ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Και η Ελλάδα στον μικρόκοσμό της…

Για πρώτη, ίσως, φορά στην παγκόσμια ιστορία ένα πρόσωπο φαίνεται να αναστατώνει το ανθρώπινο σύμπαν και να μην γνωρίζει, ιδιαίτερα στη λεγόμενη Δύση, αν πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες, αδιαμόρφωτες όμως, συνθήκες ή να αντιδράσει. Να μην γνωρίζει αν η νέα τετραετία (του Τραμπ) μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά την παγκόσμια (;) πορεία ή αν πρόκειται να αποτελέσει μια προβληματική παρένθεση αναστάτωσης και σύγχυσης παροδικής.

Δεν συμπληρώθηκε ακόμη ένας μήνας από την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων στις ΗΠΑ και κανείς (ούτε μάλλον ο ίδιος ο Τραμπ) δεν φαίνεται να γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη μέρα. Σίγουρα η λέγόμενη Παγκοσμιοποίηση του Νταβός ή των διαφόρων «Λεσχών» της διακόπτεται και η Woke ατζέντα και η κατευθυνόμενη (ή μη) πλημμυρίδα της Μετανάστευσης αναστέλλεται. Σίγουρα θα επιχειρηθεί ανάσχεση της «Κινεζικής απειλής», με άγνωστο αποτέλεσμα όμως, και η επαναφορά (ή η ενίσχυσή της) της εικόνας της Αμερικής (ΗΠΑ) ως της παγκόσμιας Δύναμης, με αμφίβολη όμως επιτυχία και αυτή. Ομως για όλα που εξαρτώνται (ή φαίνονται πως επηρεάζονται έστω) από την πολιτική των ΗΠΑ τελούν ήδη υπό σύγχυση και αντιφατικότητα, πραγματική ή προσποιητή (που όμως επιτείνει την σύγχυση), ακόμη ή και ιδίως (!) μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Μέσα στις ΗΠΑ

Μέσα στις ΗΠΑ δεν υπήρξε, κατ’αρχήν, άμεση ανταπόκριση ή αντίδραση και μάλλον κυριαρχεί μια βουβή αμηχανία έως και σύγχυση για το εάν εννοεί πράγματι ό,τι διακηρύσσει ο Τραμπ (κανείς δεν ενδιαφέρεται τι λένε οι συνεργάτες του και, με βάση την εμπειρία της πρώτης τετραετίας του, πόσο εκφράζουν μια σταθερή πολιτική ή είναι διαρκώς υπό αντικατάσταση. Ούτε πανηγυρίζουν οι οπαδοί του ούτε αντιδρούν, εμφανώς τουλάχιστον, οι αντίπαλοί του, μια που οι προηγούμενες αντίπαλες ηγεσίες φάνηκαν να αναγνωρίζουν την επίσημη ορκωμοσία του νέου Προέδρου.

Και οι αναλυτές της νέας (και ποιας…) πολιτικής εσωτερικής και παγκόσμιας, αλλά με στόχευση και ποια το εσωτερικό της χώρας) αργούν (αν πότε φτάσουν) να διευκρινίσουν ποιοι οι πραγματικοί στόχοι και εάν θα είναι ευεργετικοί για τις ΗΠΑ ή ακόμη και αν ταιριάζουν με τα (όπως τα εννοούν…) συμφέροντά τους.

Συμφέρει πραγματικά η πλήρης αναχαίτιση της μετανάστευσης, ιδίως από τα νότιά τους; Συμφέρει η παύση των πολέμων (Ουκρανία-Μέση Ανατολή), η αύξηση των δασμών, η αύξηση της χρηματοδότησης του ΝΑΤΟ, των ποικίλων Διεθνών Οργανισμών και μάλιστα του ΟΗΕ από όλα τα μέλη τους κ.λπ  κ.λπ; Και, αν αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, φαντάζεται κανείς τι θα συμβαίνει στο εξωτερικό τους, εχθρικό, φιλικό και ουδέτερο!

Για το αντίπαλο, το BRICS, που συνεχώς επεκτείνεται…

Η Ρωσία δε φαίνεται να θεωρεί πως οι αλλαγές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι, κατ’αρχήν, αρνητικές γι’αυτήν. Αντίθετα δείχνει να πιστεύει πως ακόμη και μεσοπρόθεσμα μάλλον την ευνοούν και οι όποιες μέχρι τώρα πιέσεις προς αυτήν συνεχώς στην πράξη θα αμβλύνονται. Οσο για το κατά πόσο θα γίνει πραγματικότητα μια «σύμπλευση» αυτής με τη «Δύση», όπως δηλώνει ο Τραμπ, και «απελευθέρωσή» της από την Κίνα, χαμογελώντας, πιθανότατα, θα αισθάνεται ότι είναι πολύ νωρίς (και πιθανόν πολύ τολμηρό…) να τους απασχολεί κάτι τέτοιο… Το εάν κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί από τρίτους (και την Ελλάδα…) ως κάτι πιθανόν και αν πρέπει να προσαρμόζονται σε μια τέτοια προοπτική είναι κάτι που αυτοί οι «τρίτοι» μάλλον θα το καλόβλεπαν. Αλλος ένας πονοκέφαλος για τους αμερικανούς (και όχι μόνο) αναλυτές…

Η Κίνα, ο κύριος αντίπαλος σε παγκόσμια κλίμακα των ΗΠΑ, παρότι δε δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα, είναι βέβαιο ότι παρακολουθεί προσεκτικά τις εξελίξεις, ιδιαίτερα, φυσικά, τις οικονομικές επιπτώσεις μιας ανοικτά διατυπωμένης στόχευσης του Τραμπ. Είναι αλήθεια ότι με πολλή προσπάθεια και μαεστρία η Κίνα είχε κατορθώσει να διεισδύσει στους οικονομικούς οργανισμούς της Δύσης και να αποδυναμώσει τις οικονομικές αντίστοιχες «επιτυχίες» των ΗΠΑ στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπου μάλλον ευνόησε την εμφάνιση των 4 «τίγρεων» εκεί. Να θυμίσουμε ότι κατά την επίθεση και τον ανηλεή βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ (με πρωτοβουλία γερμανική, κυρίως) είχε κτυπηθεί και η Κινεζική πρεσβεία εκεί, χωρίς, προς γενικήν έκπληξη, καμιά κινεζική αντίδραση. Επιχειρούσε τότε να γίνει μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), κάτι που επέτυχε… Και τώρα, μετά την επιβολή, από τον Τραμπ, δασμού 10% σε όλα τα Κινεζικά προϊόντα που εισάγονται σε αφθονία στις ΗΠΑ και την απειλή δασμών 100% σε αυτά, εάν οι BRICS κ.λπ, όπου πρωτοστατεί η Κίνα, τολμήσουν(!) να καταργήσουν το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγών, κατέφυγε στον ΠΟΕ διαμαρτυρόμενη για τα παραπάνω, απειλώντας και με δική της αύξηση των δασμών. Οι οικονομικές εξελίξεις πάντως εδώ θα είναι πολύ επώδυνες. Και ενδιαφέρουν την Ελλάδα, λόγω κυρίως του Πειραιά.

Από τις υπόλοιπες, θεωρούμενες εχθρικές χώρες ενδιαφέρουσες εξελίξεις, λόγω Τραμπ, αναμένεται να υπάρξουν με το Ιράν και τις συνεργαζόμενες με αυτό οργανώσεις, π.χ. Χεζμπολάχ (και άρα Λίβανο) και, έστω και λιγότερο, τη Χαμάς.

Εδώ οι ανταλλαγές απειλών θα είναι πολλές. Το πιθανότερο, όμως, θα υπάρξουν έμμεσες, πιθανόν και άμεσες επαφές, που μάλλον δεν θα ευνοούν πολεμικές εντάσεις, παρά τις πρώτες ενδείξεις στην Συρία και την Παλαιστίνη. Για τις ήδη εκδηλούμενες εχθροπραξίες στη Συρία, που μάλλον υποκινήθηκαν από τμήματα των ηττημένων των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, για να «δυσκολέψουν» το νεοεκλεγέντα Τραμπ, είναι περίεργη η «απόφαση» απομάκρυνσης των αμερικανικών δυνάμεων εκεί, διότι «δεν είναι δικός του πόλεμος»!!

Η «βόμβα»  του Τραμπ για τη Γάζα των Παλαιστινίων

Εκείνο, πάντως, που ήχησε ως βόμβα μεγατόνων και σε σκέψεις, για να το πούμε… κομψά, πολύ ανήσυχες ήταν η απολύτως απαράδεκτη (ακόμη και από τους φίλους του) αναφορά του Τραμπ κατά τη συνάντησή του με τον Νετανιάχου για τους σε διαρκή κατατρεγμό Παλαιστινίους της Γάζας. Πρέπει, είπε, να εύρουν άλλο τόπο εγκατάστασης (μήπως στον… Αρη;) και να μετατραπεί η προαιώνια (χιλιετιών) πατρίδα τους σε τουριστική (αμερικανοεβραϊκή;) ατραξιόν τύπου Ριβιέρας!

Η αντίδραση υπήρξε παγκόσμια και έντονη και συνεχίζεται, παρά τις «διορθώσεις» του Ρούμπιο, και, πάντως, το πλήγμα στο προεδρικό κύρος του Τραμπ είναι σοβαρό, με άγνωστες αρνητικές συνέπειες… Και αν προστεθεί ο μέγας προβληματισμός από την απειλούμενη νέα εγκατάλειψη των Κούρδων στις ορέξεις του Ερντογάν, τότε αντί της «σχεδιαζόμενης» σχετικής ειρήνης τίθενται τα θεμέλια όχι μόνο της συνέχισης της έκρυθμης ανασφάλειας στην Μέση Ανατολή αλλά προσεχώς γιγάντωσής της…

Σοβαρότερες συνέπειες στις … φίλιες Δυνάμεις

Στις πιο στενά φιλικές προς τις ΗΠΑ (που συνεχώς… μειώνονται), Καναδά, Γροιλανδία, Μεξικό, οι απειλές δεν έχουν ακόμη διευκρινισθεί για το πόσο πραγματικές και ...αρνητικές θα είναι, οι αντιδράσεις όμως είναι έντονες, χωρίς οι συνέπειες να έχουν ακόμη εκδηλωθεί…

Στα Δυτικά των ΗΠΑ (Ιαπωνία, Ταϊβάν) δεν εμφανίζεται, για την ώρα, σχετική ανησυχία για όποιες «αλλαγές». Στα Ανατολικά τους, όμως, ακόμη και στην φίλη Βρετανία, έντονα και απειλητικά σύννεφα πυκνότερα καλύπτουν τον ανέμελο, μέχρι τώρα, ουρανό ολόκληρης της Ευρώπης, που πίστευε ότι θα συνεχιζόταν εσαεί η παντός είδους αμερικανική κάλυψη δικτύων ομπρέλας για όποιες ανάγκες της. Πίστευαν ότι οι ΗΠΑ, λειτουργώντας ως άτυπος προστάτης τους, θα παρέμεναν ανεκτικές ακόμη και σε ανταγωνιστικές απόπειρες (πχ η απόπειρα να καταστεί το ΕΥΡΩ τους, όπου ίσχυε, ισότιμης προς το δολάριο συναλλακτικής και αποθεματικής αξίας, με τάσεις ανταγωνιστικής, ακόμη!), πέραν της «αμυντικής» κάλυψής της, μέσω κυρίως του ΝΑΤΟ, απέναντι στον μυθικό, πλέον, Ρωσικό κίνδυνο, που ενεργοποιήθηκε με την εισβολή στην Ουκρανία..

Ομως οι δαπάνες των ΗΠΑ για τα ανωτέρω και για όλους τους διεθνείς οργανισμούς, ακόμη και τον ΟΗΕ, ακόμη και για την Υγεία (όπου ευρίσκεται υπό Κινεζική επιρροή, αλλά οι ΗΠΑ καλύπτουν το 70% των εξόδων, ενώ μόνο το 14% από την Κίνα!) γίνονται δυσβάστακτες στις ήδη με οικονομικά προβλήματα ταλανιζόμενες, δημιούργησαν έντονες αντιδράσεις, εκφραζόμενες τώρα από το κίνημα, αδιαμόρφωτο ακόμη οργανωτικά, του Τραμπ.

Το ξύπνημα, έτσι, της Ευρώπης εμφανίζεται εφιαλτικό και εκδηλώνεται, ως αρχή, με την απειλή δασμών για τις εξαγωγές των στις ΗΠΑ και την αξίωση όξυνσης της συμμετοχής στα έξοδα του ΝΑΤΟ και στα στρατεύματα, και θα επεκταθούν στους περιορισμούς(!) σχέσεων και «συμφωνιών» με την Ανατολή και ειδικότερα την Κίνα. Αυτά δημιούργησαν αναστάτωση γενικά στις Ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως σε Γαλλία και Γερμανία, όπου επίκεινται(;) έως και τεκτονικές μετατοπίσεις, ακόμη και στη, μικρή, Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα…

Και με τους άσπονδους εχθρούς (ή φίλους;), Τουρκία-Ισραήλ τι γίνεται;

Το Ισραήλ φαίνεται να γίνεται ο μεγάλος νικητής στη Μέση Ανατολή, αλλά ταυτόχρονα και η Τουρκία θεωρεί για την ίδια το ίδιο! Και δεν αποκλείεται να έχουν και οι δύο το ίδιο, σε βάρος της Συρίας, των Παλαιστινίων, των Κούρδων και της Κύπρου (και της Ελλάδας…;), κάτι που όμως παραμένει αδιανόητο και όχι μόνο σχετικά με την… Ελλάδα!

Αυτούς τους κινδύνους, έστω τις απαισιόδοξες προοπτικές, τις έχουμε πολλές φορές αναλύσει και οριστικές διευθετήσεις δεν μπορούν, τώρα τουλάχιστον, να ευδοκιμήσουν, διότι κάτι τέτοιο θα είναι το θερμοκήπιο όπου θα καλλιεργούνται εκρήξεις εκτός εποχής! «Και οι τυφώνες δεν διαρκούν πολύ»…

Οσο για την Ελλάδα…

Η σημερινή πολιτική εικόνα της χώρας μας σκιαγραφείται σε άλλο, κύριο, άρθρο. Γνώρισμά της η παθητική «αντιμετώπιση» της τρέχουσας με ταχύτατους ρυθμούς παγκόσμιας ρευστότητας, πιστή και δεδομένη στους ξένους πάτρωνές της, που ο καθένας ενδιαφέρεται για τα δικά του συμφέροντα. Και οι εδώ αντιπρόσωποί τους, απλώς για να ικανοποιήσουν τους ιδιοτελείς στόχους τους που «επιτρέπονται» στην εκάστοτε «δοτή» τους εξουσία αναλώνονται σε εσωτερικές «συγκρούσεις», που αντιστοιχούνται στις επιδιώξεις των ιδιαίτερων πατρώνων, οι όποιες, σχεδόν πάντα, είναι αντίθετες και εχθρικές προς τα Ελληνικά συμφέροντα και δίκαιά της. Και η εσωτερική δράση τους επιβεβαιώνει διαρκώς την αλήθεια του ορισμού της πολιτικής ως τέχνης εξαπάτησης των λαών.

Ελπίζουμε, υπάρχουν ήδη κάποιες ενδείξεις γι’ αυτό, ότι οι κίνδυνοι που απειλούν ακόμη και την ακεραιότητα της χώρας μας και την επιβίωση της κοινωνίας και που είναι ήδη πρόδηλοι, θα οδηγήσουν στις αναγκαίες συσπειρώσεις και δράσεις για την αντιμετώπισή τους.