ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε 55 εκατομμύρια € θα ανέλθει το ποσό της κρατικής χρηματοδότησης στα πολιτικά κόμματα, την ώρα που μειώνονται οι κατώτατοι μισθοί, ελαχιστοποιούνται οι συντάξεις, καλπάζει η ανεργία, στενάζει η αγορά κι έχει καταρρεύσει το σύστημα υγείας. Το 2010 πήραν:

* ΠΑΣΟΚ 19.809.000 ευρώ,

* Νέα Δημοκρατία 15.056.267 ευρώ,

* ΚΚΕ 4.962.086 ευρώ,

* ΛΑΟΣ 3.991.816 ευρώ,

* ΣΥΡΙΖΑ 3.504.108 ευρώ

* Οικολόγοι Πράσινοι 1.746.103 ευρώ.

Το ποσό αναλογικά είναι 2-3 φορές μεγαλύτερο απ’ όλες τις άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε. και έως 10 φορές από βαλκανικές χώρες που δεν είναι μέλη. Στα ποσά αυτά πρέπει να προστεθούν και οι έκτακτες επιχορηγήσεις, π.χ. σε προεκλογικές περιόδους. Το θέμα δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ, ούτε από κανένα από τα κόμματα που χρηματοδοτούνται.

Η κρατική χρηματοδότηση αποτελεί έναν από τους βασικούς μοχλούς για τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος. Το ΑΣΚΕ, π.χ., είναι πλήρως αποκομμένο από τα μεγάλα ΜΜΕ και από τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Επιπλέον δεν έχει και δε θέλει να έχει άλλους χρηματοδότες εκτός από τους φίλους και τα μέλη του, οι οποίοι είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικροεπαγγελματίες, σπουδαστές και άνεργοι.

Για τα κόμματα εξουσίας το επιχείρημα είναι ότι η κρατική χρηματοδότηση τα βοηθά να μην έχουν εξαρτήσεις από ιδιωτικά συμφέροντα. Αλλά ακριβώς αυτά τα κόμματα, παράλληλα με την κρατική χρηματοδότηση, παίρνουν τεράστια ποσά και από τη διαπλοκή, όπως π.χ. το εκατομμύριο του Τσουκάτου από τη SIEMENS, που έτυχε να αποκαλυφθεί, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν κρυφά.

Δάνεια με εγγύηση τα χρήματα των πολιτών

Δε φτάνει που τα κόμματα παίρνουν τόσο πολλά χρήματα από το κράτος, επιπλέον δανείζονται από τις τράπεζες και είναι καταχρεωμένα. Το ΠΑΣΟΚ χρωστά 114 εκατ. ευρώ, η ΝΔ 128 εκατ. ευρώ και ο ΣΥΝ 7 εκατ. Το ΚΚΕ, με χρέος 5 εκατ., είναι το μόνο κόμμα που έχει δώσει εμπράγματες εγγυήσεις (προση΅είωση ακινήτου). Έρευνα γι’ αυτά τα δάνεια (πλην ΚΚΕ) ξεκινά ο Οικονομικός Εισαγγελέας, διότι έβαλαν ως εγγυήσεις τις μελλοντικές επιχορηγήσεις! Και πού ξέρουν αν τότε θα υπάρχουν τα κόμματα αυτά, ποια θα είναι τα εκλογικά τους ποσοστά και πόση επιχορήγηση θα δικαιούται το καθένα; Ερευνάται, δηλ., αν οι υπεύθυνοι των τραπεζών έχουν διαπράξει το αδίκη΅α της απιστίας εις βάρος των τραπεζών τους.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε, για ποια διαφάνεια και για ποια ηθική;

Μας προέκυψαν και πατριώτες! Ποιοι; Οι υπέρμαχοι της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και αποδομητές του έθνους μας και της πατρίδας μας! Οι υπεύθυνοι για την τριπλή κατοχή από Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., για την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και τη διάλυση του κράτους! Συνέστησαν μια κίνηση, με σκοπό τη … σωτηρία της χώρας! Σε εκδήλωσή τους στην Παλιά Βουλή στις 22/1 ομιλητές ήσαν η ’ννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Λουκάς Τσούκαλης και συντονιστής ο Νίκος Αλιβιζάτος. Όλοι τους μπουμπούκια, συστάσεις δε χρειάζονται. Οι διοργανωτές είπαν ότι τους επέλεξαν, γιατί έχουν δώσει δείγματα ευθύνης και ανεξαρτησίας! Προφανώς, ευθύνης απέναντι στους ξένους κατακτητές και ανεξαρτησίας από τον ελληνικό λαό! Στο ακροατήριο και άλλα μπουμπούκια: Γιάννης Ραγκούσης, Γιώργος Καμίνης κ.λπ.

Το πολιτικό τους θράσος δεν έχει όρια!

Μ’ αυτό το θέμα το ΑΣΚΕ διοργάνωσε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου στα γραφεία μας

μια συζήτηση με την ευκαιρία της κοπής της πίτας.

Τις απόψεις της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» ανέπτυξε ο πρόεδρός της Μανώλης Μηλιαράκης. Τις απόψεις ομάδας νέων που συμμετέχουν στους αγώνες χωρίς κομματική ένταξη παρουσίασε ο φοιτητής της Ιατρικής Παναγιώτης Ιωαννίδης. Ο δημοσιογράφος Χρήστος Πηγαδίτης, λόγω και της επαγγελματικής του ενασχόλησης, φώτισε σημαντικές πλευρές του ζητήματος. Τελευταίος εισηγητής ήταν το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ Σήφης Στενός.

Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησαν τοποθετήσεις όσων από τους προσκεκλημένους το επιθυμούσαν. Συντονιστής της συζήτησης ήταν το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ Νίκος Λεοντόπουλος.

Θεωρούμε ότι η εκδήλωση ήταν επιτυχής, λόγω του υψηλού επιπέδου της συζήτησης, του αγωνιστικού κλίματος που επικράτησε και του μεγάλου αριθμού των παρευρεθέντων.

Η εκδήλωση έκλεισε με ευχές για

Οι καπιταλιστικές κρίσεις

Οι κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα προκύπτουν όταν ο πλούτος (με μορφή κεφαλαίων και μοχλό τα υψηλά κέρδη) συγκεντρώνεται στην κατοχή των λίγων, αφαιρούμενος από τους πολλούς, οι οποίοι τον παράγουν. Το κεφάλαιο τότε δεν μπορεί πλέον να επενδυθεί με την ίδια κερδοφορία και, για να μην ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα από κοινωνικές εκρήξεις ή και επαναστάσεις, το συσσωρευμένο κεφάλαιο αναδιανέμεται ή και καταστρέφεται ή βρίσκει νέους τομείς κερδοφορίας. Οι διέξοδοι αυτές του κεφαλαίου ήσαν ιστορικά οι πόλεμοι και οι εφευρέσεις. Σήμερα έχει βρει διέξοδο στην άγρια κερδοσκοπία από τα κρατικά χρέη και ελλείμματα, που διογκώθηκαν μετά το 2008. Έτσι όμως η κρίση, αντί να εκτονώνεται, βαθαίνει και η πιθανότητα βίαιων εξελίξεων και ανατροπών αυξάνει.

Ο αφανής πόλεμος ΗΠΑ-Γερμανίας για το ρόλο του ευρώ

Η κρίση χρέους των δυτικών χωρών ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 με τη χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers. Από τότε η κεντρική εκδοτική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) «κόβει» αφειδώς πληθωρικό δολάριο, προκειμένου η αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τις καταρρέουσες τράπεζές τους (που τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους οι πάμπλουτοι τραπεζίτες τους), καθώς και τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις τους. Έτσι το χρέος των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε αλλά αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, επειδή το δολάριο το στηρίζουν υποχρεωτικά όλες οι χώρες που το κατέχουν (ως το κατ΄ εξοχήν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα), για να διατηρούν σταθερά τα αποθεματικά τους κεφάλαια. Έτσι οι ΗΠΑ, χώρα άκρως ελλειμματική, διατηρείται ως υπερδύναμη, «πουλώντας» δολάρια.

Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.

Αξιοποιώντας τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (δηλ. τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά υπερκέρδη, που μεταφέρθηκαν σε ομίλους κερδοσκοπικών κεφαλαίων και αναζητούν νέα υψηλά κέρδη) που δρουν ανεξέλεγκτα και αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό αγορές, καθώς και τους αμερικανικούς «οίκους» αξιολόγησης με τις υποβαθμίσεις τους, επέπεσαν κατά των ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, εκτοξεύοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού, προκαλώντας κρίση δανεισμού, που διογκώνει τα χρέη. Επωφελούνται από τη (γερμανικής έμπνευσης) παγκόσμια ιδιορρυθμία της ευρωζώνης να μην έχει κεντρική εκδοτική τράπεζα που να εγγυάται και να στηρίζει τη σταθερότητα του ευρώ από κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Στόχος των ΗΠΑ δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δραστική υποτίμησή του, ώστε να καταστεί αδύναμο και να μην αποτελεί πλέον εναλλακτικό αποθεματικό νόμισμα, να υπάρχει μόνο για συναλλαγές εντός της ευρωζώνης. Αυτό θα συμβεί αν υποχρεωθεί η Γερμανία να υποκύψει στην έκδοση ευρωομολόγων από την Ε.Κ.Τ., δηλ. να «κόψει» πληθωρικό ευρώ, κάτι που ως τώρα αρνείται πεισματικά.

Ο ρόλος του ΓΑΠ

Αυτός ο πόλεμος κατά του ευρώ ξεκίνησε όταν ο πρόθυμος υποτακτικός των ΗΠΑ, αυτός ο ολέθριος για την Ελλάδα άνθρωπος, προτίμησε να αλυσοδέσει τη χώρα του και τους Έλληνες για πολλά χρόνια, προκειμένου να υπηρετήσει τους προστάτες του. Με τα ελλείμματα που φούσκωσε, με τους «Τιτανικούς» και τη «διεφθαρμένη Ελλάδα» και με άμεσους συνεργούς-συνενόχους τους Παπακωνσταντίνου-Προβόπουλο, που είχαν ενεργό ρόλο, προκάλεσε κρίση δανεισμού στην Ελλάδα, την πρώτη στην ευρωζώνη, ώστε να πυροδοτηθεί με τους «οίκους» αξιολόγησης και τις «αγορές» η αμερικανική επίθεση. Ευχόμαστε κάποτε ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη, για να παραδειγματισθούν οι νέοι επίδοξοι Εφιάλτες.

Η Γερμανία

Οι ΗΠΑ, θέλοντας να μην επαναληφθεί το ιστορικό ανάλογο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μετά τον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήθελαν την ενσωμάτωση της ηττημένης και διαιρεμένης τότε Γερμανίας στο δυτικό στρατόπεδο. Για το λόγο αυτό επέβαλαν σε πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα, που είχαν καταστραφεί από τη γερμανική κατοχή, να μην πληρωθούν πολεμικές επανορθώσεις ή άλλες διεκδικήσεις από τη Γερμανία με διάφορες προφάσεις. Ετσι η Δυτική, κυρίως, Γερμανία, αφού «κουρεύτηκαν» δραστικά τα χρέη και οι υποχρεώσεις της και με τη βοήθεια του αμερικανικού σχεδίου Μάρσαλ, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη με γρήγορη ανασύσταση της παραγωγικής της δομής.

Μετά την Ε.Κ.Α.Χ. το 1951, την Ε.Ο.Κ. το 1957, την επανένωσή της το 1990 και την Ε.Ε. το 1992 απέκτησε κυρίαρχη οικονομική θέση στον ευρωπαϊκό χώρο. Με την εισαγωγή του ευρώ το 1999, που η ίδια επιδίωξε, επωφελήθηκε στο έπακρο από τη ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων της, που οφειλόταν στο σταθερό ενιαίο νόμισμα και στη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, δηλ. στη μεγάλη περικοπή μισθών, συντάξεων και αμοιβών και στην καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Μείωσε δηλ. το εργατικό κόστος παραγωγής και περιόρισε δραστικά την αγοραστική δύναμη των Γερμανών. Έτσι τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο ανταγωνιστικά, αυξάνοντας τις εξαγωγές, ενώ παράλληλα μειώθηκαν οι εισαγωγές. Ακόμη και φέτος με την κρίση τα εμπορικά της πλεονάσματα κυμαίνονται από 12 έως 15 δισ. το μήνα, ένα μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, δηλ. τα πλεονάσματά της είναι τα ελλείμματα των άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας).

Με τα πλεονάσματα οι γερμανικές, κυρίως, τράπεζες δάνειζαν χαμηλότοκα αφειδώς τις λιγότερο παραγωγικές χώρες της ευρωζώνης. Έτσι στις χώρες αυτές πουλούσαν και τα γερμανικά προϊόντα, πολλές φορές διαφθείροντας με μίζες, και κέρδιζαν και από τα επιτόκια των δανείων τους. Η επιδίωξή της το ευρώ να υποσκελίσει το δολάριο, δηλ. οι συναλλαγές του πετρελαίου και των ομολόγων να γίνονται σε ευρώ από τα γερμανικά πλεονάσματα, κυρίως, ήταν το μοιραίο λάθος της.

H κρίση

Η κρίση δανεισμού και χρέους λόγω της οικονομικής κρίσης και του ευρώ, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές επιδίωξεις, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης μόνο με δανεισμό χρηματοδοτούν μέρος των αναγκών τους. Έτσι οι ελλειμματικές χώρες υποχρεώνονται να πληρώνουν όλο και υψηλότερα επιτόκια και, συνεπώς, και τοκοχρεολύσια, που αυξάνουν ραγδαία τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα και εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος τους.

Το «σκληρό» ευρώ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της παραγωγής μιας χώρας, όταν το κόστος των προϊόντων της σε ευρώ είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό π.χ. των αντίστοιχών γερμανικών. Ούτε επιτρέπεται, λόγω των κανόνων της Ε.Ε. («ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός») και της Ο.Ν.Ε., να τη χρηματοδοτήσει και να την ενισχύσει, προκειμένου να καταπολεμήσει την ανεργία, τη μείωση των δημοσίων εσόδων, των ασφαλιστικών εισφορών, των κοινωνικών δαπανών και την αύξηση των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού, υγειονομικού, εκπαιδευτικού κ.λπ. τομέα. Όμως επιτρέπεται η χρηματοδότηση των τραπεζών παρά τους κανόνες. Με το ευρώ και την Ε.Ε. καταδικάζονται χώρες να μην παράγουν και να δανείζονται συνεχώς.

Αντίθετα, αν οι ελλειμματικές χώρες μπορούσαν να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα και να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή τους, εκτός φυσικά της Ε.Ε., θα είχαν λύσει πολλά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τους λαούς τους και κυρίως θα είχαν την εθνική τους αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία τους. Το ευρώ και η Ε.Ε. είναι τα δεσμά τους. Όμως οι άρχουσες ελίτ τους, που διασφαλίζουν την κυριαρχία και τον προσπορισμό τους μόνο μέσα στην Ε.Ε., τους κρατούν δέσμιους και τους υποχρεώνουν σε αδιέξοδη αιματηρή λιτότητα με όλα τα μέσα.

Ηγεμονία και λιτότητα:

ο γερμανικός παραλογισμός καταστροφής

Η άρχουσα ελίτ της Γερμανίας, παρά τις εσωτερικές της διαφορές, δε θέλει να επιστρέψει τίποτα απ’ όσα κέρδισε με το ευρώ και την Ε.Ε. στις χώρες της ευρωζώνης που έχουν προβλήματα δανεισμού. Ανακαλώντας τις απεχθείς ιστορικές της καταβολές, σπέρνοντας το νεορατσισμό για τους «τεμπέληδες νότιους», πιστεύει, κοντόφθαλμα, ότι με την κρίση θα ηγεμονεύσει στην Ευρώπη μέσω της επιβολής του γερμανικού μοντέλου αιματηρής λιτότητας, που θα καταστήσει τον πλούτο των ευρωπαϊκών χωρών βορά στο κεφάλαιό τους. Δε διστάζει να διαλύσει ουσιαστικά την Ε.Ε., για να πετύχει το στόχο της, παραμερίζοντας κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας στις υποτελείς χώρες. Η ισότητα και η αλληλεγγύη, που, έστω και κατ’ επίφαση, ίσχυαν μέχρι τώρα μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., για να νομιμοποιούνται στους λαούς τους, αντικαταστάθηκαν και τυπικά πλέον με την υποτέλεια στην Γερμανία.

Η συνταγματική απαγόρευση ελλειμμάτων και χρέους, που θέλει να επιβάλει στις χώρες-μέλη με την απόφαση της Συνόδου της 9^ης Δεκεμβρίου, είναι τόσο ουτοπική και τραγικά φαιδρή, όσο και η απαγόρευση να βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή. Τελικά φαίνεται ότι η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται πλέον να διατηρήσει το ευρώ, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα, μια και η πορεία αυτού και της Ε.Ε. φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Οι χώρες θα πνιγούν στα ελλείμματα και στα χρέη. Ούτε θ’ ανακόψει την πορεία αυτή το περιβόητο ευρωομόλογο, που ευαγγελίζονται οι ευρωπαϊστές, δεξιοί και αριστεροί, που θα εκδίδεται αναγκαστικά με πληθωρικό ευρώ, επειδή το πρόβλημα δεν είναι το μικρότερο επιτόκιο αλλά ο συνεχής δανεισμός. Η λύση είναι η ανάπτυξη, την οποία, εντός ευρώ και Ε.Ε., η Γερμανία την έχει καταστήσει πλέον απαγορευμένο είδος.

Η Γερμανία τελικά θα βγει χαμένη και πάλι. Οι φτωχοί, που καθημερινά παράγει η πολιτική της, δεν έχουν τίποτα να δώσουν παρά μόνο την οργή τους για τους κατακτητές τους και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να εξαθλιωθούν για την ευημερία της γερμανικής ελίτ και των τραπεζών. Θα επαναστατήσουν. Ευχόμαστε αυτό ν’ αρχίσει από τους Ελληνες.

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» αναφερθήκαμε στην ανάγκη δημιουργίας ενός κινήματος για την εθνική και κοινωνική μας απελευθέρωση από τις δυνάμεις κατοχής (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ). Ύστερα από απόφαση της Συνόδου του ΑΣΚΕ, η Εκτελεστική Επιτροπή πήρε πρωτοβουλίες για να συμβάλλουμε κι εμείς, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στο κίνημα αυτό. Αισθανόμαστε ότι σήμερα, που η πατρίδα μας βρίσκεται σε τεράστιο κίνδυνο, δε συγχωρείται όχι μόνο η συνενοχή και η απάθεια, αλλά και οποιαδήποτε παράλειψη στην προσπάθεια απελευθέρωσης.

Οι βασικές θέσεις πάνω στις οποίες νομίζουμε ότι πρέπει να στηρίζεται αυτό το κίνημα είναι οι εξής: 1) εθνική ανεξαρτησία (αποχώρηση από την Ε.Ε. κ.λπ.), 2) κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και των προϊόντων της, 3) προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας, 4) επαναπατρισμός των παράνομων μεταναστών, 5) αποκατάσταση, διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, 6) προάσπιση του πολιτισμού μας, 7) ανόρθωση της οικονομίας. Τις απόψεις του ΑΣΚΕ για όλ’ αυτά τις έχουμε αναλύσει επανειλημμένα. Θεωρούμε ότι η σημερινή πολύπλευρη κρίση έχει ριζοσπαστικοποιήσει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που είναι έτοιμο να αποδεχθεί και να στηρίξει αυτό το πλαίσιο θέσεων, ενώ μέχρι πριν από λίγο τις θεωρούσε εξωπραγματικές.

Από τις επαφές που είχαμε με συλλογικότητες και μεμονωμένους πολίτες διαπιστώσαμε ότι με ένα μέρος απ’ αυτούς υπήρξε σύμπτωση απόψεων στις βασικές αυτές θέσεις. Υπάρχουν διαφορές στο ύφος και σε δευτερεύοντα ζητήματα, για τα οποία όλοι θα κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με αυτούς έχουμε ήδη ξεκινήσει συνεργασία, για να διατυπώσουμε μια διακήρυξη με την οποία θα απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό. Εννοείται ότι είναι συνεχής η προσπάθεια για διεύρυνση του κύκλου. Η εκδήλωση για το κόψιμο της πίτας του ΑΣΚΕ νομίζουμε ότι συνέβαλε σ’ αυτή την προσπάθεια.

Με άλλους φίλους διαπιστώσαμε ότι υπάρχει συμφωνία σε κάποια βασικά ζητήματα, αλλά διαφωνία σε κάποια άλλα. Κάποιοι θεωρούν ότι στο πρόγραμμά μας δεν πρέπει να αναφερόμαστε στα εθνικά θέματα και στο ζήτημα των παράνομων μεταναστών, για να μην περιορίσουμε το φάσμα των πολιτών στους οποίους απευθυνόμαστε. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να θέτουμε θέμα αποχώρησης από την Ε.Ε. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συνεργάστηκαν και στις περιφερειακές εκλογές (ψηφοδέλτιο Αλ. Μητρόπουλου κ.ά.). Με όλους αυτούς συνεννοηθήκαμε ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει γενικότερη συνεργασία, αλλά θα διατηρήσουμε τις φιλικές μας σχέσεις και θα συνεργαζόμαστε για τα θέματα στα οποία συμφωνούμε, όπως άλλωστε κάνει πάντοτε το ΑΣΚΕ.

Πάνω στις παραπάνω και άλλες απόψεις που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων θα θέλαμε να εξηγήσουμε συνοπτικά τη γνώμη μας.

Α) Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι η σιωπή ή η ασάφεια σε θέματα που καίνε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού όχι μόνο δε διευρύνει, αλλά περιορίζει το φάσμα των ανθρώπων στους οποίους απευθυνόμαστε. Ποιος κάτοικος της Αθήνας, π.χ., που ζει κάτω από την Πατησίων ή ποιος άνεργος των δυτικών συνοικιών ή ποιος απ’ όσους έχουν καταλάβει το λόγο που μας κουβάλησαν εδώ τόσα εκατομμύρια ταλαίπωρους ανθρώπους θ’ ακούσει ο,τιδήποτε άλλο από εμάς, αν δεν πάρουμε θέση στο θέμα των παράνομων μεταναστών; Αλλά κι αν ακόμη δε συνέβαινε αυτό, αν πράγματι με τη σιωπή και την ασάφεια κερδίζαμε κόσμο, εμείς πάλι θα έπρεπε να είχαμε καθαρές θέσεις, γιατί δεν μπορούμε να παραπλανούμε τον κόσμο. Οφείλουμε να προβάλλουμε ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό. Δεν μπορούμε, π.χ., ν’ αραδιάζουμε ατελείωτες φιλολαϊκές προτάσεις και να μην προτείνουμε την αποχώρηση από την Ε.Ε. (χωρίς την οποία καμιά απ’ αυτές δεν μπορεί να υλοποιηθεί), όπως κάνουν πολλοί που παρελαύνουν καθημερινά από τα κανάλια των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Β) Διατυπώθηκε η άποψη να ξεκινήσουμε από την οργάνωση ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους ανέργους, τους αστέγους και κάθε συμπολίτη μας που η κατοχή τον έχει εξαθλιώσει και «τα υπόλοιπα θα τα βρούμε». Βεβαίως πρέπει ν’ αναπτύξουμε ένα ευρύτατο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, νομίζουμε όμως ότι οι κύριοι φορείς οργάνωσής του ούτε μπορεί ούτε πρέπει να είναι πολιτικοί φορείς, αλλά θεσμοί, όπως τα σχολεία, οι εκκλησίες, τα συνδικάτα, οι δήμοι, που ήδη έχουν να παρουσιάσουν αξιόλογο έργο στον τομέα αυτό. Οι μεμονωμένοι πολίτες και οι πολιτικές συλλογικότητες οφείλουν να συνεισφέρουν μέσα απ’ αυτούς τους θεσμούς. Ένα κίνημα απελευθέρωσης οφείλει επιπλέον ν’ αντιπαρατεθεί ιδεολογικά και πολιτικά στην κατοχή και να την ανατρέψει, κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένα τέτοιο δίκτυο. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, ποτέ δεν «τα βρήκαν» σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα όσοι συνέθεσαν δίκτυα αλληλεγγύης, όσο αξιόλογα και αξιέπαινα κι αν ήσαν.

Γ) ’λλη άποψη που διατυπώθηκε είναι ότι, για να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο κίνημα, πρέπει να παραμερίσουμε τις προσωπικές ή μικροκομματικές φιλοδοξίες. Όσοι, όμως, διακατέχονται από παρόμοιες φιλοδοξίες έχουν ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά τους στις «άκρες» του συστήματος, επιδιώκοντας και εξασφαλίζοντας προβολή από τα ΜΜΕ και χρηματοδότηση. Όλοι αυτοί, με διάφορες δικαιολογίες, υποστηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., σε κανέναν απ’ αυτούς το ΑΣΚΕ δεν απευθύνθηκε και με κανέναν απ’ αυτούς δεν πρόκειται να έχει μια γενικότερη συνεργασία. ’ρα η προτροπή για παραμερισμό παρόμοιων φιλοδοξιών δε μας αφορά.

Δ) Στις πολιτικές διεργασίες που βρίσκονται σε έξαρση αυτό τον καιρό εμπλέκονται και κάποιοι που τώρα αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ. Κατά κανόνα αυτοί δε θέλουν να τεθεί θέμα Ε.Ε. ή επιδιώκουν συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όλοι αυτοί ανέχθηκαν τον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ, υποστήριξαν ή ανέχθηκαν το Σημίτη και το Γιωργάκη, ανέχθηκαν τα Ίμια και το σχέδιο Ανάν και υποστήριξαν το νεοφιλελευθερισμό. Αγανακτούν τώρα με τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού, τώρα που το ΠΑΣΟΚ τους απολύει, τους κόβει τους μισθούς και τις συντάξεις, τους επιβάλλει τα χαράτσια και, κυρίως, αγανακτούν κατά της ηγεσίας τους, επειδή δεν είναι ικανή να κρατήσει το κόμμα τους στην εξουσία, για να συνεχίσουν αυτοί να είναι οι ωφελημένοι από ένα καθεστώς διακρίσεων. Καλοβλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜ.ΑΡ., ακριβώς γιατί πιστεύουν ότι μέσω αυτών ευνοούνται οι προσωπικές (και επαγγελματικές;) τους επιδιώξεις. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να συμμετάσχουν, αν το επιθυμούν, σ’ ένα κίνημα απελευθέρωσης, αφού κι αυτοί είναι θύματα της κατοχής, αλλά δεν μπορούν να ενταχθούν με τέτοιους όρους και χωρίς αυτοκριτική, απλούστατα γιατί τότε αυτό το κίνημα θα έχει προδιαγεγραμμένη την αποτυχία του.

Την άποψή μας ότι ένα κίνημα απελευθέρωσης δεν μπορεί να εκφραστεί με κύριο φορέα το ΣΥΝ ή το ΚΚΕ την έχουμε εξηγήσει πολλές φορές. Απαιτείται η ανάπτυξη ενός νέου κινήματος, που θα είναι μια δύσκολη και βασανιστική διαδικασία, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και, δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε σε στενά χρονικά περιθώρια. Για να μην ερχόμαστε εκ των υστέρων να αναλύουμε τα αίτια της καταστροφής της πατρίδας μας, υπεύθυνοι κι εμείς, λόγω της ολιγωρίας μας.