ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Είναι πρωτοφανής, ακόμη και στα ελληνικά χρονικά, ο τρόπος άσκησης της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης του Γ.Α.Π. Εμφάνισαν μετεκλογικά ένα δυσθεώρητο έλλειμμα, που καμώνονται ότι δεν το περίμεναν, ενώ το γνώριζαν επισήμως προεκλογικά τουλάχιστον από τις 8-9-2009. Από τότε που συγκροτήθηκε η κυβέρνηση επιδίδονται σε μια άνευ όρων κατατρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας, με καθημερινές διαρροές σκληρών και αλλοπρόσαλλων μέτρων, με τη συνδρομή των ΜΜΕ των διαπλεκόμενων και των παπαγάλων τους. Περνούν κλίμα επικείμενης καταστροφής και εν συνεχεία βομβαρδίζουν με συνεχείς διαρροές για τους φόρους και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που θα επιβάλουν. Για να χρυσώσουν το χάπι, χρησιμοποίησαν ήδη την παλιά συνταγή, δηλ. να διαρρέουν ποιοι φοροδιαφεύγουν (π.χ. μεγαλογιατροί, τραγουδιστές κ.λπ.), χωρίς φυσικά ποτέ να τους πιάνουν. Αυτή η «μεθοδολογία» διαμορφώνει ζοφερό κλίμα κι έχει προκαλέσει μείωση της ζήτησης, διαρροή κεφαλαίων σε τράπεζες του εξωτερικού, περιορισμό εργασιών στον παραγωγικό και εμπορικό τομέα, με αποτέλεσμα τη διόγκωση της ήδη υψηλής ανεργίας.

Η κυβέρνηση και τα οικονομικά μέτρα

Αλλά η κυβέρνηση του Γ.Α.Π. μόνο με κυβέρνηση δε μοιάζει. Για τα οικονομικά μέτρα άλλα διαρρέει και πράττει ο, παντελώς ανίκανος και οσφυοκάμπτης στους ξένους, Γ. Παπακωνσταντίνου (με συμπαραστάτες τους «εκσυχρονιστές» Διαμαντοπούλου, Β. Παπανδρέου κ.λπ.), άλλα η Κατσέλη, ενώ ο Γ.Α.Π. βρίσκεται στον κόσμο του, με την αφελή και κουτοπόνηρη στάση να μη χρεωθεί ο ίδιος το πολιτικό κόστος των αποφάσεων, τη στιγμή που προσπαθεί να πλασαριστεί ως διεθνής «προσωπικότητα» με επιρροή! Έχει κάνει «ριάλιτι» το υπουργικό συμβούλιο, για να εκφωνεί προεκλογικού τύπου λόγους. Ο «αμερικάνος» αναπληρωτής πρωθυπουργός Χ. Παμπούκης και ο «ευρωπαϊστής» αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος συμπληρώνουν το παζλ της διάλυσης.

Το βέβαιο είναι ότι θα ακολουθήσουν την πεπατημένη, δηλ. θα κάνουν επιδρομή στις γνωστές «αγελάδες» των δημοσίων εσόδων, δηλ. σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, ακίνητη περιουσία και αυτοκίνητα, δηλ. στα φτωχά και μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν (η πραγματικά μεγάλη ακίνητη περιουσία, ως γνωστόν, δε φορολογείται με διάφορα τεχνάσματα).

Οι νεοκεϋνσιανές κορώνες περί ενίσχυσης της «αγοράς» είναι για τους αφελείς, αφού το κράτος δεν έχει πλέον δικό του μηχανισμό αναδιανομής, πέραν της αύξησης μισθών και συντάξεων καθώς και του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Φυσικά στις προθέσεις τους είναι η μείωσή τους και όχι η αύξησή τους. Οι τράπεζες δεν είναι μηχανισμός αναδιανομής, αλλά οιονεί ανεξέλεγκτη εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά με τα 28 δισ. που πήραν με απόφαση της κυβέρνησης της Ν.Δ., για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις και όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά τα χρησιμοποίησαν για να κερδοσκοπήσουν με το χρέος μας υπό την προστασία της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ.

Ο «προϋπολογισμός»

Εν τω μεταξύ κατατέθηκε, συζητήθηκε και ψηφίστηκε, δηλ. έγινε νόμος του κράτους, ο λεγόμενος προϋπολογισμός, που, όπως δηλώθηκε από τον Υπουργό Οικονομίας, είναι προσωρινός!! Μπορεί, είπε, σε 3-4 μήνες να αναθεωρηθεί, δηλ. η ομολογημένη ανικανότητα ή αδυναμία μιας κυβέρνησης να προβλέψει, να οργανώσει και να εκτελέσει ένα προϋπολογισμό ενισχύει την άποψη ότι περιμένουν από τις Βρυξέλες ή από αλλού (ΔΝΤ;) να τους τον συντάξουν. Εκχωρούν με αυτό τον τρόπο άλλο ένα κυριαρχικό δικαίωμα στους ξένους, χωρίς να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό. Μαθημένοι είναι να αποδέχονται ταπεινώσεις, δηλ. να απολογούνται υπουργοί σε υπαλλήλους των Βρυξελών, που δίνουν εντολές περικοπών ακόμη και στις συντάξεις των 550 ευρώ. Για να αποδείξουν μάλιστα την υποταγή τους, με νυχτερινή τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, αντισυνταγματικά, θέλησαν να φορολογήσουν με άγνωστο μελλοντικό νόμο αναδρομικά τις μεταβιβάσεις ακινήτων. Το κωμικοτραγικό είναι ότι ο αρχηγός τους προεκλογικά καταδίκαζε την πρακτική των τροπολογιών ως μέθοδο. Όταν κατάλαβαν το ρεζίλι τους, απέσυραν την τροπολογία, αλλά μετά λίγες μέρες κατέθεσαν το περιεχόμενό της ως ξεχωριστό κατεπείγον νομοσχέδιο, που προβλέπει και πάλι αναδρομική φορολογία!

Όλ’ αυτά μας επιστρέφουν στην εποχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1897 και στην εποχή Πιουριφόι.

Συνταγή καταστροφής

Τα μέτρα που θα επιβάλουν με το «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», που κατέθεσαν στην Κομισιόν, δε θα διαφέρουν ουσιαστικά απ’ αυτά που «προτείνει» το κονκλάβιο των Βρυξελών, δηλ. η Κομισιόν και η ΕΚΤ. Αυτοί για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να διατηρούν χαμηλό πληθωρισμό στο ευρώ, ώστε οι χώρες παραγωγοί, όπως Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία κ.λπ., να διατηρούν ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους, ενώ οι εργαζόμενοι να υποβάλλονται σε διαρκή λιτότητα. Γι’ αυτό άλλωστε επέβαλαν το Σύμφωνο Σταθερότητας, που έχει καταστρέψει τη χώρα μας, χώρα καταναλωτή πλέον με δανεικά. Σύμφωνα με τον απολογισμό του 2008 το Ελεγκτικό Συνέδριο διαπιστώνει ότι πληρώσαμε μόνο για τόκους δανείων 11,1 δισ. (4,7% του ΑΕΠ), ενώ δανειστήκαμε 65,1 δισ. (27,2% του ΑΕΠ).

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα με ελλείμματα και χρέη. ’λλες έχουν ποσοτικά πολύ μεγαλύτερα, όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία, και όλες έχουν ελλείμματα και χρέη, π.χ. το 2007 εμφάνισαν χρέος υψηλότερο του 60% του ΑΕΠ (που απαγορεύεται από το «Σύμφωνο Σταθερότητας») η Ιταλία (105,8%), η Ελλάδα (99,2%), το Βέλγιο (89,8%), η Ουγγαρία (72,9%), η Γαλλία (67,4%), η Πορτογαλία (66,3%), η Γερμανία (65,9%), η Μάλτα (63,8%) και η Αυστρία (62,9%).

Η ΕΚΤ, μέσω των εμπορικών τραπεζών, χρηματοδοτεί τα χρέη των χωρών της ευρωζώνης με πληθωρικό χρήμα, με αποτέλεσμα ο πληθωρισμός του ευρώ να ακριβαίνει τα προϊόντα των προαναφερόμενων χωρών.

Στο βωμό της διατήρησης της ανταγωνιστικότητας των άλλων, απαιτούν και μάλιστα με τρόπο εξευτελιστικό για τη χώρα μας και τους πολίτες της να υποστεί νέες θυσίες ο ελληνικός λαός εν είδει πειραματόζωου, δηλ. να μειώσει μισθούς-συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ., κάτι που θα οδηγήσει μαθηματικά στη φτώχεια μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, σε εκτόξευση της ανεργίας και σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό το πλαίσιο, δηλ. Ε.Ε.-ευρώ-συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα, δάνεια και χρέη, είναι πλέον δρόμος χωρίς επιστροφή, χωρίς κάποια ελπίδα ανάκαμψης, αν δεν επιχειρηθεί η ανατροπή του. Κανένα «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τον υπερδανεισμό, την υπερχρέωση την καλπάζουσα φτώχεια και την κοινωνική ανισότητα. Η κατάσταση συνεχώς θα χειροτερεύει. Η ανάγκη αποχώρησης από την Ε.Ε. δε θα μπορεί για πολύ καιρό να συγκαλύπτεται.

Είναι πια φανερό ότι αργά ή γρήγορα, με την οικονομική κρίση παρούσα για πολλά χρόνια, το ευρώ θα δημιουργήσει τέτοιες ανισορροπίες μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, που θα οδηγήσει την ευρωζώνη και το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της Ε.Ε. σε διάλυση, όπως συνέβη και στο παρελθόν με τις προηγούμενες νομισματικές ενώσεις, όπως π.χ. η λατινική νομισματική ένωση του 1865 (Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Ιταλία και δύο χρόνια μετά η Ελλάδα και η Ρουμανία).

Οι διάφορες απειλές

Η απειλή ότι θα πάψουν να μας δανείζουν, αν δεν πάρουμε τα μέτρα που μας ζητούν, είναι για να βοηθήσει την κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα. Προφανώς και δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν την απειλή τους. Αν οδηγήσουν τη χώρα, μια χώρα της ευρωζώνης, στα νύχια του αμερικανόστροφου ΔΝΤ, που δανείζει με σκληρούς όρους σε δολάρια, πέρα από τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλέσουν, όπως γίνεται στην Ισλανδία, θα ενισχύσουν την ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου. Δε θέλουν να βάλουν στην ευρωζώνη το δολάριο από την πίσω πόρτα.

Απειλούν, ανεπίσημα, ότι θα βγάλουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Αν αυτό συμβεί, τότε θ’ αρχίσει να ξηλώνεται η ΟΝΕ με το ευρώ της, για την οποία τόσο προσπάθησαν οι Γερμανοί και οι λοιποί βόρειοι σύμμαχοί τους, ώστε να προωθούν τα βιομηχανικά τους προϊόντα κερδοφόρα.

Αν οδηγήσουν τη χώρα σε στάση πληρωμών του χρέους, οι πρώτοι που θα πληγούν είναι οι ίδιοι οι δανειστές. Σημειώνεται ότι ο δανεισμός της χώρας την τελευταία 5ετία (2005-2009) ήταν 213 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων πήγε για την εξυπηρέτηση προηγούμενων χρεών. Δανειστές είναι εμπορικές τράπεζες, κεντρικές τράπεζες, επενδυτικά κεφάλαια, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ. από τη Βρετανία, που κατέχουν το 23% των ελληνικών τίτλων της τελευταίας 5ετίας, τη Γαλλία το 11%, τη Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία, που κατέχουν από κοινού το 9%, την Ιταλία το 6%, το Βέλγιο και την Ολλανδία, που κατέχουν από κοινού το 6%, τη Σκανδιναβία το 3%, τις ΗΠΑ το 3%, ασιατικές χώρες το 2%, την Ισπανία και την Πορτογαλία το 1% και φυσικά οι εν Ελλάδι τράπεζες, που κατέχουν το 29%.

Οι δανειστές ενδιαφέρονται να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Συνεπώς, θέλουν μεν την Ελλάδα για να τη δανείζουν με υψηλά επιτόκια (αυτό το ρόλο παίζουν οι «ευαγείς» οίκοι αξιολόγησης), αλλά και να ξαναδανείζεται, για να τους πληρώνει. «Δυστυχώς δεν επτωχεύσαμε», όπως προσφυώς έγραψε ο Κ. Βεργόπουλος (Ελευθεροτυπία 17/12/2009).