ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

…ότι πέρσι τέτοιο καιρό οι Βορίδης (κουμπάρος του Λεπέν), ’δωνις και Πλεύρης, ως πατριώτες που δηλώνουν, καταψήφιζαν το πρώτο μνημόνιο, αποχωρούσαν από το ΛΑΟΣ και προσχωρούσαν στην αντιμνημονιακή (τότε) Ν.Δ. του Α. Σαμαρά. Έχει κανείς αμφιβολία ότι για μήνες τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και του ΕΘΝΟΥΣ, καθώς και οι ελεεινοί του ΜΕΓΚΑ θα είχαν … ξεσκίσει το Σαμαρά, επειδή πήρε τους … ακροδεξιούς, τους φασίστες, τους ναζί, τους δολοφόνους;

Τώρα, που ο Σαμαράς έκανε κωλοτούμπα και στηρίζει την κατοχή, το γεγονός αναφέρεται ως απλή είδηση, χωρίς σχόλια, μάλλον ενισχυτικά προς το Σαμαρά, του οποίου το κάλεσμα … βρήκε ανταπόκριση! Και εξακολουθούν να τοποθετούν τον Καμμένο δεξιότερα του Σαμαρά!

Αν κάποιος συμφωνεί με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τον εμπιστεύεται, καλώς τον ψήφισε και να τον ξαναψηφίσει. Να τον ψηφίσει κι αν δε συμφωνεί, αλλά τον θεωρεί καλύτερο από τα υπόλοιπα κόμματα ή, έστω, το λιγότερο κακό. Αλλά να ψηφίζει κάποιος ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσει και να απομυθοποιηθεί, δηλ. να καταλάβει ο κόσμος ότι δε σκοπεύει να έρθει σε σύγκρουση με τους κατοχικούς και να καταγγείλει τα μνημόνιά τους, αυτό είναι πέραν πάσης λογικής! Γιατί αμέσως μετά οι κατοχικοί θα μας παρουσιάσουν τον επόμενο προς απομυθοποίηση! Και η δουλειά θα γίνεται …

Ο Πέτρος Αλιβιζάτος, στέλεχος της Ν.Δ., υφυπουργός Τουρισμού, πρόλαβε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου να παραχωρήσει για 40 χρόνια(!) τη μαρίνα του λιμανιού της Μυτιλήνης στον Τούρκο μεγαλοεπιχειρηματία Ραχμί Κοτς, με μίσθωμα 250.000 ευρώ ετησίως. Ο Κοτς είναι, μεταξύ άλλων, μέλος του Δ.Σ. της JP Morgan και της Οργανωτικής Επιτροπής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.

Το γεγονός ότι ακριβώς απέναντι βρίσκεται βάση τουρκικών αποβατικών δε φαίνεται να ανησύχησε τον κ. Αλιβιζάτο! Τι έχει απομείνει άραγε από τον πατριωτισμό του κ. Σαμαρά;

Το νέο καθεστώς της εξάρτησης, που οικοδομήθηκε με την ένταξη στην ΕΟΚ και, στη συνέχεια, στην Ε.Ε. και στο ευρώ, έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα. Η συντριβή στις εκλογές της 6^ης Μαΐου των πολιτικών δυνάμεων του μνημονίου, που στηρίζουν τη νέα κατοχή των Ράιχενμπαχ-Φούχτελ, σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των καθεστωτικών ΜΜΕ, που διακινούν διαρκώς το φόβο και τις απειλές ξένων και εγχώριων αρπακτικών, απελευθερώνει σταδιακά τον ελληνικό λαό από μύθους και στερεότυπα δεκαετιών. Αυτό συμβαίνει, επειδή πλέον έχει σπάσει ο μόνος συνεκτικός κρίκος που συνέδεε τα κυβερνητικά κόμματα με τους εκάστοτε ψηφοφόρους τους, δηλ. η νομή και η λεηλασία της εξουσίας με την εκτεταμένη διαφθορά. Το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί την οριστική διάλυση του παλαιού δικομματικού πολιτικού συστήματος, που κατ’ αρχήν είναι θετική για τον ελληνικό λαό.

Οι ΗΠΑ, όπως και άλλες χώρες (Κίνα, Ινδία, πετρελαιοπαραγωγές χώρες, κ.λπ.), αντιδρούν στη γερμανική λιτότητα, επειδή προκαλεί ύφεση στην παγκόσμια οικονομία, που πλήττει τα συμφέροντά τους. Δε θέλουν η Ελλάδα ν’ αποχωρήσει από την Ε.Ε. και δεν έχουν αντίρρηση να παραμείνει σ’ ένα υποβαθμισμένο ευρώ. Θέλουν όμως τον έλεγχο των γεωστρατηγικών ενεργειακών μας πηγών (φυσικό αέριο, πετρέλαιο), υποχωρήσεις στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο και, για το σκοπό αυτό, θα τους βόλευε μια γονατισμένη Ελλάδα. Γι’ αυτό οι εκφραστές των αμερικανικών συμφερόντων μέσα στα αντιμνημονιακά κόμματα, εάν θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, δε θα ανέτρεπαν άρδην τα μνημόνια, παρά τις προσδοκίες του ελληνικού για ένα καλύτερο μέλλον Κατά κανόνα οι αντιθέσεις των ξένων οδηγούνται σε συμβιβασμούς, που τελικά τους πληρώνει η χώρα και ο ελληνικός λαός, όπως δυστυχώς διδάσκει η πρόσφατη ιστορία μας.

Α) Οι ξένοι: Ασφαλώς τα ξένα αρπακτικά, δηλ. οι Γερμανοί με τους βόρειους συμμάχους τους, είναι οι εμπνευστές της άγριας, μέχρις απανθρωπιάς, λιτότητας. Με τα χρήματα που αφαιρούν από τους λαούς στηρίζουν τις χρεοκοπημένες ευρωπαϊκές τράπεζες, που επιβιώνουν με τα δανεικά της ΕΚΤ του Ντράγκι. Οι τραπεζίτες, παρότι κερδοσκοπούν ασύστολα, χρηματοδοτούνται επιπλέον από το αίμα των πιο αδύνατων στρωμάτων των χωρών της Ε.Ε., γιατί μεταφέρουν τις ζημιές τους στους κρατικούς προϋπολογισμούς, οι οποίοι αυξάνουν τα ελλείμματά τους.

Όλοι αυτοί θέλουν να παραμείνει η χώρα μας πειραματόζωο, ώστε να διευκολύνονται οι ξένες κυβερνήσεις να παίρνουν μέτρα λιτότητας, επικαλούμενες απαξιωτικά ως παράδειγμα προς αποφυγήν τα πάθη της Ελλάδας. Θέλουν ουσιαστικά οι ίδιοι να κυβερνούν τη χώρα μας μ’ έναν εξαθλιωμένο λαό, για να λεηλατήσουν τον πλούτο της.

Β) Οι ντόπιοι: Αυτοί που προσπαθούν να συνεχιστεί με σκληρότητα το μνημόνιο είναι: 1) Οι παρατρεχάμενοι της τρόικας, όπως π.χ. ο (χωρίς βιομηχανία) εστέτ πρόεδρος του ΣΕΒ, ο παρακαθήμενος του Τόμσεν, οι μεγαλοεπιχειρηματίες- «νταβατζήδες», που εποφθαλμιούν τα «φιλέτα» των δημοσίων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας, με εργαζόμενους αμειβόμενους με μισθούς πείνας. 2) Οι ντόπιοι τραπεζίτες, που περιμένουν τις επιπλέον κρατικές εγγυήσεις των 60 δισ., πέραν των 155 δισ. που έχουν ήδη τσεπώσει, χωρίς να βάζουν ούτε ευρώ από τις παχυλές περιουσίες τους. Έτσι θέλουν να διατηρήσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζές τους στην ιδιοκτησία τους. Αν οι τραπεζίτες δεν αποπληρώσουν τα χρέη τους, που είναι βέβαιο, τότε θα τα φορτωθεί ο ελληνικός λαός. Η σημερινή χρηματιστηριακή αξία όλων των τραπεζών στη χώρα μας δεν υπερβαίνει τα 7,5 δισ. 3) Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που όλα είναι χρεοκοπημένα και περιμένουν εναγωνίως να αποκτήσουν οι τράπεζες ρευστότητα, για να εξακολουθούν να παίρνουν δάνεια. Γι’ αυτό έχουν επιδοθεί στην απροκάλυπτη προπαγάνδα υπέρ του μνημονίου. 4) Όσοι, λόγω ευρώ, διακινούν ανεξέλεγκτοι χρήμα στο εξωτερικό και φοροδιαφεύγουν μόνιμα και προκλητικά, με την ανοχή των στηριγμάτων του καθεστώτος.

Αυτή η προεκλογική περίοδος θα είναι πολωτική, με διλήμματα, που κρύβουν πίσω τους την αμερικανογερμανική διαμάχη περί το ευρώ. Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» έχει ήδη φθαρεί. Το επιχείρημά τους ότι με την επάνοδο της δραχμής (φυσικά, χωρίς αποχώρηση από την Ε.Ε.) κάποιοι θα φέρουν πίσω τα ευρώ που έβγαλαν έξω και θ’ αγοράσουν κοψοχρονιά την Ελλάδα είναι ανέκδοτο, αφού με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έχουν απαξιώσει και υποθηκεύσει κάθε δημόσια και ιδιωτική ιδιοκτησία και ήδη βγάζουν στο σφυρί τα κερδοφόρα δημόσια περιουσιακά στοιχεία. ’λλωστε με τη δραχμή, έστω με τη δική τους νεοφιλελεύθερη λογική, θα γίνουν επενδύσεις και θα εισρεύσει συνάλλαγμα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα μνημόνια οδηγούν ολοταχώς προς τη δραχμή.

Όλες οι μεγάλες χώρες, όπου υπάρχει Δημοκρατία, έστω τυπικά και υπό χειραγώγηση, επιθυμούν και επιχειρούν δικομματισμό, ώστε να είναι ευκολότερα χειραγωγήσιμοι και επιδεκτικοί επιλεγμένων εκ των προτέρων ηγεσιών οι δύο πόλοι του. Έτσι μπορούν να κατευθύνουν την πλειοψηφία των πολιτών τους πότε στον ένα πόλο και πότε στον άλλο, που θα απορροφά τη δυσαρέσκεια από την πολιτική του ενός και του άλλου που «κυβερνούσε». Παραδείγματα οι ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.

Το ίδιο, φυσικά, επιχειρούσαν και επιχειρούν στις μικρότερες χώρες, ιδιαίτερα στις χώρες τις εξαρτημένες απ’ αυτές λιγότερο ή περισσότερο, όπως η Ελλάδα. Το πρόβλημα με τις εξαρτημένες χώρες είναι πως η εξάρτηση δεν είναι από μία μόνο μεγάλη ή «μεγάλη» χώρα κι έτσι και στους δύο πόλους υπάρχουν πολλαπλές επιρροές (ή και εγκάθετοι). Γι’ αυτό χρειάζεται να καταφεύγουν σε συμφωνίες ποιος κάθε φορά, και ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων τη συγκεκριμένη στιγμή, θα παίρνει το χρίσμα και θα εξισορροπεί τα ξένα συμφέροντα.

Εννοείται ότι υπάρχουν και οι λαοί και προσπαθούν, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, να προκαταλαμβάνουν τη θέλησή τους και να υπονομεύουν την εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ο ένας εκ των δύο προηγούμενων πόλος καταρρέει, όπως σήμερα στην Ελλάδα.

Μεταπολιτευτικά είχε προχωρήσει με «επιτυχία» ο δικομματισμός, με τα γνωρίσματα που αναφέραμε στην αρχή. Από τη μία η φιλοευρωπαϊκή γραμμή με τη Ν.Δ. του πρώτου Καραμανλή και την καταστροφική συνέχεια με το Μητσοτάκη. Και από την άλλη με την, υποτίθεται, ελληνική γραμμή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που σιγά, σιγά διαφοροποιούνταν πότε προς την Ευρώπη (με το Σημίτη) και πότε απροκάλυπτα προς την επιθετική προς το ευρώ κ.λπ. αμερικανική πολιτική (με το Γιωργάκη).

Όταν η απειλούμενη καταστροφή (οικονομικά και εθνικά) της χώρας από το Σημίτη οδήγησε στον πόλο της Ν.Δ. με το νέο Καραμανλή, προέκυψαν νέα προβλήματα, ιδίως εθνικά και με τις ενεργειακές οδούς. Τότε επενέβησαν οι ΗΠΑ απροκάλυπτα με τις πυρκαγιές, τις καταστροφές του Δεκέμβρη του 2008 και τελικά με απόπειρες ακόμη και δολοφονιών. Τότε επέστρεψε ο πόλος του Γιωργάκη των ΗΠΑ με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα, που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, κάτι που απαιτεί για τους ξένους νέες αναπροσαρμογές.

Έτσι δημιουργήθηκε το νέο δίπολο. Από τη μία το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, με τη Ν.Δ. του αποδυναμωμένου Σαμαρά, την επανεμφάνιση της Ντόρας(!) και τον εν αναμονή Κουβέλη, υπό τις ευλογίες της Ε.Ε. Και από την άλλη, μετά την αποκάλυψη και τον εξευτελισμό του Γιωργάκη, ο προωθούμενος με κάθε τρόπο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ του επικίνδυνα πολύγλωσσου, υπό τις επευφημίες όλων των αμερικανικών εφημερίδων, τουλάχιστο.

Δεν είναι συμπαγή, βέβαια, τα δύο μέτωπα. Δυστυχώς, όμως, για μας υπερτερούν και στα δύο μπλοκ δυνάμεις (ακόμη και εγκάθετοι) εχθρικές προς τη χώρα μας, κοινωνικά και ιδίως εθνικά (Σκόπια, Αιγαίο, Θράκη, λαθρομετανάστες, ασφάλεια), που δυσκολότερα απ’ ότι πρωτύτερα μπορούν να εξουδετερωθούν από ελληνικές φωνές μέσα στους δύο πόλους, λόγω της σύγχυσης και της αναταραχής που επικρατεί και που θα ενταθούν στις προσεχείς ημέρες.

Περισσότερα στοιχεία για τις εξελίξεις στο εσωτερικό των δύο μπλοκ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε με την παρουσία μας στην κρατική τηλεόραση, αν θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε στις εκλογές. Αυτό, όμως, δεν κατέστη δυνατό κι έτσι απομένει μόνο η ιστοσελίδα και η προσωπική επαφή. Πάντως, ούτως ή άλλως, πριν ή μετά τις νέες εκλογές, θα υπάρξει, σίγουρα, η ελληνική αντίδραση.