ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για το χρέος μας κορόιδευαν ότι είναι άλλη μια «κόκκινη γραμμή». Κυβερνητικός εκπρόσωπος 23/5/2017 «Ισχύει η δέσμευση Τσίπρα ότι αν δεν υπάρξουν μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα». Και ο Χουλιαράκης ομολόγησε εκ των υστέρων (Καθημερινή 28/6/2017) ότι  «όλοι ξέραμε ότι τα μέτρα για το χρέος θα διευκρινίζονταν πλήρως και θα δίνονταν προς το τέλος του προγράμματος»!

Η απόφαση του EUROGROUP στις 15 Ιουνιου όχι μόνο δεν αποφάσισε μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αλλά αναφέρει ότι το χρέος  θα εξετασθεί μετά το πέρας του «προγράμματος» (Αύγουστος του 2018), «εφόσον απαιτείται»! Τα άλλα που γράφει η απόφαση περί χρέους είναι ευχολόγια. Αλλωστε και παλαιότερα οι δανειστές είχαν δεσμευθεί για μείωση του χρέους με το 2^ο μνημόνιο και το αθέτησαν. Μάλιστα ο Σόιμπλε το είπε καθαρά, αν τους μειώσουμε το χρέος, θα σταματήσουν τις «μεταρυθμίσεις», δηλ. το ξεπούλημα της Ελλάδας  σε Γερμανούς, Αγγλους, Γάλλους....

Η περιβόητη «ποσοτική χαλάρωση», που θ’ ακολουθούσε τη «διευθέτηση» του χρέους και  που την είχαν αναδείξει σε νέο «αφήγημα», λέγοντας ότι μ’ αυτήν θα βγούμε στις «αγορές» και έτσι θα έχουμε «δίκαιη ανάπτυξη, αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Τα ψέματα και οι κοροϊδίες τους, όσο συσσωρεύονται,  υπερβαίνουν το στόχο της μαζικής απογοήτευσης και προκαλούν πλέον οργή, που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε οι δημοσκόποι τους...

            Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να παρατηρήσουμε μια στροφή της πολιτικής, αλλά και της εκπαίδευση,ς προς τον ευρωπαϊσμό. Αυτή η τάση στηρίζεται στην γενικότερη θεωρία του διεθνισμού, δηλαδή στην κεντρικά κατευθυνόμενη επιλογή «ορθών» στρατηγικών γύρω από κοινωνικά θέματα. Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε αυτό το φαινόμενο σε δύο συνιστώσες: στην πολιτιστική και στην πολιτικο-οικονομική παράμετρο.

            Το πρώτο σκέλος αφορά στοιχεία του πολιτισμού των λαών, δηλαδή τη γλώσσα, τη μουσική, τη λογοτεχνία, τους τρόπους ψυχαγωγίας κλπ. Με το διαδίκτυο να αποτελεί πια σημαντική παράμετρο της καθημερινότητάς μας, γίνεται όλο και πιο συχνή (κατά συνέπεια όλο και πιο «χρήσιμη») η επαφή μας με την Αγγλική γλώσσα, με μουσικά στοιχεία κυρίως δυτικοευρωπαϊκής κουλτούρας κλπ. Φυσικά η ελεύθερη διάθεση όλων αυτών των δεδομένων στο διαδίκτυο και η εκπληκτική δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, αποτελούν πολύ σημαντικά στοιχεία της σύγχρονης κοινωνίας, τα οποία προσφέρουν έναν ατελείωτο, ελεύθερο πολιτιστικό πλούτο. Αυτό είναι το αναμφισβήτητα θετικό κομμάτι της παγκοσμιοποίησης. Δεν μπορούμε παρ’ όλα αυτά να αγνοήσουμε την ασύμμετρα προωθούμενη φύση αυτής της πληροφορίας. Η καθιέρωση των Αγγλικών ως διεθνούς γλώσσας, σε συνδυασμό με την ελεύθερη προβολή αγγλόφωνων ταινιών και τραγουδιών στο διαδίκτυο, την έχει μετατρέψει πραγματικά σε δεύτερη μητρική γλώσσα. Αυτό ενισχύεται από την ένταξη του μαθήματος των Αγγλικών στις μικρές τάξεις του Δημοτικού, αλλά και από την τάση της απόκτησης πιστοποιητικών γνώσης της Αγγλικής γλώσσας σε ηλικία Γυμνασίου ως απαραίτητο τμήμα του βιογραφικού. Έτσι, η γνώση των Αγγλικών είναι πολύ ικανοποιητική από μικρή ηλικία και αυτό δημιουργεί προβλήματα εκμάθησης των Ελληνικών και ακόμα περισσότερο των Αρχαίων Ελληνικών. Αυτό συμβαίνει επειδή οι μαθητές συγκρίνουν την καθημερινή αξία των Αγγλικών και των Αρχαίων και, καθώς βλέπουν ότι τα Αγγλικά χρησιμοποιούνται πολύ περισσότερο, παρακάμπτουν τα Αρχαία, αγνοώντας την βαθύτερή τους αξία. Το ίδιο είχε συμβεί όμως παλιότερα με την Ελληνική γλώσσα στην Ανατολική Μεσόγειο και την έσω χώρα και με τη Λατινική γλώσσα στη Μεσαιωνική Ευρώπη...

             Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του «διεθνισμού», δηλαδή το πολιτικο-οικονομικό, πάλι θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την πολιτική των κρατών σε δύο συνιστώσες, εσωτερική και εξωτερική. Προφανώς η εξωτερική πολιτική αφορά τις σχέσεις μεταξύ των λαών, επομένως τις υγιείς τους αλληλεπιδράσεις. Αυτό μπορεί να γίνει όμως μόνο με πνεύμα σεβασμού και στα πλαίσια διεθνών κανόνων. Επομένως και εδώ μπορούμε να πούμε ότι ο «διεθνισμός» θα μπορούσε να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, αν πράγματι κατάφερνε να προάγει την αποτελεσματικότερη επικοινωνία μεταξύ των κρατών. Στη δεύτερη και σημαντικότερη συνιστώσα, την εσωτερική, η παραμικρή επέμβαση άλλου κράτους στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας είναι εξαρχής παράλογη και δεν θα έπρεπε καν να γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Η δουλοπρέπεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά έχει επιτρέψει κάτι τέτοιο, αλλά το έχει μετατρέψει στον βασικό άξονα της διακυβέρνησης της χώρας. Εξωπραγματικό παράδειγμα είναι η εντολή των Θεσμών προς αθώωση των 3 υπευθύνων για την πώληση και επανενοικίαση των 28 δημοσίων κτηρίων του ΤΑΙΠΕΔ, με τελικό έλλειμμα πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το βήμα ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι μόνο η κυβέρνηση πια που δέχεται εντολές από τους Θεσμούς, αλλά και η δικαστική εξουσία.

            Ο «διεθνισμός» και η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά για την επικοινωνία των λαών, μόνο αν πραγματοποιούνταν σε συνθήκες ισότητας και σεβασμού. Όσο υπάρχουν σχέσεις εξουσίας μεταξύ των κρατών η ενωμένη Ευρώπη παραμένει άπιαστο «όνειρο», για όσους την ονειρεύονται.

Τον Ιούνιο του 2017 απεβίωσε, πλήρης ... ετών, ο Κ. Μητσοτάκης, από τα πλέον συζητημένα πολιτικά πρόσωπα του προσκήνιου, δηλ. των ΜΜΕ(...), των τελευταίων 60 ετών. Ο πολύπλαγκτος εκλιπών, πάντως, παρά την, γενικά και πρόδηλα, αρνητική εικόνα του στη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, «ευτύχησε» να αναδειχθεί πρωθυπουργός επί 3,5 χρόνια, έστω και μόνο με αρνητικές ψήφους προς το χαρισματικό (αλλά...) Α. Παπανδρέου και λόγω πολιτικής αλλαγής στην υπερατλαντική «προστάτιδα».. Ως τέτοιος τιμήθηκε από τις καθεστωτικές δυνάμεις μετά θάνατον, με τρόπο όμως που γέννησε απορίες και προβληματισμό σε όλους, πλην, φυσικά του 10% που αποτελεί το maximum του «κατεστημένου» της χώρας μας.

Απορίες, κυρίως στους νεότερους, που δεν τον γνώρισαν ως πολιτικά ενεργώς δρώντα πριν από τις εκλογές του 1993, που σήμαναν το τέλος της επίσημης πολιτικής καριέρας του. Αυτοί εύλογα διερωτώνται τι έπραξε, τι κατάφερε για την Ελλάδα, ώστε όλοι να τον τιμούν, ενώ δεν είχαν ακούσει ούτε ένα καλό λόγο γι’αυτόν μέχρι το θάνατό του.

Και προβληματισμό στους παλιότερους που γνώριζαν τον εκλιπόντα και τα «έργα» του. Και αυτοί προβληματίζονται τι συμβαίνει, ώστε να τιμάται με τόσο εκκωφαντικό τρόπο ένας αποθανών πολιτικός που:

Πράγματι ήταν ένας καλός οικογενειάρχης που φρόντιζε συγγενείς, φίλους και λοιπούς ως πατριάρχης πραγματικής φαμίλιας και άξιος να τιμηθεί απ’αυτούς.

Οχι όμως και «τόσο καλός» για τους Ελληνες πολίτες και την Ελλάδα, όταν:

Αρχισε την πρωταγωνιστική καριέρα του στα φοβερά «Ιουλιανά» του 1965, την πραξικοπηματική αποστασία του από την «Ενωση Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας, ως επονομάστηκε, με συνεργούς τον επονομαζόμενο Κοκό και τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ, με τον οποίο λίγους μήνες προηγούμενα συνωμοτούσαν σε θέρετρο της Κρήτης. Και το τι επακολούθησε είναι γνωστό, με νομοτελειακή (και προβλεπόμενη...) κατάληξη την επάρατη Δικτατορία. Γι’αυτό και κατέκτησε τον, επίσης, φοβερό τίτλο «Του ... του ‘65», παρά την προσπάθεια του φίλου και προπαγανδιστή του δημοσιογράφου Κόκα, που έλεγε, «ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο έξυπνος όσο νομίζουν πολλοί, ούτε τόσο κακός όσο πιστεύουν άλλοι».

Κανείς δεν περίμενε ότι θα συνέχιζε την πολιτική του καριέρα μετά την πτώση της Δικτατορίας και πράγματι παρέμενε για αρκετό καιρό απομονωμένος. Ετσι κι εκείνος τον Οκτώβρη του 1974, παραμονές των εκλογών, μέσω της εφημερίδας του «Κήρυκας των Χανίων» και των δύο συνεχόμενων, άρθρων του δημοσιογράφου του Ν. Αγγελή (που όταν έγινε ο Μ. πρωθυπουργός τον έκανε υπουργό Τύπου κ.λπ.) που ούτε λίγο ούτε πολύ προέτρεπε τους «υπερήφανους Κρητικούς να μην έχουν καμία σχέση με τους βάρβαρους Ελληνες»(!!...) απείλησε και «εκβίασε» τον πολιτικό κόσμο με ... αποσχιστικό κίνημα και τελικά προσελήφθη στη Ν.Δ., όπου σε λίγα χρόνια έγινε και αρχηγός και τελικά το Μάρτη του 1990 και Πρωθυπουργός.

Ως πρωθυπουργός, πρώτος εισήγαγε τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, με τα γνωστά αποτελέσματα, και «διέπρεψε» στα εθνικά θέματα. «Ποιος θα θυμάται μετά από 10 χρόνια το ζήτημα του ονόματος «Μακεδονία»(!!), επιχείρησε να αποστρατικοποιήσει τη Δυτική Θράκη (...) και να συνδέσει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με την Τουρκία για υδροδότηση και ηλεκτροδότηση αρχικά! Ευτυχώς απέτυχε, και «συνταξιοδοτήθηκε» πολιτικά, αφήνοντας όμως πίσω του απογόνους και εκγόνους συνεχιστές των έργων του. Και το μόνο πραγματικά θετικό, άθελά του, φυσικά που άφησε πίσω είναι η φράση που εκστόμισε, με αφορμή την απαράδεκτη συμπεριφορά των «εταίρων» μας στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, που τότε, δυστυχώς, επί Μητσοτάκη(...), πρωτοπαρουσιάστηκε, ότι: «οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συμπεριφέρονται σαδιστικά στην Ελλάδα»! Κάτι που είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε στη μνημονιακή θύελλα που μας δέρνει από το 2010 μέχρι σήμερα...

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε άλλες πράξεις ή παραλείψεις του τιμηθέντος, πάμπολλες και ανάλογες των παραπάνω. Και δε θα χρειαζόταν, άλλωστε, να αφιερώσουμε τόσο πολλές λέξεις για τον πασίγνωστο εκλιπόντα, αν δεν αποτελούσε ο πανηγυρικός(!) αποχαιρετισμός του κορυφαίο παράδειγμα της αλληλοεπαινούμενης ξενοκίνητης κάστας που μας κυβερνά «τοις ‘κείνων ρήμασι πειθόμενη», παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, δηλαδή όταν οι πάτρωνές τους «δεν τα βρίσκουν».

Ολοι μας, τουλάχιστον το 90% των Ελλήνων πολιτών, μέχρι να αποκτήσουμε (όταν επιτέλους το αποφασίσουμε) Ελληνικές, εθνικές-δημοκρατικές, τουλάχιστον, ηγεσίες, ας προσπαθήσουμε, ατομικά και συλλογικά, να αποτρέψουμε πανηγυρικές, δημοσία δαπάνη, κηδείες (εκτός των πραγματικά άξιων Ελλήνων πολιτών), να καταργήσουμε τα οικογενειακά «ινστιτούτα» τους και τις ΜΚΟ που σιτίζονται από εμάς, για να τους υμνούν και να μας δυναστεύουν, ως αρχή για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωσή μας.

Εν μέσω εισαγόμενων «γνωστών αγνώστων» (χρηματοδοτούμενων αφειδώς από τα «ευαγή ιδρύματα» του Σόρος και μυστικών υπηρεσιών) , που αναλαμβάνουν «εργολαβικά» να κάνουν γυαλιά-καρφιά οτιδήποτε, για να διαλύσουν λαϊκές διαδηλώσεις ή συγκεντρώσεις και να στρέψουν τη δημοσιότητα στις καταστροφές τους, έγινε η Σύνοδος των G20 στο Αμβούργο.

Για τη συμφωνία του Παρισιού  (2015). Για την κλιματική αλλαγή, που έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια, η υποκρισία είναι ότι οι πρωτοστατούσες υπέρ της συμφωνίας χώρες (Γερμανία, Κίνα  και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που εκπροσωπούνται από την Ε.Ε.) δεν είναι πετρελαιοπαραγωγοί, αλλά παράγουν φωτοβολταϊκά συστήματα και ανεμογεννήτριες. Η Γερμανία, μάλιστα,  μέσω της Ε.Ε., επιβάλλει την υποχρεωτική αλλαγή των πηγών ενέργειας, έτσι ώστε  το 2030 το 27% της ενέργειας να παράγεται από τα συστήματα αυτά, μέσω ιδιωτών. Η Κίνα , ο πρώτος ρυπαντής στον κόσμο, που η μόλυνση των μεγαλουπόλεών της είναι αφόρητη, παράγει κι’ αυτή τέτοια συστήματα. Ο Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού  λέγοντας ότι «Ο μόνος στόχος της συνθήκης του Παρισιού ήταν να εξοντωθούν οικονομικά οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι πολίτες τους».

            Για το διεθνές εμπόριο. Σφοδρές ανησυχίες έχει προκαλέσει στις θεραπαινίδες της παγκοσμιοποίησης η πολιτική Τραμπ με την επιβολή δασμών σε εισαγόμενα που επιδοτούνται, για να έχουν χαμηλές τιμές (dumping), και με την αποχώρηση ή επαναδιαπραγμάτευση Συμφωνιών Εμπορίου και Επενδύσεων (Ειρηνικού, NAFTA κ.λ.π.). Τους ανησυχεί η δήλωσή του, «Κάθε απόφαση σχετικά με το εμπόριο, τη φορολογία, τη μετανάστευση και τις εξωτερικές σχέσεις θα λαμβάνεται προς όφελος των Αμερικανών εργαζόμενων».

Εδωσαν ρέστα  στη Σύνοδο Γερμανία, Γαλλία, Ε.Ε,  Κίνα, Ιαπωνία και λοιποί κολαούζοι  καταφερόμενοι κατά του προστατευτισμού. Τελικά δεν τους πέρασε. Στο κοινό ανακοινωθέν  της Συνόδου οι ΗΠΑ πέρασαν τον όρο των  μη δίκαιων εμπορικών  πρακτικών  «...αναγνωρίζοντας το ρόλο των εργαλείων της νόμιμης εμπορικής άμυνας»

«...Αποτελεί (σ.σ. ο Τραμπ) τη μεγαλύτερη απειλή στις αξίες της Δύσης», γράφουνε τα «παπαγαλάκια» της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό έχουν «λυσσάξει» να τον ρίξουν...

Λίγες μέρες μετά το τέλος της θητείας ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και αφού είχε «εορτάσει τα ... 182 χρόνια του Ανωτάτου Δικαστηρίου (γιατί άραγε...) η «διαπρέψασα» ως συνδικαλίστρια(!) των Ενώσεων Δικαστών η κ. Β. Θάνου ανέλαβε τα καθήκοντά της επικεφαλής της νομικής «κάλυψης» του Πρωθυπουργού(!!), αμισθί (!!!) μάλιστα (χα!), όπως δήλωσε ο κ. Τσίπρας..., ώστε να μη μειωθεί ισόποσα(;) η παχυλή, προφανώς, σύνταξή της.

Σκάνδαλο μέγα, πολιτικό μόνο, για την ώρα, πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Πώς το αποφάσισε ο Πρωθυπουργός και πώς το αποδέχτηκε η ίδια αποτελεί, επί του παρόντος, μυστήριο. Το ποια είναι η κ. Θάνου είναι τοις πάσι γνωστό και όλα μπορούσε να τα περιμένει κανείς απ’αυτήν. Ο Πρωθυπουργός όμως; Ηθελε να τραυματίσει ακόμη περισσότερο τη Δικαστική Εξουσία, ως μέρος του πολέμου εναντίον της, διότι «δεν τον αφήνει να... κυβερνήσει»; Ηθελε να προκαλέσει και να «δηλώσει» ότι έχει μαζί του «κορυφαίους» Δικαστές, για να πλήξει το κύρος του σώματος των Δικαστών;

Αγνωστο. Ενα είναι το βέβαιο. Μέσα στη γενική προσπάθεια να διαλύσει τα πάντα στη χώρα  (όπως και ο ομόσταβλός του Γιωργάκης) πέτυχε καίριο πλήγμα στον τρίτο πυλώνα της Ελληνικής Πολιτείας, υποτίθεται ανεξάρτητο και από τη Νομοθετική και από την Εκτελεστική. Και είναι γνωστό τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει σε μια Πολιτεία η Διάκριση των Εξουσιών, έστω και προσχηματικά.

Θα ευχόμαστε να είναι ένα (έστω μεγάλο) λάθος και να διορθωθεί γρήγορα με όποιο κόστος. Αλλιώς βαδίζουμε πλησίστια προς Ερντογάνεια Δημοκρατία... Και τότε...