ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης των ΗΠΑ είναι ο κυριότερος στόχος του πολέμου που εξαπέλυσε η παρέα του Μπους. Παράλληλα προωθούνται και οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην περιοχή της Μ. Ανατολής των ακραίων κύκλων που υπερισχύουν σήμερα στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.

Η στρατηγική τους είναι ο «μεσανατολισμός», δηλ. ο τεμαχισμός των αραβικών κρατών σε μικρά κρατίδια περιορισμένης κυριαρχίας, οικονομικά εξαθλιωμένα, χωρίς αξιόμαχο στρατό, με υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και με το Ισραήλ να ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι σταμάτησαν οι αμερικανικές επενδύσεις στις αραβικές χώρες και η πρωτοφανής απαίτηση για αφοπλισμό του Ιράκ εντάσσονται σ' αυτή τη στρατηγική.

Ειδικά για τους Παλαιστίνιους εναλλακτικά σενάρια προβλέπουν είτε την απόδοση σ' αυτούς ενός «κράτους» από ανοχύρωτες νησίδες μέσα στο κράτος του Ισραήλ είτε τη γενοκτονία τους και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες.

Σχέδια υπάρχουν για όλες τις αραβικές χώρες, αλλά ξεκίνησαν από το Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί γνωρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ, οι ίδιοι το εγκατέστησαν, οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για την καταστολή της ιρανικής και της κουρδικής επανάστασης και στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, κατανικώντας το, αφού η αντίσταση του ήταν εικονική.

Η στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ το 1991 τους επέτρεψε να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Σ. Αραβία και τις μικρές χώρες του Κόλπου. Η παρουσία τους εκεί, αντί να ενισχύσει την πολιτική τους επιρροή, την έχει αποδυναμώσει, προκαλώντας μεγάλη αντιπάθεια στους λαούς της περιοχής, που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά και οικονομική κρίση. Μέχρι και στο Μπαχρέιν έγιναν αντιαμερικανικές διαδηλώσεις!

Ο ίδιος ο Σαντάμ φαίνεται να έχει πραγματικά αυτονομηθεί από τους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ και να επιτρέπει αυτή τη φορά στον ιρακινό λαό, τον πιο περήφανο και τον πιο πολιτισμένο της περιοχής, να αντισταθεί. Έτσι ο «μεσανατολισμός» δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο του βήμα.

Οι ανιστόρητοι που κινούν τον Μπους υποτιμούν την ανάγκη της πολιτικής συναίνεσης των λαών και των κυβερνήσεων. Με την προκλητική υποστήριξη προς το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ έχασαν κάθε ίχνος συμπάθειας στο αραβικό έθνος. Θεωρούσαν ότι όλοι οι Ιρακινοί αντίπαλοι του Σαντάμ (Σιίτες, Κούρδοι, δημοκράτες κλπ.) θα τους υποδέχονταν ως ελευθερωτές και διαψεύστηκαν σκληρά.

Ακόμη και τα φιλοαμερικανικά αραβικά καθεστώτα (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ.) δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική τους υποστήριξη ^στΐς ΗΠΑ και δυσκολεύονται να προσφέρουν ΐις στρατιωτικές διευκολύνσεις, γιατί φοβούνται_τις λαϊκές αντιδράσεις, που μπορεί να εκδηλωθούν είτε με επανάσταση, όπως στο Ιράν, είτε με πραξικόπημα, όπως στη Αιβύη, είτε με άλλο τρόπο. Πολύ περισσότερο που κατά βάθος και τα ίδια απορρίπτουν το «μεσανατολισμό», αφού διαμελίζει και τα δικά τους κράτη.