Ολοι, ανεξαιρέτως, ομνύουν κατ’αρχήν στην αξιολόγηση παντού στο δημόσιο χώρο (στον ιδιωτικό ισχύει, χωρίς «κατ’αρχήν»). Ομως η ειλικρίνεια αυτών των τοποθετήσεων ελέγχεται, σχεδόν σε όλους, ως απλώς προσχηματική, μια που τη θέλουν, μόνο εάν την ασκούν οι ίδιοι και όχι θεσμικά, διότι τότε θα την ασκήσουν, όταν έλθουν οι «άλλοι» στην εξουσία, με τον, ίδιο τρόπο, κάτι που, φυσικά, δεν «συμφέρει» γενικώς. Και τούτο συμβαίνει, διότι δεν «ομνύουν» στην αξιολόγηση αλλά στο «κατ’αρχήν», δηλαδή στις προϋποθέσεις κριτηρίων, που είναι όλα ή μπορούν να καταστούν ευάλωτα από τους δυνητικά «πληττόμενους».
Αυτό συμβαίνει τώρα στην ήδη θεσπισμένη αξιολόγηση για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Υποτίθεται ότι ο νέος νόμος θα αρχίσει να εφαρμόζεται από αυτή τη σχολική χρονιά και ήδη κηρύχτηκε απεργία, που όμως κρίθηκε από τις δικαστικές αρχές παράνομη, γιατί δεν τηρήθηκε ο νόμος (50%+1 πλειοψηφία όλων των καλούμενων να απεργήσουν, κάτι που οι συνήθεις συνδικαλιστές δεν αντέχουν ούτε να το σκεφτούν, κακώς φυσικά!), που δεν επιτρέπει πλέον τη συνδικαλιστική εξουσία απόφασης, ερήμην συνήθως αυτών που εκπροσωπούν και, πιθανόν, σύμφωνα μόνο σε εξωεκπαιδευτικές σκοπιμότητες, δηλαδή στενά κομματικές.
Φυσικά το πρόβλημα είναι (και ορθά) με τι κριτήρια ασκείται η αξιολόγηση, μια που οι προηγούμενες ήταν, συνήθως, γενικά διαβλητές. Δεν έγινε όμως συζήτηση, έστω αντιπαράθεση έντονα, επί των κριτηρίων ή πληροφόρηση σχετικά μ’αυτήν. Αν έγινε, ανεξάρτητα από το σε πόσα υπήρξε συμφωνία, έπρεπε πρώτα να αρχίσει η θεσπισμένη ήδη αξιολόγηση, σύμφωνα με «νόμιμο»(!) νόμο και στην εφαρμογή, αν αναφανούν ατασθαλίες(!) ή κριθούν τα θεσπισμένα μη αξιόπιστα, τότε να κηρυχθεί, και που τότε θα είναι ευχερής και η νομιμότητα με την έγκριση του 50%+1!
Ετσι θα κριθεί και θα ...αξιολογηθεί και η συνδικαλιστική δράση!
Ειδικότερα για τους εκπαιδευτικούς
Πάντως, απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα η αντίδραση των εκπαιδευτικών στην επικείμενη αξιολόγηση, η απεργία τους και η αντίδραση της Κεραμέως να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να κριθεί η απεργία τους παράνομη και καταχρηστική. Όπως κι έγινε. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μόνο για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν ενδιαφέρεται. Ως γνήσια συντηρητική κυβέρνηση. Το ερώτημα όμως είναι τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί.
Η εποχή του τυφλού ΟΧΙ σε όλα χωρίς καμμία αντιπρόταση δημιουργική και παραγωγική έχει παρέλθει αμετάκλητα. Και είναι βέβαιο ότι η αναβάθμιση του σχολείου μόνο μέσα από ουσιαστική αξιολόγηση των μονάδων, των μαθητών και των καθηγητών, μπορεί να επιτευχθεί. Δυστυχώς, η αξιολόγηση θεωρείται ταμπού για ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, της Αριστεράς. Και έτσι έχουν γαλουχηθεί γενιές ολόκληρες μαθητών και δασκάλων/καθηγητών. Κάτι το οποίο με τη σειρά του διαχέει την αντίληψη περί ήσσονος προσπάθειας και απουσίας κάθε ελέγχου σε όλο τον πληθυσμό και σε όλες τις παραγωγικές και κοινωνικές δομές. Πληρώνουμε βαρύ τίμημα ως κοινωνία για αυτή την αντίληψη εδώ και δεκαετίες. Οποιοδήποτε προοδευτική πρόταση θα όφειλε να έχει στην κορυφή της ατζέντας της αυτό το θέμα.
Εκεί που λέγαμε ότι η καταστρεπτική πανδημία είχε και ένα καλό αποτέλεσμα, το να μην επιτρέψει στην χρυσοποίκιλτη Γιάννα να μας επιτίθεται με την επιτροπή της για το 1821 και να μας μεταφέρει όλα τ’ανθελληνικά του ΕΛΙΑΜΕΠ και των ομοίων του, ξαφνικά πρόσφατα μας πληροφόρησαν ότι η επιτροπή αυτή θα μετατραπεί σε φόρουμ Ελλάδα το 2040!!! Φαντάζεται κανείς τι πρόκειται να μας περιμένει για τα 19 επόμενα χρόνια.
Ενα μόνο πρόλαβε να περάσει για το 1821, συμπόσιο αφιερωμένο στον Αλή Πασά! Κύριε, ελέησον !
Μεγάλος ντόρος σηκώθηκε με το θάνατο του σπουδαίου όντως Μίκη Θεοδωράκη, μεγάλου δημιουργού μουσικής, που σφράγισε την εποχή μας και μέσω αυτής μας έφερε κοντά σε όλους τους μεγάλους ποιητές μας, για την οποία άξιζε τις τιμές που του απονεμήθηκαν, όχι όμως στο βαθμό υπερβολής με τον οποίο επέπεσαν πάνω του τα αδηφάγα ΜΜΕ και οι ιδιοτελείς υμνητές του, με αποτέλεσμα, άδικο για εκείνον, να υπάρξει κορεσμός, με ό,τι αυτός συνεπάγεται…
Δεν ήταν, όμως, και η κοινωνική και πολιτική του διαδρομή ομότιμη της μουσικής. Ηταν διαφιλονικούμενη από πολλούς, άνιση, αντιφατική και εν πολλοίς αμφιλεγόμενη, κάτι που επιτείνει την υπερβολή, πρόσκαιρα ίσως, πιο έντονα.
Το αντίθετο ακριβώς συνέβη με την κηδεία (φροντίδα, κήδομαι=φροντίζω) του Ακη Τσοχατζόπουλου, περιώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ την εποχή της ακμής του. Η καταδίκη του για διαφθορά (ορθή, κατ’αρχήν,) έτρεψε σε φυγή όλους τους παντοιοτρόπως ευεργετηθέντες από αυτόν, όλους αυτούς που, υπό την σκέπην του, επλούτισαν, έκτισαν καριέρες, συνεργάτες που έκαναν τα ίδια, ίσως και χειρότερα, και συνεχίζουν να απολαμβάνουν έως και το δικαίωμα να παρεμβαίνουν θρασύτατα και ηχηρά. Η απόλυτη υποκρισία.
Καλώς καταδικάστηκε, φυσικά. Αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες που έσπευσαν να εκτελέσουν την προτροπή του αρχηγού τους, «μπορείτε να κάνετε ένα δωράκι στον εαυτό σας, όχι όμως και πεντακόσια εκατομμύρια»(!) δεν αισθάνθηκαν καμιά τύψη που αγνόησαν το θάνατό του, όντες όμοιοι μ’αυτόν; Θα πουν, ίσως, κάποιοι ότι έτσι είναι οι άνθρωποι. Οχι όλοι, πάντως.
Υπάρχει τώρα και τρίτη κηδεία, που, ευτυχώς, βρίσκεται στο μέσο των παραπάνω δύο. Η κηδεία της, όπως και αποδείχθηκε, γενικά αγαπητής Φώφης Γεννηματά. Πράγματι αντιμετώπισε θαυμαστά τον θάνατο και η θλίψη και οι έπαινοι ήσαν ισοδύναμοι με την προσωπικότητά της και δεν διήρκεσαν υπερβολικά. Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο αρμόζει σε όλες τις περιστάσεις οι θάνατοι.
Οταν ιδρύθηκε η ΔΕΗ το 1950 εξαγόρασε τις 415 ιδιωτικές και δημοτικές εταιρίες ηλεκτρισμού που λειτουργούσαν σε διάφορες πόλεις και εθνικοποιήθηκε ως μονοπώλιό της η κατασκευή έργων παραγωγής, η παράγωγή, η διανομή και η πώληση ηλεκτρισμού. Ετσι εξηλεκτρίσθηκε σε λίγα χρόνια όλη η χώρα, έως το τελευταίο χωριό, ενώ συνέβαλε στην ανάπτυξη ηλεκτροδοτώντας επιχειρήσεις και βιομηχανίες.
Αυτό δεν άρεσε στα όρνεα της Ε.Ε. που, στο όνομα του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού»(!), απαιτούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων επιχειρήσεων . Ετσι αρχίζει το ξήλωμα της ΔΕΗ από το 1999.
Οι εποχές Σημίτη - Γιωργάκη
Την εποχή του Σημίτη η ενιαία ΔΕΗ μετατρέπεται σε Α.Ε., δηλ. μετοχοποιείται, και πωλείται σε ιδιώτες το 49% με το ν. 2773/1999 Ιδρύεται, επίσης, η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) που σύμφωνα με τον ίδιο νόμο «Παρακολουθεί και ελέγχει τη λειτουργία της αγοράς ενέργειας σε όλους τους τομείς της και εισηγείται στα αρμόδια όργανα τη λήψη των αναγκαίων μέτρων για την τήρηση των κανόνων του ανταγωνισμού και την προστασία των καταναλωτών»! Δίνεται επίσης με τον ίδιο νόμο η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας, δηλ. εμπορίας και παραγωγής.
Την εποχή του ΓΑΠ με το πρώτο μνημόνιο και με το ν. 4001/2011 η ενιαία ΔΕΗ διασπάται σε ΔΕΗ ΑΕ παραγωγής και εμπορίας, που κατέχει δηλ. τις μονάδες παραγωγής (θερμικές, υδροηλεκτρικές και ΑΠΕ) εκδίδει και εισπράττει τους λογαριασμούς, και στις θυγατρικές της τον ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας), που έχει αρμοδιότητα για τα δίκτυα υψηλής τάσης, τη διασύνδεσή τους με τις μονάδες εγχώριες μονάδες παραγωγής και με τις γειτονικές χώρες για τις εισαγωγές και τις εξαγωγές ηλ. ρεύματος, και τον ΔΕΔΔΗΕ (Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας) που έχει την αρμοδιότητα του δικτύου χαμηλής τάσης, τις βλάβες, τα ρολόγια δηλ τοποθέτηση, αντικατάσταση και μέτρηση της κατανάλωσης που διαβιβάζει στη ΔΕΗ ΑΕ. Οι θυγατρικές αυτές ανήκαν έως τότε στον όμιλο της ΔΕΗ ΑΕ, έχουν όμως δικές τους διοικήσεις. Είναι τα προεόρτια της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Με το ν. 3986/2011 ιδρύεται το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου), που είναι ΑΕ, λειτουργεί με ιδιωτικονομικά κριτήρια και ελέγχεται έμμεσα από το Δημόσιο, στο οποίο με πίεση των δανειστών εκχωρούνται με υπουργικές αποφάσεις ΔΕΚΟ και άλλα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου.
Εποχή Σαμαρά – Τσίπρα
Την εποχή του Σαμαρά με το δεύτερο μνημόνιο του 2012 έγινε η εκχώρηση του 17% της ΔΕΗ Α.Ε. στο ΤΑΙΠΕΔ με την 206/2012 απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων. Η τρόικα απαιτούσε να πουληθεί το 17% αλλά αυτό δεν έγινε. Το 2014 ζητούσαν επίσης να πουληθεί ο ΑΔΜΗΕ και το 30% της ΔΕΗ, η περιβόητη «μικρή ΔΕΗ» που προβλεπόταν στο νόμο 4273/2014. Στόχος ήταν η προώθηση των ιδιωτικών εταιρειών και η βίαιη μείωση των πελατών της ΔΕΗ με το 30% αυτών να μεταβιβάζεται ετσιθελικά στην ιδιωτική πλέον μικρή ΔΕΗ.
Την εποχή του Τσίπρα δεν πραγματοποιήθηκε η «μικρή ΔΕΗ», όμως με το τρίτο μνημόνιο (ν. 4336/2015) επιβλήθηκε στη ΔΕΗ να πουλάει τα περιβόητα ΝΟΜΕ (Nouvelle Organisation du Marché de l’Electricité (!)), δηλαδή μέρος της παραγωγής της στους ιδιώτες παρόχους-ανταγωνιστές της σε τιμές κάτω του κόστους, με στόχο το 2020 η ΔΕΗ να έχει μερίδιο μόνο το 50% της αγοράς! Οι ιδιώτες πάροχοι το φθηνό ρεύμα που αγόραζαν από τη ΔΕΗ σε μεγάλο ποσοστό το πουλούσαν στο εξωτερικό κερδίζοντας πολλαπλάσια. Ιδιωτικοποίησε με το ν. 4389/2016 τον ΑΔΜΗΕ, μεταβιβάζοντας τις μετοχές της ΔΕΗ στον ΑΔΜΗΕ Από αυτές το 51% των μετοχών στο Χρηματιστήριο, το 25% στο Δημόσιο και το 24% το πουλησε σε κινέζικη εταιρεία. Μετέφερε το υπόλοιπο 34% της ΔΕΗ στο Υπερταμείο, δηλ. στους δανειστές. (Το Εποπτικό του Συμβούλιο αποτελείται από έναν Γάλλο, έναν Ισπανό και τρεις Έλληνες).
Η εποχή Μητσοτάκη
Κι έρχεται η ακόμη πιο καταστροφική εποχή του Μητσοτάκη, που, χωρίς μνημόνια πλέον, καταργεί τα ΝΟΜΕ, λειτουργεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας, που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ με το μνημονιακό ν. 4512/2018, και έτσι ιδιωτικοποιείται πλήρως ένα δημόσιο αγαθό, που είναι η ηλεκτρική ενέργεια, και εκτοξεύεται η χονδρική τιμή της σε ύψη-ρεκόρ και μετακυλίεται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ και των ιδιωτών παρόχων στους καταναλωτές. Πενταπλασιάζεται η τιμή χονδρικής μέσα σε 10 μήνες, χωρίς να τίθεται κάποιο ανώτατο όριο στην ασύστολη κερδοσκοπία από τη ΡΑΕ και το Υπουργείο Ανάπτυξης. Συνεχίζει τη διάλυση ο Μητσοτάκης με το πρόωρο κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων για να αυξήσει κι άλλο τις τιμές, αφού σε πολύ μεγάλο ποσοστό η παραγωγή επαφίεται σε μονάδες εισαγόμενου φυσικού αερίου (το φετινό Σεπτέμβρη το ποσοστό συμμετοχής του στην παραγωγή ηλεκτρ. ρεύματος ήταν 78%) ενώ παράλληλα αυξάνονται τα έλλειμματα εισαγωγών-εξαγωγών ηλεκτρικού ρεύματος με Βουλγαρία, Σκόπια, Τουρκία, Αλβανία και Ιταλία (το φετεινό Αύγουστο με τους καύσωνες είχαμε έλλειμμα 591.000 μεγαβατώρες, τις οποίες πληρώνουμε). Πούλησε το 49% του ΔΕΔΔΗΕ (ν. 4601/2019) σε ένα αυστραλιανό fund και ετοιμάζεται να πουλήσει το 17% της ΔΕΗ ΑΕ που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ, πιθανότατα επίσης σε κάποιο fund.
Η ΔΕΗ έτσι θα μετατραπεί σε ιδιωτική εταιρεία. Οι τιμές του ρεύματος θα εκτοξευθούν ανεξέλεγκτα και στο όνομα της «ελεύθερης αγοράς» οι κυβερνήσεις θα έχουν άλλοθι να μην παρεμβαίνουν.
Επιστρέφουμε έτσι ολοταχώς στην προ του 1950 εποχή. Την εποχή των ιδιωτικών εταιρειών, όπως της αθηναϊκής Πάουερ και του πατρινού Γλαύκου. Η ενεργειακή φτώχεια που είναι προ των πυλών σημαίνει πληθωρισμό, ελλείμματα. εξάρτηση και μείωση παραγωγής, που θα πλήξει σοβαρά νοικοκυριά, αγρότες και επιχειρήσεις . Η επιβολή της διάλυσης και του ξεπουλήματος της μεγαλύτερης και σημαντικότατης για την επιβίωση της χώρας ΔΕΚΟ από την Ε.Ε. με τον παραλογισμό των ιδιωτικοποιήσεων για τα κέρδη των εταιρειών τους και την ενίσχυση της εξάρτησης με τους πρόθυμους εγχώριους υποτακτικούς τους, χρειάζεται απάντηση, όταν αποκτήσουμε ελληνικές ηγεσίες: Την επαναφορά της ΔΕΗ όπως ήταν έως το 1999.
Φυσικά όσο παραμένουμε στην Ε.Ε., ψηφίζουμε τους πιστούς υπηρέτες της και δεν αντιδρούμε, το μέλλον μας θα είναι δυσοίωνο
Σε πολλά Μέσα, ακρόασης και θέασης, και ειδικά στο «κλίμα» της νέας αυτοκρατορίας στα ΜΜΕ, του Μαρινάκη παρελαύνουν καθημερινά περίεργα πρόσωπα, παλιές «περσόνες», περιθωριοποιημένες μέχρι τώρα (δικαίως!) ή και μη προβεβλημένες (και πάλι, δικαίως!), όπως Βενιζέλος, Αννούλα, Τσούκαλης (του ΕΛΙΑΜΕΠ!) κ.λπ.
Τι συμβαίνει; Θα έχουμε τίποτα νέες εκπλήξεις του τύπου Σχοινά, Στυλιανίδη (ένθερμου θιασώτη Ανάν!) Πατέλη και Γιατρομανωλάκη (μιας χρήσης και στόχου) «Κατερίνας» και άλλων τοιούτων;
Συμπλήρωση: Μήπως να ελπίζουμε και σε μια απρόοπτη προσφορά, την αποκάλυψη από το συγκρότημα το όνομα του περιβόητου (για δύο μέρες μόνο…) «γουρουνιού» της περιόδου μπεκατωρολογίας, μεγάλης «επιτυχίας», ανολοκλήρωτης, όμως της αντίθετης εφημερίδας («Δημοκρατία»);
Για τη Ν.Δ.
Για την ώρα, επικρατούσα πολιτική δύναμη στη χώρα, η Ν.Δ. πορεύεται σχοινοβατούσα ως Κυβέρνηση, λόγω της όντως, σχηματικά έστω, τριχοτόμησής της.
Από τη μια μεριά, η Μητσοτακική πλευρά αδύνατη εσωκομματικά, αλλά ισχυρή ακόμη στα μεγαλοεπιχειρηματικά κέντρα, εσωτερικά και εξωτερικά, στην συνεχώς εξασθενούσα Γερμανία και, με ερωτηματικά, στην χωρίς ακόμη αποκρυσταλλωμένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, επιχειρεί, όποτε κρίνει ότι μπορεί, εν μέσω λοιμών, σεισμών, πλημμυρών και Ερντογάν(!), να εκτυλίσσει το υπερνεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της (εργατικά και ιδιωτικοποιήσεις, για αρχή...) και (νομίζει ότι) τα καταφέρνει.
Ομως, δεν τόλμησε ο Μητσοτάκης να ενεργοποιήσει το ενδοτικό εθνικά (για να το πούμε ευγενικά και σύμφωνα με την «πολιτική ορθότητα»!) σύμφυτό του στα Ελληνοτουρκικά. Ούτε καν σε επικυρωτικές κοινοβουλευτικά πράξεις για τα Σκόπια, που ακόμη και προεκλογικά το είχε προαναγγείλει, μια που, (σωστά, δυστυχώς) πίστευε ότι μέσα στο αντισυριζαίικο μένος δεν θα το πρόσεχαν ως προοίμιο παρόμοιων «συμφωνιών».
Είναι φανερό ότι δεν εμπιστεύεται τη χρησιμότητα και κυρίως την αποτελεσματική βοήθεια του διάχυτου Σημιτισμού ή των ΛΟΑΤΚΙ (τους επαγγέλλεται ακόμη και «γάμο» κατ’απαίτηση Πατέλη και Γιατρομανωλάκη), του επίσης διάχυτου ΕΛΙΑΜΕΠιτισμού ή της... (αυτοκτονικής για τον ίδιο) σύμπραξης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, μέσα στην, τελικά, απόλυτα αρνητική αντιπολίτευση δεν αποκλείεται να τον κατηγορήσουν ακόμη και για ... προδοσία!
Αυτά, μαζί με την αγανάκτηση από την επερχόμενη οικονομική κρίση και την πανδημική χειμωνιάτικη έξαρση δεν προοιωνίζονται τίποτα ευνοϊκό για την Μητσοτακική πτέρυγα. Το άκρως αντίθετο, μάλιστα... Και πώς να επιχειρήσει περαιτέρω μητσοτακοποίηση της Ν.Δ., μια που δεν τόλμησε στους δύο (!) προηγούμενους Μάιους εκλογές! Τώρα την πρωτοβουλία την έχουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι, και πώς να τολμήσει να συζητήσει καν την αναβολή (!) του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου (που εορτάστηκε πανηγυρικά, ιδίως στα επαρχιακά κέντρα,) ή του Αγίου Δημητρίου!
Αντίθετα η καραμανλική πτέρυγα (η, σχεδόν, κυριαρχούσα στη Ν.Δ.) ενεργοποιείται σταδιακά και μάλλον μετανιώνει για την «αδιάφορη και παθητική» στάση της στις ενδοκομματικές εκλογές Προέδρου, εγκαταλείπει τη διφορούμενη (άγνωστης, ακόμη, σκοπιμότητας) στάση της απέναντι στον Τσίπρα και τελικά, πρόσφατα ο Καραμανλής κάνει το αποφασιστικό βήμα να καλέσει τον Μητσοτάκη να αλλάξει πολιτική, κοινωνική(!) και εθνική. Δείχνει να εννοεί σοβαρό τον επιθετικό προσδιορισμό στο δόγμα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» και σαφώς αποκρούει κάθε εθνικό ενδοτισμό.
Αν είναι πραγματικά έτσι, το ρήγμα είναι επίσης σοβαρό, δεν είναι πάντως ευκρινώς αναμενόμενο το επόμενο βήμα, ούτε, πιθανόν, και στον ίδιο, που, άλλωστε, δεν φημίζεται για αποφασιστικότητα και τόλμη...
Η τρίτη, και μικρότερη, μετά τη νίκη στις εθνικές εκλογές (...), αυτή του Σαμαρά, αισθάνεται κοντά στον Καραμανλή για τα εθνικά προβλήματα, όχι όμως, μάλλον στα υπόλοιπα. Είναι πάντως ανοικτά εσωαντιπολιτευόμενη και επιθετιή μέσω των «Antinews» της και, ίσως και γι’αυτό διαθέτει αξιοπρόσεκτο ποσοστό μέσα στην κυβέρνηση! Ο Σαμαράς είναι πιο αποφασιστικός και μάλλον θα συμπλεύσει με Καραμανλή, αν επιχειρήσει αποφασιστικό βήμα εκείνος, άγνωστο όμως πώς θα κινηθεί, αν έχει άλλα σχέδια ο Καραμανλής.
Οπως και να έχουν, ούτως ή άλλως τα εσωκομματικά πράγματα στη Ν.Δ., ο Μητσοτάκης είναι τώρα ευάλωτος και η αδυναμία του να «μετασχηματίσει»(!) τον Δένδια, τον μόνο επιτυχημένο της Κυβέρνησης, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δημιουργεί πολλά προβλήματα, ακόμη και διαδοχής του, με συμφωνία Καραμανλή και Σαμαρά...
Γράφτηκαν πολλά για τη Ν.Δ., όμως, καλώς ή κακώς, νόμιμα αυτοί κυβερνούν τώρα, και δυστυχώς, η, βραχυπρόθεσμη τουλάχιστο, πορεία της χώρας μας εξαρτάται από τις εξελίξεις μέσα της.
Το επεισόδιο Μπογδάνου: απερισκεψία ή σκοπιμότητα με δύο (;) νικητές
Εντύπωση προκάλεσε το πρόσφατο επεισόδιο με τον Μπογδάνο στην Βουλή, η απρόσμενα (;) έντονη αντιπαράθεσή του με το Δένδια και η διαγραφή του. Το ερώτημα που πλανάται είναι αν την επιδίωκε αυτή την εξέλιξη ή ήταν απλά απρόσεκτος στην αντίδρασή του και υπερέβη τα όρια. Αν συμβαίνει το πρώτο, έχει κάποια αξία, σε συνδυασμό με την αντίδραση του ΥπΕξ, να το σχολιάσουμε.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κατά τη συζήτηση για ένα άσχετο θέμα, πρόκειται απλά για μια απρόσεκτη αντίδραση από τη μεριά του. Ήταν τέτοια τα λόγια που είπε και η επιμονή του, ώστε να δημιουργείται εύλογα η απορία για το τι να ήθελε να πετύχει. Πολλοί έχουν την τάση να θεωρούν το Μπογδάνο απλά ένα αμετροεπή ακραίο. Δε θα πρέπει να διαφεύγει ποτέ της προσοχής μας ότι ο Μπογδάνος υπήρξε υπάλληλος του συγκροτήματος του ΣΚΑΙ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις πιθανές ερμηνείες των κινήσεών του.
Άραγε τι να ήθελε να επιτύχει, αν όντως το επιδίωκε; Να πίστευε ότι δύσκολα θα εκλεγόταν ξανά με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ, οπότε να επιδίωκε να αποχωρήσει «ηρωικά», ώστε να εκφράσει το ακραίο του ακροατήριο με άλλο – προφανώς υπό άλλο αρχηγό - φορέα; Πιθανόν, οπότε θα αποδειχθεί σύντομα. Ίσως η εξέλιξη αυτή να μην είναι ασύνδετη από άλλες κινήσεις για συγκρότηση νέων σχηματισμών στα δεξιά της ΝΔ (Τράγκας, Κρανιδιώτης,Τζήμερος) υπό το πρίσμα των βέβαιων, σχεδόν, δίδυμων εκλογών που έρχονται. Και να μην είναι άσχετη με την αναμόχλευση της Χ.Α. (αποφυλακίσεις μελών της, περιστατικά Σταυρούπολης κλπ). Είναι αβέβαιο ποιον θα ευνοήσουν όλοι αυτοί οι σχηματισμοί και οι κινήσεις...
Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η αντίδραση του Δένδια. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για ένα ακόμα διάβημα προβολής υποψηφιότητας για την επόμενη μέρα ως εκφραστής της μετριοπαθούς καραμανλικής δεξιάς. Και ο τρόπος που ο Μητσοτάκης διέγραψε τον Μπογδάνο, δημιούργησε την εντύπωση ότι μάλλον αναγκάστηκε να διαγράψει το βουλευτή για να μην κερδίσει “πόντους” ο ΥπΕξ από την αντιπαράθεση. Στο βαθμό που αυτό αληθεύει, φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός δε νιώθει καθόλου καλά στη θέση του…Θα επανέλθουμε.
Η Αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τα δύσκολα(!) εσωτερικά του
Πλησιάζουν τα 2,5 χρόνια από την μεγάλη ήττα του 2019 και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. ο Τσίπρας, δεν έχουν (ή, έστω, έτσι δείχνουν) κατανοήσει γιατί έχασαν, ή γιατί τους εγκατέλειψαν αυτοί που τους ετοίμασαν βιαστικά και τους έφεραν στην, δοτή φυσικά, εξουσία, γι’αυτό άλλωστε δεν ξέρουν τι να κάνουν και τι να «λένε» για να ελπίζουν ότι θα την ξαναποκτήσουν. Ετσι η αντιπολίτευσή τους είναι αλλοπρόσαλλη, διστακτική και, τελευταία, απόλυτα απλώς αρνητική για όλα, ακόμα και εκεί που οι τωρινοί ακολουθούν την Τσιπραιική πολιτική(!), κάτι που κι αυτοί γνωρίζουν ότι και αν οι «αντίπαλοι» πέσουν μόνοι τους, αυτοί χωρίς πρόταση, απατηλή φυσικά, δεν γίνεται τίποτα.
Εκείνο που, πάντως, τους ενδιαφέρει πρώτιστα είναι να διευκρινίσουν αν ενδιαφέρονται να τους κρατήσουν ως επόμενη κυβέρνηση οι Αμερικανοί ή μήπως μετά τη γερμανική αποδυνάμωση και άρα την πίστη σ’αυτήν άχρηστη πλέον για τον Μητσοτάκη, στραφούν σ’αυτόν οι ΗΠΑ (γι’αυτό μάλιστα έρχεται ασθμαίνουσα η Μέρκελ στην Αθήνα...).
Δύσκολο εγχείρημα, γιατί και η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν ξέρει τι να κάνει με τον Ερντογάν, ακόμη και με τους διαδόχους του. Πάντως, τον Τσίπρα ανησύχησε πολύ η επίθεση του Αμερικανού πρέσβη (Πάιατ, δημοκρατικός που δεν μπόρεσε να τον διώξει ο Τραμπ!) για την μη ψήφιση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, που δεν φαίνεται να τους το επέτρεψαν οι Αμερικανοί... Μύλος!
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα, αυτό της συμμετοχής στο Συνέδριο, που συνεχώς αναβάλλεται «λόγω του κορονοϊού», των πρώην Πασόκων (80-90% των ψηφοφόρων τους!) βρίσκεται τώρα σε έξαρση, λόγω των εσωτερικών εκλογών για την εκλογή των συνέδρων του.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι αν η εκλογή του Προέδρου που θα αποφασίσει η νέα κεντρική επιτροπή, θα είναι ανοικτή ή θα ψηφίσουν, τα εγγεγραμμένα μέλη, μόνο! Είναι δηλαδή ζήτημα «ζωής και θανάτου» για τον Τσίπρα και το νέο σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ του, το νέο ΠΑΣΟΚ και για τους 53plus (το plus, πάντως, συνεχώς αυξάνει...), που κινδυνεύει να έχει την τύχη του Αριστερού Ρεύματος, που έχασε την ευκαιρία έγκαιρης αποχώρησης, που τώρα μάλλον θα ήταν στη Βουλή και τώρα... φυτοζωεί και χωρίς τον Λαφαζάνη.
Σοβαρά προβλήματα(!), που όμως ενδιαφέρουν πολλούς, μια που από την όποια «λύση» του θα εξαρτηθεί το αν θα υπάρξει κίνδυνος να βρεθεί η Ελλάδα στα χέρια όποιου ΣΥΡΙΖΑ, κίνδυνος, ίσως μεγαλύτερος από αυτόν του Μητσοτάκη, γιατί αυτός τουλάχιστον είναι, όπως είδαμε, ευάλωτος...!
Η Αντιπολίτευση και, κυρίως, τα εκρηκτικά εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Η αντιπολίτευση του ΚΙΝΑΛ σε όλα, μεγάλα και μικρά, προβλήματα στις κυβερνητικές επιλογές, είναι, η μόνη ίσως, πιο προσεκτική και επωφελής, γενικά, παρά το ότι το ύφος της κατηγορείται ενίοτε ως ευρισκόμενο κοντά στην «πολιτική ορθότητα»! Σίγουρα πάντως δεν είναι «σκληρό ροκ» λαλιώτικο, παρά τις, επίσης ενίοτε, λεκτικές ακρότητες.
Παρ’ότι είναι σταθερά το τρίτο κόμμα δεν προκαλούσαν ιδιαίτερη προσοχή τα εσωτερικά του προβλήματα για την αποσαφήνιση του διακριτού προγράμματος και της πολιτικής φυσιογνωμίας του, άρα και οι «εκλογές» για την ηγεσία του με τους πολλούς υποψήφιους. Η ξαφνική όμως υποψηφιότητα του «Γιωργάκη», που στην αρχή αντιμετωπίστηκε με ιλαρότητα, γρήγορα προκάλεσε πολλές συζητήσεις για το πού «το πάει» και με ποιους. Ο αδόκητος, όμως, θάνατος της Φ. Γεννηματά, αιφνίδιος και σοκαριστικός, που προκάλεσε πανελλήνια σχεδόν θλίψη, ειλικρινή, παράδοξο για την ελληνική, δυστυχώς, πραγματικότητα, με τις πομπώδεις, ιδιοτελείς, συνήθως, ανακοινώσεις και δηλώσεις, περιόρισε την απήχηση της επανεμφάνισης του «Γιωργάκη», όχι όμως και το ενδιαφέρον, για τις εσωτερικές εκλογές τους.
Κύριο, πάντως, θέμα συζητήσεων είναι πώς και ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι ο «Γιωργάκης» ή Γιώργος κατ’άλλους. Ηταν προσωπική του επιλογή; Για τους περισσότερους η απάντηση είναι αρνητική. Πιστεύουν ότι κάθε κίνησή του υπαγορεύεται από την αμερικανική Πρεσβεία, τουλάχιστον, και, αν είναι έτσι, τι στόχο έχουν οι Αμερικανοί; Με δεδομένο τα καλά λόγια του ΓΑΠ για το ΣΥΡΙΖΑ και η θέση του για «Προοδευτική», κι αυτός, Διακυβέρνηση, θεωρούν ότι οι Αμερικανοί στοχεύουν σε ενδεχόμενη δυνατότητα συγκυβέρνησης Τσίπρα, ΓΑΠ και Βαρουφάκη. Ο ίδιος, φυσικά το αρνείται.
Αλλοι, μετά την επίθεση της Πρεσβείας στον Τσίπρα για τη μη στήριξη της Ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, λένε ότι «κατεβάζουν» τον ΓΑΠ ως προειδοποίηση απειλητική για τον Τσίπρα και άλλοι, διερωτώνται μήπως είναι επίθεση αυτή βοήθεια για την εικόνα του ΓΑΠ...
Δεν είναι, πάντως, βέβαιη η επικράτησή του στις εκλογές, οπότε οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν θα βραδύνουν. Το βέβαιο όμως είναι ότι στρατιές νεοδημοκρατών θα πάνε να ψηφίσουν Λοβέρδο και αντίστοιχες συριζαίικες αντιπάλους του Γιωργάκη. Με τον Ανδρουλάκη, μάλλον, θα πάνε Πασόκοι πολλοί οπότε σίγουρο το ενδιαφέρον.
Για το ΚΚΕ η αντιπολίτευση είναι δεδομένη. Για όλους και για όλα είναι αρνητικό και... αντιιμπεριαλιστικό, φυσικά, γι’αυτό τα λεγόμενά του θεωρούνται (κακώς ενίοτε) ότι δεν ενδιαφέρουν, γενικά, την ελληνική κοινωνία, γιατί όλοι σχεδόν γνωρίζουν τι θα πει για ό,τι και να συμβεί.
Φυσικά, μια τέτοια γενική στάση είναι λαθεμένη και μάλλον από σταθερή προκατάληψη, κάτι για το οποίο δεν είναι ανεύθυνο και το ίδιο το ΚΚΕ.
Νομίζουμε πάντως, ότι μπορεί να παίζει θετικότερο ρόλο, όσο θα διαρκεί η ελληνική κοινωνικοποίησή του. Αυτή επιφέρει ήδη κάποιες αλλαγές στην πολιτική του, κάτι που μάλλον προκαλεί εσωτερικούς μικροκραδασμούς από τους πλέον δογματικούς του, π.χ. Παφίλη, που σίγουρα θα προέκυψαν από τις αλλαγές στις θέσεις του για ενδεχόμενους πολέμους..., αν δεν κάναμε λάθος στην ανάγνωση της Πολιτικής Απόφασης του πρόσφατου Συνεδρίου του.
Για τον Βαρουφάκη δεν χρειάζονται πολλά, γιατί, συνήθως, ούτε ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς λέει, ή εφαρμόζει την...
Πάντως όσο ο Σόρος είναι καλά, δεν έχει πρόβλημα ύπαρξης η «Μέρα 25» και η σύμπραξή του, αν χρειάζεται, με τον Τσίπρα.
Οσο για τον Βελόπουλο, το μόνο κόμμα που είναι επίσημα ενάντιο στον εμβολιασμό, δεν αξίζει νομίζουμε σοβαρό σχολιασμό.
Η παραπάνω παρουσίαση της εσωτερικής κατάστασης, δυστυχώς, μόνο σοβαρή ελπίδα δεν παρέχει και μένει στον Ελληνικό λαό να αντιδράσει για την, τουλάχιστον, επιβίωσή του. Η πρόοδος και ανάπτυξη εξαρτάται από τον ίδιο μόνο πλέον.
Σχετικά με τις πυρκαγιές μπορεί τα παραπάνω να είναι, έστω κατά μέρη μόνο, ορθά ή και όχι. Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ τους. Οι πυρκαγιές ήταν αναμενόμενες και δεν οφείλονται σε φυσικούς λόγους, εκτός από κεραυνούς, που δεν είναι συχνός λόγος, και που πάντως εύκολα, με τέτοιες αυτές, αντιμετωπίζονται. Αρα οι τεράστιες καταστροφές έπρεπε να έχουν αποτραπεί.
Για τις πλημμύρες, όμως, παρά το ότι ήταν (και μπορεί να επαναληφθεί…) όντως φυσικό φαινόμενο, η σφοδρότητα των βροχών είχε προαναγγελθεί και είχε δηλωθεί από τους τέως και τωρινούς «αρμοδίους» ότι είχαν προετοιμαστεί, ειδικά μάλιστα εκεί που οι πυρκαϊές και ο αφανισμός των δασών προοιωνίζονταν μεγάλους κινδύνους, για αντιμετώπιση ενδεχόμενων προβλημάτων, ουσιαστικά τίποτα δεν είχε γίνει, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η απειλή από την Τουρκία εξελίσσεται ήδη σε επιθετικές ενέργειες που έπρεπε να αντιμετωπιστούν από στοιχειώδη άμυνα, πραγματική και όχι μόνο διπλωματική. Αλλωστε, δυστυχώς, πραγματική πολεμική συνδρομή, αν εμείς δεν απαντάμε έμπρακτα στις επιθέσεις, είναι, τουλάχιστο, αμφίβολη.
Παρ’όλα αυτά, ναι, πρέπει να κτίζουμε αμυντικές συμμαχίες, όπως και να συνεχίζουμε τη διπλωματική δράση διατεθειμένοι να αμυνθούμε(…), ώστε το κόστος των «συμφωνιών» να μην είναι δυσανάλογο από την ελπιζόμενη (απλώς) συνδρομή.
Η ελληνογαλλική
Παρά τη σχετικά αόριστη βοήθεια που αναφέρεται στη συμφωνία, ενώ το κόστος αεροπλάνων και φρεγατών είναι μεγάλο και ρητό, για την ώρα, δεδομένων των κακών γαλλοτουρκικών σχέσεων, και κοινών ελληνογαλλικών συμφερόντων η συμφωνία αυτή μπορεί να εκτιμηθεί ως συμφέρουσα για την Ελλάδα, έστω και μόνο σε πιθανό επιφανειακό και συμβολικό επίπεδο, κάτι που φαίνεται να επιβεβαιώνει η σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας.
Αντίθετα η εμφανιζόμενη ως νέα, πενταετούς διάρκειας με περαιτέρω, πιθανή, διάρκεια Ελληνοαμερικανική συμφωνία, πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολλές επιφυλάξεις. Η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα, που συνεχώς επεκτείνεται, δεν φαίνεται να μας εξασφαλίζει κάποιου είδους ουσιαστική συνδρομή, παρά τις διακηρύξεις της επιστολής του κ. Μπλίνκεν. Είναι πολύ κοντινή η αμερικανική ανάμειξη στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, παρά το ότι η Χούντα ήταν δική τους(!), όπως και στο πρόσφατο «πούλημα» των Κούρδων στη Συρία.
Οι αμερικανοτουρκικές εντάσεις, λόγω των, ρωσικών S400, ήδη δείχνουν να αμβλύνονται, οι Τούρκοι επιχειρούν να δελεάσουν με νέες αγορές οπλισμού από τις ΗΠΑ, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις ψυχραίνονται, η Μέρκελ, αποχωρούσα, επισκέπτεται Τουρκία και Ελλάδα για αποχαιρετισμό και… οδηγίες αγνώστου σκοπού. Αυτά δεν δείχνουν να ενισχύουν τις όποιες ελπίδες, αν υπάρχουν…, από τη συμφωνία αυτή, η οποία μάλιστα με το να υπογραφεί αμέσως μετά την Ελληνογαλλική, δείχνει μάλλον να στρέφεται κατά της προηγηθείσας!
Ούτως ή άλλως πάντως, ακόμη και να ήσαν άκρως συμφέρουσες και οι δύο, δεν θα έχουν καμία σημασία, αν δεν προχωρήσουμε εμείς σε δυναμική άμυνα έμπρακτη. Εμείς, η Ελλάδα πρώτη, όποτε υπάρχει περίπτωση να αναγκασθούν και οι δύο άλλοι, οπότε πιθανόν να μην μείνουν χωρίς ακολούθους.
Και άλλες φορές υπήρξαν μεγάλες πυρκαγιές, ακόμη και εκτενέστερων εκτάσεων, όμως, παρά τις προφανείς σκοπιμότητές τους, σε όλες σχεδόν υπήρχε έντονη προσπάθεια αντιμετώπισής τους, με σχετικά επιτυχή αποτελέσματα. Κορυφαία αυτών εκείνη του Αυγούστου του 2007, αμέσως μετά την προκήρυξη εκλογών(…), με έκδηλη την πολιτική σκοπιμότητά της και μάλιστα σε μικρό μόνο βαθμό εσωτερικής έμπνευσης και εκτέλεσης…
Οι πρόσφατες όμως, κυρίως στην Αττική και τη βόρεια Εύβοια δεν μπορεί να θεωρηθούν ότι προέκυψαν και επεκτάθηκαν από αδιαφορία, ανικανότητα ή και εγκληματικότητα ατομική. Και τούτο προκύπτει από γεγονότα, ενέργειες και παραλείψεις.
Πρώτα πρώτα εξ αρχής δηλώθηκε ότι στόχος της αντιμετώπισής των δεν ήταν η κατάσβεσή τους, ο έλεγχος ή, έστω ο περιορισμός τους αλλά η αποφυγή απώλειας ζωής. Ο μέγας φόβος (μόνο πολιτικός (!) ίσως) ήταν η επανάληψη του εγκλήματος στο Μάτι, 2018!
Ετσι η πυροσβεστική έπαψε να είναι πυροσβεστική και έγινε… Διασωστική, χωρίς, φυσικά, το ένα πρέπει να πρέπει να αποκλείει το άλλο.
Επειτα, αν όντως αληθεύει, αρνήθηκαν τη συνδρομή 2.500 οργανωμένων εθελοντών πυρόσβεσης και απέτρεπαν τις προσπάθειες των χωρικών, κυρίως, να σώσουν τα χωριά τους και τις περιουσίες των, ζωικές και υλικές (κινητών και ακινήτων). Ευτυχώς, η αποτροπή αυτή δε στέφθηκε πλήρως από επιτυχία και έτσι διασώθηκαν κάποια χωριά και περιουσίες. Πάντως φανταζόμαστε την απορία όσων από άλλα κράτη έσπευσαν σε βοήθεια για την περίεργη ελληνική στάση, κάτι που, ευτυχώς για το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, δεν δημοσιοποιήθηκε…
Γιατί, όμως, - αιτία και σκοπός- να συμβαίνει αυτό, έστω καθ’ υποψίαν;
Το μεγάλο πρόβλημα σε πολλές χώρες είναι η ενεργειακή επάρκεια, αν δεν έχουν οι ίδιες ενεργειακές πηγές, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ, κάτι που συμβαίνει π.χ στη Γερμανία, που διέθετε ορυκτά καύσιμα, που όμως τώρα απαιτείται ο περιορισμός τους, τουλάχιστο, και που οι τελευταίες ξαφνικές ανατιμήσεις πετρελαιοειδών την απειλούν άμεσα. Γι’αυτό καταφεύγουν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και πρωτοστατούν στην αντίστοιχη τεχνολογία, δηλ. στις ανεμογεννήτριες, ηλιακούς συσσωρευτές κυρίως για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, κάτι που μπορεί να εξασφαλιστεί στη Νότια, Μεσογειακή Ευρώπη. Χρειάζονται όμως μεγάλες εκτάσεις και όχι δάση και γεωργικές καλλιέργειες και όπου η γερμανική επιρροή (πολιτική και επιχειρηματική, που συνήθως συμπλέκονται..!) θα μπορούσε να επιδιωχθούν ελεύθερες ή ελευθερωνόμενες (…) «αναγκαίες» εκτάσεις...
Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι πράσινοι,, που αγωνίζονται κατά της ρύπανσης και υπέρ του πρασίνου, δεν θα αρνούνταν τη θυσία του δεύτερου, αλλά στους ...άλλους!
Μακάρι τα παραπάνω να είναι απλές υποψίες και τα πράγματα να μην είναι έτσι, κάτι όμως που διαψεύδεται από τη σπουδή των αντίστοιχων επιχειρηματιών (π.χ. Μυτιληναίος και πλήθος ξένων, γερμανικών) να εκμεταλλευθούν τις καμένες εκτάσεις.
Προσοχή, λοιπόν, ούτως ή άλλως.
Ακόμη και αν το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την άκαιρη αλλαγή στους «αρμοδίους» υπουργούς (οι οποίοι εξακολουθούν να είναι «εξαφανισμένοι»), υπεύθυνη για ό,τι συνέβη είναι και πάλι η κυβέρνηση.
Αν υποθέσουμε ότι ο Δένδιας είναι πράγματι επιτυχημένος υπουργός και πλησιάζει στο να ακολουθεί εθνική πολιτική, θα φανεί ότι σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα η πλειονότητα των πολιτών τον θεωρεί,ευμενώς, επόμενο πρωθυπουργό.
Πρέπει όμως να υπενθυμήσουμε ότι εθνική πολιτική για να επιτύχει στον αμυντικό τομέα, απαιτείται και αντίστοιχη κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Ομως, μην ξεχνάμε ότι ήταν ο προπομπός της στροφής του Σαμαρά υπέρ των μνημονίων...
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό