ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο οικονομολόγος Τζον Πέρκινς, στο βιβλίο του «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού δολοφόνου», εξηγεί πώς δρουν αυτοί οι άνθρωποι: Πρώτα εντοπίζουν μια χώρα με σημαντικά κοιτάσματα φυσικών πόρων. Εκμεταλλευόμενοι τα μακροοικονομικά προβλήματα αυτής της χώρας κανονίζουν ένα κολοσσιαίο δάνειο. Τα χρήματα αυτά ποτέ δεν πηγαίνουν πραγματικά στη χώρα καθαυτή, αλλά σε ατλαντικές εταιρείες, που αναλαμβάνουν στην εν λόγω χώρα να κατασκευάσουν μεγάλα έργα, και σε λίγες πλούσιες οικογένειες αυτής της χώρας, που αποτελούν τους εγχώριους επιχειρηματικούς εταίρους τους. Κάποια στιγμή η χώρα αδυνατεί να αποπληρώσει το δάνειο, οπότε οι «δολοφόνοι» επιστρέφουν και υποχρεώνουν τη χώρα να παραδώσει τους φυσικούς πόρους της και να ευθυγραμμιστεί με τους ατλαντιστές σε όλα τα μεγάλα διεθνή ζητήματα. Οι πολιτικοί της χώρας χειραγωγούνται ή με εκβιασμούς σχετικούς με την προσωπική τους ζωή ή με απειλές κατά της ζωής τους ή με δωροδοκίες ή με πλύση εγκεφάλου κατά τη διάρκεια σπουδών ή ειδικών εκπαιδεύσεων σε αμερικανικά προγράμματα.

Κάθε ομοιότητα με την Ελλάδα συμπτωματική…

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και η μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα επισφράγισαν την επικράτηση μιας ηγετικής ομάδας περί τον Αλ. Τσίπρα ευθυγραμμισμένης με την πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Η γραμμή αυτή μπορεί σήμερα, που το κόμμα είναι στην αντιπολίτευση, να συγκαλύπτεται εν μέρει πίσω από ασάφειες, γενικότητες και συνθήματα. Εν μέρει, όμως, αποκαλύπτεται κυρίως με όσα προσπαθεί να αποσιωπήσει. Ολόκληρη η εισήγηση του Τσίπρα στο συνέδριο δεν είχε 1 λέξη ούτε για τα εθνικά θέματα, ούτε για τους αγωγούς ενέργειας, ούτε για το ζήτημα των λαθρομεταναστών, ούτε για το βασικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του φάση θυμίζει, σε χειρότερη έκδοση, το ΠΑΣΟΚ κατά τη μετάβασή του από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση το 1981. Κάποιες κεντρικές ομιλίες είναι σαν να γράφτηκαν από το ίδιο χέρι. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να κυβερνήσει, η ηγετική ομάδα θα περιέλθει σύντομα σε δεινή θέση, γιατί θα υπάρξουν σφοδρές αντιδράσεις και από την κοινωνία και από τα συνδικάτα και από το ίδιο το κόμμα.

Η μετάλλαξη δε συντελείται μόνο στη σημερινή φάση, αλλά ξεκινά από τότε που διαμορφώθηκε ο χώρος της ανανεωτικής τότε, σήμερα ριζοσπαστικής αριστεράς, με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968. Εάν ο βασικός λόγος διαμόρφωσης του χώρου ήταν η αντίθεση στον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα των κοινωνιών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», άρα και των Κ.Κ., άρα και του δικού μας, θα έπρεπε, κατά τ’ άλλα, να μείνει σταθερός στις αρχές του και, απαλλαγμένος από το άγος του σταλινισμού, να αγωνιστεί πιο αποτελεσματικά κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αντ’ αυτού άρχισε να ενσωματώνεται σταδιακά σ’ αυτήν. Συγκεκριμένα:

Α) Χάνει τον αντισυστημικό-επαναστατικό του χαρακτήρα. Παράδειγμα: Σύσσωμη η προδικτατορική αριστερά (και όχι μόνον η αριστερά) είχε σαφέστατα αντιταχθεί με τεκμηριωμένες θέσεις στην ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ (βλ. ομιλίες Ηλ. Ηλιού στη Βουλή κ.λπ.). Μετά τη μεταπολίτευση προεξάρχει (μαζί με τη Ν.Δ.) στην ένταξη και παραμονή στην ΕΟΚ/Ε.Ε., που αποτελεί τον τρόπο ένταξής μας στη Νέα Τάξη. Ο επικεφαλής Αλ. Τσίπρας χαρακτηρίζει το γερμανικό ευρώ ως «εθνικό μας νόμισμα»! Μήπως σήμερα η Ε.Ε. είναι πιο ανθρώπινη από την τότε ΕΟΚ;

Β) Χάνει τον πατριωτικό του χαρακτήρα. Η αριστερά μεγαλούργησε στον τόπο μας όταν πρωτοστάτησε στην Εθνική Αντίσταση 1940-45. Στη δεκαετία του ’50 πρωτοστάτησε (κι όχι μόνη της) στην υποστήριξη του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, αντίθετα με το ΑΚΕΛ. Σήμερα υποστηρίζει όλα τα σχέδια κατά του ελληνισμού, από το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο μέχρι τις σύνθετες ονομασίες για το κράτος των Σκοπίων. Ξεχνά ότι ο πατριωτισμός είναι προϋπόθεση του διεθνισμού. Παραβλέπει ότι η παρουσία ξένων στην Ελλάδα πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε από πρόβλημα της παραδοσιακής ελληνικής φιλοξενίας έχει μετατραπεί σε πρόβλημα δημογραφικής αλλοίωσης και ασφάλειας της χώρας και των πολιτών της.

Γ) Χάνει το δημοκρατικό του χαρακτήρα. Παράδειγμα: Το 1992 όχι μόνο υπερψήφισε την πρωτοφανούς αντιδημοκρατικότητας Συνθήκη του Μάαστριχτ, με την οποία ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. (μετεξέλιξη της ΕΟΚ), αλλά δεν είχε τη δημοκρατική ευαισθησία να ζητήσει έναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο, που θα κορυφωνόταν με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όπως έγινε σε πολλές άλλες χώρες. Ούτε τώρα ζητεί να ερωτηθεί ο λαός για την παραμονή μας, παρά τα δεινά που μας έφεραν το ευρώ και η Ε.Ε. Ούτε διαμαρτύρεται που επί δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος της νομοθεσίας είναι εντολές της Ε.Ε., που παίρνουν τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων, που δεν περνάνε καν από τη Βουλή.

Με τα δεδομένα αυτά δεν είναι τυχαίο που:

Α) Κατά δεκάδες γνωστά στελέχη του ΣΥΝ μετακόμισαν στο σημιτιτκό ΠΑΣΟΚ.

Β) Η ΔΗΜΑΡ, τμήμα του ΣΥΝ μέχρι το 2011, λειτούργησε ως το αριστερό άλλοθι της κατοχικής κυβέρνησης.

Γ) Όλοι οι επικεφαλής, πλην του Γ. Μπανιά, πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η Μ. Δαμανάκη έγινε επίτροπος της Ε.Ε., διορισμένη από το Γιωργάκη. Ο Φ. Κουβέλης τροϊκανός. Ο Λ. Κύρκος υποστήριζε την κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΝ με το σημιτικό και το γιωργακικό ΠΑΣΟΚ. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν και «προσωπική επιλογή του κ. Βαρδινογιάννη» για πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Ο κατάλογος θα συμπληρωθεί.

Η μετάλλαξη του χώρου και η επικράτηση της ηγετικής ομάδας περί τον Αλ. Τσίπρα υποβοηθείται σήμερα από την προσχώρηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που ανέχθηκαν όλα τα αίσχη του Σημίτη και του Γιωργάκη, ακόμη και τα μνημόνια, και μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ μόνον όταν είδαν ότι το ΠΑΣΟΚ πέφτει στις δημοσκοπήσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει!

Γνωρίζουμε ότι σε όλη αυτή τη μετάλλαξη υπήρξαν και υπάρχουν σφοδρότατες αντιδράσεις από αγωνιστές που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. η θέση υπέρ του σχεδίου Ανάν επεκράτησε οριακά και μετά σκληρή μάχη.

Αυτοί οι αγωνιστές θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν απελευθερωτικά, όμως αυτές τις προϋποθέσεις, τουλάχιστον σήμερα, δεν τις βλέπουμε.