ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η νέα ισραηλινή εισβολή στο Ν. Λίβανο και ο πόλεμος που επακολούθησε εξελίχθηκαν σε φιάσκο και για το ίδιο το Ισραήλ και για τους προστάτες του στην Αμερική και την Ευρώπη.

Η απομυθοποίηση της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ

Παρότι σε στρατιωτικό επίπεδο η κατάσταση δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί, το βέβαιο είναι ότι ο μύθος για το μοναδικό αήττητο στρατό του κόσμου διαλύθηκε. Ο στρατός του Ισραήλ, που εφοδιάζεται αμέσως με κάθε νέο όπλο που κατασκευάζεται στην Αμερική, που σε 6 μέρες είχε κατατροπώσει τους στρατούς 3 αραβικών κρατών, τώρα περιήλθε σε αδιέξοδο από την αντίσταση μιας οργάνωσης μιας μικρής και αδύνατης αραβικής χώρας. Μεγάλη προσφορά, όχι μόνο προς την υπόθεση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας του Λιβάνου, αλλά γενικότερα της απελευθέρωσης του αραβικού έθνους, που αναθάρρησε, και ακόμη γενικότερα της αντιμετώπισης της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης.

Η στρατιωτική αποτυχία του Ισραήλ ενέτεινε τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Η πολιτική του ηγεσία όχι μόνο κατηγορείται από άλλους ότι έπρεπε να ακολουθήσει πιο διαλλακτική πολιτική και από άλλους πιο αδιάλλακτη, αλλά κατατρύχεται και από πάσης φύσεως σκάνδαλα.

Στο πολιτικό επίπεδο η αποτυχία του Ισραήλ είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού συγκέντρωσε την κατακραυγή όλου του κόσμου, ενώ οι κυριότεροι αντιπαλοί του ενισχύθηκαν. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Νασράλα είναι πλέον ένας ήρωας-πρότυπο σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.

Η επέμβαση του Ο.Η.Ε.

Το ισραηλινό αδιέξοδο επιχειρεί να άρει η διπλωματική και στρατιωτική επέμβαση του Ο.Η.Ε. Η περαιτέρω παραμονή του ισραηλινού στρατού στο Ν. Λίβανο θα μεγάλωνε τις απώλειές του σε τέτοιο απρόβλεπτο βαθμό, που θα ανέτρεπε πλήρως το ψυχολογικό κλίμα και μακροπρόθεσμα θα έθετε σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Έτσι επενέβησαν οι προστάτες με την απόφαση 1701, την οποία ο ’σαντ χαρακτήρισε «αποτέλεσμα της αμερικανικής ηγεμονίας». Οι τυφλωμένοι στο Ισραήλ και τις Η.Π.Α. την ήθελαν ακόμα πιο μεροληπτική, αλλά η άποψή τους πλέον δεν επικρατεί. Τα κύρια σημεία της είναι 3:

α) παύση των εχθροπραξιών και απόσυρση του ισραηλινού στρατού από το Λίβανο

β) αφοπλισμός της Χεζμπολάχ και

γ) έλεγχος της περιοχής από στρατιωτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε.

Η υποκρισία είναι εμφανής. Ισχυρίζονται ότι θλίβονται για τις απώλειες του λιβανέζικου λαού. Στην πραγματικότητα ανησυχούν για τις πολύ λιγότερες απώλειες των Ισραηλινών, που έπληξαν το ηθικό τους (είχαν συνηθίσει να κάνουν στρατιωτικούς περιπάτους), κι όχι για τις υπέρτερες των Λιβανέζων, που τους ατσάλωσαν.

Ισχυρίζονται ότι ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ θα αποκαταστήσει την ειρήνη, ενώ ακριβώς τα όπλα της Χεζμπολάχ ήταν αυτά που ανάγκασαν για πρώτη φορά το Ισραήλ να περιορίσει την επιθετικότητα του, που είναι ο κύριος παράγοντας της αστάθειας στην περιοχή.

Η στάση της Ε.Ε.

Αρχικά η Ε.Ε., σε συντονισμό με τις Η.Π.Α., δεν αναμίχθηκε, αναμένοντας έναν ακόμη στρατιωτικό περίπατο του Ισραήλ στο Λίβανο. Στη συνέχεια υποστήριξαν την απόφαση 1701. Γάλλοι, Ιταλοί κ.ά. έσπευσαν να προσφέρουν στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη, ενθυμούμενοι κατά κωμικό τρόπο το αποικιοκρατικό τους παρελθόν. Γιατί ο Νασράλα αμέσως ξεκαθάρισε ότι η Χεζμπολάχ δε θα παραδώσει τα όπλα (η προδοσία-τραγωδία του ΕΛΑΣ διδάσκεται ως μάθημα απανταχού της γης) και οι Δυτικοί δήλωσαν ότι δεν είναι δικό τους έργο ο αφοπλισμός της!! Τότε ποιος θα την αφοπλίσει; Ο λιβανέζικος στρατός ούτε διανοείται να θίξει τους ήρωες της Χεζμπολάχ!

Οι Αγγλοαμερικάνοι, βεβαίως, ούτε τολμούν να εμφανιστούν στην περιοχή, ενώ οι Γερμανοί προμήθευσαν αμέσως το Ισραήλ με υποβρύχια ικανά να πλήξουν με πυρηνικά όπλα το Ιράν.Ο ισραηλινός στρατός δημιούργησε νέα διοίκηση, με αποστολή ενδεχόμενο πόλεμο με το Ιράν.

Νέα δεδομένα στη Μ. Ανατολή

Οι ισορροπίες στη Μ. Ανατολή αλλάζουν. Το εβραϊκό λόμπι που καθορίζει την πολιτική των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ πρέπει να κατανοήσει ότι η εποχή της παντοδυναμίας και του ετσιθελισμού ανήκουν στο παρελθόν. Το Ιράν είναι η νέα μεγάλη δύναμη της περιοχής και κάθε μέρα που περνά γίνεται ισχυρότερο. Υποστηρίζει ανοικτά τη Χεζμπολάχ πολιτικά και στρατιωτικά. Η 31η Αυγούστου (προθεσμία για να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα) παρήλθε και, όπως είχε προβλέψει ο πρόεδρός του, ουδείς διανοήθηκε να το εμποδίσει. Η Συρία, αποδυναμωμένη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και με γραφειοκρατικό καθεστώς, δείχνει να αναγεννάται, απαιτεί επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν, απαγορεύει στην "ειρηνευτική δύναμη" του Ο.Η.Ε. να αναπτυχθεί στα σύνορά της με τον Λίβανο και εκσυγχρονίζει το στρατιωτικό της εξοπλισμό. Οι Αμερικανοί φαίνεται πως το παίρνουν απόφαση, όχι μόνο ότι δεν μπορούν πλέον να απειλήσουν στρατιωτικά τη Συρία, αλλά ότι πρέπει να διαπραγματευτούν σοβαρά μαζί της.

Η Ρωσία, ενώ επίσημα συμπλέει με τους Δυτικούς στην «πάταξη της τρομοκρατίας», στην πράξη ακυρώνει κάθε προσπάθειά τους στον Ο.Η.Ε. (π.χ. κυρώσεις στο Ιράν), είναι αυτή που με τα οπλικά της συστήματα βοήθησε (με το αζημίωτο, βέβαια) να ανατραπούν οι ισορροπίες, ενισχύοντας Ιράν, Συρία και Χεζμπολάχ και γενικά επανήλθε ως δυναμικός παίκτης στην περιοχή. Αυξημένο εμφανίζεται το ενδιαφέρον και της Κίνας. Τα άθλια αμερικανόδουλα καθεστώτα της περιοχής (Αίγυπτος, Ιορδανία, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Κατάρ κ.λ.π.) απομονώθηκαν ακόμη περισσότερο από τους λαούς τους και αγωνιούν για την επιβίωσή τους.

Η ιδεολογία της Χεζμπολάχ και η αντι-παγκοσμιοποίηση

Στη φάση αυτή η σοβαρή αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης δεν προέρχεται από τα πανηγυράκια που κατά καιρούς διοργανώνουν (με την ενίσχυση μερίδας των καπιταλιστών) τα διάφορα fora, αλλά από τα μεγάλα κινήματα κυρίως της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιρροή της παραδοσιακής αριστεράς στα κινήματα αυτά είναι πλέον μηδαμινή. Αντιθέτως κυριαρχούν ιδέες και αρχές βασισμένες στις ιστορικές και πολιτιστικές παραδόσεις (θετικές κυρίως, αλλά και οπισθοδρομικές) κάθε λαού.

Η Χεζμπολάχ δεν είναι μια θρησκευτική οργάνωση φανατικών ισλαμιστών, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ, ούτε έχει καμιά σχέση με το αμερικανικό κατασκεύασμα της Αλ Κάιντα. Είναι μια μαζική λαϊκή οργάνωση, βεβαίως με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά συγχρόνως έντονα πολιτική και αντιιμπεριαλιστική και σαφώς ταξική, αφού εκφράζει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα (γενικά ο σιιτισμός είναι η «αριστερά» του μωαμεθανισμού). Συνεργάζεται με χριστιανούς, σουνίτες και κομμουνιστές του Λιβάνου, δηλ. δεν την χαρακτηρίζει ίχνος μισαλλοδοξίας, που χαρακτηρίζει όλους τους φανατικούς.

Το ίδιο ισχύει και για τα καθεστώτα της Συρίας (οι ’σαντ είναι αλεβίτες) και του Ιράν (σιίτες), που έχουν αποκαταστήσει στενές σχέσεις φιλίας με τους καθολικούς επαναστάτες της Λατ. Αμερικής. «Αποφασίσαμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο, όπου θα γίνεται σεβαστή η αυτοδιάθεση των κρατών και των λαών», διακήρυξαν από κοινού μετά την πρόσφατη συνάντησή τους οι πρόεδροι της Συρίας και της Βενεζουέλας. Στην Τεχεράνη γίνονται συνέδρια και εκδηλώσεις με τη συμμετοχή Λατινοαμερικανών. Το Ιράν υπέγραψε σημαντικές συμφωνίες με τη Βενεζουέλα. Ακόμη και ο κομμουνιστής Φιντέλ Κάστρο, υποδεχόμενος στο νοσοκομείο τον Τσάβες, το μόνο «ζήτω» που ανεφώνησε ήταν: «Ζήτω ο Μπολιβάρ!».

Θυμίζουμε σε κάποιους «αριστερούς», που δυστροπούν με τις προσευχές του Νασράλα και τα σταυροκοπήματα του Τσάβες, ότι ο ’ρης Βελουχιώτης δεν έμπαινε ποτέ σε χωριό αν δεν είχε μαζί του τον παπά. Επίσης η επανάσταση του 1821 είχε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Αλλά τι λέμε τώρα; Κάποιοι απ’ αυτούς τους «αριστερούς» θεωρούν ατύχημα που έγινε η επανάσταση του 1821!!

Κάτι φαίνεται ν’ αλλάζει στον κόσμο! Φωνές αντίστασης και αξιοπρέπειας ακούγονται όλο και περισσότερες. Από το βήμα της 61^ης Γ.Σ. του ΟΗΕ ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από Αριστοτέλη και Τσόμσκι και κάνοντας το σταυρό του, είπε για το Μπους: «Ήρθε εδώ χτες ο διάβολος και μίλησε σαν να του ανήκει ο κόσμος όλος … Η αμερικανική αυτοκρατορία κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει το ηγεμονικό σύστημα κυριαρχίας της και δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε! Δε θα επιτρέψουμε μια παγκόσμια δικτατορία να επιβληθεί!».

Ο πρώην πρόεδρος του Ιράν Χαταμί, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, εντυπωσίασε με τις γνώσεις του για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους!

Πώς να μη μας πιάνει θλίψη με τους δικούς μας!

Με όσα γράφουμε σε σχετικό άρθρο στο παρόν φύλλο είναι σαφές πως το ΑΣΚΕ θεωρεί απαράδεκτη την ελληνική συμμετοχή στην «ειρηνευτική» δύναμη για το Λίβανο. Η συμμετοχή μας περιλαμβάνει 1 φρεγάτα με 200 άτομα πλήρωμα (που θα κοστίζει στο ελληνικό δημόσιο 150.000 ευρώ τη βδομάδα), 1 ομάδα υποβρυχίων καταστροφών, 1 αρματαγωγό, 6 επιτελείς στη Βηρυτό και τη Ν. Υόρκη και διευκολύνσεις από τις βάσεις Σούδας και ’κτιου.

Η υπ. Εξωτερικών Ντόρα Μητσοτάκη ήθελε να αποσταλούν και χερσαίες δυνάμεις, αλλά δεν της πέρασε. Με αυτή την πολιτική ηγεσία στο υπ. Εξ. προβλέπεται ότι η ελληνική προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη προς τις επιθυμίες των Δυτικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την επίσκεψή της στην περιοχή συναντήθηκε με αρκετούς δυτικόδουλους, αλλά απέφυγε οποιαδήποτε επαφή με οποιονδήποτε αξιωματούχο της Συρίας. Αν συνεχίσουμε την ίδια πολιτική, τα αποθέματα των φιλικών αισθημάτων που τρέφουν οι αραβικοί λαοί προς την Ελλάδα κάποτε θα εξαντληθούν.

Αρνητικές είναι οι τελευταίες εξελίξεις για την Κύπρο. Οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, μετά το δημοψήφισμα της 24/4/04, που απεσόβησε τα χειρότερα, δε μένουν με σταυρωμένα χέρια. Ό,τι δεν πέτυχαν με το δημοψήφισμα προσπαθούν να το πετύχουν σταδιακά με άλλους τρόπους. Έτσι:

Α) Ο Ταλάτ προσεκλήθη από το αμερικανόδουλο καθεστώς του Πακιστάν ως αρχηγός κράτους. Μισή αναγνώριση.

Β) Το βραβείο στο νικητή της φόρμουλα-1 στην Κωνσταντινούπολη απένειμε ο Ταλάτ ως «Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», μπροστά σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές σ’ όλο τον κόσμο.

Γ) Η Ε.Ε. άνοιξε γραφείο στην κατεχόμενη Λευκωσία, για να ρυθμίζει τη διοχέτευση κονδυλίων της Ε.Ε., που έχουν σκοπό να «άρουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Δ) Βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα σε αγωγή Ελληνοκύπριου πρόσφυγα κατά του Βρετανού Όραμς, που «αγόρασε» την περιουσία του από τους κατακτητές. Δικηγόρος του Όραμς ήταν η σύζυγος του Βρετανού πρωθυπουργού!

Ταυτόχρονα η εικόνα της συγκυβέρνησης των 3 κομμάτων δεν είναι καθόλου κολακευτική, παρότι το κύρος του Τάσσου διατηρείται υψηλότατο (παρά το λυσσαλέο πόλεμο που του κάνουν οι ναιναίκοι και οι εφημερίδες τους). Εν όψει δημοτικών εκλογών κυριαρχούν ο μικροκομματισμός και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ο υπουργός ’μυνας Κλόκαρης, του οποίου το διορισμό χαιρετίσαμε στο προηγούμενο φύλλο μας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης, το ΑΚΕΛ, όρισε ως υποψηφίους δημάρχους στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου, Λευκωσία και Λεμεσό, δύο στελέχη του, τη βουλευτή Μαύρου και τον τ. υπουργό Χρήστου, που υποστήριξαν ανοιχτά το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!!

Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει στη Κύπρο. Δυνάμεις αντίστασης υπάρχουν.

Η αιφνιδιαστική ολιγόωρη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Β. Πούτιν ήρθε να επιβεβαιώσει την αναθέρμανση του ρωσικού ενδιαφέροντος για την προώθηση της κατασκευής του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Η επίσκεψη είχε και ευρύτερο στόχο, να τονίσει σε ανώτατο επίπεδο τη βούληση της ρωσικής πλευράς για στενή ενεργειακή και αμυντική ελληνορωσική συνεργασία στο μέλλον.

Το αποτέλεσμα της τριμερούς συνάντησης (Ελλάδα, Ρωσία, Βουλγαρία) ήταν μια διακήρυξη ενεργειακής συνεργασίας. Η διακήρυξη προβλέπει τη δέσμευση των μερών: 1) για υπογραφή διακρατικής συμφωνίας πριν το Δεκέμβρη του 2006 για έναρξη κατασκευής του αγωγού, 2) για τη δημιουργία της εταιρείας διαχείρισης του αγωγού, κάτι το οποίο προϋποθέτει την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των χωρών και των εταιρειών που θα συμμετέχουν στην κατασκευή και εκμετάλλευση για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Επίσης η διακήρυξη περιέχει τη δέσμευση των τριών χωρών για περαιτέρω συνεργασία στην ηλεκτρική ενέργεια και στα δίκτυα διανομής φυσικού αερίου.

Σχετικά με το φυσικό αέριο, ειδικότερα, έγινε συζήτηση και στη διμερή συνάντηση Πούτιν - Καραμανλή για την προοπτική κατασκευής αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας, προκειμένου να παρακαμφθεί η δυτικοβλεπούσα Ουκρανία.

Οι επιδιώξεις της Ρωσίας

Η υπόθεση του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης δεν είναι πρόσφατη. Χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ολοκλήρωσή της προσέκρουε πάντοτε στις διαφωνίες μεταξύ των εταιριών για τα ποσοστά συμμετοχής τους. Ιδιαίτερα ανελαστική αποδείχθηκε διαχρονικά η βουλγαρική πλευρά, η οποία έφτασε να διεκδικεί το 33% των κερδών.

Το τελευταίο διάστημα, και ενώ οι διαπραγματεύσεις είχαν τελματωθεί για χρόνια, ο ρωσικός παράγοντας έδειξε έντονο ενδιαφέρον για επανεκκίνησή τους. Σε αυτό συνετέλεσαν οι χρονοβόρες και δαπανηρές καθυστερήσεις των πλοίων στα στενά του Βοσπόρου, η επιθυμία των Ρώσων να μην εξαρτώνται όσο είναι δυνατόν από την ασταθή και αναξιόπιστη Τουρκία ως διαμετακομιστικό κέντρο πετρελαίου και η στρατηγικής σημασίας έξοδος του αγωγού στην Αλεξανδρούπολη. Ακόμα ο αγωγός θεωρείται οικονομικά συμφέρων, λόγω του μικρού μήκους και κόστους κατασκευής και των μικρών ποσοτήτων που χρειάζεται για να πληρωθεί, ώστε να είναι ανταγωνιστικός έναντι άλλων αγωγών,,αν και το οικονομικό όφελος μάλλον δεν είναι ο κυριότερος στόχος των Ρώσων. Η Ρωσία, αφού κατάφερε να κλείσει πολλές πληγές της εποχής Γιέλτσιν, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου όχι μόνο ξεχρέωσε τους δανειστές της, αλλά με γεμάτα τα ταμεία της επεκτείνεται οικονομικά σε όλους τους κλάδους και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Τα οφέλη και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη της διαχείρισης του αγωγού θα καρπωθούν οι μεγάλες πολυεθνικές ιδιωτικές εταιρίες (από ελληνικής πλευράς οι όμιλοι Λάτση, Κοπελούζου και ΕΛ.ΠΕ.) και όχι οι κοινωνίες και οι εθνικές οικονομίες των χωρών και ιδιαίτερα της Ελλάδας. Μια τέτοια προοπτική μας βρίσκει αντίθετους, καθώς θέση μας είναι ότι η οικονομική δραστηριότητα, και ιδιαίτερα σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια, είναι ανάγκη να βρίσκεται υπό κοινωνικό έλεγχο. Επίσης πρέπει να τονιστεί ο κίνδυνος που ενέχει για το περιβάλλον του Αιγαίου ένα τέτοιο έργο, εάν δε ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα (πάντως, ο σχεδιασμός προβλέπει ότι ο αγωγός θα αποτελέσει πρότυπο σεβασμού προς το περιβάλλον, υπερβαίνοντας τις προδιαγραφές της Ε.Ε.). Ταυτόχρονα η κατασκευή του αγωγού, σε συνδυασμό με τις πλούσιες πηγές γεωθερμικής ενέργειας που παραμένουν αναξιοποίητες στην περιοχή, είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα πίεση που δέχεται η Θράκη μας από την Τουρκία (ίσως και την Βουλγαρία;) με την παρακίνηση των Η.Π.Α. και με στόχο την κοσοβοποίησή της, με όχημα τη μουσουλμανική μειονότητα, δεδομένου ότι ενδυναμώνεται η γεωστρατηγική της θέση. Πάντως, αποτρεπτικό των τουρκικών φιλοδοξιών θα είναι πλέον και το αυξημένο ρωσικό ενδιαφέρον για την περιοχή.

Παρά τα παραπάνω ο συγκεκριμένος αγωγός, εφόσον κατασκευαστεί, δίνει στην Ελλάδα μια σημαντική θέση στο διεθνή χάρτη διαμετακόμισης πετρελαίου, ενισχύει τη γεωπολιτική της θέση έναντι της Τουρκίας, ανοίγει νέες προοπτικές για εναλλακτικές πηγές πετρελαίου και μπορεί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της Θράκης, νοουμένου ότι θα ασκηθεί υπεύθυνη εθνική πολιτική.

Το αμερικανικό ενδιαφέρον

Η κατασκευή του αγωγού, βέβαια, δεν έχει ακόμα εξασφαλισθεί, καθώς απομένουν πολλές σημαντικές τεχνικοοικονομικές λεπτομέρειες. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για το αν θα πραγματοποιηθεί τελικά, δεδομένου του έντονου αμερικάνικου ενδιαφέροντος να αναχαιτισθεί η επεκτατική ρωσική ενεργειακή πολιτική. Λέγεται μάλιστα ότι η Βουλγαρία με τις έντονες αμερικανικές πιέσεις θα κληθεί να παίξει πάλι το ρόλο του κακού, όπως έπραξε και τον περασμένο Απρίλιο, οπότε τορπίλισε τη συμφωνία, διαλύοντας τη βουλγαρική κοινοπραξία που θα συμμετείχε. Επίσης είναι νωπές οι μνήμες από τις "συστάσεις" της Κοντολίζα Ράις προς την ελληνική κυβέρνηση για αποφυγή εξάρτησης από τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα, ενώ άμεσα οι κ.κ. Σιούφας και Μπακογιάννη κλήθηκαν από τους "προϊσταμένους" τους υπουργούς Ενέργειας της Αυστρίας (και συντονιστή της Ε.Ε. για τα θέματα αυτά) και Η.Π.Α. για "άμεση ενημέρωση". Ούτε το Γιωργάκη δεν άφησαν οι Αμερικάνοι να συναντηθεί με τον Πούτιν. Του έβγαλαν εισιτήριο για Σουηδία. Πάντως, μετά την υπογραφή της διακήρυξης φαίνεται ότι το πήραν απόφαση και εξέφρασαν την «υποστήριξή» τους στην κατασκευή του αγωγού. ’λλωστε, στις εταιρίες υπάρχουν και αμερικανικά συμφέροντα.

Εξοπλιστικά προγράμματα

Η επίσκεψη Πούτιν είχε όμως και άλλο σκέλος, το οποίο αφορούσε την επιδίωξη της Ρωσίας να συμμετάσχει στα αμυντικά εξοπλιστικά μας προγράμματα, με τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς, τουφέκια, αντιαεροπορικά S-300, ΤOR M1, νέα μαχητικά αεροσκάφη, εκπαιδευτικά και πυροσβεστικά αεροσκάφη. Πολλές από τις ρωσικές προτάσεις κρίνονται ιδιαίτερα συμφέρουσες οικονομικά και επιχειρησιακά.