ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις 19 Οκτώβρη έγινε, τελικά, το δεύτερο (!) δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την αποδοχή (ή όχι) της συνθήκης της Νίκαιας, σχετικά με τη διεύρυνση της Ε.Ε. και τις νέες ρυθμίσεις για τις συμμετοχές στα όργανά της.

Το αρχικό δημοψήφισμα (θυμίζουμε) ήταν ένα ηχηρό «ΟΧΙ», παρά το ότι και τα 4 μεγάλα κόμματα, όλα τα ΜΜΕ, η καθολική εκκλησία, τα συνδικάτα και όλοι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. έδωσαν μάχη για την υπερψήφιση της συνθήκης (βλέπε άρθρο στην προηγούμενη «Ε»). Αρχικά οι Βρυξέλες, προσποιήθηκαν ότι δεν έδωσαν σημασία στο ιρλανδικό «ΟΧΙ», μια άλλωστε, που οι υπόλοιπες χώρες δεν τόλμησαν δημοψηφίσματα (προεξοφλώντας το αρνητικό αποτέλεσμα...). Όμως δεν τόλμησαν, τελικά, να το αγνοήσουν, διότι, όσο, κι αν προχωρούσαν τη διεύρυνση κλπ. σύμφωνα με τη συνθήκη, αυτή ήταν ουσιαστικά άκυρη, αφού έστω και ένα μέλος την καταψήφισε. Και παρά το ότι πουθενά δεν προβλέπεται δεύτερο δημοψηφισμά, με την πρόφαση ότι έκαναν κάποιες «παραχωρήσεις» (με τη διακήρυξη της Σεβίλης) για την αναγνώριση της παραδοσιακής ιρλανδικής ουδετερότητας (π.χ. μη συμμετοχή στο λεγόμενο ευρωστρατό), ορίστηκε νέο δημοψήφισμα για τις 19 Οκτώβρη, κατά παράβαση των κανόνων των ίδιων των συνθηκών (!), όπως έγινε και στη Δανία για τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 63% «ΝΑΙ».

Πώς το πέτυχαν.

Η κινητοποίηση ολόκληρου του ιρλανδικού κατεστημένου και της Ε.Ε. (υπάρχουσας και των υποψηφίων 10 χωρών) ήταν ολοκληρωτική. Πρώτα, πρώτα επιχείρησαν να φοβίσουν τη νέα μεσαία τάξη, που σχηματίστηκε από τη φούσκα του «ιρλανδικού θαύματος», ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» θα κινδυνεύσουν όλα τα νέα κεκτημένα τους από επίθεση της Ε.Ε. Με την ίδια απειλή προσπάθησαν να κινητοποιήσουν και τις παραδοσιακές ελίτ και τους μηχανισμούς τους για προάσπιση των προνομίων τους, που θα κινδύνευαν εκτός της Ε.Ε. (ενώ δεν ετίθετο θέμα για τη συμμετοχή στην Ε.Ε. !!). Κύριος στόχος να μειωθεί η αποχή και να αυξηθεί η ανησυχία.

Μετα επιστρατεύθηκαν οι 14 χώρες της Ε.Ε., με τις πρεσβείες τους και απεσταλμένους των κυβερνήσεών τους ( ακόμη κι ο ...Γιωργάκης έδωσε το «παρών») να πρωτοστατούν στην προπαγάνδιση του «ΝΑΙ». Ακολούθησαν οι πρεσβείες και απεσταλμένοι των υπό ένταξη χωρών, οι οποίοι στόχευσαν στο ιρλανδικό φιλότιμο, παραπονούμενοι ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» οι Ιρλανδοί θα αρνούνταν σε άλλες χώρες εγωιστικά να μοιρασθούν μαζί τα «αγαθά» που οι ίδιοι απολάμβαναν!

Δεν θεώρησαν, όμως, ότι αυτά θα αρκούσαν. Έτσι φρόντισαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες επροσώπων των φανατικών της καθολικής εκκλησίας (που ήσαν αντίθετοι στο «ΝΑΙ») να συνευρίσκονται με ...νεοφασίστες της Γερμανίας(!), ώστε να δυσφημήσουν όλους τους υπέρμαχους του «ΟΧΙ»...

Εξαπάτηση και εκβιασμός

Και πάλι, όμως, δεν αισθάνονταν ασφαλείς. Για να εκβιάσουν απάντηση καταφατική, διετύπωσαν το ερώτημα όχι «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στη συνθήκη της Νίκαιας, αλλά ως εξής: «Δέχεστε την αλλαγή του συντάγματος όσον αφορά την ενσωμάτωση της Συνθήκης της Νίκαιας στο σύνταγμα της Ιρλανδίας και τη συνταγματική κατοχύρωση να αποφασίζεται με δημοψήφισμα κάθε συμμετοχή σε συμμαχίες ή σε συστρατεύσεις κ.λ.π.» Δηλαδή εκμεταλλεύθηκαν την πατροπαράδοτη θέληση των Ιρλανδών για ουδετερότητα (ούτε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν πάρει μέρος) για να τους εξαναγκάσουν να ψηφίσουν και για τη Συνθήκη της Νίκαιας!

Μάταια το Σιν Φέι, οι πράσινοι, η οργάνωση «Οχι στη Νίκαια» και ένα μέρος των αγροτών διαμαρτύρονταν για τον εκβιασμό, υπενθυμίζοντας ότι μπορεί οι Ιρλανδοί να θέλουν το ένα από τα δύο σκέλη του ερωτήματος μόνο και όχι να ψηφίζουν αναγκαστικά και για τα δύο. Τελικά η καμπάνια «ΝΑΙ στην απασχόλιση τη διεύρυνση και την ουδετερότητα» έπεισε τους μεσαίους κυρίως, μείωσε την αποχή και, παρά το ότι ο αριθμός των ΟΧΙ ήταν ο ίδιος με του προηγούμενου δημοψηφίσματος, το ΝΑΙ έφτασε στο 63%.

Δυσκολίες της διεύρυνσης

Μπορεί, βέβαια, να ξεμπέρδεψαν με το πρόβλημα του Ιρλανδικού ΟΧΙ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δρόμος για τη διεύρυνση, δηλαδή τη γερμανική επέλαση, είναι στρωμένος με ρόδα. Ήδη στη Μάλτα το Εργατικό κόμμα δηλώνει ότι εάν κερδίσει τις εκλογές στις αρχές του 2003, αποσύρει την αίτηση ένταξης, έστω κι αν έγινε δεκτή! (Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα προεκλογικά ερωτήματα και διλήμματα που θα τεθούν, μπροστά σ’ αυτόν το νέο κίνδυνο...).

Στην Τσεχία (και Σλοβακία) ανέκυψε το πρόβλημα των απελαθέντων Σουδητών-Γερμανών μετά το ’45 και της δήμευσης των περιουσιών τους με προεδρικά διατάγματα του Μπένες. Τώρα αυτά κινδυνεύουν να θεωρηθούν άκυρα, κάτι που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και τα ποσοστά αποδοχής μεταβλήθηκαν από 51% ναι-22% όχι σε 41% και 36% αντίστοιχα, σε διάστημα 3 μηνών...

Στην Πολωνία και Σλοβενία επικρατεί σκεπτικισμός για άλλους λόγους, για την Κύπρο δε, βλέπετε άρθρο σελ.....

Γενικά αυτά που θα επακολουθήσουν στους κόλπους της Ε.Ε. θα κάνουν ώστε οι ανταλλαγές ακατονόμαστων φράσεων (μόνο;) ανάμεσα σε Μπλερ και Ζαν Σιράκ για τις αγροτικές αποζημιώσεις λόγω της διεύρυνσης, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε., να μοιάζουν με ...γλυκόλογα.

Είναι γνωστό ότι η Γερμανία σέρνει το άρμα της Ευρώπης. Φαίνεται, όμως, πως έμεινε από καύσιμα. Η χώρα που εμπνεύστηκε τους όρους της οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης και τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Έτσι για φέτος, σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών Χανς ’ιχελ, δε θα μπορέσει να διατηρήσει το έλλειμμα κάτω του 3%, το οποίο είναι το ανώτατο όριο που έχει θέσει η Ε.Ε.

Ο ρυθμός ανάπτυξης, από 0,9% που είχε προβλεφθεί για φέτος, δε θα ξεπεράσει το 0,4%, ενώ αυξάνονται τα ποσοστά της αναμενόμενης ανεργίας. Ήδη οι άνεργοι υπολογίζονται σε 4050000 και τον επόμενο χρόνο θα αυξηθούν κατά 50000. ’νεργοι πτυχιούχοι πανεπιστημίου είναι 231000, ενώ το 2001 υπήρχαν μόνο 180000, δηλ. αύξηση 28,3% σε ένα χρόνο. Ήδη μερικοί μιλούν για προλεταριάτο μορφωμένων. Η απελπισία τους οδηγεί σε τηλεπαιχνίδια με έπαθλο μια θέση εργασίας!

Αν η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης επιφύλασσα στους υπηκόους της τέτοια μοίρα, ας σκεφτούμε τι μας περιμένει εμάς, στην εσχατιά της. Εδώ προς το παρόν μειώνεται επισήμως η ανεργία, αλλά ταυτόχρονα μειώνεται και η απασχόληση!!! Ευτράπελο και ανησυχητικό...

Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.

Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.

Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.

Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.

Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.

Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.

Παρά τις αντιρρήσεις και απειλές των ΗΠΑ, παρά τις κινήσεις απόσυρσης ξένων κεφαλαίων, παρά τη δυσαρέσκεια της Ε.Ε. και τις επιδείξεις «κατσαρόλας» της μεσαίας και ανώτερης τάξης ο ριστερός Λουλά εξελέγη θριαμβευτικά ρόεδρος της Βραζιλίας.

Τώρα αναγκάζονται όλοι να τον αναγνωρίσουν,παρά το ότι δηλώνει ότι στόχος του θα είναι η ανεξαρτητοποίηση από τη NAFTA, το Σύμφωνο για την υποταγή όλων των λατινοαμερικάνικων χωρών στο άρμα των ΗΠΑ, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκαν με την εξαθλίωση και το χάος που επεκράτησαν στην Αργεντινή.

Δε θα είναι εύκολο το έργο του. Το νομοθετικό σώμα δεν είναι ακόμα φιλικό. Όμως έγινε το πρώτο βήμα.

Παγκόσμιο το ενδιαφέρον, η συγκίνηση αλλά και η ανησυχία για την τραγική κατάληξη της "τρομοκρατικής" απόπειρας στο θέατρο της Μόσχας των Τσετσένων αυτονομιστών. Αλλά και πολλά τα ερωτηματικά που δημιούργησε.

Δεν εξετάζουμε εδώ το πρόβλημα του αγώνα των Τσετσένων για αυτονομία, αγώνα που είναι, βέβαια, πολύ παλιός, από την εποχή ήδη των Τσάρων, όμως η αναζωπύρωση του τα τελευταία χρόνια, όταν άρχισε να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα πετρέλαια της περιοχή, δημιουργεί υπόνοιες και συσχετισμούς.

Ούτε το φοβερό γεγονός του θανάτου τόσων ανθρώπων με αέρια φονικά από αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να τους προστατεύουν.

Εξετάζουμε το θλιβερό γεγονός ως ενδεχόμενο να είναι εμπνευσμένο και καθοδηγούμε από τις ΗΠΑ, δηλ απο την περί Μπους κλίκα, για να υπενθυμίσουν στον Πούτιν ποιος (πιστεύουν ότι) είναι το αφεντικό και τι μπορεί να πάθει όποιος φέρνει εμπόδια στην επίθεση στο Ιράκ.

Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο ότι και η απόπειρα κατά του γαλλικού πολεμικού στην Υεμένη και η τραγωδία στο Μπαλί με το θάνατο τόσων αυστραλέζων τουριστών, “συμπτωματικά” φαίνεται να φοβίζουν χώρες που εκφράζουν αντιρρήσεις για το Ιράκ.

Αν κάτι τέτοιο έχει στοιχεία αλήθειας, τότε η σκληρή στάση του Πούτιν, αλλά και η μη υποχώρηση του Σιράκ μάλλον θα οδηγήσει σε αμηχανία τα γεράκια του Μπους.

Αν δε θυμηθούμε και το ότι άρχισε να φουντώνει και στις ίδιες τις ΗΠΑ η υποψία για τους πραγματικούς εμπνευστές της 11^ης Σεπτεμβρίου, με πιο θαραλλέα φωνή αυτή του συγγραφέα Βιντάς, τότε τα πράγματα για τους πολεμοκάπηλους πετρελαιάδες και εβραιόπληκτους αμερικανούς δεν πάνε καθόλου καλά, πέρα από την παγκόσμια, όπως εξελίσσεται, αντίθεση στα πολεμικά σχέδιά τους.