ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις 16/9 ξεκίνησε η μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών με υψηλότατα ποσοστά συμμετοχής, που δηλώνουν το δίκαιο των αιτημάτων και αναδεικνύουν το πρόβλημα της εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Κάθε κοινωνία μέσω της παιδείας προσπαθεί να διαμορφώνει το χαρακτήρα του ατόμου και τους πολίτες της έτσι όπως οραματίζεται. Επιλέγει ποιες γνώσεις θα μεταδώσει, σε ποιους και με ποιον τρόπο. Στην Ελλάδα η μόρφωση ως αυτοσκοπός είναι ιδιαίτερο στοιχείο του πολιτισμού μας. Στα παλαιότερα χρόνια ήταν και το μέσο για να ξεφεύγουν οι νέοι μας από τις στερήσεις των γονέων τους. Πρόσβαση στην πανεπιστημιακή μόρφωση μπορούσαν να έχουν και παιδιά χαμηλότερων κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων (αν και δεν ανταγωνίζονταν επί ίσοις όροις), άρα και πρόσβαση σε όλα τα πολιτιστικά αγαθά και δυνατότητα για κοινωνική ανέλιξη. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, ο δημοκρατικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης, ήταν πάντοτε πολύ ενοχλητική στις άρχουσες ελίτ της κεντρο-δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, όπου η εκπαίδευση είναι καθαρά ταξική, όπου τα παιδιά των εργατών δε διανοούνται ότι μπορούν ν’ αλλάξουν κοινωνική τάξη και από το δημοτικό σχολείο έχει αποκλειστεί η εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.

Όταν η Γερμανία θεώρησε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να επιχειρήσει και πάλι την κατάκτηση της Ευρώπης, μέσω της ΕΟΚ/Ε.Ε. αυτή τη φορά, όταν απέκτησε τη δυνατότητα να υπαγορεύει σε κάθε υπουργό της ελληνικής κυβέρνησης την πολιτική που οφείλει ν’ ακολουθήσει, σχεδίασε και υλοποιεί την αντικατάσταση του υπερήφανου και πολιτισμένου ελληνικού λαού με νέες γενιές, που θα της προσφέρουν ημιμαθές, αμόρφωτο, υπερ-εξειδικευμένο, ευέλικτο και εύκολα αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, χωρίς ταυτότητα και συνείδηση. Και πολλούς ανέργους που θα ζουν στην εξαθλίωση, χωρις να διαμαρτύρονται για την κατάστασή τους. Η αλλαγή του χαρακτήρα της εκπαίδευσης αποτελεί προϋπόθεση για την αλλοτρίωση του λαού.

Έτσι, ειδικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, υπήρξε από το υπουργείο Παιδείας (που διαρκώς λειτουργεί ως υπάλληλος της Ε.Ε.) έντονη προσπάθεια για κατακερματισμό των αντικειμένων και υπερεξειδίκευση. Έχουμε διαρκώς σύμπτυξη της γνώσης προς τα κάτω, δηλαδή η ίδια ύλη διδάσκεται σε όλο και μικρότερες τάξεις, κι ένα καταιγισμό πληροφοριών. Από την άλλη παρατηρούμε έλλειψη βασικών γνώσεων στη νέα γενιά. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τόση πρόσβαση σε πληροφορίες και τέτοια έλλειψη μόρφωσης. Όλη αυτή η κατάσταση είναι εναντίον των μαθητών, που δείχνουν να μην μπορούν πια ν’ ανταποκριθούν.

Ταυτόχρονα στο κυρίαρχο περιεχόμενο σπουδών αποθεώνεται ο ατομικισμός και εκλείπουν ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη, η εθνική και κοινωνική συνείδηση. Ο βαθμός επιρροής του σχολείου μειώνεται Η εκπαίδευση διαρκώς απαξιώνεται. Παρά τα παχιά λόγια και τις πομπώδεις εξαγγελίες, έχουμε σχολεία πολλών τύπων-ταχυτήτων, υποχρηματοδότηση, εξευτελιστικούς μισθούς, αύξηση ωραρίου, ακατάλληλους ή ανύπαρκτους χώρους για στέγαση μαθητών, αξιολόγηση που δεν αποσκοπεί σε βελτίωση, αλλά απλά σε κατατρομοκράτηση, απολύσεις μονίμων καθηγητών και αντικατάστασή τους με ωρομίσθιους (που σημαίνει ότι επιθυμούν ένα τρομαγμένο, πειθήνιο προσωπικό) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Το υπουργείο σήμερα κάνει τα πάντα, χωρίς να τηρεί καν τα προσχήματα, για ν’ αποδομήσει το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και να στρέψει τους εύπορους μαθητές στην ιδιωτική εκπαίδευση και τους οικονομικά αδύνατους απλώς πουθενά. Έτσι, κατήργησε τις μισές σχεδόν ειδικότητες από τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, αφήνοντας τους μαθητές ξεκρέμαστους, και με το σχέδιο Αθηνά δίνει εκτός των άλλων τη δυνατότητα να διατίθεται η περιουσία του Πανεπιστημίου σε ιδιώτες, για να φτιάξουν τις ιδιωτικές σχολές τους στις εγκαταστάσεις που πλήρωσε ο ελληνικός λαός ή αποτελούν δωρεές ευεργετών.

Η απόλυτη σύνδεση της εκπαίδευσης με την επαγγελματική αποκατάσταση αποστερεί την παιδεία από τη βασική αποστολή της. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα οι νέοι απόφοιτοι-μελλοντικοί εργαζόμενοι. Η παιδεία και ο πολιτισμός ενός λαού δε μετριούνται με στενά οικονομίστικα κριτήρια. Είναι η αφετηρία του, η ιστορία του και η δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, να κατανοεί τον άλλο, ν’ αλλάζει, να προοδεύει.