ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ανυπολόγιστη είναι η ζημιά στα εθνικά μας θέματα από τον υποτιθέμενο «άξονα» της κατοχικής κυβέρνησης του Γιωργάκη με τους νεοναζί που κυβερνούν το κράτος του Ισραήλ. Η κατοχική προπαγάνδα, που διοχετεύεται συντονισμένα απ’ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, θεωρεί ως επιτυχία του Γιωργάκη την υποστήριξη που παρέχουμε στους Ισραηλινούς, με τη δικαιολογία ότι εξασφαλίσαμε ένα πολύ ισχυρό σύμμαχο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας!

Η απορία είναι: πότε η κατοχική κυβέρνηση έδειξε την παραμικρή διάθεση να αντισταθεί σ’ αυτή την επιθετικότητα, ώστε να αναζητεί και στηρίγματα; Ούτε καν εμποδίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου και τις σοβαρές προκλήσεις προς την Ελλάδα! Και πότε το Ισραήλ ενοχλήθηκε από την επιθετικότητα της Τουρκίας προς τους γείτονές της; Μήπως το ίδιο δεν έχει την ίδια και χειρότερη συμπεριφορά;

Το Ισραήλ θα αποδειχθεί τόσο χρήσιμος «σύμμαχος» για την Ελλάδα όσο και οι «εταίροι» μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Όπως απεκάλυψε και ο Κίσινγκερ στην περίφημη δήλωσή του, ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και εμποδίζει τα σχέδιά τους στην Αν. Μεσόγειο. Το Ισραήλ και τα εβραϊκά λόμπι ποτέ δε θα πάψουν να έχουν ως κύριο στόχο τους στην Αν. Μεσόγειο να εξουδετερώσουν (αν μπορούν, να εξαφανίσουν) τους Έλληνες (και τους Αρμένιους), ακόμη κι όταν μας υπόσχονται συνεργασία και συμμαχία. Την Τουρκία, αντιθέτως, τη χρειάζονται και πάντοτε τη χρησιμοποιούν ως τη μόνη σύμμαχό τους μέσα σ’ ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον.

Επομένως, η σημερινή κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ είναι προσωρινή και εν πολλοίς υποκριτική (σε επίπεδο εξουσίας, γιατί στους λαούς η αμοιβαία αντιπάθεια είναι πραγματική) και εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα των Δυτικών στη Μ. Ανατολή. Ίσως, μάλιστα, σχεδιάστηκε απ’ αυτούς.

Η Τουρκία αντί του Ισραήλ

Για μισό αιώνα η Δύση επεχείρησε να υποτάξει τον αραβικό κόσμο και να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πετρελαίων του μέσω της στρατιωτικής βίας του Ισραήλ και της επιβολής στις αραβικές χώρες υποχείριων καθεστώτων. Τα αποτελέσματα ήσαν αμφιλεγόμενα. Το μίσος των αραβικών λαών κατά του Ισραήλ μεγαλώνει συνέχεια και η ανοχή προς αυτό που δείχνουν τα υποχείρια καθεστώτα θέτει και τα ίδια σε κίνδυνο, π.χ. Αίγυπτος. Το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο όταν το Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε να κάνει πόλεμο συγχρόνως εναντίον 3 αραβικών κρατών και να τον κερδίζει, υπέστη την πρώτη του στρατιωτική ήττα από μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση μιας μικρής και σπαρασσόμενης χώρας, τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου! Το Ιράν, που θα έπρεπε κατά Ράμσφελντ να «απελευθερωθεί» 2 μήνες μετά την εισβολή στο Ιράκ (αφού ενδιαμέσως θα «απελευθερωνόταν» η Συρία!), παραμένει εχθρικό, ενώ ο κ. Ράμσφελντ συνταξιοδοτήθηκε πριν την ώρα του! Οι εχέφρονες της Ουάσινγκτον και της Δύσης κάλεσαν σε αλλαγή πορείας ολοταχώς (και όχι μόνο στη Μ. Ανατολή), ύστερα από την παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα της έξαλλης πολιτικής του Μπους. Οι στόχοι, φυσικά, παραμένουν ίδιοι.

Στη Μ. Ανατολή, λοιπόν, το Ισραήλ έπρεπε να αντικατασταθεί ως ο κυριότερος τοποτηρητής των δυτικών συμφερόντων και η μουσουλμανική Τουρκία (με τους ισλαμιστές, μάλιστα, στην εξουσία και τον πειστικό Ερντογάν ως πρωθυπουργό) ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Με δηλώσεις που καυτηριάζουν την ισραηλινή βαρβαρότητα και με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα οι Τούρκοι προσπαθούν να γίνουν συμπαθείς στον αραβικό κόσμο, ο οποίος τους αντιπαθεί όσο κι εμείς και για τους ίδιους λόγους (πολύχρονη οθωμανική κατάκτηση). Όπου το καρότο δεν αρκεί απειλείται και η χρήση του μαστιγίου (Συρία). Η Τουρκία είναι η δεύτερη σε σημασία χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) και οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι σε θέση να επηρεάζει τις εξελίξεις στην περιοχή, ακόμη και στο Ιράν, που είναι το κύριο πρόβλημά τους.

Η στρατηγική Νταβούτογλου, σε συμφωνία με τη διοίκηση Ομπάμα, έχει ήδη θεαματικά αποτελέσματα υπέρ της Τουρκίας. Φυσικά, σε καμιά περίπτωση οι Δυτικοί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το κράτος του Ισραήλ, ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων τους, απλώς περιορίζουν το ρόλο του. ’λλωστε αφθονούν τόσο ανάμεσα στους αμερικανούς πολίτες όσο και στα κέντρα των αποφάσεων των ΗΠΑ (που όλα σχεδόν ελέγχονται από το εβραϊκό λόμπι) αυτοί που δεν κατανοούν την ανάγκη αλλαγής γραμμής και παραμένουν υποστηρικτές της γραμμής Μπους.

Οι συνέπειες στα εθνικά μας θέματα

Η στρατηγική Νταβούτογλου συναντά και πολλές δυσκολίες, όπως δείχνει και η υπαναχώρηση της Αρμενίας στο άνοιγμα που της έκανε η Τουρκία. Η νέα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα και στους Ισραηλινούς, με κυριότερο τη διακοπή των στρατιωτικών γυμνασίων που έκαναν μέχρι τώρα στο τουρκικό έδαφος, με βάση συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που εξακολουθεί να ισχύει, αλλά (για λόγους εντυπώσεων) έπρεπε να διακοπεί η εφαρμογή της. Το Ισραήλ, λοιπόν, αναζήτησε νέο σύμμαχο στην περιοχή και τον βρήκε εύκολα στην Ελλάδα της κατοχικής κυβέρνησης. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο μπαίνει σε δοκιμασία.

Στην Κύπρο η στάση της κυβέρνησης Χριστόφια είναι επίσης δουλική προς το Ισραήλ και σε αντάλλαγμα οι Ισραηλινοί στηρίζουν οικονομικά το ψευδοκράτος με επενδύσεις 1 δισ. ευρώ και σχέδια για πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες, όπως ο αγωγός νερού Τσεϊχάν-Καρπασίας-Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν γίνει ξέφραγο αμπέλι των ισραηλινών υπηρεσιών, ιδιαίτερα η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, όπου με τον Καλλικράτη επιδιώκεται η καλλιέργεια αυτονομιστικών τάσεων, με τη συνεργασία πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων των νησιών αυτών.

Οι αραβικές χώρες ήσαν οι πρώτες που μας υποστήριζαν στον ΟΗΕ. Τώρα κινδυνεύουμε να είναι οι πρώτες που θα μας πλήξουν σε καίρια θέματα (αναγνώριση ψευδοκράτους, οροθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης κ.λπ.).Ήδη η Συρία, μετά την επίσκεψη Νετανιάχου, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Όταν θα έχουν γίνει ανεπανόρθωτες ζημιές στα εθνικά μας θέματα, το Ισραήλ και η Τουρκία μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως τις μεταξύ τους σχέσεις.

Όλ’ αυτά μπορούμε και πρέπει να τα αποτρέψουμε κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί το ταχύτερο η κατοχική κυβέρνηση και να επανέλθουμε στην πολιτική της σταθερής υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού και της φιλίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Όσες χώρες ενοχλούνται από αυτή μας τη στάση και για το λόγο αυτό δε θέλουν φιλικές σχέσεις μαζί μας και αρνούνται τη συνεργασία μας ας έχουν αυτές την ευθύνη .