ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το ελληνικό κράτος έχει χάσει τον έλεγχο στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που μέρα με τη μέρα διογκώνεται. Μόνο το 2008 συνελήφθησαν 146.337 λαθρομετανάστες. Ήδη το 35% των κατοίκων του δήμου Αθηναίων είναι οικονομικοί μετανάστες. Σχεδόν όλοι μπαίνουν από την Τουρκία, η οποία μέσω του Έβρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου διοχετεύει με το αζημίωτο λαθρομετανάστες. Όλοι αυτοί είναι μουσουλμάνοι και η παραμονή τους στην Ελλάδα αλλάζει τα αριθμητικά δεδομένα, σύμφωνα με παλιό σχέδιο του κεμαλικού κράτους, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας επιβάλει την κυριαρχία του.

Η Τουρκία, παρόλο που έχει υπογράψει πρωτόκολλο συνεργασίας με την Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2002, που την υποχρεώνει να δέχεται πίσω τους λαθρομετανάστες που προέρχονται από το έδαφός της, αρνείται ή αποφεύγει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όπως κάνει σε όλα τα θέματα. Η Ε.Ε., αντί να πιέσει την Τουρκία, τη στιγμή μάλιστα που έχει ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις, πιέζει την Ελλάδα, με καταγγελίες κυβερνήσεων και «μη κυβερνητικών» οργανώσεων για τις εδώ συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών.

Η υποκρισία περισσεύει στην Ε.Ε., όχι μόνο γιατί άλλες χώρες της Ε.Ε. επιφυλάσσουν πολύ χειρότερη υποδοχή στους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους (η Ιταλία τους πέταξε στη θάλασσα και τους έπνιξε), χωρίς η Ε.Ε. να τις ενοχλήσει, όχι μόνο γιατί η Ελλάδα, που δέχεται τον κύριο όγκο των εξ ανατολής μεταναστών, εισπράττει μηδαμινά ποσά από τα σχετικά κοινοτικά κονδύλια (η Δανία και η Σουηδία εισπράττουν τα οκταπλάσια), αλλά κυρίως γιατί οι χώρες της Ε.Ε. με τον αποικισμό και τον νεοαποικισμό τους δεν έχουν επιτρέψει στις χώρες του τρίτου κόσμου να αναπτυχθούν και να εξασφαλίσουν μια υποφερτή ζωή στους ανθρώπους τους.

Στην Αφρική μια νέα γενιά οικονομολόγων διακηρύσσει ότι η οικονομική «βοήθεια» που δίνουν οι πλούσιες χώρες της Δύσης προς την Αφρική βλάπτει σοβαρά τους λαούς της ηπείρου και αυξάνει τη φτώχεια τους. Ο λόγος είναι ότι η «βοήθεια» υπερχρεώνει τα κράτη, καλλιεργεί αντιπαραγωγική νοοτροπία, καταλήγει εν πολλοίς στις τσέπες των ελίτ, των πραιτωριανών τους και κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν έχουν υποχρεώσεις προς τους πολίτες, αλλά προς τους ξένους, που δίνουν τα χρήματα για το μισθό τους.

Στην Ελλάδα πότε θα κατανοήσουν κάποιοι ότι οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις μας οδηγούν σταδιακά προς την κατάσταση της Αφρικής;

Όπως έχουμε αναλύσει σε άλλα άρθρα μας και, κυρίως, στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4, η παραμονή μας στην Ε.Ε. ζημιώνει σοβαρά τη χώρα μας σε όλους τους τομείς. Απαξιώνει τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, διαλύει την οικονομία και την κοινωνία μας, πλήττει τον πολιτισμό μας και μας αποδυναμώνει στα εθνικά μας θέματα. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανόρθωσης ξεκινά υποχρεωτικά με την αποχώρησή μας από την Ε.Ε., ώστε να πάψουν να μας εξουσιάζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της Δυτικής Ευρώπης, μέσω της γραφειοκρατίας των Βρυξελών, και να γίνουμε εμείς κυρίαρχοι στον τόπο μας.

Οι ευρωπαϊστές, επειδή δεν έχουν λογικά επιχειρήματα, καταφεύγουν σε αυθαίρετους ισχυρισμούς. Λένε ότι με «αγώνες» θα βελτιώσουμε την Ε.Ε., όταν όλοι βλέπουν ότι η Ε.Ε. γίνεται συνεχώς πιο αντιδημοκρατική και πιο απάνθρωπη. Και δε μας λένε γιατί είναι πιο εύκολο ν’ αλλάξουμε το τερατούργημα της Ε.Ε. κι όχι τη δική μας πατρίδα, και μάλιστα με βάση τις δικές μας παραδόσεις.

Λένε ότι, αν αποχωρήσουμε από την Ε.Ε., θα είμαστε χειρότερα. Στον ισχυρισμό αυτό σκοπεύουμε να απαντήσουμε με όσα αναφέρουμε παρακάτω.

Η απόφαση της αποχώρησης

Οι ευρωπαϊστές προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, εμφανίζοντας την αποχώρηση περίπου ως τη συντέλεια του κόσμου. Τα πράγματα, όμως, είναι απλά και, μάλιστα, η «Ευρωσυνθήκη» της Λισαβώνας προβλέπει όχι μόνο διαδικασία ένταξης χωρών στην Ε.Ε., αλλά και διαδικασία αποχώρησης.

Η ένταξή μας στην ΕΟΚ (1980) και την Ε.Ε. (1992 - Συνθήκη Μάαστριχτ) αποφασίστηκε από τη Βουλή, επομένως με μια απόφαση της Βουλής μπορούμε να αποχωρήσουμε. Βεβαίως, τόσο σημαντικές αποφάσεις θα έπρεπε να έχουν ληφθεί με δημοψηφίσματα, ύστερα από αναλυτική ενημέρωση και συζήτηση, κάτι που δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα για κανένα ζήτημα σχετικό με την Ε.Ε. Δημοψηφίσματα έγιναν σε άλλες χώρες, που η συμμετοχή τους στην Ε.Ε. τις ζημιώνει πολύ λιγότερο από την Ελλάδα, στα οποία καταγράφηκε μια βροντώδης αντίθεση προς την Ε.Ε.

Το ΑΣΚΕ, λοιπόν, θεωρεί ότι το ερώτημα της αποχώρησης είναι ορθότερο να τεθεί σε δημοψήφισμα, αφού εκδοθεί επιτέλους ο εκτελεστικός νόμος εφαρμογής του Συντάγματος.

Διευρύνονται οι ορίζοντες

Οι ευρωπαϊστές απειλούν ότι τυχόν αποχώρησή μας από την Ε.Ε. θα επιφέρει αντίποινα από την πλευρά της και την απομόνωση της χώρας. Το αντίθετο θα συμβεί. Η Ελλάδα θα αποκτήσει το δικαίωμα να αναπτύξει πλήρως τις σχέσεις της με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το αμοιβαίο όφελος, και η ίδια η Ε.Ε. θα σπεύσει να επαναδιαπραγματευτεί τις σχέσεις της με την Ελλάδα, με καλύτερους όρους για μας, για να μη χάσει την αγορά μας. Αυτό συνέβη ακόμη και με τη μικρή Μάλτα το 1996, όταν απέσυρε την αίτηση ένταξης.

Η πολιτική των αντιποίνων ήταν η πολιτική Μπους, που όχι μόνο δεν είχε καμιά επιτυχία, αλλά οδήγησε το κόμμα του σε οδυνηρή εκλογική ήττα και κατέστησε τα στελέχη της κυβέρνησής του υπόλογα σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, με το φόβο ακόμη και δικαστικών διώξεων εναντίον τους. Ο δε διάδοχός του είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει το δικαίωμα της κυριαρχίας σε όλους τους λαούς (ήδη το έπραξε για το Ιράν), διαφορετικά θα έχει κι αυτός την τύχη του Μπους και οι ΗΠΑ θα βυθιστούν σε ακόμη βαθύτερη κρίση.

Αφού, λοιπόν, απέτυχαν οι Αμερικανοί, θα ακολουθήσουν την πολιτική των αντιποίνων οι ψοφοδεείς της Ε.Ε.;

Η βελτίωση της οικονομίας και της κοινωνίας

Η Ε.Ε. δε μας αφήνει να παράγουμε, για να μας πουλάνε οι χώρες του διευθυντηρίου τα δικά τους προϊόντα και να εισάγουμε προϊόντα από τρίτες χώρες, με τις οποίες η Ε.Ε. έχει κάνει συμφωνίες. Έτσι η ελληνική παραγωγή έχει συρρικνωθεί δραματικά.

Όταν αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε., θα αποκτήσουμε τη δυνατότητα να αξιοποιούμε το μεγάλο φυσικό μας πλούτο και το σπουδαίο ανθρώπινο δυναμικό μας, δηλ. να αυξάνουμε και να προστατεύουμε την παραγωγή μας και να διορθώσουμε το εμπορικό μας ισοζύγιο. Η Ελλάδα διαθέτει άφθονες αναξιοποίητες πηγές ενέργειας (πετρέλαια Αιγαίου, γεωθερμία Θράκης, ηλιακή και άλλες ήπιες μορφές), ορυκτό πλούτο, άριστο κλίμα (ηλιοφάνεια) και μορφολογία για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία), που θα μας απαλλάξει από την ανάγκη της εισαγωγής ξένων προϊόντων, την οποία εισαγωγή και θα σταματήσουμε να επιδοτούμε. Έτσι θα έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε κάθετα τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία μας και επιπλέον θα πάψουμε να επιδοτούμε τη μετακόμιση ελληνικών επιχειρήσεων σε άλλες χώρες. Το υψηλού επιπέδου επιστημονικό μας δυναμικό μας επιτρέπει να προοδεύσουμε και στον τομέα των σύγχρονων τεχνολογιών, ενώ ο τουρισμός μπορεί να συμβάλλει μόνο συμπληρωματικά, με τον ελληνικό πολιτισμό να ακτινοβολεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Με την αύξηση της παραγωγής θα καταπολεμήσουμε δραστικά την ανεργία.

Με την απαλλαγή μας από το ανάλγητο ευρώ, που «εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων» (Hans Olaf Henkel, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, Le Monde 31/5/1999), θα μπορούμε να επαναφέρουμε το εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, να ασκούμε εμείς οι ίδιοι τη νομισματική και δημοσιονομική μας πολιτική, με κριτήριο το εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον, να διορθώσουμε τα ελλείμματα, να απαλλαγούμε σταδιακά από το υπέρογκο εξωτερικό μας χρέος (το οποίο μας δημιούργησε η Ε.Ε. με τους εντολοδόχους της που μας κυβερνούν και το οποίο ούτως ή άλλως θα επαναδιαπραγματευτούμε), και να αποκαταστήσουμε την κοινωνική συνοχή, αφού δε θα είμαστε πια υποχρεωμένοι να ακολουθούμε την πολιτική της λιτότητας και το κράτος (με βελτιωμένα οικονομικά) θα μπορεί να αυξάνει τις κοινωνικές δαπάνες.

Πρόοδος σε όλους τους τομείς

Με την αποχώρηση από την Ε.Ε. ο ελληνικός λαός, και ιδίως η νεολαία, θα αποκτήσει εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς, αφού ο ίδιος θα μπορεί να εξουσιάζει την πατρίδα του, και θα αλλάξει συνολικά το πολιτικό κλίμα, με τα κυρίαρχα κόμματα να μην ασχολούνται πια με το διαμοιρασμό των αργυρίων της υποτέλειάς τους στις Βρυξέλες, αλλά να είναι υποχρεωμένα να κυβερνούν τα ίδια και να λογοδοτούν στον ελληνικό λαό. Έτσι θα επανέλθουν οι αξίες, τα οράματα, η συλλογικότητα και η κοινωνική συνείδηση και θα εξαλειφθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Το ελληνικό κράτος, απαλλαγμένο από τις υποχρεώσεις του μέλους της Ε.Ε., τις επιρροές των διαβόητων «ιδρυμάτων», όπως του κ. Σόρος, και τις ποικιλώνυμες «Μη Κυβερνητικές» Οργανώσεις, θα είναι το μοναδικό υπεύθυνο για την παιδεία μας και τον πολιτισμό μας, με προφανείς τις ευεργετικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση νεολαίας με εθνική συνείδηση και κοινωνικές ευαισθησίες.

Όλα τα παραπάνω μας δίνουν τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε την αποτρεπτική μας ικανότητα και να αποθαρρύνουμε τον οποιοδήποτε επιβουλεύεται την εθνική μας ακεραιότητα, δημιουργώντας καλύτερες προϋποθέσεις για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή μας.

Γενική παρατήρηση: Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι ο κοινωνικός έλεγχος της παραγωγής και των προϊόντων της, με κατοχυρωμένες τις πολιτικές ελευθερίες, δηλ. ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας μας, εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες ανάπτυξης και, κυρίως, κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά οι συνέπειες της αποχώρησής μας από την Ε.Ε. θα είναι ευεργετικές ανεξαρτήτως κοινωνικού συστήματος. Η συστράτευση, λοιπόν, για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Ε.Ε. είναι υποχρέωση όλων όσοι αγαπάμε την πατρίδα μας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών.

Το αίτημα της άμεσης αποχώρησης από την Ε.Ε. θέλει να εκφράσει το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι’ αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.

«Ο κ. Μπίντερμαν και οι εμπρηστές»

Ο Ελβετός συγγραφέας Μαξ Φρις, όταν έγραφε το αλληγορικό αυτό έργο, δε φανταζόταν ότι θα απεικόνιζε με τόση ευστοχία τη «σχέση» της Ε.Ε. με τη χώρα μας και τη στάση της κοινωνίας μας.

Ο κ. Γκοτ λιμπ Μπίντερμαν, που στην πόλη του γίνονται εμπρησμοί, όταν τον επισκέπτονται οι εμπρηστές και εγκαθίστανται για μέρες στο σπίτι του, τοποθετώντας σιγά σιγά μπιτόνια με πετρέλαιο, αδυνατεί να πιστέψει ότι θα του το κάψουν. Κι όταν του ζητούν ευγενικά τα σπίρτα, τους τα δίνει κι αυτοί βάζουν φωτιά.

Διαρκούς λιτότητας συνέχεια

Όπως ο κ. Μπίντερμαν δεν έβλεπε το προφανές, έτσι πολλοί στη χώρα μας δε «βλέπουν» το προφανέστερο, ότι η στάση της Ε.Ε., ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση, οδηγεί την Ελλάδα σε πλήρη χρεοκοπία και ότι η μόνη σωτηρία μας είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά της. Η Ε.Ε. ζητά σαδιστικά μόνο από εμάς να μειώσουμε το δημοσιονομικό μας έλλειμμα, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ένδεια τους Έλληνες με φόρους και περικοπές, όταν άλλες χώρες έχουν επίσης μεγάλα ελλείμματα, π.χ. η Ιρλανδία, με έλλειμμα που φθάνει στο 10% του ΑΕΠ της. Το δημοσιονομικό έλλειμμα πολλές φορές είναι αναγκαίο για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, εφ’ όσον η χώρα είναι παραγωγική.

Με την πολιτική που μας υπαγορεύει η Ε.Ε., δηλ. η Γερμανία, θέλει να στηρίζουμε εμείς με διαρκή λιτότητα το (γερμανικής έμπνευσης) τερατούργημα του ευρώ, που μας επέβαλε, για να προστατεύει τη δική της παραγωγή από το «σκληρό» της μάρκο και τις υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων των άλλων χωρών, που θα καθιστούσαν τα προϊόντα της μη ανταγωνιστικά.

Ούτε λόγος γίνεται απ’ αυτούς για τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα της χώρας ή τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, από τα οποία προέρχονται τα τερατώδη χρέη και δάνεια, αφού η ένταξη στην ΕΟΚ-Ε.Ε. επέφερε καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και διόγκωση των εισαγωγών καταναλωτικών αγαθών.

Γιατί δεν ανακάμπτουμε;

Κατηγορούν τη χώρα μας για χρέη και ελλείμματα, παριστάνοντας τους ανεύθυνους. Αυτοί, όμως, δεν είναι που ζητούσαν, ζητούν και επιβάλλουν «διαρθρωτικές» αλλαγές, δηλ. ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, περικοπή συντάξεων, μισθών, περίθαλψης, «ελαστική» εργασία, απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων υπέρ των αδυνάτων, στο όνομα του «ανόθευτου και ελεύθερου» ανταγωνισμού, και μόνιμη πλέον λιτότητα, στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης; Κι αφού οι κυβερνήσεις μας από την εποχή Σημίτη υπακούουν τυφλά στις ντιρεκτίβες τους, γιατί άραγε όχι μόνο δεν ανακάμπτει η οικονομία μας, αλλά βουλιάζει συνεχώς; Γιατί ζητούν να πληρώνουν μόνο οι πιο αδύνατοι, ενώ για τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες όχι μόνο δε ζητούν να φορολογηθούν τα υπερκέρδη τους, αλλά, όταν αυτά λόγω της οικονομικής κρίσης μειώνονται, επιβάλλουν στους πολλούς να τους ενισχύσουν;

Αυτοί εμφανίζονται ανεύθυνοι, αλλά απαιτούν. Θέλουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο, ώστε την ευθύνη να την έχει η κυβέρνηση που εκλέγεται, ενώ αυτοί που αποφασίζουν δεν εκλέγονται.

Νόμος της σιωπής

Οι ηγεσίες μας μαζί με τα ΜΜΕ έχουν επιβάλει το νόμο της σιωπής, ώστε να μην ακουστεί οποιαδήποτε άποψη που να ζητά την αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε. Δημοσιοποιείται και επιτρέπεται μόνο κριτική, χωρίς το «δια ταύτα», πολλές φορές προσωποποιημένη (π.χ. ο κακός Αλμούνια), ανώδυνη, αφού κανείς από τους ασκούντες κριτική δε θέτει θέμα αποχώρησης, υπονοώντας ότι αυτή δε συμφέρει. Αυτοί προσφέρουν στην Ε.Ε. πολύ μεγαλύτερη υπηρεσία από τους απροκάλυπτους υποστηρικτές της, επειδή περνούν έμμεσα την αντίληψη ότι, παρ’ όλα τα αρνητικά, η συμμετοχή σ’ αυτήν είναι μονόδρομος.

Ποτέ σε ευρωεκλογές η άρχουσα ελίτ, που συναρτά την ύπαρξή της με την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε., δεν επέτρεψε ν’ ανοίξει συζήτηση για τον απολογισμό της ένταξης, δηλ. αν εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα ή όχι, επειδή υπάρχει κίνδυνος να μεταστραφεί ο ελληνικός λαός, όταν ενημερωθεί και αντιληφθεί το έγκλημα που συντελείται εις βάρος αυτού και της χώρας. Έτσι στις ευρωεκλογές το πολιτικό σύστημα περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα εσωτερικά ζητήματα, για να μην υπάρχει ούτε ίχνος αναφοράς στην Ε.Ε.

Τι προσδοκούμε;

Ως χώρα και ως κοινωνία τι προσδοκούμε από τη συνέχιση της παραμονής μας στην Ε.Ε.; Μήπως θα σταματήσει η διαρκής λιτότητα, που διαρκεί αδιάλειπτα από το 1982 έως σήμερα; Θ’ αυξηθούν τα εισοδήματα των πολλών και θα φθάσουμε στο οικονομικό επίπεδο των άλλων ισχυρών χωρών; Θα μειωθούν τα χρέη και τα δάνεια; Θα έχουμε ανάπτυξη από την παραγωγή μας κι όχι λόγω του δανεισμού; Μήπως στο μέλλον η Ε.Ε. θα μας στηρίξει στα εθνικά μας θέματα, ενώ ως τώρα υποστηρίζει όσους διάκεινται εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα; Μήπως προσδοκούμε τη διεύρυνση της δημοκρατίας από ένα οργανισμό κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικό, που λειτουργεί με αδιαφάνεια, που τα αποφασιστικά του όργανα (π.χ. Κομισιόν, Ε.Κ.Τ.) δεν έχουν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, που επαναλαμβάνει δημοψηφίσματα, όταν το αποτέλεσμα δεν τους είναι αρεστό; Μήπως μια ελληνική κυβέρνηση μέσα στην Ε.Ε. μπορεί να πράξει αντίθετα με τις ντιρεκτίβες της, χωρίς να πληρώνει η χώρα πρόστιμα και ρήτρες; Ή, μήπως, η Ε.Ε. των επιχειρηματιών, τραπεζιτών και λοιπών μεγαλοκεφαλαιούχων θα μετατραπεί ως δια μαγείας σε Ε.Ε. των λαών;

Μόνον όσοι δεν ανήκουν στους χρυσοκάνθαρους ευρωπαϊστές μπορούν ν’ απαντήσουν με ειλικρίνεια αν συμφέρει το λαό και τη χώρα η παραμονή μας στην Ε.Ε.!