ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Λαμβανομένου υπόψη ότι για λόγους οικονομικούς δεν μπορούμε να πάρουμε μέρος στις εκλογές της 21ης Μαΐου και ότι ούτως ή άλλως πρέπει να ψηφίζουμε κάποιο κόμμα, θα αναμένουμε την τελική ανακήρυξη των συνδυασμών που θα πάρουν μέρος στις εκλογές και τότε θα πάρουμε τις τελικές μας αποφάσεις.

Aμεσοι κίνδυνοι για την Ελλάδα.

Oσο περνούν οι ημέρες εντείνεται απειλητικά ο νέος  παγκόσμιος διπολισμός, σχηματικά «Ανατολής» και «Δύσης» (όμως η Βραζιλία στην Ανατολή-BRICS, ενώ οι Ιαπωνία, Αυστραλία στη Δύση!), που αποκρυσταλλώνεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, που για την ώρα εξασφαλίζει κέρδη για ΗΠΑ και Ρωσία (γι’αυτό και συνεχίζεται), ενώ ζημιώνεται η Ε.Ε. και η Κίνα, με καταστροφή της Ουκρανίας και απειλητικές εξελίξεις στους μικρότερους.

Ομως ο διπολισμός αυτός είναι γεμάτος αντιφάσεις εκρηκτικές και εσωτερικές αντιθέσεις απειλητικές.

Η «Δύση» τώρα, εκφράζει την Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την διάλυση των Εθνών-Κρατών, που μόνο εκεί μέσα μπορεί να ανθίσει η δημοκρατία, και την χυλοποίηση των ανθρώπων, ενώ έχει ως σημαία της αυτήν την Δημοκρατία!

Ομως οι λαοί της (τα έθνη-κράτη) αντιδρούν, με παράδειγμα τις ΗΠΑ, όπου απειλείται εμφύλιος, και την Ε.Ε., όπου υπεραμύνονται οι λαοί των εθνών-κρατών τους όχι με εκφραστές τους αριστερούς δημοκράτες, αλλά τους (θεωρούμενους) αντιδραστικούς και αντιδημοκράτες! Και όπλα της  «Δύσης», τώρα, το (μέχρι πρότινος) «κλινικά νεκρό» ΝΑΤΟ και τα διάφορα Νταβός, όπου συντονίζεται και κατευθύνεται η απανθρωποίηση των ανθρώπων.

Το «Ντάβος», αναγκαστικά περιληπτικά.

Η Σύναξη του Ντάβος στην Ελβετία (...) ξεκίνησε το 1971 από τον τραπεζίτη (...) Κλάους Σβαμπ για να διδαχτούν 444 διευθυντικά στελέχη δυτικοευρωπαϊκών εταιρειών το Αμερικανικό management και εξελίχθηκε σταδιακά σε master of the world (κυρίαρχος του κόσμου)!! Εκεί συγκεντρώνονται οι πάσης φύσεως ελίτ (τώρα όμως οι «ανατολικοί» στη Σαγκάη της Κίνας ...!) και αποφασίζουν «για το καλό της ανθρωπότητας»(!), δηλαδή την καταστροφή των ανθρώπων, που πρέπει να μην έχουν τίποτα! Ο κ. Σβαμπ δήλωνε: «μέχρι το 2030 δεν θα κατέχουμε τίποτα και συνεπώς θα είμαστε ευτυχισμένοι»!!

Τίποτα, ούτε ενέργεια, ούτε τρόφιμα, ούτε νερό, ούτε σπίτι, ούτε γη και, φυσικά, ούτε πατρίδα. Ολα θα κατέχονται από τις διευθυντικές ελίτ, κάτι που «θα μας κάνει ευτυχισμένους», κάτι που εφαρμόζεται ήδη στο «πειραματόζωο» Ελλάδα και εκτελείται και από τα τρία κόμματα με κυβερνησιμότητα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ) και  τους υπογραφείς και  υποστηρικτές των Μνημονίων... (Δες και τα άρθρα «Νταβός: Το Forum που έγραψε ιστορία» της Μυρτώς Γκούτση στα «Παραπολιτικά» 21/1/2023 και του Αλκιβιάδη Κεφαλά «Νταβός, ελίτ και πλειστηριασμοί» στη «Δημοκρατία» 13/2/2013).  Από εκεί καθορίζονται οι τιμές των τροφίμων και ενέργειας, τα διάφορα ΕΝΦΙΑ και οι πλειστηριασμοί, από εκεί τα σύνορα και οι συνεκμεταλλεύσεις, από εκεί η εξέλιξη στο Κυπριακό κλπ, και από εκεί καθορίζονται οι εκτελεστές των αποφάσεων στη «Δύση», ευτυχώς χωρίς επιτυχία πάντοτε. Ας θυμηθούμε την τύχη του σχεδίου Ανάν και την τύχη της συμφωνίας συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου Παπανδρέου-Οζάλ...

Ας επανέλθουμε όμως στο νέο διπολισμό «Δύσης» και «Ανατολής»:

Ανάλογα με αυτά της «Δύσης», ίσως αντίστροφα όμως, συμβαίνουν και στην «Ανατολή». Με καθεστώτα αυταρχικά (Ρωσία) έως και ολοκληρωτικά (Κίνα) προστατεύεται το Κράτος-Εθνος, που όμως θα έχει την υποστήριξη των πολιτών του, μόνο αν επιτρέπει ελευθερίες. Αν όχι, θα αρχίσει η αντίδραση, ήδη άρχισε και στη Ρωσία με την άρνηση να πολεμήσουν, και στην Κίνα με την παλλαϊκή άρνηση να εγκλεισθούν ξανά, για να αποφύγουν τον κορονοϊό. Η πρώτη ήττα του Σι Τζιπίνκ. Και σίγουρα θα υπάρξουν εξελίξεις, πέρα από τις οικονομικές στην παγκόσμια αγορά...

Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα συνεχιστεί. Και, δυστυχώς, οι προκλήσεις προς τη Ρωσία από το ΝΑΤΟ, δηλαδή ΗΠΑ, με Φινλανδία, βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, και αντιπροκλήσεις στη θάλασσα της Ταϊβάν, δεν προοιωνίζονται ειρηνικές διευθετήσεις. (Ας θυμηθούμε τις Αμερικανικές αντιδράσεις το 1962, όταν οι Ρώσοι έφερναν πυραύλους στην Κούβα, ενώ   τώρα οι ΗΠΑ προκαλούν...). Το σημαντικότερο, μάλιστα, γεγονός των τελευταίων εξελίξεων στην αντιπαλότητα είναι η, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, επέμβαση της Κίνας σε ευρωπαϊκή διένεξη, τον ρωσοουκρανικό πόλεμο, ως διαμεσολαβητού ειρήνευσης. Εννοείται, φυσικά ότι η «απαγόρευση» από το ΝΑΤΟ στην Κίνα να παράσχει εξοπλιστική, έστω, βοήθεια στη Ρωσία θα αναφέρεται ως ...ανέκδοτο. Ετσι και το ένταλμα σύλληψης του Πούτιν από δικαστήριο που κανείς δεν αναγνωρίζει!

Η  Κίνα λειτουργεί προσεκτικά και δύσκολα, πάντως, θα συνεργήσει σε παγκόσμια σύγκρουση, εκτός ίσως αν η Δύση (ΗΠΑ) εφαρμόσει τις εμμονικές προτροπές του Μπρεζίνσκι (γκουρού των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ) για ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Ρωσίας...

Και όλα αυτά, χωρίς να αναφερόμαστε στις ήδη πολύπλοκες οικονομικές σχέσεις και διαρκώς εντεινόμενα «συμφέροντα» και παγκόσμιες διαπλοκές παντός είδους, που δημιουργούν, ταυτόχρονα, εικόνα χάους στην ανθρωπότητα και παντοία δεινά σε όλους τους λαούς.

Επιπτώσεις επικίνδυνες για την Ελλάδα.

Είναι κοινός τόπος πλέον τα αρνητικά αποτελέσματα για την οικονομία της χώρας μας, τα εξοπλιστικά μας, για τις πάσης φύσεως σχέσεις μας με τη Ρωσία από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την αναγκαστική(;) «συμμόρφωσή» μας στις απαιτήσεις των ΗΠΑ (και της Ε.Ε.;) για την απομόνωση της Ρωσίας. Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι, όμως, και αμεσότερα, ακόμη και για την ακεραιότητα της Ελλάδας (και της Κύπρου), προέρχονται κυρίως από τον, μέχρι τώρα, καιροσκοπισμό της Τουρκίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ (ΝΑΤΟ),  «Δύση» και «Ανατολή».

Πάντοτε μιλούσαμε και γράφαμε για τον κίνδυνο υποταγής, λόγω του ...υπερκομματικού(!), δηλαδή δικομματικού, ενδοτισμού (και μάλιστα εκούσιου!), συστημικού, στις προσταγές των Πατρώνων της εξάρτησης. Τώρα όμως είναι άμεση εξέλιξη, μετά την επίσκεψη του Μπλίγκεν στην Αγκυρα και την Αθήνα, μετά το μεγάλο σεισμό στην Τουρκία και το δράμα (και έγκλημα) των Τεμπών εδώ.

Η Τουρκία θέλει να «επανέλθει» (δεν είχε φύγει ποτέ!) στη «Δύση»  (χωρίς να αποχωρήσει από τη Ρωσία, μάλιστα!), αλλά, φυσικά, με ένα γερό μπαχτσίσι, το Αιγαίο (Θράκη και Κύπρο...). Προηγήθησαν τα γλυκόλογα και οι ελληνοτουρκικές αγκαλιές, ακολούθησαν Ντόρα, Φίλης, Αλεβιζάτος (και ακολουθούν εκατοντάδες, καλαμαράδες και μη) και στο τσακ ο Καλίν του Ερντογάν έφτασε να μιλήσει ευθέως για συγκυριαρχία του Αιγαίου! Θερμές ευχαριστίες στον κ. Καλίν! «Πέτυχε» ό,τι και ο Ερντογάν στον Εβρο: Ξεσήκωσε τους Έλληνες πολίτες!!!

Δεν σκέφτηκε ο  κ. Καλίν να μας «προσφέρει» και μία συγκυριαρχία στη μισή Μικρά Ασία, το Δυτικό μισό!! Δεν έχουν, γενικώς, οι «Τούρκοι» (οι Τουρκοι αποτελούν, υπενθυμίζουμε, το 5-6% των πληθυσμών-λαών της «Τουρκίας») κανένα πρόβλημα να «συμφωνούν» τα πάντα και να απαντούν αργότερα ότι «το ότι υπογράφουμε μία συμφωνία δεν σημαίνει ότι πρέπει και να την τηρούμε»!!

Ας σοβαρευτούμε. Οι «Τούρκοι» δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσουν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Το υπάρχον εδώ πολιτικό σύστημα της διακυβέρνησιμότητας είναι πανέτοιμοι (στην Κύπρο αυτό, τώρα, ίσως όχι!) για ό,τι (νομίζουν ότι) τους εξασφαλίζει μία θεσούλα στην παγκόσμια κυριαρχία των ελίτ (ιδέ Νταβός, όχι βέβαια μέσα σε αυτούς με τις λευκές κονκάρδες, αλλά έστω στις πέμπτες στη σειρά, τις βιολετί) πιστοί στην άποψη ότι «πολιτική είναι η τέχνη να εξαπατάς τους λαούς».

Οταν όμως οι λαοί το κατανοήσουν (άρχισαν ήδη παντού, τώρα και στην Ελλάδα...) ακόμη και παπανδρεοειδείς, μητσοτακηειδείς και οι περί αυτούς, ακόμη και οι ελιαμεπίτες, τσιπραιοειδείς και οι όμοιοί τους να γίνουν Ελληνες πολίτες. Ακόμη και αυτοί!..

Πλησιάζουν τώρα οι εκλογές. Ας κρίνουν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες τι θα πρέπει να επιδιώκουν (όχι, βέβαια, ρουσφέτια!) και μετά να ψηφίσουν ό,τι και όποιον δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα διάφορα Νταβός και τα παραρτήματά τους.   Θα είναι μια καλή αρχή.

Και ενώ το  προεκλογικό πολιτικό σκηνικό  είχε στηθεί με κύριο χαρακτηριστικό την πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ  με σκοπό στην πράξη να ακυρώσουν την  συριζαίικη απλή αναλογική,  που λογικά θα ενίσχυε τα μικρότερα κόμματα, κι ενώ οι εκλογές φαινόταν βέβαιο για τις 9 Απριλίου, συνέβη το έγκλημα-εκατόμβη των Τεμπών και ανέτρεψε, τουλάχιστον προς το παρόν μόνο, τα σχέδια τους.

Για να μην προκαλέσουν  την κοινωνική οργή, που ξέσπασε μετά το έγκλημα, άρχισαν οι της ΝΔ να παίζουν το θέατρο των τεθλιμμένων  με χαρακτηριστικό το υπουργικό συμβούλιο που θύμιζε εικόνες θλίψης τύπου Βόρειας Κορέας. Περίσσεψαν οι κούφιες συγγνώμες Μητσοτάκη, η υποκρισία και τα ψέματα. «Ανθρώπινο λάθος», «φταίνε και οι προηγούμενοι», τώρα φταίει το «βαθύ κράτος», δηλ. τα ελάχιστα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, και ό,τι απέμεινε στο δημόσιο που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν (π.χ. νερό, πανεπιστήμια,κλ.π). «Επιχειρήματα» για το δήθεν πρωθυπουργικό ανεύθυνο για το έγκλημα, όπως αυτό των παρακολουθήσεων, για την προστασία του Μητσοτάκη από τη δίκαιη αγανάκτηση, που δεν θα την αποφύγει με τις αμετροέπειες του ιδίου και του αντιπροέδρου του  για «ευκαιρίες», «θυσίες», «ατυχήματα».  Μωραίνει...

     Aντίστοιχη  ήταν και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που  ισχυρίζόταν αρχικά ότι επί των ημερών του στο σιδηρόδρομο «όλα έβαιναν καλώς». Τώρα ο Τσίπρας παραδέχεται το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, χωρίς όμως να διευκρινίζει ποιο είναι αυτό.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, πούλησε  την Τραινοσέ έναντι 45 εκ. στην ιταλική κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων με τη δικαιολογία του 3ου μνημονίου της «κυβερνώσας αριστεράς». «Πάγωσε» την ακραία ρητορική του για λίγες μέρες και βρήκε την ευκαιρία να «παγώσει»  και τη διαγραφή του Πολάκη με τις προσωπικές του πολιτικές «πλατφόρμες» αντίθετες με αυτές του Τσίπρα. Για λίγες μέρες...

Και μετά

Αφού κηδεύτηκαν τα θύματα, σταμάτησαν και οι διαδηλώσεις, το πολιτικό σύστημα ανακουφισμένο(;) επανήλθε εντός και επί τα αυτά. Η πόλωση επέστρεψε δριμύτερη και ο Μητσοτάκης μετ’ ου πολύ, μετά από τους κατά καιρούς «χρησμούς» του για πρόωρες εκλογές από το φθινόπωρο του 2022, προσδιόρισε τελικά τις εκλογές για τις 21 Μαΐου ευχόμενος μέχρι τότε να έχουμε ξεχάσει...

Χαρακτηριστικό είναι ότι και τα δύο κόμματα επιχειρούν να λεηλατήσουν το ΠΑΣΟΚ, μετά μάλιστα τη συνέντευξη Ανδρουλάκη ότι δε θα συνεργασθει, εάν ο επομενος πρωθυπουργός είναι είτε ο Μητσοτάκης είτε ο Τσίπρας, εφόσον πάρει το ΠΑΣΟΚ διψήφιο ποσοστό ψήφων. Ο Ανδρουλάκης,  επειδή υποστηρίζεται και από ένα τμήμα του γερμανικού παράγοντα, θεωρείται απ’ αυτούς ότι με το ΠΑΣΟΚ ως μέρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας μπορεί να κάνει «παραχωρήσεις» στα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα προς την Τουρκία. Αυτό εκφράζει απερίφραστα ο Αλιβιζάτος με άρθρο του στην «Καθημερινή» της 2-4-23 με τίτλο «Τι Κυβέρνηση προσδοκούμε;» «...μήπως προσφέρεται για να ληφθούν από την κυβέρνηση συνασπισμού που θα σχηματιστεί μετά τις 2 Ιουλίου κάποιες αποφάσεις που κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορεί, υπό τις σημερινές τουλάχιστον συνθήκες, να πάρει από μόνο του; Πέρα από τις μείζονες εσωτερικές εκκρεμότητες, όπως η εκ βάθρων αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών, η ενίσχυση των ανεξάρτητων αρχών και η πολυαναμενόμενη δικαστική μεταρρύθμιση, μήπως είναι ιδανική περίοδος για έναν φιλόδοξο επανακαθορισμό των ελληνοτουρκικών σχέσεων, για μια «Συμφωνία του Αιγαίου», στον δρόμο που χάραξαν Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ το 1930;»!!!

Ισως το άρθρo να απευθύνεται και στους Αμερικανούς, για να ενδιαφερθούν. Πάντως  δύσκολοι  καιροί για τον Ανδρουλάκη, παρά τις συμπάθειες μέρους του επιχειρηματικού κόσμου που δεν θέλουν το Μητσοτάκη ασύδοτο να μοιράζει τα «πακέτα» στους «ημέτερους», που ακούει τους αποστρατευμένους(;) μέντορές του Βενιζέλο, Σημίτη. Ο ίδιος είναι ελλιποβαρής πολιτικά.

Το ερώτημα είναι γιατί  ο Μητσοτάκης, εκτός από τις «συνήθεις» προεκλογικές υποσχέσεις «θα» για παροχές ,  επιλέγει τη σύγκριση με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι κυρίως ό,τι θετικό έχει πράξει ως κυβέρνηση; Από την άλλη γιατί  ο ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζεται ότι θα είναι πρώτο  κόμμα και επομένως, λογικά, θα έπρεπε να αποφύγει την πόλωση,  επιλέγει ολομέτωπη  και μετωπική σύγκρουση  με την ΝΔ και το Μητσοτάκη;

Η απάντηση  είναι μάλλον προφανής. Επειδή η ΝΔ του Μητσοτάκη θέλει να βγάλει από το κάδρο τα μελανά σημεία της διακυβέρνησής της. Αυτά, εκτός απο το άγος των Τεμπών, είναι συνοπτικά η διαφθορά, τα σκάνδαλα  βουλευτών της, η ακρίβεια, η αισχροκέρδεια, οι υποκλοπές, το δημόσιο χρήμα σε ευνοούμενούς της,  η υποβάθμιση της Υγείας, της Παιδείας με τη λογική της προώθησης των τομέων αυτών σε ιδιωτικά συμφέροντα, η σκανδαλώδης εύνοια στους τραπεζίτες (σχέδιο Ηρακλής) να ξεφορτώσουν τα «κόκκινα» δάνεια σε «κοράκια» με κρατική εγγύηση, τα οποία με απόφαση του Αρείου Πάγου μπορούν να βγάλουν στο σφυρί τα σπίτια των οφειλετών  κ.λπ. Αλλωστε ο Μητσοτάκης δεν είναι πλέον απολύτως βέβαιος ότι στις δεύτερες εκλογές η ΝΔ θα βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τώρα του έλαχε και η τραγωδία με τα τρένα και οι αποκαλύψεις για τα εγκλήματα που διέπραξαν όλες οι κυβερνήσεις μαζί και η δική του στο σιδηρόδρομο. Αυτό του χάλασε τα σχέδια για άμεση προκήρυξη εκλογών και άγχεται για την αυτοδυναμία.

  Στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας ο Μητσοτάκης φοβάται ότι θα καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πάντως δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί έως τώρα προτιμούσαν την αυτοδύναμη επανεκλογή  Μητσοτάκη, επειδή επιθυμούν διακαώς να τα «βρούμε» με την Τουρκία, με παραχώρησεις κυριαρχιακών μας δικαιωμάτων. Ο Μητσοτάκης ήταν και είναι πάντα πρόθυμος. Το απέδειξε, όπως εκμηστηρεύτηκε ο απελθών Κύπριος Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης για τις πιέσεις που του άσκησε, για να σταματήσει τις γεωτρήσεις χάριν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και τάχθηκε υπέρ της κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου προς  την Τουρκία με  παράκαμψη της Κύπρου! Ομως το εγχείρημα αυτό δεν ήταν και δεν είναι εύκολο ακόμη και για τον ίδιο. Η «αποστρατεία» Καραμανλή αποδυναμώνει τον Μητσοτάκη, ο Σαμαράς πνέει μένεα κατά των Γερμανών και των «πειρατών» της Τουρκίας. Η γραμμή Δένδια είναι σχεδόν αντίθετη με αυτήν του Μητσοτάκη. Η ΝΔ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, που, ως γνωστόν, ανέλαβε ως σύνολο την υποχρέωση να υπογράψει  τη συμφωνία  των Πρεσπών. Ομως η ξαφνική «φιλία» της Τουρκίας δείχνει ότι κάτι, δυστυχώς,  προετοιμάζεται...

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως τελικά διακατέχεται από το σύνδρομο της ήττας, επειδή δεν έχουν καμία πολιτική λογική οι  χοντράδες  καί οι αγριάδες των διαφόρων στελεχών του, «αριστερών» και «πασοκογενών», που φανερώνουν το άγχος τους να επανεκλεγούν οι ίδιοι. Δεν  υπάρχει  κεντρική πολιτική γραμμή και έτσι η πολιτική κακοφωνία επικρατεί, με αποτέλεσμα να  πολώνει το κλίμα και όχι μόνο να μην εισπράττει  την φθορά της ΝΔ, αλλά τώρα και να κινδυνεύει να αποδυναμωθεί με τις προσωπικές πολιτικές «πλατφόρμες» αλά Πολάκη. Ο Τσίπρας δεν τόλμησε να συγκρουστεί. Ο Πολάκης «αποκαταστάθηκε» μετά βαΐων και κλάδων, οπότε ο πρόεδρος Τσίπρας απλώς ...θα προεδρεύει, για να μετατρέψει το «αριστερό» κόμμα σε κεντρώο. Πάντως, η «γραμμή» Τσακαλώτου  «δεν πρέπει να είμαστε και τόσο πατριώτες στο μεταναστευτικό και στα ελληνοτουρκικά»(!) εκφράζει όλο τον ΣΥΝ του 3%. Μεσα σ’ όλα τα άλλα και η ρήση Τσίπρα για «δεύτερη φορά Αριστερά» και ο έλεγχος των κρίσιμων «αρμών της εξουσίας». Δηλαδή;

Ολα αυτά φοβίζουν, μεταξύ άλλων, και τους  ηλικιωμένους συντηρητικούς ψηφοφόρους του  ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, που θυμούνται μαζί με πολλούς άλλους τις προεκλογικές υποσχέσεις του για νταούλια,  για κατάργηση των μνημονίων, το άνοιγμα των συνόρων στους λαθρομετανάστες, τη συμφωνία των Πρεσπών, την υπογραφή του 3ου  μνημονίου με το Υπερταμείο και τις ιδιωτικοποιήσεις  (Τραινοσέ, τα λιμάνια Πειραιά, Θεσσαλονίκης, τα 14 αεροδρόμια, το Ελληνικό,  τον ΑΔΜΗΕ κ.λπ.), και όσα άλλα αρνητικά έπραξε ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως απομυθοποίησε το αριστερό του «λούστρο» λειτουργώντας ως αστικό κόμμα με αντιπατριωτικό χαρακτήρα. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που προωθήθηκε ως κυβέρνηση από τη διοίκηση Ομπάμα συμφωνούντων και των Γερμανών της Μερκελ, που δεν ήθελαν με τίποτα τον Σαμαρά, ευελπιστεί ότι μπορεί να είναι ακόμη χρήσιμος στους Αμερικάνους για το μοίρασμα του Αιγαίου έχοντας τα εύσημα της συμφωνίας των Πρεσπών.           Χλωμό μάλλον φαίνεται.

Η πιθανή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ όμως φοβίζει ορισμένους συστημικούς. Ο καραμανλικός Μ. Κοττάκης σε άρθρο του στις 28-2-2023 γράφει: «...Μετεκλογικώς όμως, μετά την ήττα της Αριστεράς, η οποία φαίνεται βέβαιη μετά την κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό της λίγο πριν από την προκήρυξη των εκλογών, ας μην εύχεται κανείς τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή του στο 3%. Γιατί αυτό που θα τον αντικαταστήσει -άγνωστο ποιοι θα καλύψουν το κενό- θα είναι πιο ομοιογενές και πιο επικίνδυνο».  Λογικοί οι φόβοι τους, όμως πώς θα ... στεριώσει στο δικομματικό τους σύστημα, όταν το ένα κόμμα είναι μονίμως δεύτερο, ενώ το πρώτο έχει ως συγκολλητικό μέσο την κυβερνητική εξουσία; Μήπως προοιωνίζεται αλλαγή πολιτικού σκηνικού; 

Οι άλλοι

Τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα  ελάχιστα συμβάλλουν στις πολιτικές εξελίξεις. Το ΚΚΕ, παρά τα βήματα ελληνοποίησης με τον Κουτσούμπα, δεν ξεφεύγει ουσιωδώς από τα στερεότυπά του. Και με το Βαρουφάκη, εκλεκτό του Σόρος, ετοιμάζεται να συνεργασθεί η, χωρίς το Λαφαζάνη, ΛΑΕ...

Τα δεξιότερα της ΝΔ μορφώματα, που εν πολλοίς είναι ετερόκλητα, μόνο αν ενωθούν, είναι πιθανό να της κόψουν ψήφους. Οσο για το ζήτημα  με το κόμμα του Κασιδιάρη, που με αμφιλεγόμενο τρόπο επιχειρείται  ο αποκλεισμός του, είναι μη προβλέψιμη η εξέλιξη, ιδίως αν τελικά όντως αποκλεισθεί...     Και οι ψηφοφόροι;   

«Αν λαχταράς τον ήλιο, ανασηκώσου και με δαυλό άναψέ τονε δικό σου». (Βάρναλης)

Κείμενο σε pdf

Ολόκληρη η χώρα διακατέχεται ακόμη από τον αποτροπιασμό και την οργή για το αδιανόητο έγκλημα των Τεμπών και των αντιδράσεων και κινητοποιήσεων εναντίον των αιτιών και υπέρ της ανάκτησης κάποιας ελπίδας στοιχειώδους ασφάλειας. 

Η φρίκη είναι ανάλογη της αντίστοιχης για το έγκλημα στο Μάτι και της θαλάσσιας εκατόμβης του Σαμίνα. Όμως η ευαισθησία και οι αντιδράσεις στο μέγα   τωρινό κακό είναι μεγαλύτερες, αν και όχι ίσως από όλους  ειλικρινείς γιατί,  κυρίως, αγγίζει όλους η αγωνία της ασφάλειας των μετακινήσεων με συγκοινωνιακά μέσα...

Η αγωνία και οι αντιδράσεις των πολιτών είναι δικαιολογημένες και αναγκαίες. Αυτό, όμως, δεν ισχύει το ίδιο με την εξαλλοσύνη και τους αλαλαγμούς των ΜΜΕ, ούτε προφανώς και με τις κοκορομαχίες της πολιτικής τάξης(!) για τις αιτίες και τους αίτιους. Όλοι τους έγιναν "ερευνητές", εισαγγελείς και δικαστές και βομβαρδίζουν ανελέητα, "αρμόδιοι" και αναρμόδιοι, τους δυστυχείς θεατές και ακροατές, για να μην προλάβουν να σκεφτούν και να κρίνουν ψύχραιμα. Εκλογές γαρ ενόψει.

Ευτυχώς επεμβαίνει η δικαιοσύνη, ελπίζουμε ακριβοδίκαια. Γνωρίζει, πιστεύουμε, το γενικότερο πόλεμο από διάφορα συμφέροντα κατά της ευρύτερης χρήσης των τρένων. Γνωρίζουν ότι το  φρικώδες  γεγονός δεν θα συνέβαινε αν ο αυτουργός απλώς ξεχώριζε  το «κουμπί» ανόδου αντί καθόδου και «πατούσε» το κατάλληλο. Και τότε κανείς δεν θα αγωνιούσε, ούτε θα διαδήλωνε, παρά τις δραματικές εκκλήσεις των σιδηροδρομικών προς άπαντες για τους κινδύνους. Γιατί δεν κραύγαζαν τότε και  τα  μήντια  και οι κάθε είδους "ειδικοί"; Πού ήταν τότε η δικαιοσύνη; Πού ήταν οι "ολοφυρόμενοι", σήμερα   πολιτικοί; 

Θα ερευνήσουν, τώρα,  οι Δικαστικοί για τους υπαίτιους κλιμακωτά προς τα πάνω τουλάχιστον για να αξιολογήσουν όλη τη σειρά των  υπεύθυνων, όμως οι ηθικοί αυτουργοί  θα τη πληρώσουν  ή θα καλυφθούν πίσω από τις «πολιτικές ευθύνες»;
Οι παθογένειες του  εξαρτημένου από ξένους πολιτικού συστήματος, που  θεωρεί  τον συνδικαλισμό ως προέκταση των κομμάτων με το συνακόλουθο έλεγχο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έχουν οδηγήσει στην πλήρη κοινωνική τους απαξίωση και στην υπονόμευση των εύλογων αιτημάτων των εργαζομένων, που ευνοεί , φυσικά,   τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους ξένους «επενδυτές». Ισως η απαξίωση αυτή συνέβαλε στο να κωφεύουν οι κάθε λογής «αρμόδιοι» στις καταγγελίες των σιδηροδρομικών. Πάντως χαρακτηριστικό  της παθογένειας αυτής  είναι η θέση της ΑΔΕΔΥ, που ο πρόεδρος της είναι της Νέας Δημοκρατίας για «Προκήρυξη «απεργίας-αποχής» για όλους τους εμπλεκόμενους υπαλλήλους και προϊσταμένους, από όλες τις διαδικασίες και όλα τα στάδια αξιολόγησης, όπως αυτά προβλέπονται από τον ν.4940/2022, με έναρξη την αξιολογική περίοδο του έτους 2023». Δηλ. όχι αξιολόγηση γενικώς;

Αυτές οι αντιλήψεις οδήγησαν στη συμφορά των Τεμπών και αποτελούν τη γενικότερη παθολογία της ελληνικής κοινωνίας συγκροτημένης σε Πολιτεία που διαχρονικά χαρακτηρίζεται από την εξάρτησή της από ξένους πάτρωνες.

Ελπίζουμε ότι στις επικείμενες εκλογές  παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα θα έχουν αναθεωρηθεί. 

Κείμενο σε pdf

Με βαθύτατη θλίψη και οδύνη εκφράζουμε τα θερμότερα συλλυπητήρια στους οικείους, συναδέλφους και φίλους για τον αδόκητο θάνατο του αγαπημένου μας Μανώλη Μηλιαράκη, συνεπούς πιστού της Ορθοδοξίας, ακάματου εργάτη του Κοινωνικού Χριστιανισμού της Αγάπης, της Αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας και επί δεκαετίες προέδρου της Χριστιανικής Δημοκρατίας.

Όλοι μαζί με δάκρυα στα μάτια θα τον συνοδεύσουμε στην τελευταία του «πεζοπορία», στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, το Σάββατο στις 10:00 το πρωί για να του ψάλλουμε το αντίο ad deum.

Θα είναι ισόβια για όλους το αξεπέραστο παράδειγμα.

Για την Ε.Ε.

Λεοντόπουλος Νίκος

Σήφης Στενός.