματικό τους όνομα τα Σκόπια, η υπογραφή της Ελλάδας είναι αυτή που μετράει και για αυτό το πρόβλημα υπάρχει ακόμα για τα Σκόπια. Οι 100 και πλέον χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα το έκαναν γιατί δεν είχαν καμμία όχληση και κανένα ουσιαστικό διάβημα από την Ελλάδα. Αυτή η πραγματικότητα είναι πλήρως αντιστρεπτή, αν η Ελλαδα μεταβάλει στάση και προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα.
Ο Νίμιτς «μας» καλεί γενικώς να είμαστε ρεαλιστές. Δεν «μας» κατονομάζει, αλλά στην πράξη καλεί την Ελλάδα και τους Έλληνες να είναι «ρεαλιστές» απέναντι σε ό,τι η πολιτική τάξη της Ελλάδας αποδέχτηκε τα τελευταία 27 χρόνια. Είναι μια δήλωση με συγκεκαλυμμένο κυνισμό, μια υπόμνηση των τετελεσμένων. Η ελληνική πολιτική ελίτ με τις συνεχείς υποχωρήσεις της έχει δώσει το δικαίωμα με τη στάση της να γίνονται τέτοιες δηλώσεις από ξένους αξιωματούχους. Η ίδια, όντας πλήρως υπάκουη στους ξένους προστάτες της, είναι, το λιγότερο, ανίκανη να προασπίσει τα εθνικά μας συμφέροντα. Μόνο η πάνδημη αντίδραση του Ελληνικού Λαού, που είναι συντριπτικά αντίθετος με τις εθνικές μειοδοσίες, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα.
Ποιος και γιατί φοβάται τα συλλαλητήρια;
Ετοιμάζονται συλλαλητήρια για τις 21 Ιανουαρίου για το Μακεδονικό με αφορμή τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Πρωτοστατούν μακεδονικές οργανώσεις, τοπικές Μητροπόλεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, ακόμα και πολιτευτές. Με αφορμή τη νέα αυτή κινητικότητα, βρήκαν ευκαρία να ξιφουλκήσουν πάλι οι αντίπαλοι των συλλαλητηρίων και να ζητήσουν ακόμα και την αναβολή τους. Ποιον όμως συμφέρει και τι προσφέρει η μη διεξαγωγή τους;
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτή η πολεμική. Είχε παρατηρηθεί εναντίον των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό το 1999, για τις ταυτότητες και το Ασφαλιστικό το 2001, με τους αγανακτισμένους το 2011. Κατά συνεπή τρόπο είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αντέδρασαν σε όλες αυτές τις λαϊκές συγκεντρώσεις. Βεβαίως, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι συνεπώς εναντίον κάθε συγκέντρωσης. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν κήρυκες των συγκεντρώσεων του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015. Κι αυτό γεννά ερωτηματικά για το αν η εναντίωση στα συλλαλητήρια είναι θέση αρχών.
Είναι επιζήμια τα συλλαλητήρια;
Βασικά επιχειρήματα εναντίον των συλλαλητηρίων είναι ότι πρόκειται για εκδηλώσεις «οχλοκρατικές» ενός ετερογενούς, «ανώριμου» πλήθους, χωρίς διαμορφωμένη άποψη και επεξεργασμένα αιτήματα. Ότι επιχειρούν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και να επιβάλλουν το «θυμικό» του «ανοργάνωτου πλήθους». Ότι, ακόμα, εξάπτουν τα ήθη και δεν επιτρέπουν το νηφάλιο δημόσιο διάλογο. Και, τέλος, κάποιες ακραίες φωνές, όχι μεμονωμένες πάντως, αφού δεν μπορούν να ζητήσουν την κατάργησή τους ή να τα καταργήσουν, τα ταυτίζουν με την ακροδεξιά. Έτσι ελπίζουν ότι τα απονομιμοποιούν, τα απογυμνώνουν ηθικά και αποθαρρύνουν την προσέλευση.
Φυσικά τα ογκώδη συλλαλητήρια είναι πολιτικά πολύχρωμα. Αφορούν πάντα μεγάλα κοινωνικά – πολιτικά θέματα και εκφράζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Προφανώς, εφόσον πρόκειται για εκδηλώσεις αυθόρμητες και χωρίς ιδιαίτερη προπαρασκευή, δε φιλοδοξούν να καταθέσουν επεξεργασμένες θέσεις. Εκφράζουν όμως ένα κοινό κάθε φορά κοινωνικό παρανομαστή γύρω από ένα θέμα. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία τα μεγάλα συλλαλητήρια οργανώνονται σε περιόδους δυσαρμονίας ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα και την πολιτική εξουσία. Και εκδηλώνουν την αντίθεση της κοινωνίας στην εκάστοτε προωθούμενη πολιτική ή το πολιτικό – οικονομικό στάτους. Έτσι, από τη φύση τους συχνά έχουν χαρακτήρα αμυντικό και αντιστασιακό. Και ουσιαστικά στόχο έχουν την επαναφορά της αρμονίας ανάμεσα στην εξουσία και το κοινωνικό σώμα. Δεν παρακάμπτουν τους θεσμούς της πολιτικής εξουσίας. Τους επαναφέρουν στη συνταγματική τους τάξη.
Η συμβολή των συγκεντρώσεων στη διαχείριση εθνικών θεμάτων
Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας. Σωματεία, οργανώσεις, δημόσια πρόσωπα, συνδικάτα, φορείς συσπειρώνονται όχι για να προτείνουν πολιτική στο Μακεδονικό, αλλά για να εκφράσουν την κατηγορηματική άρνηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων στην επιχειρούμενη μεθόδευση διευθέτησης του Μακεδονικού κατά τρόπο απαράδεκτο για τα εθνικά δίκαια. Με τον τρόπο αυτό το συλλαλητήριο δεν καταθέτει διαπραγματευτική πρόταση. Εκφράζει όμως πολιτική θέση, θέτοντας την κόκκινη γραμμή για μη αποδοχή του αλυτρωτισμού και σφετερισμού και μη χρήση του όρου «Μακεδονία» από το γειτονικό κράτος.
Ισχυρίζονται πολλοί ότι αν δεν είχαν διοργανωθεί τα συλλαλητήρια το 1992 θα είχαμε λύσει το πρόβλημα με πολύ πιο συμφέροντα τρόπο. Ότι τα συλλαλητήρια υπέθαλψαν τον ελληνικό εθνικισμό, που ευθύνεται (!) για την έξαρση του εθνικισμού των Σκοπίων και την αποτυχία συμβιβασμού. Αγνοούν ότι οι τότε κατατεθειμένες προτάσεις διαπραγμάτευσης (πχ Σλαβομακεδονία, Νέα Μακεδονία) ουδέποτε συζητήθηκαν από την άλλη πλευρά. Και επιπλέον, ότι επιθετικό εθνικισμό ασκεί αυτός που έχει ανυπόστατες αλυτρωτικές βλέψεις και σφετερίζεται και όχι ο αμυνόμενος. Τα τότε συλλαλητήρια ήταν κυρίως εκείνα που απεσόβησαν την παράδοση του ονόματος από την τότε κυρίαρχη πολιτική τάξη, που διατείνονταν ότι «σε δέκα χρόνια το πρόβλημα θα έχει ξεχαστεί».
Σε ευαίσθητα εθνικά θέματα, όπως το Μακεδονικό, τα ογκώδη συλλαλητήρια, ως έκφραση συμπαγούς πλειοψηφίας, αποτελούν για τους διαπραγματευτές μας πολύτιμο διαπραγματευτικό όπλο. Κυβέρνηση με συντεταγμένο το λαό πίσω της διαπραγματεύτεται πολύ πιο αποτελεσματικά στο εξωτερικό. Συνεπώς, κάθε πολιτική τάξη, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που θα είχε σκοπό να εξυπηρετήσει τα διαχρονικά ελληνικά συμφέροντα, θα έπρεπε να επιθυμεί τη διεξαγωγή πολυπληθών συλλαλητηρίων, προφανώς πάντα ειρηνικών και χωρίς ακρότητες.
Όσοι καταφέρονται εναντίον των συλλαλητηρίων, καλό θα είναι να εξηγήσουν ποιον και γιατί βλάπτουν. Η πολεμική κατά των συλλαλητηρίων δεν προσφέρει τίποτα στην εθνική υπόθεση. Αντί να πολεμούμε τα συλλαλητήρια, θα ήταν προτιμότερο να προτείνουμε επιπλέον την οργανωμένη έκφραση της λαϊκής βούλησης, το δημοψήφισμα. Άλλωστε και αυτό συνιστά από μόνο του ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο.
Μετά την επίθεση κατά των εισοδημάτων των σπιτιών και των κτημάτων κ.λπ και κ.λπ, τώρα ανακάλυψαν και τους πενταψήφιους αριθμούς !
Ολοι έχουμε ανάγκη κάποιων πληροφοριών, αλλά οι πάροχοί τους βρήκαν τρόπο να εξασφαλίζουν άκοπα κέρδη, που τα μοιράζονται με τις τηλεφωνικές εταιρίες(!) προξενώντας ίλιγγο στους καταναλωτές ενόψει των λογαριασμών.
Οθεν, ας αποφεύγουμε τους πενταψήφιους αριθμούς πάση θυσία, όπως και τα καταστήματα Lidl. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να πάρουμε πληροφορίες και πάρα πολλά super market τάδε, για να ψωνίζουμε!!
Υπερβαίνει τις 1300 (χίλιες τριακόσιες!!) σελίδες το νομοσχέδιο των «προαπαιτουμένων» για την αξιολόγηση που, ήδη, κατατέθηκε στις επιτροπές της Βουλής, ώστε κανείς να μην προλάβει να το μελετήσει επαρκώς και όχι μόνο στις ύπουλες λεπτομέρειές του.
Αρκούν, όμως, μερικές διατάξεις του (απ’όσα έγιναν γνωστά), που αρκούν να χαρακτηρίσουν εκ προοιμίου το όλον του, π.χ.: Καθίσταται, ουσιαστικά αδύνατη η εξασφάλιση απαρτίας, για νόμιμη κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια (για την ώρα) εργατικά σωματεία..!
Αυξάνονται τα επιδόματα για 1 ή 2 παιδιά και μειώνονται ή καταργούνται στους... τρίτεκνους και πάνω (!!!), που φυσικά στις τωρινές συνθήκες είναι πολύ λίγοι, άρα αδιάφοροι... εκλογικά (!) και επικίνδυνοι δημογραφικά(!!), γιατί τότε δε θα... χρειάζονται λαθρομετανάστες για να καλύψουν(!!!) το δημογραφικό κενό...
Επιβάλλονται υποχρεωτικά οι ηλεκτρονικοί(!) πλειστηριασμοί (για να αποφύγουν τις ακυρώσεις λόγω των έμπρακτων και επιτυχών αντιδράσεων των «συλλογικοτήτων») ακινήτων των «κόκκινων» δανείων και οφειλετών του Δημοσίου, ακόμη και «πρώτης κατοικίας», υπέρ των αιτίων δημιουργίας της κρίσης (...), επειδή δήθεν υπάρχουν και ανέντιμοι κακοπληρωτές, στους οποίους όμως χαρίστηκαν πρόστιμα 2,5 δισεκατομμυρίων !!
Ανάλογα είναι όλα σχεδόν τα επιβαλλόμενα των 1300 (plus!) σελίδων και ανάλογη του εκτρώματος αυτού ελπίζουμε να είναι και η αντιμετώπιση των εμπνευστών και εκτελεστών του.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό