ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών ζούμε πλέον το μεγάλο εφιάλτη. Γράφαμε στην προκήρυξή μας του Απριλίου 2010: «Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση συνεχίζεται και ανακυκλώνεται από τους ίδιους τους δημιουργούς της. Αυτή συνδέεται άμεσα με τους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα και στους εταίρους της Νέας Τάξης. Συμφωνούν σε κάποιους στόχους, όπως στην επίθεση κατά των εργαζομένων, ώστε να κατασκευάσουν κοινωνίες με τους λίγους προνομιούχους και τους πολλούς στη θέση «παρία», διαφωνούν όμως και ανταγωνίζονται σε άλλα πεδία, όπως στο δολάριο και το ευρώ και την πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές. […] Έτσι προώθησαν τον τωρινό, υπό επίσημη κηδεμονία, πρωθυπουργό […] και στοχεύσεις: Να τρομοκρατήσει τους Έλληνες και να δεχθούν ή να ανεχθούν την εφαρμογή των μέτρων της Νέας Τάξης, που μόνο την αρχή τους είδαμε στο πειραματόζωο-Ελλάδα […]», ώστε σιγά σιγά να τα εφαρμόσουν και στους λαούς των άλλων περιφερειακών χωρών, με αποτέλεσμα να γίνουμε το κόκκινο πανί σε όλους.

Ήδη μας μετέτρεψαν σε παρίες και υπερηφανεύονται ότι προσπαθούν(!) να εργάζεται ένας σε κάθε οικογένεια(!!), επιχειρώντας τώρα να μας αφαιρέσουν ακόμη και τα σπίτια μας!!! Διατυμπανίζουν με χαρά ότι «οικειοθελώς δεχόμαστε περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας μας», ως εκδήλωση του νέου πατριωτισμού(!), και ενθρόνισαν ήδη τον αποικιοκρατικό αντιβασιλέα Χορστ Ράιχενμπαχ και τους λοιπούς επιτρόπους, τους οποίους θα μας «διδάξει» να σεβόμαστε η νέα Παιδεία της φράου Αννούλας και των συνεργών της, μαζί με τους εναπομείναντες άθλιους των ΜΜΕ.

Δεχόμαστε, με ηγεσίες-πιόνια στα παίγνια των αλληλοσπαραζόμενων εταίρων της Νέας Τάξης, καταιγισμό εκβιασμών εξόδου (τάχα) από την ευρωζώνη (γιατί όχι και από την Ε.Ε.;), ώστε να σωθούν εκείνοι. Και κανείς από τους εθνοσωτήρες μας δεν τους αντιστρέφει το αυτονόητο πλέον για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, τη με δική μας απόφαση και όρους στάση πληρωμών στους ληστές, αποχώρηση από ΟΝΕ και Ε.Ε., επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα και την επίπονη (στην αρχή) ελεύθερη πορεία για ολόπλευρη ανάπτυξη, με εξασφαλισμένη έτσι και την πραγματική βοήθεια απ’ όλους προς αμοιβαίο όφελος, χωρίς εμπράγματες (παγκόσμια πρωτοτυπία) ασφάλειες, φυσικά. Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν, για να ξυπνήσουμε όλοι, έξω από τα όργανά τους;

Τα παραπάνω τα γνωρίζουν σχεδόν όλοι, ακόμη και οι της «κυβέρνησης» και οι, μέχρι τώρα, υποστηρικτές της, που ο φόβος τους αυξάνεται γνωρίζοντας ότι οι ανοησίες που συνεχώς εκστομίζουν όλο και λιγότερους αφελείς αγγίζουν, αν δε σαρκάζουν κιόλας με τα περί «συντρόφων» και «σοσιαλισμού» του απίθανου Γιωργάκη.

Έτσι άλλοι διαφοροποιούνται όπως νομίζουν ότι θα διασωθούν για την επόμενη ημέρα (και νύκτα …) και αυτογελοιοποιούνται καθημερινά (ακόμη και ο Νικολάκης επικρίνει την κυβέρνηση, ελπίζοντας σε μελλοντική διαδοχή!) και άλλοι αυταπατώνται παρερμηνεύοντας ανασφαλείς ενδείξεις.

Πράγματι υπάρχει, ακόμη, ένα 20% περίπου, που στηρίζει(!) την κυβερνητική πολιτική, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν πολλοί που δεν ανήκουν στους αχρείους ευνοηθέντες και κατέχοντες. Ακόμη ευελπιστούν ότι οι αγανακτισμένοι απογοητεύτηκαν και οι «πλατείες» δε θα γεμίσουν ξανά. Εθελοτυφλούν, βέβαια. Θα έπρεπε να εύχονται να επανέλθουν οι αγανακτισμένοι, έστω και με μεγαλύτερη οργή, στις πλατείες. Αν όχι, τώρα που κατανόησαν τη δύναμή τους και το φόβο που προκάλεσαν σε κόμματα, βουλευτές και όργανα των «μνημονίων», η οργή τους θα εκδηλωθεί διαφορετικά και τότε τα πράγματα θα γίνουν τουλάχιστον περίεργα … Και θα έπρεπε ακόμη να εύχονται οι αυτοκτονίες από απόγνωση, που καθημερινά πλέον αυξάνονται, παρότι τα ΜΜΕ δεν καταδέχονται να τις αναφέρουν, να μην εκδηλωθούν κι αυτές διαφορετικά …

’λλοι ελπίζουν σε βοήθεια και προστασία από τους εναπομείναντες οπαδούς και στην απειλή εθνικού διχασμού. Όμως ακόμη κι αυτοί που επωφελήθησαν ή αναμένουν επανάληψη της διαφθοράς για να ωφεληθούν δεν είναι τρελοί για να διακινδυνεύσουν τα υπάρχοντα ή και τη φυσική τους ακεραιότητα. Κι αν επαφίενται στον ξένο παράγοντα(!), στον Ομπάμα ή τους Ευρωπαίους ηγετίσκους, ας θυμηθούν την τύχη του Μουμπάρακ και του Καντάφι (για να μην αναφερθούμε στο Μιλόσεβιτς και το Σαντάμ), που μόλις κατανόησαν ότι τους είναι πλέον άχρηστοι έως επιζήμιοι, από επιστήθιοι φίλοι και wonderful men έγιναν αυτό που έγιναν. Κι αν φτάσουν να ονειρεύονται χρήσεις των παράνομων μεταναστών για τρομοκράτηση των Ελλήνων, τότε … πού θα πάνε να κρυφτούν;

Είναι οι εκλογές (μια κάποια) λύση;

Πάντοτε τα αδιέξοδα στις Δημοκρατίες αντιμετωπίζονται με εκλογές, ακόμη και με επανάληψή τους σε νέο πολιτικό αδιέξοδο, κι έτσι, δίνοντας στους πολίτες καιρό για νηφάλιες, κατά το δυνατό, σκέψεις και αποφάσεις, ανοίγονται περιθώρια και ευκαιρίες για λύσεις, έστω και πρόσκαιρες. Πόσο πιθανές είναι, όμως;

Το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ιδίως μετά το πανθομολογούμενο κοινωνικοπολιτικό χάος και τον τελευταίο τραγέλαφο με το νέο χαράτσι και την εμπλοκή της ΔΕΗ στην είσπραξή του (ένα τόσο παράλογο χαράτσι, ώστε αναμένεται μαζική άρνηση πληρωμής του), γνωρίζοντας το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να τις προκηρύξει οικειοθελώς και οι προστάτες της δε φαίνονται για την ώρα να τις αποδέχονται, μια που μάλλον δεν έχουν εξασφαλίσει πλήρως δική τους διάδοχη κατάσταση. ’λλωστε ο διαγκωνισμός για το ποιος θα διαδεχθεί τον Ανεκδιήγητο θα είναι ανελέητος και η κατάρρευση μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη, ακόμη κι αν βάλουν τη … θυγατέρα επικεφαλής του ψηφοδελτίου τους!

Η Ν.Δ., παρά τα πρόσφατα λεγόμενά της (οι γραμμές αυτές γράφονται πριν από τις ομιλίες του Α. Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη και το κλίμα που θα επιχειρήσει να δημιουργήσει), διστάζει. Οι περί το Σαμαρά (πλειοψηφία στους οπαδούς, αλλά μειοψηφία στα στελέχη, με τις διάφορες εξαρτήσεις) θα τις ήθελαν, για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση, έστω και με επαναληπτικές, οπότε όμως η διάσπαση γίνεται πιθανή, όπως και νέα συναινετική παράταξη των «προθύμων». Αντιθέτως ο υιός και οι ένθερμοι της συγκυβέρνησης, ακόμη και με τον Χέρι – Χέρι (με το μνημόνιο), τις απεύχονται, γιατί περιορίζονται οι επιλογές τους. Οι άλλοι τις ζητούν επίμονα, το ίδιο φυσικά και το ΑΣΚΕ, ευχόμενοι μάλιστα, σε περίπτωση που οι εκλογές δεν έλθουν μετά από άρνηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να συνεχίσουν να εξευτελίζονται σε επικείμενες ψηφοφορίες, τουλάχιστο, να παραιτηθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι έτσι να έλθουν αναγκαστικά.

Το ερώτημα είναι τι θέλουν και, κυρίως, τι θα πράξουν οι Έλληνες πολίτες, πώς θα επενδυθεί πολιτικά η δεδηλωμένη αγανάκτηση. Δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στους σκληρούς κομματικούς διαφόρων ειδών. Εννοούμε τους ελεύθερους πολίτες που κρίνουν πολιτικές και ψηφίζουν για μεσοπρόθεσμα, κυρίως, και όχι υποχρεωτικά για άμεσα αποτελέσματα.

Κατ’ αρχήν θέλουν, πλέον, άμεσες εκλογές, γιατί βλέπουν ότι δεν πάει άλλο και θα ήθελαν να αποφύγουν την έκρηξη. Όμως πέρα απ’ αυτό, υπάρχει μέγας προβληματισμός. Τι να ψηφίσουν; Το ΑΣΚΕ, τη δράση και τις προτάσεις του λίγοι μόνον τα γνωρίζουν, για λόγους γνωστούς και όχι με δική μας υπαιτιότητα, πέρα από αυτή της μη … ευαρέσκειας των διαπλεκομένων για τη φύση και τους στόχους του. Για το ΠΑΣΟΚ δεν τίθεται θέμα, μια που οι κοψοχέρηδες πλημμυρίζουν οσημέραι τη χώρα. Τη Ν.Δ.; Κάποιοι θα το κάνουν, οι πολλοί όμως όχι. Δεν έχουν πεισθεί, και δικαίως, για την ειλικρίνεια και την έκταση της αντιμνημονιακής στάσης τους. Και ο μεγαλύτερος φόβος είναι για το πώς θα εκμεταλλευτούν οι πρόθυμοι την ενδεχόμενη ψήφο τους. Για το ΚΚΕ; Αυτό δεν ενδιαφέρεται να επηρεάσει την πορεία της χώρας, παρά το περίφημο υποβοηθητικό, αντικειμενικά …, προς το μνημόνιο, «η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφή»! Και είναι πολύ μικρή η «διόρθωση» ότι παραμένει στην αντιευρωπαϊκή θέση του, αλλά αυτή θα δρομολογηθεί, όταν θα έλθει η «λαϊκή εξουσία»! Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ασκεί αντιπολίτευση, αλλά τι προτείνει; Ευρωομόλογα …, δηλ. αμετακίνητη η πλειοψηφία του παραμένει στην ελπίδα βοήθειας από τη βασική αιτία της καταστροφής της χώρας, την Ε.Ε. και την ΟΝΕ της. Για τον Χέρι - Χέρι δεν τίθεται, επίσης, ζήτημα. ’λλωστε λησμόνησε να εξηγήσει γιατί δε «θυσιάστηκε» και στο 2^ο μνημόνιο «υπέρ των μισθών και των συντάξεων» και απαιτεί πλέον μόνο εισχώρηση στην επίσημα πλέον δοτή «εξουσία». Όσο για το κόμμα του Σόρος με τον ψευδότιτλο των οικολόγων, ποιος σκεπτόμενος ελληνικά θα στήριζε αυτούς που προωθούν κάθε ανθελληνική προσπάθεια; Και για τους, μέχρι τώρα, υπόλοιπους ο προβληματισμός είναι ανάλογος.

Ελπίζουμε ότι τα παραπάνω δε θα οδηγήσουν στην «εύκολη» λύση της αποχής ή του λευκού. Θα ήταν, ιδίως τώρα, καταστροφικό να εισακουστούν οι ευχές των κρατούντων και των προπαγανδιστών τους …

Η ψήφος πρέπει να υπάρξει και, ούτως ή άλλως, να είναι τουλάχιστον αντιμνημονιακή, για να διατρανώνει τη θέληση των Ελλήνων για απελευθέρωση τουλάχιστον της χώρας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανάδραση, το ξεκίνημα για μια νέα, ελπιδοφόρα πορεία.