ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο Τζορτζ Μπους παρέλαβε τις ΗΠΑ ως τη μοναδική υπερδύναμη σε όλα τα πεδία και φαίνεται ότι θα την παραδώσει μετά 8 χρόνια παταγωδώς αποτυχημένη πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, (χωρίς, φυσικά, να αμφισβητείται ακόμα η πρωτοκαθεδρία της).

Οι επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ εξελίχθηκαν σε ανοιχτές πληγές για την αμερικανική οικονομία και κοινωνία. Το Ισραήλ υπέστη την πρώτη στρατιωτική του ήττα. Στον ΟΗΕ η Ρωσία και η Κίνα αντιδρούν ανοικτά πλέον και δεν επιτρέπουν την υλοποίηση των σχεδίων για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.

Ανάμεσα στα «κατορθώματά» του ήταν και η απώλεια ελέγχου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (τέως GATT). Στο φορέα όπου κάποτε ο λόγος του Προέδρου των ΗΠΑ ήταν νόμος, τώρα οι φτωχοί σήκωσαν κεφάλι. Η τελευταία σύγκρουση έγινε στο Πότσνταμ της Γερμανίας στις 19/6/07, όπου οι εκπρόσωποι των φτωχών (Ινδία, Βραζιλία) προσπάθησαν να συμφωνήσουν με τους εκπροσώπους των πλουσίων (ΗΠΑ, Ε.Ε). Οι φτωχοί ζητούσαν από τους πλούσιους να μειώσουν τις αγροτικές τους επιδοτήσεις και τους δασμούς. Οι πλούσιοι ζητούσαν από τους φτωχούς να ανοίξουν τις αγορές τους στα δυτικά βιομηχανικά προϊόντα και τις υπηρεσίες. Τελικά οι αντιπροσωπείες της Βραζιλίας και της Ινδίας εγκατέλειψαν τη σύνοδο, γιατί, όπως είπαν, «οι διαπραγματεύσεις αποδείχθηκαν χωρίς νόημα».

Συμβολική ήταν η νίκη που πέτυχε η αιθιοπική κυβέρνηση (γεωπολιτικά σύμμαχος των Αμερικάνων, κατά τα άλλα) στα αμερικανικά δικαστήρια εναντίον της εταιρείας Starbucks, που εκμεταλλεύεται άγρια τους παραγωγούς καφέ της χώρας [ο καφές καλύπτει το 40% των εξαγωγών της Αιθιοπίας και απασχολεί τα 15 από τα 71 εκατομμύρια του πληθυσμού]. Η εκμετάλλευση αναμένεται να περιοριστεί και το αρμόδιο αιθιοπικό γραφείο κατακλύζεται από φαξ από χώρες του τρίτου κόσμου, που ζητούν πληροφορίες «περί προστασίας δικαιωμάτων».

Παράλληλα οι επαναστάτες που κυβερνούν στη Λατινική Αμερική εξαναγκάζουν τις ξένες εταιρείες πετρελαίου σε συνεχείς υποχωρήσεις. Η Exxon Mobil και η Conono Phillips εγκαταλείπουν τη Βενεζουέλα, ενώ 4 άλλες (μεταξύ τους η αμερικανική Chevron και η βρετανική BP) αποδέχθηκαν τους όρους του Τσάβες. Και ακολουθεί ο Μοράλες, που προειδοποίησε τις ξένες εταιρείες ότι θα επανεξετάσει τα συμβόλαιά τους. Από κοντά και ο Κορέα στον Ισημερινό. ’σχημα τα νέα για την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση!

Στις 23/6 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος του ΑΣΚΕ. Για όλα τα θέματα υπήρχε εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Πρώτο θέμα ήταν η συζήτηση για τη νέα προκήρυξη. Μετά από τις παρατηρήσεις διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο. Ήδη η προκήρυξη τυπώθηκε και άρχισε το μοίρασμά της (Χαλκίδα, Θήβα). Περιέχεται ως ένθετο στην «Ε».

Δεύτερο θέμα ήταν η θέση του ΑΣΚΕ για τις συνεργασίες. Εγκρίθηκε το σχετικό κείμενο, που περιλαμβάνεται σ’ αυτό το φύλλο της «Ε». [Δημοσιεύτηκε και στη «Χριστιανική» της 28/6].

Τρίτο θέμα ήταν η ανάλυση της πολιτικής κατάστασης. Από τη συζήτηση προέκυψαν τα σχετικά άρθρα της «Ε».

Τέταρτο θέμα ήταν ο απολογισμός του εξαμήνου που πέρασε και ο προγραμματισμός για το επόμενο. Η Ε.Ε. λειτούργησε τακτικά κάθε βδομάδα, η «Ενημέρωση» εκδόθηκε επίσης τακτικά κάθε δίμηνο με τις θέσεις μας και τις αναλύσεις μας, μεγάλη επιτυχία είχε η εκδήλωση της νεολαίας, επιτυχείς ήσαν και οι εσπερίδες. Δεν προχώρησε η δουλειά για τις νέες εκδόσεις. Σημαντική αύξηση είχε ο αριθμός των επισκεπτών της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ: από 55 κατά μέσο όρο τη μέρα το 2006 σε 84 το πρώτο εξάμηνο του 2007. Κατά τη συζήτηση του προγραμματισμού ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην προσπάθεια που κάνουμε για να υπερβούμε τις οικονομικές δυσκολίες για τη συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ερχόμενες εκλογές.

Ως γνωστόν όλες οι σημαντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης λαμβάνονται από τα μυστικοσυμβούλια των μεγαλοεπιχειρηματιών, διαβιβάζονται στην Κομισιόν και τους γραφειοκράτες της και απ’ αυτούς στα Συμβούλια, όπου οι Επίτροποι και οι υπουργοί των μεγαλύτερων χωρών ανακοινώνουν και επιβάλλουν τις αποφάσεις στους υπόλοιπους. Η λαϊκή ψήφος, για την εκλογή του Ευρωκοινοβουλίου και στα δημοψηφίσματα, είναι για την νομιμοποίηση προειλημμένων αποφάσεων. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι περίπου διακοσμητικό και τα δημοψηφίσματα πραγματοποιούνται μόνο όταν προβλέπεται η θετική (γι’ αυτούς) έκβαση.

Όταν οι προβλέψεις αποδεικνύονται λανθασμένες, δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όταν οι Ιρλανδοί απέρριψαν τη Συνθήκη της Νίκαιας τους έβαλαν να ξαναψηφίσουν επί άλλου θέματος(!!) και θεώρησαν ότι στη δεύτερη ψηφοφορία η Συνθήκη υπερψηφίστηκε (βλ. ΑΣΚΕ-4, σελ. 11)!! Ανάλογες μηχανορραφίες γίνονται και για το Ευρωσύνταγμα, που απέρριψαν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί. Με το Ευρωσύνταγμα ήθελαν να ενοποιήσουν νομοθετικά τις μέχρι τώρα συνθήκες, που κατοχυρώνουν τις αντιδραστικές τους πολιτικές (πρωτοφανές για Σύνταγμα!) και σταδιακά να διαμορφωθεί ένα νέο κράτος με δεδομένες αυτές τις πολιτικές. Παρά τα δύο βροντερά ΟΧΙ, τίποτα δεν έπαψε να λειτουργεί! Απλώς, προσπάθησαν να βρουν έναν άλλο τρόπο νομιμοποίησης. Αυτό ήταν το θέμα που κυρίως τους απασχόλησε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Σύνοδο Κορυφής).

Σε μια Σύνοδο, λοιπόν, που χαρακτηρίστηκε από όλους ως η μεγαλύτερη παρωδία, οι 27 «συμμάζεψαν» λίγο το Ευρωσύνταγμα, το μετονόμασαν σε «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», αποφάσισαν ότι δε χρειάζονται δημοψηφίσματα για την έγκρισή της και έλυσαν το πρόβλημα! Οι διχογνωμίες που κυριάρχησαν στη Σύνοδο αφορούσαν σε δευτερεύοντα ζητήματα και απλώς έδειξαν μια εικόνα διάλυσης. Πολλοί διερωτώνται πλέον μέχρι πότε θα λειτουργεί το «μαγαζί»!

Η ελληνική παρουσία πέρασε για άλλη μια φορά απαρατήρητη, με τον Κ. Καραμανλή απλώς να αθροίζεται στους συμμάχους του γαλλογερμανικού άξονα και τη Ν. Μπακογιάννη να δηλώνει πρόσφατα πως δεν πρέπει τέτοια θέματα να τίθενται υπό έγκριση σε δημοψήφισμα, γιατί είναι πολύ «σύνθετα»!

Και παραπομπές στο Ευρωδικαστήριο!

Στις 26/6/07 η διορισμένη και εις ουδένα λαό λογοδοτούσα Κομισιόν ανακοίνωσε 955 προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή απειλείται με υπέρογκα πρόστιμα, επειδή δεν επιτρέπει «φρουτάκια», ιδιωτικούς ΟΠΑΠ, άνοιγμα καταστημάτων οπτικών από ξένες εταιρείες, άσκηση επαγγέλματος συμβολαιογράφου σε υπηκόους ξένων χωρών, επειδή συνταξιοδοτεί τις γυναίκες νωρίτερα από τους άνδρες κ.λ.π.(αγνοείται η εξέλιξη της απειλής για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών). Όταν ο «μεταρρυθμιστικός» οίστρος της κυβέρνησης Καραμανλή κρίνεται ανεπαρκής, πώς είναι δυνατόν ένα προοδευτικό κοινωνικό πρόγραμμα να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, εάν προηγουμένως δεν αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ε.Ε.; Γιατί αυτό το τόσο προφανές παραλείπεται από προοδευτικά προγραμματικά πλαίσια, που προτείνονται εν όψει εκλογών;

Ένα ζήτημα που απασχολεί συνεχώς τις πολιτικές δυνάμεις, ιδίως όσο πλησιάζουν εκλογικές αναμετρήσεις, είναι οι μεταξύ τους συνεργασίες. Το ΑΣΚΕ έχει μια στάση αρχής στο ζήτημα αυτό, την οποία τηρεί σταθερά στα 23 χρόνια της ύπαρξής του. Αυτή τη στάση θέλουμε να υπενθυμίσουμε συνοπτικά με το παρακάτω κείμενο.

Ξεκινάμε με δύο διευκρινίσεις:

Α) Οι συνεργασίες δε γίνονται για να εξυπηρετηθούν προσωπικές ή (μικρο)κομματικές επιδιώξεις, π.χ. κατάληψη βουλευτικής έδρας, αλλά συγκεκριμένοι πολιτικοί στόχοι.

Β) Δύο ή περισσότεροι φορείς ή μεμονωμένοι πολίτες μπορούν ταυτόχρονα να συνεργάζονται και να μη συνεργάζονται σε διάφορα επίπεδα και όχι αναγκαστικά σε όλα ή σε τίποτα.

Συγκεκριμένα:

1ο επίπεδο συνεργασίας

Το ΑΣΚΕ συμμετέχει με στελέχη του στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο (ΣΕΥΑΕΚ), στην Επιτροπή Συμπαράστασης των Πολιτικών Κρατουμένων της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, έχει συμμετάσχει στο Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974, στην Επιτροπή εναντίον του σχεδίου Ανάν, στην Επιτροπή για την απελευθέρωση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν κ.λ.π. και θα μπορούσε στο μέλλον να συμμετέχει σε πολλαπλάσιες τέτοιες προσπάθειες, όσο του επιτρέπουν οι οργανωτικές του δυνατότητες.

Όποιος φορέας ή άτομο συνεργάστηκε οποτεδήποτε μαζί μας μπορεί να βεβαιώσει ότι το ΑΣΚΕ ποτέ δεν επεδίωξε να επιβάλει τις θέσεις του ή να προβληθεί μέσα από αυτές τις επιτροπές ή να αποκομίσει άλλα κομματικά οφέλη, αντιθέτως σχεδόν πάντα η προσφορά μας ήταν σε βάρος της κομματικής μας δουλειάς. Το ΑΣΚΕ πάντα επιδιώκει την ευρύτερη δυνατή συνεργασία όσων ειλικρινώς συμφωνούν στο συγκεκριμένο στόχο, π.χ. στην Επιτροπή για τον Οτσαλάν συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.. Αντιθέτως, σε κανένα θέμα, και πολύ περισσότερο σε εθνικό θέμα, δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία με την ακροδεξιά, που υποκρίνεται την πατριωτική, ενώ είναι υπόδικη στη συνείδηση του ελληνικού λαού επί εσχάτη προδοσία (Κύπρος 1974 και όχι μόνο).

2ο επίπεδο συνεργασίας

Είναι ο συνδικαλισμός και η τοπική αυτοδιοίκηση, που το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι πρέπει να διατηρούν την αυτονομία τους από τα πολιτικά κόμματα, τόσο σήμερα, ως φορείς λαϊκών διεκδικήσεων, όσο και αύριο, στην κοινωνία που το ΑΣΚΕ οραματίζεται και επιδιώκει, ως φορείς λαϊκής εξουσίας.

Γι’ αυτό το ΑΣΚΕ, όπου και όσο του επιτρέπουν οι οργανωτικές του δυνατότητες, υποστηρίζει ευρείες κινήσεις ή παρατάξεις, με προοδευτικό προσανατολισμό, που δεν ελέγχονται από κανένα κόμμα. Τα μέλη του ΑΣΚΕ συμμετέχουν ενεργά, χωρίς να θέτουν υποψηφιότητα σε εκλογικούς συνδυασμούς, όπως θα όφειλαν (κατά τη γνώμη μας) να κάνουν τα μέλη όλων των κομμάτων, για να διασφαλίζεται η αυτονομία.

Όπου τέτοιες παρατάξεις δεν υπάρχουν (και, δυστυχώς, συνήθως δεν υπάρχουν) ή δεν είναι δυνατό να συγκροτηθούν, τα μέλη του ΑΣΚΕ συμμετέχουν ως ανένταχτοι στις δραστηριότητες του φορέα και απλώς ψηφίζουν (χωρίς να υποστηρίζουν με άλλο τρόπο) την παράταξη που θεωρούν ότι εκφράζει περισσότερο τις ανάγκες του χώρου.

3ο επίπεδο συνεργασίας

Είναι το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η ένταξή μας επηρεάζει ή καθορίζει αρνητικά όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Κανένα προοδευτικό πολιτικό πρόγραμμα δεν μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή, κανένα φιλολαϊκό κοινωνικό μέτρο δεν μπορεί να ληφθεί, ούτε καν μπορούμε να επιβραδύνουμε τη λήψη αντιδραστικών μέτρων, όσο παραμένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αποφάσεις της Ε.Ε. είναι δεσμευτικές για την Ελλάδα και (όσο παραμένουμε σ’ αυτή) μη συμμόρφωσή μας σημαίνει αβάσταχτα πρόστιμα, όπως έγινε με τη στήριξη της «Ολυμπιακής» ή απειλείται σήμερα με τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών. Γι’ αυτό το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι μια συνεργασία προοδευτικών φορέων και πολιτών που να αναδεικνύει το ζήτημα (για το οποίο δεν ακούγεται ούτε μία λέξη από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων») είναι χρήσιμη.

Η πρώτη μας προσπάθεια έγινε στις ευρωεκλογές του 1994, αλλά δε βρήκε ανταπόκριση. Η δεύτερη έγινε το Δεκέμβρη 2001, όταν με πρωτοβουλία του ΑΣΚΕ δημιουργήθηκε η «Κίνηση για την Επανεξέταση της Συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε.», η οποία όμως διαλύθηκε μετά 1 χρόνο, επειδή μία συνιστώσα αποφάσισε να συνεργαστεί με τους ευρωπαϊστές του ΣΥΝ! Η τρίτη μας προσπάθεια έγινε στις ευρωεκλογές του 2004, η οποία επίσης δε βρήκε ανταπόκριση.

Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι η ανάγκη για αποχώρηση από την Ε.Ε. θα γίνεται όλο και πιο κατανοητή από την ελληνική κοινωνία και ότι μια προοδευτική συνεργασία, που θα διακηρύξει με σαφήνεια αυτό το στόχο μπορεί και πρέπει κάποια στιγμή να αποκατασταθεί και μπορεί να εκφράζεται και εκλογικά στις ευρωεκλογές. Η συνεργασία αυτή δεν προϋποθέτει σύμπτωση σε πολιτικά προγράμματα για την περαιτέρω εξέλιξη, γιατί η αποχώρηση δημιουργεί ευνοϊκότερες συνθήκες για οποιαδήποτε περαιτέρω εξέλιξη.

4ο επίπεδο συνεργασίας

Είναι οι εθνικές εκλογές, στις οποίες κάθε κόμμα ή συμμαχία κομμάτων οφείλει να προτείνει ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης. Πρόγραμμα ολοκληρωμένο και συγκεκριμένο για τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, πιο αδρομερές όσο το κόμμα είναι μικρότερο και μακρύτερα από την προοπτική της.

Στην κοινωνία που το ΑΣΚΕ οραματίζεται και επιδιώκει η εξουσία δεν μπορεί να ασκείται από ένα μόνο πολιτικό κόμμα (τραυματική η εμπειρία της Ανατ. Ευρώπης), ούτε μόνο από πολιτικά κόμματα, όπως προαναφέραμε. Είναι προφανές ότι τα προγράμματα των κομμάτων που συγκυβερνούν πρέπει να συγκλίνουν στα βασικά ζητήματα. Τα κόμματα αυτά δεν είναι αναγκαίο να συνεργάζονται εκλογικά, μπορεί όμως και να συνεργάζονται, εφ’ όσον υπάρχει σύγκλιση σε κάπως ευρύτερο σύνολο ζητημάτων.

Σήμερα είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μακριά από οποιαδήποτε προοδευτική διακυβέρνηση στην Ελλάδα. Η ανάγκη, όμως, για μια ριζικά διαφορετική πορεία του τόπου είναι ήδη εμφανής, θα γίνεται συνεχώς εμφανέστερη και πρέπει να εκφράζεται πολιτικά. Εφ’ όσον αυτή η έκφραση γίνεται από συνεργασία φορέων, θα πρέπει ο κάθε φορέας να κατανοεί ότι δεν μπορεί να επιβάλλει το δικό του πρόγραμμα στους άλλους, θα πρέπει ο καθένας να κάνει παραχωρήσεις, αλλά σε ελάχιστα, έστω, βασικά ζητήματα πρέπει να υπάρχει ταύτιση. Διαφορετικά ο ελληνικός λαός ορθώς αντιλαμβάνεται ότι η συνεργασία αποβλέπει μόνο σε προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις, δε θα εμπιστευθεί ποτέ μια τέτοια συνεργασία για τη διακυβέρνηση της χώρας (θα πρόκειται για ακυβερνησία) και, συνεπώς, δεν έχει κανένα λόγο να την εμπιστευτεί ούτε στα πρώτα της βήματα. Στη Δυτ. Ευρώπη υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα τέτοιων κυβερνητικών συνεργασιών, που απογοήτευσαν τους πολίτες, οι οποίοι στη συνέχεια ανέδειξαν αντιδραστικές κυβερνήσεις.

Ως ένα ελάχιστο πλαίσιο θέσεων μέσα στο οποίο μπορεί να συγκροτηθεί μια προοδευτική συνεργασία για μια άλλη πορεία της χώρας το ΑΣΚΕ θεωρεί το εξής:

Α) Η Ελλάδα να αποχωρήσει άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και κάθε οργανισμό που υπάρχει για να υπηρετεί τη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης, ώστε ο ελληνικός λαός να διαθέτει την ανεξαρτησία να αποφασίζει ο ίδιος για ό,τι τον αφορά.

Β) Η κοινωνία και η οικονομία να λειτουργούν όχι με κύριο στόχο το κέρδος των ιδιωτών-επιχειρηματιών, αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι η παραγωγή και τα προϊόντα της βρίσκονται υπό κοινωνικό έλεγχο, δηλ. η κοινωνία είναι σοσιαλιστική.

Γ) Η Ελλάδα να αναπτύσσει τη διπλωματία της και την αμυντική-αποτρεπτική της ικανότητα, να σταματήσουν οι συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, ώστε να περιφρουρήσουμε την εθνική μας ακεραιότητα και την ειρήνη στην περιοχή μας.

Δ) Οι δημοκρατικοί θεσμοί να λειτουργούν ομαλά, όλα τα πολιτικά κόμματα να λειτουργούν ελεύθερα, όλες οι πολιτικές απόψεις να διακινούνται ελεύθερα και μέσω των ΜΜΕ, που δεν είναι δυνατό να ανήκουν σε ιδιώτες-επιχειρηματίες, αλλά σε κοινωνικούς φορείς.

Ε) Η Ελλάδα να διαφυλάσσει την εθνική και πολιτιστική της ταυτότητα, να αντιστέκεται στον πολιτιστικό κατήφορο της παγκοσμιοποίησης, ώστε να συνεχίζει τη μακραίωνη παράδοση φιλίας με άλλους λαούς και αλληλεπίδρασης με άλλους πολιτισμούς.

Πέραν αυτού του πλαισίου, προϋπόθεση για οποιαδήποτε συνεργασία είναι η αξιοπιστία των φορέων της. Επειδή σ’ αυτό τον τόπο γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά, δεν είναι δυνατόν το ΑΣΚΕ, τουλάχιστον, να αποδεχθεί συνεργασίες με άτομα ή φορείς που είναι βέβαιο ότι (υποκρίνονται ότι) επιδιώκουν αυτές τις συνεργασίες ως διαπραγματευτικό όπλο για να μετακινηθούν σε άλλες συνεργασίες με τις αντίθετες επιδιώξεις. (Παραδείγματα υπάρχουν και πρόσφατα και κραυγαλέα.) Ούτε με φορείς που ομνύουν στη δημοκρατία, αλλά λειτουργούν σχεδόν παντού και πάντα με μονοκομματική λογική.

Στα τελευταία 30 χρόνια ένας τεράστιος πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγα εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο, την τελευταία 10ετία ο αριθμός των φυσικών προσώπων με περιουσία μεγαλύτερη από 1 εκατομμύριο δολάρια αυξήθηκε από 4,5 σε 8,7 εκατομμύρια και η συνολική τους περιουσία από 16,6 τρισ. δολάρια σε 33,3 και υπολογίζονται να φτάσει τα 44,6 τρισ. δολάρια το 2010.

Έτσι οι «έχοντες και κατέχοντες» το 1980 συγκέντρωναν συνολική περιουσία το 109% του ετήσιου ακαθάριστου προϊόντος του έτους αυτού ολόκληρου του κόσμου, που έγινε το 1995 218% και το 2005 ανέβηκε στο 303%! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση και ανεξέλεγκτος - αδίστακτος καπιταλισμός.

Στον αντίποδα, στα τελευταία 30 χρόνια, σύμφωνα με την έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, το μερίδιο των μισθών στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, έχει μειωθεί κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες στις ΗΠΑ και 13 ποσοστιαίες μονάδες στις 15 χώρες της Ε.Ε., της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Έτσι πίσω από το «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εκφράζεται η δυσφορία για ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε., την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, την υψηλή ανεργία και τη χαμηλή ανάπτυξη, για το δημοκρατικό έλλειμμα και την απροθυμία την ηγετών της Ε.Ε. για πολιτική χειραφέτηση από τις ΗΠΑ. Όλοι αρχίζουν να κατανοούν ότι τελικά Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ευημερία των κεφαλαιούχων και φτώχεια των εργαζομένων.