ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Από το προηγούμενο φύλλο της «Ε» (φύλλο 196, Ιούλιος 2024,  άρθρο «Μετά τις ευρωεκλογές το πολιτικό σύστημα σε «περίεργη» αστάθεια») είχαμε θέσει το ερώτημα  του τίτλου για το καθεστώς της εξάρτησης λόγω της εξέλιξής του σε «μονοκομματικό». Οπως επίσης το ότι ο ξένος παράγοντας, που καθόριζε καταλυτικα φίλιες κυβερνήσεις  και αντιπολιτεύσεις, στην τρέχουσα περίοδο απέχει, επειδή έχει μείζονα προβληματα (εκλογές, πόλεμοι κλ.π.) καθώς και το ότι οι εγχώριες ελίτ θεωρούνται φιλήκοοι των ξένων(Μητσοτάκης: «η Ελλάδα είναι ο πιο αξιόπιστος και ο πιο προβλέψιμος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών»).

Εκλογή  αρχηγού από το «λαό»      

Ενα νέο στοιχείο των μεγάλων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ).είναι η εγκατάλειψη της εκλογής αρχηγών από τα συνέδρια, στα οποία μετείχαν  εκλεγμένα μέλη από τις κομματικές οργανώσεις. Ετσι τότε οι αρχηγοί αντλούσαν την εξουσία τους από τα μέλη τους και επιδιώκανε να διαμορφώνουν ευνοϊκούς γι’ αυτούς συσχετισμούς στα ανώτερα κομματικά όργανα

(π.χ. Πολιτικό Γραφειο, Κεντρική Επιτροπή κ.λπ.).

 Στις αρχές της μεταπολίτευσης η πολιτικοποιήση μεγάλης μερίδας των Ελλήνων,  λόγω της χούντας, διαμόρφωσε τις συνθήκες για την αύξηση των κομματικών οργανώσεων και των κομματικών μελών, που η πλειονότητα τους είχε την  ειλικρινή διάθεση να προσφέρει στην εμπέδωση της δημοκρατίας, ενώ μια μειονότητα ήθελε την εξασφάλιση πολιτικής καριέρας ή ρουσφετιών. Οι παλιοί πολιτευτές, πολλοί  απ’ αυτούς ήταν «συνομιλητές» της χούντας, είχαν  απαξιωθεί.  Στην πράξη οι ηγεσίες τα απλά μέλη τα προόριζαν, κυρίως, για αφισοκόλληση, για διεύρυνση της εκλογικής τους πελατείας με αύξηση των οργανώσεων («είσαι φίλος γίνε μέλος» της ΝΔ) και για οικονομική ενίσχυση. Οταν όμως τα κόμματα γίνονταν κυβερνητικά, δεν ήθελαν πλέον τις οργανώσεις, αφού δεν τους είχαν αναγκη. (Λαλιώτης : «Ο λαός πολιορκεί και θα καταλάβει εξ εφόδου τις οργανώσεις» 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ άνελαβε την κυβέρνηση)  Η εξουσία δρα ως μαγνήτης μόνο για τους καριερίστες.

  Αυτό συνέβη και στα τρία κόμματα. Ετσι οι οργανώσεις και τα ανιδιοτελή κομματικά μέλη φυλλορόησαν. Εμειναν οι «άλλοι» οι λίγοι. Ετσι ο Γιωργάκης ως μόνος υποψήφιος, (ποιος Αμερικανός τον συμβούλεψε;) το 2004 εγκαινίασε το «νέο σύστημα». Ο αρχηγός  αντλεί την εξουσία του μόνο από τον ανώνυμο «λαό» του δίευρου  ή τρίευρου , που ένα τμήμα του μπορεί να προέρχεται από άλλο κόμμα (όπως ο Κύρτσος που ψήφισε οικογενειακώς στις προσφατες εκλογές του ΠΑΣΟΚ),  και πρακτικά παύει να ελέγχεται  από το κόμμα του. Αν μάλιστα γίνει πρωθυπουργός, το κόμμα παραμερίζεται τελείως. 

Η Ν.Δ.  δημοσκοπικά κινείται χαμηλότερα από το ποσοστό των ευρωεκλογών. Η φθορά και η αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής Mητσοτάκη προέρχεται κατ’ αρχάς από την κοινωνία, που υφίσταται τα πάνδεινα από την ακρίβεια, την υπερφορολόγηση, τις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΛΑΡΚΟ), που προκαλούν εκτεταμένες απολύσεις και παραδίδουν ό,τι απέμεινε από τη ελληνική βιομηχανία στους ξένους, από την ασυδοσία των τραπεζών, που τις ζημιές τους τις πληρώνουν οι Ελληνες φορολογούμενοι με αντίτιμο να μας παίρνουν τα σπίτια τα «κοράκια» τους. Επί πλέον πρόσθετο άχθος για τη μητσοτάκεια κυβέρνηση είναι οι «σκελετοί» του «γάμου», των παρακολουθήσεων, του εγκλήματος των Τεμπών, της αδιαφορίας για τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας και όλα όσα απέρρεαν από την αλαζονεία και το «αλάθητο» του 41%, που δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τώρα φοβούνται, επειδή  χάνουν ψήφους και  προς προς το Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου, στην οποία  επιτέθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, γιατί  αποκάλεσε το Μητσοτάκη «αριστερή ψυχούλα». Θα χάσει και τους δεξιούς εκτός από τους κεντρώους, που οδεύουν προς το ΠΑΣΟΚ ; Στην απελπισία τους σκέφτονται να αλλάξουν πάλι τον εκλογικό νόμο με ελάχιστο όριο 5%.

Με αφορμή αυτά συν το γεγονός ότι το μητσοτάκειο «επιτελικό κράτος» βρίθει σημιτικών, έχει προκαλέσει τη δημόσια  αντίδραση, εκτός των δυο πρώην πρωθυπουργών,  σημαντικού αριθμού βουλευτων της ΝΔ στην κυβερνητική πολιτική απορρίπτοντας, μάλιστα, την υποστήριξη της Σακεραλλοπούλου για επέκταση της θητείας της ως ΠτΔ. Αυτό είναι πρωτοφανές, είναι ένα είδος επανάστασης Αυτό  δυσκολεύει τις κινήσεις Μητσοτάκη για μειοδοτικές παραχωρήσεις στην Τουρκία, που ίδιος διακαώς επιθυμεί,( «...μια συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως να  συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία  μιας διαπραγμάτευσης» συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ 13/7/2023), δηλ. παραδίδει εκ των προτέρων στην Τουρκία εθνική κυριαρχία. Με το δίδυμο Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη  η Τουρκία γιατί να μη ζητά ακόμη περισσότερα; Ομως έτσι ο δρόμος για τη διεκδίκηση 3^ης θητείας φαίνεται κλειστός, αν και ο πολιτικος αφανισμός Μητσοτάκη θα ωχριά μπρος στη μειδοσία του.

Πάντως δεν τον διευκολύνουν δηλώσεις όπως:   «...Με καμία κυβέρνηση θέλω να πιστεύω, πόσω μάλλον με τη ΝΔ, η Ελλάδα δεν θα μπει σε καμία κουβέντα που εκχωρεί σπιθαμή εθνικής κυριαρχίας» (Θαν. Πλεύρης στο Realfm).

Ο ΣΥΡΙΖΑ  ήδη από τον καιρό του Τσίπρα είχε πάρει την άγουσα της αποδρομής. Η κυβερνητική του θητεία ήταν τελειώς αντίθετη με τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Υπηρέτησε με συνέπεια το καθεστώς της εξάρτησης (ΗΠΑ- Γερμανία μνημόνια, «Πρέσπες», ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, ΔΕΗ κ.λπ.), δηλ. έγινε ένα ακόμη αστικό κόμμα. Το 2022 ο Τσίπρας αντιγράφοντας τον Γιωργάκη ήθελε να εκλεγεί από το «λαό» ως μόνος αρχηγός και όχι πλέον από Συνέδριο, όπως επίσης και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να εκλέγονται και αυτά από το «λαό». Νόμιζε ότι έτσι θα διεύρυνε την εκλογική του επιρροή και  θα αποτελούσε ισχυρό «παίκτη» του δικομματισμού. Φρούδες ελπίδες. Τώρα για να μην ξεχαστεί διοργανώνει ημερίδες με το φερώνυμο ινστιτούτο του. Αποχωρώντας ο Τσίπρας βλέποντας το αναπόφευκτο έστρωσε το δρόμο στον Κασσελάκη, που διάλυσε ό,τι είχε απομείνει από το ΣΥΡΙΖΑ. Οσα τραγελαφικά συμβαίνουν εκεί  σήμερα είναι ο προπομπός μιας ακόμη διάσπασης και μιας ακόμη συρρίκνωσης. Το ερώτημα είναι αν ο Κασσελάκης θα αποδιαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ ή θα κάνει δικό του κόμμα ή και τα δύο είναι πλέον αντικείμενο των σατιρικών συγγραφέων.

Στο ΠΑΣΟΚ, που αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ορισμένοι έθεσαν θέμα ανεπάρκειας της ηγεσίας Ανδρουλάκη, κάποιοι  υποψήφιοι αρχηγοί επί 4 μήνες υπόσχονταν ότι θα είναι  «πιο πρωθυπουργίσιμοι», δηλ. ότι  στις εκλογές του 2027 θα κάνουν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση.  Ειδικά ο δήμαρχος Αθηναίων, που ορισμένοι κύκλοι τον προωθούσαν παρουσιάζοντάς τον ως διωκόμενο από το μηχανισμό Ανδρουλάκη, κατάφερε να εκλεχθεί 2^ος. Ο σοβαρός με αστική ευγένεια Γερουλάνος έχασε τη δεύτερη θέση για λίγους ψήφους, ενώ η δεξιόστροφη Διαμαντοπούλου, που οι δημοσκοπήσεις την έφερναν στη 2^η θέση, έβαλε ήδη πόδι στο ΠΑΣΟΚ. Ο πιο σοβαρός υποψήφιος ήταν ο Κατρίνης, που ήταν ο μοναδικός που μίλησε ανοικτά για το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τελικά ο Ανδρουλάκης με την  επανεκλογή του επιβεβαίωσε ότι ελέγχει τους κομματικούς μηχανισμούς και είναι ισχυρότερος προς το παρόν. Ομως τον περιμένουν στη γωνία στις προσεχείς εκλογές.

Το ερώτημα είναι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει στις εκλογές τη ΝΔ και να αναβιώσει το δικοματισμό; Η απάντηση συνδέεται με την αποφυγή οποιασδήποτε συμπόρευσης με τη ΝΔ του Μητσοτάκη, της καθαρής θέσης απέναντι στην εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, τις καθαρές θέσεις για τη δημόσια παιδεία, υγεία, για τη ακρίβεια, τη στέγαση, την αντιμετώπιση των καρτέλ στην ενέργεια και  στα τρόφιμα κ.λπ.

Εν κατακλείδι αν τα συμφέροντα της Ελλάδας θα υπερτερούν απ’ αυτά των ξένων και ιδιαίτερα της Ε.Ε. Δύσκολα πράγματα...

   Τα κόμματα δεξιότερα της ΝΔ.  Βελόπουλος και Λατινοπούλου ενισχύονται δημοσκοπικά με ψηφοφόρους από τη ΝΔ. Τα κόμματα αυτά είναι αρχηγοκεντρικά  και γι αυτό ο πολιτικός τους ορίζοντας είναι πεπερασμένος. Ετσι ο πολιτικός τους ρόλος εκτός από αντιπολιτευτικός θα μπορούσε να είναι και ενισχυτικός σε μια νεοδημοκρατική κυβέρνηση μειοψηφίας. Αλλωστε το κόμμα του Βελόπουλου μαζί με την κυβερνητικό κόμμα υπερψήφισαν την αλλαγή των μελών της ΑΔΑΕ (Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών), όταν η Αρχή ετοιμαζόταν να επιβάλει κυρώσεις στην ΕΥΠ επειδή δεν της έδινε στοιχεία των παρακολουθήσεων.

Το ΚΚΕ, παρόλο που έχει ελληνοποιήσει την

 πολιτική του και ο Κουτσούμπας έχει αυξήσει τη δημοφιλία του, βρίσκεται, δυστυχώς,  εκούσια  εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Οι λόγοι της απομονωτικής επιλογής αυτής μόνο σε φόβους διαρροής στελεχειακού δυναμικού μπορεί να οφείλεται, έχοντας το προηγούμενο του ενιαίου Συνασπισμού.

Το κόμμα της Ζωής ανήκει και αυτό στα αρχηγοκεντρικά. Παρά την εκκεντρικότητα, και την εγωπάθειά της,  την αντίθεσή της στα μνημόνια της κυβέρνησης Τσίπρα, δημοσκοπικά διατηρεί την κοινοβουλευτική της παρουσία κοντά στο 3%.  Εκτός και αν το όριο πάει στο 5%...

Η Νέα Αριστερά, το κόμμα των πρώην υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δικαιωματισμούς και τις θολές  θέσεις  για τα εθνικά θέματα, μοιάζει με κακέκτυπο του ΣΥΡΙΖΑ, που συνολικά αποδοκιμάστηκαν στις δύο εκλογές του 2023. Δεν φαίνεται να μακροημερεύει.

Ο Βαρουφάκης έχει χρόνο να γράφει βιβλία.

Η ΛΑΕ;

Η σημερινή πολιτική κατάσταση εγκυμονεί αρνητικές  εξελίξεις, όχι μόνο για την κοινωνία και την οικονομία, που σε μεγάλο βαθμό είναι ανατάξιμες, αλλά και κυρίως για την εθνική μας κυριαρχία, που κινδυνεύει από τον ενδοτισμό των ελίτ, που υπηρετούν ξένα συμφέροντα και λεόντειους συνασπισμούς. Η ανάγκη ελληνοποίησης των πολιτικών δυνάμεων είναι αδήριτη, ώστε να διευρύνουν τη δημοκρατία, να προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη και να προασπίζονται την Εθνική κυριαρχία,  ιδιαίτερα την  υπεράσπιση και διαφύλαξη της πατρίδας ως όρους επιβίωσης και προόδου.