ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με το ξεκίνημα της συλλογής υπογραφών αναθερμαίνεταιη διαμάχη Κυβέρνησης -Εκκλησίας. Αφού έχει περάσει αρκετός χρόνος από τις"λαοσυνάξεις", μπορούμε ψύχραιμα να δώσουμε μια άλλη διάσταση στο ζήτημα.Πάντως εξ αρχής θέλουμε να τονίσουμε ότι στο δίλημμα "Σημίτης ή Χριστόδουλος"εμείς απαντάμε: Με κανέναν. Και εξηγούμαστε.

• Όσοι κυβερνούν σήμερα τον πλανήτη (με την άδειαόσων εξ ημών ησυχάζουμε ή συμβιβαστήκαμε) έχουν την ευφυΐα να προβλέψουνότι αυτή η άγρια εκμετάλλευση της ανθρωπότητας με την παγκοσμιοποίηση τουςκαι την καταστροφή του περιβάλλοντος θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Πώς αυτέςθα γίνουν ελάχιστες; Η πολιτιστική ισοπέδωση προς τα κάτω (προς τη δικήτους βαρβαρότητα) είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, ιδιαίτερα για τουςλαούς που "δεν τους πάνε", όπως ο δικός μας. Ο κ. Σημίτης και οι συν αυτώτου ΠΑΣΟΚ, ως καλοί υπάλληλοι, ανέλαβαν να προσφέρουν και αυτή την υπηρεσία.

Η πολιτιστική αλλοτρίωση επιδιώκεται πολύπλευρα. Αφούως προς το θρήσκευμα διαφέρουμε από τη Δύση, η μια πλευρά της προσπάθειάςτους είναι να αμβλύνουν το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων και να περιορίσουντους τρόπους εκδήλωσής του. Ξεκίνησαν με τις ταυτότητες, όπου ήξεραν ότιείχαν επιχειρήματα και συμμάχους, με σκοπό να ξεδοντιάσουν τους αντιδρώντεςκαι μετά να περάσουν ανενόχλητοι τα υπόλοιπα.

Η αντίθεση προς τη Δύση

Επειδή όλοι πλέον γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση Σημίτηείναι πιόνι των Δυτικών, η σύσσωμη αντίδραση της Εκκλησίας (ηγεσίας και ποιμνίου) στοχεύει στα κέντρα αποφάσεων της Δύσηςκαι ανασύρει ιστορικές μνήμες, που φτάνουν μέχρι τις (υπό τις ευλογίες του Πάπα) φρικαλεότητεςτων σταυροφόρων στην Ελλάδα. Αυτή την αντίθεση είναι υποχρεωμένος από τηθέση του να εκφράσει ο κ. Χριστόδουλος, παρά το ότι αναρριχήθηκε με τηβοήθεια των Δυτικών και, μάλιστα, το τελευταίο άλμα προς τον αρχιεπισκοπικόθρόνο υποβοηθήθηκε και χειροκροτήθηκε από τον κ. Μπερνς.

Αφού, λοιπόν, η αντίδραση της Ελληνικής Εκκλησίαςείναι αναπόφευκτη, οι σχεδιαστές της παγκοσμιοποίησης που ασχολούνται με την Ελλάδα βρήκανπολύ βολικό η Εκκλησία να επιχειρήσει να εκφράσει συνολικά την αντίδρασηκατά της παγκοσμιοποίησης, επειδή από τη φύση της και με τη δεδομένη ηγεσίαθα λειτουργήσει ως απορροφητής της δυσαρέσκειας, παρά ως φορέας πραγματικήςαντίστασης. ’λλωστε ο κ. Χριστόδουλος αποδέχεται την παγκοσμιοποίηση καιτην ΕΟΚ (και την ΟΝΕ). Τα "όμως" που λέει είναι ακριβώς για να συσπειρώσειγύρω του το δυσαρεστημένο ή αγανακτισμένο λαό.

Η αριστερά

Όσοι παρωχημένοι και αθεράπευτα αιθεροβάμονες επιμένουμενα μην εισπράττουμε τα αργύρια της (έξωθεν) εξουσίας οφείλουμε, λοιπόν,να δούμε μέσα στο ετερογενές πλήθος των "λαοσυνάξεων" μια διάχυτη αντίθεσηστις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, είτε λόγω της διαφαινόμενης ή επελθούσηςοικονομικής εξαθλίωσης (και της κλοπής με το χρηματιστήριο), είτε στονεπερχόμενο κοινωνικό μεσαίωνα, είτε στην προδοτική εξωτερική πολιτική,είτε στην πολιτιστική αλλοτρίωση (εδώ και το θρησκευτικό στοιχείο), είτεσε μερικά απ' αυτά, είτε σ' όλ^' αυτά. Οφείλουμε να μην τις λοιδορούμε,όπως κάποιοι βρυξελοδίαιτοι "αριστεροί", που καταμαρτυρούν τα αρνητικάτους, αλλά τρέμουν και παρασιωπούν τα θετικά τους.

Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει ναεκφράζεται μόνο από την εκκλησία (με τις γνωστές αμαρτίες της, που, βεβαίως,δε συγκρίνονται με τα εγκλήματα του παπισμού) ή με επικεφαλής την εκκλησία,ιδίως με τη σημερινή ηγεσία της (που απωθεί πολλούς προοδευτικούς ανθρώπους).Όσοι από την εκκλησία θέλουν πραγματικά να αντισταθούν πρέπει να είναιμία μόνο συνιστώσα, συνεχίζοντας την παράδοση όχι του κάθε Ιερώνυμου, αλλάτου Κοσμά του Αιτωλού, του Παπαφλέσσα και του παπα-Ανυπόμονου. Οι άλλεςσυνιστώσες ας φροντίσουμε να αντισταθούμε από τη δική του θέση ο καθένας(πολιτικοί φορείς, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, διανοούμενοι, καλλιτέχνες,διπλωμάτες, στρατιωτικοί κτλ), ώστε το κίνημα να εκφραστεί πολύπλευρα,χωρίς αποκλεισμούς και να αναγεννηθεί η Αριστερά, περί της οποίας εμείςτου ΑΣΚΕ έχουμε τοποθετηθεί.