ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι νέες αρχές των σκληρών νομοθετικών προσαρμογών, που προωθεί η Ε.Ε., ακολουθούν τα αμερικανικά πρότυπα καταστολής και καταργούν το κράτος δικαίου, όπως μέχρι τώρα επικρατούσε στην Ευρώπη. Αναβαθμίζεται ο ρόλος των μηχανισμών ασφαλείας στην αντιτρομοκρατική εκστρατεία, ενισχύεται η καταστολή στη «διαχείριση κρίσεων» και κοινωνικών συγκρούσεων και ποινικοποιείται το διαφορετικό και η κάθε είδους αντίδραση.

Η σημαντική αλλαγή που προωθείται είναι η δικαστική αξιοποίηση ανεπιβεβαίωτων πληροφοριών, που διαθέτουν οι μυστικές υπηρεσίες. Αρκεί η κατάθεση ενός «μυστικού», για να αποτελέσουν αυτές οι πληροφορίες βασικό κριτήριο για την καταδίκη υπόπτου ως τρομοκράτη. Έτσι οι μυστικές υπηρεσίες θα είναι αναμφισβήτητοι μάρτυρες και θα μπορούν να κατασκευάζουν ενόχους κατά βούλησιν.

Παρόμοια ρύθμιση είχε εισαγάγει στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά η επόμενη κυβέρνηση Α. Παπανδρέου την κατάργησε, ως αντιβαίνουσα σε στοιχειώδη δικαιώματα του κατηγορουμένου. Όμως τέτοια στοιχεία από τα αρχεία της Στάζι χρησιμοποιήθηκαν στη δίκη του ΕΛΑ. Τα τελευταία χρόνια εφαρμόζεται με αυθαίρετο τρόπο και ένα είδος ποινικής καταστολής, με το οποίο επιβεβαιώνονται εκ των υστέρων προϋπάρχουσες υποθέσεις «τρομοκρατίας».

Παράλληλα στην Ε.Ε. προωθούνται μορφές αστυνομικής συνεργασίας και ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των κρατών-μελών. Με το νέο «Σύνταγμα» της Ε.Ε. ιδρύεται η περιβόητη Επιτροπή Εσωτερικής Ασφάλειας, με αρμοδιότητες και εξουσίες που καταστρατηγούν τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με επ’ αόριστον κράτηση υπόπτων, χωρίς απαγγελία κατηγορίας, χωρίς καν δικαίωμα των κρατουμένων να γνωρίζουν ποιες είναι οι εναντίον τους κατηγορίες. Ό,τι δηλαδή ήδη συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Βρετανία.

Εκτός από τη δική μας γνώμη, αξίζει να παραθέσουμε τις προβλέψεις ενός ειδικού πανεπιστημιακούμ με συντηρητικές απόψεις, που διατυπώθηκαν σε ανύποπτο χρόνο.

«Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελλάδα και, πιθανώς, και άλλες χώρες της Ε.Ε. θα ασκήσουν βέτο κατά της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, προτού λάβει τέλος η κατοχή και βρεθεί πολιτική λύση. Εάν το Κυπριακό παραμένει ανεπίλυτο, όταν η Κύπρος προσχωρήσει στην Ε.Ε., τότε βεβαίως και η Κύπρος θα ασκήσει βέτο.» (Neil Nugent, καθηγητής στην έδρα Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ – Ιούλιος 2002).

Ο άνθρωπος είναι και ’γγλος και ευρωπαϊστής και θεωρούσε αυτονόητο το ελληνικό βέτο το 2002, με Κληρίδη, Σημίτη και Γιωργάκη στην εξουσία! Ακόμη και αυτόν διέψευσαν οι σημερινοί εκπρόσωποί μας!!

Στις Βρυξέλες συνέβη το αναμενόμενο. Εμμέσως πλην σαφώς διακηρύχθηκε εν επισήμω τελετή ότι η εισβολή και η κατοχή της Κύπρου από τον Αττίλα, ο εποικισμός και η αρπαγή των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων μπορεί να θεωρούνται εγκλήματα από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τετελεσμένα και αποδεκτά. Οι τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο, επίσης, είναι λογικές και συζητήσιμες. Οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου δεν είναι άξιες λόγου.

Πρέπει να δεχτούμε ότι η Ε.Ε. είναι συνεπής. Πάντα έτσι αντιμετώπισε όλα τα εθνικά μας θέματα. Η διαφορά είναι (αν δεν το αντιληφθήκαμε) ότι η επισημοποίηση αυτή έχει πλέον και την αποδοχή της Ελλάδας και της Κύπρου. Πού χάθηκαν οι προ μηνός 5 όροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να μην ασκήσει βέτο; «Ρεαλιστική και υπεύθυνη στάση» χαρακτήρισε ο επίτιμος της Ν.Δ., άρα ο Κύπριος Πρόεδρος πρέπει να διερωτηθεί ποιο σοβαρό λάθος έκανε!

Στην Ελλάδα η πολιτική του ζεϊμπέκικου και του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» συνεχίζεται. Η απαθής περιφορά του Έλληνα πρωθυπουργού στους διαδρόμους των Βρυξελών και η χαρούμενη δήλωσή του ότι «πετύχαμε όλους τους στόχους μας» (την Τουρκία εκπροσωπούσε;) φανερώνει το μέγεθος του πολιτικού μας προβλήματος.

Επειδή πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός (η πλειονότητά του, τουλάχιστον) ούτε αφελής είναι ούτε αναίσθητος, διερωτώμαστε: ως πότε θα τολμούν να ισχυρίζονται κάποιοι ότι οι «ευρωπαϊκοί» διάδρομοι αποτελούν χώρους διεκδίκησης των εθνικών μας δικαίων; Τι άλλο πρέπει να δούμε, για να κατανοήσουμε ότι οι διάδρομοι αυτοί συνθλίβουν και τους (δυστυχώς) λίγους, που θα ήθελαν να εκπροσωπήσουν τον ελληνισμό; Ότι οι «ευρωπαϊκές λύσεις» αποτελούν ασφαλή μέθοδο μειοδοσιών;

Κάποιοι πολιτικοί μας δυσανασχετούν (δήθεν;) με τις Βρυξέλες. Μας περισσεύουν πλέον οι διαπιστώσεις τους και οι αναλύσεις τους. Αρκετά! Ο ευρωπαϊσμός, ο ατλαντισμός και ο ενδοτισμός βλέπουμε καθαρά πού μας έφτασαν και πού μας οδηγούν. Αλλαγή πορείας απαιτείται! Είναι εύκολη; Ίσως όχι! Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων μπορούμε να επιδιώκουμε μόνον αν εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την πολιτική μας (δηλ. αν αποδεσμευτούμε από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ), πιστοί στις πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις και σε συνδυασμό με βαθειές κοινωνικές αλλαγές, που θα αφαιρέσουν τον πλούτο της χώρας μας από τους μεσάζοντες ξένων συμφερόντων και θα τον αποδώσουν στον ελληνικό λαό.

Δημοσιεύτηκε στο "ΠΑΡΟΝ" της 1/1/2005

Δε φαίνεται να πηγαίνουν κατ’ ευχήν τα πράγματα για τη νέα κυβέρνηση του Μπους στις ΗΠΑ, παρότι, όπως πιστεύει και διαλαλεί, εκτελεί χρέη αντιπροσώπου του Θεού (και του Γιαχφέ) επί της γης. Η σιωπηρή (για την ώρα) εσωτερική αντίδραση και απέχθεια εναντίον της ελάχιστα θα μειωθεί από την αναμενόμενη αποπομπή του κραυγαλέα πολεμοκάπηλου Ράμσφελντ. Οι Αμερικανοί δεν είναι όλοι αμερικανάκια.

Η δεινή δημοσιονομική και ευρύτερα οικονομική δυσπραγία, με τις απειλούμενες περικοπές σε όλα τα κοινωνικά πεδία λειτουργεί ως δαυλός που πλησιάζει πυριτιδαποθήκη.

Η επιχείρηση μεταφοράς της ένοπλης αμερικανοδημοκρατίας στο Ιράκ (τα πετρέλαια μάλλον γίνονται ... καπνός) δε φαίνεται να επαληθεύει ούτε στο ελάχιστο τις ελπίδες των εμπνευστών της. Οι Αμερικανοί στρατιώτες, μισθοφόροι και επαγγελματίες-υπάλληλοι ιδιωτικών εταιριών(!), διαμαρτύρονται για έλλειψη ασφάλειάς τους! Τους είχαν διαβεβαιώσει ότι θα τους υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων σαν ελευθερωτές και τώρα αντιμετωπίζουν ρουκέτες και καμικάζι. Και οι «σύμμαχοι» επιμένουν να μη βοηθούν.

Οι ΗΠΑ είχαν απειλήσει με εισβολή στη Συρία και στο Ιράν. Είχαν περίπου ανακοινώσει ότι κάθε μήνα θα καταλάμβαναν και μία χώρα από τον «άξονα του κακού». Όμως, ακόμη δεν αντέδρασαν στην πώληση ρωσικών βαλλιστικών συστημάτων στη Συρία, εκτός από τον ... εκνευρισμό (όπως γράφτηκε) του Ισραήλ, που διαμαρτύρεται ότι το βεληνεκές τους καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας «του» [μήπως επειδή απειλούν τις πυρηνικές(!) του εγκαταστάσεις;]. Πώς επιτρέπεται στο Ισραήλ να ασκεί πυρηνικές δραστηριότητες, όταν ακόμη και η Ε.Ε. διαμαρτύρεται για πιθανές αντίστοιχες στο Ιράν;

Πιθανόν για την απάλυνση του ισραηλινού εκνευρισμού, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ως υπεργολάβος των Εβραίων, διένειμε ανά τον πλανήτη έκθεση για αντισημιτικές (αντιεβραϊκές) ενέργειες όπου γης, στην οποία κατηγορείται μάλιστα η Ελλάδα για το πασχαλιάτικο κάψιμο του Ιούδα (Εβραίου)!! Να δούμε πώς θα αντιδράσουν, όταν (και πλησιάζει η ώρα) θα εκτοξεύονται από παντού εκθέσεις για αντιανθρώπινες ενέργειες ΗΠΑ και Ισραήλ.

Είχαν δώσει άφθονο χρήμα και την Κύπρο (και ευρωπαϊκή πορεία) στην Τουρκία και ο Ερτογάν ανταλλάσσει πανηγυρικές επισκέψεις με τον Πούτιν (που άρχισε να μας τα στραβώνει κάπως ...) και οικονομικές (μόνο;) αντιπαροχές. Και ενώ ξόδεψαν, με τη σύμπραξη και της Ε.Ε., άρα και της Ελλάδας, μεγάλα ποσά και ταλαιπώρησαν τόσες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» (το νέο φρούτο, που αντικατέστησε τις παλιές ιεραποστολικές εμπροσθοφυλακές), για να αποσπάσουν την Ουκρανία από τη Ρωσία, ο εκλεκτός τους Γιουσένκο διακήρυξε, μόλις εξελέγη, πως η συνεργασία του με τη Ρωσία είναι μονόδρομος και ότι θα αποσύρει τους Ουκρανούς στρατιώτες από το Ιράκ!

Και στη Νότια Αμερική το πάρτι εναντίον των ΗΠΑ συνεχίζεται και εντείνεται. Αντί να πετύχουν την ανατροπή του Τσάβες στη Βενεζουέλα, προστίθενται νέες κυβερνήσεις στους φίλους του. Το κυριότερο, οι χώρες αυτές προσπαθούν να κάνουν, έστω δειλά βήματα αυτοδύναμης ανάπτυξης, με τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Πώς να αισθάνεται άραγε η κοσμαγάπητη Κοντολίζα;

Ιδιαίτερα δυσοίωνα είναι πια τα σημάδια για το μέλλον της ελληνικής παραγωγής και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, για να ακριβολογούμε, το ερώτημα είναι: Μπορεί να διατηρηθεί, υπό τις σημερινές συνθήκες, η δυνατότητα της χώρα μας να παράγει τα αναγκαία στον αγροτικό και στο βιομηχανικό τομέα, ώστε να μπορούν να καλύπτονται οι εγχώριες ανάγκες και να γίνονται εξαγωγές, που τουλάχιστον να καλύπτουν τις εισαγωγές και να εξοφλείται το τεράστιο, για τα μέτρα της χώρας, χρέος; Η προϋπόθεση αυτή είναι απαραίτητη για την επιβίωση της κοινωνίας μας, για την αξιοπρέπεια και την στοιχειώδη ισχύ της χώρας μας.

Σήμερα οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων μόλις καλύπτουν το 25% έως 30 % των εισαγωγών και είναι λιγότερες ακόμη και απ’ αυτές του Λουξεμβούργου, ενώ οι εισαγωγές συνεχώς αυξάνονται.

Οι συνθήκες που σήμερα ισχύουν και τις έχουν απολύτως αποδεχθεί οι κυβερνήσεις και η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας είναι η «ελεύθερη» (δηλ. η ανεξέλεγκτη, με το δήθεν ελεύθερο ανταγωνισμό) αγορά, η ελεύθερη (με την ίδια επεξήγηση) διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων, με τους όρους που επιβάλλονται από την Ε.Ε., τον ΠΟΕ (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) και από άλλα όργανα του καπιταλισμού, που προασπίζουν τα κέρδη των ολίγων και ισχυρών. Και αυτά έχουν πλέον ορατές συνέπειες.

Ο αγροτικός τομέας και το βαμβάκι

Ο αγροτική παραγωγή φθίνει, γιατί η αθρόα εισαγωγή αγροτικών προϊόντων μειώνει τις τιμές. Εισάγουμε σιτηρά από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, όσπρια από την Κίνα, τον Καναδά, το Μεξικό, την Τουρκία και τη Μαγαδασκάρη, οπωροκηπευτικά και εσπεριδοειδή από πολλές τρίτες χώρες. Σ’ αυτό θα πρέπει να προστεθεί και το ακριβό ευρώ σε σχέση με το δολάριο, που καθιστά μη ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα, τα οποία μόνο λόγω του ευρώ ακρίβυναν κατά 40%.

Φέτος ιδιαίτερα έχουν πληγεί οι βαμβακο-παραγωγοί. Το βαμβάκι φέτος έχει τιμή μειωμένη κατά 25% σε σχέση με πέρσι, λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών, της μειωμένης ζήτησης και της μεγάλης παραγωγής. Η επιδότηση της Ε.Ε. είναι μειωμένη, λόγω επιβολής ποσόστωσης (πρόστιμο υπερπαραγωγής). Σημειώνουμε ότι οι διεθνείς τιμές εμπορίου στο βαμβάκι είναι περίπου το 30% της τιμής που παίρνουν οι Έλληνες παραγωγοί, λόγω επιδοτήσεων.

Τα χειρότερα αναμένονται από το 2006, οπότε η επιδότηση της ΕΕ στην παραγωγή θα μετατραπεί σε εισοδηματική ενίσχυση, με περιορισμό των καλλιεργουμένων με βαμβάκι εκτάσεων από 3,7 εκ. στρεμ. σε 3 εκ. στρεμ. Ανάλογα είναι φέτος τα προβλήματα για το λάδι και τον καπνό. Οι τιμές που παίρνουν οι αγρότες για τα πορτοκάλια είναι οι μισές απ’ αυτές που έπαιρναν πριν λίγα χρόνια, ενώ τα λεμόνια και τα μανταρίνια σαπίζουν στα δέντρα, γιατί οι έμποροι δεν τα αγοράζουν, ανεξαρτήτως τιμής, λειτουργώντας με κυκλώματα εισαγωγής από χώρες με τις οποίες η Ε.Ε. έχει προτιμησιακές σχέσεις.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, που έχουν στόχο μόνο τη διεκδίκηση υψηλότερης τιμής για τα προϊόντα με την αύξηση των κοινοτικών ή και των εθνικών επιδοτήσεων, είναι ουσιαστικά αδιέξοδες. Δυστυχώς, από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα οι κοινοτικές επιδοτήσεις στον αγροτικό τομέα, που αποτελούν σχεδόν το 50 % του συνόλου των κοινοτικών εισροών, δημιούργησαν αντιπαραγωγική και καταναλωτική νοοτροπία σ’ ένα σημαντικό τμήμα του αγροτικού πληθυσμού, την οποία δε θέλουν να διαταράξουν ούτε οι δήθεν κοπτόμενοι κυβερνητικοί παράγοντες, τοπικοί βουλευτές και συνδικαλιστές, που δε θέτουν το πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης που προαναφέραμε. Αν το έθεταν, έπρεπε να ζητήσουν πλήρη αλλαγή προσανατολισμού της χώρας, με την αποδέ-σμευση από την ΕΕ, οργάνωση της διάθεσης των αγροτικών προϊόντων στην εσωτερική και διεθνή αγορά, αγροτοβιομηχανικές μονάδες κ.λ.π..

Η παραμονή στην ΕΕ έχει ως συνέπεια την επιβολή ορίων παραγωγής, παρά το ότι με τη νέα ΚΑΠ περιορίζονται σταδιακά οι επιδοτήσεις. [Την τελευταία πενταετία η Ελλάδα πλήρωσε στην Ε.Ε. αγροτικά πρόστιμα 565 εκατ. ευρώ και εκκρεμούν άλλα 120!] Αποφεύγουν όλοι αυτοί να θέσουν έστω και έμμεσα το θέμα ΕΕ, για να μη θίξουν ολόκληρο το οικοδόμημα και αρκούνται μόνο στα εύπεπτα στερεότυπα.

Η “εισβολή” των κινέζικων ρούχων

Η ραγδαία αυξανόμενη παραγωγή της κινεζικής κλωστοϋφαντουργίας έγινε αισθητή και στη χώρα μας. Ξεφύτρωσαν εκατοντάδες κινεζικά καταστήματα ρουχισμού, τα οποία έχουν πολύ φθηνές τιμές και καλή ποιότητα. Τα ρούχα εισάγονται μέσω Ιταλίας, ως προϊόντα Ε.Ε., και οι Κινέζοι που τα πουλούν πραγματοποιούν σημαντικό τζίρο, από τα χαμηλά κυρίως εισοδηματικά στρώματα. [Το σύνολο των εισαγωγών μας από την Κίνα είναι ήδη 22 φορές μεγαλύτερο από τις εξαγωγές.]

Πολλά εγχώρια εμπορικά καταστήματα έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο ή μαρασμό. Και, σα να μην έφθαναν όλ’ αυτά, ετοιμάζεται η κυβέρνηση να δώσει τη χαριστική βολή στα μικροκαταστήματα με την απελευθέρωση του ωραρίου, ικανο-ποιώντας το πάγιο αίτημα των εγχώριων και ξένων πολυκαταστημάτων.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, μια και από 1-1-2005 η πρόσβαση των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων των χωρών της Ασίας (Κίνα, Ινδία, κ.λ.π.) στις αγορές των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ευρώπης είναι πλέον ελεύθερη και απεριόριστη και δε χρειά-ζεται να παίρνουν τη σφραγίδα χώρας της Ε.Ε..

Το άνοιγμα κινέζικων καταστημάτων σ’ όλη την Ευρώπη προωθείται από το κινεζικό κράτος, με τη φιλοδοξία να κατοχυρώσει την πρώτη θέση της Κίνας στο παγκόσμιο εμπόριο (οι ΗΠΑ μόλις κατέχουν την 5η θεση) και με διάφορους τρόπους, δύσκολα ανιχνεύσιμους, π.χ. με κρατικές ενισχύσεις και επιχορηγήσεις, με πλήθος δανείων που δεν εξυπηρετούνται, και επιτρέπουν την εξαγωγή κινεζικών προϊόντων σε τιμές κάτω του πραγματικού κόστους.

Η Ελλάδα έχει το 90% της ευρωπαϊκής βαμβακοπαραγωγής, δηλ. έχει την πρώτη ύλη. Όμως η Ε.Ε. δε μας επιτρέπει να ασκήσουμε πολιτική ανάλογη με της Κίνας. Ενώ προστατεύει το γάλα και γενικά τα αγροτικά προϊόντα των βορείων χωρών, απαγορεύει την προστασία των μεσογειακών προϊόντων, που προτιμάει να τα προμηθεύεται από τρίτες χώρες, με τις οποίες έχει συμφωνήσει να ανταλλάσσει τα βιομηχανικά της προϊόντα (Συνθήκη Κοτονού).

Κλωστοϋφαντουργικές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, που επιδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος, φεύγουν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και, ιδιαίτερα, στη Βουλγαρία. Υπολογίζεται ότι το 2005 το 75% της ελληνικής παραγωγής ενδυμάτων θα πραγματοποιείται εκεί, όπου είναι ήδη εγκατεστημένο το 80% περίπου του παραγωγικού δυναμικού.

Σ’ αυτά όλα θα πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι πολλοί από τη Βόρεια Ελλάδα και τα νησιά του Ανατ. Αιγαίου πηγαίνουν και ψωνίζουν στη Βουλγαρία και στην Τουρκία αντίστοιχα.

Όσα προαναφέρθηκαν είναι μερικές μόνο όψεις από το συνολικό πρόβλημα. Επανέρχεται, συνεπώς, το αρχικό ερώτημα, δηλ. πώς θα επιβιώσει η κοινωνία μας, η οποιαδήποτε κοινωνία, όταν έχει καταδικασθεί να καταναλώνει και να μην παράγει, να χάνει σταδιακά ακόμη και την ικανότητα παραγωγής; Η απάντηση είναι απλή: να απελευθερωθεί από τα δεσμά της Ε.Ε. και να προστατέψει την παραγωγή της, όσο είναι καιρός.