Με πολύ απλοϊκούς συλλογισμούς ο Μπους και όσοι διερμηνεύουν ή υπαγορεύουν τη γραμμή του απέδωσαν την ευθύνη για τους χιλιάδες νεκρούς της 11ης Σεπτέμβρη στους τρομοκράτες που έκαναν τις αεροπειρατείες, στον Μπιν Λάντεν, που τους παρέσχε τα οικονομικά και τεχνικά μέσα να τις πραγματοποιήσουν, και στο καθεστώς των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, που φιλοξενεί στρατόπεδα εκπαίδευσης των τρομοκρατών του Μπιν Λάντεν.
Ο συλλογισμός ήταν ίδιος για όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις που προηγήθηκαν της 11ης Σεπτέμβρη. Ευθύνονται μόνο οι τρομοκράτες - φυσικοί αυτουργοί, οι οργανώσεις τους και οι χώρες που τους καλύπτουν, καμιά δεκαριά σ' όλο τον κόσμο, που πρέπει να συντριβούν, για να ησυχάσει ο πλανήτης.
- Πρώτα πρώτα πως το ξέρει; Και μπορεί οι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες να μη νοιάζονται για αποδείξεις, τις απαιτούν όμως όλοι οι άνθρωποι και, φυσικά, οι Ταλιμπάν.
- Έστω, ότι αυτοί μόνοι τους το επεχείρησαν και το επέτυχαν. Πώς δικαιολογείται όμως 100 περίπου άνθρωποι υψηλού μορφωτικού και διανοητικού επιπέδου (σε 11 - 12 αεροπλάνα επιχειρήθηκε και στα 4 εκδηλώθηκε η ενέργεια) νηφάλια και ψύχραιμα να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, θυσιάζοντας εαυτούς και οδηγώντας στο θάνατο τους συνεπιβάτες και τις χιλιάδες των στόχων; Γιατί δεν προτίμησαν μια άνετη, λόγω των προσόντων τους, ζωή;
- Πώς δικαιολογείται η, αθέλητη έστω, χαρά των απλών ανθρώπων σ' όλο τον κόσμο και η άρνηση ακόμη και, των περισσότερων, Αμερικανών να στρατευθούν σ' ένα πόλεμο
κατά της τρομοκρατίας;
Η εκδοχή αυτή, όμως, και η προτροπή δεν απαντά σε απλά ερωτήματα:
Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Το πιο σημαντικό, λοιπόν, δεν είναι ποιοι ήταν οι φυσικοί αυτουργοί ή ποιες ήταν οι χώρες καταγωγής τους ή ποιοι τους εκπαίδευσαν και τους χρηματοδότησαν, αλλά ποιοι ευθύνονται για να οδηγηθούν άνθρωποι σε τέτοιες ενέργειες.
Οι ΗΠΑ προϊστανται σήμερα του δυτικού κόσμου, ο οποίος βαρύνεται με τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το χρησιμότερο στοιχείο που θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία είναι το πόσα εκατομμύρια ανθρώπους σκότωσαν οι "πολιτισμένοι" Δυτικοί κατακτητές στον Τρίτο Κόσμο για τα οικονομικά τους συμφέροντα αλλά και τι έκαναν στη χώρα μας, ώστε ακόμη και ο Κλίντον να μας ζητήσει συγγνώμη.
Σύγχρονα εγκλήματα
Σε μας τους Έλληνες είναι γνωστά τα εγκλήματα των Δυτικών στη Γιουγκοσλαβία, γιατί τα ΜΜΕ μας για ειδικούς λόγους τα έδειξαν. Τα πολύ χειρότερα εγκλήματα (μαζί με το Ισραήλ) στο Ιράκ, το Σουδάν, τη Σομαλία, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη και αλλού θεωρούνται από όλα τα δυτικά ΜΜΕ ασήμαντα, γιατί εκεί φαίνεται πως η ανθρώπινη ζωή αξίζει πολύ λιγότερο ή και καθόλου. Πώς νομίζουν οι Δυτικοί πως αντιδρούν οι συγγενείς και όλοι οι ομοεθνείς και ομόθρησκοί τους;
Πώς αλιώς να αντιδράσουν;
Μετά την πανωλεθρία τους στο Βιετνάμ οι Αμερικάνοι δεν τόλμησαν ποτέ και πουθενά να κάνουν πόλεμο με χερσαίες δυνάμεις. Στη Γιουγκοσλαβία βομβάρδιζαν από τέτοιο ύψος όπου δεν έφταναν τα αντιαεροπορικά, αδιαφορώντας για την ακρίβεια της στόχευσης και τις "παράπλευρες" απώλειες. Δηλαδή οι λαοί που δέχονται την αμερικανική επίθεση δεν έχουν πια τη δυνατότητα να πολεμήσουν στην ίδια τους την πατρίδα, όπως έκαναν οι Βιετναμέζοι. Εάν η λογική των Αμερικανών γίνει ανεκτή, το επόμενο βήμα τους θα είναι να πλήττουν με ένα διηπειρωτικό πύραυλο οποιαδήποτε χώρα ισχυρίζονται ότι υποστηρίζει "τρομοκράτες" (ακόμη και την Κύπρο περιέλαβε στον κατάλογο ο πρώην διευθυντής της CIA).
Ο κ. Μπους, οι προκάτοχοί του και οι Δυτικοί φίλοι τους, πριν αρχίσουν να καταλογίζουν ευθύνες για τους νεκρούς της Ν. Υόρκης, θα έπρεπε να σκεφτούν ότι οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν εκατομμύρια απελπισμένους και εξαγριωμένους, στους οποίους δεν άφησαν κανένα άλλο περιθώριο αντίδρασης, παρά να πλήξουν τους Αμερικανούς και τους άλλους Δυτικούς μέσα στις ίδιες τους τις χώρες! Ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος, λοιπόν, είναι η αμερικανική πολιτική.
Ειδικότερες ευθύνες των ΗΠΑ
Αλλά οι ευθύνες των ΗΠΑ δε σταματούν εδώ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την ιδεολογική κρίση της αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο οι καταπιεζόμενοι λαοί βρήκαν ως διέξοδο την "επιστροφή στις ρίζες", σε ό,τι τους διαφοροποιεί από τους Δυτικούς (ήθη, έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία) μπροστά στη λαίλαπα της αχαλίνωτης αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης με στόχο το ασύδοτο κέρδος και την εξουσία. Έτσι πολλές φορές οι αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις εκφράζονται μέσα από τη θρησκεία, που δίνει διέξοδο και εύκολη συσπείρωση.
Οι Αμερικανοί και οι άλλοι Δυτικοί συμπεριφέρθηκαν απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο επιλεκτικά. Ενώ γενικά προσπάθησαν να αμβλύνουν τα θρησκευτικά αισθήματα (με εξαίρεση τον ιουδαϊσμό), ευνοώντας μόνο τον προτεσταντισμό, που τον θεωρούν μια βολική για την παγκοσμιοποίηση θρησκεία, ενίσχυσαν οικονομικά και στρατιωτικά κάποιες θεοκρατικές χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν, τα ΗΑΕ και το Κουβέιτ και δημιούργησαν ένα εκτεταμένο δίκτυο 6000 μαχητών - ισλαμιστών. Στόχος τους η Σερβία, η Ρωσία και η Ινδία, που αποτελούν μικρές ή μεγάλες απειλές.
Η αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής (όπως τουλάχιστον εκφράζεται επίσημα) είναι ότι δεν κατάλαβαν ότι οι μουζαχεντίν δεν είναι μισθοφόροι, ότι ο Αφγανοί δεν ήθελαν να διώξουν τον έναν κατακτητή (Σοβιετικούς) για να φέρουν έναν άλλο (Αμερικανούς), ότι ο Μπιν Λάντεν απέκτησε πολύ μεγάλη δύναμη, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί να αυτονομηθούν και όταν οι Αμερικανοί τους ανακάλεσαν στην τάξη έγιναν οι χειρότεροι εχθροί τους.
Περλ Χάρμπορ
Υπάρχει και μια τελευταία πλευρά, που δεν αφορά σ' ολόκληρο το πλέγμα της εξουσίας των ΗΠΑ, αλλά απομυθοποιεί πλήρως αυτή την εξουσία.
Είναι δυνατό μέσα σε μια τρομοκρατική οργάνωση με χιλιάδες μέλη να μην έχουν διεισδύσει οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες; Πολύ περισσότερο που οι ίδιοι οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι η οργάνωση αυτή είναι του Μπιν Λάντεν, που οι ίδιοι δημιούργησαν; Ήδη FBI και CIA αλληλοκατηγορούνται ότι οι μεν έδωσαν πληροφορίες στους δε, που δεν αξιοποιήθηκαν
Αν τα πράγματα είναι έτσι, κάποιο από τα ισχυρά λόμπι των ΗΠΑ θα μπορούσε να κρίνει ότι θα είχε συμφέρον από μια τέτοια ενέργεια. (βλ. άρθρο για στρατηγικές) Πρόκειται, δηλ., για μια νέα εκδοχή του Περλ Χάρμπορ, όχι απλώς με την έννοια του αιφνιδιασμού και των μεγάλων απωλειών, αλλά ότι (κάποιοι) Αμερικανοί γνώριζαν και δεν έκαναν κάτι για να αποτρέψουν (με αυτή την έννοια αναφερόμαστε και στην ανακοίνωση του ΑΣΚΕ). Αυτά δε σημαίνουν ότι δε θα μπορούσαν μικρές ή μεγάλες οργανώσεις ή και μεμονωμένα άτομα να επιχειρήσουν, τέτοιες ενέργειες και να "επιτύχουν", όχι όμως τέτοιας εμβέλειας και με τόσα προαπαιτούμενα.
Οι άμαχοι.
Η υποκριτική δεοντολογία των Δυτικών αγανακτεί γιατί οι χιλιάδες νεκροί των δίδυμων πύργων ήταν άμαχοι. Αλλά τα εκατομμύρια νεκροί ’ραβες τι ήταν; Πέραν του ότι στα μάτια των τρομοκρατών πολλοί από τους νεκρούς του Πενταγώνου και των πύργων ήταν φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας των συγγενών και ομοεθνών τους, οι υπόλοιποι Αμερικανοί πολίτες θεωρούνται υπεύθυνοι, όχι μόνο γιατί εξέλεξαν τους Αμερικανούς Προέδρους, αλλά και γιατί τους υποστήριζαν σχεδόν ομόθυμα σ' όλα τα εγκλήματά τους. Οι άνθρωποι αυτοί δε μπορούν να σκεφτούν όπως εμείς, που έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε δημοκρατικά και ειρηνικά την αντίθεσή μας σε κάποιες πολιτικές.
Όσοι Έλληνες έζησαν τη γερμανική κατοχή και τα παιδιά τους μισήσαμε (δικαίως) συλλήβδην όλους τους Γερμανούς κι όχι μόνο τον Κρουπ, το Χίτλερ και τους στρατηγούς.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Όταν πριν 20 χρόνια εντάξανε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, κανείς δεν πίστευε ότι σήμερα, χωρίς στοιχειώδη αιτιολόγηση, δρομολογούνται εξελίξεις που παλαιότερα θεωρούνταν αδιανόητες, όχι μόνο για την εθνική οικονομία, αλλά και για την εθνική ανεξαρτησία.
Η πρώτη περίοδος
Κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων με τα ΝΕΠ (Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά) και την επιβολή υψηλότερων τιμών σε ελληνικά προϊόντα που ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικά με τα δικά τους (π.χ. τα φάρμακα). ’μεση συνέπεια ήταν η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την ΕΟΚ (σήμερα είναι το 70 % του συνόλου, ενώ το ποσοστό των εξαγωγών στην ΕΟΚ μειώνεται από 68% το 1990 σε 51 % το 1999), η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, του δανεισμού και της ανεργίας. Με τα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης (ΜΟΠ, Α & Β ΚΠΣ) καλύφθηκε ένα μικρό μέρος του ελλείμματος (π.χ. το Γ ΚΠΣ για τα έτη 2000-2006, δηλ. για 6 χρόνια, προβλέπει χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους 8.9 τρις δρχ ενώ μόνο το εμπορικό έλλειμμα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000, δηλ. 11 μηνών είναι 5.9 τρις δρχ.). Χρηματοδότησαν όμως την κοινωνική κάστα που στηρίζει τις εοκικές επιλογές (πολιτικές ηγεσίες, μεγαλοεπιχειρηματίες , μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καθηγητές ΑΕΙ κ.λ.π.). Η θέση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη και είμαστε μονίμως τελευταίοι.
Η ΟΝΕ
Το 1997 η κυβερνητική αίτηση για συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, δηλ. υιοθέτηση του ευρώ, απορρίφθηκε. Έτσι στο διάστημα 1997-2000 της πρώτης διακυβέρνησης Σημίτη η μόνη ουσιαστικά πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν η "σύγκλιση" που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας του ’μστερνταμ (Ιούνιος 1997). Στο διάστημα αυτό περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες, αφαιρείται σημαντικό μέρος από την αγοραστική δύναμη εργαζόμενων και συνταξιούχων, ενώ καταληστεύονται οι αποταμιεύσεις τους μέσω του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων κάτω του πληθωρισμού. Παράλληλα ιδιωτικοποιούνται συνεχώς δημόσιες επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τους όρους του Συμφώνου.
Μετά από την "καλή διαγωγή" της κυβέρνησης, τον Ιούνιο του 2000, παρά το γεγονός ότι η οικονομία δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του ’μστερνταμ (ούτε μπορεί και στο μέλλον να τα εκπληρώσει με αυτές τις συνθήκες υποτέλειας), η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2000. Η απόφαση ήταν προφανώς πολιτική.
Το ευρώ
Οι συνέπειες της εφαρμογής του ευρώ στην χώρα μας θα είναι πολύ σοβαρές. Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τις αθέατες όψεις αυτού του εγχειρήματος, που θα γίνουν ορατές από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του.
Η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και η ουσιαστική διαχείριση της οικονομίας μας περιέρχονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όργανο ελεγχόμενο από το μεγάλο ξένο (γερμανικό κυρίως) κεφάλαιο.
Οι τιμές θ' ανέβουν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αμέσως με τη "στρογγυλοποίησή" τους σε ευρώ και, σε σύντομο χρόνο, για να προσαρμοσθούν στο επίπεδο των άλλων χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε αυτές ν' αποφύγουν ελληνικό ανταγωνισμό. Δεν αποκλείονται και σχετικές "ντιρεκτίβες" της Κομισιόν, όπως παλαιοτέρα με τα ελληνικά φάρμακα. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί, ενώ οι δανειακές ανάγκες θα είναι πιεστικές. Οι μισθοί θα καθηλωθούν υπό το βάρος της αύξησης των φόρων και της εμφάνισης πλεονασματικών προϋπολογισμών με λογιστικά τρυκ.
Είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα δυσκολεύεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η χώρα μας θα έχει στη διάθεσή της 114 δις ευρώ, που αντιστοιχούν σε περίπου 39 τρις δρχ. (νομισματική κυκλοφορία, καταθέσεις κ.λπ.). Τα περιθώρια δανεισμού είναι καθορισμένα (3 % του ΑΕΠ) και η χώρα θα φθάσει να μην μπορεί να χρηματοδοτεί μισθούς, συντάξεις, εξαγωγές, χρέη κ.λπ. Σημειώνουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 147 δις ευρώ (50 τρις δρχ.) και απαιτούνται 28 δις ευρώ ετησίως για την πληρωμή του. Τότε θα "φουντώσουν" ανεργία και χρέη, ενώ είναι βέβαιο ότι θ' αυξηθούν τα επιτόκια, για να βρεθούν κεφάλαια. Έτσι θα επανέλθει και ο πληθωρισμός.
Σε ανάλογη θέση θα βρεθούν όλες οι χώρες που είναι ελλειμματικές. Πάντως οι εμπνευστές του ευρώ έχουν προβλέψει στη συνθήκη του Μάαστριχ ότι τα χρέη μιας χώρας δεν πρόκειται να γίνουν αναδεκτά από την Ε.Ε Η χώρα, σε περίπτωση χρεοστασίου, θα περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός λαός με το ευρώ θα βρεθεί σύντομα μπρος στην αδήριτη πραγματικότητα που όλ' αυτά τα χρόνια ψιμυθιώθηκε με μύθους και ψέματα. Θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η ιστορική αλήθεια ότι η αποτίναξη της οικονομικής υποτέλειας είναι ταυτόσημη με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση και από την ΟΝΕ και από την ΕΟΚ. 
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό, κρίθηκε, όπως γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε", πως έπρεπε να παραμείνουν ως είχαν. Να δοθεί μια νέα προθεσμία ώστε να επιχειρηθεί άλλη μια προσπάθεια για προώθηση ζητημάτων για τα οποία μόνο το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να έχει κάποιες ελπίδες επιτυχίας, αφού, βέβαια, οι διάφοροι διαμορφωτές, εντόπιοι και ξένοι, εξασφάλισαν νέα κέρδη, καλύτερες θέσεις, ισχυρότερες δεσμεύσεις.
Έτσι, μέσω της συνεδρολογίας αλλά και του ίδιου του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, μέσω των διαφόρων "δημοσκοπήσεων" που παρουσίασαν πιο θετική εικόνα για τον κ. Σημίτη και, κυρίως, μέσω των Μ.Μ.Ε. (ιδιαίτερα των ευνοημένων από τα "πακέτα" και τις πολιτικές και κυβερνητικές καρέκλες) δίνεται ήδη η εντύπωση ότι η κατάσταση παραμένει ως είχε, παρά τα όποια προβλήματα.
Εννοείται ότι τίποτα δεν άλλαξε με το συνέδριο ούτε και με τον ανασχηματισμό, εκτός ίσως από την αποδυνάμωση του ’κη, λόγω όμως των δικών του αδυναμιών, που τώρα φάνηκαν εξόφθαλμα. Επιχειρείται ήδη η επιτάχυνση των "διαρκών" (!) ιδιωτικοποιήσεων (παρά το διαρκές φιάσκο με την "Ολυμπιακή" και τις αντιδράσεις για ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.), η προετοιμασία για τις νέες ρυθμίσεις τρομονόμων, κατά τις επιταγές των ΗΠΑ και της (δημοκρατικής?) ΕΟΚ, η προώθηση των ρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό και μάλιστα με "πρωτοβουλία" του εργατοπατέρα - "υφυπουργούλη".
Όμως, παρά τη γενική, σχεδόν, στήριξη, άμεση ή έμμεση, τίποτα ουσιαστικά δεν προχωράει. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, τώρα που κανένας πια δεν τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της κυβερνήσης. Όλα τα προηγούμενα προβλήματα εντείνονται και διαρκώς ανακύπτουν νέα.
Οι αντιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ γίνονται εντονότερες
Επιδιώχτηκε με το συνέδριο και τον ανασχηματισμό να φανεί ότι ενδυναμώθηκε ο K. Σημίτης και το αποτέλεσμα ήταν να αναδειχθεί εντονότερα η πλήρης αδυναμία του. Συμβουλεύει και κανείς δεν ακούει. Προεδρεύει και την ίδια στιγμή αυτοαναιρείται. Συντονίζει την υλοποίηση του "οράματος" "Αθήνα 2004" και ταυτόχρονα αναζωπυρώνει τις απορρυθμίσεις της προσπάθειάς τους.
Η "ισχυροποίησή" του όμως ήταν συνάρτηση της προώθησης άλλων σε υπεύθυνες θέσεις, με αυτόνομη δράση, και ιδιαίτερα του Κ. Λαλιώτη, εκλεκτού πολλών, ιδιαίτερα του Δ.Ο. Λαμπράκη. Το αποτέλεσμα είναι τα συμβαίνοντα στο ΠΑΣΟΚ να υπάγονται αυτοδίκαια στη δικαιοδοσία των θεατρικών επιθεωρήσεων (οι γελοιογράφοι δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα) ή της παθολογίας? Το ΠΑΣΟΚ "χορεύει ροκ" ή "γλυκό βαλσάκι" (!) και οι ανταλλασσόμενοι χαρακτηρισμοί παραβιάζουν πλέον τα ίδια τα πασοκικά όρια. (Κανένας, φυσικά, δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί πρωτοκαθεδρία Λαλιώτη). Αποδείξεις και όχι ενδείξεις για την προϊούσα σήψη, αλλά και την εκτράχυνση στον αγώνα των συμφερόντων και της διαδοχής. Όσοι, πάλι, διαμαρτύρονται για τα συμβαίνοντα ή "αντιδρούν" στη θρασύτητα ρυθμίσεων, όπως π.χ. για τους αιγιαλούς ή στην τραγωδία, όπως εξελίσσεται, των Ολυμπιακών του 2004, αυτογελοιοποιούνται την ίδια στιγμή που σοβαρολογούσαν, τάχα. Απόδειξη, όχι ένδειξη, της εξάντλησης των ορίων αποτελεσματικότητας του ΠΑΣΟΚ.
Κίνδυνοι από την αντίληψη της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία.
Στο ΠΑΣΟΚ, τον τελευταίο καιρό, παρουσιάζεται μια νέα αντίληψη, που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Τα πάντα δρομολογούνται, ή δε δρομολογούνται, με μοναδικό στόχο την επανεκλογή τους ή, πιο βραχυπρόθεσμα, την επιτυχία τους στις δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές. Η λύση προβλημάτων, ή η μη λύση, γίνεται αντιληπτή μόνο ως συνάρτηση της εκλογικής επιτυχίας και όχι ως σκοπός της εκάστοτε κυβέρνησης. Το πού μια τέτοια αντίληψη μπορεί να οδηγήσει δημιουργεί ήδη πολλές ανησυχίες. Και είναι το μικρότερο κακό να προετοιμάζονται με νέο εκλογικό νόμο ( που θα ισχύσει αναγκαστικά στις μεθεπόμενες εκλογές, λόγω της συνταγματικής νέας πρόβλεψης) για ιταλοποίηση της πολιτικής με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2005 και τον ενδεχόμενο σχηματισμό συμμαχικών "αριστερών" κυβερνήσεων, αφού θα εμποδισθεί να επιτύχει, τότε, αυτοδυναμία η Ν. Δ.
Η ανάπτυξη σχέσεων φιλίας ή έχθρας με τα άλλα κόμματα.
’ρχισε ήδη η προετοιμασία. Η επίθεση φιλίας προς ΚΚΕ, ΣΥΝ και Αβραμόπουλο στόχο έχει τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για το ΠΑΣΟΚ εν όψει του β' γύρου των δημοτικών - νομαρχιακών εκλογών, όπως και της αίσθησης ότι ανακτά την πολιτική πρωτοβουλία, πέραν των πιο μεσοπρόθεσμων σχεδιασμών. Η ανταπόκριση, βέβαια, δεν ήταν ?ενθουσιώδης. Το Κ.Κ.Ε. την αντιμετώπισε με ευγενική ειρωνεία. Ο ΣΥΝ, ως συνήθως, ανταποκρίθηκε με χαρά σε μια ενδεχόμενη κεντρική συμμετοχή σε εξουσία, όμως έχει πλέον αρκετή πείρα ανάλογων πασοκικών "ανοιγμάτων", ώστε μόνο οι Κύρκος, Δαμανάκη, Μπίστης και η παρέα τους δε συγκράτησαν τις επευφημίες. Ο Αβραμόπουλος εύχεται να μπορεί να αποτελέσει μπαλαντέρ και να χρησιμοποιηθεί όπως απαιτήσουν οι περιστάσεις, όμως λόγω αυτοκρατορικών φιλοδοξιών ήταν πιο συγκρατημένος. Ο Τσοβόλας, φυσικά, δεν έγινε δέκτης τέτοιων κρούσεων και δικαίως ανησυχεί, μετά και την αποτυχία των δικών του προσπαθειών προς ΣΥΝ - Κ.Κ.Ε.
Από την άλλη ξεκίνησε και η επίθεση έχθρας (!) προς τη Ν.Δ. με τους γνωστούς ρυθμούς ροκ", μπροστά στη διαμορφούμενη πεποίθηση για έλλειψη διαφορών ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι φανερό, όμως, πως μια τέτοια επιχείρηση μόνο μειδιάματα προκαλεί, εκτός ίσως από την ανύψωση ηθικού στα κρατικοδίαιτα στελέχη, κάτι που ως στόχος δεν είναι αμελητέος. Από την πλευρά της η Ν.Δ. μάλλον ευνοείται από μια τέτοια τακτική, ιδιαίτερα όταν ο κ. Λαλιώτης θα εμφανίζεται ως ο ρομφαιοφόρος της πατάξης ?της διαφθοράς.
Τα πραγματικά προβλήματα όμως δεν επιτρέπουν μακροημέρευση
Τα θεμέλια του πολιτικού οικοδομήματος όμως τρίζουν πλέον. Οι αγρότες ξεσηκώνονται πραγματικά και, πιο ώριμοι τώρα, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν Ν.Δ. και Κ.Κ.Ε να τους ελέγξουν για την προώθηση των σχεδίων τους. Η λαίλαπα που θα ξεσπάσει με την είσοδο του ΕΥΡΩ πλησιάζει. Και το δράμα της "Αθήνα 2004" θα αποτελέσει σύντομα την περίληψη των προβλημάτων, οπότε οι δοκιμαστικές "ανοησίες" της Επιτρόπου μας για τη νέα επίσημη γλώσσα (!) θα φαίνονται απλά πταίσματα.
’ρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σήφη Στενού με παραπλήσιο περιεχόμενο και τίτλο "Προσκαιρη και προβληματική η "επικράτηση" Σημίτη δημοσιεύεται στο τεύχος 32 του περιοδικού "’ρδην" - Νοέμβρης 2001.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Δικαιολογημένη ανησυχία προκαλεί η επιθετικότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του Αφγανιστάν και άλλων χωρών καθώς και κατά των λαϊκών ελευθεριών. στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού με τους διάφορους τρομονόμους.
Το ερώτημα είναι: αυτή η επιθετικότητα είναι έκφραση της πλήρους και αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του δυτικού κόσμου με την παγκοσμιοποίηση (όπως "φοβάται" ο περισσότερος κόσμος της αριστεράς) ή είναι έκφραση ανασφάλειας της μοναδικής σήμερα υπερδύναμης, που ανησυχεί για το μέλλον της; Έχουμε την εντύπωση ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση, κατά την οποία βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν πια, ότι οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους δε μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι να υπολογίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες άλλων χωρών και των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων και, στο βαθμό που αυτό δε θα το κάνουν, λόγω υπεροψίας, όχι μόνο επιφυλάσσουν μεγαλύτερα δεινά για τον πλανήτη, αλλά
υπονομεύουν και τη δική τους ισχύ.
Η παγκόσμια οικονομία
Όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν από καιρό αποκαλύψει τη μυθολογία της παγκοσμιοποίησης. Επιδεικνύοντας ασυγχώρητη αδηφαγία και μυωπία οι ισχυροί του καπιταλισμού συσσώρευσαν κέρδη με πρωτοφανή ταχύτητα, οδήγησαν μέσω των χρηματιστηρίων σε κατάρρευση οικονομίες χωρών (π.χ. Ν.Α Ασία, Ρωσία, Βραζιλία, Τουρκία) και στην ανέχεια τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν πια άλλες αποταμιεύσεις να τους ληστέψουν ούτε εισοδήματα, για να είναι καταναλωτές. Η πραγματική οικονομία υποχώρησε. Έτσι στις τρεις περιοχές της γης με ανεπτυγμένο καπιταλισμό (ΗΠΑ, ΕΟΚ, Ιαπωνία) παρατηρείται οικονομική ύφεση, με χειρότερη της Ιαπωνίας, τη στιγμή που άλλες χώρες επιδεικνύουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο χώρες που θα επιδιώξουν να ελέγχουν την οικονομία τους θα μπορούν να βελτιώνουν τη θέση τους. Οι χώρες αυτές θα γίνονται συνεχώς ισχυρότερες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ήδη η Κίνα και το Ιράν και σε μια δεύτερη φάση θα αναδειχθούν και άλλες χώρες, που σήμερα είναι φτωχές, ίσως η Ρωσία, η Ινδία κ.α. Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή δύναμη, αλλά σιγά σιγά θα χάνουν το μονοπώλιό τους.
Με την αυτονόμηση του δικτύου του Μπιν Λάντεν οι Αμερικανοί για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ συναντούν αντίσταση, ελάχιστη σε σύγκριση με το Βιετνάμ, που όμως τώρα μεταφέρεται και στην ήπειρό τους. Ένα δίκτυο μερικών εκατοντάδων ανθρώπων έφερε την υπερδύναμη σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν συμμάχους σε χώρες που πριν λίγο ήταν "στρατηγικοί ανταγωνιστές" (Ρωσία, Κίνα) ή ένοχες "υπόθαλψης τρομοκρατίας" (Ιράν, Συρία). Οι νέοι ¨"σύμμαχοι" ζητούν και κερδίζουν πολλά. [Μόνο η Ελλάδα προσέφερε ό,τι ζήτησαν οι Αμερικανοί, χωρίς να θέσει καν τα ζητήματα της κατοχής της Β. Κύπρου και του casus belli στο Αιγαίο!!].Οι λαοί σε μια τεράστια μουσουλμανική ζώνη έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των ΗΠΑ. Αν σ' αυτούς προσθέσουμε τους ορθόδοξους, που αγανάκτησαν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και την αριστερά σ' όλο τον κόσμο, τότε οι ΗΠΑ θα διαπιστώσουν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έχουν τόσο πολλούς εχθρούς.
Οι Αμερικανοί, και μάλιστα το εβραϊκό λόμπι, ελέγχοντας κατά 90% την εικόνα (τηλεοπτική και κινηματογραφική) παγκόσμια, επεχείρησαν την ασφαλέστερη μέθοδο καθυπόταξης των λαών, με την πολιτιστική τους αφομοίωση. Η προσπάθεια αυτή σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Με εξαίρεση κάποια μεσαία κοινωνικά στρώματα σε χώρες που βρίσκονται στα όρια μητρόπολης - περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, που (προσωρινά, ελπίζουμε) αλλοτριώθηκαν σε κάποιο βαθμό, η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας όχι μόνο δεν πλησίασε, αλλά απομακρύνθηκε πολύ περισσότερο από τα δυτικά
πρότυπα και αναζήτησε στήριξη στο παρελθόν, σ' ό,τι την διαφοροποιεί: πολιτισμός, ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα. Ο "μέσος" Αμερικανός και Δυτικοευρωπαίος πολίτης όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τον πολίτη του Τρίτου Κόσμου, αλλά είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί του και την ανασφάλειά του. Η ηθική του παρακμή εκφράζεται και δημογραφικά.
Τα τελευταία 20 χρόνια και ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90 η ιδεολογία της Νέας Τάξης είχε πλήρως επικρατήσει. Προανηγγέλθη το "τέλος της ιστορίας", ο θρίαμβος του καπιταλισμού και του δυτικού φιλελευθερισμού και εθεωρήθη ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης (τη στιγμή που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν έπαψαν να ενισχύουν το δικό τους). Σήμερα οι διάφοροι που περιέφεραν υπεροπτικά τις "σοφίες" τους στις τηλεοπτικές οθόνες, τα έντυπα και τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, φρονίμως ποιούντες, εξαφανίστηκαν και οι πολιτικοί τους ηγέτες ζητούν από τα εθνικά κράτη να βάλουν τα δυνατά τους κατά της τρομοκρατίας και (ως μετανοούσες Μαγδαληνές) ψελλίζουν ότι θα ακολουθήσουν μιαν άλλη οικονομική πολιτική, που θα ανακουφίζει τους πολλούς.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις για τις ρωγμές που εμφανίζει η παγκοσμιοποίηση δεν πρέπει να οδηγήσουν σε βιαστικά συμπεράσματα. Η Αμερική παραμένει μακράν η πρώτη δύναμη και η Νέα Τάξη δε θα καταλυθεί από μόνη της, αλλά με τους σκληρούς αγώνες των λαϊκών κινημάτων, που πολιτικά πρέπει να εκφράζονται από την αριστερά. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς παγκόσμια και στην Ελλάδα παραμένει προσηλωμένο σε κοινωνικά πρότυπα που κατέρρευσαν (ΕΣΣΔ και Ανατολική Ευρώπη) ή ανατράπηκαν (Τρίτος Κόσμος) ή μεταλλάχθηκαν (Κίνα) και σε θεωρητικά σχήματα που αδυνατούν να αναλύσουν τη σημερινή κατάσταση και να συμβάλουν στην ανατροπή τους. Νομίζουμε ότι η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης στην πράξη μπορεί να γίνει μόνο από μια αναγεννημένη αριστερά, που δε θα επιδιώκει μια δική της ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, θα εκφράζει εθνικά κινήματα αλληλέγγυα, στηριγμένα στις παραδόσεις και τον πολιτισμό κάθε λαού και δε θα αναπαράγει άρχουσες ελίτ.
Το ερώτημα είναι: αυτή η επιθετικότητα είναι έκφραση της πλήρους και αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του δυτικού κόσμου με την παγκοσμιοποίηση (όπως "φοβάται" ο περισσότερος κόσμος της αριστεράς) ή είναι έκφραση ανασφάλειας της μοναδικής σήμερα υπερδύναμης, που ανησυχεί για το μέλλον της; Έχουμε την εντύπωση ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση, κατά την οποία βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν πια, ότι οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους δε μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι να υπολογίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες άλλων χωρών και των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων και, στο βαθμό που αυτό δε θα το κάνουν, λόγω υπεροψίας, όχι μόνο επιφυλάσσουν μεγαλύτερα δεινά για τον πλανήτη, αλλά
υπονομεύουν και τη δική τους ισχύ.
Η παγκόσμια οικονομία
Όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν από καιρό αποκαλύψει τη μυθολογία της παγκοσμιοποίησης. Επιδεικνύοντας ασυγχώρητη αδηφαγία και μυωπία οι ισχυροί του καπιταλισμού συσσώρευσαν κέρδη με πρωτοφανή ταχύτητα, οδήγησαν μέσω των χρηματιστηρίων σε κατάρρευση οικονομίες χωρών (π.χ. Ν.Α Ασία, Ρωσία, Βραζιλία, Τουρκία) και στην ανέχεια τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν πια άλλες αποταμιεύσεις να τους ληστέψουν ούτε εισοδήματα, για να είναι καταναλωτές. Η πραγματική οικονομία υποχώρησε. Έτσι στις τρεις περιοχές της γης με ανεπτυγμένο καπιταλισμό (ΗΠΑ, ΕΟΚ, Ιαπωνία) παρατηρείται οικονομική ύφεση, με χειρότερη της Ιαπωνίας, τη στιγμή που άλλες χώρες επιδεικνύουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο χώρες που θα επιδιώξουν να ελέγχουν την οικονομία τους θα μπορούν να βελτιώνουν τη θέση τους. Οι χώρες αυτές θα γίνονται συνεχώς ισχυρότερες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ήδη η Κίνα και το Ιράν και σε μια δεύτερη φάση θα αναδειχθούν και άλλες χώρες, που σήμερα είναι φτωχές, ίσως η Ρωσία, η Ινδία κ.α. Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή δύναμη, αλλά σιγά σιγά θα χάνουν το μονοπώλιό τους.
Η πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία
Με την αυτονόμηση του δικτύου του Μπιν Λάντεν οι Αμερικανοί για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ συναντούν αντίσταση, ελάχιστη σε σύγκριση με το Βιετνάμ, που όμως τώρα μεταφέρεται και στην ήπειρό τους. Ένα δίκτυο μερικών εκατοντάδων ανθρώπων έφερε την υπερδύναμη σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν συμμάχους σε χώρες που πριν λίγο ήταν "στρατηγικοί ανταγωνιστές" (Ρωσία, Κίνα) ή ένοχες "υπόθαλψης τρομοκρατίας" (Ιράν, Συρία). Οι νέοι ¨"σύμμαχοι" ζητούν και κερδίζουν πολλά. [Μόνο η Ελλάδα προσέφερε ό,τι ζήτησαν οι Αμερικανοί, χωρίς να θέσει καν τα ζητήματα της κατοχής της Β. Κύπρου και του casus belli στο Αιγαίο!!].Οι λαοί σε μια τεράστια μουσουλμανική ζώνη έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των ΗΠΑ. Αν σ' αυτούς προσθέσουμε τους ορθόδοξους, που αγανάκτησαν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και την αριστερά σ' όλο τον κόσμο, τότε οι ΗΠΑ θα διαπιστώσουν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έχουν τόσο πολλούς εχθρούς.
Παγκοσμιοποίηση και πολιτισμός
Οι Αμερικανοί, και μάλιστα το εβραϊκό λόμπι, ελέγχοντας κατά 90% την εικόνα (τηλεοπτική και κινηματογραφική) παγκόσμια, επεχείρησαν την ασφαλέστερη μέθοδο καθυπόταξης των λαών, με την πολιτιστική τους αφομοίωση. Η προσπάθεια αυτή σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Με εξαίρεση κάποια μεσαία κοινωνικά στρώματα σε χώρες που βρίσκονται στα όρια μητρόπολης - περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, που (προσωρινά, ελπίζουμε) αλλοτριώθηκαν σε κάποιο βαθμό, η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας όχι μόνο δεν πλησίασε, αλλά απομακρύνθηκε πολύ περισσότερο από τα δυτικά
πρότυπα και αναζήτησε στήριξη στο παρελθόν, σ' ό,τι την διαφοροποιεί: πολιτισμός, ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα. Ο "μέσος" Αμερικανός και Δυτικοευρωπαίος πολίτης όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τον πολίτη του Τρίτου Κόσμου, αλλά είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί του και την ανασφάλειά του. Η ηθική του παρακμή εκφράζεται και δημογραφικά. Παγκοσμιοποίηση και ιδεολογία
Τα τελευταία 20 χρόνια και ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90 η ιδεολογία της Νέας Τάξης είχε πλήρως επικρατήσει. Προανηγγέλθη το "τέλος της ιστορίας", ο θρίαμβος του καπιταλισμού και του δυτικού φιλελευθερισμού και εθεωρήθη ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης (τη στιγμή που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν έπαψαν να ενισχύουν το δικό τους). Σήμερα οι διάφοροι που περιέφεραν υπεροπτικά τις "σοφίες" τους στις τηλεοπτικές οθόνες, τα έντυπα και τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, φρονίμως ποιούντες, εξαφανίστηκαν και οι πολιτικοί τους ηγέτες ζητούν από τα εθνικά κράτη να βάλουν τα δυνατά τους κατά της τρομοκρατίας και (ως μετανοούσες Μαγδαληνές) ψελλίζουν ότι θα ακολουθήσουν μιαν άλλη οικονομική πολιτική, που θα ανακουφίζει τους πολλούς.
Παγκοσμιοποίηση και αριστερά
Οι παραπάνω διαπιστώσεις για τις ρωγμές που εμφανίζει η παγκοσμιοποίηση δεν πρέπει να οδηγήσουν σε βιαστικά συμπεράσματα. Η Αμερική παραμένει μακράν η πρώτη δύναμη και η Νέα Τάξη δε θα καταλυθεί από μόνη της, αλλά με τους σκληρούς αγώνες των λαϊκών κινημάτων, που πολιτικά πρέπει να εκφράζονται από την αριστερά. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς παγκόσμια και στην Ελλάδα παραμένει προσηλωμένο σε κοινωνικά πρότυπα που κατέρρευσαν (ΕΣΣΔ και Ανατολική Ευρώπη) ή ανατράπηκαν (Τρίτος Κόσμος) ή μεταλλάχθηκαν (Κίνα) και σε θεωρητικά σχήματα που αδυνατούν να αναλύσουν τη σημερινή κατάσταση και να συμβάλουν στην ανατροπή τους. Νομίζουμε ότι η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης στην πράξη μπορεί να γίνει μόνο από μια αναγεννημένη αριστερά, που δε θα επιδιώκει μια δική της ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, θα εκφράζει εθνικά κινήματα αλληλέγγυα, στηριγμένα στις παραδόσεις και τον πολιτισμό κάθε λαού και δε θα αναπαράγει άρχουσες ελίτ.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Για την κατάσταση στον τύπο που επικρατεί στη χώρα μας και (σ' όλο το δυτικό κόσμο, που υπερηφανεύεται ότι προασπίζει τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα) είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω δημοσίευμα στο ΠΟΝΤΙΚΙ 24/1/02.
Αν αυτή την αντιμετώπιση έχουν φωνές που είναι μισοενταγμένες στη λογική του συστήματος ή (λόγω ιδεολογίας και ιστορίας) δεν έχουν προοπτική να εισακουσθούν από από τον πολύ κόσμο, μπορεί να φαντασθεί κανείς τι γίνεται με άλλες φωνές που αμφισβητούν βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. Ας μην έχουμε αυταπάτες...
«ΠΟΝΤΙΚI» 24/1/02
Παραλείπονται από τα «ρεπορτάζ» των περισσότερων εφημερίδων οι απόψεις των πολιτικών αρχηγών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ σε κρίσιμες κοινοβουλευτικές συζητήσεις.
Κυκλοφορούν «εσωτερικές» λίστες σε πολλές εφημερίδες (δε μιλάμε για τα κανάλια όπου είναι καθεστώς...) «κομμένων» πολιτικών.
«Απείθαρχοι» δημοσιογράφοι, που αρνούνται να αποδεχθούν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, καλούνται... πλαγίως και εντέχνως να συνετιστούν με το επιχείρημα που υποκρύπτει τη σαφή απειλή «οι καιροί είναι δύσκολοι στο χώρο...».
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό