ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κρίση που ξέσπασε πρόσφατα στην Τουρκία δεν έχει προηγούμενο. Αφορμή η εκλογή νέου Προέδρου, κάτι που μέχρι τώρα ήταν απλή υπόθεση του στρατού. Η άνοδος στην τυπική εξουσία του ισλαμικού κόμματος και των νέων κοινωνικών δυνάμεων που αναδύονται έθεσαν σε πραγματική δοκιμασία τη συμπαγή πραγματική εξουσία του «βαθέος κράτους», η παραμικρή ρωγμή στην οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα την κατεστημένη τάξη. Έτσι δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα, κάτι που περιάγει σε πλήρη αμηχανία τους δυτικούς συνενόχους της, μηδέ των εξαγορασμένων Αμερικανών γερουσιαστών εξαιρουμένων.

Συνταγματικό πραξικόπημα

Σύμφωνα με το Σύνταγμά τους απαιτείται υπεραυξημένη πλειοψηφία βουλευτών στις πρώτες ψηφοφορίες για την εκλογή του Προέδρου, αλλά στη συνέχεια αρκεί μειωμένη, την οποία καλύπτει άνετα το κόμμα του Ερντογάν. Ο στρατός ανοικτά επενέβη απειλώντας δικτατορία (!), οι ισλαμιστές δεν υποχώρησαν και τότε η καθεστηκυία τάξη κήρυξε «συνταγματικό» πραξικόπημα, βάζοντας το όργανό της, το «συνταγματικό δικαστήριο», να απαιτεί υπεραυξημένη απαρτία σε όλες τις ψηφοφορίες της Βουλής, κάτι που με την απλή αποχώρηση ενός μόνο κόμματος θα καθιστά «άκυρη» τη συνέχιση της διαδικασίας, αντίθετα, φυσικά με το ίδιο το Σύνταγμα.

Ο Ερντογάν απάντησε με απόσυρση του υποψήφιου προέδρου Γκιουλ, προχώρησε σε τροποποποίηση του Συντάγματος, εξασφαλίζοντας, μάλιστα, την υπεραυξημένη πλειοψηφία και προκηρύσσοντας ταυτόχρονα εκλογές για τις 22 Ιουλίου και σχεδιάζει αμέσως μετά να γίνει η εκλογή του προέδρου άμεσα από το λαό, με καθολική ψηφοφορία.

Το στρατιωτικοκοινωνικό κατεστημένο αιφνιδιάστηκε. Το μόνο νόμιμο όπλο που διαθέτει, η έγκριση της συνταγματικής αναθεώρησης από τον, άθυρμα στα χέρια του, Πρόεδρο Σεζέρ, έγινε μπούμεραγκ, διότι, λόγω της υπεραυξημένης πλειοψηφίας με την οποία ψηφίστηκε στη Βουλή, σε περίπτωση άρνησης επικύρωσής της οφείλει να προκηρύξει δημοψήφισμα! Πάλι δηλαδή κριτής μοναδικός ο λαός!

Δυσοίωνες οι προοπτικές υπέρβασης

Θα υποχωρήσει ο στρατός; Αμφίβολο έως και... αδιανόητο, διότι όλο το οικοδόμημα πλουτισμού και δύναμης που φιλοτέχνησε με τόση προσοχή επί 85 χρόνια θα κινδυνεύσει να διαλυθεί σαν πύργος στην άμμο. Θα διακινδυνεύσει ολομέτωπη εμφύλια σύρραξη με σημαία τον πόλεμο κατά της μαντήλας ή θα προχωρήσει ανοικτά σε στρατιωτικό πραξικόπημα; Δε φοβάται, φυσικά, τις αντιδράσεις της Δύσης ούτε, και πάλι φυσικά, υπολογίζει τις δημοκρατικές ευαισθησίες και αρχές (!) της. Γνωρίζει πού τις «έγραψαν», όταν στήριξαν ανοικτά, πριν από λίγα χρόνια, τη στρατιωτική επέμβαση κατά της ισλαμικής εκλογικής πλειοψηφίας στην Αλγερία. ’λλο φοβάται.

Τα πράγματα άλλαξαν στη Μικρά Ασία. Νέες κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις αναδύθηκαν. Οι φοβερές αντιφάσεις αυτού του τεχνητού κράτους ήλθαν στην επιφάνεια. Οι καταπιεσμένες εθνότητες ανασηκώνονται. Η περιφέρεια αμφισβητεί την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης και της ’γκυρας. Οι Κούρδοι ξεσηκώθηκαν ήδη, οι Αλεβίτες ετοιμάζονται και το ισλαμικό κόμμα είναι το μόνο οργανωμένο, στηριζόμενο σε ευρύτατο δίκτυο κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, ανεξάρτητο από την πολιτεία, που για την ώρα προσεκτικά αλλά αποφασιστικά, έστω και έμμεσα, απειλεί με αντίσταση.

Θα τολμήσουν, λοιπόν, οι στρατηγοί και οι διαπλεκόμενοι μαζί τους ολική σύγκρουση;

Επιθετικές και οι δύο πλευρές

«Ας περιμένουμε προσεκτικά, παίρνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις και όλα τα κατάλληλα μέτρα», θα συμβουλεύαμε τους υπεύθυνους πολιτικούς κύκλους της χώρας μας, αν τους είχαμε έστω και την ελάχιστη εμπιστοσύνη ότι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της κοινωνίας της. Να υπενθυμίσουμε, πάντως, ότι όποια πλευρά και αν υπερισχύσει ή όποιος συμβιβασμός και αν τελικά επιτευχθεί, η επιθετικότητα απέναντι στον Ελληνισμό θα συνεχιστεί αμείωτη. Και οι θιασώτες της ελληνοτουρκικής «φιλίας και συνεννόησης», δηλαδή της υποταγής μας, θα συνεχίσουν προκλητικά να εκτοξεύουν από τα ΜΜΕ τους τις ανοησίες τους, τη μια να στηρίξουμε το στρατιωτικό κατεστημένο, για να μην επικρατήσει ο ισλαμικός κίνδυνος, και την άλλη να βοηθήσουμε τους ισλαμιστές εναντίον της χούντας του στρατού. Και να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι και οι δυο πλευρές της Τουρκίας λειτουργούν έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και δημοκρατίας. Ο Ερντογάν άλλωστε ρητά το δήλωσε: «Το ότι υπογράψαμε της συμφωνία της ’γκυρας (Σ.Σ: για τα ανοικτά λιμάνια και αεροδρόμια στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα) δε σημαίνει ότι και πρέπει να την εφαρμόσουμε»!!

Στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρήστου Πηγαδίτη τη Δευτέρα 23/4/07 προσκεκλημένοι ήσαν τα μέλη της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλος και Θ. Καρναβάς. Η συζήτηση ήταν για τημ χουντική επταετία, με αφορμή την επέτειο της 21ης Απρίλη, τη νεολαία κ.ά.

Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.

Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.

Από 22-24 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί το ΣΤ΄ Συνέδριο του Κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Η Κ.Ε. έχει εγκαίρως διανείμει στα μέλη και τους φίλους της (και στο ΑΣΚΕ) τις εισηγήσεις της, που περιλαμβάνουν σύντομη ιστορική αναδρομή από την ίδρυση του Κινήματος, το κοινωνικό του όραμα, την ανάλυση της σημερινής κατάστασης και τις θέσεις της Χριστιανικής Δημοκρατίας.

Στο συνέδριο θα γίνουν και 4 εισηγήσεις από προσκεκλημένους ομιλητές, μεταξύ τους και μία από το ΑΣΚΕ, με θέμα: «Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση».

Δυσεξήγητη δημοσιότητα και υπερβολικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στη χώρα μας για τις γαλλικές εκλογές, παρά το ότι, μάλιστα, όλοι γνώριζαν προ πολλού το αποτέλεσμά τους. Υπάρχουν, φαίνεται, αρκετοί, τήδε κακείσε, που πιστεύουν ακόμη στην «Ελλάδα-Γαλλία-Συμμαχία»...

Στην πραγματικότητα δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο στο Παρίσι. Επιβεβαιώθηκε, απλώς, ο συνεχιζόμενος πολιτικός εκφυλισμός σ’ ολόκληρη τη γηραιά «ήπειρο» και η ολοκληρωτική επικράτηση των πολιτικών που, σχεδόν μοιραία, οδηγούν σε κοινωνίες των 2/3, είτε με παλαιοδεξιό είτε με νεοδεξιό πρόσημο, και η αυτοδιάλυση της άλλοτε κραταιάς ευρωπαϊκής αριστεράς, που κατόρθωσε ακόμη και τους εντελώς απελπισμένους να τους ωθήσει στις αγκαλιές του Λεπέν.

Δεν υπάρχουν πλέον κοινωνικές δυναμικές που να εκφράζονται με προσωπικότητες όπως του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν, ακόμη και του Ζακ Σιράκ. Απέμειναν, πια, μόνο διεκπεραιωτές, λίγο-πολύ ταυτόμορφοι, θαυμαστές του αγγλοσαξωνισμού, όπως ο Σαρκοζί, ή αμήχανοι και θλιβεροί «θαυματοποιοί», που δείχνουν να αναμασούν απομεινάρια άλλων εποχών. Η προσαρμογή στην μεσοαποικιακή περίοδο δε συντελέστηκε και η απομύζηση των περιφερειακών χωρών της Ε.Ε., η κεντρική ουσία του μπλερισμού, δε φαίνεται να είναι στρωμένη με ρόδα.

Ήταν λογικά αναμενόμενο, λοιπόν, να επικρατήσει εύκολα ο πιο «ειλικρινής» εκπρόσωπος των νέων τάσεων του νεοταξισμού, παρόλο που η αδύναμη αντίσταση, για την τιμή των όπλων, συγκέντρωσε υψηλό ποσοστό (47%), κάτι που όμως δε λέει, ακόμη, τίποτα. Η Ε.Ε. ούτε κέρδισε ούτε έχασε το παραμικρό. Η αποτυχία της, εγγεγραμένη στη φύση της από τη γέννησή της, θα ωθεί τους λαούς σε επιστροφή στους δοκιμασμένους εθνικούς δρόμους, όπου θα είναι δυνατή μια μελλοντική συσπείρωση για καλύτερες κοινωνίες. Και ο Σαρκοζί τους σηματοδοτεί ήδη, κάτι που μάλλον θα δοκιμάσει και ο ευρωσκεπτικιστής Μπράουν στην Αγγλία (το «Ηνωμένο Βασίλειο» δεν είναι, πλέον, και τόσο «ηνωμένο») και ακόμη περισσότερο ο Κάμερον των «συντηρητικών».

Φυσικά, δυσαρεστήθηκε η Τουρκία (μέσα στις δικές της φουρτούνες) καθώς και όσοι καμώνονταν πως η Ελλάδα θα «κέρδιζε» από την ευρωπαϊκή πορεία ή, έστω προοπτική της γείτονος. Τώρα θα «αναγκαστούν» να αναδιπλωθούν, όχι για να προτείνουν μέτρα πραγματικής αντίδρασης στο «θηρίο», αλλά απροκάλυπτα πλέον να εισηγηθούν παράδοση άνευ όρων, με όρους Κ. Στεφανόπουλου. Και, εννοείται, ο «φιλέλληνας» Σαρκοζί (η μητέρα του ήταν Ελληνοεβραία της Θεσσαλονίκης) θα υπηρετήσει πιστά τα, όπως τα φαντάζονται οι δυνάμεις που εκπροσωπεί, συμφέροντα της Γαλλίας, τα οποία, εννοείται επίσης, δε θα συμβαδίζουν πάντοτε με τα συμφέροντα της χώρας μας, για την εξυπηρέτηση των οποίων φαίνεται να αργούν ακόμη να αναδειχθούν οι πραγματικοί εκπρόσωποι.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλός στρουθοκαμηλισμός.