ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπου στον Τύπο γίνεται λόγος για την τουρκική επιθετικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντα η μόνιμη επωδός: Ο Ερντογάν και ο νεο-οθωμανισμός του ευθύνονται. Η θέση αυτή, βεβαίως, ανταποκρίνεται στη σημερινή έξαρση, τα διακηρυγμένα, εφαρμοζόμενα σχέδια και τις αλλεπάλληλες, εμπρηστικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας. Παρά ταύτα, αποσιωπά τη ρίζα και διαχρονικότητα της τουρκικής επιθετικότητας και άρα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.

Η εγγενής τουρκική επιθετικότητα

Είναι η άποψη αυτή λαθεμένη, γιατί υπονοεί ότι πριν από τον Ερντογάν η Τουρκία υπήρξε μια χώρα εντός του Διεθνούς Δικαίου ή ότι έστω η επιθετικότητα και παραβατικότητά της ήταν πολύ πιο ήπιες. Και γιατί, ακόμα χειρότερα, υπονοεί ότι μια Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένας καλός γείτονας. Ουδέν αναληθέστερο αυτών.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας υπάρχει όσο υπάρχει το κράτος αυτό με οποιαδήποτε μορφή, είτε της οθωμανικής αυτοκρατορίας είτε του τουρκικού κράτους από το 1923 και μετά. Άλλοτε η επιθετικότητα είναι σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση, ανάλογα και με την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τις διεθνείς συγκυρίες. Είναι, όμως, πάντα εκεί, να μας υπενθυμίζει τον εγγενή χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.

Κοινό διαχρονικό γνώρισμα όλων των μορφών του τουρκικού καθεστώτος από την εποχή των σουλτάνων έως την εποχή του κεμαλισμού και τώρα του νεο-οθωμανισμού του Ερντογάν υπήρξε πάντα η καταπίεση των λαών στο εσωτερικό της χώρας και η συνεχής επεκτατικότητα έναντι όλων των γειτόνων της. Αναρίθμητα τα παραδείγματα μόνο τα τελευταία 100 χρόνια, ως συνέχεια της προγενέστερης Τουρκοκρατίας: Στο εσωτερικό, γενοκτονίες, εκτοπίσεις, διωγμοί και καταπίεση Αρμενίων, Αράβων, Ελλήνων, Κούρδων, Αλεβιτών και άλλων. Προπηλακισμοί, δολοφονίες, φυλακίσεις αντιφρονούντων σε λευκά κελιά και φίμωση του Τύπου. Στο εξωτερικό, πάρανομες εισβολές, κατοχές και εποικισμοί σε Αλεξανδρέττα, Ιράκ, Συρία, Κύπρο, Κουρδιστάν. Διαρκής επιθετικότητα – παραβατικότητα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Ενα κράτος δυνάστης στο εσωτερικό για τους λαούς του και τρομοκράτης στο εξωτερικό για τους γείτονές του.

Οι βαθιές ρίζες της τουρκικής επεκτατικότητας

Το τουρκικό καθεστώς είναι επεκτατικό εξωτερικά για τον ίδιο λόγο που είναι αυταρχικό εσωτερικά. Η Τουρκία, ως ετερογενές, πολυεθνικό κράτος, δεν έχει αναφορά ούτε στο έθνος - κράτος της νεωτερικής Δύσης, ούτε σε νεότερη πολιτική συγκρότηση μακραίωνων εθνών (Έλληνες, Κινέζοι), ούτε σε μια πολυεθνική ένωση κατά τις σύγχρονες ομοσπονδίες. Συνολικά, δεν έχει αναφορά σε βασικές αρχές οικειοθελούς πολιτικής συγκρότησης με βάση το Δίκαιο, Εσωτερικό και Διεθνές. Αντιθέτως, η Τουρκία, ως κράτος και ιδεολογία, είναι το διαχρονικό αποτέλεσμα βίαιου εκτουρκισμού του κράματος εθνοτήτων της Μ.Ασίας από μια ολιγάριθμη άρχουσα τάξη. Ταυτόχρονα, η ελίτ αυτή επιτίθεται διαρκώς στα όμορα κράτη με στόχο την κατάκτησή τους. Ειδικά η εξωτερική επέκταση είναι για το ίδιο το τουρκικό καθεστώς, όπως και για κάθε αυταρχικό καθεστώς, βασικός παράγοντας αναπαραγωγής και επιβεβαίωσης της ισχύος του. Διότι μεγεθύνεται οικονομικά και δυναμώνει γεωπολιτικά κυρίως μέσα από την κατάκτηση. Και διότι όσο επεκτείνεται στα όμορα έθνη τόσο ισχυροποιείται εσωτερικά, επειδή ενσπείρει το φόβο, που είναι συνεκτικά αναγκαίος, ελλείψει άλλων ενοποιητικών στοιχείων. Συνεπώς, είναι για την ίδια την τουρκική ελίτ ζήτημα επιβίωσης η επίδειξη πυγμής και καταστολή εσωτερικά και η συνεχής επέκταση εξωτερικά.

Απατηλή η προσδοκία μεταμόρφωσης της Τουρκίας

Τις τελευταίες δεκαετίες, με αφορμή την περιώνυμη τουρκική υποψηφιότητα ένταξης στην ΕΕ, μεγάλες προσδοκίες καλλιεργήθηκαν για την «εξημέρωση του θηρίου». Η ανάσχεση της επιθετικότητας της Τουρκίας και η συμμόρφωσή της με το Διεθνές Δίκαιο θα ακολουθούσε τον εκδημοκρατισμό της στο πλαίσιο της αναμενόμενης ευθυγράμμισής της με το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η προοπτική αυτή πλέον εξαφανίστηκε και κανείς δεν συζητά για αυτό, όπως ήταν εξάλλου λογικά αναμενόμενο. Η προσδοκία αυτή αγνοούσε τη βασική ιστορική εμπειρία ότι η επεκτατικότητα και ο μη σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου δεν είναι κατ’ ανάγκη ασύμβατα με τα δημοκρατικά καθεστώτα, τουλάχιστον τα δυτικά – αστικά, των τελευταίων 200 χρόνων. Επιπλέον, η προσδοκία αυτή αγνοούσε το γεγονός ότι η ΕΕ ήταν πάντα περισσότερο χώρος άσκησης πολιτικής ισχύος και απλών διακηρύξεων παρά απονομής δικαίου και εφαρμογής αρχών. Οι πάμπολλες αποκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου το αποδείχνουν. Όμως ακόμα κι αν υπήρχε θεωρητική βάση για την παραπάνω προσδοκία, αυτή δε θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογηθεί για την Τουρκία. Θα αρκούσε μόνο η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου αναφορικά με τα κριτήρια ένταξης στην Ε.Ε.: «Στην ουσία θα καταργήσουμε το κράτος μας, αν εφαρμόσουμε όλα όσα μας ζητούν για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικούς θεσμούς»! Με άλλα λόγια, το τουρκικό καθεστώς δε θα διακινδύνευε ποτέ το θεμέλιο λίθο της ύπαρξής του: την αυταρχική δεσποτεία και τον επεκτατισμό του. Μόνη λύση  θα ήταν ο διαμελισμός της Τουρκίας, η απελευθέρωση και ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση των διαφορετικών εθνοτήτων της και η οικοδόμηση ομαλών σχέσεων με τα γειτονικά τους κράτη. Αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο μακροπρόθεσμα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Κουρδικό. Προφανώς, όμως, δεν ανήκει στη σφαίρα του εγγύς μέλλοντος και δεν εξυπηρετεί τις άμεσες ανάγκες της Ελλάδας.

Τελικά ένας επικίνδυνος μύθος

Η άποψη ότι η Τουρκία είναι επιθετική λόγω της εκάστοτε ηγεσίας της και κυρίως ότι μπορεί να αλλάξει δεν είναι σημερινή. Κάποτε έλεγαν ότι έφταιγε απλά το κεμαλικό - στρατιωτικό κατεστημένο, όπως τώρα οι νεο - οθωμανοί. Είναι ένας ακόμα μύθος ισχυρής μερίδας της μεταπολιτευτικής ελίτ της Ελλάδας. Μιας ελίτ που έχει συστηματικά εγκαταλείψει εδώ και χρόνια το ρόλο της πρωτοπορίας σε κάθε προσπάθεια προόδου και προστασίας της πατρίδας, προκειμένου να πρακτορεύσει εξωχώρια συμφέροντα και να μακροημερεύσει. Πρόκειται για μύθο επικίνδυνο, διότι μας εθίζει στην ιδέα ότι η τουρκική απειλή μπορεί να είναι παροδική. Ως αποτέλεσμα, αδυνατούμε να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις και το βάθος της απειλής και να προβούμε σε σχεδιασμό και υλοποίηση ικανής αποτροπής. Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι μυθεύματα που ματαιώνουν την αποτροπή εξέθρεψαν διαχρονικά την τουρκική επιθετικότητα.

Είναι τώρα η ώρα ο μύθος αυτός να καταρριφθεί. Και να αναληφθούν άμεσα πολυεπίπεδες πρωτοβουλίες αποτροπής. Το ερώτημα είναι από ποιους; Από τους υπηρέτες ξένων (και ντόπιων) αφεντάδων; Αυτό μόνο από Έλληνες μπορεί να γίνει.

Καθολική  είναι πλεον η αίσθηση ότι η γενική κατάσταση της χώρας και οι διεθνείς εξελίξεις βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό σημείο.

Στα Διεθνή

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ εξακολουθούν να καθορίζουν το διεθνές περιβάλλον. Η προεδρία Τραμπ προχωρά σταδιακά στο ξήλωμα της διαβόητης Παγκοσμιοποίησης, παρά τις μανιασμένες επιθέσεις των οπαδών της ανά τον κόσμο  για να τον ρίξουν. Οι δασμοί σε χαλυβα και αλουμίνιο, για να προστατέψει την παραγωγή των ΗΠΑ  (συνεπές μέτρο του δόγματός του «πρώτα οι ΗΠΑ»), τρομοκρατεί  Γερμανία, Ε.Ε. και Κίνα, που είναι  οι πλέον ωφελημένοι της Παγκοσμιοποίησης. Οι φιλοδοξίες της Γερμανίας για ευρύτερο γεωπολιτικό ρόλο με ατμομηχανή την οικονομία της, την Ε.Ε.. και την Παγκοσμιοποίηση ψαλιδίζονται. Στη Γερμανία επιφυλάσσεται ρόλος μόνο περιφερειακής δύναμης. Η Κίνα υπό το φόβο οικονομικού πολέμου με τις ΗΠΑ «συμμόρφωσε» το Βορειοκορεάτη υποτακτικό της, που εμφανίζεται τώρα «περιστεράκι».

Ομως οι ενδοαμερικανικές αντιθέσεις εξάγονται υπό μορφή πλήρους αναθεώρησης της εξωτερικής της πολιτικής και αλλεπάλληλων αλλαγών πολιτικών προσώπων σε καίρια πόστα. Βασική είναι η αναθεώρηση της πολιτικής Ομπάμα έναντι του Ιράν και η στροφή, ξανά, προς το Ισραήλ και η εντεινόμενη αντιπαλότητα των ΗΠΑ και λοιπών δυτικών με τη Ρωσία, τώρα και με αφορμή τη δηλητηρίαση των διπλών πρακτόρων στη Βρετανία. Αλλά  ο κύριος λόγος είναι το περίπλοκο Συριακό προβλημα και το μοίρασμα της επιρροής στην πολύπαθη αυτή χώρα. Ομως η εντεινόμενη προσπάθεια απομόνωσής της Ρωσίας είναι κάτι που υπονομεύει τα γερμανικά συμφέροντα εκεί. Οι μεγαλοϊδεατικές βλέψεις του ανεξέλεγκτου και αποθηριωμένου Ερντογάν, που τον άφησαν ελεύθερο (Ρωσία, ΗΠΑ) να «καθαρίσει» με τους Κούρδους,  η φαινομενική  αδυναμία των αμερικανών να παρέμβουν,  δημιουργούν ένα ομιχλώδες , ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον. Πάντως όσοι ελπίζουν ότι οι ΗΠΑ θα τα «σπάσουν» οριστικά με την Τουρκία του Ερντογάν θα διαψευσθούν, δυστυχώς. Παραμένει ο μέγας κίνδυνος για τη χώρα μας να ευνοήσουν την Τουρκία να επεκταθεί δυτικά σε αντίβαρο τυχόν απωλειών της ανατολικά. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν οι ΗΠΑ τελικά αφέθηκαν να ηττηθούν και γιατί.

Στα Δυτικά Βαλκάνια οι ΗΠΑ επιχειρούν να αποτρέψουν την αύξηση της ρωσικής επιρροής. Εκείνοι, όμως, που διακαώς επιδιώκουν την ένταξη των χωρών αυτών στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε είναι οι Γερμανοι, για να επεκτείνουν την εκμετάλλευση  των δυτικών Βαλκανίων,  προσεταιριζόμενοι τις άρχουσες τάξεις τους.

Στην Ελλάδα

Η γενική αίσθηση είναι ότι τίποτα δεν πάει καλά στη χώρα, όλα πάνε προς το χειρότερο σ’ όλους τους τομείς, στην Υγεία, στην Παιδεία στην Οικονομία, ενώ κουκουλοφόροι και ρουβίκωνες δρούν ανενόχλητοι από το υπουργείο του Τόσκα, ως βραχίονες των συριζαίων, ενώ τα Πανεπιστήμια έχουν γίνει άντρα κουκουλοφόρων  εντείνοντας το κλίμα γενικευμένης ανομίας.  Το γενικό μπάχαλο ενισχύει η ξενόδουλη, και εν πολλοίς ανίκανη, πολιτική ελίτ, που έχει βάλει πλώρη να «λύσει»  τα εθνικά θέματα και να «συνδιαλλαγεί» με την ερντογανική Τουρκία. Μεγάλη ευκαιρία για τους πάτρωνές τους η κυβέρνηση  Τσίπρα με τους συριζαίους της που έχουν δυσανεξία στις λέξεις Πατρίδα και Εθνος Ανοιξε τα  εθνικά θέματα (Σκοπιανό, Αλβανικό) με στόχο να τα κλείσει άμεσα. Ομως οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τους τρόμαξαν, παρά την θηριώδη προπαγάνδα τους για ακροδεξιούς και θρησκόληπτους. Μεχρι και το Μ. Θεοδωράκη και το Μ. Γλέζο, που τον υποστήριξε, λοιδώρησαν «Ιοί» και άλλοι «εργολάβοι» κοντυλοφόροι, Καμίνηδες και σία. Τώρα για τους κυβερνητικούς οι  «λύσεις»  δυσκολεύουν, δεδομένης και της στάσης Παυλόπουλου για το Σκοπιανό και της επιμονής των Σκοπιανών να μην κάνουν βήμα πίσω, ζητώντας μάλιστα ν’αλλαξουμε εμείς το Σύνταγμά μας!!!                         Ιδωμεν...

 Την επόμενη του συλλαλητηρίου της Αθήνας  «ανακάλυψαν» ξαφνικά το υπαρκτό σκάνδαλο  NOVARTIS (με προτροπή των ΗΠΑ;), που επιχειρούν να το κρατούν «ζωντανό»  με νέες «αποκαλύψεις», για να μας αποπροσανατολίσουν από τις μειοδοτικές λύσεις που εξυφαίνουν, παρά την αντιδραση της Μέρκελ που δε θέλει οι ΗΠΑ, και πολύ περισσότερο ο υποτελής τους στην Ελλάδα, να ενοχλούν τις διαφθείρουσες γερμανικές ευρωπαϊκές εταιρείες. Ομως, δυστυχώς για τους εμπνευστές της NOVARTIS, προεξάρχει στις ειδήσεις   η επιθετικότητα Ερντογάν στο Αιγαίο και στην Κύπρο, που έχει οδηγήσει τα πράγματα στα πρόθυρα πολέμου, κάτι που τρομοκρατεί τις εγχώριες ελίτ, που περιμένουν μάταια τη «βοήθεια» των πατρώνων τους. Πολλοί, μάλιστα, υποπτεύονται (δικαίως) ότι η σύλληψη των δύο στρατιωτικών δεν ήταν τυχαία αλλά μεθόδευση ως προοίμιο ανταλλαγής με Τούρκους και Κούρδους, που έχουν καταφύγει στη χώρα μας,  με την φρούδα ελπίδα να «κατευνάσουν» το θηρίο. Αρχισαν και τα δημοσιεύματα (Κοττάκης-Εστία) που προτρέπουν για άμεση ανταλλαγή με τους 8 Τούρκους αξιωματικούς. Τώρα προστέθηκε και ο Κατσίκης...

Οι «εταίροι»-δανειστές θέλουν στην Ελλάδα να εφαρμόζουν το «πείραμά» τους στο διηνεκές. Για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να μειώσουν το χρέος, ενώ  απαιτούν διαρκείς «μεταρρυθμίσεις», δηλ. περαιτέρω σφαγή εργαζόμενων, μικρομεσαίων, συνταξιούχων και το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που έχει απομείνει, με ένα διαρκές μνημόνιο. Να παραμείνει η χώρα δέσμια εσαεί. Τα περί «καθαρής» εξόδου και «δίκαιης» ανάπτυξης είναι ακόμη ένα ψέμα Τσίπρα, που έχει κοντά, προεκλογικά, ποδάρια. Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, και μάλιστα πρώτης κατοικίας, κατ’ απαίτηση Ντράγκι, προκαλούν  αντιδράσεις της ΛΑΕ και του ΠΑΜΕ, κυρίως, που ενοχλούν σφόδρα τους συριζαίους και απαντούν με ωμή αστυνομική καταστολή και δίκες. Ούτε αυτό τους βγαίνει...

Ούτε και στο ποδόσφαιρο τους βγαίνει. Οπως φαίνεται, υποσχέθηκαν πρωτάθλημα στον Ιβάν, που επιζητά ηγεμονικό ρόλο στη Βόρεια Ελλάδα δημιουργώντας στρατιά από πολιτικούς και άλλους παρατρεχάμενους . Αυτός που υμνούσε τον Τσίπρα ως «Πούτιν της Ελλάδας»(!!!) και βοήθησε με το αζημίωτο την κυβέρνηση Τσίπρα. Ετσι πίστευε  ότι  είναι στο απυρόβλητο και γι’ αυτό τα’ κανε μπάχαλο για ένα οφσάιτ που μετά έγινε γκολ από τον ίδιο διαιτητή που το 2017 κατακύρωσε γκολ οφσάιντ υπέρ του και έτσι  πήρε το Κυπελλο Ελλάδας ο ΠΑΟΚ από την ΑΕΚ. Λεβέντης, βουλευτές και λοιποί παρατρεχάμενοι σπεύδουν να κατηγορήσουν το «Αθηνοκεντρικό κράτος» που στερεί το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ και τον πρόεδρό του !!!

Ελπίζουμε ότι οι Θεσσαλονικείς δε θα «τσιμπήσουν» στα ψευτοδιλήμματα που επιχειρούν να θέσουν για προσωπικούς-ιδιοτελείς λόγους.

Κυβέρνηση υπό διάλυση

Η κυβέρνηση αδυνατεί πλέον να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει, όπως περιγράφονται πιο πάνω. Γι’  αυτό οι συριζαίοι  διαισθάνονται ότι η φθορά από δω και πέρα θα είναι ραγδαία, ιδιαίτερα αν πάνε να «λύσουν» εθνικά θέματα. Αντιπερισπασμοί τύπου NOVARTIS με στόχο τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, παρά την προσπάθεια διατήρησής της στην επικαιρότητα, είναι περιορισμένης αποτελεσματικότητας και αναιρεί την προσπάθεια προσέγγισης του «βρόμικου» ΠΑΣΟΚ.

Τι γίνεται με τους ΑΝ.ΕΛ.

Ο λαλίστατος μέχρι πρότινος Καμμένος είχε εξαφανισθεί  και στο διάστημα αυτό ανέλαβε ο ανανήψας  κ. Φώτης την εκπροσώπηση του Υπ. Αμυνας(!), προφανώς με πρωθυπουργική εντολή. Ο κ. Φώτης «κατάλληλος» για την Εθνική Αμυνα! Τι άλλο μας περιμένει ακόμη...  

 Η δημόσια επανάκαμψη Καμμένου δεν αναιρεί το πρόβλημα της  πολιτικής και εκλογικής επιβίωσης των ΑΝΕΛ, που φαίνεται ότι τους υπαγορεύει τη σιωπηρή και σταδιακή απαγκίστρωση από μια κυβέρνηση που φθείρεται ραγδαία. Οι κινήσεις Τσίπρα με το Σ. Θεοδωράκη και οι κινήσεις προσεταιρισμού του «βρόμικου» ΠΑΣΟΚ έχουν στόχο τη συναίνεσή τους για «λύση» του Σκοπιανού  και φυσικά για πιθανή κυβερνητική συνεργασία. 

 Οι εκλογές πλησιάζουν

Οι προϋποθέσεις  για παράταση της κυβερνητικής θητείας, δηλ. παράταση της σφαγής των συνταξιούχων για το δευτερο εξαμηνο του 2019, δε φαίνεται να τους το παραχωρούν οι δανειστές, ενώ ζητούν περικοπή του αφορολογήτου το 2019, και όχι όπως το ψήφισαν, δηλ. από το 2020. Για το Σκοπιανό δεν είναι  βέβαιοι για την υπερψήφιση τυχόν «λύσης» από τη Βουλή, ενώ η τουρκική επιθετικότητα μπορεί ανα πάσα στιγμή να εκδηλωθεί με πολεμική ενέργεια. Αν τους βρεί το 2019 στη κυβέρνηση, οι εκλογικές απώλειες ενδέχεται να μην είναι αναστρέψιμες. Ευελπιστούν ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν σύντομα με τη συριζαίικη απλή αναλογική και θα επανακάμψουν, αλλά τότε θα χρειάζονται πολλούς «προθύμους» συνεταίρους.  Αλλιώς το poulain των Ομπάμα-Κλίντον θα αποστρατευθεί πολιτικά στο άνθος της ηλικίας του, προς θλίψη της «κυβερνώσας αριστεράς» και των αμερικανών πατρώνων της.

Και στη ΝΔ διαλυτικά φαινόμενα

            Ο εσωκομματικός πόλεμος έχει φουντώσει  με αφορμή  τη NOVARTIS,  που συντηρούν οι καραμανλικοί με τις εφημερίδες «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»  και «ΕΣΤΙΑ», με πρώτο στόχο τον Αδωνι και απώτερο το Μητσοτάκη. Το περίεργο είναι γιατί επιτίθενται και στο Σαμαρά.

Η ΝΔ, με μια κυβέρνηση σαν αυτή και με τη στροφή της υπέρ των συλλαλητηρίων, αν και στα περισσότερα θέματα (εθνικά, οικονομία, μνημόνια), συμφωνεί επί της ουσίας  με τον Τσίπρα, δεν κερδίζει δημοσκοπικά, παρόλο που προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με ποσοστά που δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αλλωστε ο βίος και η πολιτεία του Μητσοτάκη  δεν πείθουν ότι με αυτόν η ΝΔ ως κυβέρνηση θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Αρχίζουν να διακινούνται, μάλιστα, «σενάρια» περί μετεκλογικής  κυβέρνησης «εθνικής ενότητας ή σωτηρίας» με επανάκαμψη Καραμανλή, που υπονομεύουν ακόμη περισσότερο το Μητσοτάκη.

Το «Κίνημα Αλλαγής», δηλ. το πρώην αμαρτωλό και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, που μόνη ιδεολογία του είναι η νομή της εξουσίας, με τις προσθήκες και άλλων εξουσιομανών αρχηγίσκων, έγινε η πολύφερνη νύφη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.  Ομως η αρχηγός του κήρυξε «ανένδοτο αγώνα» στο πρόσφατο ιδρυτικό Συνέδριο με διορισμένους(!) συνέδρους, προφανώς για ξεκάρφωμα, μήπως και ξεγελαστούν και επανακάμψουν οι πάλαι ποτέ ψηφοφόροι τους. Η συνύπαρξη  όλων αυτών των ετερόκλητων και μωροφιλόδοξων αρχηγίσκων δεν προοιωνίζεται ευοίωνο μέλλον. Εχει το σπέρμα της διάλυσης κυρίως μετα τις εκλογές, όπου άλλοι θα πάνε με το ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι με τη ΝΔ, χωρίς να αποκλείεται  για μερικούς απ’ αυτούς να «ενδώσουν» από τώρα.

Για τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα

Η Χρυσή Αυγή εξυπηρετεί ακόμη πλήρως το σύστημα που την ανέδειξε, επειδή όποιος υποστηρίζει την Ελλάδα και τα εθνικά δίκαια ή μετείχε στα συλλαλητήρια τον βαφτίζουν χρυσαυγίτη. Για το  ΚΚΕ ουδέν νεότερο. Το Ποτάμι  του κ. Σταύρου προσεγγίζει τώρα τον Τσίπρα, που πριν τον λοιδωρούσε, ενώ  ο Λεβέντης προσπαθεί να διασωθεί  με το να υποστηρίζει τον Ιβάν...

Οσο για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, παλαιά και νέα,η ΛΑΕ  του Λαφαζάνη με τη στάση της στους πλειστηριασμούς έχει σχετικά θετική προοπτική, όμως στα εθνικά θέματα έχει, δυστυχώς, αφωνία λόγω των «διεθνιστικών» συνιστωσών της, που  δεν τις επιτρέπουν να εξελιχθεί σε πατριωτική Αριστερά.

 Ο Βαρουφάκης  (ο οποίος, για να μην ξεχνάμε, το Φεβρουάριο του 2015 συμφώνησε να πληρώνει στο ακεραίο τους δανειστές από τα αποθεματικά ασφαλιστικών Ταμείων, Δήμων κ.λπ.) ίδρυσε κόμμα με το επιτηδευμένα περίεργο όνομα (ΜέΡΑ25) και θέλει να... εξωραΐσει το ευρώ και  την Ε.Ε. ερήμην της Γερμανίας (!) Τι να πεί κανείς; Για ναρκισσισμούς, αμετροέπειες και ουτοπίες;  «Ποτάμι» με ολίγη από Λεβέντη μυρίζει...

Και τώρα ;

Στο ρητορικό ερώτημα αν γίνεται χειρότερα η απάντηση είναι ναι, όσο εφησυχάζουμε και αναθέτουμε  σε άλλους,  που η πολιτεία τους είναι γνωστή, το μέλλον της χώρας  και της κοινωνίας μας. Οσο θα μας κυβερνούν αυτοί που άλλα υπόσχονταν και άλλα έπρατταν. Αυτοί που μέλημά τους είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πατρώνων τους.

Ομως υπάρχουν και θετικά σημάδια με τα πάνδημα συλλαλητήρια, που δείχνουν ότι μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού αποστασιοποιούνται από τις δοτές ηγεσίες...

Το σκάνδαλο Novartis έφερε στην επιφάνεια τη διαχρονικά αμαρτωλή κατάσταση στο χώρο της υγείας με ευθύνη κυβερνήσεων, κρατικών αξιωματούχων και επαγγελματιών υγείας. Το ίδιο το σκάνδαλο δε σοκάρει σε μια χώρα που η διαφθορά έχει συστημικό χαρακτήρα. Σοκάρει όμως η έκτασή του, διότι δεν αφορά μόνο την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας ή λίγους κυβερνητικούς παράγοντες, αλλά εξαπλώνεται σε ολόκληρη επαγγελματική ομάδα. Για αυτό και έχει αξία να εξετάσουμε για ποιο λόγο, αν υπάρχει, αυτό το σκάνδαλο, όπως και κάθε σκάνδαλο φαρμάκου, έχει τόσο μεγάλη έκταση και κοινωνικό βάθος.

Η κοινωνική στρέβλωση της καταξίωσης

Η υπερβολική έκταση των σκανδάλων φαρμάκου έχει κοινωνική ρίζα. Υπάρχει επαγγελματικό υπόστρωμα για την άνθιση τέτοιων σκανδάλων στον ιατρικό χώρο. Είναι ο υπερπληθωρισμός ιατρών, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δικαιολογεί το μέγεθος και ο πληθυσμός της  χώρας. Η Ελλάδα διαθέτει παγκοσμίως τη μεγαλύτερη αναλογία ιατρών στον πληθυσμό της. Είναι το αποτέλεσμα της ελληνικής μεταπολεμικής στρέβλωσης που συμπυκνώνεται στη φράση « το παιδί μου θα γίνει γιατρός, δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός». Είναι στην ουσία η στρέβλωση μιας καταρχήν προοδευτικής κοινωνικής μας τάσης που ωθεί τα παιδιά να σπουδάζουν και να μορφώνονται.

Έτσι, στην Ελλαδα έχουμε 7(!) ιατρικές σχολές, ενώ εκατοντάδες νέοι απόφοιτοι εισρέουν κάθε χρόνο από ιατρικές σχολές του εξωτερικού, κυρίως από αγγλόφωνα τμήματα πρώην ανατολικών χωρών (Τσεχία, Ουγγαρια, Βουλγαρία κλπ). Οι ιατροί αυτοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους ελεύθεροι επαγγελματίες, έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής τους για να σπουδάσουν και να καθιερωθούν σε ένα επάγγελμα κοινωνικά καταξιωμένο και καλά αμειβόμενο. Όταν εισέρχονται στον επαγγελματικό βίο προσπαθούν να αποσβέσουν την όποια προσωπική ή οικογενειακή επένδυσή τους. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως ο πληθωρισμός των ιατρών έχει μειώσει το πελατολόγιο που αναλογεί στον κάθε επαγγελματία. Συνεπώς διέξοδος για αυτούς είναι η αύξηση της συνταγογράφησης, ώστε να αυξηθεί το έσοδο ανά ασθενή. Ταυτόχρονα τους κατέστησε ευεπίφορους σε «χορηγίες» φαρμακευτικών, προκειμένου τα σκευάσματά τους να τυγχάνουν προνομιακής μεταχείρισης.

Η μαζική, υπερβολική συνταγογράφηση με τη σειρά της δεν έχει συνέπειες μονο στα δημόσια οικονομικά, αλλά και στα οικονομικά του κάθε ασφαλισμένου, την ίδια ώρα που αυξάνει υπέρμετρα τα κέρδη των φαρμακευτικών. Επιπλέον, έχει τεράστια επίπτωση στην υγεία με μακροπρόθεσμες συνέπειες. Το βλέπουμε στις επιπτώσεις από την υπερβολική χρήση αντιβιοτικών.

Η ανάγκη κοινωνικών προτεραιοτήτων αλλαγής προτύπου

Το πρόβλημα αυτό φέρνει στην επιφάνεια την ανάγκη του κοινωνικού προγραμματισμού. Την οργάνωση και διοίκηση της πολιτείας και κοινωνίας όχι απλά με όρους εξυπηρέτησης ατομικών αναγκών, επιθυμιών και φιλοδοξιών αλλά με όρους κοινωνικών προτεραιοτήτων. Πόσοι ιατροί ή δικηγόροι μας χρειάζονται; Πόσους μπορεί να απορροφήσει ομαλά η οικονομία και κοινωνία μας; Και κυρίως το πρόβλημα αυτό αναδεικνύει την ανάγκη για προβολή ενός άλλου επαγγελματικού προτύπου, που δε θα έχει στο επίκεντρό του τη μεγιστοποίηση του κέρδους από την όποια δραστηριότητα, ανεξαρτήτως συνεπειών στην κοινωνία και δημόσια οικονομία. Όμως αυτή είναι μια κουβέντα που αφορά ηγεσία με πραγματικό ενδιαφέρον για το μέλλον του τόπου και κοινωνία με ένστικτο αυτοσυντήρησης. Όλες οι ηγεσίες των τελευταίων δεκαετιών ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους μακροημέρευση, που περνά κυρίως μέσα από την επιτυχή πρακτόρευση και αντιπροσώπευση εξωχώριων συμφερόντων. Η δε κοινωνία μας δείχνει δυστυχώς να έχει απωλέσει εν πολλοίς το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ας ελπίσουμε ότι αυτό τουλάχιστον δεν είναι αμετάκλητο.

Η συστημικότητα των σκανδάλων φαρμάκου.

Ξέσπασε σε παγκόσμια κλίμακα εδώ και αρκετούς μήνες το σκάνδαλο Novartis. Το σκάνδαλο δεν άργησε να χτυπήσει και την πόρτα μας, καθώς η εταιρεία έχει πολύ ισχυρή παρουσία στην ελληνική αγορά. Η εμπειρία έχει δείξει ότι εταιρείες που εφαρμόζουν παράνομες πρακτικές χειραγώγησης τιμών και αγοράς στην Ελλάδα έχουν να επιδείξουν αξιοζήλευτες επιδόσεις.  Προφανώς, το σκάνδαλο δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Όλος ο ιατρικός κόσμος γνωρίζει εδώ και δεκαετίες τις πρακτικές όλων των μεγάλων πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών ανά τον κόσμο. Η πολιτική όψη του σκανδάλου είναι βεβαιώς το πρώτο, απαραίτητο επίπεδο εξέτασης, σίγουρα αυτό με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα δημόσια πράγματα. Υποβαθμίζεται, όμως, εδώ το συνολικό κοινωνικό αποτύπωμα του σκανδάλου, η συνολική πληγή που αφήνει πίσω του στο κοινωνικό σώμα. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σκανδάλου, όπως και κάθε μεγάλου σκανδάλου φαρμάκου.

Η ιδιαιτερότητα των σκανδάλων φαρμάκου

            Εδώ δεν εστιάζουμε στην πολιτική ουσία του σκανδάλου με την στενή έννοια του όρου. Το ποιοι πολιτικοί ενεπλάκησαν ή χρηματίστηκαν μένει να αποδειχθεί, αν ποτέ αποδειχθεί. Οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Οι χειρισμοί που έγιναν από την κυβέρνηση περισσότερο στόχο είχαν την πολιτική της επιβίωση μέσα στη δύσκολη συγκυρία των συλλαλητηρίων και λιγότερο τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ο μεγάλος κίνδυνος από τον κυβερνητικό χειρισμό είναι η εκ νέου απαξίωση της δικαιοσύνης και το ξέπλυμα του ίδιου του σκανδάλου. Διότι σκάνδαλο υπάρχει, είναι διαχρονικό και τεραστίων διαστάσεων.

Αυτή είναι, όμως, η μία πλευρά του σκανδάλου, η στενά πολιτική και πολυσυζητημένη. Η άλλη είναι η ευρύτερα πολιτική με την έννοια ότι δεν εμπλέκει κατ’ ανάγκη ευθέως ανώτερους κρατικούς αξιωματούχους, αλλά ένα πολύ μεγάλο πλήθος παραγόντων και λειτουργών υγείας. Κι αυτό είναι που διαφοροποιεί ποιοτικά το συγκεκριμένο σκάνδαλο, όπως και όλα τα ανάλογα σκάνδαλα φαρμάκου, από όλα τα υπόλοιπα. Είναι η συστημικότητά του. Το γεγονός δηλαδή ότι εμπλέκει ένα τεράστιο μέρος μιας μεγάλης επαγγελματικής ομάδας, των ιατρών. Ότι διαχέει τη διαφθορά μέσα στην κοινωνία. Και ότι τα τελικά του αποτελέσματα προβάλλονται άμεσα σε όλη την κοινωνία, αφού επηρεάζει άμεσα την υγεία της και τα οικονομικά της. Και αυτό είναι που καθιστά το κοινωνικό φορτίο του σκανδάλου ιδιαίτερα βαρύ.

Το αμαρτωλό τετράγωνο

Εδώ και δεκαετίες στο χώρο του φαρμάκου υπάρχει ένα αμαρτωλό τετράγωνο: φαρμακευτικές εταιρείες, εταιρείες ιατρικών συνεδρίων, επιστημονικές ιατρικές εταιρείες και ιατροί. Είναι κάτι ανάλογο με το αμαρτωλό τρίγωνο των δημόσιων έργων, που περιλαμβάνει δημόσιους προμηθευτές, πολιτικούς και ΜΜΕ. Επί χρόνια χιλιάδες ιατροί όλων σχεδόν των ειδικότήτων χρηματίζονται από τις φαρμακευτικές, είτε άμεσα με απευθείας χρηματισμό είτε, κυρίως, έμμεσα με δωράκια για συμμετοχή σε συνέδρια, διακοπές, αγορές εξοπλισμού ιατρείου. Ο ρόλος των εταιρειών ιατρικών συνεδρίων είναι κομβικός. Δέχονται υπό συγκεκαλυμμένη μορφή χορηγίας ουσιαστικά μεγάλο μέρος των συνδρομών των συνέδρων από τις ίδιες τις φαρμακευτικές. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε προσπάθεια για περιορισμό αυτών των συνεδριακών χορηγιών, αλλά ήταν μάλλον με αστερίσκους και «παράθυρα», που άφηναν περιθώρια δράσης. Ακόμα πιο κομβικός είναι ο ρόλος των επιστημονικών ιατρικών εταιρειών υπό την αιγίδα των οποίων διεξάγονται τα όποια συνέδρια. Δεν είναι μόνο ότι καλύπτουν τις όποιες «χορηγίες» σε ιατρούς – μέλη τους. Αλλά κυρίως ότι εξέχοντα μέλη των διοικητικών τους συμβουλίων, συνήθως επιφανείς ιατροί και καθηγητές ιατρικής, διαμορφωτές γνώμης στον ιατρικό χώρο, αναλαμβάνουν το ρόλο του «πρεσβευτή» σκευασμάτων στα μέλη των επιστημονικών εταιρειών που διοικούν, ώστε αυτά τα σκευάσματα να τύχουν προνομιακής μεταχείρισης. Οι ιατροί, σε ανταπόδοση, συνταγογραφούν μαζικά συγκεκριμένα σκευάσματα των χορηγών τους, ακόμα και αν αυτά είναι πολύ πιο ακριβά από άλλα εξίσου αποτελεσματικά.

Η μαζική συνταγογράφηση και τα υπερκέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών δεν έχουν μόνο επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά και στα οικονομικά όλων των ασφαλισμένων, αλλά και στη δημόσια υγεία. Και, ακόμα, απαξιώνουν το κορυφαίο επάγγελμα, το ιατρικό, και χιλιάδες ιατρών αμέτοχων σε αυτή την αμαρτωλή σχέση, που τίμια και με πλήρη επαγγελματική συνείδηση επιτελούν το λειτούργημά τους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τελικά δεν πρόκειται για σκάνδαλο που αφορά λίγους κυβερνητικούς αξιωματούχους και απλά διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Είναι σκάνδαλο που αφορά ολόκληρη, πολυπληθή επαγγελματική ομάδα και την επαγγελματική της υπόληψη, με αποτελέσματα που διαχέονται άμεσα σε όλη την κοινωνία. Πρόκειται δηλαδή για τη χαρακτηριστικότερη ίσως περίπτωση διάχυσης διαφθοράς στο κοινωνικό σώμα. Κι αυτή είναι η πιο βαθιά συνέπεια του συγκεκριμένου σκανδάλου που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Η πρόθεση της όποιας εξουσίας (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής, Τύπου) να σπάσει το αποστημα δε θα φανεί μόνο από το πώς θα χειριστεί το στενά πολιτικό μέρος του σκανδάλου, αλλά και το ευρύτερο.

Το φάρμακο και συνολικά η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα  που ενδιαφέρεται για τους πολίτες της θα πρέπει να διαμορφώσει δομές τέτοιες, ώστε το φαρμακό και οι υπηρεσίες υγείας να μη λειτουργούν με τους κανόνες της «ελευθερης» (δηλ. ασύδοτης) αγοράς, που εκτρέφει όλα αυτά τα φαινόμενα. 

του Μιχάλη Ιγνατίου