ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ήταν θέμα χρόνου ν’ αναγκαστεί και η Ισπανία να υποκύψει στις γερμανικές πιέσεις του ευρώ και της Ε.Ε. και να συρθεί ως το μηχανισμό στήριξης, ζητώντας για τις τράπεζές της οικονομική ενίσχυση, αφού είχε προηγηθεί βέβαια η εισαγωγή στο σύνταγμά της (Ισπανίας), ο όρος του λεγόμενου φρένου χρέους, επί Θαπατέρο, κατ’ απαίτηση της Γερμανίας!! Κίνηση που προϊδέαζε επιβολή λιτότητας.

Κάποιοι ευρωλάγνοι εν Ελλάδι πανηγυρίζουν πως στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. 28-29/6/12 η Γερμανία ηττήθηκε, γιατί η χρηματοδότηση των τραπεζών της Ισπανίας δε θα μεταφέρει χρέος στον προϋπολογισμό του κράτους, αλλά θα χρηματοδοτηθούν απευθείας οι τράπεζες από το μηχανισμό στήριξης και επίσης δε θα υπάρχει η επιτήρηση της τρόικας. Κι όλα αυτά επετεύχθησαν χάρη στο μέτωπο των νοτίων, Γάλλων-Ιταλών-Ισπανών, με τη ρητή a priori εξαίρεση της Ελλάδας από κάθε ευνοϊκή ρύθμιση. ’λλωστε άλλη ήταν η διαπραγμάτευση και των Ισπανών και των Ιταλών. Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε για την Ελλάδα: «Η χώρα αυτή δεν πήρε μέρος στη μάχη της Συνόδου, επομένως δεν μπορεί να συμμετάσχει και στη διανομή των λαφύρων.» (Το Βήμα 8/7/12)

Νίκησαν … μηχανικά υποστηριζόμενοι

Αν συνιστά νίκη, όμως, το γεγονός ότι η λιτότητα θα συνεχιστεί, όπως ζήτησε και πέτυχε η Γερμανία μέσω του μηχανισμού στήριξης και το ότι η Γερμανία εξακολουθεί να κερδίζει από τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανείζεται, όταν οι υπόλοιποι δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια, ακόμη και οι ανόητοι το αντιλαμβάνονται.

Η στήριξη των χρεοκοπημένων τραπεζών από χρηματοδοτικά ταμεία της ευρωζώνης, των οποίων τα περισσότερα χρήματα τα συνεισφέρει η Γερμανία και δεν επιβαρύνουν, υποτίθεται, τους κρατικούς προϋπολογισμούς, δεν είναι άνευ όρων. Ήδη η κυβέρνηση Ραχόι, για να πάρει 30 δισ. για τη στήριξη των ισπανικών τραπεζών, ανακοίνωσε την ίδια μέρα νέο θηριώδες πακέτο λιτότητας ύψους 65 δισ. ευρώ έως το 2015, στο οποίο περιλαμβάνονται κι άλλες αυξήσεις φόρων κι άλλες περικοπές δημοσίων δαπανών. Δηλ., ο σίγουρος δρόμος προς την καταστροφή, όπως ήδη έχει συμβεί στην Ελλάδα.

Η τραπεζική ένωση, δηλ. ο πλήρης έλεγχος των χρεοκοπημένων τραπεζών των χωρών της ευρωζώνης από την Ε.Κ.Τ., δεν πρόκειται ν’ ανακόψει την κρίση της ευρωζώνης, αφού οποιαδήποτε διάσωση τράπεζας θα συνοδεύεται από άγρια μέτρα λιτότητας, που θ’ αυξάνουν τα κρατικά χρέη και τα ελλείμματα, θα εκτοξεύουν στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού και θα υποχρεώνουν τελικά μεγάλες χώρες σε πραγματικά ή οιονεί μνημόνια. Τα ερωτήματα είναι δύο: 1) Ποιος θα πληρώσει τα ιλιγγιώδη ποσά «διάσωσης»; 2) Θα μπορέσουν ποτέ αυτές οι χώρες να ξεχρεώσουν;

Ως νίκη του νότου παρουσίασαν και τα 120 δισ. για ανάπτυξη! Αυτά αφορούν το σύνολο των χωρών της Ε.Ε., δηλ. και τις 27, κι όχι μόνο τις χώρες του νότου, όπως ψευδώς διέδωσαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ (βλ. πρωτοσέλιδο στα «ΝΕΑ» την επόμενη μέρα). Προφανώς είναι ψίχουλα για ν’ αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση που επιδεινώνεται στην ευρωζώνη και αποτελούν επικοινωνιακό τέχνασμα, για να στηριχθεί κυρίως ο Ολάντ στη γαλλική κοινή γνώμη και γενικότερα να καλλιεργούνται αυταπάτες ότι οι «φτωχοί» μπορούν να επηρεάζουν τις αποφάσεις της Ε.Ε.

Οι Γερμανοί δεν είναι αφελείς για να διαλύσουν την Ε.Ε. και το ευρώ, από το οποίο έως τώρα μόνο κερδίζουν, έκαναν απλά μια τακτική αναδίπλωση. Ο στρατηγικός τους στόχος εξακολουθεί να παραμένει ο πλήρης έλεγχος της ευρωζώνης! Όμως, όταν τελικά, λόγω της κοντόφθαλμης πολιτικής τους, υποχρεωθούν να πληρώσουν για να διατηρήσουν την ευρωζώνη και αρχίσουν να έχουν ζημιές, τότε εκείνοι πρώτοι θα την εγκαταλείψουν.

Οι ευρωλάγνοι παρουσίασαν τη σύνοδο ως νίκη του νότου, για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους. Πληρώνονται καλά, για να ξεπουλούν τη χώρα μας, και σερβίρουν το παραμύθι πως και εντός Ε.Ε. και ευρώ υπάρχει λύση, φτάνει να το διαπραγματευθούμε!

Λύση σαφώς και υπάρχει. Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ της τώρα!! Όχι όταν θα μας υποχρεώσουν να φύγουμε, ούτε όταν θα καταρρεύσει η ευρωζώνη. Να ακολουθήσουμε μια εθνικά ανεξάρτητη πολιτική υπέρ του λαού μας, με ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες του κόσμου (και με την Ε.Ε.) στη βάση του αμοιβαίου οφέλους και με κοινωνικό έλεγχο της παραγωγής.