Μετά το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και λίγο πριν από το ακόμη μεγαλύτερο της Αθήνας
Η ουσία του Μακεδονικού και της λύσης του
Η δέουσα στάση απέναντι σε ένα πολιτικό πρόβλημα εξαρτάται πρωτίστως από την πλήρη αναγνώριση της διάστασης και ουσίας του προβλήματος. Με αφορμή την κρίση στο Μακεδονικό, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα συνεχώς παριστάνουμε ότι αγνοούμε την ουσία των προβλημάτων. Όπως στο Κυπριακό ξεχνάμε ότι είναι βασικά πρόβλημα εισβολής και κατοχής, έτσι και στο Μακεδονικό ξεχνάμε ότι είναι πρόβλημα ιστορικής και πολιτισμικής κλοπής και κατ’ επέκταση αστήρικτου αλυτρωτισμού - επεκτατισμού.
Το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό
Λέγεται συχνά ότι το γειτονικό κράτος ανήκει στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και συνεπώς έχει δικαίωμα στη χρήση του όρου Μακεδονία με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό. Αγνοείται ότι μόνο ένα μικρό, νότιο κομμάτι του γειτονικού κράτους ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Ούτε καν η πρωτεύουσά του δε βρίσκεται σε αυτό το κομμάτι. Η άποψη αυτή θα ήταν έστω λογικοφανής, μόνο αν όλη η επικράτειά του κράτους ανήκε στο γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Όμως ακόμα κι αν ίσχυε αυτό, το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό. Οι Σκοπιανοί δεν προσδίδουν στον όρο Μακεδονία γεωγραφική ή χρονική σημασία, ούτε τον χρειάζονται για γεωγραφικούς λόγους.
Η διεκδίκηση του συνόλου της μακεδονικής κληρονομιάς
Οι Σκοπιανοί ανοιχτά παραδέχονται ότι αυτό που διεκδικούν είναι αρχικά η ιστορική μακεδονική κληρονομιά και όχι ο χώρος. Γιατί η διεκδίκηση της κληρονομιάς τους είναι απαραίτητη, όχι απλά για να διεκδικήσουν εδάφη αλλά, για να σταθούν ιδεολογικά ως έθνος. Η διεκδίκηση εδαφών έπεται ως άμεση συνέπεια του εθνικού σφετερισμού.
Διεκδικούν τη μακεδονική πολιτισμική κληρονομιά, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής. Μακεδονική ιστορία και κληρονομιά είναι μόνο μία. Άρα, εκείνοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως απόγονοι των Μακεδόνων και της μακεδονικής κληρονομιάς, διεκδικούν όχι απλώς μέρος αυτής, αλλά το σύνολό της. Για αυτό και οι εδαφικές – ανεδαφικές διεκδικήσεις τους αφορούν το σύνολο του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας.
Συνεπώς, με δεδομένη την πολιτική των Σκοπίων, η θεωρία της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό, ως τίμιου συμβιβασμού, πρακτικά δε στέκει. Και γι’ αυτό τελικά οποιαδήποτε αναφορά στον όρο Μακεδονία παράγει τελικά τις ίδιες συνέπειες αλυτρωτισμού. Το πρόβλημα προφανώς δεν αφορά αποκλειστικά στο όνομα του κράτους. Οι Σκοπιανοί αναπτύσσουν συστηματικά πολυκάναλη προπαγάνδα αλυτρωτισμού. Όμως το όνομα συνοψίζει τη διεκδίκηση των Σκοπίων και αποτελεί απαραίτητο όχημα για αυτή.
Η αντιμετώπιση ενός γεωπολιτικού προβλήματος
Μια χώρα επιδιώκει συστηματικά να σφετεριστεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μιας άλλης χώρας. Και να θεμελιώσει πάνω στο σφετερισμό την εθνική της ύπαρξη και να προβάλλει τελικά ανυπόστατες αλυτρωτικές διεκδικήσεις. Το πρωτοφανές της επιδίωξης των Σκοπιανών δεν είναι τόσο η διεκδίκηση εδαφών όσο η επιχείρηση θεμελίωσης της ίδιας τους της ύπαρξης εις βάρος κάποιου τρίτου. Το Μακεδονικό καθίσταται όμως δευτερογενώς γεωπολιτικό πρόβλημα, εξαιτίας ακριβώς της πολιτισμικής – ιστορικής του διάστασης. Και τελικά ως γεωπολιτικό πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα δεν έχει συμφέρον να διευθετήσει απλά το πρόβλημα άρον άρον χάριν της σπουδής των ευρωατλαντικών σχεδιασμών. Έχει συμφέρον να λύσει το πρόβλημα το συντομότερο προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης των εθνικών δικαίων. Που σημαίνει πρακτικά ότι οφείλει να απαιτήσει από τους Σκοπιανούς την ακύρωση του ψευδεπίγραφου «Μακεδονισμού» και τη μη χρήση του ελληνικού όρου Μακεδονία ή παράγωγού του. Η χώρα μας δεν έχει δικαίωμα να υπαγορεύσει στους Σκοπιανούς την ονομασία τους. Έχει όμως αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση έναντι του εαυτού της να τους απαγορεύσει να ονομάζονται με τρόπο που θα θίγει την ίδια και κυρίως να ασκούν ανυπόστατη αλυτρωτική πολιτική εναντίον της. Τα γεωπολιτικά προβλήματα επανέρχονται δριμύτερα, όταν δεν λύνονται αποτελεσματικά. Η ιστορία του ίδιου του Μακεδονικού το αποδεικνύει.
Είναι σαφές ότι καμμία αξιοπρεπής χώρα που σέβεται τον εαυτό της και επιθυμεί να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα από τη διεθνή κοινότητα δεν μπορεί να δεχτεί την αδιανόητη πολιτική των Σκοπίων. Η Ελλάδα διαθέτει τη δύναμη του δίκαιου των επιχειρημάτων της και της γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος της εναντι των Σκοπίων, προκειμένου να επιβάλλει το δίκαιο. Διαθέτει, ακόμα, τη συμπαγή βούληση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Το ερώτημα είναι αν η πολιτική της τάξη είναι ικανή και έχει τη βούληση.
Μακεδονικό: οι συνέπειες της υποχώρησης
Και ξαφνικά βλέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να σπεύδει να «λύσει» το Μακεδονικό. Επίσημη δικαιολογία είναι ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι σοβαρό και πρέπει επιτέλους να διευθετηθεί άμεσα, έστω και με κόστος για μας. Ότι κοστίζει στην Ελλάδα η εκκρεμότητά του επί δεκαετίες. Είναι όμως έτσι; Ποια η σημασία μιας διευθέτησης με ελληνική υποχώρηση και δικαίωση της σκοπιανής αδιανόητης προπαγάνδας;
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες
Λέγεται ότι τα Σκόπια, ένα κράτος μικρό, αδύναμο, ετερογενές, δεν συνιστούν ρεαλιστική απειλή για την Ελλάδα. Συνεπώς, δε θα ήταν κόστος για την Ελλάδα να υποχωρήσει. Όμως το μικρό μέγεθος και η αδυναμία των Σκοπίων θα ήταν λόγος υποχώρησης από τη μεριά των Σκοπίων και όχι της Ελλάδας. Και είναι τουλάχιστον ειρωνεία ότι αυτά τα ισχυρίζονται κυρίως αυτοί που στα ελληνοτουρκικά υποστηρίζουν την ενδοτικότητα, διότι «η Τουρκία είναι ισχυρή». Και επιπλέον, κανένα κράτος δεν μπορεί να πολιτεύεται στις διεθνείς του σχέσεις με γνώμονα απλά τον εφήμερο συσχετισμό δυνάμεων.
Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε, αν η επιχειρούμενη περιφεριοποίηση της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ και αλλοίωση της δημογραφικής της σύνθεσης με τα μεταναστευτικά κύματα οδηγήσουν μακροπρόθεσμα ολόκληρες περιφέρειες της χώρας σε φυγόκεντρες τάσεις από τον εθνικό κορμό; Και αν εντωμεταξύ η «μακεδονική» προπαγάνδα έχει αφεθεί να υποσκάψει για χρόνια το ελληνικό εθνικό φρόνημα των βόρειων περιφερειών;
Ακόμα, είναι αναγκαίο να ληφθεί υπόψη ότι τα Σκόπια είναι πολύ πιθανό να μην επιβιώσουν ως κράτος. Αν ο «Μακεδονισμός» επιβιώσει χάρη στη δική μας ενδοτικότητα, τότε σε περίπτωση διαμελισμού του κράτους μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας, η «μακεδονική» ταυτότητα θα περιέλθει ως εργαλείο στη διάθεση της σλάβικης Βουλγαρίας. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την κληρονόμο του «Μακεδονισμού», ένα κράτος πολύ πιο μεγάλο και ισχυρό, με ιστορικές βλέψεις στο Αιγαίο.
Επιπρόσθετα, μια υποχώρηση της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό απέναντι σε ένα εμφανώς πιο αδύναμο κράτος, θα δώσει το σύνθημα ότι η Ελλάδα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε πίεση. Θα αποδυναμώσει τη διεθνή της θέση, από τη στιγμή που δε θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί θεμελιώδη δικαιώματά της. Και αυτό θα ανοίξει, παρά θα κλείσει, την όρεξη επίδοξων επεκτατικών γειτόνων.
Υπάρχει και η άποψη ότι η Ελλάδα οφείλει να κλείσει άμεσα, έστω και με κόστος, το ζήτημα αυτό, προκειμένου να επικεντρωθεί στην εξ ανατολής απειλή. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Για να επικεντρωθεί η Ελλάδα στην εξ ανατολής απειλή, οφείλει να σβήσει όποια άλλη εστία διεκδίκησης εναντίον της. Με την υποχώρησή της Ελλάδας, δε σβήνει την εστία του «μακεδονικού» αλυτρωτισμού, αλλά εγκρίνει την αναζωπύρωσή της.
Τέλος, αποδοχή της εξωφρενικής προπαγάνδας των Σκοπίων δε σημαίνει απλά μια υπογραφή εκ μέρους μας. Σημαίνει σε βάθος χρόνου την αποδοχή όλου του πλέγματος των δράσεων που στηρίζουν το σφετερισμό της ιστορίας μας. Σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αλλαγή των βιβλίων ιστορίας μας, την αποδοχή εκδηλώσεων «μακεδονικού» πολιτισμού και αλυτρωτισμού. Σημαίνει τελικά τον εθνικό και πολιτισμικό μας αυτο-ακρωτηριασμό.
Οι συνέπειες μιας ελληνικής υποχώρησης απέναντι στην αδιανόητη πολιτική των Σκοπίων επιφέρει μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρές συνέπειες. Δε λύνει κανένα πρόβλημα. Ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για το μέλλον.
Να μην επαναληφθεί το λάθος.
Η Ελλάδα δεν αντέδρασε στην πολιτική Τίτο περί «μακεδονικού» έθνους επί 45 χρόνια και αυτό μας έφερε μπροστά στο κράτος των Σκοπίων το 1990. Ο λόγος ήταν ότι δεν έπρεπε να ενοχληθεί ο Τίτο, σύμμαχος της Δύσης εναντίον των Σοβιετικών. Έπειτα, η Ελλάδα δεν αντέδρασε απέναντι στην εικοσαπενταετή προπαγάνδα του κράτους των Σκοπίων και αυτό μας έφερε εδώ σήμερα. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελε η πολιτική ελίτ μας να ενοχλήσει τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Αν η Ελλάδα δεν αντιδράσει αποτελεσματικά τώρα, θα έχει επαναλάβει το ίδιο σφάλμα. Κι αργότερα οι συνέπειες θα είναι πιθανά μη αντιστρεπτές.
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η αντίδραση (που πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις, από την αρνητική, ως μη όφειλε..., στάση του Ιερώνυμου μέχρι την αντισυγκέντρωση των οργανώσεων του Σόρος και λοιπών, από την προσπάθεια υπονόμευσης, ότι τάχα πρόκειται για πρωτοβουλία παραθρησκευτικών(!) οργανώσεων ή χρυσαυγιτών, μέχρι τη δυσφήμηση των ομιλητών, τουλάχιστον ως όχι των πλέον καταλλήλων) κατά ενδεχόμενης επιτυχίας του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης της 21-1-2018, αποδεικνύει τον πανικό των συριζαίων και λοιπών ναιναίκων ανθελλήνων.
Θα έπρεπε, λοιπόν, η συμμετοχή να είναι πάνδημη, παρά τη γενική απαισιοδοξία, που φθάνει έως τη διαφαινόμενη παραίτηση, και παρά τις αρνητικές καιρικές συνθήκες, ώστε να φανεί πως η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων Πολιτών συνεχίζουν να υπερασπίζονται τον Ελληνισμό, όπως και την επιβίωση της Κοινωνίας τους !
Τι μας έμαθε ο Νίμιτς
Ο Μάθιου Νίιμιτς, ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, με αφορμή την επανέναρξη των συνομιλιών, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «…πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, αυτή τη στιγμή το όνομα της χώρας στον ΟΗΕ είναι Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μπορούμε να βρούμε μια λύση, ο όρος "Μακεδονία" περιλαμβάνεται στην ονομασία και αναγνωρίζεται από την Ελλάδα. Επίσης, πάνω από 100 χώρες αναγνωρίζουν αυτή τη χώρα ως "Republika Makedonija" και άρα ο όρος "Μακεδονία" συνδέεται με τη χώρα αυτή». Η δήλωση αυτή συνοψίζει δυστυχώς όλη την ουσία της προβληματικής ελληνικής στάσης τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτή η στάση είναι αναγκαίο και μπορεί να αλλάξει τώρα.
Τα αποτελέσματα μιας κακής συμφωνίας και της πολιτικής του «εφικτού»
Η Ελλάδα αποδέχτηκε με την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 την προσωρινή ονομασία του γειτονικού κράτους ως ΠΓΔΜ, που περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία. Έτσι το γειτονικό κράτος έγινε δεκτό στον ΟΗΕ και η Ελλάδα συναίνεσε στην ένταξή του στη διεθνή κοινότητα, Θεωρητικό αντάλλαγμα ήταν η αποκήρυξη του αλυτρωτισμού από μέρους των Σκοπίων εναντίον της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, θα δινόταν χρόνος για συνομιλίες με στόχο την οριστική κατάληξη σε μόνιμη λύση.
Όμως η συμφωνία αυτή ήταν στην πράξη ετεροβαρής και προμήνυε αυτό που ακολούθησε τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Τα Σκόπια ποτέ δεν αποκήρυξαν τον αλυτρωτισμό τους και την επιθετικότητά τους εις βάρος της Ελλάδας, διότι ποτέ δεν είχαν πρόθεση για κάτι τέτοιο. Και ποτέ δε διαπραγματεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, όπως έχουν μαρτυρήσει Έλληνες διαπραγματευτές στον ΟΗΕ (Ζαχαράκης). Έγιναν μέλος της διεθνούς κοινότητας και προώθησαν στις διμερείς τους σχέσεις το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Έτσι, με παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις, κέρδιζαν συνεχώς χρόνο, έκαναν πολύπλευρη διεθνή προπαγάνδα ιστορικής παραχάραξης και έθεταν την Ελλάδα μπροστά σε συνεχώς δυσμενέστερα τετελεσμένα διμερών αναγνωρίσεων. Σε αυτό τους διευκόλυνε και η προσωρινή ονομασία που περιελάμβανε τον όρο Μακεδονία. Ταυτόχρονα, η προσωρινή ονομασία έθετε και τα όρια, όπως τώρα ομολογεί ο Νίμιτς, της όποιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης: «ο όρος Μακεδονία περιλαμβάνεται στην ονομασία και αναγνωρίζεται από την Ελλάδα».
Η ελληνική εξωτερική πολιτική ακολούθησε καταφανώς δυσμενή για τα εθνικά συμφέροντα στάση συνολικά όλα αυτά τα χρόνια. Μικρές αναλαμπές το βέτο στο Βουκουρέστι και η άρση αναγνωρίσεων με το συνταγματικό της όνομα και η επαναφορά σε FYROM από κάποιες χώρες ( π.χ. Μεξικό). Συνοπτικά, η πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας τα τελευταία 27 χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να χαρίσουν χρόνο στην άλλη πλευρά και να δυσχεράνουν τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Και όλο αυτό, γιατί «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Γιατί ο διεθνής παράγοντας δε μας υποστήριξε και γιατί κάναμε ήταν ό,τι ήταν εφικτό». Όμως αυτή η πολιτική «του εφικτού» μας έφερε εδώ. Και μας θυμίζει ότι τα προβλήματα δε λύνονται με μετάθεσή τους υπό δυσμενέστερες συνθήκες στο μέλλον. Ούτε υποβαθμίζοντας το πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, γεωστρατηγικό κεφάλαιο της χώρας και βρίσκοντας βολικό καταφύγιο στη μοιρολατρία. Και κυρίως μας υπενθυμίζει ότι η εξωτερική πολιτική οφείλει πρώτα από όλα να έχει εθνικές προτεραιότητες, ειδάλλως αποτυγχάνει. Και τέλος, ότι αν μια συμφωνία είναι κακή, παράγει αποτελέσματα πολλαπλώς αρνητικά στο μέλλον.
Αλλαγή στάσης τώρα
Τώρα είναι ώρα ριζικής αλλαγής στάσης. Που θα εκμεταλλεύεται τη συγκυρία της μεγάλης ανάγκης των Σκοπίων να ενταχθούν σε ΝΑΤΟ – ΕΕ. Θα λαμβάνει υπόψη την καταφανή καταστρατήγηση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από τα Σκόπια. Θα αξιοποιεί ολα τα διεθνή φόρα εκπαίδευσης, πολιτισμού και διπλωματίας για την προώθηση των ελληνικών δικαίων και της ιστορικής αλήθειας. Θα αξιοποιεί όλο το γεωστρατηγικό και οικονομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της ΠΓΔΜ και στους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και στις διμερείς σχέσεις. Θα θυμάται πάντα ότι όσες χώρες κι αν αναγνωρίσουν με το συνταγματικό τους όνομα τα Σκόπια, η υπογραφή της Ελλάδας είναι αυτή που μετράει και για αυτό το πρόβλημα υπάρχει ακόμα για τα Σκόπια. Οι 100 και πλέον χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα το έκαναν γιατί δεν είχαν καμμία όχληση και κανένα ουσιαστικό διάβημα από την Ελλάδα. Αυτή η πραγματικότητα είναι πλήρως αντιστρεπτή, αν η Ελλαδα μεταβάλει στάση και προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα.
Ο Νίμιτς «μας» καλεί γενικώς να είμαστε ρεαλιστές. Δεν «μας» κατονομάζει, αλλά στην πράξη καλεί την Ελλάδα και τους Έλληνες να είναι «ρεαλιστές» απέναντι σε ό,τι η πολιτική τάξη της Ελλάδας αποδέχτηκε τα τελευταία 27 χρόνια. Είναι μια δήλωση με συγκεκαλυμμένο κυνισμό, μια υπόμνηση των τετελεσμένων. Η ελληνική πολιτική ελίτ με τις συνεχείς υποχωρήσεις της έχει δώσει το δικαίωμα με τη στάση της να γίνονται τέτοιες δηλώσεις από ξένους αξιωματούχους. Η ίδια, όντας πλήρως υπάκουη στους ξένους προστάτες της, είναι, το λιγότερο, ανίκανη να προασπίσει τα εθνικά μας συμφέροντα. Μόνο η πάνδημη αντίδραση του Ελληνικού Λαού, που είναι συντριπτικά αντίθετος με τις εθνικές μειοδοσίες, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα.
Ποιος και γιατί φοβάται τα συλλαλητήρια;
Ετοιμάζονται συλλαλητήρια για τις 21 Ιανουαρίου για το Μακεδονικό με αφορμή τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Πρωτοστατούν μακεδονικές οργανώσεις, τοπικές Μητροπόλεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, ακόμα και πολιτευτές. Με αφορμή τη νέα αυτή κινητικότητα, βρήκαν ευκαρία να ξιφουλκήσουν πάλι οι αντίπαλοι των συλλαλητηρίων και να ζητήσουν ακόμα και την αναβολή τους. Ποιον όμως συμφέρει και τι προσφέρει η μη διεξαγωγή τους;
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτή η πολεμική. Είχε παρατηρηθεί εναντίον των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό το 1999, για τις ταυτότητες και το Ασφαλιστικό το 2001, με τους αγανακτισμένους το 2011. Κατά συνεπή τρόπο είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αντέδρασαν σε όλες αυτές τις λαϊκές συγκεντρώσεις. Βεβαίως, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι συνεπώς εναντίον κάθε συγκέντρωσης. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν κήρυκες των συγκεντρώσεων του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015. Κι αυτό γεννά ερωτηματικά για το αν η εναντίωση στα συλλαλητήρια είναι θέση αρχών.
Είναι επιζήμια τα συλλαλητήρια;
Βασικά επιχειρήματα εναντίον των συλλαλητηρίων είναι ότι πρόκειται για εκδηλώσεις «οχλοκρατικές» ενός ετερογενούς, «ανώριμου» πλήθους, χωρίς διαμορφωμένη άποψη και επεξεργασμένα αιτήματα. Ότι επιχειρούν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και να επιβάλλουν το «θυμικό» του «ανοργάνωτου πλήθους». Ότι, ακόμα, εξάπτουν τα ήθη και δεν επιτρέπουν το νηφάλιο δημόσιο διάλογο. Και, τέλος, κάποιες ακραίες φωνές, όχι μεμονωμένες πάντως, αφού δεν μπορούν να ζητήσουν την κατάργησή τους ή να τα καταργήσουν, τα ταυτίζουν με την ακροδεξιά. Έτσι ελπίζουν ότι τα απονομιμοποιούν, τα απογυμνώνουν ηθικά και αποθαρρύνουν την προσέλευση.
Φυσικά τα ογκώδη συλλαλητήρια είναι πολιτικά πολύχρωμα. Αφορούν πάντα μεγάλα κοινωνικά – πολιτικά θέματα και εκφράζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Προφανώς, εφόσον πρόκειται για εκδηλώσεις αυθόρμητες και χωρίς ιδιαίτερη προπαρασκευή, δε φιλοδοξούν να καταθέσουν επεξεργασμένες θέσεις. Εκφράζουν όμως ένα κοινό κάθε φορά κοινωνικό παρανομαστή γύρω από ένα θέμα. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία τα μεγάλα συλλαλητήρια οργανώνονται σε περιόδους δυσαρμονίας ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα και την πολιτική εξουσία. Και εκδηλώνουν την αντίθεση της κοινωνίας στην εκάστοτε προωθούμενη πολιτική ή το πολιτικό – οικονομικό στάτους. Έτσι, από τη φύση τους συχνά έχουν χαρακτήρα αμυντικό και αντιστασιακό. Και ουσιαστικά στόχο έχουν την επαναφορά της αρμονίας ανάμεσα στην εξουσία και το κοινωνικό σώμα. Δεν παρακάμπτουν τους θεσμούς της πολιτικής εξουσίας. Τους επαναφέρουν στη συνταγματική τους τάξη.
Η συμβολή των συγκεντρώσεων στη διαχείριση εθνικών θεμάτων
Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας. Σωματεία, οργανώσεις, δημόσια πρόσωπα, συνδικάτα, φορείς συσπειρώνονται όχι για να προτείνουν πολιτική στο Μακεδονικό, αλλά για να εκφράσουν την κατηγορηματική άρνηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων στην επιχειρούμενη μεθόδευση διευθέτησης του Μακεδονικού κατά τρόπο απαράδεκτο για τα εθνικά δίκαια. Με τον τρόπο αυτό το συλλαλητήριο δεν καταθέτει διαπραγματευτική πρόταση. Εκφράζει όμως πολιτική θέση, θέτοντας την κόκκινη γραμμή για μη αποδοχή του αλυτρωτισμού και σφετερισμού και μη χρήση του όρου «Μακεδονία» από το γειτονικό κράτος.
Ισχυρίζονται πολλοί ότι αν δεν είχαν διοργανωθεί τα συλλαλητήρια το 1992 θα είχαμε λύσει το πρόβλημα με πολύ πιο συμφέροντα τρόπο. Ότι τα συλλαλητήρια υπέθαλψαν τον ελληνικό εθνικισμό, που ευθύνεται (!) για την έξαρση του εθνικισμού των Σκοπίων και την αποτυχία συμβιβασμού. Αγνοούν ότι οι τότε κατατεθειμένες προτάσεις διαπραγμάτευσης (πχ Σλαβομακεδονία, Νέα Μακεδονία) ουδέποτε συζητήθηκαν από την άλλη πλευρά. Και επιπλέον, ότι επιθετικό εθνικισμό ασκεί αυτός που έχει ανυπόστατες αλυτρωτικές βλέψεις και σφετερίζεται και όχι ο αμυνόμενος. Τα τότε συλλαλητήρια ήταν κυρίως εκείνα που απεσόβησαν την παράδοση του ονόματος από την τότε κυρίαρχη πολιτική τάξη, που διατείνονταν ότι «σε δέκα χρόνια το πρόβλημα θα έχει ξεχαστεί».
Σε ευαίσθητα εθνικά θέματα, όπως το Μακεδονικό, τα ογκώδη συλλαλητήρια, ως έκφραση συμπαγούς πλειοψηφίας, αποτελούν για τους διαπραγματευτές μας πολύτιμο διαπραγματευτικό όπλο. Κυβέρνηση με συντεταγμένο το λαό πίσω της διαπραγματεύτεται πολύ πιο αποτελεσματικά στο εξωτερικό. Συνεπώς, κάθε πολιτική τάξη, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που θα είχε σκοπό να εξυπηρετήσει τα διαχρονικά ελληνικά συμφέροντα, θα έπρεπε να επιθυμεί τη διεξαγωγή πολυπληθών συλλαλητηρίων, προφανώς πάντα ειρηνικών και χωρίς ακρότητες.
Όσοι καταφέρονται εναντίον των συλλαλητηρίων, καλό θα είναι να εξηγήσουν ποιον και γιατί βλάπτουν. Η πολεμική κατά των συλλαλητηρίων δεν προσφέρει τίποτα στην εθνική υπόθεση. Αντί να πολεμούμε τα συλλαλητήρια, θα ήταν προτιμότερο να προτείνουμε επιπλέον την οργανωμένη έκφραση της λαϊκής βούλησης, το δημοψήφισμα. Άλλωστε και αυτό συνιστά από μόνο του ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο.
Μετά την επίθεση κατά των εισοδημάτων των σπιτιών και των κτημάτων κ.λπ και κ.λπ, τώρα ανακάλυψαν και τους πενταψήφιους αριθμούς !
Ολοι έχουμε ανάγκη κάποιων πληροφοριών, αλλά οι πάροχοί τους βρήκαν τρόπο να εξασφαλίζουν άκοπα κέρδη, που τα μοιράζονται με τις τηλεφωνικές εταιρίες(!) προξενώντας ίλιγγο στους καταναλωτές ενόψει των λογαριασμών.
Οθεν, ας αποφεύγουμε τους πενταψήφιους αριθμούς πάση θυσία, όπως και τα καταστήματα Lidl. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να πάρουμε πληροφορίες και πάρα πολλά super market τάδε, για να ψωνίζουμε!!
Υπερβαίνει τις 1300 (χίλιες τριακόσιες!!) σελίδες το νομοσχέδιο των «προαπαιτουμένων» για την αξιολόγηση που, ήδη, κατατέθηκε στις επιτροπές της Βουλής, ώστε κανείς να μην προλάβει να το μελετήσει επαρκώς και όχι μόνο στις ύπουλες λεπτομέρειές του.
Αρκούν, όμως, μερικές διατάξεις του (απ’όσα έγιναν γνωστά), που αρκούν να χαρακτηρίσουν εκ προοιμίου το όλον του, π.χ.: Καθίσταται, ουσιαστικά αδύνατη η εξασφάλιση απαρτίας, για νόμιμη κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια (για την ώρα) εργατικά σωματεία..!
Αυξάνονται τα επιδόματα για 1 ή 2 παιδιά και μειώνονται ή καταργούνται στους... τρίτεκνους και πάνω (!!!), που φυσικά στις τωρινές συνθήκες είναι πολύ λίγοι, άρα αδιάφοροι... εκλογικά (!) και επικίνδυνοι δημογραφικά(!!), γιατί τότε δε θα... χρειάζονται λαθρομετανάστες για να καλύψουν(!!!) το δημογραφικό κενό...
Επιβάλλονται υποχρεωτικά οι ηλεκτρονικοί(!) πλειστηριασμοί (για να αποφύγουν τις ακυρώσεις λόγω των έμπρακτων και επιτυχών αντιδράσεων των «συλλογικοτήτων») ακινήτων των «κόκκινων» δανείων και οφειλετών του Δημοσίου, ακόμη και «πρώτης κατοικίας», υπέρ των αιτίων δημιουργίας της κρίσης (...), επειδή δήθεν υπάρχουν και ανέντιμοι κακοπληρωτές, στους οποίους όμως χαρίστηκαν πρόστιμα 2,5 δισεκατομμυρίων !!
Ανάλογα είναι όλα σχεδόν τα επιβαλλόμενα των 1300 (plus!) σελίδων και ανάλογη του εκτρώματος αυτού ελπίζουμε να είναι και η αντιμετώπιση των εμπνευστών και εκτελεστών του.
Για το είδος της πολιτείας που θέλει να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σχηματίσει κανείς μια ιδέα από την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του σε διάφορα θέματα, όπως η αδιαμφισβήτητη ανοχή της στην παραβατικότητα (αν δεν υπάρχει σε αυτή και συνενοχή γόνων των ηγετικών της στελεχών ...), η έμμεση προβολή των ευκαιριών που θα έχουν για κοινωνική ανέλιξη στο εξωτερικό οι νέοι επιστήμονες σε συνδυασμό με την ελεύθερη σχεδόν είσοδο λαθρομεταναστών στη χώρα μας, η εξουθένωση των ελληνικών επιχειρήσεων με την επιβολή εξοντωτικής φορολογίας, που δημιουργεί ευνοϊκούς όρους ανταγωνισμού τους από τις ξένες επιχειρήσεις.
Αλλά και τίποτε απ' όλα αυτά αν δε λάβει κανείς υπόψη του, ένα Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε πρόσφατα με πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης θα αρκούσε για να αντιληφθεί τι κράτος θέλει να δημιουργήσει αυτό το κόμμα. Σύμφωνα με αυτό το Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως 883/8-9-2017, τεύχος Γ΄, ο υπουργός Δικαιοσύνης χαρίζει το υπόλοιπο της ποινής του Σαμαρά Σαράντη η οποία του επιβλήθηκε για κατοχή και πώληση ναρκωτικών ουσιών και αίρει τις κατά νόμον συνέπειες που απορρέουν από αυτή την καταδίκη, για να διορισθεί στη ΔΕΗ! Αίρει επίσης ο αξιότιμος υπουργός της Δικαιοσύνης τις κατά νόμον συνέπειες που απορρέουν από την καταδίκη: του Biraci Jorgo για νόθευση διαβατηρίου, προκειμένου να μην αποτελεί κώλυμα για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, του Kola Naqe για κλοπή, προκειμένου να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια, καθώς και ειδική άδεια οδήγησης ταξί, του Ηλιόπουλου Αναστασίου για κλοπή, απάτη και απόπειρα πλαστογραφίας με χρήση, προκειμένου να ανανεώσει την ειδική άδεια οδήγησης ταξί και της Michailovic Ksenija για κλοπή, προκειμένου να μην αποτελεί κώλυμα για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας και για την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος.
Φαίνεται παράλογο, αλλά είναι δυστυχώς πραγματικότητα: στην πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ πολίτες γίνονται επιλεκτικά όσοι παρέβησαν τους νόμους μπαίνοντας παράνομα στη χώρα και συνέχισαν μετά να κάνουν διάφορες άλλες παρανομίες, ενώ η κρατική άδεια για άσκηση ενός επαγγέλματος, ακόμη και αυτό του υπαλλήλου σε δημόσια Υπηρεσία, δίνεται προνομιακά σε αυτούς που έχουν διαπράξει διάφορες παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου, κατά την κρίση ενός υπουργού, χωρίς να αιτιολογείται.
Και αν τα, αναμφισβήτητα, παραπάνω θα φανούν σε κάποιον παρωνυχίδες μπροστά στα τρομερά άλλα (όλα!) που πράττει ή μηχανεύεται η παρούσα κυβέρνηση, αρκεί να υπενθυμίσουμε το «εξ όνυχος το λέοντα»(!), ώστε να τον αντιμετωπίσουμε, αφού τον αναγνωρίσαμε, όπως μας επιτάσσει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ μας, με κάθε τρόπο.
Ξεκίνησαν, ήδη, με το Σκοπιανό και φαίνεται ότι έρχεται η σειρά του Κυπριακού, για το οποίο αναμένουν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις 28 Ιανουαρίου, ευχόμενοι (και υποβοηθούντες...) την εκλογή Αναστασιάδη και υπονομεύοντας, με κάθε τρόπο, την εκλογή του Νικόλα Παπαδόπουλου, του γιου του αείμνηστου, Μεγάλου, Τάσσου...
«Μια και δυο του τυχερού του κλέφτη,
τρεις και η κακή του «τύχη».
Εγιναν το Δεκέμβη οι κληρώσεις των χιλιόευρων για όσους πληρώνουν με τις πλαστικές τραπεζικές κάρτες, γνήσιο εξυπνακίστικο συριζαίικο εφεύρημα, όμως οι εκτελεστές του αποδείχτηκαν πολύ... απρόσεκτοι.
«Ευρέθησαν» 27 που κέρδισαν 2 φορές και 9 με 3 «επιτυχίες», με ασύλληπτα απίθανες «συμπτώσεις», τα ονόματα των οποίων δεν αποκαλύφτηκαν, φυσικά... Τι γίνεται, όμως, τώρα που όλοι διερωτώνται και, ας πούμε, υποψιάζονται;
Το πιθανότερο είναι να συμβεί το απευκταίο για όλους τους κερδοσκόπους της ελπίδας των αφελών κυνηγών της τύχης. Να θεωρηθεί από τους παίκτες, πηγή της πλέον κερδοφόρου επιχείρησης στη χώρα μας, του (Τσέχικου) ΟΠΑΠ, ότι όλα είναι φτιαχτά και προκαθορισμένα, οπότε πάνε περίπατο και τα κέρδη, οι φόροι του κράτους. Ισως ακόμη να πληρώσουν και τα ...καζίνα, που πολλαπλασιάζονται σαν κουνέλια (ήδη με το «πολυνομοσχέδιο» ιδρύονται (ιδιωτικά) καζίνα στη Σαντορίνη, Κρήτη, Μύκονο και την... Φλώρινα, κατεβαίνει αυτό της Πάρνηθας στα βόρεια προάστια και παίρνουν σειρά τα νότια, στη μεγάλη επένδυση...
Τι μπορεί, λοιπόν, να κάνει η ανεύθυνη, απρόσεκτη πλεονεξία!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΚΕ ΣΤΙΣ 8/12/2017
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΙΤΑΜΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ
Εληξε η «περίεργη» και απαράδεκτη επίσκεψη του Ερντογάν, ο οποίος μας ήλθε (ουσιαστικά αυτοπρόσκλητος…), με αέρα επιθεώρησης σε οιονεί ατακτούσα ημιαυτόνομη επαρχία του και αποχώρησε ως ξένος απολυταρχικός ηγέτης, με την πονηρή ικανοποίηση ότι οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι του επιτεύχθησαν, έστω όχι πλήρως, και οι μακροπρόθεσμοι «μπήκαν στις ράγες». Γνώριζε, άλλωστε, ότι οι εχθρικές (προσωρινά;) αμερικανοτουρκικές και γερμανοτουρκικές σχέσεις δε θα ευνοούσαν σημιτικές αναγνωρίσεις «Τουρκικών ενδιαφερόντων» στην ελληνική επικράτεια και ΓΑΠικά ζεϊμπέκικα χοροπηδήματα...
Εφυγε, αφήνοντας, όμως, πίσω του πολλά αναπάντητα ερωτηματικά και μόνο ελάχιστα με ικανοποιητικές ερμηνείες:
Εν ολίγοις, γιατί αποδέχτηκαν οι, εκτελεστικά, εδώ κρατούντες την επί μήνες ιταμή αυτοπρόσκληση του ανοικτά εχθρού της Ελλάδας, ώστε να επιχειρήσει το αναμενόμενο παραληρηματικό επιθετικό σόου στα εδάφη μας; Και, επειδή το «ευνόησαν» οι υπερατλαντικοί πάτρωνες (Ανακοίνωση του ΑΣΚΕ στις 7/11/2017) και η γερμανική Ε.Ε., εμείς πρέπει να δεχτούμε να αποτελέσουμε τους διαύλους επικοινωνίας τους και τα υποψήφια θύματα της εξομάλυνσης των σχέσεών τους με την Τουρκία;
Και θα θέλαμε να ελπίζουμε ότι αυτοί οι, εκτελεστικά, κρατούντες δεν επέλεξαν αυτήν τη στιγμή, για να αποπροσανατολίσουν τους Ελληνες πολίτες από την ανελέητη, χυδαία νεοφιλελεύθερη κυβερνητική επίθεση εναντίον τους...
Οσο για τις δημόσια, διπλωματικά «παράτυπες», οξείες (!) απαντήσεις στις απαράδεκτα προκλητικές «θέσεις» Ερντογάν, ευτυχώς και πολύ καλώς έγιναν, (υποθέτουμε με απαίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας...), όπως έγιναν και τη στιγμή που έγιναν. Αναγκαστικά θα τις άκουσαν στην τουρκική γλώσσα(!) οι λαοί της Μικράς Ασίας, αφού αλλιώς τα πλήρως ελεγχόμενα media εκεί θα μετέδιδαν άλλ’ αντ’ άλλων.
Και, επί τη ευκαιρία, γιατί όλοι οι «δικοί» μας απέφυγαν να αναφερθούν, και μάλιστα αναλυτικά, στα αίσχη (κάτι που έκανε μόνο ο Ερντογάν, ως ιστορία πλέον!!) εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, της Σμύρνης και των (αυτόνομων, υποτίθεται, σύμφωνα με τη «Λωζάνη») νησιών Ιμβρου και Τενέδου και τα οικτρά αποτελέσματά τους σε πλήρη αντίθεση με τους Μουσουλμάνους της Θράκης; Γιατί δεν απαντήθηκαν τα ψεύδη, π.χ. για το μέσο εισόδημα των κατοίκων της Θράκης (οι Μουσουλμάνοι αποτελούν μειονότητα κι εκεί!) και το ποσοστό του ΟΧΙ στην Κύπρο; Και γιατί αφέθηκε μετέωρο το «Εγώ δε γνωρίζω το Διεθνές Δίκαιο. Γνωρίζω όμως καλά το πολιτικό Δίκαιο», δηλαδή το Δίκαιο της Ζούγκλας;
Εγινε, επιτέλους, κατανοητή η ανάγκη αλλαγής της πολιτικής, τακτικής και στρατηγικής σχετικά, τουλάχιστον, με τους γείτονές μας;
Σχόλιο τωρινό : Οι εξελίξεις, δυστυχώς, δείχνουν ότι τα παραπάνω ερωτήματα δεν απαντήθηκαν και είναι, πλέον, επιτακτική η απάντηση των Ελλήνων Πολιτών...
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό