ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η εφετινή συνεστίασή μας θεωρείται πιο επιτυχής από κάθε προηγούμενη. Πολύς κόσμος, ωραίο κλίμα, αρκετή νεολαία.

Μας τίμησαν με την παρουσία τους οι τ. υπουργοί Λ. Βερυβάκης, Στ. Γιώτας, Στ. Παναγούλης, η τ. βουλευτής Β. Αράπη, οι αντιστασιακοί Ελ. Βούλγαρη και Θ. Στίνης (μέλη του Δ,Σ, του Συνδέσμου), Θ. Μαυροβουνιώτης, Δ. Τριάμπελας και Π. Χατζηπέρρος και (όπως πάντα) αντιπροσωπεία των καλών φίλων της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» με τον Πρόεδρο Μ. Μηλιαράκη και το μέλος του Π.Γ. Θ. Κουρταλίδη.

Η συνεστίαση έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να ανταλλάξουμε απόψεις για την πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα που αυτή μας αναθέτει.

Οι ξένοι «προστάτες» της Ελλάδας και σύσσωμη η εγχώρια διαπλοκή πανηγυρίζουν για την πρωθυπουργοποίηση του Λ. Παπαδήμου. Προφανώς, γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης τους. Το βιογραφικό του είναι αποκαλυπτικό:

1) Ο Λ. Παπαδήμος διετέλεσε διοικητής της ΤτΕ το διάστημα 1994-2002. Κατά τη διάρκεια της θητείας του «κάλυψε» από τη θέση του τους κυβερνητικούς χειρισμούς της τότε κυβέρνησης Σημίτη στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και μάλιστα με δική του απόφαση τριπλασιάστηκε το όριο για τα περίφημα μετοχοδάνεια από τα 5 εκ.δραχμές στα 15 εκ. δραχμές. Επιπλέον, υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που, λόγω της θέσης του, χειρίστηκε τη διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και είναι συνυπεύθυνος για την, αποδεδειγμένη πλέον, παραποίηση οικονομικών στοιχείων, που προηγήθηκε της ένταξης. Η παραποίηση των στοιχείων είχε στόχο όχι να κρύψει την αλήθεια από τους Ευρωπαίους, όπως λένε στα ΜΜΕ, μιας και είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι η παραποίηση έγινε σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους, αλλά από τον ελληνικό λαό, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της ισχυρής Ελλάδας.

2) Ο Λ. Παπαδήμος στη συνέχεια προήχθη και διετέλεσε (2002-2010) αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, προφανώς σε αντάλλαγμα για τις «πολύτιμες» υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην ΤτΕ. Στη διάρκεια της θητείας του υπήρξε ένας από τους αρχιτέκτονες και εκτελεστές της οικονομικής πολιτικής της ΕΚΤ και της Ε.Ε., που τα καταστροφικά της αποτελέσματα είναι ορατά πλέον σε όλους.

3) Ο Λ. Παπαδήμος την τελευταία διετία υπήρξε άμισθος σύμβουλος του ΓΑΠ, προφανώς εγκρίνοντας τη μνημονιακή πολιτική υποδούλωσης της χώρας.

4) Ο Λ. Παπαδήμος είναι γνωστό και εξέχον μέλος της παγκόσμιας οικονομικής οργάνωσης «Τριμερής», που συστάθηκε προ ετών, με πρωτοβουλία της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, προκειμένου να ελέγχει οικονομικά και πολιτικά τα κράτη. Αρκεί να αναφερθεί μόνο η δήλωση του ιδρυτή της Τριμερούς, μεγαλοπαράγοντα του παγκόσμιου καπιταλισμού Ντέιβιντ Ροκφέλλερ: «Ο στόχος της Τριμερούς είναι να μειωθεί ο ρόλος των κυβερνήσεων. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που κάνουν οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές εταιρείες φαίνεται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό. Οι ηγεσίες των εταιρειών είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν και να διαχειριστούν τα «τρέχοντα», μεταξύ των οποίων και τις κοινωνίες, αποτελεσματικότερα και άρα φθηνότερα και κυρίως χωρίς περιορισμούς. Η δημοκρατία θέτει εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές κι αυτό πρέπει να αλλάξει».

Δεν είναι τυχαίο ότι μέλος της ίδιας οργάνωσης είναι, εκτός από τον Παπαδήμο, και ο νέος Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μ. Μόντι. Να σημειωθεί ότι άλλα ελληνόφωνα μέλη της οργάνωσης είναι ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Γ. Βασιλείου, γνωστός υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν, ο τέως πρόεδρος του ΟΤΕ Π. Βουρλούμης (που έδωσε τον Οργανισμό στους Γερμανούς και είχε διεκπεραιώσει τις «χρυσές» δουλειές με τη Ζίμενς και την Ιντρακόμ του Κόκκαλη), ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Ο. Κυριακόπουλος και ο διευθυντής της Καθημερινής (τ. κνίτης) Αlexis Papahelas.

Τα σχόλια περιττεύουν!

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης μας Ν. Κακλαμανάκης, ένας αθλητής σεμνός, που δεν εξαργύρωσε τη φήμη και επιτυχία του με συμμετοχές σε τηλεοπτικά σόου και δε μετέτρεψε την προσωπική του ζωή σε πρωτοσέλιδο των σκανδαλοθηρικών ΜΜΕ, προέβη σε μια κίνηση ασυνήθιστη για την εποχή. Διέπλευσε (για άλλη μια φορά) με την ιστιοσανίδα του το Αιγαίο, για να καταλήξει στην Κάρπαθο και να καταθέσει στεφάνι στο σημείο της πτώσης του ήρωα σμηναγού Ηλιάκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του προ τριετίας κατά τη διάρκεια αερομαχίας με τουρκικό πολεμικό αεροσκάφος.

Ο Ν. Κακλαμάνακης, ιπτάμενος πλέον και ο ίδιος, έγινε δεκτός σαν ήρωας από την τοπική κοινωνία της Καρπάθου. Μετά την κατάθεση του στεφάνου δήλωσε ότι με την πράξη του αυτή ήθελε να δείξει ποιους πρέπει να ανακαλεί η μνήμη μας και ποιους πρέπει να έχουμε ως πρότυπο αυτή τη δύσκολη περίοδο της πατρίδας μας, για να αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα. Κάτι που χρειαζόμαστε όλοι μας για μια Ελλάδα αντάξια ενός υπερήφανου λαού.

«Στρατηγικός στόχος» η παραμονή της χώρας στο ευρώ, διακηρύσσουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, ορισμένοι εκ των οποίων παραπλανούν ευαγγελιζόμενοι την «Ευρώπη των λαών». Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ξορκίζεται με ψέματα απ’ όλο το σύστημα, με αιχμή τα ΜΜΕ του, ως μπαμπούλας, ως δαίμονας, ως καταστροφή. Αποχώρηση από την ΕΕ γι’ αυτούς είναι η συντέλεια του κόσμου. Εννοείται του δικού τους.

Το ευρώ ως όργανο αναδιανομής του πλούτου

Το ευρώ προωθήθηκε από τις ισχυρές κεντροευρωπαϊκές χώρες της ΕΕ με προεξάρχουσα τη Γερμανία, που έβλεπαν ότι τα εθνικά τους νομίσματα, με αιχμή το μάρκο, με τις συνεχείς ανατιμήσεις τους, δε μπορούσαν να διατηρήσουν τις εξαγωγές τους στη ζώνη της Ε.Ε. Έτσι το κόστος της ανατίμησης το φόρτωσαν στις κοινωνίες των χωρών της ευρωζώνης, που είναι λιγότερο ανταγωνιστικές. Παράλληλα οι τραπεζίτες και οι λοιποί τοκογλύφοι έβγαιναν πολλαπλά ωφελημένοι, λόγω της ιδιορρυθμίας της ΟΝΕ να μην υπάρχει μια κεντρική εκδοτική τράπεζα που να εγγυάται και να στηρίζει τη σταθερότητα του ευρώ. Όρο που επέβαλαν οι Γερμανοί, για να μην επωμισθούν τις ζημιές από τα ελλείμματα των χωρών της ευρωζώνης, τα οποία λόγω του ευρώ θα ήσαν αναπόφευκτα.

Έτσι η ΕΚΤ περιφρουρεί το σκληρό ευρώ, δηλ. πολύ μικρό πληθωρισμό, και δε δανείζει τα κράτη της ευρωζώνης, αλλά τις τράπεζες με επιτόκιο 1%, οι οποίες δανείζουν τα κράτη με επιτόκια 3% έως και 7%!! Για το λόγο αυτό η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κερδοσκόπων είναι θηριώδης, αν αναλογισθεί κάποιος ότι μόνο το 2011 το πρόγραμμα δανεισμού των χωρών της ευρωζώνης είναι 814 δισ. Οι χώρες της ευρωζώνης δε δικαιούνται να εκδίδουν εθνικό νόμισμα και είναι υποχρεωμένες μόνο με δανεισμό να χρηματοδοτούν μέρος των αναγκών τους, κυρίως τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα. Έτσι σταδιακά οι χώρες της ευρωζώνης έχουν αποκτήσει τεράστια χρέη, που όλο και αυξάνονται, πληρώνοντας στους κερδοσκόπους όλο και περισσότερους τόκους.

Η οικονομική κρίση είναι χειρότερη στις χώρες της ευρωζώνης

Η οικονομική κρίση προέκυψε από την υπερσυσσώρευση πλούτου στους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους, λόγω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Την κρίση σηματοδότησε η χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers το 2008, η οποία είχε πουλήσει «φούσκες» σ’ όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα την πραγματική ή οιονεί χρεοκοπία των τραπεζών των δυτικών χωρών. Και ενώ τραπεζίτες, κερδοσκόποι και γκόλντεν μπόις θησαύρισαν και θησαυρίζουν, οι ζημιές των τραπεζών τους, με τη συνδρομή των κυβερνήσεων, μετακυλίονται στις κοινωνίες και μάλιστα με τόκο. Έτσι τα τραπεζικά ελλείμματα μετατρέπονται σε κρατικά. Οι χώρες, όμως, που έχουν μεν τεράστια ελλείμματα και χρέη, αλλά διατηρούν το εθνικό τους νόμισμα, π.χ. ΗΠΑ, Ιαπωνία, Βρετανία, εξυπηρετούν τα χρέη τους και με πληθωρικό χρήμα, αποτρέποντας έτσι τη δράση των κερδοσκόπων. Αντίθετα, στην ευρωζώνη η οικονομική κρίση επιδεινώνεται και βαθαίνει, επειδή οι χώρες και δανείζονται από τις τράπεζές τους και τις χρηματοδοτούν με τα δανεικά, αυξάνοντας ραγδαία τα ελλείμματά τους. Τα επιτόκια δανεισμού σε ευρώ αποτελούν αντικείμενο τραπεζικής κερδοσκοπίας, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις, υπακούοντας στους όρους της Γερμανίας και των τραπεζιτών που εκπροσωπούνται από την Ε.Ε., να επιβάλλουν αιματηρά μέτρα λιτότητας εις βάρος των λαών τους, ώστε να πληρώνουν απρόσκοπτα τα τραπεζικά τοκογλυφικά κέρδη, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη υπερσυγκέντρωση πλούτου. Τώρα μάλιστα αρχίζουν να αναθέτουν τη διακυβέρνηση των χωρών στους ίδιους τους τραπεζίτες, παραμερίζοντας εθνικά συντάγματα και δημοκρατικούς θεσμούς.

Η Γερμανία, ανακαλώντας τις απεχθείς ιστορικές της καταβολές, προσδοκά, κοντόφθαλμα, να ηγεμονεύσει χωρίς τη Γαλλία. Με καλβινιστική και ρατσιστική λογική, ζητεί την τιμωρία των «απείθαρχων» χωρών με αδιανόητα μέτρα εξαθλίωσης και εξευτελισμού, με δηλώσεις υποταγής και αποδοχή της λεηλασίας του πλούτου τους. Αυτή η πολιτική, όμως, έχει άμεσο αντίκτυπο στη γερμανική οικονομία, επειδή η παρούσα κρίση πλήττει ήδη τις εξαγωγές της στις χώρες της ευρωζώνης και υπονομεύει ραγδαία το ευρώ, πράγμα που σηματοδοτεί την ημερομηνία λήξης του.

Η Ελλάδα

Η χώρα μας είχε ήδη πρόβλημα μη βιώσιμου χρέους, εξ αιτίας της συμμετοχής της στην ΕΟΚ-Ε.Ε., πριν δηλ. από την ένταξή της στην ΟΝΕ το 2001 (150 δισ. ευρώ χρέος τότε). Από το 1981 σταδιακά οι κυβερνήσεις της, υλοποιώντας τις κοινοτικές ντιρεκτίβες, συνέβαλαν στην καταστροφή της παραγωγικής της δομής, αγροτικής, βιομηχανικής, βιοτεχνικής (θάψιμο αγροτικών προϊόντων, καταστροφή αλιευτικών σκαφών, ποσόστωση-πλαφόν παραγωγής στο γάλα, το χάλυβα, το βαμβάκι κ.λπ.). Έτσι η χώρα δανειζόταν από τότε, ακόμη και για την εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών που θα μπορούσαν να παράγονται εδώ, με συνέπεια ο δανεισμός να βαίνει αυξανόμενος, καθώς και η ανεργία και η μείωση των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών.

Με το σκληρό ευρώ η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Ο ρυθμός δανεισμού σχεδόν τριπλασιάστηκε. Ακόμη και ο τουριστικός τομέας έγινε μη ανταγωνιστικός, ενώ οι κυβερνήσεις, λόγω του εύκολου δανεισμού, αύξησαν υπέρμετρα τη δημόσια σπατάλη για αντιπαραγωγικές δραστηριότητες. Με το μνημόνιο, που έφερε την κατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας σε θανατηφόρο αδιέξοδο, έχει επιβληθεί ξένη κατοχή, που παραβιάζει το σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο ελληνικός λαός καλείται για μια ακόμη φορά ν’ αγωνιστεί για την απελευθέρωσή του με βάση το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος.

Καταδίκη η παραμονή στο ευρώ

Ήδη έχει τεθεί το πρόβλημα αν είναι δυνατή η παραμονή της χώρας στο ευρώ. «Στρατηγική επιλογή» είναι το ευρώ, διακηρύσσουν οι υποτακτικοί της Ε.Ε., προς όφελος αποκλειστικά των ξένων και των τραπεζιτών τους.

Για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, όσο κούρεμα του χρέους κι αν γίνει, θα πρέπει να δανείζεται στο διηνεκές και να καταστεί ο ελληνικός λαός υποταγμένος δούλος. Ο Σ. Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, αναφερόμενος στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, είπε ότι δεν είναι απλώς στρεβλό, αλλά στημένο με τέτοιον τρόπο που ζει από τα δανεικά και παράγει συνεχώς ελλείμματα, τα οποία «ακόμη κι αν μηδενιστούν, ως εκ θαύματος, τα χρέη και τα ελλείμματα, μέσα σε μία δεκαετία η χώρα θα έχει και πάλι τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα» (Ελευθεροτυπία 17-10-2010). Με το ευρώ, όσο υπάρχει, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη.

Εθνικό νόμισμα με παραμονή στην Ε.Ε. είναι λύση αδιέξοδη

Τώρα πολλοί μιλάνε για την επαναφορά του εθνικού μας νομίσματος (π.χ. δραχμή), με «κούρεμα» του χρέους, χωρίς την αποχώρηση από την Ε.Ε. Έτσι, όμως, ενώ η χώρα θα μπορεί να χρηματοδοτεί με δραχμές που εκδίδει τις εσωτερικές της ανάγκες (π.χ. μισθούς, συντάξεις κ.λπ.), θα υφίσταται συνεχή διαρροή κεφαλαίων και δε θα μπορεί να επενδύσει για την ανασύσταση της παραγωγικής της δομής, λόγω των κανόνων της Ε.Ε. για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων. Δε θα μπορεί να ελέγχει τη διακίνηση του συναλλάγματος και την εσωτερική αγορά της. Χωρίς σημαντική ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής, όμως, ο εξωτερικός δανεισμός θα συνεχίζεται αμείωτος και πολύ σύντομα η χώρα θα φθάσει και πάλι στη σημερινή τραγική κατάσταση, όπως ακριβώς περιέγραψε ο Σ. Ρομπόλης.

Όρος επιβίωσης και ανάπτυξης η αποχώρηση από την ΕΕ και το ευρώ

Η ανάταξη της οικονομίας μας, μετά τον όλεθρο της Ε.Ε., του ευρώ, των μνημονίων και της ξένης κατοχής, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. και η επαναφορά του εθνικού νομίσματος είναι προϋπόθεση για ν’ αποκτήσει η χώρα αξιόλογη παραγωγή, που (μεταξύ άλλων) θα εξασφαλίσει και τη διατροφή στον ελληνικό λαό, κάτι που σήμερα της απαγορεύεται.

Οι αρχικές δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος προέρχονται από μία αναπόφευκτη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και από τον αρχικό αποκλεισμό της χώρας από τις «αγορές», ως συνέπεια της αναστολής εξυπηρέτησης του δυσθεώρητου χρέους. Η υποτίμηση θα κάνει τη χώρα πιο ανταγωνιστική, αλλά θα γίνουν ακριβότερα τα εισαγόμενα προϊόντα. Το βάρος, όμως, θα το επωμισθούν πλέον όλοι κι όχι μόνο οι πιο αδύνατοι, όπως τώρα. Αποτέλεσμα της υποτίμησης θα είναι επίσης σε πρώτη φάση ο πληθωρισμός, κυρίως λόγω των εισαγομένων, σε ύψος αντίστοιχο με αυτόν που είχαμε προ της εισαγωγής του ευρώ. Ο πληθωρισμός, άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των χωρών με εθνικό νόμισμα, όταν αντιμετωπίζουν παγκόσμιες κρίσεις με υποτίμηση και έκδοση πληθωρικού νομίσματος.

Ο αποκλεισμός από τις τοκογλυφικές «αγορές», αντίθετα, δεν είναι πρόβλημα, επειδή για τον εξωτερικό δανεισμό η χώρα θα μπορεί να στραφεί αλλού. Οι εγχώριες καταθέσεις και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, αφού μετατραπούν, φυσικά, σε εγχώριο νόμισμα, δε θα θιγούν μια και οι περισσότερες τράπεζες θα πρέπει να εθνικοποιηθούν ή να τελούν υπό αυστηρό κρατικό έλεγχο και θα μπορούν να δανεισθούν από το κράτος. Η εισαγωγή κεφαλαίων θα ελέγχεται ως προς την προέλευση (μαύρο χρήμα, φοροδιαφυγή κ.λπ.) και θα επενδύεται με κρατικό έλεγχο.

Η αναγκαία πολιτική

Ο ελληνικός λαός πρέπει με δημοψήφισμα ν’ αποφασίσει την αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της και την επαναφορά του εθνικού νομίσματος. Η Βουλή ν’ αποφασίσει την κατάργηση των μνημονίων, για να πληρώνουμε μόνο αυτά που πράγματι χρωστάμε και όποτε μπορούμε. Να εθνικοποιήσουμε το μεγαλύτερο τμήμα του τραπεζικού συστήματος και να απαγορεύσουμε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Με δανεισμό από την εκδοτική τράπεζα (Τράπεζα της Ελλάδας) κι ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, που να επιβαρύνει τους πλουσιότερους και ν’ αποτρέπει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, μπορούμε για 2 περίπου χρόνια να χρηματοδοτούμε τις εσωτερικές μας ανάγκες (μισθούς, συντάξεις, πρόνοια, έργα, προμήθειες κ.λπ.), προωθώντας τη ζήτηση, μέχρις ότου αποκτήσουμε παραγωγή και έσοδα που θα ανακουφίσουν την οικονομία μας. Θα πρέπει να χρηματοδοτήσουμε άμεσα την επανασύσταση της παραγωγικής μας δομής, με έμφαση σε πρώτη φάση στην ταχεία ανάπτυξη του αγροτικού και του τουριστικού τομέα. Να προωθήσουμε εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας με το υψηλής στάθμης επιστημονικό δυναμικό που διαθέτουμε, να ενισχύσουμε και να προστατεύσουμε κάθε εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να γίνει (αν χρειάζεται) με την επιβολή δασμών στα ξένα προϊόντα που ανταγωνίζονται τα ελληνικά, με επιδότηση της παραγωγής και των εξαγωγών, με εξασφάλιση αγορών στο εξωτερικό με διμερείς εμπορικές (και όχι μόνο) συμφωνίες με άλλες χώρες με βάση το αμοιβαίο όφελος κ.λπ. Σε πρώτη φάση, οπότε δε θα έχουν εξασφαλισθεί πόροι από τις εξαγωγές και τους άδηλους πόρους, ο απαιτούμενος εξωτερικός δανεισμός για εισαγωγές αγαθών που δεν παράγονται εδώ μπορεί να προέρχεται από την ομογένεια και από διμερείς συμφωνίες με χώρες που δε θέτουν τους επαχθείς όρους των μνημονίων. Τέλος να εφαρμοσθούν οι πολιτικές που προτείνονται στο άρθρο «οι προτάσεις του ΑΣΚΕ για την έξοδο από το μνημόνιο» (φύλλο 136 της «Ενημέρωσης», Νοέμβριος 2010) και στην προκήρυξη του Μαΐου 2011.

Η απροκάλυπτη κατοχή που έχει επιβληθεί στη χώρα μας τον τελευταίο 1,5 χρόνο προκάλεσε τη δυναμική αντίδραση του ελληνικού λαού, η οποία πήρε πρωτόγνωρες μορφές, ιδίως το τελευταίο εξάμηνο. Την κυβέρνηση του Γιωργάκη οδήγησε στην έξωση αυτή η αντίδραση κι όχι η Κοινοβουλευτική του Ομάδα ή οι ελιγμοί του κ. Σαμαρά ή η δυσφορία των τροϊκανών προς το πρόσωπό του (δημοψήφισμα κ.λπ.). Βεβαίως ο Γιωργάκης επέδειξε ανικανότητα (παρά την προθυμία του) να υπηρετήσει ακόμη και τους αφέντες του. Βεβαίως είχε εξοργίσει Γερμανούς και άλλους (και τους εκπροσώπους τους στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ), επειδή προωθούσε δυσανάλογα τα αμερικανικά συμφέροντα. Αν δε συνέβαιναν, όμως, όσα αναφέρουμε παρακάτω, θέμα δημοψηφίσματος δε θα είχε ανακύψει, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ακόμη θα τον χειροκροτούσαν κι ο Γιωργάκης θα βασίλευε ακόμη ως ο εκλεκτός των τροϊκανών.

Οι «αγανακτισμένοι»

Στις συνήθεις και μάλλον αναποτελεσματικές μέχρι την άνοιξη του 2011 αντιδράσεις προστέθηκε το καλοκαίρι το κίνημα των «αγανακτισμένων», με χαρακτηριστικά βγαλμένα από τις ωραιότερες αγωνιστικές παραδόσεις του ελληνικού λαού: ενότητα, μαζικότητα, πατριωτισμός, ανιδιοτέλεια, ευπρέπεια. Παρά κάποιες προβλέψεις το κίνημα αυτό δεν επανέκαμψε δριμύτερο το Σεπτέμβριο με τη ίδια μορφή, γιατί από τη φύση του αδυνατούσε να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση.

Η 19^η Οκτωβρίου

Έτσι η αγωνιστική διάθεση του ελληνικού λαού αναζητούσε διαφορετικές και ανώτερες μορφές έκφρασης. Αυτές τις βρήκε στη μεγαλειώδη κινητοποίηση που κορυφώθηκε στη γενική απεργία της 19^ης Οκτωβρίου. Όλα τα δημόσια κτίρια (κι όχι μόνο στην Αθήνα) ήσαν για μέρες κατειλημμένα από τους υπαλλήλους τους, με μαύρες σημαίες και μεγάφωνα στα παράθυρα. Οι κατοχικοί υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι αδυνατούσαν να μπουν στα υπουργεία τους να υλοποιήσουν τις εντολές των προστατών τους. Κυρίως δε μπορούσαν να μπουν οι τροϊκανοί. Σχεδόν όλα τα μαγαζιά και τα σχολεία κλειστά. Το συλλαλητήριο ίσως ήταν το μεγαλύτερο σε πλήθος στην ιστορία της Ελλάδας. Συμμετείχαν για πρώτη φορά σε πανεθνικό συλλαλητήριο φορείς, από το σύλλογο περιπτεριούχων μέχρι την ένωση των αποστράτων, οι οποίοι απόστρατοι εμμέσως πλην σαφώς φρόντισαν να τονίσουν την πλήρη αφοσίωσή τους στο Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς (εκφράζοντας, προφανώς, και τους εν ενεργεία συναδέλφους τους). Η αντίσταση είχε ήδη αποκτήσει χαρακτηριστικά εξέγερσης.

Η 28^η Οκτωβρίου

Τη χαριστική βολή στους κατοχικούς του Γ. Παπανδρέου έδωσε ο λαός στις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου. [Ευτυχώς που είχαν αποτύχει οι πολύχρονες προσπάθειες «προοδευτικών» και «υπερεπαναστατών» να τις καταργήσουν ως εθνικιστικές και φασιστικές!] Οι Έλληνες πολίτες, παρά τις κάποιες ακρότητες, τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τον αγώνα του 1940-45: μ’ ένα νέο μεγάλο ΟΧΙ. Οι κατοχικοί ήδη από το καλοκαίρι δεν τολμούσαν να εμφανιστούν δημόσια, γιατί οι πολίτες (κυρίως αυτοί που τους είχαν ψηφίσει) τους προπηλάκιζαν. Έτσι στις περισσότερες παρελάσεις δεν τόλμησαν να εμφανιστούν. Και όπου εμφανίστηκαν εξευτελίστηκαν. Μεταξύ αυτών και ο Κ. Παπούλιας, ο οποίος αδυνατεί πλέον να διακρίνει το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας από το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου (τα ελαφρυντικά για τον άνθρωπο μικρή σημασία έχουν). Οι μαθητές αρνήθηκαν να χαιρετίσουν τους επισήμους. Οι πολίτες έσφιξαν τα χέρια με τους στρατευμένους στη Θεσσαλονίκη. Οι καταδρομείς στο Φάληρο φώναζαν «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Οι μουσικοί της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων παρήλασαν με μαύρες ταινίες παρά τις απειλές του επικίνδυνου δημάρχου ότι θα τους απολύσει.

«Δεν πληρώνω τα χαράτσια»

Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κίνημα «δεν πληρώνω τα χαράτσια», στο οποίο εντάχθηκαν όχι μόνο αυτοί που έτσι κι αλλοιώς δεν έχουν, αλλά και πολλοί που έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πληρώσουν. Το κίνημα ενισχύουν ομάδες ηλεκτρολόγων ιδιωτών (για επανασυνδέσεις) και εργαζομένων της ΔΕΗ (για αποσόβηση διακοπών) καθώς και αρκετοί δήμοι (για νομική κάλυψη). Τον Οκτώβριο είχαν πληρωθεί μόνο τα μισά από τα προβλεπόμενα χαράτσια! Αυτό που όφειλε να κάνει μια ελληνική κυβέρνηση, δηλ. να διαγράψει ως απεχθές το χρέος προς τους ξένους τοκογλύφους, έδειξαν ότι θα το κάνουν αυθόρμητα, εν μέρει τουλάχιστον, οι πολίτες. Έτσι οι φοροεισπράκτορες της κυβέρνησης έμεναν εκτεθειμένοι απέναντι στους αφέντες τους. Το φάσμα μιας πόλης με πολλά σπίτια χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση μέσα στις γιορτές και ολόκληρο το χειμώνα και με χιλιάδες παιδιά να πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο θα έφερνε πίσω εικόνες της άλλης κατοχής.

Η καταστολή

Έχοντας πλέον απέναντί της σύσσωμο τον ελληνικό λαό, η κυβέρνηση του Γιωργάκη άρχισε να χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα, όλο και αγριότερα τις δυνάμεις καταστολής. Αλλά και μέσα σ’ αυτές υψώθηκαν φωνές διαμαρτυρίας και αντίστασης. Η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής ανακοίνωσε την κατηγορηματική αντίθεσή της προς την άσκηση βίας κατά διαδηλωτών και υπενθύμισε σε όλα τα μέλη της ότι οφείλουν να μην πειθαρχούν σε σχετικές αντισυνταγματικές διαταγές. Στην παρέλαση της 28^ης ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή του εκπροσώπου της κυβέρνησης και, τότε, υπουργού ’μυνας Π. Μπεγλίτη να διαλύσει το πλήθος των πολιτών με τη βία. Με το φόβο ότι δεν ελέγχουν πλέον αρκούντως την αστυνομία, οι … φωστήρες του Γιωργάκη σκέφθηκαν να ξαναγυρίσουν την Ελλάδα στην εποχή του ΙΔΕΑ, δηλ. να χρησιμοποιήσουν και τις Ένοπλες Δυνάμεις (που ήδη είναι εξοργισμένες, λόγω της μισθολογικής τους υποβάθμισης και των διαφαινόμενων υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα) ως δύναμη καταστολής! Η ηγεσία αρνήθηκε και αποστρατεύτηκε. Μαζί της 3 σειρές ανωτάτων αξιωματικών, περί τους 40(!), ώστε να επιπλεύσουν οι «πρόθυμοι».

Η κατάρρευση

Όλ’ αυτά και πάμπολλα άλλα απέδειξαν ότι η κυβέρνηση του Γιωργάκη δεν ήταν σε θέση να υλοποιεί ούτε καν τις εντολές των αφεντικών της. Δεν τους έκανε τη δουλειά. Μπροστά στη διαφαινόμενη κατάρρευση οξύνθηκαν και οι εσωτερικές αντιθέσεις μέσα στην κυβέρνηση, που αντανακλούν και τις εσωτερικές αντιθέσεις των προστατών της στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Έτσι επήλθε το τέλος…

Ή, μήπως, η αρχή; Γιατί κάποιοι σκαλίζουν καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού! Μήπως γι’ αυτό ο Γιωργάκης προσπαθούσε να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα του;