ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η συγκίνηση για την τραγωδία του κυπριακού «Μπόϊνγκ» και η συμπαράσταση όλων προς τις οικογένειες των θυμάτων και ολόκληρο το νησί είναι αυτονόητες και τις εκφράζουμε και μέσα από αυτές τις γραμμές. Θέλουμε, ωστόσο, να διατυπώσουμε επιπλέον κάποιες σκέψεις.

Οι αερομεταφορές ανθρώπων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρίες, που κύριο μέλημά τους έχουν το κέρδος και όχι την ασφάλεια των επιβατών. Ιδίως στις «φτηνές» εταιρίες, που προσπαθούν να μειώσουν το κόστος με την ελλιπή συντήρηση των αεροπλάνων, τη μη ανανέωση του στόλου τους και τη χρήση ανεπαρκούς (φτηνού) προσωπικού. Μάλιστα, μετά την 11^η Σεπτέμβρη, οπότε μπήκε σε κρίση ολόκληρος ο κλάδος των αερομετα-φορών (μερικές εταιρίες έκλεισαν, όπως η SABENA, η SWISSAIR, η EL AL κ.ά.), η ασφάλεια κατεβαίνει ακόμη πιο χαμηλά στις προτεραιότητες, αφού οι εταιρίες δεν ξέρουν αν θα επιβιώσουν.

Στο βαθμό που ιδιωτικές εταιρίες εξακολουθούν να υπάρχουν, πρέπει οι υπηρεσίες της πολιτικής αεροπορίας να λειτουργούν με επάρκεια, διαφάνεια και αυστηρότητα, ώστε να κάνουν τους αναγκαίους ελέγχους.

Κάποιοι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού, όπως ο βουλευτής (με το) ΠΑΣΟΚ Α. Ανδριανόπουλος, έσπευσαν να αθωώσουν τους ’γγλους ιδιοκτήτες της «ΗΛΙΟΣ» και να ρίξουν όλες τις ευθύνες στο (κακό) κυπριακό και ελλαδικό κράτος, προτείνοντας επέκταση των αποκρατικοποιή-σεων. Θυμίζουμε σ’ αυτούς τους κυρίους τα αλλεπάλληλα σοβαρά δυστυχήματα που συνέβησαν αμέσως μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και τα πολυήμερα μπλακ άουτ στην πολιτεία της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ μετά την ιδιωτικοποίηση των ηλεκτρικών εταιριών.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και οι ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟ-ΓΡΑΜΜΕΣ διέθεταν υψηλής ποιότητας προσωπικό, τόσο ιπταμένους (πιλότους κλπ.) όσο και εδάφους (μηχανικούς κλπ.). Στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης κάθε τομέα που μπορεί να αποφέρει κέρδος, που απαιτεί η Ε.Ε., έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια οι δύο εταιρίες να καταστούν αναξιόπιστες, ώστε να δικαιολογηθεί η πώλησή τους.

Η τραγωδία του κυπριακού αεροπλάνου έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το μέγα σκάνδαλο της ελλαδικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, που, όχι μόνο είναι ανεπαρκής, αλλά ανέχεται τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.

Πριν κλείσουμε το άρθρο αυτό, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν ενδείξεις, όπως η αποστολή πολυμελών κλιμακίων των μυστικών υπηρεσιών 5(!) ξένων χωρών, τα συγχαρητήρια του Μπους(!), το «μούδιασμα» της ελληνικής κυβέρνησης και των αρμοδίων της αγγλικής εταιρίας και τα υπονοούμενα από κάποιους που είναι μέσα στα πράγματα, που δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η τραγωδία να είναι κάτι παραπάνω από ένα ατύχημα. Θυμίζουμε ότι κάτω από περίεργες συνθήκες έπεσαν και το αεροπλάνο που μετάφερε τον (κυπριακής καταγωγής) αναπλ. Υπ. Εξ. της Ελλάδας Γιάννο Κρανιδιώτη και το ελικόπτερο που μετέφερε τον (επίσης κυπριακής καταγωγής) πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρο. Ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε.

Βήμα βήμα προχωρούν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, με ταυτόχρονη υποχώρηση της Ελλάδας.

Το 1979 στον ΙΜΟ (Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό) η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση για τα ναυτικά ατυχήματα, που αγνόησε τα μέχρι τότε όρια ευθύνης της στο Αιγαίο και αναφέρει ότι «κάθε περιοχή ερεύνης και διασώσεως θα καθοριστεί κατόπιν συμφωνίας μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών». Έτσι εμείς οι ίδιοι δεχθήκαμε να γίνει το Αιγαίο αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Φυσικά συμφωνία δεν έχει γίνει, οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι το μισό Αιγαίο τους ανήκει, όλοι οι χάρτες τους έχουν ως διαχωριστική γραμμή αυτή που περνάει από Θάσο, Σκύρο και Μύκονο και καταλήγει στη γραμμή Ατίλα στην Κύπρο, γι’ αυτό στα Ίμια το 1996 και στα Ψαρά πρόσφατα απαίτησαν να κάνουν αυτοί τη διάσωση.

Εδώ και ένα χρόνο μεθοδεύεται διχοτόμηση του εναέριου χώρου του Αιγαίου. Στη 35^η Γενική Συνέλευση του ΙCΑΟ (Μόντρεαλ 27/9-5/10/04) η Ελλάδα δέχθηκε (υπουργός Λιάπης) την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για τα αεροπορικά ατυχήματα. Βλέποντας την ελληνική υποχωρητικότητα, οι Τούρκοι το Φεβρουάριο 2005 απευθύνθηκαν στο ΝΑΤΟ και υπέβαλαν για ζητήματα έρευνας και διάσωσης συγκεκριμένο χάρτη, που διχοτομεί το Αιγαίο, με την πρόταση ο χάρτης αυτός να περιληφθεί στο αντίστοιχο νατοϊκό εγχειρίδιο. Απόφαση δεν ελήφθη ούτε τότε ούτε στις 13 Ιουνίου, οπότε το θέμα επανήλθε για συζήτηση, αλλά φαίνεται ότι τον Οκτώβριο θα υπάρξει απόφαση. Αυτή την απόφαση περιμένουμε με μεγάλη ανησυχία, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ (όπως και η Ε.Ε.) είναι φορέας που κατ’ εξοχήν υποστηρίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις.

Είναι σαφές ότι η τουρκική χούντα έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη διχοτόμηση του Αιγαίου. Αν αναλάβει εξουσίες για ζητήματα έρευνας και διάσωσης, αμέσως θα προσπαθήσει να πετύχει την οικονομική εκμετάλλευση του μισού Αιγαίου, την επαναχάραξη των ορίων των FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης προς τα δυτικά (ήδη τους διευκολύναμε με την επαναχάραξη των αεροδιαδρόμων, ώστε να κόβουν χωρίς σοβαρά προβλήματα τις βόλτες τους στο Αιγαίο), την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου (ήδη συμμορφώνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις προς τις τουρκικές απαιτήσεις, αφού έχουν απομακρύνει τον περισσότερο στρατό), τη δημιουργία τουρκικής μειονότητας στα νησιά (οι γνωστοί «προοδευτικοί» μας θα παρελαύνουν στα ΜΜΕ, για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να κόψουμε το ψωμί των φτωχών Τούρκων εργατών) και τέλος την κυπροποίηση ή ιμβροποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Όλα βήμα βήμα και σιγά σιγά, για να συνηθίζουμε και να μην αντιδρούμε!

Ποιο κόμμα προσπάθησε έστω να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα ζητήματα αυτά; Εύλογα τα συμπεράσματα! Έως πότε θα τους ανεχόμαστε;

1) Τρίτη η Ελλάδα σε ποσοστό ανεργίας πτυχιούχων νέων μεταξύ των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ, μετά την Ιταλία και την Τουρκία.

2) 24 μεγάλες επιχειρήσεις και 3000 μικρο-μεσαίες έκλεισαν, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, μέσα στο 2005, αφήνοντας στο δρόμο 80.000 εργαζόμενους. Μεταξύ αυτών παλιές δυναμικές επιχειρήσεις, όπως τα Κλωστήρια Ναούσης, ο Φυρογένης, ο Σούλης.

Τι θα γίνει άραγε, όταν θα ενταχθούν στην Ε.Ε. η Βουλγαρία, η Ρουμανία και τα Σκόπια και η μετακόμιση ελληνικών επιχειρήσεων προς εκεί θα επιταχυνθεί; Για πού μας προορίζουν;

Με «βιτρίνα» την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, που θεωρεί ότι έχει απήχηση στην Κοινή Γνώμη, η κυβέρνηση της ΝΔ ουσιαστικά αποβλέπει στη σταδιακή μεταβολή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ.

Ένα μεγάλο μέρος της Κοινής Γνώμης θεωρεί ότι η μονιμότητα ευθύνεται για τις κακές υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ και ότι, αν η μονιμότητα αρθεί και δοθεί στην εκάστοτε διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα βελτιωθούν. Δηλαδή πιστεύει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.

Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αν στόχος τους ήταν να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ και να τιμωρήσουν όσους υπαλλήλους δεν εργάζονται συνειδητά, θα μπορούσαν να το κάνουν με τα μέχρι τώρα ισχύοντα. Ακόμη και απολύσεις προβλέπονται για πειθαρχικά παραπτώματα ή υπηρεσιακή ανεπάρκεια, αλλά αυτές γίνονται από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι αποκλειστικά από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και, επομένως, θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών (κυβερνητικών) χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις για να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.

Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαια της εκάστοτε διοίκησης και της κυβέρνησης, με συνέπεια αφ’ ενός μεν οι χαριστικές αποφάσεις τους υπέρ των ευνοουμένων τους να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ’ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Φυσικά οι διοικήσεις θα μπορούν να απολύουν, για να προσλαμβάνουν άλλους φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.

Αυτά θα έχουν ως άμεσες συνέπειες τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ορίων συνταξιοδότησης, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ’ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ.

Ασφαλώς η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κακοδαιμονία τους οφείλεται στο υπεράριθμο προσωπικό, κυρίως διοικητικό (ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, και στη λεηλασία των εσόδων τους με χαριστικές πράξεις των διοικήσεων, ενώ παράλληλα το κράτος και η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια.

Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Είναι, συνεπώς, παραμύθια τα λεγόμενα τώρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ περί αντιθέσεων με τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ από παλιά. Απλώς τώρα, με την προοπτική της ιδιωτικοποίησης, δεν τους είναι πλέον χρήσιμα, μάλλον τους είναι ενοχλητικά. Θέλουν να μην υπάρχει συνδικαλισμός, όπως στον ιδιωτικό τομέα, όπου μόνο το 4% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένοι.

Η άρση της μονιμότητας θα χειροτερεύσει τη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με το ρουσφέτι υπέρ των «ημετέρων» να έχει την πρωταρχική θέση, αντί της εξυπηρέτησης του πολίτη, μια και οι υπάλληλοι θα ενδίδουν σε άνωθεν εντολές.

Οι δημόσιες επιχειρήσεις υποβαθμίζονται λειτουργικά, οικονομικά, επιχειρησιακά και επικοινωνιακά, για να ιδιωτικοποιηθούν, εφ’ όσον αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική. Και δεν είναι μόνο πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, είναι πλέον και του ΠΑΣΟΚ, που υποκρίνεται την αντιπολίτευση.

Λύση, λοιπόν, δεν είναι η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, αλλά η ανάπτυξή τους και η λειτουργία τους προς όφελος των πολιτών και του κοινωνικού συνόλου. Τότε θα φανεί πόσο ψευδής είναι ο αφορισμός ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας.

Για πρώτη φορά στην ελληνική, τουλάχιστον, πολιτική ιστορία είχαμε μια τόσο επώδυνη αποκάλυψη για τον ακρογωνιαίο λίθο μιας δημοκρατούμενης πολιτείας, τη Δικαιοσύνη, από τα πιο «επίσημα» χείλη. «Παραλάβαμε μια Δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα»(!), δήλωσε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής.

Θα έπρεπε να είχε πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας μιας τέτοιας δήλωσης, η οποία συνεπάγεται σοβαρότατες συνέπειες και απαιτεί ακόμη σοβαρότερες ενέργειες. Γιατί, αν ήταν δυνατή η αυτοκάθαρση, αυτή θα είχε ήδη γίνει. Αλίμονο στην οργανωμένη κοινωνία που δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα και δε θα προβεί στις απαραίτητες ρυθμίσεις, ώστε να ανακτηθεί (τουλάχιστον όση υπήρχε…) η αξιοπιστία στο θεμελιώδη αυτό θεσμό.

Όλοι βλέπουμε ότι σ’ ένα σύστημα εξάρτησης και υποτέλειας η διαφθορά είναι εγγενές στοιχείο και αγγίζει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Όλοι γνωρίζουμε τα τρωτά της Δικαιοσύνης και πόσο ευάλωτος είναι και αυτός ο θεσμός σε μια κοινωνία διαβρωμένη από τη διαφθορά «μέχρι, σχεδόν, μυελού των οστέων». Όμως μέχρι το κατάντημα στο οποίο έφθασαν (ας ελπίσουμε όχι οι περισσότεροι) δικαστικοί λειτουργοί, υπάρχει μεγάλη απόσταση για οποιαδήποτε ανοχή ακόμη και απ’ αυτούς που θεωρούν το υπάρχον καθεστώς καλό, νομοτελειακό, ή έστω ανεκτό.

Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα (και τις ενέργειες που απορρέουν) της πρωθυπουργικής δήλωσης. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πρόβλεψη. Αλλά ας περιμένουμε και θα επανέλθουμε…