ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κείμενο σε pdf

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

   Από τότε που μας έβαλαν στην ΕΟΚ (χωρίς να μας ρωτήσουν) μέχρι σήμερα, για 3 δεκαετίες, όσοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πολιτικοί, ΜΜΕ, πανεπιστημιακοί, σχολικά εγχειρίδια κ.λπ., με μια συστηματική και οργιώδη πλύση εγκεφάλου, δεν επιτρέπουν ν’ αμφισβητηθεί η θέση υπέρ της συμμετοχής της χώρας μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Στα ΜΜΕ επιτρέπεται ν’ ακουστεί οποιαδήποτε «αιρετική» άποψη, πλην της θέσης για αποχώρηση από την Ε.Ε. Προσφάτως και ο κατοχικός πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που έχει μεταβληθεί σε όργανο της κατοχής, κινδυνολόγησαν ότι είναι προτιμότερο να γίνουμε φτωχότεροι, παραμένοντας στην Ε.Ε. και το ευρώ, παρά να καταστραφούμε, επιστρέφοντας στη δραχμή. Οι υποστηρικτές της αποχώρησης είμαστε πλήρως αποκλεισμένοι από τα μεγάλα ΜΜΕ, ακόμη και για άσχετα θέματα. Δεν πρέπει να γνωρίζει ο πολύς κόσμος ούτε την ύπαρξή μας.

   Σε μεγάλο μέρος των Ελλήνων πέρασε στο υποσυνείδητο ότι η αποχώρηση σημαίνει καταστροφή (χωρίς κανείς να έχει εξηγήσει για ποιο λόγο) κι ότι, όσα δεινά κι αν μας επισωρεύει η συμμετοχή, οφείλουμε να την ανεχθούμε. Όσοι ήθελαν να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής (ευρωπαϊκά προγράμματα, προβολή από ΜΜΕ, ρουσφέτια κ.λπ.) απέφευγαν τις «κακές συναναστροφές» με όσους προβλέπαμε την εξέλιξη των πραγμάτων.

Τώρα πλέον αμφισβητείται η επιλογή της ένταξης

   Σήμερα θεωρούμε ότι, παρότι συνεχίζεται και εντείνεται η πλύση εγκεφάλου, το κλίμα στο λαό αλλάζει ραγδαία, για τους εξής κυρίως λόγους.

   Α) Οι οδυνηρές συνέπειες της συμμετοχής δεν είναι πλέον προβλέψεις κάποιας Κασσάνδρας, αλλά η τραγική καθημερινή πραγματικότητα όλο και μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι το μόνο που έχουν πια να χάσουν είναι «οι αλυσίδες τους». Πολύ περισσότερο που σήμερα η Ε.Ε. έχει επιβάλει καθεστώς κατοχής στη χώρα μας, με δικά της τα 2 από τα 3 κεφάλια της τρόικας.

   Β) Η απληστία του μεγάλου κεφαλαίου έχει φέρει την Ε.Ε. σε μια βαθιά και ανυπέρβλητη κρίση, που έχει διχάσει τους ισχυρούς. Ο αγγλοσαξονικός άξονας ήλθε σε ρήξη με το γαλλογερμανικό, με το δεύτερο να εμφανίζει τον πρώτο ως βαριά ηττημένο στην τελευταία σύνοδο κορυφής. Η Βρετανία φάνηκε να απομονώθηκε πλήρως, αλλά η πραγματική επιρροή του άξονά της είναι μεγαλύτερη. Ο άξονας αυτός (που περιλαμβάνει και τις ΗΠΑ) προσπαθεί να πλήξει τη γερμανική επιρροή και το ευρώ, δημιουργώντας σε διάφορες χώρες νέες πολιτικές δυνάμεις δεξιές ή «αριστερές» υπό τον έλεγχό του. Οι «αριστερές» προβάλλουν τη θέση «ναι στην Ε.Ε., όχι στο ευρώ», θέση που δεν ενοχλεί τη Βρετανία, η οποία είναι εκτός ευρωζώνης. Κάποια ΜΜΕ στην Ελλάδα (π.χ. «Αντένα», «Σκάι») προβάλλουν συστηματικά τέτοιες απόψεις, με βάση τις οποίες κατασκευάζουν μια νέα «αριστερή αντιπολίτευση».

   Γ) Μέσα στο γερμανικό άξονα διατυπώνονται από ορισμένους κύκλους απόψεις για εκδίωξη κάποιων χωρών, με πρώτη την Ελλάδα, από την ευρωζώνη ή για Ε.Ε. δύο ή τριών ταχυτήτων. Θεωρούν ότι με το ευρώ πήραν ό,τι είχαν να πάρουν από τη χώρα μας, ότι τώρα δεν αξίζει να ασχολούνται πλέον μαζί μας και ότι πρέπει να αναζητήσουν κέρδη σε άλλες χώρες (Ρωσία, Κίνα κ.λπ.). Οι απόψεις αυτές είναι μυωπικές και ανιστόρητες. Μακάρι να μας εκδιώξουν. Εμείς θα βγούμε ωφελημένοι και οι Γερμανοί ζημιωμένοι. Η σημερινή γερμανική πολιτική δημιουργεί τόσο ανθρώπινο πόνο, που δυναμιτίζει τα θεμέλια του ίδιου του συστήματος και των κρατών που βρίσκονται στην κορυφή του. Αυτή ήταν η αντίληψη του Μπους του νεώτερου, καταστροφική για τις ΗΠΑ, αυτή είναι και της Μέρκελ.

   Με αυτά τα δεδομένα έχει τεθεί πλέον στην ημερήσια διάταξη μέσα στον ελληνικό λαό (όχι στα μεγάλα ΜΜΕ, φυσικά) το ζήτημα της αποχώρησής μας από την Ε.Ε. και το ευρώ της, άρα ανακύπτουν σοβαρά ζητήματα στρατηγικής και τακτικής.

Αρχικές παρατηρήσεις

   Α) Όλα όσα μας υπόσχονται  για υπέρβαση της κρίσης με τα μνημόνια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι κοροϊδία. Αν συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε τις εντολές τους, ποτέ δε θα ξεχρεώσουμε, ποτέ δε θα υπάρξει ανάπτυξη, ποτέ δε θα πάρουν πίσω τα μέτρα που μας εξαθλιώνουν, όπως ομολογούν ακόμη και πολλά από τα στελέχη τους. Αντιθέτως, θα «διαπιστώνουν» συνεχώς ότι απαιτούνται ακόμη σκληρότερα μέτρα.

   Β) Η έξοδος από το ευρώ χωρίς αποχώρηση από την Ε.Ε. δε λύνει το πρόβλημα της πατρίδας μας. Βεβαίως είναι σημαντικό να διαθέτει ένα κράτος δική του νομισματική πολιτική, κυρίως για να προωθεί τα δικά του προϊόντα, αλλά εντός Ε.Ε. μας απαγορεύεται να προστατεύουμε και να προωθούμε την παραγωγή μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίσουμε την ελεύθερη ροή κεφαλαίων, δεν έχουμε δικαίωμα να χρηματοδοτούμε την παραγωγή μας, δεν έχουμε δικαίωμα να περιορίζουμε την εισαγωγή αγαθών (δασμοί κ.λπ.). Αυτό σημαίνει ότι δε θα διαθέτουμε ποτέ ελληνικά προϊόντα ούτε για εξαγωγή ούτε για δική μας κατανάλωση. Η συνέπεια είναι να ζει η χώρα μόνο με δανεικά, πνιγμένη στα χρέη, στο έλεος των τοκογλύφων, έστω κι αν διαθέτει δικό της νόμισμα.

   Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής ξεκίνησε από τότε που μας έβαλαν στην ΕΟΚ (1981). Με την ένταξή μας στο ευρώ (2002) η συρρίκνωση αυτή απλώς επιταχύνθηκε.

   Γ) Εδώ που μας κατάντησαν καμιά λύση δεν είναι εύκολη. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά μια τόσο σημαντική πολιτική απόφαση την επιλέγουμε όχι με κριτήριο το πόσο δύσκολη είναι, αλλά το πόσο αναγκαία είναι. Δεν ήταν εύκολη η εκδίωξη των ναζί και των συμμάχων τους από την πατρίδα μας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την Εθνική Αντίσταση. Δεν ήταν εύκολη η ανατροπή της χούντας, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή από τον αντιδικτατορικό αγώνα.

   Δ) Κάποιοι μιλούν για την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ, χωρίς να προτείνουν αποχώρηση από την Ε.Ε. Αν είχαν τα ίδια μυαλά οι αγωνιστές του ΕΑΜ, θα προσπαθούσαν να φτιάξουν τη «Νέα Ελλάδα» χωρίς προηγουμένως να διώξουν τους Γερμανούς κατακτητές από την πατρίδα μας!

   Ε) Πολλοί έχουν πειστεί από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ ότι ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ και ότι αυτό δε θ’ αλλάξει όσο υπάρχει Ε.Ε. Γι’ αυτό ισχυρίζονται ότι είναι μάταιος κόπος να προσπαθεί κάποιος να πείσει για το αντίθετο. Η ίδια η Εurostat, όμως, σε μια από τις τακτικές ανά εξάμηνο δημοσκοπήσεις της, την άνοιξη του 2010 (πριν αρχίσουν τα μνημόνια), κατέγραφε ότι οι Έλληνες που θεωρούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. «καλό πράγμα» είναι περίπου ισάριθμοι με όσους τη θεωρούν «κακό πράγμα». Και από τότε σταμάτησαν να δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των σχετικών δημοσκοπήσεων!

   ΣΤ) Έστω κι έτσι, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού φοβάται ή δεν έχει πειστεί για την ανάγκη της αποχώρησης. Ας υποθέσουμε, μάλιστα, ότι το ποσοστό αυτό είναι τόσο μεγάλο όσο το εμφανίζουν τα ΜΜΕ. Είναι λόγος αυτός, όπως κάποιοι προτείνουν, για να μη διατυπώνουμε εμείς καθαρά τη θέση της αποχώρησης; Όχι, βέβαια! Έτσι θα συμβάλλαμε κι εμείς στη σύγχυση και στο φόβο, άρα στη διαιώνιση της παραμονής μας, όπως επιδιώκουν οι ευρωπαϊστές. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν καταγράφουν απλώς την κοινή γνώμη. Οφείλουν, ιδίως στις σημερινές συνθήκες κατοχής, να κάνουν προτάσεις καθαρές, ώστε να συμβάλλουν σε μια πορεία απελευθέρωσης.

   Ζ) Η κρίση που μαστίζει την Ε.Ε. και το ευρώ της μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε διάλυση της ευρωζώνης ή και ολόκληρης της Ε.Ε. Κάποιοι, λοιπόν, βολεύονται να μην παίρνουν θέση για την ανάγκη αποχώρησης της Ελλάδας, με την «κουτοπόνηρη» σκέψη ότι με τη διάλυση το θέμα θα λυθεί μόνο του. Πρόκειται για εγκληματική αφέλεια. Αν, πράγματι, οδηγούμαστε σε διάλυση, αυτό οι ισχυροί θα το γνωρίζουν πολύ πριν και όσο πλησιάζει η χρονική στιγμή της διάλυσης τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται, για να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από τις σάρκες του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα θα αποφύγει πολλά δεινά, αν αποχωρήσει ακόμη και την παραμονή της διάλυσης της Ε.Ε.

   Αλλά και μετά τη διάλυση της Ε.Ε. ή της ευρωζώνης, αν εμείς δεν απελευθερωθούμε, οι «εταίροι» μας θα έχουν σχέδια για τη συνέχιση της άγριας εκμετάλλευσής μας ή με την  «Ευρώπη των 2 ή 3 ταχυτήτων» ή με νέα σχήματα. Επομένως δεν τη γλυτώνουμε κρύβοντας το κεφάλι μας στην άμμο.

Είναι εφικτή μια φιλολαϊκή πολιτική όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.;

   Καμιά κυβέρνηση, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν έχει το δικαίωμα, όσο η χώρα παραμένει μέλος της Ε.Ε., να πάρει κανένα προοδευτικό, φιλολαϊκό μέτρο. Οι αποφάσεις των Βρυξελών είναι δεσμευτικές και η απειθαρχία σ’ αυτές επισύρει πρόστιμα και άλλες ποινές. Τώρα, μάλιστα, οι εκβιασμοί των ξένων περιλαμβάνουν και την απειλή ότι δε θα εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου. Όσο παραμένουμε, όλ’ αυτά θα συμβαίνουν, ενώ η χώρα θα βυθίζεται σε ακόμη βαθύτερη ύφεση. Στα παραπάνω «νόμιμα» μέτρα πίεσης πρέπει να προστεθούν και τα αθέμιτα, τα μαφιόζικα, καθώς και ο αμείλικτος πόλεμος από τα ΜΜΕ.

   Το αποτέλεσμα θα είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ήθελε να πάρει κάποια μέτρα υπέρ του λαού να μην μπορέσει να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, να χάσει την υποστήριξη του λαού, οπότε ή θα ανατραπεί ή θα παραδοθεί. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η δεξιά κυβέρνηση του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία εκλέχθηκε με την υπόσχεση ότι θα αντισταθεί στις εντολές των δανειστών. Φαίνεται ότι ήταν ειλικρινής, όπως έδειξαν οι πρώτες κινήσεις της, π.χ. η σύγκρουσή της με τον κεντρικό τραπεζίτη. Η πολιτική της, όμως, σύντομα οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και η ουγγρική κυβέρνηση ξαναέπεσε στην αγκαλιά του ΔΝΤ και των άλλων δανειστών, με συνέπεια να χάνει τη στήριξη του λαού. Κάτι παρόμοιο συνέβη, σε μικρότερη κλίμακα, στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Το ίδιο θα συμβεί και με τη Ν.Δ. του Α. Σαμαρά, εάν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Ο Α. Σαμαράς, μάλιστα, άρχισε τις υποχωρήσεις πριν καν γίνει πρωθυπουργός, γι’ αυτό οι πιθανότητες αυτοδυναμίας και πρωθυπουργοποίησής του μειώνονται.

   Αξίζει ν’ αναφερθούμε και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου (ασύγκριτου αναστήματος σε σχέση με τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες) ως αντιπολίτευση διεκήρυσσε ότι είναι εναντίον της ένταξής μας στην ΕΟΚ. Όταν έγινε πρωθυπουργός, μέσα στη γενικότερη ασυνέπειά του και την εξαπάτηση του κόσμου, αποδέχθηκε την ένταξη. Τελικά η ΕΟΚ άλωσε το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και διάδοχός του εκλέχθηκε ο εκλεκτός της ΕΟΚ, ο Κ. Σημίτης, ο τελευταίος άνθρωπος που ο Ανδρέας θα ήθελε να τον δει πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Η αποχώρηση από την Ε.Ε. ως η πρώτη πράξη για την απελευθέρωση

      Το δικό μας συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι μια στρατηγική απελευθέρωσης πρέπει να αφαιρεί από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης τα όπλα με τα οποία οι σύγχρονοι κατακτητές μπορούν να μας εκβιάζουν και να μας υπονομεύουν. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι ταχύτατες. Σε ομαλές κοινοβουλευτικές διαδικασίες (όπως επιθυμούμε), αυτό σημαίνει ότι προεκλογικά τονίζουμε πως η αποχώρηση από την Ε.Ε. θα είναι άμεση. Το ίδιο επιβεβαιώνεται και στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Την επομένη ορίζεται η διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο συντομότερο χρονικό διάστημα που προβλέπει ο νόμος (1 μήνας). Το δημοψήφισμα είναι βέβαιο ότι θα εκφράσει την καθαρή βούληση του εκλογικού σώματος για αποχώρηση, με μεγάλο ποσοστό. Στο διάστημα αυτού του μήνα παγώνουμε τη συμμετοχή μας στα όργανα της Ε.Ε. και την επομένη του δημοψηφίσματος αποσύρουμε τις υπηρεσίες μας. Εν τω μεταξύ η Βουλή θα έχει  αποφασίσει άμεσα την κατάργηση των μνημονίων.  

   Σημαντική είναι η σχετική εμπειρία της Λατινικής Αμερικής. Πριν από μια δεκαετία ο λαός της χρεοκοπημένης Αργεντινής, αφού ανάγκασε το μέχρι τότε πρόεδρο να φύγει με ελικόπτερο από την πίσω πόρτα του προεδρικού μεγάρου, ανέδειξε μια νέα κυβέρνηση, που η πρώτη της ενέργεια ήταν να σπάσει την ισοτιμία πέσος-δολαρίου (αντίστοιχη με μια δική μας αποχώρηση από το ευρώ) και να προστατεύσει την εντόπια παραγωγή (αντίστοιχη με μια δική μας αποχώρηση από την Ε.Ε.). Από τότε η Αργεντινή είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου και σήμερα είναι μέλος της ομάδας των 20 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου (G 20)!! Παρόμοια γραμμή ακολούθησαν και άλλες χώρες της Λατ. Αμερικής που τώρα προοδεύουν εντυπωσιακά, με σπουδαιότερη τη Βραζιλία.

   Όλ’ αυτά δε σημαίνουν ότι θα έρθουμε σε ρήξη με την Ε.Ε. Αυτό δε συμφέρει ούτε εμάς, ούτε την Ε.Ε., ούτε τις χώρες μέλη της. Αν εμείς προχωρούμε ενωμένοι και αποφασισμένοι στο δρόμο της απελευθέρωσης, αν διαπιστώσουν ότι οποιαδήποτε προσπάθειά τους ν’ ανακόψουν την πορεία μας αυτή θα αποτύχει (και θα αποτύχει, αφού ο λαός θα συμμετέχει και θα στηρίζει), θα επιδιώξουν να συμβιβαστούν μαζί μας. 

   Γι’ αυτό, αρκετό χρόνο πριν από τις εκλογές, πρέπει να ξεκινήσουμε συζητήσεις με την Ε.Ε. και τις χώρες μέλη που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, με σκοπό τη σύναψη συμφωνιών με βάση το αμοιβαίο όφελος. Είναι βέβαιο ότι θα ανταποκριθούν. Θα ήθελαν την Ελλάδα μέλος της Ε.Ε., γιατί έτσι θα είχαν περισσότερα κέρδη. Αφού, όμως, δε θα μπορούν να μας κρατήσουν, θα προτιμήσουν μια συμφωνία μαζί μας, ώστε να κερδίσουν λιγότερα, παρά να μην κερδίσουν καθόλου. Εννοείται ότι παρόμοιες συζητήσεις θα έχουν προηγηθεί των εκλογών και με τις εκτός Ε.Ε. χώρες, μερικές από τις οποίες είναι κρίσιμης σημασίας για την ανάπτυξή μας, π.χ. Ρωσία. Η Ελλάδα, ως ανεξάρτητη χώρα πλέον, θα μπορεί να κάνει όποια συμφωνία θέλει, όποτε θέλει και με όποιον θέλει, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος κι όχι να καταστρέφεται για να κερδίζουν κάποιοι ισχυροί δήθεν σύμμαχοι.

Βασικές πτυχές μιας πολιτικής ανόρθωσης και ανάπτυξης

   Μια στρατηγική αποχώρησης από την Ε.Ε. οφείλει να περιλαμβάνει συγκεκριμένα σχέδια, που να καλύπτουν βασικές πτυχές μιας πολιτικής ανόρθωσης και ανάπτυξης:

   Α) Σχέδιο για το τραπεζικό σύστημα και την κίνηση κεφαλαίων.

   Το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί (τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του), για να μπορέσει να ενισχύσει την παραγωγική διαδικασία και να θέσει φραγμούς στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων των κερδοσκόπων. Προεκλογικά θα προειδοποιηθούν κράτη (π.χ. Ελβετία) και τράπεζες να μη συνεργήσουν σε αθέμιτη εξαγωγή κεφαλαίων.

   Β) Σχέδιο ανάπτυξης της παραγωγής και εξισορρόπησης του εμπορικού ισοζυγίου.

   Η Ελλάδα διαθέτει άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές, που σήμερα παραμένουν αναξιοποίητες ή τις λυμαίνονται ξένοι. Κάποιοι τομείς μπορούν άμεσα να χρηματοδοτηθούν και να αναπτυχθούν, π.χ. αγροτική παραγωγή, οι υπόλοιποι σταδιακά, π.χ. ενέργεια. Τα ελληνικά προϊόντα θα μπορούν πλέον να προστατεύονται με την επιβολή δασμών και να προωθούνται με διμερείς συμφωνίες με άλλες χώρες. Η ανεργία θα μειώνεται δραστικά και σταματά η συναλλαγματική αιμορραγία. 

   Γ) Σχέδιο για το δανεισμό, το χρέος και τις γερμανικές οφειλές.

   Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι επαχθές και θα διαγραφεί. Οι γερμανικές οφειλές υπερκαλύπτουν το υπόλοιπο μέρος. Αν χρειαστούμε δάνεια, μπορούμε να τα βρούμε από άλλες πηγές και χωρίς όρους.

   Δ) Σχέδιο νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

   Με την επάνοδο της δραχμής μπορούμε για τα 2-3 πρώτα χρόνια να χρηματοδοτούμε χωρίς δανεισμό, με πληθωρικό χρήμα και με τη βοήθεια ενός δίκαιου φορολογικού και εισφοροασφαλιστικού συστήματος, τις εσωτερικές μας ανάγκες, να κυκλοφορήσουμε χρήμα στην αγορά και να στηρίξουμε τα ασφαλιστικά ταμεία. Στη συνέχεια θ’ αρχίσουν να δημιουργούνται πλεονάσματα στον προϋπολογισμό.

   Με την αναγκαία υποτίμηση του νομίσματος θα αυξηθούν μεν οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων, αλλά η αγορά όσων δεν μπορούν να υποκαθίστανται από ελληνικά μπορεί να καλύπτεται, επειδή τα λαϊκά εισοδήματα θα έχουν αυξηθεί.

   Ε) Σχέδιο για την επιστροφή της κλεμμένης δημόσιας περιουσίας.

   Οι ΔΕΚΟ και όλος ο δημόσιος πλούτος που θα έχει «πουληθεί» (όλες οι «πωλήσεις» γίνονται σε εξευτελιστικές τιμές) επανέρχονται ως δημόσια περιουσία, χωρίς αποζημίωση. Επίσης, οι καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού, οι περισσότερες προϊόντα κλοπής του ελληνικού δημοσίου, θα διεκδικηθούν από το ελληνικό κράτος. Η περιουσία των ενόχων θα κατασχεθεί.

   Τις απόψεις μας για τα σχέδια αυτά θα τις εξηγήσουμε σε επόμενο άρθρο μας.

Οι απόψεις των αναγνωστών θα μας είναι χρήσιμες. Απευθυνθείτε στο e-mailaske@otenet.gr