ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, παρότι έφυγε από κοντά μας, εξακολουθεί να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στον ελληνισμό και να αποδεικνύει ότι ένας λαός, όσο μικρός κι αν είναι, εφ’ όσον διαθέτει γενναίες ηγεσίες, μπορεί να προωθεί αποφασιστικά τα συμφέροντά του, χωρίς να φοβάται τις απειλές κανενός.

Με την ανακήρυξη της ΑΟΖ της Κύπρου και τις συμφωνίες με την αμερικανική και την ισραηλινή εταιρεία έχει δρομολογήσει την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων με τρόπο που κανείς να μην μπορεί να τη σταματήσει. Εκμεταλλεύτηκε άριστα τις αντιθέσεις που ανέκυψαν ανάμεσα στους δύο τοπικούς χωροφύλακες της Δύσης και πρώην(;) συμμάχους στην Ανατολική Μεσόγειο, την Τουρκία και το Ισραήλ, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της αδέσμευτης πολιτικής. Οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί είναι υποχρεωμένοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εταιρειών τους, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, αν χρειαστεί. Οι απειλές της Τουρκίας και η αυξημένη παρουσία του τουρκικού στόλου στην περιοχή μπορεί να μετατραπούν σε μπούμερανγκ.

Το κακό είναι ότι οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, χωρίς καμιά εθνική στρατηγική, παρακολουθούν παθητικά τους άλλους παίκτες στην περιοχή να προωθούν τις θέσεις τους. Δεν πήραν, π.χ., την πρωτοβουλία να βάλουν και τη Ρωσία στο παιχνίδι, με μια αντίστοιχη συμφωνία με ρωσική εταιρεία για την εκμετάλλευση κάποιου άλλου κοιτάσματος. Οι Ρώσοι υποστηρίζουν διπλωματικά και οικονομικά την Κύπρο, γιατί φοβούνται ότι η Τουρκία, με τις συνεχείς υποχωρήσεις της Ελλάδας, θα ελέγξει πλήρως τη διέλευση από τον Εύξεινο Πόντο στη Μεσόγειο. Μια συμμετοχή τους στις ενεργειακές πηγές της περιοχής θα νομιμοποιούσε την παρουσία και της πανίσχυρης πολεμικής τους μηχανής. Αντιθέτως, η άρνηση του Γ. Παπανδρέου (ακόμη και ως αντιπολίτευση) να κατασκευαστεί ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, οι γελοιότητες κατά τη συνάντησή του στη Μόσχα με τον Πούτιν (βλ. άλλο κείμενο) κ.λπ. ανάγκασαν τους Ρώσους να αναζητήσουν στην Τουρκία την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Βεβαίως, οι παραλογισμοί των Τούρκων απέδειξαν για άλλη μια φορά στους Ρώσους ότι δεν μπορούν να υπολογίζουν σε καμιά συμφωνία μαζί τους.

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου δεν έκαναν κάποιο, διπλωματικό έστω, άνοιγμα προς τις αραβικές χώρες, ώστε να μην ταυτιζόμαστε στη συνείδηση των αραβικών λαών με τους νεοναζί του Ισραήλ, που εγκληματούν κατά του παλαιστινιακού λαού και εξακολουθούν να κρατούν στην κατοχή τους αραβικά εδάφη από το 1967. Σοβαρές παραλείψεις, σε μια περίοδο που ο Ερντογάν με θεατρινισμούς προσπαθεί να γίνει ο ήρωας του αραβικού κόσμου. Η προσπάθειά του έχει κάποια απήχηση, αλλά οι περισσότεροι ’ραβες δεν ξεχνούν την τουρκική κατάκτηση, δεν εμπιστεύονται τους Τούρκους και, οπωσδήποτε, δε θα δεχτούν να γίνει ο Ερντογάν ο πολιτικός τους ηγέτης, όπως σαφέστατα δήλωσαν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, το μεγαλύτερο κόμμα της Αιγύπτου.

Οι κινήσεις προς Ρώσους και ’ραβες και άλλες παρόμοιες είναι απαραίτητες, γιατί δεν ξεχνούμε ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ήσαν μέχρι τώρα οι κυριότεροι υποστηρικτές της Τουρκίας στην κατάκτηση και κατοχή του 40% της Κύπρου και στα νταηλίκια κατά της Ελλάδας και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας πουλήσουν.

Σημαντικό είναι ότι όλ’ αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Ελλάδα, λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε. επί 30 χρόνια και της διακυβέρνησης από το Γ. Παπανδρέου τα 2 τελευταία, έχει οδηγηθεί στην οικονομική καταστροφή, ενώ η Τουρκία έχει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι δεν απαλλάσσουν μεν τη μεγάλη πλειονότητα του λαού από τη φτώχεια, αλλά ισχυροποιούν το τουρκικό κράτος. Στις συνθήκες αυτές, κι αν ακόμη δεν αποτελεί μέρος του αρχικού σχεδίου, πώς μπορούμε να αποκλείσουμε ότι η Τουρκία δε θα επιχειρήσει να επιβάλει τις διεκδικήσεις της με ένα θερμό επεισόδιο; Με τους κατοχικούς να κυβερνούν την Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς που θα οδηγηθούμε. Η επιμονή τους να μην ανακηρύσσουν την ΑΟΖ, ενέργεια που θα έλυνε πολλά προβλήματα και θα προλάβαινε πραξικοπηματικές κινήσεις της ’γκυρας, η επιμονή τους ν’ αφήνουν πρακτικά αναπάντητους τους τουρκικούς ισχυρισμούς για το Καστελόριζο, καθώς και οι βάσιμες δημοσιογραφικές πληροφορίες για έτοιμες συμφωνίες στο παρασκήνιο για παραχώρηση μεγάλων τμημάτων του Αιγαίου στους Τούρκους (που με τα 12 μίλια είναι ελληνικά) μας δημιουργούν το φόβο ότι οι κατοχικοί θα επιχειρήσουν υπό την απειλή ή και με την εκδήλωση ενός προαποφασισμένου σ’ όλη του την εξέλιξη θερμού επεισοδίου να δικαιολογήσουν τις παραχωρήσεις τους. Μάλλον ο ελληνισμός θα πρέπει να επισπεύσει την ανατροπή τους.

Φοβούμαστε, επίσης, ότι ο Χριστόφιας, για να βγάλει την υποχρέωση προς τους ’γγλους που τον βοήθησαν να εκλεγεί και στα πλαίσια της «επαναπροσέγγισης» με τους Τούρκους, μπορεί να φτάσει στο σημείο να τους χαρίσει ένα μέρος από τα ποσοστά της Κυπριακής Δημοκρατίας στα δικαιώματα του ενεργειακού πλούτου. Μάλλον οι Έλληνες της Κύπρου θα πρέπει να αναδείξουν το ταχύτερο μια πιο γενναία πολιτική ηγεσία.