ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ανακοίνωση του Α.Σ.Κ.Ε.

για την κατάληψη της Νομικής 25/1/2011

«Εμείς οι Έλληνες, γενικά, υποδεχθήκαμε τα πρώτα κύματα μεταναστών στην πατρίδα μας, κυρίως τη δεκαετία του ’90, με τη γνωστή φιλοξενία και την ανθρωπιά που για χιλιετίες μας χαρακτηρίζουν. Όταν, όμως, ο αριθμός των μεταναστών γιγαντώθηκε, όταν το μέγα αυτό πλήθος άρχισε να χρησιμοποιείται για την αλλοίωση της φυσιογνωμίας μας και του πολιτισμού μας, για τη διάλυση του κοινωνικού μας ιστού και για την υπονόμευση της ασφάλειάς μας, άλλο ζήτημα αναδείχθηκε ως μείζον: η προστασία της κοινωνίας μας και της πατρίδας μας.

Η κατάληψη του κτιρίου της Νομικής (ύστερα από την επίδειξη δύναμης με την ομαδική προσευχή) οργανώθηκε από τους γνωστούς δήθεν προοδευτικούς κύκλους, που στηρίζονται παντοιοτρόπως από το σύστημα εξουσίας, σε συμπαιγνία με την κυβέρνηση και κάθε αρμόδιο και με την ακροδεξιά στον επικίνδυνο συμπληρωματικό ρόλο του «υπερασπιστή των εθνικών δικαίων». Αυτό το εκρηκτικό μίγμα νομίζουν ότι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ως έναν από τους τρόπους για την αποσόβηση της καθολικής εξέγερσης του ελληνικού λαού, που θα καταργήσει το μνημόνιο και θα εκδιώξει τους κατοχικούς που το ψήφισαν στη Βουλή.

Υ.Γ.: Όταν κάποιος μπαίνει παράνομα σ’ ένα σπίτι, δεν μπορεί να επικαλείται δικαιώματα καλύτερης φιλοξενίας.»

Η «απεργία» της Υπατίας

Ένα ακόμη βήμα, το πιο αποφασιστικό έως τώρα, έγινε για την παραμονή των παράνομων μεταναστών στη χώρα μας, με τη «λύση»(!) που δόθηκε στους «απεργούς πείνας» στο κτήριο «Υπατία».

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις για «μηδενική ανοχή», για «άμεσες απελάσεις», ακόμη και την παραμονή της «λύσης». Εννοείται ότι κανείς δεν υπολογίζει τις όποιες δηλώσεις της κατοχικής «κυβέρνησης», που αλληλοαναιρούνται και διαψεύδονται διαρκώς. Πρέπει, όμως, να εκτιμούμε πού το πάνε, γιατί και στο θέμα αυτό βαδίζουν βάσει σχεδίου: η Ελλάδα πρέπει ν’ αλλάξει, δηλ. πρέπει ν’ αλλάξουν οι κάτοικοί της.

Οι, τάχα, ανθρωπιστικοί λόγοι που προβάλλονται από πολλές πλευρές είναι είτε υποκριτικές είτε αφελείς. Υποκριτικές, γιατί οι «ανθρωπιστικοί λόγοι» έπρεπε να προβάλλονται για να δικαιολογήσουν ενδεχόμενα μέτρα υπέρ των χειμαζομένων Ελλήνων από τη λαίλαπα της τρόικας. Αφελείς, γιατί τι άλλο σημαίνει το νεοφανές «καθεστώς ανοχής» παρά την πρόσκληση και άλλων παράνομων μεταναστών, πέρα από την υπόθαλψη νέων «απεργιών πείνας» για πλήρη «νομιμοποίησή» τους.

Οι «300 της Υπατίας» πανηγυρίζουν για τη νίκη τους, το ίδιο και οι «επιτροπές συμπαράστασης», που «νίκησαν» τους υπουργούς(!) που διαπραγματεύονταν(!) μαζί τους. Η «κυβέρνηση», με ταπεινοφροσύνη, δεν πανηγύρισε τη νίκη της. Αυτή τους έφερε, για το σκοπό που επέτυχε, με τη, συνειδητή ή ασυνείδητη, συμπαράσταση των διαφόρων «προοδευτικών» του σαντιγύ, πιστεύοντας ότι θα εκμεταλλευθεί τα ανθρωπιστικά αισθήματα και την παράδοση φιλοξενίας του ελληνικού λαού.

Μόνο που όλοι, πλέον, γνωρίζουν πού το πάνε οι εκτελεστές των σχεδίων της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα στη χώρα-πειραματόζωο, τη δική μας, και θα λάβουν το μάθημά τους, που, δυστυχώς, δε θα είναι ανώδυνο, με την ευθύνη ολόκληρη σε αυτούς, και όχι στους δύστυχους μετανάστες και στους εξεγειρόμενους «ιθαγενείς», που αγωνιούν για την επιβίωσή τους, κυριολεκτικά.

Πιο άγρια η κατοχή από την Ε.Ε.

«Θριαμβευτής» επέστρεψε ο κατοχικός πρωθυπουργός από τη Σύνοδο της Ε.Ε. της 11^ης Μαρτίου, για να ανακοινώσει αυτά που είχαν ήδη αποφασισθεί, λόγω Ιρλανδίας, από το Δεκέμβριο του 2010. Μετά από δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις αποφάσισαν την «επιμήκυνση» της καταβολής των δόσεων του δανείου της Ε.Ε. των 80 δισ., τη μείωση του επιτοκίου από 5,2% σε 4,2%, που βέβαια εξακολουθεί να είναι τοκογλυφικό, καθώς και τη δυνατότητα να ξαναδανείζεται η χώρα μας από τους ίδιους τοκογλύφους της Ε.Ε. Αυτά τα «πέτυχε» με την υπογραφή νέων μνημονίων, την επιβολή νέων αδιανόητων μέτρων και την υπόσχεση να τους πουλήσει όλη τη δημόσια περιουσία και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Μήπως είναι δικές του;

Αυτός ο ολέθριος άνθρωπος θεωρεί ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναιρεί αυτά που είχε υπογράψει τον περασμένο Μάιο, ούτε βέβαια να ψεύδεται συνεχώς και ασύστολα. Ισχυρίζεται ότι θα έχουμε όφελος 6 δισ. με τη μείωση του επιτοκίου, αλλά δε λογαριάζει τους πολλαπλάσιους επιπλέον τόκους λόγω της «επιμήκυνσης», δηλ. η «επιτυχία» του συνίσταται στο ότι τώρα θα πληρώσουμε πολύ περισσότερα! Κουτοπόνηροι λογαριασμοί για αφελείς ή «αφελείς». Εξ άλλου χωρίς την επιμήκυνση η Ελλάδα δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί στις δόσεις των δανείων (ούτε τώρα θα μπορέσει βλ. και παρακάτω), άρα οι δανειστές δεν έχασαν τίποτα, αφού «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η επιμήκυνση είναι το πρόσχημα, για να βάλουν στο χέρι τον εθνικό μας πλούτο, με τα 50 δισ. σε πρώτη δόση.

Οι κοινοτικοί τοκογλύφοι, λοιπόν, βγαίνουν κερδισμένοι, αφού αγκιστρώνουν την Ελλάδα στην οιονεί κατοχή τους στο διηνεκές, ελπίζοντας να σπρώχνουν τα «κουρέματα» και τη στάση πληρωμών γι’ αργότερα. Η «επιμήκυνση» και το νέο επιτόκιο αφορούν κυρίως το 2014 και το 2015, αφού, σύμφωνα με το αρχικό μνημόνιο, είμασταν υποχρεωμένοι να πληρώσουμε 70,8 δισ. ευρώ και 76,7 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Αλλά και με την επιμήκυνση δε λύνουμε το πρόβλημα, αφού από το 2012, ήδη, το φάσμα της χρεοκοπίας είναι άμεσα ορατό. Και όπως ήταν αναμενόμενο οι Ντοροκαρατζαφέρηδες και οι «παπαγάλοι» βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια και δράση για συνενοχικές «συναινέσεις» με τους κατοχικούς, ενόψει των αντιδράσεων που φοβούνται.

Προσεχώς πιο ζόρικα

Αλλά τα πιο ζόρικα θ’ ακολουθήσουν στη Σύνοδο της 24^ης και 25^ης Μαρτίου με την καθιέρωση του γερμανικού «συμφώνου ανταγωνιστικότητας», που το μετονόμασαν, με κάποιες ασήμαντες διαφοροποιήσεις, σε «σύμφωνο για το ευρώ, την ενίσχυση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών, για την ανταγωνιστικότητα και τη σύγκλιση»! Αντί να πεινάσουμε δηλ. με συνταγματική κατοχύρωση, όπως ζητούσαν οι Γερμανοί, θα πεινάσουμε (ήδη πεινάνε πολλοί) με «ισχυρή νομική κατοχύρωση», για να εξασφαλίζουν με το ευρώ τα κέρδη τους οι τραπεζίτες και οι γαλλογερμανοβόρειοι. Με μισθούς και συντάξεις κάτω από τα όρια της πείνας, διάλυση κάθε δημόσιας υπηρεσίας και παροχής, με άνεργους και εξαθλιωμένους. Και πιστεύουν ότι έτσι θα σώσουν τις οικονομίες τους και το ευρώ τους! Αμ δε! Όλα δείχνουν ότι το ευρώ τους έχει ημερομηνία λήξης.

Ο λογαριασμός του μνημονίου δε βγαίνει

Το 2010 πήραμε με τα δάνεια της τρόικας 38 δισ. και ένα μικρό ποσό με τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, με τα 3/4 περίπου από τα οποία (32,5 δισ.) πληρώσαμε τα ομόλογα των δανείων που έληγαν μαζί με τους τόκους. Δικαιολόγησαν τα εξοντωτικά μέτρα σε βάρος του ελληνικού λαού με τον ισχυρισμό ότι έτσι θα μειώσουν τα έξοδα και θ’ αυξήσουν τα έσοδα, ώστε να μειωθεί το έλλειμμα. Κι όμως, τους δύο πρώτους μήνες του 2011 οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά 3,3% σε σχέση με το 2010, ενώ τα έσοδα μειώθηκαν κατά 9,2%. Έτσι το έλλειμμα του προϋπολογισμού, αντί να μειώνεται, αυξάνεται, όπως είχε προβλέψει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Τώρα θα προστεθούν και τα έξοδα της στρατιωτικής ανάμιξής μας στη Λιβύη, που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της χώρας, για να βοηθήσουμε την επέμβαση των δυτικών πλιατσικολόγων του πετρελαίου.

Ο προϋπολογισμός του 2011 ήδη έχει ανατραπεί, όπως κι αυτός του 2010. Η εκρηκτική ανεργία και τα συνεχή λουκέτα μειώνουν τα κρατικά έσοδα και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, στα οποία φορτώνονται πρόσθετα βάρη, ιδιαίτερα στο ΙΚΑ, με τον κανόνα της μιας πρόσληψης προς πέντε συνταξιοδοτήσεις. Την ίδια στιγμή η σπατάλη, η φοροδιαφυγή και η διαφθορά οργιάζουν, όπως στα πάρτι των ΜΚΟ. Οι μιζαδόροι που πήραν τις μίζες της Ζίμενς, για να υπερκοστολογούν τις προμήθειές της, για τις οποίες η χώρα δανείστηκε υπέρμετρα, φαίνεται πια ότι αμνηστεύθηκαν, για να μην αποκαλύψουν τους εν ενεργεία.

Κι όσο ο λογαριασμός δε βγαίνει τόσο μας ζητούν νέες περικοπές και φόρους, όπως πρόσφατα με την έκθεση του ΔΝΤ, που ζητά πρόσθετα 8 δισ. για το 2011 και τουλάχιστον άλλα 22 δισ. στο διάστημα 2012-2015, που υπερβαίνει το χρόνο της κυβερνητικής θητείας. Από πού θα τα βρουν; Από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους; Ναι, ακόμη κι απ’ αυτούς, αλλά είναι πια γεγονός ότι ο λογαριασμός του μνημονίου δε βγαίνει, όπως όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι προέβλεπαν από καιρό.

Μνημόνια διαρκείας

Το 2012 οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα φτάσουν τα 66 δισ., χωρίς μάλιστα να πληρώνεται ακόμη δόση του δανείου της τρόικας, εκ των οποίων τα 25 θα προέλθουν από την τρόικα (απομένουν άλλα 8 δισ. το 2013) και υπολογίζεται ότι άλλα 15 δισ. θα τα βρουν ΅έσω εκδόσεως εντόκων γρα΅΅ατίων του δη΅οσίου. Τα υπόλοιπα 26 δισ. που λείπουν, αφού «οι αγορές δεν πείθονται», θέλουν να τα πάρουν από τον προσωρινό μηχανισμό της Ε.Ε., μέσω της αγοράς απ’ αυτόν ελληνικών ομολόγων, με την υπογραφή νέων μνημονίων. Γι’ αυτό το τελευταίο, πάντως, είναι αντίθετη σύσσωμη η γερμανική βουλή, προφανώς για να στηρίξει τη Μέρκελ στη σκληρή γραμμή της για «σιδηρά πειθαρχία» των ενοχλητικών.

Το «δούναι και λαβείν» της Μέρκελ είναι δούναι ο ελληνικός λαός και λαβείν οι τράπεζές τους και οι επιχειρήσεις τους από το γενικό ξεπούλημα που κήρυξε με το αζημίωτο ο κατοχικός τους πρωθυπουργός. Αυτό δε θα σταματήσει όσο τους αφήνουμε.

Η κατοχική κυβέρνηση του Γιωργάκη, τυφλό όργανο, χωρίς αιδώ, ξένων συμφερόντων, συνεχίζει αδίστακτη τα πλήγματα κατά του ελληνικού λαού, παρότι συγκεντρώνει την οργή της μεγάλης πλειοψηφίας. Σε όσους θέλουν να βλέπουν είναι φανερά τα εξής:

Α) Η κραυγαλέα ανεπάρκεια του πρωθυπουργού και των περισσοτέρων υπουργών, ιδίως στα κρίσιμα υπουργεία. Μόνον ασήμαντοι άνθρωποι, που έφτασαν σε κυβερνητικές θέσεις με τις πλάτες άλλων (χωρίς καν ψήφο, οι περισσότεροι), άνθρωποι χωρίς κανένα ηθικό έρεισμα, χωρίς αυτοσεβασμό, θα δέχονταν να υλοποιήσουν ένα καλά μελετημένο σχέδιο υπαγορευμένο από ξένους, για το συμφέρον των ξένων, χωρίς να κρατούν απολύτως τίποτα για τη χώρα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. «Εάν κάποιος δε συμφωνεί με την τρόικα δεν μπορεί να είναι υπουργός» (Πεταλωτής)

Β) Ίσως επειδή αντιλαμβάνονται ότι είναι μιας χρήσης, καθένας απ’ αυτούς ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και οι μεταξύ τους αντιθέσεις οδηγούν σ’ ένα «ξεκατίνιασμα», που δεν μπορούν να αποκρύψουν ούτε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ (Βενιζέλος εναντίον Ραγκούση, Πάγκαλος εναντίον Χριστοφιλοπούλου, όλοι εναντίον Παπακωνσταντίνου κ.λπ.).

Γ) Αυτή η κυβέρνηση μέσα σ’ ενάμισυ χρόνο είπε τόσα ψέματα όσα δεν είπαν όλες οι προηγούμενες μαζί. Ακόμη κι ο προστάτης τους Στρος-Καν αποκάλυψε ότι ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός «μας» από το 2009 ζητούσε την επέμβαση του ΔΝΤ, ενώ για πολλούς μήνες μετά η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μ’ ένα κακοπαιγμένο θέατρο, προσπαθούσαν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Δ) Είναι μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Όλες οι δουλειές περνάνε από την οικογένεια (Αστακός, Ελληνικό κ.λπ.), προς μεγάλη απογοήτευση των υπολοίπων, που είχαν συνηθίσει να «τα τρώνε μαζί». Δεν αφήνουν τίποτα, μαζεύουν ακόμη και τα «ψιλά από το ταμείο», με τις ΜΚΟ της mother και των υπολοίπων.

Η πολιτική στήριξη στους κατοχικούς

Κι όμως αυτή η κυβέρνηση καταφέρνει ακόμη να επιβιώνει. Όλο το πλέγμα της εξάρτησης, με πρώτους τους Αμερικανούς, προσπαθεί να την κρατήσει όσο μπορεί, γιατί ποιος άλλος θα δεχόταν τόσο απροκάλυπτα να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία, να διαλύσει την κοινωνία και να αποδομήσει το έθνος-κράτος;

Οι ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι δανειστές-τοκογλύφοι, με τα υποχείριά τους στις κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και τους διεθνείς οργανισμούς (Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. κ.λπ.), τους παρέχουν την αναγκαία πολιτική στήριξη. Επιβάλλουν όρους δανεισμού στους οποίους η Ελλάδα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ν’ ανταποκριθεί, στη συνέχεια χαλαρώνουν κάποιους (επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου) κι αυτό εμφανίζεται ως επιτυχία του ανεκδιήγητου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για επιδείνωση των όρων δανεισμού (βλ. άλλο άρθρο). Στις τηλεοράσεις οι τρεμοπρετεντέρηδες βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Στις εφημερίδες και τα περιοδικά οι κονδυλοφόροι πασχίζουν να μας πείσουν για την επιτυχία! Όλοι με το αζημίωτο, κατ’ εντολήν των εργοδοτών τους, που θησαυρίζουν καταληστεύοντας τα ταμεία του κράτους. Εμπορομεσίτες πάντα οι μεγαλοαστοί της Ελλάδας, αλλά τώρα ξεπερνούν κάθε όριο. Από κοντά οι ΜΚΟ και πανεπιστημιακοί, που δίνουν ρεσιτάλ υποταγής στα αμφιθέατρα, με το αζημίωτο κι αυτοί. Η παραίτηση του δανειολήπτη (δηλ. του ελληνικού κράτους) «από κάθε ασυλία όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία» (άρθρο 14 της δανειακής σύμβασης), δηλ. το δικαίωμα στους δανειστές να ιδιοποιούνται εθνικό μας πλούτο και εθνικό μας χώρο σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής και η εκποίηση των πρώτων 50 δισ., όρος που μόνο η Ελλάδα από όλες τις χώρες αποδέχθηκε, εμφανίζονται ως αναγκαίος συμβιβασμός. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ καταχειροκροτεί τον κουίσλιγκ. Η σταθερή εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ (από προσωπικό συμφέρον ή άλλο λόγο, αδιάφορο) νομιμοποιεί την προδοσία, αν και μικρή μειοψηφία του όλου εκλογικού σώματος. Η συμπολίτευση (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ, Πράσινοι κ.λπ.) βοηθεί όσο μπορεί και είναι έτοιμη να συμπληρώσει το κυβερνητικό σχήμα όποτε ζητηθεί, πριν ή μετά από εκλογές. Κάποιοι «επαναστάτες» επίσης βοηθούν με τον τρόπο τους.

Η διάλυση της κοινωνίας

Ταυτόχρονα συνεχίζεται μεθοδικά η «αντικατάσταση» του ελληνικού λαού, ατίθασου κατά Κίσινγκερ, που τους χαλάει τα σχέδια στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Η υπογεννητικότητα μειώνει τον ελληνικό πληθυσμό, ενώ οι παράνομοι μετανάστες, προστατευόμενοι των κατοχικών και άλλων «προοδευτικών», καλούνται να κατακλύσουν την Ελλάδα, με την υπόσχεση να μονιμοποιηθούν και σταδιακά να νομιμοποιηθούν. Η υποταγή του ελληνικού κράτους στους φιλοξενούμενους της Υπατίας ήταν ένα μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση (και ο λογαριασμός στο «κακό» ελληνικό κράτος, μαζί με τη μισθοδοσία κάποιων από τους «αλληλέγγυους»). Το σχέδιό τους προβλέπει να γίνουμε οι Έλληνες μειοψηφία στον τόπο μας, με την «πολυπολιτισμική» πλειοψηφία (χωρίς καμιά εθνική ή πολιτιστική ταυτότητα) ν’ ανεμίζει τις σημαίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε., όπως συμβαίνει σε γειτονικά μας προτεκτοράτα.

Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας

Η αποδόμηση του ελληνικού έθνους-κράτους επιχειρείται και με τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Σε μια εποχή σπανίως ευνοϊκή για την άσκηση εθνικής εξωτερικής πολιτικής, με την ανάδυση πολλών ισχυρών πόλων δύναμης πέραν της μιας υπερδύναμης, με τη διάσπαση και της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας, ακόμη και για την επιλογή του τοποτηρητή (Ισραήλ ή Τουρκία;), με τους αραβικούς λαούς (παραδοσιακούς φίλους του ελληνισμού) στο προσκήνιο, η κυβέρνηση των κατοχικών αφήνει ουσιαστικά αναπάντητες όλες τις προκλήσεις των νεοοθωμανών και ετοιμάζει κρυφά συμφωνίες παραχώρησης εθνικού χώρου. Σπεύδει, επίσης, να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε άλλη μια επίθεση των προστατών της εναντίον άλλου ενός φίλου λαού και, μάλιστα, χωρίς να υπολογίζει (μόνο γι’ αυτήν) το οικονομικό κόστος!!

Το μέχρι τώρα έργο των κατοχικών είναι καταστροφικό, αλλά τυχόν παραμονή τους στην εξουσία προοιωνίζεται πολύ χειρότερα.

Η αντιπολίτευση

Στην παραμονή των κατοχικών συμβάλλουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφ’ ενός γιατί η κριτική τους είναι επιφανειακή και περιορισμένη και αφ’ ετέρου γιατί δεν προτείνουν ένα πρόγραμμα που να καλύπτει τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΝ, ενώ απορρίπτουν το μνημόνιο, αναζητούν λύσεις μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, με πρώτη και κύρια σταθερά της πολιτικής τους την παραμονή της χώρας μας στην Ε.Ε., ως μέλος της οποίας αποκλείεται να ορθοποδήσουμε. Επιπλέον η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά υποστηρίζει τις περισσότερες από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που υπαγορεύονται από τις Βρυξέλες (ένα μεγάλο μέρος της τις υποστηρίζει όλες) και ευθυγραμμίζεται με τους τυχοδιωκτισμούς των Δυτικών στη Λιβύη, ο δε ΣΥΝ πρωτοστατεί στην αποδόμηση του ελληνικού έθνους-κράτους (λαθρομετανάστες, βιβλία ιστορίας κ.λπ.). Το ΚΚΕ, ενώ κινείται εκτός της λογικής του συστήματος, διασπά τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με συνέπεια όλες να αποβαίνουν αναποτελεσματικές και δεν κάνει καμιά πρόταση διεξόδου από τη σημερινή κρίση.

Το κακό συμπληρώνεται με την απαξίωση και των συνδικάτων, που δε λειτουργούν αυτόνομα, αλλά ως παραρτήματα των απαξιωμένων κομμάτων.

Γιατί παραμένουν ακόμη;

Χρήζει οπωσδήποτε ερμηνείας πώς καταφέρνει μια τέτοια κυβέρνηση να επιβιώνει. Η στήριξη των ξένων προστατών και η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης, όπως προαναφέραμε, είναι σοβαροί λόγοι, αλλά δεν αρκούν. Η μεγάλη τους επιτυχία είναι ότι το μεγάλο μέρος των πληττομένων από την πολιτική τους, ακόμη και των εξοργισμένων, έχει οδηγηθεί επιτηδείως στην αποχή και την απάθεια, με την επικράτηση ιδεολογημάτων, όπως ότι «όλοι ίδιοι είναι», «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», «όλα τα κανονίζουν άλλοι». Αυτή η επικράτηση δεν είναι άσχετη με την ιστορική αποτυχία των κομμουνιστικών κομμάτων (σε όλες τους τις εκδοχές) και άλλων εγχειρημάτων, που υπόσχονταν στους λαούς κοινωνική δικαιοσύνη και απεδείχθησαν όχι μόνο ασυνεπή προς τις διακηρύξεις τους, αλλά και ανάξια να ανταγωνιστούν το αντίπαλο δέος τους. Η απάτη του ΠΑΣΟΚ, που είχε στο αρχικό πρόγραμμά του ακριβώς ό,τι είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία, επιβάρυνε το κλίμα απογοήτευσης. Επιπλέον το ΠΑΣΟΚ γενίκευσε τα φαινόμενα της διαφθοράς, ώστε οι «μικροένοχοι» να φοβούνται να εναντιωθούν στους μεγάλους ενόχους. Η νεολαία, ελπίδα κάθε λαού, μειώνεται αριθμητικά, λόγω της υπογεννητικότητας, παραμένει εξαρτημένη από την προηγούμενη γενιά, που αυτή κυρίως βίωσε τη διάψευση των ελπίδων και ενσωματώθηκε. Οι νέοι που σήμερα αντιδρούν είναι μια μικρή μειοψηφία, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις και με μεθόδους δράσης που απομακρύνουν όχι μόνο τις μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και το μεγάλο μέρος της ίδιας της νεολαίας. Πολλά θα μπορούσε να προσθέσει κανείς για την ερμηνεία της παθητικότητας, άρα και για την υπέρβασή της, αλλά το βέβαιο είναι ότι μόνο με την ενεργό συμμετοχή του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κρίση (οι προτάσεις του ΑΣΚΕ στην «Ε» αρ. φ. 136 και στη νέα προκήρυξη που ετοιμάζουμε) και να χαράξουμε έναν καλύτερο δρόμο για την πατρίδα μας (βλ. 5πτυχο του ΑΣΚΕ).

Προετοιμάζονται νέα σχήματα

Είναι βέβαιο ότι ο ξένος παράγοντας είναι ικανοποιημένος να έχει μια τόσο πειθήνια κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια γενικευμένη αντίδραση του λαού, που φαίνεται πολύ πιθανή με τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Ο λογαριασμός του 2012 δε βγαίνει με τίποτα, η σημερινή κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ομολογήσει την πλήρη αποτυχία της, γι’ αυτό ετοιμάζουν σενάρια διεύρυνσης του κυβερνητικού σχήματος, με πρόσωπα από τη σημερινή συμπολίτευση ή τεχνοκράτες. Επιπλέον ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του ξένου παράγοντα υπάρχουν δυσαρέσκειες για άνιση κατανομή της λείας που αρπάζουν από τον ελληνικό λαό, γι’ αυτό η διεύρυνση σκοπό έχει ν’ αυξήσει τη δυτικοευρωπαϊκή επιρροή. Επειδή, όμως, και αυτό το σχήμα θα είναι ασταθές, θα προσπαθήσουν να το ενισχύσουν με μια νωπή λαϊκή εντολή, την οποία δεν αποκλείεται να ζητήσουν πολύ σύντομα. Ρίσκο, φυσικά. Κάποιοι επιδιώκουν το μεγάλο συνασπισμό με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή την περαιτέρω διάσπαση της ΝΔ, εάν ο Σαμαράς αρνηθεί να συναινέσει. Αυτή η εξέλιξη, όμως, θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της εξάρτησης που αυτό υπηρετεί. Κάποιοι κύκλοι συνδεόμενοι με την αγγλική πολιτική, που έχουν έρθει σε μερική ρήξη με τις ΗΠΑ, τουλάχιστον στον τομέα του πετρελαίου, παίρνουν το ρίσκο για εισαγωγή νέων προσώπων στην ελληνική πολιτική εξουσία (πιθανόν Μαρκεζίνης κ.λπ.), προσφέροντας μερίδιο επιρροής και στη Ρωσία, με την οποία ήδη συνεργάζονται για τα πετρέλαια της Αρκτικής. Έχουν ήδη αρχίσει να ξοδεύουν χρήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η προοπτική μιας άλλης πολιτικής

Όσο συνεχίζεται η κατοχή θα μας επιβάλλουν αλλεπάλληλα μνημόνια και αλλεπάλληλες εκποιήσεις εθνικής περιουσίας και εθνικού χώρου, πολύ πέραν των 50 δισ. Πρέπει ν’ αλλάξουμε πορεία το ταχύτερο. Η κατάσταση πολιτικής ρευστότητας δημιουργεί καλύτερους όρους για την ενεργοποίηση των πολιτών και τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής, που δε θα υπακούει σε ξένα κέντρα, αλλά θα υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Προϋπόθεση είναι να αποφεύγουμε παγίδες που προκαλούν ρήγματα ανάμεσα σε δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν στην πρόοδο του τόπου. Κάθε πρόοδος πρέπει να επιχειρείται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. ’λλος τρόπος δεν υπάρχει, αλλά, κι αν υπήρχε, θα τον απορρίπταμε. Είναι αποκρουστική έως ύποπτη η απαίτηση κάποιων μικρών μειοψηφιών να φιμώνουν τις διαφορετικές απόψεις.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση προσπαθεί το ΑΣΚΕ, με τις μικρές για την ώρα δυνάμεις του, να συμβάλει στη ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας και ζητεί, όπως πάντα, από κάθε πολίτη που συμμερίζεται τις απόψεις μας να μας πλησιάσει και να προσφέρει τη μεγαλύτερη ή μικρότερη βοήθειά του.