ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μέχρι πρόσφατα μόνο οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ΣΥΡΙΖΑ «πωλούσαν τρέλα» και προκαλούσαν απορία, θλίψη και αηδία για το κατάντημα τους, ενώ η πλειονότητα των ψηφοφόρων τους, ακόμα και αυτών του προηγούμενου 3 έως 5%, παρέμεναν σιωπηλοί, αμήχανοι, ψελλίζοντες διστακτικές «δικαιολογίες», που έδειχναν ότι ούτε οι ίδιοι τις πίστευαν. Και παραπονιόνταν μόνο για την τυχόν βιαιότητα των ύβρεων κατά της Κυβέρνησης

Τώρα τελευταία. όμως, φαίνεται άλλαξε η «γραμμή», την οποία ακολουθούν, περιέργως, πολλοί και μάλιστα όχι περιορισμένης...αντιληπτικότητας. Δεν κατηγορούν φυσικά(!) την κυβέρνηση! Επιτίθενται όμως σε όλα τα έργα της δηλώνοντας ότι αγωνίζονται κατά των μνημονίων, κατά της φορολογίας, του ΕΝΦΙΑ, τον εκμηδενισμό των αμοιβών εργασίας και συντάξεων και γενικά ως εάν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκονται στην αντιπολίτευση! Και το πιο περίεργο είναι ότι απορούν και τελικά εξοργίζονται όταν όσοι τους ακούν ερωτούν εάν έχουν εγκαταλείψει το ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ και πότε το δήλωσαν. Τι έχουν πάθει;

Ένα μικρό παράδειγμα, πρόσφατο, είναι χαρακτηριστικό της νέας κωμικοτραγικής εικόνας. Στις 14 Μαρτίου είχε συνέλευση η ΠΕΣΕΚ (Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών), κατά την οποία παρουσιάστηκαν τρεις παρατάξεις, Ανεξάρτητων, του ΣΥΡΙΖΑ, και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με πλειοψηφούντες τους Ανεξάρτητους. Οι του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) παρουσίασαν πολύ "ωραίες" προτάσεις, με αποτέλεσμα να επικρατήσει τέτοιος «πανικός» ώστε οι συριζαίοι αποχώρησαν κατηγορούντες τους άλλους ότι... επιτίθενται στην Κυβέρνηση(!), δεν κατέβασαν τελικά ψηφοδέλτιο, «απείλησαν»  όμως ότι: «Ετσι κι αλλιώς στους δρόμους του αγώνα και στις δράσεις για τα προβλήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα συναντηθούμε ξανά». Δεν διευκρίνισαν όμως εναντίον τίνος... ο Αγώνας αυτός.

Θα λέγαμε «Κύριε των Δυνάμεων»! Όμως το ζήτημα είναι σοβαρό. Κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζουν κλίμα  εμφυλιακό; Και ποιος θα τους ακολουθήσει; Μην ξεχνάμε ότι είναι αδίστακτοι. Χρειάζεται πάντως ψυχραιμία στην αντιμετώπισή τους, ΟΧΙ όμως Ανοχή στις ανοησίες τους.

Το πώς αισθάνονται και πώς, για την ώρα, αντιδρούν οι Έλληνες σε όλες τις πόλεις, ακόμη και τα χωριά (!) μπροστά στην πλημμύρα της ανομίας, πάσης φύσεως, ατομικής ή ομαδικής, της ανασφάλειας και τρόμου δεν χρειάζεται να περιγραφεί. Όλοι πλέον το ζουν προσωπικά!

Το ερώτημα όμως που κυριαρχεί παραμένει μετέωρο: Αυτά τα πρωτόφαντα και ανήκουστα γίνονται με την ανοχή, την αδιαφορία, ή μήπως και με την άτυπη, συριζαίικη... προτροπή; Το ερώτημα στην τελευταία, αποτρόπαια, εκδοχή του στηρίζεται στο εξωφρενικό γεγονός να αντιμετωπίζεται ο αμυνόμενος ως εγκληματίας και ο εγκληματίας να κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος. Και, πάντως, το ότι συζητείται πάνδημα, πλέον, (όχι βέβαια..., και κυβερνητικά) η ανάγκη να οπλιστούμε όλοι, αφού κανείς δεν μας προστατεύει, είναι πράγματι τραγικό.

Αλλά και πάλι, για την περίπτωση αυτή αιωρείται το νέο ερώτημα, γιατί αυτή η ανοχή μέχρι και προτροπή;

Ελπίζουμε η, ορθότερα μάλλον, ευχόμαστε να μην ευσταθεί η ερμηνεία-απάντηση ότι στην αγωνιώδη προσπάθειά του ο ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση στρέφεται στην προσέλκυση ψήφων από τη μεγάλη, πλέον, δεξαμενή των παρανόμων μέχρι και εγκληματιών στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις,πυρπολήσεις, ληστείες τραπεζών, άβατα κ.λ.π. μέχρι και τις επιθέσεις σε πεζούς και σπίτια με την άγνωστη  έως «προχθές» βιαιότητα και σαδισμό. Και τούτο, γιατί η ικανοποίηση των «αιτημάτων» άλλων περιθωριακών ομάδων, οπως των ξεφωνημένων διέμφυλων (!), των ναρκομανών, των «δικαιωματικών» (αλλά αρνουμένων και τις ανάλογες υποχρεώσεις στην κοινωνική ζωή), των εθνομηδενιστών  και των παντός είδους εχθρών του Ελληνισμού και υπέρμαχων Αλβανίας, Σκοπίων, Τουρκίας και γενικώς Μουσουλμάνων τζιχαντιστών κ.λ.π. δεν οδηγεί σε εκλογική, τουλάχιστον, ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μόνο. Ο Γιωργάκης, ο Σ.Θεοδωράκης (δηλ. Σημίτης) και άλλοι(...) τους διεκδικούν μάλλον (!) επιτυχώς.

Αλίμονο, αν αυτή η ερμηνεία αληθεύει...

Το νέο πεδίο δράσεων, φευ, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και των πατρώνων τους.

 - Το ποδόσφαιρο είναι στις περισσότερες χώρες το πιο λαοφιλές, σχεδόν θρησκευτικής υφής, πίστεως και φανατισμού, άθλημα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιείται παντού ως μέσο διαχείρισης των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα στις χώρες χωρίς αυτόνομη πορεία...

Σ’ αυτές τις χώρες μάλιστα συνδυάζεται και με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, συνδυασμός εκρηκτικός και πάντοτε καταστροφικός για τη μεγάλη λαϊκή πλειονότητα. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει, στον ύψιστο βαθμό, και στη δόλια Ελλάδα.

 Η «Ελληνική» κυβέρνηση στην αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθεί στη δοτή εξουσία (φεύγοντας απ’ αυτήν αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους, πλέον ...) καταφεύγει σε αλλεπάλληλους αντιπερισπασμούς άλληλογρονθοκοπούμενους συνήθως, όχι πάντοτε προετοιμασμένους, όπως συνέβη μετά το ατύχημα (μοιραίο, γι’ αυτήν ίσως...) του νεωστί αποκτηθέντος πολιτικού της «φίλου», του Ιβάν Σαββίδη.

Ετσι χρειάστηκε πάλι νέο αντιπερισπασμό με δίωξη του παλιού «φίλου» της, Μαρινάκη και κατάθεση νομοσχεδίου για... οικόσιτα ζώα, σκύλους και γάτες (καμιά αναφορά όμως στις αίγες και τα αρνιά, ίσως λόγω του επερχόμενου Πάσχα...) και όσων θα ακολουθήσουν, μετά το φιάσκο, όπως εξελίσσεται, της υπόθεσης Novartis…

H περίπτωση του «πιστολέρο» (κακώς) Ιβάν είναι πολύ περισσότερο σοβαρή και περίπλοκη από την ποδοσφαιρική πρόσοψή της. Ο Ρωσοπόντιος Ιβάν Σαββίδης ανέπτυξε μεγάλη οικονομικοκοινωνική δραστηριότητα στη Βόρεια Ελλάδα (ΠΑΟΚ, νέο γήπεδο, ΣΕΚΑΠ, ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλάς», Σουρωτή κ.λπ.). Απέκτησε συνεπόμενα μεγάλη επιρροή εκεί, τασσόμενος μάλιστα υπέρ των συλλαλητηρίων (!) για το όνομα των Σκοπίων, επωφελούμενος και παλιάς αντίθεσης κατά του «αθηνοκεντρικού» κράτους κάτι που, κακώς, προβάλλει τώρα και εκείνος εκβιάζοντας άτσαλα προστασία σε πολύ δύσκολους καιρούς...

Η κατάσταση, έτσι, εμφανίζεται τραγική, με την εικόνα να γεμίζει από τη μια μεριά με Ρώσους (Ιβάν, τα ΜΜΕ του, τους πολιτικούς του και τις στρατιές των «δημοσιογράφων»), Γερμανούς (Μαρινάκης με τις στενές σχέσεις με την, απορφανισμένη όμως, Familia και τις ανάλογες στρατειές του) Αμερικανούς (βραβευμένος από αυτούς Μελισσανίδης και τους δικούς του) και τους αγνώστου ακόμη προστασίας Γιαννακόπουλους με τα «μεγάλα σχέδια». Και από την άλλη τις αμαρτωλές FIFA, UEFA και μία κυβέρνηση να επιχειρεί ανοήτως να τετραγωνίσει τον κύκλο με ανίκανους εκπροσώπους και επικεφαλής τον Φλαμπουράρη...!

Θα ευχόμαστε απεμπλοκή του ποδοσφαίρου από την πολιτική και την πολιτική μακριά από τους ξένους «Μεγάλους», δεν το ελπίζουμε όμως ακόμη...

Προοίμιο Αντίστασης για τα Ανατολικά, για την εσωτερική Ερήμωση και τον  Aφελληνισμό.

 Κανένας δεν το περίμενε. Ούτε καν οι συριζαίικες «υπηρεσίες» έτσι, ώστε ο Τσίπρας να κομπορρημονεί ότι «κανείς δε διαμαρτύρεται» και ο Τσακαλώτος ότι οι «Ελληνες γίνονται ευτυχέστεροι»! Και κανένας πλέον δεν αρνείται ότι 1,5 εκατομμύρια, τουλάχιστο, προειδοποίησαν (...) στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, στη Μελβούρνη, στον Πύργο, στη Νέα Υόρκη, πολλαπλώς αποκαλυπτικά για τις προδοσίες που σχεδιάζονται.

Κανένας αποπροσανατολισμός δε φέρνει πλέον αποτελέσματα, ούτε «ο πόλεμος κατά της διαφθοράς»(!!!) ούτε οι «σφαίρες σε φακέλους»... Αντίθετα, τα αποτελέσματα των συλλαλητηρίων αυτών και όσων ακολουθήσουν (και όχι μόνο για τα βόρεια προβλήματα) είναι πολλαπλά και άκρως αποκαλυπτικά.

- Οι ύβρεις και οι συκοφαντίες κατά των, με άκρα σοβαρότητα και αυτοσυγκράτηση, «συλλαλησάντων» έγιναν ήδη μπούμερανγκ στους ίδιους τους εμπνευστές και εκτελεστές τους τόσο, ώστε τώρα να «δαγκώνουν τη γλώσσα τους» για την ανόητη έμπνευσή τους. Ωστε έτσι; Για τους «φασιστερόστροφους- αριστερούς» τα εκατομμύρια του λαού είναι «ετερόκλητοι όχλοι», «μιάσματα» και... «φασιστοειδή»; Μέχρι τώρα τους αποκαλούσαν «μάζες», αποδεικνύοντας έτσι οι θεόπνευστοι «επαγγελματίες επαναστάτες», οι σιτιζόμενοι από διάφορα «προγράμματα» και τους παντοίου είδους Σόρους, τη βαθειά τους... δημοκρατικότητα! Απόλυτη αυτοαποκάλυψη.

- Πιο σημαντικό αποτέλεσμα όμως, γιατί αφορά ολόκληρο το τωρινό πολιτικοκοινωνικό σύστημα, είναι η κρυστάλλινη αποκάλυψη ότι αυτό βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού, τον οποίο υποτίθεται εκπροσωπεί και εκφράζει. Και ο κίνδυνος για αυτούς και τους πάτρωνές του είναι, ευτυχώς,(!) μεγάλος. Οσες μεταμφιέσεις και αν επιχειρήσουν, όσες μετονομασίες και αν εφεύρουν και όσες μεγαλοστομίες και αν ανακράξουν (όπως π.χ. γελοιωδώς ακούστηκαν από Σημίτη, Γιωργάκη και λοιπούς στο ιδρυτικό συνέδριο του «Κινήματος Αλλαγής»!!!), ποιους είναι δυνατόν, και κυρίως άμεσα πόσους να ξεγελάσουν ότι πράγματι άλλαξαν; Πιστεύει κανείς ότι άλλαξαν, πράγματι, θέσεις ο Πρόεδρος της μητσοτάκικης Ν.Δ. ή ο Αρχιεπίσκοπος της Ελληνικής Εκκλησίας;

 - Ισως το ακόμη σημαντικότερο αποτέλεσμα, που διαρκώς λειτουργεί και πιο αποτελεσματικά, είναι η αποκάλυψη πως ο απελευθερωμένος από τις δοτές «ηγεσίες» του Ελληνικός λαός μπορεί να διαβλέψει ακριβώς την κεντρική ουσία του προβλήματος (και επομένως, έστω έμμεσα για κάποια από αυτά οδηγήσει σε πραγματική αντιμετώπισή του.) Και στο πρόβλημα του Σκοπιανού, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες συσκότισής του, είδε καθαρά ότι πραγματικό πρόβλημα είναι το όνομα Μακεδονία! Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα για όλες τις επεκτατικές βλέψεις στην περιοχή και όλα τα άλλα από αυτό θα προέρχονται, όταν και οι εκεί πάτρωνες θα νομίσουν ότι ο καιρός, οι περιστάσεις θα είναι ώριμες για να προωθήσουν τις ακατονόμαστες βλέψεις τους.

- Αποτέλεσμα αναπόφευκτα από όλα τα παραπάνω είναι να σκέπτονται όλοι πλέον και να διερωτώνται ποιοι είναι αυτοί και με ποιο σκοπό, που «διαπραγματεύονται» εξ’ ονόματος της Ελλάδος(!) τα δίκαιά της και να εκπλήσσονται βλέποντάς τους να λειτουργούν ως εκπρόσωποι των Σκοπίων (ή της Τουρκίας) και να προβάλλουν επιχειρήματα για να πείσουν... τους Έλληνες τέτοιας γελοιότητας που ούτε οι ίδιοι οι σκοπιανοί (ή οι Τούρκοι) δεν τολμούσαν μέχρι τώρα να εκστομίζουν, φοβούμενοι την γελοιοποίησή τους.
           - Και οι διερωτήσεις αυτές θα επεκταθούν γρήγορα και στις ελληνοτουρκικές «διαπραγματεύσεις» που σύντομα επέρχονται (για Θράκη, Αιγαίο, κυρίως, και Κύπρο) και, ευτυχώς(!), και για την «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια. Και τα συνεπαγόμενα από αυτές τις διερωτήσεις θα είναι, ευτυχώς πάλι, ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος για τους «διαπραγματευτές».

Τα προβλήματα, τα πελώρια (από το αρχαίο πέλωρ=τέρας...), που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και η Ελληνική Κοινωνία δε λύνονται, βέβαια, αυτόματα με τα Συλλαλητήρια μόνο. Ανοίγουν όμως αυτά δρόμους συνειδητοποίησης για τα αίτια και τους αίτιους που τα δημιουργούν και επομένως, αργά ή γρήγορα για την αντιμετώπισή τους και τη λύση τους.

Όπου στον Τύπο γίνεται λόγος για την τουρκική επιθετικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντα η μόνιμη επωδός: Ο Ερντογάν και ο νεο-οθωμανισμός του ευθύνονται. Η θέση αυτή, βεβαίως, ανταποκρίνεται στη σημερινή έξαρση, τα διακηρυγμένα, εφαρμοζόμενα σχέδια και τις αλλεπάλληλες, εμπρηστικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας. Παρά ταύτα, αποσιωπά τη ρίζα και διαχρονικότητα της τουρκικής επιθετικότητας και άρα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.

Η εγγενής τουρκική επιθετικότητα

Είναι η άποψη αυτή λαθεμένη, γιατί υπονοεί ότι πριν από τον Ερντογάν η Τουρκία υπήρξε μια χώρα εντός του Διεθνούς Δικαίου ή ότι έστω η επιθετικότητα και παραβατικότητά της ήταν πολύ πιο ήπιες. Και γιατί, ακόμα χειρότερα, υπονοεί ότι μια Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένας καλός γείτονας. Ουδέν αναληθέστερο αυτών.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας υπάρχει όσο υπάρχει το κράτος αυτό με οποιαδήποτε μορφή, είτε της οθωμανικής αυτοκρατορίας είτε του τουρκικού κράτους από το 1923 και μετά. Άλλοτε η επιθετικότητα είναι σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση, ανάλογα και με την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τις διεθνείς συγκυρίες. Είναι, όμως, πάντα εκεί, να μας υπενθυμίζει τον εγγενή χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.

Κοινό διαχρονικό γνώρισμα όλων των μορφών του τουρκικού καθεστώτος από την εποχή των σουλτάνων έως την εποχή του κεμαλισμού και τώρα του νεο-οθωμανισμού του Ερντογάν υπήρξε πάντα η καταπίεση των λαών στο εσωτερικό της χώρας και η συνεχής επεκτατικότητα έναντι όλων των γειτόνων της. Αναρίθμητα τα παραδείγματα μόνο τα τελευταία 100 χρόνια, ως συνέχεια της προγενέστερης Τουρκοκρατίας: Στο εσωτερικό, γενοκτονίες, εκτοπίσεις, διωγμοί και καταπίεση Αρμενίων, Αράβων, Ελλήνων, Κούρδων, Αλεβιτών και άλλων. Προπηλακισμοί, δολοφονίες, φυλακίσεις αντιφρονούντων σε λευκά κελιά και φίμωση του Τύπου. Στο εξωτερικό, πάρανομες εισβολές, κατοχές και εποικισμοί σε Αλεξανδρέττα, Ιράκ, Συρία, Κύπρο, Κουρδιστάν. Διαρκής επιθετικότητα – παραβατικότητα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Ενα κράτος δυνάστης στο εσωτερικό για τους λαούς του και τρομοκράτης στο εξωτερικό για τους γείτονές του.

Οι βαθιές ρίζες της τουρκικής επεκτατικότητας

Το τουρκικό καθεστώς είναι επεκτατικό εξωτερικά για τον ίδιο λόγο που είναι αυταρχικό εσωτερικά. Η Τουρκία, ως ετερογενές, πολυεθνικό κράτος, δεν έχει αναφορά ούτε στο έθνος - κράτος της νεωτερικής Δύσης, ούτε σε νεότερη πολιτική συγκρότηση μακραίωνων εθνών (Έλληνες, Κινέζοι), ούτε σε μια πολυεθνική ένωση κατά τις σύγχρονες ομοσπονδίες. Συνολικά, δεν έχει αναφορά σε βασικές αρχές οικειοθελούς πολιτικής συγκρότησης με βάση το Δίκαιο, Εσωτερικό και Διεθνές. Αντιθέτως, η Τουρκία, ως κράτος και ιδεολογία, είναι το διαχρονικό αποτέλεσμα βίαιου εκτουρκισμού του κράματος εθνοτήτων της Μ.Ασίας από μια ολιγάριθμη άρχουσα τάξη. Ταυτόχρονα, η ελίτ αυτή επιτίθεται διαρκώς στα όμορα κράτη με στόχο την κατάκτησή τους. Ειδικά η εξωτερική επέκταση είναι για το ίδιο το τουρκικό καθεστώς, όπως και για κάθε αυταρχικό καθεστώς, βασικός παράγοντας αναπαραγωγής και επιβεβαίωσης της ισχύος του. Διότι μεγεθύνεται οικονομικά και δυναμώνει γεωπολιτικά κυρίως μέσα από την κατάκτηση. Και διότι όσο επεκτείνεται στα όμορα έθνη τόσο ισχυροποιείται εσωτερικά, επειδή ενσπείρει το φόβο, που είναι συνεκτικά αναγκαίος, ελλείψει άλλων ενοποιητικών στοιχείων. Συνεπώς, είναι για την ίδια την τουρκική ελίτ ζήτημα επιβίωσης η επίδειξη πυγμής και καταστολή εσωτερικά και η συνεχής επέκταση εξωτερικά.

Απατηλή η προσδοκία μεταμόρφωσης της Τουρκίας

Τις τελευταίες δεκαετίες, με αφορμή την περιώνυμη τουρκική υποψηφιότητα ένταξης στην ΕΕ, μεγάλες προσδοκίες καλλιεργήθηκαν για την «εξημέρωση του θηρίου». Η ανάσχεση της επιθετικότητας της Τουρκίας και η συμμόρφωσή της με το Διεθνές Δίκαιο θα ακολουθούσε τον εκδημοκρατισμό της στο πλαίσιο της αναμενόμενης ευθυγράμμισής της με το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η προοπτική αυτή πλέον εξαφανίστηκε και κανείς δεν συζητά για αυτό, όπως ήταν εξάλλου λογικά αναμενόμενο. Η προσδοκία αυτή αγνοούσε τη βασική ιστορική εμπειρία ότι η επεκτατικότητα και ο μη σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου δεν είναι κατ’ ανάγκη ασύμβατα με τα δημοκρατικά καθεστώτα, τουλάχιστον τα δυτικά – αστικά, των τελευταίων 200 χρόνων. Επιπλέον, η προσδοκία αυτή αγνοούσε το γεγονός ότι η ΕΕ ήταν πάντα περισσότερο χώρος άσκησης πολιτικής ισχύος και απλών διακηρύξεων παρά απονομής δικαίου και εφαρμογής αρχών. Οι πάμπολλες αποκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου το αποδείχνουν. Όμως ακόμα κι αν υπήρχε θεωρητική βάση για την παραπάνω προσδοκία, αυτή δε θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογηθεί για την Τουρκία. Θα αρκούσε μόνο η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου αναφορικά με τα κριτήρια ένταξης στην Ε.Ε.: «Στην ουσία θα καταργήσουμε το κράτος μας, αν εφαρμόσουμε όλα όσα μας ζητούν για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικούς θεσμούς»! Με άλλα λόγια, το τουρκικό καθεστώς δε θα διακινδύνευε ποτέ το θεμέλιο λίθο της ύπαρξής του: την αυταρχική δεσποτεία και τον επεκτατισμό του. Μόνη λύση  θα ήταν ο διαμελισμός της Τουρκίας, η απελευθέρωση και ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση των διαφορετικών εθνοτήτων της και η οικοδόμηση ομαλών σχέσεων με τα γειτονικά τους κράτη. Αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο μακροπρόθεσμα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Κουρδικό. Προφανώς, όμως, δεν ανήκει στη σφαίρα του εγγύς μέλλοντος και δεν εξυπηρετεί τις άμεσες ανάγκες της Ελλάδας.

Τελικά ένας επικίνδυνος μύθος

Η άποψη ότι η Τουρκία είναι επιθετική λόγω της εκάστοτε ηγεσίας της και κυρίως ότι μπορεί να αλλάξει δεν είναι σημερινή. Κάποτε έλεγαν ότι έφταιγε απλά το κεμαλικό - στρατιωτικό κατεστημένο, όπως τώρα οι νεο - οθωμανοί. Είναι ένας ακόμα μύθος ισχυρής μερίδας της μεταπολιτευτικής ελίτ της Ελλάδας. Μιας ελίτ που έχει συστηματικά εγκαταλείψει εδώ και χρόνια το ρόλο της πρωτοπορίας σε κάθε προσπάθεια προόδου και προστασίας της πατρίδας, προκειμένου να πρακτορεύσει εξωχώρια συμφέροντα και να μακροημερεύσει. Πρόκειται για μύθο επικίνδυνο, διότι μας εθίζει στην ιδέα ότι η τουρκική απειλή μπορεί να είναι παροδική. Ως αποτέλεσμα, αδυνατούμε να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις και το βάθος της απειλής και να προβούμε σε σχεδιασμό και υλοποίηση ικανής αποτροπής. Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι μυθεύματα που ματαιώνουν την αποτροπή εξέθρεψαν διαχρονικά την τουρκική επιθετικότητα.

Είναι τώρα η ώρα ο μύθος αυτός να καταρριφθεί. Και να αναληφθούν άμεσα πολυεπίπεδες πρωτοβουλίες αποτροπής. Το ερώτημα είναι από ποιους; Από τους υπηρέτες ξένων (και ντόπιων) αφεντάδων; Αυτό μόνο από Έλληνες μπορεί να γίνει.