ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.

Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.

Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.

Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.

Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.

Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.

Παρά τις αντιρρήσεις και απειλές των ΗΠΑ, παρά τις κινήσεις απόσυρσης ξένων κεφαλαίων, παρά τη δυσαρέσκεια της Ε.Ε. και τις επιδείξεις «κατσαρόλας» της μεσαίας και ανώτερης τάξης ο ριστερός Λουλά εξελέγη θριαμβευτικά ρόεδρος της Βραζιλίας.

Τώρα αναγκάζονται όλοι να τον αναγνωρίσουν,παρά το ότι δηλώνει ότι στόχος του θα είναι η ανεξαρτητοποίηση από τη NAFTA, το Σύμφωνο για την υποταγή όλων των λατινοαμερικάνικων χωρών στο άρμα των ΗΠΑ, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκαν με την εξαθλίωση και το χάος που επεκράτησαν στην Αργεντινή.

Δε θα είναι εύκολο το έργο του. Το νομοθετικό σώμα δεν είναι ακόμα φιλικό. Όμως έγινε το πρώτο βήμα.

Παγκόσμιο το ενδιαφέρον, η συγκίνηση αλλά και η ανησυχία για την τραγική κατάληξη της "τρομοκρατικής" απόπειρας στο θέατρο της Μόσχας των Τσετσένων αυτονομιστών. Αλλά και πολλά τα ερωτηματικά που δημιούργησε.

Δεν εξετάζουμε εδώ το πρόβλημα του αγώνα των Τσετσένων για αυτονομία, αγώνα που είναι, βέβαια, πολύ παλιός, από την εποχή ήδη των Τσάρων, όμως η αναζωπύρωση του τα τελευταία χρόνια, όταν άρχισε να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα πετρέλαια της περιοχή, δημιουργεί υπόνοιες και συσχετισμούς.

Ούτε το φοβερό γεγονός του θανάτου τόσων ανθρώπων με αέρια φονικά από αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να τους προστατεύουν.

Εξετάζουμε το θλιβερό γεγονός ως ενδεχόμενο να είναι εμπνευσμένο και καθοδηγούμε από τις ΗΠΑ, δηλ απο την περί Μπους κλίκα, για να υπενθυμίσουν στον Πούτιν ποιος (πιστεύουν ότι) είναι το αφεντικό και τι μπορεί να πάθει όποιος φέρνει εμπόδια στην επίθεση στο Ιράκ.

Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο ότι και η απόπειρα κατά του γαλλικού πολεμικού στην Υεμένη και η τραγωδία στο Μπαλί με το θάνατο τόσων αυστραλέζων τουριστών, “συμπτωματικά” φαίνεται να φοβίζουν χώρες που εκφράζουν αντιρρήσεις για το Ιράκ.

Αν κάτι τέτοιο έχει στοιχεία αλήθειας, τότε η σκληρή στάση του Πούτιν, αλλά και η μη υποχώρηση του Σιράκ μάλλον θα οδηγήσει σε αμηχανία τα γεράκια του Μπους.

Αν δε θυμηθούμε και το ότι άρχισε να φουντώνει και στις ίδιες τις ΗΠΑ η υποψία για τους πραγματικούς εμπνευστές της 11^ης Σεπτεμβρίου, με πιο θαραλλέα φωνή αυτή του συγγραφέα Βιντάς, τότε τα πράγματα για τους πολεμοκάπηλους πετρελαιάδες και εβραιόπληκτους αμερικανούς δεν πάνε καθόλου καλά, πέρα από την παγκόσμια, όπως εξελίσσεται, αντίθεση στα πολεμικά σχέδιά τους.

Ένα από τα απροσδόκητα (;) αποτελέσματα των δημοτικών-νομαρχιακών εκλογών ήταν η ανάδειξη προβλήματος ακροδεξιάς στην κοινωνία μας.

Ακροδεξιά, ως υπολείμματα των παλαιών (και νέων) φιλοβασιλικών, μεταξικών και φιλοχουντικών, υπήρχε ήδη [στις εκλογές μάλιστα του 1977 με σεβαστό ποσοστό 6-7%], ως ασήμαντη διακριτή πολιτική οντότητα. Η ανοησία (;), όμως, της Ν.Δ. με την επιλογή Τζανετάκου που δημιούργησε τη φούσκα του Καρατζαφέρη, και η κοντόφθαλμη πολιτική της διόγκωσης ακροδεξιών χαρακτηριστικών στους Ψωμιάδη (Θεσσαλονίκη), Αμοιρίδη (Δράμα) και Καζάκου (Ζωγράφου) φαίνονται να δρομολογούν προσπάθεια δημιουργίας σοβαρής νεοφασιστικής πολιτικής δύναμης.

Το γιατί προπαγανδίζει κάτι τέτοιο το ΠΑΣΟΚ, μετά την αποτυχία της απόπειρα Αβραμόπουλου, είναι εντελώς φανερό. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να κρατηθεί στην εξουσία. Από την άλλη, αν υπάρχει πραγματική ακροδεξιά, όντως και πρέπει να έχει πολιτική εκπροσώπηση. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν πράγματι υπάρχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

Αν προϋπόθεση είναι η ύπαρξη αντιδημοκρατικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών αντιλήψεων, ο όρος αυτός πληρούται, μόνο που κατανέμεται σε όλες, σχεδόν, τις πολιτικές δυνάμεις και επομένως δεν οδηγεί σε ακροδεξιό κόμμα. Αν, αντίθετα, προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πραγματικών προβλημάτων και η εκμετάλευσή τους από επιτήδειους με την υποβοήθηση από εκείνους που δε θέλουν, φυσικά, την αντιμετώπιση τους με την ορθή επίλυσή τους, τότε ο κίνδυνος ακροδεξιάς και μάλιστα αξιόμαχης είναι ορατός και μεγάλος.

Αν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την λαίλαπα της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης, όπως εξειδικεύονται σε μας από την Ε.Ε., δεν τύχουν στην ολότητά τους (οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά, πολιτιστικά, εθνικά, ακόμη και θρησκευτικά) της αναγκαίας ανάλυσης και αντιμετώπισής τους από την προοδευτική πλευρά, τότε είναι λογικά αναμενόμενο να αναφανεί η απλοϊκή, λαϊκίστικη και επομένως εύληπτη και αποτελεσματική ακροδεξιά εκδοχή της. Αν τα αισθήματα αδικίας και εγκατάλειψης, ατομικής ή συλλογικής (π.χ στην περιφέρεια), ανησυχίας και φόβου από την ανεργεία και τους μετανάστες, αγανάκτησης για την πανδημία της διαφθοράς και απόγνωσης από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων δε βρουν έκφραση και πρόταση θεραπείας και υπέρβασης, σε προοδευτικές δυνάμεις, τότε θα τα εκφράσει η ακροδεξιά, με τα αναμενόμενα, γνωστά, αποτελέσματά της.

Αν μάλιστα, όπως συμβαίνει παντού, σχεδόν, στην Ευρώπη, την τάση αυτή την υποδαυλίζουν οι κατεστημένες δυνάμεις, ώστε να αποφύγουν την επίλυση των προβλημάτων με τον εξορκισμό της ακροδεξιάς επίκλησής τους, τότε ο κίνδυνος γίνεται μεγαλύτερος, με πρώτα θύματα, πολιτικά όμως μόνο δυστυχώς(!), τους υποδαυλιστές.

Οι καιροί, ίσως, ου μενετοί για την πραγματική αριστερά και ευρύτερα για τους πραγματικά προοδευτικούς, ανεξάρτητα από τις ταμπέλες.

Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν κατάλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. και τα φερέφωνα της ότι το σίριαλ της "17^ης..." έχει κουράσει πια σε τέτοιο βαθμό, που προκαλεί όχι, πλέον, γέλια αλλά... αηδία. Όλοι γνωρίζουν πού στοχεύει διεθνώς και εσωτερικά η "αντιτρομοκρατική εκστρατεία". Γιατί, λοιπόν,συνεχίζει και εμπλουτίζει μάλιστα με την προφυλάκιση τον Σερίφη ("έγκλημα κατά της Δικαιοσύνης", φωνάζει ακόμη και ο Ευαγ. Γιαννόπουλος!) αυτό το κακόγουστο θέατρο;

Επιμένουν, λένε πολλοί, οι Αμερικάνοι. Μόνο έτσι θα διατηρείται ο Σημίτης και θα προωθείται ο ... Χρυσοχοΐδης, συνεχίζουν, και στο μικρό, έστω, βαθμό που εξασφαλίζει ακροαματικότητες μπορεί να συνεχιστεί ο αποπροσανατολισμός και η αποπληροφόρηση στα πολύ σοβαρά και τρέχοντα θέματα.

Μπορεί και να είναι έτσι. Όταν μάλιστα και ο (όχι ανόητος) Λαλιώτης προτείνει να μετατραπεί η πορεία του Πολυτεχνείου σε διαδήλωση... κατά της τρομοκρατίας (υποθέτουμε μπροστά στις... γιάφκες των Ξηρέδων αντί στην Αμερικάνικη Πρεσβεία), φαίνεται ότι και η αυτοάμυνα κατά της γελοιότητας έχει τα όρια της.

Λαλιώτης και Πολυτεχνείο

Ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ πρότεινε να αφιερωθεί η φετεινή πορεία του Πολυτεχνείου στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, δηλ. να πάμε φέτος όχι για να καταγγείλουμε τους Αμερικανούς, αλλά να τους συμπαρασταθούμε!

Εμείς, που δυσκολευόμαστε να παρακολουθούμε τις σκέψεις του, απλώς υπενθυμίζουμε ότι κάθε χρόνο αυτό κάνουμε: καταγγέλλουμε τους υπ' αρ. 1 τρομοκράτες του πλανήτη,τους προστάτες του κ. Λαλιώτη.

Μερικοί έγραψαν ότι με την πρόταση αυτή ο Λαλιώτης ξέχασε τα νώτα του. Μήπως, αντιθέτως, τα θυμήθηκε;